SF PROJECT FOR YOU [snsd, sj, shinee, EXO]

ลำดับตอนที่ #6 : Je t'aime ที่เรียกว่า 'รัก' :: Chapter4 {END}

 


ENDING CHAPTER\../


ปากแข็ง...ความในใจ

‘เฮ้อ’ ร่าบางถอนหายใจดังเนื่องจากแอบสังเกตการเรื่องของเพื่อนสาวกับรุ่นน้องหนุ่ม เมื่อทั้งคู่ลงเอยกันได้ด้วยดี แต่ว่าดงเฮล่ะ? ไหนเมื่อเช้ายัง จู๋จี๋กับยูริอยู่เลย      อิม ยุนอา เดินกลับไปยังห้องเรียนตามลำพัง แต่ข้อมือเล็กกลับถูงดึงรั้งด้วยใครบางคน

‘เดี๋ยวก่อนสิ่ มีเรื่องอยากคุยด้วย’ ชายหนุ่มเดินจูงมือเธอไป ซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไร

‘มีอะไรหรอ’ ยุนอาถามเพื่อนสนิทหนุ่ม

‘เธอ...ยังไม่มีใครใช่ไหม’ ดงเฮกลั้นใจถามออกมาจนฟังแทบไม่เป็นคำ

‘ฮะ นายหมายความว่าไง’ ยุนมุ่ยหน้าไม่เข้าใจ

‘เอ่อ เมื่อเช้าที่เธอลุกออกไปจากโต๊ะน่ะ เธอหึงฉันกับยูริใช่ไหม’ ดงเฮจ้องหน้า เธอหรอ คนอย่างเธอจะไปหึงดงเฮทำไม

‘ไม่นิ่ ทำไมฉันต้องหึง แล้วนี่นายไม่รู้เรื่อยู’ ก่อนจะพูดออกไป ยุนอารีบปิดปากเงียบเมื่อจะพูดเรื่องยูริกับมินโฮ ถ้าดงเฮได้ยินคงเสียใจแย่

‘อะไร ทำไมเงียบล่ะ’ ดงเฮกอดอก จับพิรุจยุนอา

‘ปะ ป่าววว นายอย่ามายุ่งกับฉันเลยหน่าไปไกลๆไป๊’ ยุนอาผลักเพื่อนหนุ่มหลีกออกจากทางเดินก่อนจะรีบเดินหนี เดินหนีไปให้ไกล หนีความเจ็บปวดไปให้ไกล ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันเป็นอย่างนี้เพราะอะไร ไม่อยากยุ่งกับคนที่ชอบเพื่อน ของเธอเองเลยจริงๆ

หลายอาทิตย์ผ่านไปดงเฮแทบไม่เคยมาคุยกับเธอเลย แค่หน้าก็ยังจะไม่มองด้วยซ้ำ …จริงสิ่นะก็เค้าชอบยูรินิ่จะมาเกี่ยวอะไร กับคนอย่างเราล่ะ ที่มันตีสนิทด้วยก็คงเพราะยูริ ยูริ ยูริ ยูริ…

Special Donghae Talk

ผมจะทำยังไงนะ เหมือนยุนอาเธอจะไม่สนใจผมจริงๆ…ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเธอตรงๆเลย คำพูดที่เธอพูดกับผม เหมือนคนไม่มีเยื่อใย เธออาจจะมีใครที่ชอบอยู่แล้วรึป่าว ผมยอมรับว่าผมไม่ได้หล่อ ไม่ได้เรียนเก่ง เต้นเก่ง เป็นคนเด่นคนดัง แต่ผมก็หลงรักเพื่อนคนนี้สุดหัวใจ ผมเจ็บปวดเวลาที่เธอนิ่งใส่ นี่ใช่ไหม ที่เรียกว่ารัก ผมเพิ่งเข้าใจเมื่อได้พบเธอ

‘ไอ้ด๊องนั่งเป็นปลาหงอยอะไรตรงนี้เนี่ย’ ยูริตบบ่าผม ยัยนี่เป็นผู้หญิงจริงๆหรอ ผมล่ะสงสารมินโฮจริงๆ

‘ป่าว’ ผมตอบ

‘เหอะ ดูก็รู้ว่าอกหักซ้ำซ้อน แกนี่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลยนะ’ ยูริพูดส่ายหัวนิดๆ

