SF PROJECT FOR YOU [snsd, sj, shinee, EXO]

ลำดับตอนที่ #3 : Je t'aime ที่เรียกว่า 'รัก' :: Chapter1 {ครบ}

 

‘นี่ยัยยุน ฉันไม่ไหวแล้วน้า ฮ้าววว ว’ ยัยลิงยูลเพื่อนสนิทของฉันพูดขณะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

‘เคมี เคมี เคมี จงเจริญ!’ ฉันพร่ำเพ้อตามไอ้ลิง

‘นี่พวกเธอสองคนนั้นน่ะ ตอบครูมาซิว่าสูตรเคมีบนกระดานนิ่ คือสูตรของอะไรแล้วแก้ยังไง’ ยัยป้าหน้าย่น เอ๊ยย ย คุณครูสุดสวยบ่น เอบ่นอะไรของแก่นะ ฉันกับยัยลิงมองหน้ากันงงๆ สองคน สองคนไหนหรอคะ หนูไม่รู๊วว ว~

‘อ้าวเร็วสิ่ มั่วแต่จ้องหน้ากันเดี๋ยวก็ท้องซะหร๊อก’ ฉันกับยัยยูลสะดุ้งก่อนที่ฉันจะบอกกับเพื่อนรัก

‘ฉันว่าพวกเรานี่แหละว่ะ’ ยังไม่ทันจบประโยคยัยลิงก็ลุกขึ้น โอ้ววว ว ม่ายอย่าบอกนะว่ามันตอบได้ -w- (ฝันหรอยุนอา) 

‘อาจารย์สุดสวยขาาา หนูยูลขอไปยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องนะคะ…เอ้าไอ้ยุนยังไงก็ตอบด้วยแล้วกันนะ’ พูดจบยัยลิงบ้านั่นก็วิ่งจู๊ดออกไป อ๊ากก กไอ้เพื่อนทรยศ~ yy

‘เอ้าว่าไง อิม ยุนอา’ ยัยป้าเหนียงยานหน้าห้องขยับแว่นก่อนจะถามฉัน 

‘เอ่ออ อ…’ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ่ท่านผู้อ่าน ฉันเรียนเก่งนะ (วิชาพละนะ)

‘นี่ไอ้เหม่ง ถ้าไม่ตอบก็สารภาพไปว่าทำไม่ได้แล้วไปยืนกับไอ้ลิงซะ’ ฉันถลึงตาใส่ไอ้ปลาเน่าตัวข้างๆ อ๊ากก ก ไอ้ด๊องทำไมดูถูกกันอย่างนี้ (ก็ดูไม่ผิดไง : ดงเฮ)

‘ออกไปยืนคาบไม่บรรทักหน้าห้อง 1 2 3 ปฏิบัติ!!’ ง่ะครูคะเรียนเคมีนะ ไม่ได้ฝึกทหาร yy

‘ออกมาได้ซักทีนะเมียจ๋า’ ไอ่ลิงแกทำฉันเจ็บแสบมาก

‘นี่ๆแกได้ข่าวเรื่องเด็กใหม่บ้างป่ะ’ อยู่ๆยัยยูลก็ถามฉัน เอ้าปากก็คาบไม้บรรทัด เฮ้ออ อ ยัยนี่นี่จะทำตัวให้ดูดีหน่อยไม่ได้รึไง

‘ทำไมสนใจหรอ’

‘หวา ไม่อ่ะฉันไม่ชอบกินเด็ก แห่ะ ฉันชอบแบบพี่ชายแกมากกว่าอิอิ >.< รุ่นพี่คายูววว ว~’ หมั่นไส้ไอ่ลิงดำจริง

‘พอเลยแกบ้าผู้ชายไม่เลือก’ ฉันล่ะเอือม

‘พี่เค้าเป็นถึงเจ้าชายเลยนะ น่าเสียดายที่ตำแหน่งเจ้าหญิงตกไปเป็นของซอฮยอนห้องสามซะแล้วเฮ้ออ อ’ ยัยลิงยังคงพร่ำเพ้อพรรณาต่อไป จริงที่คยูฮยอนเป็นพี่ฉัน แต่ก็เป็นแค่พี่ชายคนละพ่อกับฉันแค่นั้นแหละ

 ‘เฮ้ออ อๆๆ ฉันสละตำแหน่ง dancing Queen ได้ไหมนิ่ อยากจะไปชิงตำแหน่ง princesses’  ยังเพ้อไม่จบหรอลิง…จริงสิ่ยัยยูลน่ะเป็นถึง dancing queen เลยนะ แต่…มันอาภัพเพราะไม่มี king ก๊ากก สม (ร้ายกาจมากอิม)

