SF PROJECT FOR YOU [snsd, sj, shinee, EXO]

ลำดับตอนที่ #11 : (SF SPECIAL) Always Love - MinYul

ฟิคเฉพาะกิจเอามาลง ขอโทดที่หายไปนาน แล้วก็จะพยายา
มาอัพเรื่องเก่าให้นะคะ


ก่อนอื่นขอโทดจริงๆนะค้าหวังว่า short fic เรื่องนี้คงทดแทนกับที่ไรเตอร์หายไปได้เนอะๆ

...Always Love...

ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศดี ลมพัดเย็น ใบไม้ผลิ…ใช่แล้วล่ะเข้าสู่ฤดูใบไม่ผลิแล้ว ไร่เซนโจยังคงมีผลส้มสีสุกใสห้อยอยู่บนต้น สาวร่างบางลูกสาวเจ้าของไร่ หรือที่ใครๆในระแวกนั้นรู้รักดีในชื่อ ควอน ยูริ กำลังเร่งคนงานเก็บผลผลิตสีสวยก่อนจะนำส่งไปยัง กรุงโซล เมืองหลวงที่มีแต่ความวุ่นวายผิดกับบ้านไร่จริงๆ

‘พี่ยูริคะวันนี้มีรายการสั่งส้มมาจากบ้านฝั่งโน้นค่ะ’ ลูกน้องคนสนิท ซอฮยอน เดินนำรายการการสั่งของของลูกค้ามาให้ยูริ

‘หืม บ้านที่เพิ่งย้ายมาเมื่อเดือนก่อนหรอ งั้นพี่ว่าพี่ต้องไปดูซะเองแล้ว ลูกค้าใหม่ต้องให้สวัสดิการพิเศษหน่อย’ ยูริขยิบตาให้ซอฮยอน ก่อนลูกน้องสาวจะหัวเราะคิกคัก จริงๆแล้วที่ส้มของไร่ได้ผลดีก็เพราะยูรินี่แหละที่คอยดูแลต้นส้ม แถมยังเอาใจลูกค้าเก่งจนไร่นี้มีแต่ลูกค้าติดใจทั้งนิสัย คารม และหน้าตาของลูกสาวเจ้าของไร่

‘พี่ยูริคะซอให้คนเตรียมของและรถแล้วเราเริ่มทะยอยส่งเลยดีกว่าไหมคะเดี๋ยวผ่านคืนนี้คุณภาพส้มจะต่ำลงน้าา~’ สาวตัวเล็กทำตาโตหวานเยิ้ม บางทีเธอก็น่ารักจนยูริคิดว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆไปแล้วซะอีก

‘ก็ดีจ๊ะ เราแยกกันไปส่งนะพี่วานให้ซอกับคีย์ไปส่งในเมืองทีนะจ๊ะเดี๋ยวพี่ไล่ส่งแถวนี้คนเดียวเอง’

‘โห ต้องไปกับคีย์ด้วยหรอ’ ซอฮยอนมุ่ยปาก จริงๆแล้วเธอน่ะอยากไปจะตาย แต่ว่าแค่อายที่ต้องอยู่กับคีย์สองคน ถึงจะโตมาด้วยกันในไร่แต่เธอก็ไม่ได้คิดกับคีย์แค่เพื่อนนะ…ยูริจิ้มแก้มแดงๆของลูกน้องสาวก่อนจะ ชูสองนิ้ว

‘สู้ๆ รักกันไวไวนะพี่เชียร์อยู่’ ว่าจบก็เดินขึ้นปิกอัพคู่ชีพคันสีส้มก่อนจะค่อยๆออกรถไปอย่างช้า ปล่อยให้ซอฮยอนยืนปิดอยู้หน้ารถที่ต้องใช้เข้าไปส่งของในโซล

เวลาล่วงเลย ยูริยกมือขึ้นปาดเหงื่อมองลังส้มท้ายกระบะ ลังสุดท้ายแล้วสิ่นะ..ก่อนจะมองลิสที่อยู่ของลูกค้า

คิม ฮีชอล - 2/123 #3

อิม ยุนอา - 5/327 #1

คิมจงฮยอน - 3/1 #1

ฟาร์มฮันจุโด #7

ร้านผลไม้สดเฮริน - ตลาดสด #25

ลี มินโฮ - บ้านตรงข้ามไร่เซนโจ #2

‘รายสุดท้าย ลี มินโฮ ชื่อเจ้าของบ้านงั้นหรอ’ ยูริขมวดคิ้วเข้ม ก่อนจะก้าวขาเรียวขึ้นรถมุ่งตรงสู่ทางกลับบ้าน