‘เออๆไอ้ลิงแกมันดีเลิศ มีคนมาจีบ มีแฟน แกมันเพอเฟกต์แล้วนิ่ถึงมาว่ากัน’ ผมแอบอิจฉาคนมีคู่โว้ยยย

‘ชิ ว่าแต่แกไปถามไอ้ยุนมันยังว่ามันหึงแกรึป่าว’

‘ถามแล้ว..และคำตอบคือ ไม่’ ผมตอบทันทีที่ยูริทำสีหน้าต้องการคำตอบ ยัยลิงนั่นพยักหน้างึมงัมก่อนจะกดบีบี เพื่อทำอะไรซักอย่าง

‘มาแล้วครับออจุมม่าที่รัก’ ไม่นานแฟนหนุ่มของยัยลิงก็เดินมาทำหน้ากบมาซะด้วยแฮ่ะ

‘มีอะไรกันรึป่าวครับทำไมฮยองทำหน้าเครียดๆ’ มินโฮเดินมานั่งข้างๆผม ไม่สิ่แทรกกลางระหว่างผมกับยูริ สงสัยจะหึง

‘ไอ้ด๊องมันอกหัก นี่มินโฮ นายพอมีวิธีสอนจีบหญิงอะไรบ้างไหม’ ยูริถามแฟนหนุ่ม

‘เอาแบบที่ผมจีบนูนาน่ะหรอ’ มินโฮยิ้มเจ้าเล่ห์

‘บ้า วิธีแบบนั้นยัยยุนมันคงยอมหรอก’

‘อ้อที่แท้ก็พี่ยุนอานี่เอง’

‘นี่จะเรียกมาช่วยฉันหรือจะมาคุยกันครับ คู่รัก’ ผมหงุดหงิดครับ หงุดหงิดโว้ยย ย อิจฉา

‘เออๆ เอ้ามินยังไงพี่ฝากไอ้ด๊องด้วย เดี๋ยวไปดูยัยยุนก่อนนะ’ ยูริที่เหมือนจะทำเป็นแม่สื่อบอกลา

‘จะไปแล้วหรอที่รักกก’ ไอ้เด็กกบทำตาหวาน อยากถีบมัน -..-

‘ค่ะ ไปก่อนนะ แล้วเย็นนี้เจอกัน’ เอ้าเร็วสิ่ครับล่ำลากันอยู่ได้

‘เอ้าฮยอง….’

ผ่านไป 30 นาที

ตัดมาที่ยุนยูล

‘ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป โอ้วยุนฉันชอบเพลงไทย เพลงนี้จังเลยแก~’ ยูริยิ้มเจ้าเล่ห์ (เริ่มติดนิสัยแฟนมัน : ไรเตอร์)

‘เพลงบ้าเพลงบออะไรแอบรักข้างเดียวไร้สาระหน่า’ ยุนอาที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ความจริงแล้วน่ะจุก จุกมายั้นอกกับความหมาย เพลงนี้เลย

‘ปากเก่งทำไมไม่รู้ก็ไม่มีใครแคร์ อุส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ทั้งๆที่มันเจ็บมากมาย~’ ยูริยังคงสรรหาเพลงร้องต่อไปเรื่องๆขนะลงมานั่ง ข้างๆเพื่อนสนิท

‘นี่แก…’ ยุนอาหันมาหาเพื่อนสนิท

‘หืม’ ยูริที่คิดว่าเพื่อนจะยอมเอ่ยปากเรื่องดงเฮแต่เปล่าเลย

‘หยุดหอนเถอะแก เสียงเหมือนควายออกลูก’ ยุนอาทำหน้ารับไม่ได้สุดๆ

‘โหยัยยุนฉันอุส่าห์บิวอารมณ์แก แกนิ่ไม่มีอารมณ์ร่วม’ ยูริทำหน้าตาย

‘แกว่าฉันเปลี่ยนไปไหม’ อยู่ๆยุนอาก็พูดขึ้น

‘ยังไงอ่ะ’

‘ก็ไม่ร่าเริง พูดน้อยลง ไม่ค่อยคุยกับใคร ฉันว่าฉันเปลี่ยนไป’ ยุนอานั่งกอดเข้า

‘บางที…ความรักก็เปลี่ยนคนบางคนให้เป็นอีกคนเลยนะยุน ดูอย่างฉันสิ่’

‘อืม’

‘ฉันว่าแกมีความรัก แต่เพียงแก่ไม่พูด ไม่บอก ไม่แสดงออก…จนคนคนนั้นเองก็กลัวที่จะต้องมาเอ่ยปากบอกแก’

