SF PROJECT FOR YOU [snsd, sj, shinee, EXO]

ลำดับตอนที่ #5 : Je t'aime ที่เรียกว่า 'รัก' :: Chapter3 {ครบ}

  


ถ้าคุณรัก...แค่พูดออกไป
ถ้าคุณชอบ...ก็บอกเค้าไปเถอะ

ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าวแล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า...ถ้าเธอไม่แน่ใจ
อยากให้เค้ารู้ เธอเองต้องแสดงออกไม่ใช่ให้ใครไปบอกหรือว่าให้เค้าเอาเอง...ว่ารัก

สารภาพ

ปัจจุบัน

‘ค่ะซอเองต้องขอบคุณวันนั้นที่ทำให้เรามีวันนี้’ ซอฮยอนหน้าแดงด้วยความอาย คยูฮยอนปาดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อออก

‘ซอ’ คยูฮยอนเองก็เริ่มหน้าแดงไม่แพ้กัน ไม่รู้ว่าจะอายกันไปถึงไหน

‘ค่ะ’ ซอฮยอนเลิกคิ้ว

‘พี่อาจไม่ใช่คนดีที่สุด แต่พี่สัญญาว่าพี่จะรักซอที่สุด ถึงแม่ว่าคำว่ารักของพี่จะไม่ค่อยได้พูดมันออกมาเท่าไหร่’ คยูฮยอนก้มหน้าด้วยความเอียงอาย

‘พี่คะพี่คิดว่าพี่พูดแค่นี้แล้วฉันจะรักพี่หรอคะ’ ซอฮยอนเห็นอาการอย่างนั้นจึงนึกสนุกแกล้งคยู

‘เอ่อซอ เป็นอะไรรึป่าวครับ’ เมื่อเห็นว่าดวงใจของตนพูดจาแปลกๆคยูฮยอนถึงกับสะดุ้งโหยง

‘ป่าวนี่คะ ซอไปล่ะ’ ซอฮยอนหันหลังกลับแต่ทว่ามีมือใหญ่มาจับเอาไว้ซะก่อน

‘ไม่น่ารักเลยนะครับ แกล้งผมอย่างนี้’ คยูฮยอนดึงร่างบางไปกอด ทำไมหมาป่าอย่างเขาจะไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้คิดอะไรอยู่

‘พี่อ่า จับได้ทุกทีเลย’ ซอฮยอนมุ่ยปาก แต่ก็ยังยิ้มไม่เลิก

‘พี่รักซอนะ เจ้าหญิงของพี่’ คยูฮยอนกระซิบแผ่วเบา

‘ค่ะ ซอก็…’ ยังไม่จบประโยคกระเขย่งขาไปหอมแก้มร่างสูง

‘นั่นแหละที่ซออยากบอก’ ร่างเล็กยิ้มตาหยี อยู่ในอ้อมกอดของแฟนหนุ่ม

…เราจะรักกันตลอดไป ใช่ไหมคะพี่คยู…

นึกไปก็ยิ้มไป แต่ใครจะรู่ว่าเจ้าชายหมาป่ากำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะค่อยๆ ประทับจูบหวานลงบนริมฝีปากเรียวอิ่ม อย่างเนิ่นนาน…

ตัดมาที่ มินยูล

‘ไอ้เด็กเปรต ปล่อยฉ๊านน นเซ่’ ยูริพูดอย่างหงุดหงิดก็ทำยังไงได้มินโฮเล่นเดินไวซะขนาดนั้น…ขาฉันไม่ได้ยาวเหมือนนาย ซะหน่อยนะเว้ยย ยเฮ่ย 

‘ป้าลิง ป้าเกือบทำผมโดนรุม’

‘เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า ชิ ใครใช้ให้นายบอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันล่ะ ดูสิ่อดอดหมดทุกอย่าง’ บวกกับอารมณ์หงุดหงิดจากความหิว ของยูริแล้ว ดูได้ง่ายจริงๆว่าแม่คนนี้หัวลั้นสุดๆ

‘ป้าครับๆ หยุดบ่นเถอะผมก็หิว งั้นเอ้าเอานี่ไป’ มินโฮโยนถุงขนมปังให้ยูริ ก่อนจะหยิบของตัวเองมาบ้าง

‘ไปเอามาจากไหน’ ยูริถามไปแกะถุงขนมปังไป

‘บ้านน่ะ แม่ผมเตรียมให้’

‘ไอ้ลูกแหง่โตป่านนี้ยังต้องให้แม่เตรียมหาอะไรให้กินอีก’ พูดออกไปแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