รถกะบะสีส้มที่มีสติกเกอร์ติดอยู่บอกว่าเป็นของไรเซนโจจอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก หญิงสาวก้าวลงมาจากรถก่อนจะเดินมากดออดหน้าบ้าน บรรยายกาศเงียบสงบดีจริงๆ อยู่ใกล้กับที่ไร่แต่บรรยากาศแตกต่าง ที่ไรคนเยอะ เสียงดังเอะอะ แต่แค่อยู่ตรงข้ามกลับสงบ ร่มเย็น ยูริยืนรอเจ้าของบ้านมาเปิดประตูซักพัก

เอี๊ยดด..

‘ต้องขอโทดที่ทำให้รอนานนะคะคุณน้า’ เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเดินมาเปิดประตู ดูแล้วน่าจะอายุราวๆสี่ขวบ แก้มขาวใสระเรื่อสีชมพู ริมฝีปากแดงยิ้มแป้นให้กับยูริ

‘สวัสดีจ๊ะสาวน้อย หนูสั่งส้มที่ไร่น้าใช่ใหม่คะ’ ร่างบางนั่งยองๆลงก่อนจะคุยกับเด็กสาว

‘ใช่ค่ะ’

‘แล้วพ่อของหนู เออ..คุณลี มินโฮล่ะจ๊ะ เค้าไม่อยู่หรอ’ ยูริถามหาเจ้าของชื่อคนสั่ง

‘มีอะไรรึป่าวครับ’ เสียงทุ้มดังขึ้นหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน

‘เอ่อ…มาส่งส้มค่ะ’ 

หน้าตาแบบนี้เหมือนกับ ชเว มินโฮ รุ่นน้องแฟนเก่าของเธอไม่มีผิด ยิ่งแปลกที่ว่าเสียงทุ้มๆนี้มันดูอบอุ่นพิลึก

‘ผมช่วยครับ’ ยูริพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปหยิบลังส้มที่ท้ายกะบะ

‘ลูกคุณชอบทานส้มหรอคะ’ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย

‘เอ่อหมายถึงหนูน้อยคนนั้น’ 

‘อ่อครับ ชอบมากๆเลยครับ’ ชายหนุ่มยิ้มให้ยูริ

‘เอ่อไม่ทราบว่าจะให้เอาลังส้มไว้ที่ไหนหรอคะ’ หญิงสาวมอง

‘เอาไว้หน้าบ้านนี่หละครับเดี๋ยวผมเอาเข้าเอง’ 

‘เอ่อคุณมินโฮคะ…คือฉันขอเสียมารยาทถามคุณหน่อยนะคะ’ ขอถามซะหน่อยเถอะ ข้องใจมานานแววตาที่ไม่เคยได้รับแบบนี้ถึงหกปีตั้งแต่ ชเว มินโฮ ย้ายไปต่างประเทศและไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย

‘ครับว่ายังไงครับ’

‘เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึป่าวคะ’ ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มให้คนตรงหน้า

‘ผมขอตัวนะครับ ป่ะ ลอเรน เข้าบ้านกัน’ เด็กน้อยเดินตามชายหนุ่มเข้าไปก่อนจะหันมาโบกมือให้ยูริ

‘แวะมาหาหนูบ่อยๆนะคะ’ ก่อนที่ประตูบ้านจะถูกปิดใบ รอยยิ้มปริศนาที่ได้รับทำเอายูริหนักใจอยู่ไม่น้อย หรือ ชเว มินโฮ กับ ลี มินโฮ จะเป็น คนคนเดีนวกัน

…ถ้าความรักของเธอเธอยังไม่จืดจาง เธอต้องจำฉันได้สิ่ ควอน ยูริ ฉันจะรอเวลาให้เธอจำฉันได้เอง…

‘เป็นไงบ้างลูกแม่เหนื่อยไหมไปส่งส้มวันนี้’ ผู้เป็นแม่ร้องทักลูกสาวเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเดินเข้าบ้าน

‘นิดหน่อยค่ะแม่ แม่วันนี้ยูลเจอคนคนนึงเหมือนมินโฮมากเลยล่ะ…เค้าชื่อมินโฮด้วยแต่เป็น ลี มินโฮ ไม่ใช่…’