กริ๊งงง ง  ว๊ากก ก ออดช่วยชีวิตหนู  หลังจากที่ฉันกับไอ่ยูลยืนคาบไม้บรรทัดราวๆครึ่ง ชั่วโมง ขาฉันก็แทบทรุด และตอนนี้ก็ได้เวลาอาหารกลางวัน อ๊ายย ย เวลาที่ฉันปลาบปลื้มที่สุดในชีวิต ม.ปลาย

‘หิววว วว ข้าว จัง ฉัน จา ม่าย หวายแล้วนะ’ ยัยยูลเดินตูดงอนเข้าห้องไป ก่อนจะหายตัวลับไปกับตา ไอ้เพื่อนบ้านี่ทิ้งฉันอีกแล้ว

‘ไอ้เหม่งโว้ยย ย’ เสียงสุดกวนเบื้องพระบาทแม่

‘อะไร’ ฉันหันไปตามเสียงเป็นใครอื่นมิได้นอกจากไอ้ปลาเน่าที่เดินเตี้ยออกมาจากห้อง อย่ามาเก๊กให้มากไอ้ด๊อง เตี้ยๆอย่างนายมันห่างไกลเสป็กฉันมาก (ใครถาม : ดงเฮ)

‘ไอ้ลิงฝากมาบอกว่าที่ชมรมเรียกประชุมด่วน เลยไปกินข้าวด้วยไม่ได้เพราะฉะนั้นแกไปฉัน’ บ๊ะเขาใจฝากคนมาบอกเนอะลิง

‘เหรอๆๆ’ พูดจบฉันก็เดินนำดงเฮไปที่โรงอาหาร อ๊ากก หิวใส้ลากแล้ว yy

‘นี่ไอ้คุณเหม่งกินอะไรดี’ ดงเฮถามฉัน

‘ทำไมนายจะไปต่อแถวซื้อให้ฉันรึไง’ ฉันถามอย่างมีความหวัง แหมๆนานๆทีจะมีคนมาบริการ อิอิ

‘ป่าวจะฝากแกซื้อ’ =. = ไอ้นีโม่ ไอ้กระโห้ชนเขื่อน ผิดคาดจริงๆ แต่ก็นะคนอย่าไอ้ปลาจะปเอาอะไรกับมัน

‘แกนี่มัน…จิ๊’ ฉันจิ๊จ๊ะ ก่อนดงเฮจะหัวเราะออกมา

‘ฮ่าๆๆ หน้าย่นเป็นหมาแล้วป้า มาๆเดี๋ยวไปซื้อให้กินแล้วกัน’ พูดจบก็เดินเริดหน้าลอยตาไป มีความสุขจริงนะไอ้ปลา (แกแคร์ด้วยหรอ : ดงเฮ) ว่าแต่…ฉันยังไม่ได้สั่งเลยนะว่าจะกินอะไร แต่ช่างเถอะเอาอะไรมาฉันก็กินหมดแหละ

‘มาแล้วครับคุณหญิง’ ดงเฮเดินถือชามที่ไม่ไอร้อนลอยออกมาสองชาม เอ…สงสัยจังว่าอะไร

‘ก๋วยเตี๋ยวน้ำตก…ร้านใหม่ข้ามขอบฟ้ามาจากไทยเลยนะ ลองกินดู’ ห๋า อาหารไทย? ว๊าว วว อยากกินมานานแล้ว ฉันจัดการหยิบตะเกียบมาคีบ เอ่ออ  ไอ้ลูกกลมๆ มันคืออะไรหว่า? เอ้าลองกินเลยแล้วกัน ฉันยักลูกกลมๆเข้าปาก อ๊ากก อร่อยอ๊า ดึ๋งๆดี 

‘อร่อยไหม’ ดงเฮมองฉันอย่างลุ้นๆ ฮ่าๆๆ หน้ามันตอนนี้ฮาสุดๆไปเลย ฉันเบ้หน้าแล้วส่ายหัวไปมา

‘อ้าวไม่อร่อยหรอ อุส่าห์ไปลัดคิวซื้อมาเลยนะนี่’

‘ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่อร่อยแค่ส่ายหัว คิดไปเองคนเดียว’ ว่าแล้ว…บทสนทนาบนโต๊ะก็เงียบลง เพราะ