‘ก็ถ้าแม่ผมไม่เตรียมมาป้าคงไม่ได้กิน’ พูดแล้วก็ยัดขนมปังเข้าปาก

‘เช้ออ อยากกินตายล่ะเอ้าเอาไปเลย ไปเรียนล่ะจ่ะ ตั้งใจน่ะพ่อหนุ่ม คิคิ’ ร่างบางเดินสวนย้อนกลับออกไป แล้วหัวเราะคิกตักอยู่คนเดียว ไม่รู้ทำไม่เวลาได้เถียง กับเด็กคนนี้แล้วมันมีความสุขจริงๆ

‘ยัยลิงบ้าาาา า แกปล่อยให้ฉันต้องไปกินข้าวกับไอ้ปลาเน่าสองคนได้ยังไง’ ยุนอาวิ่งเข้ามาเช็คบัญชีกับยัยเพื่อนตัวแสบ

‘ชิ แกยังได้กิน แต่ฉันน่ะยังไม่ได้กินข้าวเลยโว้ยย ย’ ยูริตะโกนลั่น ยุนอาได้แต่กอดอกมองอย่างหมั่นไส้

‘แล้วแกไปไหนมา’

‘ชมรม พอดีมีเรื่องเกือบจะสำคุญนิดๆ ยัยฮโยก็ตื่นตูมเรียกรวมซะนึกว่าเกิดเรื่องอะไรใหญ่โต’ บ่นไปกับตัวเอง ดงเฮมองสองสาวอยู่ห่างๆ ได้แต่ยิ้มให้ยุนอา ที่มองผ่านมาเจอเข้า

‘ยิ้มอะไรหะไอ้ปลา’ ยุนอาถาม

‘ป่าวว ว คร้าบบบ ’ ดงเฮยกไม้ยกมือไหว้หงกๆ แล้วขอตัวไปอ่านหนังสือ ยุนอามองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหน่ ช่วงหลังๆนี้ทำไมดงเฮถึงชอบยิ้มให้ตลอดทั้งๆที่เมื่อก่อนแทบจะไม่คุยกัน

ผ่านไป 1 เดือนกว่าๆ

‘ยุนจ๋าวันนี้สอบแล้วว แกฉันจะทำได้ไหม’ ยูริดิ้นพล่านอยู่บนโต๊ะ

‘ได้ดิ่ แกก็รอดมาตลอดไม่ใช่หรอ ที่เทียวมองคำตอบคนนู้นทีคนนี้น่ะ’ ยุนอาพูดแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือต่อไป…

‘แกอ่านหนังสืออะไรอ่ะ ดูตั้งใจจังเตรียมตัวสอบหรอจ๊ะ’ ยูริรู้สึกสนอกสนใจหนังสือในมือยุนอา จึงเขยิบเข้ามาดูใกล้ๆ

‘ไอ้เหม่ง -..- ฉันนึกว่าแกจะตั้งใจเรียนซะอีก’

‘โถ ยูลจ๋าา า~ ก็เล่มจางกึนซอกขึ้นปกเชียวน้า อิอิ’ ยุนอายังคงพร่ำเพ้อกับหนังสือในมือต่อไป

‘ว่าไงสาวๆ’ เมื่อเห็นว่าสองสาวเริ่มเงียบ คนที่เดินผ่านมาจึงเข้าไปทัก

‘ไอ้ปลามานั่งนี่ๆๆ’ ยูริกวักมือเรียกดงเฮ พร้อมเขยิบออกห่างจากยุนอา…

‘มานั่งตรงกลางนี่มา’ พูดแล้วก็ตบเก้าอี้ให้ดงเฮที่ทำหน้างง…หึหึ ฉันรู้หน่าว่าแกชอบไอ้ยุน แล้วฉันนี่แหละจะช่วยแกเอง

‘นี่ด๊องขาาา~’ ยูริลากเสียงหวาน

‘อะไรของเธอนี่ยัยลิง’ ยูริขยิบตาเชิงให้สัญญาณ ยิ่งทำให้ดงเฮไม่เข้าใจไปใหญ่ ก็ความคิดแผลงๆอย่างเธอน่ะไม่มีใครจะเข้าใจ หรอก -.  –

‘วันนี้สอบแล้วอ่าช่วยติวว วให้ยูลหน่อยน้าค้าาา า นะนะ’ พูดจบก็เบียดแทรกตัวเข้ามาใกล้ดงเฮ ยุนอาที่นั่งอยู่ข้างๆ เหลือบมองก่อนจะเบ้ปาก