‘ยูลแม่ว่าหนูคงคิดถึงมินโฮมากสิ่นะลูก’ ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน เมื่อหกปีที่แล้วที่หญิงสาวผู้เข้มแข็งอย่างยูริต้องเสียน้ำตา ต้องนอนร้องไห้ และเธอไม่ได้เป็นแบบนั้นมานานแล้ว จนวันนี้…

‘ยูลขอตัวนะคะแม่ อยากอาบน้ำมากเลย’ ปรับสีหน้ากลับมาเป็นควอน ยูริผู้สดใส จนผู้เป็นแม่ยิ้มออก หากแต่ในใจปวดร้าวเหลือเกินเวลาที่นึกถึงผู้ชายคนนั้น ทำไมเมื่อเห็นหน้าใจเต้นแปลกๆ รู้สึกอยากอยู่ใกล้ หรือเพียงแค่เพราะเค้า เหมื่อนกับแฟนเก่า? ทำไมยูริต้องมาสับสนกับเรื่องพวกนี้ด้วยนะ

แสงแดดรำไร เวลาหกโมงเช้า เสียงนกร้องเพลงขับขานปลุกร่างบางให้ขยับตัวบนเตียงใหญ่ วันใหม่อีกแล้ว…รูปบนหัวเตียงตั้งตระหง่า ควอน ยูริ หยิบมาดูในทุกๆเช้ารูปที่มินโฮแฟนเก่าของเธอถ่ายกับเธอและครอบครัวของเธอก่อนที่เค้าจะหายตัวไป ไม่สิ่แค่เค้าไม่ติดต่อกลับมา…หญิงสาวยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง เธอเป็นคนเก่ง ฉลาด มีไหวพริบดี อะไรอะไรเธอก็ทำได้แต่มีสิ่งเดียวคือลืม ลืมผู้ชายที่ชื่อ ชเว มินโฮ เธอกลับทำไม่ได้  มันน่าโมโหนัก

‘เธอควรทำอย่างไรนะควอน ยูริ ฉันควรทำอย่างไรถึงจะลืมนายได้’ ร่างบางวางภาพลงก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

น้ำเย็นๆช่วยระงับความเศร้าได้ดี จริงหรอ? สำหรับควอนยูริมันยิ่งทำให้หนาวเหน็บและว้าเหว่

หยาดน้ำหยาดสุดท้ายถูกเช็ดออกด้วยผ้าขนหนูสีขาว เสื้อเชิตลายสก็อตถูกส่วมใส่โดยร่างบาง ก่อนเจ้าตัวจะเดินลงมาข้างล่าง

‘อ้าวยูลมาพอดีเลยลูก แม่รับพนักงานไว้ใหม่ หนูช่วยสอนงานเค้าทีนะลูก’ หญิงสาวเอียงคอแปลกใจ พนักงานใหม่งั้นหรอ?

‘เอ้าพ่อหนุ่มออกมาๆ’ ชายร่างสูงเดินออมาจากหลังเสาใบหน้าถูกบดบังด้วยผ้ากันแดด เห็นเพียงแค่แววตาแต่แวบแรกหญิงสาวก็ถึงกับตะลึง นี่มัน…ลี มินโฮ คนเมื่อวาน

‘เอ่อ..ตามมานี่ค่ะ’ ร่างบางเดินนำโดยมีชายหนุ่มเดินตามไป

‘คุณแม่ใหญ่แน่ใจหรอคะว่าจะให้พี่ยูลดูแลคนงานใหม่นั่น’ ลับหลังจากยูริไปในห้องรับแขกในตัวบ้านซอฮยอนเอ่ยถามภรรยาเจ้าของไร่

‘อื้ม ฉันคุยกับเค้าคนนั้นแล้วล่ะ ฉันเชื่อว่าเค้ามาดี’ คุณแม่ใหญ่พูด ยิ้ม อย่างมีความสุข แต่สร้างความแปลกใจให้กับซอฮยอนอย่างยิ่ง

‘คุณมินโฮ คุณคิดยังไงมาทำงานที่นี่คะ หรือคุณกลับมาหาแฟนเก่าของ…’ ยูริหยุดเดินแล้วหันหลังมาเผชิญหน้ากับอีกคน

‘คุณยูริ..’