‘คนคนนั้น’ ยุนอาขมวดคิ้ว

‘อื้อ แกลองถามใจตัวเองดีดี ว่าแกก็รักเค้า อย่าปาดแข็งไปหน่อยเลย เพราะถ้าเสียโอกาสนี้ไปแกอาจจะไม่ได้เค้ากลับคืนมา’ ไม่ได้เค้ากลับคืนมา? งั้นหรอ ยุนอานั่งทบทวนคำพูดของเพื่อนสาว

มาทางด้าน มินโฮ และ ดงเฮ

‘ฮยองเข้าใจไหมนี่ ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก’

‘เออ นี่ฉันรุ่งพี่แกนะเว่ยพูดดีดี’ ดงเฮที่ไม่ค่อยเข้าใจบทรักที่รุ่นน้องสอนใช้จีบสาว ได้แต่เถียงกลับ (นิสัยเคะชัดๆ .เปรี๊ยงโดนถีบ ออกนอกเรื่อง : ไรเตอร์) 

‘เออครับๆ ก็ผมกลัวพี่ทำไม่ได้’ มินโฮครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะนึกไอเดียร์ดีดีออก

‘ผมคิดออกแล้วครับ!’ …ก่อนจะซุบซิบๆกับดงเฮ เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสองรุ่นพี่รุ่นน้องออกมา…

‘แฮ่มๆ สองคนนี้ได้แผนอะไรกันอีกล่ะ’ ยูริที่เดินมาเห็นสองหนุ่ทซุบซิบๆกันก็พอดูออกว่ามีแผนเด็ดๆ

‘ที่ร้ากกก ก เคยบอกใช่ไหมว่าพี่ยุนน่ะเชื่อเรื่องดาวตก’ ยูริยืนงงเล็กน้อย ก็เธอไปบอกมินโฮตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่ ทำไมเค้าถึงรู้

‘เอ่อหมายถึงผมแอบเปิดข้อความที่พี่ยุนคัยกับที่รักน่ะ’ ยูริตีหัวมินโฮเบาๆเป็นเชิงทำโทษ

‘อื้มๆ ใช่แล้ว..’ มินโฮฉีกยิ้มกว้าง

‘แล้วคืนนี้…มีดาวตก ผมกะว่าจะ..’ มินโฮซุบซิบแผนการให้แฟนสาวก่อนที่ทั้งสามจะเผยยิ้มรอคอยความสำเร็จ

…ถ้าแผนนี้ คนอย่างยุนอาโงหัวไม่ขึ้นแน่นอน…









ต่อ

‘มินแล้วมันจะได้ผลแน่หรอ ดูยัยยุนไม่ค่อยเชื่อเลยอ่ะ’ หลังจากที่ยูริเริ่มลงมือทำตามแผนการโดยการบอกยุนอาให้ไปพบหมอดู กับเธอในวันที่มีดาวตก หลังเลิกเรียน แต่ดูเหมือนยุอาจะไม่ใส่ใจกับคำชักชักชวนเลยซักนิด

‘ถ้าไม่ได้ค่อยหาแผนใหม่ก็ได้นี่ครับ แล้วผมก็ไปติดต่อคยูฮยอนฮยองให้แล้วด้วยว่าให้ช่าวยเกณฑ์เพื่อนผู้ชายหล่อๆมา’ มินโฮโอบไหล่ยูริ เป็นเชิงให้กำลังใจ ในขณะที่ดงเฮก็กลับบ้านไปเตรียมตัวสำหรับแผนการ

special Yoona talk

ฉันควรจะไปกับยัยยูลดีไหมนี่? เฮ้ออ อ ยัยเพื่อนฉันนี่ชวนไปไหนไม่เข้าท่า…แต่ในใจลึกๆเองก็ ถ้าได้ไปดูดวงเนื้อคู่ ก็คงจะดีสิ่นะ เผื่อฉันจะได้ไม่ต้องรอว่าใครคือเนื้อคู่ ใครคือคนที่ฉันอยากเจอ แล้วดงเฮจะได้ไม่ต้องมาอยู่ในความคิดของฉันตลอดเวลา มันทรมานที่ต้องเห็นคนที่เรา…เฮ้ออ อ นี่ฉันจะถอนหายใจรอบที่ร้อยของวันแล้วรึไง ใครใคร เค้าก็มีคู่กันหมดแล้ว YY ยัยยุนสู้ๆ