‘อะ เอ่อ เอ่าสิ่…ว่าแต่แกทำบ้าไรวะยูล’ ประโยคหลังดงเฮหันมากระซิบยูริ เธอจึงตีแขนเขาเบาๆแกล้งทำเป็นหยอกล้อ

‘โหก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เห็นว่าด่องด๊องง ง ว่างเลยอยากให้ช่วยติวนะๆ’ ดงเฮที่เริ่มจะเข้าใจแล้วว่ายูริจะทำอะไรจึงเล่นตามน้ำไป

‘อ่อได้สิ่คนสวยย ย’ เชยคางยูริก่อนจะโอบไหล่

‘เฮ้ยย ย ไอ้ด๊องมากไปป่าววะ’ ยูริกระซิบ

‘ก็แกจะให้ยัยเหม่งหึงแกใช่ไหม’ ดงเฮกระซิบกลับ

‘พ่องง ง หึงฉันบ้าบออะไร หึงแกแหละไอ้ปลา’ ดงเฮหัวเราะร่วน

‘นี่จะดูดน้ำหนวกกันอีกนานไหมคะ คู่รักคู่ใหม่เนี๊ยะ!’ อยู่ๆยุนอาก็โพล่งขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน ใบหน้าเริ่มแดงไม่ รู้เพราะอากาศร้อน หรือโมโหสองคนข้างหน้ากันแน่

‘ทำไมไอ้เหม่งหึงหรอจ๊ะ’ ยูริกวน

‘ป่าว ฉันมีสิทธิ์อะไรไปหึงล่ะห๊ะ ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่อีกอย่างถ้าพวกเธออยากจะดูด…น้ำหนวกกันต่อก็เชิญ ฉันจะไม่นั่งเป็น กขค อยู่รบกวน ไปล่ะ’ ยุนอาลุกออกไปอย่างหงุดหงิด

‘เอาแล้วไงของเจ๊แกขึ้น’ ดงเฮกุมขมับ

‘ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้จะรู้หรอว่าไอ้ยุนมัน…’

‘ทำไม..’ ดงเฮที่รอจะให้ยูริพูดต่อ แต่

‘แกไปถามมันเองซิ๊ ถามฉันแล้วฉันจะรู้หรอ’ ยูริพูดอ้อมค้อมจนดงเฮสับสน

‘อะไรของเธอพูดมาตรงๆ’

‘ก็…ไปถามไอ้ยุนสิ่ว่าเมื่อกี้มันหึงแกรึป่าว’ พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไป

‘หึง…ยุนอาเนี่ยะนะหึงเรา’ ดงเฮพึมพัม

ยูริที่เดินออกมาจากโต๊ะที่นั่ง ผ่านมาที่ห้องชมรมพอดี

‘ป้าครับ’ เสียงของบุคคลที่เธอไม่ได้พบเจอมาเกือบสามวัน ดังขึ้น เพราะทุกๆวันเธอจะต้องมาซ้อมเต้นเพียงแต่ใกล้สอบ รุ่นพี่อย่างยูริ ฮโย และเด็กม.6 คนอื่นๆจึงไม่ได้มาซ้อม

‘อะไรค้าาา’ ยูริลากเสียงกวน

‘โอ้วว วันนี้พูดดีกับผมด้วยแฮะ ดีจัง’ มินโฮยิ้มกรุ้มกริ่ม

‘บ้ารึไง ยิ้มคนเดียวน่ะ’ ยูริกอดอกยินมองรุ่นน้อง

‘ป๊าวว วมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ่ครับ’ มินโฮพูดลอยหน้าลอยตา

‘ชิ ถ้าไม่ติดว่าฉันจะสอบนะฉันจะอัดหน้าหล่อๆของแกเอาให้แฟนคลับไม่มองเลย’ ยูริจิ๊จ๊ะ

‘ยอมรับล่ะสิ่ว่าผมหล่อ’ จะปฏิเสธยังไงล่ะในเมื่อรุ่งนน้องคนนี้น่ะหล่อจริงๆ ตากลมโต รอยยิ้มนั่นอีกเวลาที่เธอเห็นมัน ใจแทบล่วงลงไปตาตุ่มตลอด เวลาซ้อมเต้นอีกไม่รู้ว่ารุ่นน้องคนนี้จะส่งสายตาอะไรให้เธอมากมาย เพียงแต่เธอเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เท่าไหร่ ได้แต่แลบลิ้นกลับไป พร้อมได้เสียงหัวเราะกลับคืนมาตลอด