ทั้งฉันและดงเฺฮต่างก้มหน้าก้มตาินอย่างไม่สนใจใคร ก็มันอร่อยนี่หน่า แอบอิจฉาคนไทยนะนี่ -w- (ไรเตอร์กินบ่อยเลยล่ะยุน : ไรเตอร์)  เอเหมือนมีส่วนเกินได้ยินอะไรแว่วๆๆ เสียงหมาที่ไหนน้า (ไอ่ยุนไอ่นางเอกทรยศ : ไรเตอร์)

‘นี่เธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเลยหรอ’ ปลาจ๋าขัดขวางความสุขการกินของฉันจิง

‘อืม ขอบคุณ’

‘ไม่ใช่ แบบว่าชามนึงราคาเท่าไหร่ ไรงี้อ่ะ’ ไอ้งกฉันไม่ได้สั่งให้แกซื้อมาให้นะยังจะมาเก็บตังอีก

‘นายเลี้ยงแล้วกัน’ ฉันพูดลอยๆ

‘คร๊าบๆๆ’  โอ้โหฟังแล้วชื่นใจ~ ของฟรี นานทีมีครั้ง

‘เออนี่นาย เอาน้ำป่ะ จะไปซื้อ’ ซื้อน้ำแลกก๋วยเตี๋ยวก็ได้ฟวะ คุ้มดี อิอิ

‘ก็ขอเขียงโซดานะ’

‘รับทราบค่า’ ฉันบอกก่อนจะวิ่งไปทันที

‘เอาเขียวโซดากับโกโก้ค่ะ’ ฉันสั้งน้ำแล้วก็พิจารณาซ้ายขวา

‘ยุนอา’ เสียงคุ้นเคย มันคุ้นมากว่าแต่ใครนะ ฉันหันไปตามเสียงเรียก

‘เอ้าพี่คยู ไม่เจอกันนานพ่อพี่กับแม่เป็นยังไงบ้าง’ โจว คยูฮยอน พี่ชายต่างพ่อของฉันเอง ฉันไม่สนิทกับเค้าหรอกเพราะเราแยกกันอยู่ หลังจากที่พ่อฉันเสียไปแม่ก็กลับไปแต่งงานใหม่กับพ่อของคยูซึ่งเป็นสามีเก่าของแม่ ฉันจึงขอแยกตัวมาอยู่กับยัยยูล และฉันก็ไม่เคยปริปากบอกใครว่าคยูเป็นพี่ชายฉัน ยกเว้นยัยยูลที่รู้เหตุการณ์มาตลอด

‘ท่านสบายดี…มาคนเดียวหรอเรา’

‘อ่อค่ะ’

‘น้ำได้แล้วจ่ะหนู’ แม่ค้าคั่นบทสนทนาของฉัน

‘งั้นยุนไปก่อนนะคะพี่ เพื่อนยุนรออยู่’ 

…ฉันก็แค่อยากให้เธอมาเป็นน้องสาวของฉันจริงซักที แต่เธอกลับตีตัวออกห่างครอบครัวเราเหลือเกิน คุณแม่ท่านคิดถึงเธอนะ…

‘แฟนเธอหรอ’ อยู่ๆดงเฮก็ถามขึ้น

‘อือ ทำไมมีอะไร’  อิอิ แกล้งมันซักหน่อย 

‘ป่าวก็แค่ถาม’ หรอออ อ ดูจากสีหน้าก็รู้ว่านายอยากสอดรู้สอดเห็นน่ะ -. –

‘แล้วไงต่อ’

‘ก็กลัวโดนแฟนเธอกระทืบ มาเดินกับฉันนี่เธอไม่กลัวเค้าหึงรึไง’ เอ้าไอ้นี่นิ่

‘กลัวทำไมล่ะก็ในเมื่อ…   เรา เป็น เพื่อน กัน เข้าใจ๊’ ฉันตบบ่าดงเฮก่อนจะเดินนำไปเก็บชาม

‘ก็ถ้าแฟนเธอหึง’

‘แล้วไง’

‘คำว่า หึง น่ะ เหตุผลไหนก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น’ ไอ่ปลานี่พูดอะไรน่ากลัวจัง

‘หรอๆๆ แล้วนายหึง ฉันป่ะ’ ว๊ายย ย ไอ้ยุนถามอะไรไปนี่ >/ <

‘หึง’ ตึง…..