ติ๊ดด ติ๊ดด 

‘ฮัลโหวยัยยูล’ ฉันรับโทรสับของเพื่อนสนิท

‘นี่แกเค้าพร้อม เอ๊ยฉันมารอแกที่หน้าโรงเรียนแล้วนะรีบออกมาๆๆ’ ..ใครพร้อม? เฮ้ออ เพื่อนฉันนี่ท่าจะบ๊องจริงๆ

‘เออๆ แล้วทำไมคาบท้ายแกไม่มาอยู่กับฉันล่ะฮ๊า า มัวแต่ไปกกอยู่กับไอ้เด็กกบอยู่นั้น ชิ’ 

‘ค่าแม่ ต่อไปเดี๋ยวแกก็คงไม่สนใจฉันหรอก ฮึก’ ยัยยูลนี่ท่าจะบ้าจริงๆ ฉันส่ายหัวก่อนจะเดินออกมาหน้าโรงเรียน

‘ทางนี้แกๆๆ’ ยัยลิงยืนโบกไม้โบกมือเรียนกฉัน

‘จะไปที่ไหนล่ะ’

‘ริมแม่น้ำฮัน’ ^^ ยัยลิงมันยิ้มแปลกๆแฮะวันนี้

‘เออๆๆ ไปไป’

‘นี่แก แกว่าไหมว่าช่วงนี้ไอ้ด๊องมันดูแปลกๆนะ’ หืม…ดงเฮงั้นหรอ ทำไมอยู่ๆไอ้ลิงพูดถึงดงเฮนะ

‘หรอ ฉันไม่เห็นจะสนเลย’

‘ปากแข็ง’ ยัยลิงพึมพัม ‘เฮ้ยย ย ไม่สน? แกไม่สนไอ้ด๊องมันจริงหรอ?’ ยูริเบิกตาโพรง

‘ก็…’ ไม่ใช่ไม่สนนะ สนมากๆ แต่ต้องทำเป็นไม่สนใช่ไหมยุนอา เธอไม่ได้ชอบด๊องใช่ไหม…

‘หึ มานี่เลยยัยเหม่งอย่าอ้ำอึ้งๆๆ’ ยูริลากฉันตามไป

และตอนนี้ฉันกับยัยยูลก็มายืนตระหง่าอยู่หน้าซุ้มดูดวงแห่งหนึ่ง

‘แกฉัoว่าบรรยากาศมันวังเวงอ่ะ ไม่มีคนเลยนะแก’ ฉันเขย่าแขนยูริที่ดูไม่มีท่าทีว่าจะจะกลัวอะไรเอาซะเลย ก็ดูสิฟ้าเริ่มมืด ลมพัดเย็น ฝบไม้ก็ปลิวว่อน ยัยยูลก้าวเท้าเข้าไปในซุ้มนั้นภายในไม่ได้ตกแต่งอะไรไว้มากมาย ฉันจึงตัดสินใจวิ่งตามเข้าไป

‘เชิญนั่งก่อนสิ่แม่หนู โฮะๆ’ เสียงเหมือนคนแก่ แต่ทว่าใบหน้ากลับถูกปกปิดไปด้วยผ้าสีม่วงเข้มมองเห็นเพียงสายตาคู่นั้น ถึงมันจะเป็นสายตาที่ดูอ่อนโยน แต่ฉันกลับรู้สึกขนลุกแปลกๆ 

…ในคืนที่มีดาวตก ไม่ว่าเราจะอธิษฐานอะไร เราก็จะสมหวังแม่เชื่ออย่างนั้นนะยุน… เสียงของแม่ฉันดังก้องอยู่ในโสตประสาทร

‘มาดูดวงเรื่องอะไรรึ’ เสียงแหบพร่าพูดออกมา ยูริจับไหล่ฉันให้นั่งลงตรงข้ามกับหมอดู

‘ความรักค่ะ’ ยัยยูลจัดการตอบ

‘มาได้ถูกวันดีจริงๆ แม่หนู โฮะๆ วันนี้น่ะเป็นวันที่มีดาวตก เรื่องของความรักจะพุ่งกระฉูด ยื่นมือมาสิ่’ ยูริพยักหน้าก่อนจะจับ มือฉันยื่นไป

‘คะ…ค่ะ’ มือฉันที่ตอนนี้ยื่นไปข้างหน้าถูกมือเย็นจากหมอดูสัมผัส มันเป็นมือเนียน นุ่ม..