‘…’ ยิริจ้องหน้ารุ่งน้อง อย่านิ่งๆ

‘เห้ยย ย ป้า โดนสาปไปแล้วรึไง ตัวแข็งเชียว’ มินโฮเขย่าแขนยูริ

‘เฮ้ยย ยมาจับแขนฉันทำไม’ ยูริรีบผลักรุ่งน้องตัวแสบออก

‘อ่าว…ผมขอโทดด ครับ’ 

‘ฉันไม่ให้อภัยนาย ไปล่ะไปสอบ’ พูดจบก็หันหลังเดินต่อไป

‘เฮ้ยย ย เดี๋ยวดิ่ครับ’ มินโฮวิ่งมากั้นยูริไว้

‘อะไร…อุ๊บบ’ oxo ร่างบางถูกกระชากเข้าหารุ่นน้องก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะถูกบดขยี้จากรุ่นน้อง

‘อื้ออ’ ยูริดิ้น มือเล็กทุบอกแกร่ง…ทำบ้าอะไรของมันนี่ไอ้เด็กเปรตตตตตตตตต!!

‘จูบลาครับ ตั้งใจสอบนะครับป้าลิงง ง ผมไปเรียนล่ะ’ มินโฮผละออกแล้ววิ่งหนีไป ปล่อยให้ยูริยืนอึ้งค้างอยู่หน้าชมรม 

…มะมะ เมื่อ เมื่อ กะ กี้ ฉัน โดน จูบ จูบ นั่นมันจูบแลกของฉ๊านนน น…  

สติหลุดลอยหายไป ยูริเดินเข้าห้องสอบเหมือนคนไม่ได้พาวิญญาณมาด้วยจนเพื่อนๆในห้องมองกันเป็นตาเดียว







 
ต่อ 30%

‘ไอ้ยูล แกเป็นไรวะ’ ยุนอาที่เดินมาเขย่าแขนยูริด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

‘ยุนอา..แก ฉัน ฉันโดนจูบว่ะ’ ยูริยังคงพูดอย่างลอยๆ

‘เฮ้ยยย ย ใครจูบแก๊’ ยุนอาที่ลืมตัวตะโกนออกมาจนทุกคนในห้องหันมาสนใจกับคำพูดของเธอ เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสายตาที่ส่งมามองยูริ บางคนก็ว่าเป็นดงเฮ จนยุนอาเองก็แอบคิดไม่ได้…จริงสิ่นะเมื่อกี้จู๋จี๋กันขนาดนั้นคงจะโดนไอ้ปลาจูบ มาแน่ แต่จะทำยังไฝในเมื่อทั้งสองคนก็เป็น ‘เพื่อน’ ของเธอเอง

‘ไอ้เด็กเปรต’ คำตอบของยูริ ทำให้ยุนอารู้สึกโล่งใจนิดๆแต่ก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

‘เออแกไปนั่งก่อนไหม’ ยุนอาประคองร่างเพื่อนสาวไปนั่ง นี่แค่โดนจูบแข็งทื่อได้ถึงขนาดนี้เลยหรอนี่ยัยลิงเอ๊ย

‘เริ่มๆสอบ’ เสียงอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามา นักเรียนทุกคนเข้าประจำที่นั่งก่อนจะเริ่มลงมือทำข้อสอบ คงมีเพียงแต่ควอน ยูริ ที่นั่งเหม่อ อยู่อย่างนั้นจนจบคาบสอบ…

‘คุณควอน!  ทำไมเพิ่งทำข้อสอบไปได้แค่นี้’ เสียงตวาดดังลั่น จนยูริเองก็สะดุ้ง ความคิดเกี่ยวกับชเว มินโฮ ถูดสลัดออก ร่างบางถึงับเบิกตาโตเมื่อสังเกตว่าเพื่อนๆทำข้อสอบเสร็จหมดแล้ว

‘เอ่ออาจารย์คะ พอดียูริไม่ค่อยสบาย ยุนว่าให้ยูลไปนอนพักก่อนดีกว่าไหมคะ แล้วค่อยหาคาบว่างไล่สอบ’ ยุนอารีบแก้ต่าง

‘คราวหน้าก็รักษาสุขภาพดีดีล่ะอย่าให้เกิดเป็นแบบนี้อีกนะคุณควอน’ ยูริพยักหน้านิดๆ

‘ไอ้ยูลแกไหวไหมนี่..นี่แกแค่โดนจูบนะ เพ้อไปไหนแล้ว’ ยุนอาเอามือแตะหน้าผากเพื่อนสาว