เงียบ

เงียบ บรรยากาศขณะเดินไปเก็บชามเงียบขึ้นทันที

‘เฮ้ย เป็นอะไรไอ้เหม่ง ฉันแค่ล้อเล่นโว้ยย ย ฉันจะไปหึงแกทำไมในเมื่อเรา เป็น เพื่อน กัน’ ดงเฮเน้นประโยคหลังแห่ะๆ ฉันคิดอะไรไปเอ่ย? ไอ่ยุนนี่คิดบ้าอะไรเอ่ย?

‘อะ เออ อ รู้หรอกหน่า’ ฉันตอบขัดๆ

ทำไมใจฉันมันโครมครามขนาดนี้…ดีใจ หรือ เสียใจ ทำไมมันจุกแปลกๆ -/ -
















ผมมองร่างยุนอา เดินไปซื้อน้ำ เฮ้ออ ยัยนี่นิ่แสบพอกับเพื่อนเธอเลย แต่ก็ยังน้อยกว่าลิงนั่น อีกอย่างต้องขอขอบคุณไ้อ้ลิงที่เปิดทางให้ผมได้ใกล้ชิดเธอ ยัยนี่จะรู้ไหมนะว่าผมนะ...









แอบชอบเธอมาได้สักพักแล้ว...

แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมชอบคนอย่างยัยยุนอาไปได้ยังไง แต่ผมยังไม่บอกไอ้เหม่งนี่หรอกครับ ดูสถานะการไปก่อน เหอะๆ ยังไงซักวันผมจะเปิดเผยความจริง


ผมเห็นยัยยุนยืนคุยกับเจ้าชายของโรงเรียนยัยนี่นิ่ฮอท(?)จริงๆเลย ขนาดคนอย่างคยูฮยอนยังต้องมาทัก หึ แต่อย่าหวังจะมาจีบเหม่นะครับ...แค่จะคิดก็ผิดมหันต์แล้ว

ยัยเหม่งคุยกับคยูไม่นานก็เดินกลับมา ผมจึงทำเป็นไม่สนใจ

แต่อยู่ๆ..ปากเสียๆของผมก็หลุดออกมา

‘แฟนเธอหรอ’ 

‘อือ ทำไมมีอะไร’ เฮ้ยย ย อย่าบอกนะว่าผมช้าไป ไม่นะครับคุณไรเตอร์ 

‘ป่าวก็แค่ถาม’ เฮ้ออ จะหน้าแตกไม่ได้ ไม่ได้ไม่ได้!

‘แล้วไงต่อ’ ยุนอาถามด้วยหน้าลุ้น

‘ก็กลัวโดนแฟนเธอกระทืบ มาเดินกับฉันนี่เธอไม่กลัวเค้าหึงรึไง’ เอ่อแถเก่งจังผม

‘กลัวทำไมล่ะก็ในเมื่อ…   เรา เป็น เพื่อน กัน เข้าใจ๊’ ยุนตบบ่าผมก่อนจะเดินนำไปเก็บชาม

‘ก็ถ้าแฟนเธอหึง’ เฮ้ยย ย ผม...

‘แล้วไง’

‘คำว่า หึง น่ะ เหตุผลไหนก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น’ เหอะๆ ไหนๆก็ไหนๆ

‘หรอๆๆ แล้วนายหึง ฉันป่ะ’ ยัยนี่กำลังเล่นกับผมนะ แค่เล่น ยัยนี่แค่เล่นเท่านั้นครับดงเฮ

‘หึง’ ผมก็แค่ต้องเล่นกลับ เล่นกลับตามที่....     หัวใจ บอก

เงียบ

‘เฮ้ย เป็นอะไรไอ้เหม่ง ฉันแค่ล้อเล่นโว้ยย ย ฉันจะไปหึงแกทำไมในเมื่อเรา เป็น เพื่อน กัน’ ผมอึดอัดนะเวลายัยนี่เงียบ สร้างบรรยากาศซะหน่อย

‘อะ เออ อ รู้หรอกหน่า’ ยุนอาตอบ

เธอกำลังทำให้ผม...เป็นบ้า อิม ยุนอา












_____________________________________________________

มาอัพให้แล้วค่ะ เป็นยังไงบ้าง...สนุกป่าว 

ไรเตอร์เพิ่งเคยแต่งด๊องยุน ถ้ามีพิมพ์ผิดก็ขออภัยนะจ๊ะ

รีดเดอร์จ๋า~ เม้นท์หน่อยเถอะ ไรเตอร์ต้องการกำลังใจ

ไม่เอานักอ่านเงา

ingingg