‘เจ้ารู้ไหม ว่าวันนี้ชะตาของเจ้าโคจรตรงกับดวงดาวแห่งความรัก การอธิษฐานต่อดาวตกจะช่วยให้เจ้าสมหวัง’

‘แล้วถ้าเพื่อนฉันไม่ทำตามที่ใจเรียกร้องล่ะคะ’ ยูริพูดแทรก

‘ชีวิตของหล่อนก็จะทุกทรมานจากคนที่หล่อนรักอย่างไรล่ะ’ แม่หมอบีบมือฉันนิดๆ จนฉันสะดุ้ง

‘ยัยยุนแกได้ยินไหม’ ยูริกระซิบกระทราบ ฉันพยักหน้าน้อยๆ

‘วันนี้วันดีจะมีชายรูปงามมารุมล้อมเจ้า จงเลือก เลือกคนที่เจ้ารัก จำไว้แม่หนู’ พูดจบแม่หมอก็ปล่อยมือฉัน

‘แล้วคิดค่าดู’ ยูริรีบปิดปากฉัน ‘ไม่ต้องจ่ายหรอกที่นี่ดูฟรี’ ยัยยูลพูดก่อนจะลากฉันออกมา

โป๊กก ก 

‘โอ๊ยย ย/ โอ๊ย ขอโทษครับ เป็นอะไรมากรึป่าว’ ฉันรีบเอามือกุมหน้าผากหลังจากที่เดินชนเข้ากับผู้ชายที่กำลังจะเดินเข้าไปดูดวง

‘ไม่ค่ะ คุณ / ผมคิบอมครับ’ ชายคนนั้นพูดแทรก ฉันพยักหน้าน้อยๆ ยูริยิ้มกรุ้มกริ่มจนฉันต้องส่งสายตาอาฆาต

‘คิคิ สงสัยจะเนื้อคู่แน่เลยอ่ะยุน’ ยูริแซว -/ -

‘เนื้อคู่…ถ้าเป็นเนื้อคู่กับคุณคนสวยนี่ก็คงจะดีสิ่ครับ’ คิบอมยิ้ม

‘เอ่อฉันขอตัวค่ะ’ ฉันลากยูริออกห่างจากซุ้มดูดวง

‘อ้าวไม่ชอบหรอ’ 

‘ไม่ใช่เสปคย่ะ’ ฉันเบ้ปาก

‘โห่ะๆ’ ยูริหัวเราะร่วนฉันละอยากถีบยัยเพื่อนบ้า

‘เออแกนี่แม่หมอเค้าพูดน่ะเหมือนวันนี้จะเป็นวันดีของแกเลย…เพราะฉะนั้น ฉันขอตัวกลับล่ะ ตามหาชายดาวตกให้เจอนะแก บ๊ายบาย’ พูดจบยูริก็กวักมือเรียกแทกซี่ก่อนจะวิ่งขึ้นรถหายไป 

ฉันเองกลับบ้านก็คงไม่มีอะไรทำ เดินเล่นริมแม่น้พฮันจะดีกว่า นานๆจะได้รับอากาศบริสุทธิ์แบบนี้

‘คุณครับๆ’ เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง

‘ดอกไม้นี้รับไว้ด้วยนะครับนางฟ้า’ ชายร่างสูงโปร่ง ยิ้มพร้อมยื่นดอกกุหลาบให้ฉัน

‘ฮะ ฉันหรอคะ’ ฉันชี้ตัวเอง 

‘ครับ…ผม ชเว ซีวอน ถ้าได้เจอกันอีกอย่าลืมทักผมนะครับนางฟ้า’ พูดจบนายซีวอนนั่นก็ส่งจุ๊บ แล้วเดินจากไป

ฉันไม่ได้อยากได้ซักหน่อย ฉันวางดอกกุหลาบไว้บนเก้าอี้ม้านั่งริมแม่น้ำ ก่อนจะทอดสายตายาวมองสายน้ำในยามค่ำคืน ฉันต้องการแค่คนที่ดูแลฉันได้ เข้าใจฉันได้ แค่นั้น ไม่ใช่คนที่กะล่อน เหมือนนายคิบอมนั้น คนที่ให้ของเพื่อจีบสาวเหมือนซีวอน 