‘เออๆไหวๆ ฉันขอไปนอนพักหน่อยดีกว่า’ ยูริเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องเรียน

‘ผมขอโทษ’ เสียงคุ้นหูดังขึ้นเมื่อยูริเดินออกมาจากห้องเรียน

‘มินโฮ’ หญิงสาวเบิกตาโตด้วยความตกใจ

‘ผมไม่รู้ว่าพี่จะเป็นถึงขนาดนี้’ มินโฮยืนก้มหน้ารับผิด

‘ตามมา’ ยูริพูดก่อนจะเดินนำไปห้องพยาบาลที่ภายในปราศจากผู้คน

‘พี่ยูลครับ’ มินโฮหลังจากที่เงียบมานานก็ยอมปริปากพูด

‘ว่า’ ยูริมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย สับสนตัวเอง ใจเต้นแรงเวลาที่สบตากับรุ่นน้องคนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับคนอย่างเธอนะ

‘คือ..เรื่องเมื่อ’ คำพูดของมินโฮเงียบหายไป เมื่อมือเรียวได้ถูกเจ้าของนำมาแตะปากรุ่นน้องไม่ให้พูด มินโฮเลิกคิ้วอย่างสงสัย

‘ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตอนแรกฉันเองก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้านายเท่าไหร่ นายมันชอบกวน ชอบแกล้ง ชอบหาเรื่องฉันสารพัด แต่พอสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ฉันไม่ค่อยได้เจอหน้านาย ฉันเองก็รู้สึกแปลกๆ เหงาๆ แต่บางทีฉันเองก็คิดว่านายมันยังเด็ก ก็คงจะแค่เล่นๆ แกล้งรุ่นพี่ไปเรื่อย ไม่ได้คิดอะไร แต่พอเมื่อเช้า…’ ยังพูดไม่ทันจบมินโฮก็ดึงรุ่นพี่สาวมากอด ยูรอเองได้แต่ยืนนิ่ง

‘ผมรักพี่ ครั้งแรกที่ผมเห็นพี่มันเป็นความชอบ แต่พอต่อมาผมอยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ จนผมคิดว่าไม่ได้เป็นแค่ความชอบ แต่เป็นความ…รัก’ น้ำใสๆไหลอาบแก้มเนียน ความตื้นตันใจ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ยูริกอดมินโฮตอบแน่น ถึงเค้าจะยัง ไม่ได้ปริปากขอเธอเป็นแฟนแต่เธอก็แน่ใจว่าเธอก็รักรุ่นน้องคนนี้เหมือนกัน ความรู้สึกที่ตรงกัน ทำให้เธอเชื่อใจรุ่นน้องคนนี้มาก

‘เป็นแฟนกับผมได้ไหมครับ ไม่ต้องแคร์สายตาใครว่าเราจะอายุห่างกัน ว่าพี่จะแก่กว่า เพียงแค่เรารักกัน แค่คำว่ารัก’ มินโฮกระซิบอย่างแผ่วเบา คราบของเด็กจอมกวนหายไปจากสายตาของยูริ มีเพียงผู้ชายที่อบอุ่นคนข้างหน้าที่กำลังอ้อนวอน ขอความรักจากหญิงสาว ยูริจ้องใบหน้าหล่อของรุ่นน้อง สายตาผสานกัน ใบหน้าหวานเริ่มขยับเข้าใกล้หน้าหล่อจนห่างกัน ไม่ถึง 2 เซ็นติเมตร ลมหายใจอุ่นๆลดละใบหน้าก่อนที่ริมฝีปากหนาของรุ่นน้องชายจะจู่โจมเข้าหาใบหน้าหวานเป็นรอบที่สองของวัน ลิ้นหยาบดุนริมผีปากหวานเรียกร้องขอเข้าไปท่องเที่ยวในโพรงปาก ยูริยอมเปิดปากด้วยความเต็มใจ ลิ้นสากตวัดเลียท่องเที่ยว ไปท่ัวช่องปาก เป็นจูบที่หวานและเนิ่นนาน และยากที่จะผละออกจากกัน...เพีงตามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจดจ้องมองคู่รักใหม่อยู่

_________________________________________________

ว๊ายย ย น้องยูลน้อย โดนขโมยจูบไปแล้ว หุหุ ...

ด๊องยุนก็ปากแข็งเหลือเกิ๊น จะมี่คู่ไหนหวานเหมือนคยูซอไหมนี่ -3-

ยังไงขอซัก สี่ ห้าเม้นท์แล้วจะมาอัพต่อนะคะ 

ไม่เอานักอ่านเงา

ingingg