‘วันนี้วันดีจะมีชายรูปงามมารุมล้อมเจ้า จงเลือก เลือกคนที่เจ้ารัก จำไว้แม่หนู’ เสียงเดิมๆที่ถูกกลัดเกลาในสมองของฉัน ใช่ผู้ชายที่ฉันเจอเมื่อกี้ ต่างหน้าตาดี สุภาพ แต่ ฉันไม่ได้รัก ฉันไม่ได้รักพวกเค้า เพราะฉันรัก…นาย รักนายเข้าแล้วจริงๆ ดงเฮ

ฉันเดินเรียบไปตามแม่น้ำก่อนจะหยุดชะงักกับร่างหนึ่งที่ยืนขวางอยู่

‘นายมาทำอะไรที่นี่’ มันเป็นใครไ่ได้นอกจากคนที่ทำให้ใจฉันหวั่นไหว ลี ดงเฮ ตอนนี้เค้ามายืนอยู่หน้าฉันแล้ว ฉันจะพลาดโอกาส นี้จริงๆหรอ…คืนที่ดาวตก

ฟิ้ววว วว ว…

‘ดาวตก’ ฉันอุทานออกมา ฉันจะต้องไม่พลาดโอกาสนี้ ฉันค่อยๆหลับตาก่อนจะตั้งจิตอธิษฐาน

…ถ้าหากผู้ชายตรงหน้าเป็นคนที่รักฉันจริง และฉันก็รักเขา ถ้าหากเราเป็นเนื้อคู่กันขอให้ดางตกจง…

พรึ่บ! ร่างกายของฉันเหมือนถูกดึงเข้าหาวงแขนใหญ่ ใช่ดงเฮ ดงเฮกอดฉัน และฉันก็จะไม่ต่อต้านมัน…เพราะฉันเองก็ต้องการ

‘ยุนอา ฉันทำทุกอย่างเพื่อนได้เป็นเพื่อนเธอ ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้เธอหันมอง ฉันชอบเธอตั้งแต่แรกพบ วันเปิดเรียนวันนั้น… จนถึงวันที่เราไปกินข้าวด้วยกัน วันที่เธอยืนคุยกับรุ่นพี่คยู ฉันรู้ตัวเลยว่าฉันหึงเธอและมันไม่ได้เป็นแค่ความชอบเท่านั้น เพราะในใจฉันมันเริ่มแสดงออกมาว่า รัก และหึงเธอ เธอทำให้ฉันโกรธเวลาที่เธอไม่ยอมคุยด้วย ฉันโกรธตัวเองเธอไม่เคยรู้เลย เมื่อกี้ที่เธอคุยกับพี่คิบอม ฉันแทบคลั่งแต่สุดท้ายเธอก็ไม่สนเขา จนมาถึงซีวอนเธอทิ้งดอกไม้ของเขาไป ขอบใจนะ…ขอบใจที่เธอไม่รับมัน’

‘หยุดพูดได้รึยังดงเฮ’ ฉันผลักดงเฮออก

‘ทำไมล่ะ’ แววตาเหมือนคนผิดหวังขงดงเฮทำให้ฉันขำนิดๆ

‘ทั้งๆที่ฉันบอกความในใจไปหมดแล้วไง’

‘ฉันไม่ได้อยากฟังมัน’ ดงเฮก้มหน้าต่ำลง ‘ทั้งหมด…ฉันอยากฟังแค่คำว่า รัก แค่คำเดียว’ จบประโยคสุดท้ายฉันโผเข้ากอดดงเฮ

‘ยุนอาหมายความว่า…เธอ รัก ฉันใช่ไหม’ ฉันไม่ตอบแต่ยิ้มให้ไอ้ปลาน้อยที่กำลังกระโดดโลดเต้น ไชโย อย่างบ้าคลั่ง

‘นายคิดเองทั้งนั้น’ ฉันอมยิ้ม

‘เธอเองก็รักฉันนิ่’ ดงเฮส่งสายตาอ้อนๆ ฉันกำหมัดก่อนจะต่อยเข้าที่แขนซ้ายของเขาเบาๆ

‘อืมฉัน รัก นาย’ พูดจบไอ้ปลาจอมฉวยโอกาสก็ดึงฉันเข้าไปใกล้

‘เฮ้ยนายจะทำอะไรฮะ’ ฉันตะโกนด้วยความตกใจ เพียงแต่ตอนนี้รอมแม่น้ำฮันกลับไม่มีผู้คนเลย

‘ก็จะ…’ ดงเฮกดริมฝีปากอ่อนนุ่มลงบนริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของฉัน เพียงแวปเดียวเขาก็ผละออก

‘เอ่อ ฉันขอโทดนะ’ ดงเฮเกาหัวนิดๆฉันขมวดคิ้วนิ่วหน้าก่อนจะเดินหนีออกมา

‘นี่ยุนอาเธอโกรธฉันหรอ’ ดงเฮที่เดินตามมาทำหน้าสำนึกผิด

‘ใช่โกรธ…โกรธเพราะนายทำมันไม่เสร็จ’ ดงเฮทำหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเป็นผ่ายกดจูบลงบนริมฝีปากเขาเอง ลิ้นเรียวของดงเฮค่อยๆดุนริมผีปากฉันก่อนที่จะมีอะไรเลยเถอิดไปมากกว่านี้ฉันจึงผละดงเฮออก

‘พอแล้วหน่า -/ -’ 

End of special talk

‘เพิ่งรู้ว่าพวกเธอสองคนนี่ก็โรแมนติกไม่เบานะนี่’ เสียงคุ้นหู นั่นแหละเสียงของยูริ ทำให้ดงเฮและยุนเอาผละออกจากกลัน ตามมาพร้อมเสียงโห่ของมินโฮ คยูฮยนอ และซอฮยอน และก็อีกสองหนุ่มหล่อที่คยูเชิญมาร่วมด้วย

‘นี่อย่าบอกนะว่าเป็นแผนของ..’ ยุนอาหันไปฆาตโทษกับดงเฮ

‘ป่าวไม่ใช่แผนผมนะ’ ดงเฮรีบปฏิเสธพัลวัน ยุนอาจึงหันเป้าไปทางยูริ

‘ก็ไม่ใช่แผนฉันเหมือนกัน’ ยูริยิ้มแป้น ต่อด้วยคยูฮยอนและซอฮยอนที่โอบไหล่กันมา ส่ายหัวไปมา และแน่นอนคงไม่ใช่แผน ของคิบอม และ ซีวอนเป็นแน่ ซึ่งนั่นหมายถึง

‘มินโฮ!! แก๊ ไอ้เด็กเปรต’ ยุนอาวิ่งไล่ตีมินโฮ 

‘เฮ้ยอะไรครับพี่ แต่พี่ก็ได้แฟนแล้วนิ่โว้ยย ย ควรขอบคุณผมนะครับ’ มินโอวิ่งไปหลบหลังยูริมุดหน้ามุดหลังหลบฝ่ามือยุนอา

‘พอแล้วๆเล่นกันเป็นเด็กไปได้’ ยูริจึงต้องเป็นคนห้ามเมื่อเห็นว่าตนเองเป็นคนที่อยู่ตรงกลางและได้รับรังสีฝ่ามือที่ตบผิดๆพลาดๆ ของเพื่อนสาว

‘เห็นแก่แกนะยูล’ ยุนอาฮึดฮัดก่อนจะเดินไปหาดงเฮ

‘ป่ะครับที่รัก ไปหาความสุขของเรากันดีกว่า’ ดงเฮโอบใหล่ยุนอาก่อนจะเดินลากไป

‘ใครที่รักคะโยโบ’ ยุนอาเองก็คงจะไม่มีอะไรต้องเก๊กต่อไป ไหนๆก็สารภาพไปแล้วว่า รัก

‘โชคดีนะ ด๊องยุน’ เสียงส่งท้ายหลังจากบรรดาพี่ๆเพื่อนๆ เงียบลงค่ำคืนนี้คงเป็นค่ำคืนของยุนอา ที่จะได้เริ่มต้นกับความรัก ที่สวยงาม กับคนที่เธอรัก นี่สิ่นะความสุขที่แท้จริง

…และ กับสิ่งที่เรียกว่ารัก…

________________________________________________________________

จบแล้วค่า ตอนจบมันดูแหม่งๆไหม ไม่หรอกมั้นเนอะ ฮ่าๆๆ ตอนนี้วางพลอทเรื่องใหม่ไว้แล้วนะคะ ดาร์กๆนิดๆ แล้วก็ติดใจยูริ เลยวางตัวละครเอกไว้ให้ยูลมันด้วยนะ...เจอกันเรื่องหน้านะคะรีดเดอร์



TO BE CONTINUE >>>

ingingg