‘เรียกฉันว่ายูลสิ่คะ ช่วยเรียกฉันว่ายูล เฉยๆจะได้ไหม’ น้ำใสๆเริ่มเอ่อออกมาจากดวงตากลมโต

‘ยูล คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ’ ชายหนุ่มรีบถลาเข้ามาหา

‘เหมือนกัน…เหมือนกันไม่มีผิด’

‘ยูล’ ชายหนุ่มพยุงร่างอันสั่นเทา

‘ชเว มินโฮ นายจะหลอกฉันไปถึงไหน นายหายไปไหนมา รู้ไหมฉันร้องไห้ให้นายมากแค้ไหน นายไม่คิดเลยหรอว่าฉันเป็นห่วงนาย นายมันแย่ แย่ที่สุด’ คำถามคำตัดพ้อต่อว่ามากมายหลุดออกมาจากปากควอน ยูริ มือบางทุบตีคนตรงหน้า นี่หรือที่เธอเคยแข็งแกร่ง แต่อีกคนกลับไม่ตอบรับใดๆยังยืนนิ่งปล่อยให้หญิงสาวทุบตี

ร่างบางไร้เรี่ยวแรงหยุดมองคนตรงหน้า ที่นัยตาเริ่มแดงก่ำนี่เธอทำเค้าร้องไห้หรอ…ยูริส่ายหน้าไปมาเบาๆ

‘ผมขอโทษยูล ผมขอโทษ…ผมมันไม่ดีจริงๆ ผมกลับมาแล้ว ผมกลับมาแล้วยังไง’

เพี๊ยะ…การกลับมาแบบนี้หรอที่จะมาไถ่โทษ ไม่มีทาง ไม่ยกโทษเด็ดขาด

‘กลับมาพร้อมลูกสาวงั้นหรอ หึ’ รอยฝ่ามือแดงประทับอยู่บนแก้มขงมินโฮ

‘เดี๋ยวใครลูกสาว ถ้าจะพูดถึง ลอเรน ล่ะก็…เด็กคนนั้น’

‘คุณคงไม่บอกฉันใช่ไหมคะว่าใครเป็นแม่เธอ’ มินโฮเดินมาโอบรอบเอวของยูริเอาไว้

‘เธอเป็นลูกสาวของ..พ่อผมเองครับ หรือ น้องสาวของผมนั่นหละ น้องสาวแท้ๆ’ ร่างบางที่ตอนแรกมีท่่าทีขัดขืน พอได้ฟังที่พูดก็อ่อนแรงลง ปล่อยให้อีกคนกอดอยู่อย่างนั้น

‘นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้โอบกอดคนที่ผมรักแบบนี้นะ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆดวงใจของผม ไม่ได้มองหน้าสวยๆ ไม่ได้พูดคุย คุณรู้ไหมยูลผมคิดถึงนูนาไร่ส้มจนจะบ้าตาย วันนี้..วันนี้ผมได้เจอเธออีกครั้ง และผมดีใจที่เธอไม่ลืมผม และยังไม่มีแฟนใหม่ไปซะก่อน’ ยูริแอบยิ้มนิดๆ แต่ถ้าจะให้อภัยง่ายๆเธอก็เสียฟอร์มสิ่ไม่ได้หรอกคนอย่างเธอน่ะมันต้องแกล้ง…

‘ปล่อยได้รึยังจะมาเพื่อพูดแค่นี้กลับไปเถอะค่ะ’ มินโฮยืนนิ่งกับคำพูดอันเฉยเมย หญิงสาวเดินหันหลังกลับผ่านไป ก่อนจะหันมามองอีกคนที่ยืนเป็นหุ่นแข็งทื่อ..เธอลืมไปสิ่นะ มินโฮ นะขี้แยและแถมกลัวคนดุมากๆเอาซะด้วย ร่างบางคิดทบทวนก่อนจะวิ่งหันหลับกลับไปสวมกอดคนตรงหน้าจากด้านหลัง

‘ขอโทษนะมินโฮ ยูลไม่ได้ตังใจทำให้กลัวขอโทษ’ มัวแต่ก้มหน้าก้มตาขอโทดโดยไม่ได้รูเลยว่าอีกคนกำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขได้เวลา ชเว มินโฮแกล้งกลับซะบ้างแล้วสิ่

‘นูนาไร่ส้มใจร้ายจริงๆครับ…’ มินโฮตีหน้าเศร้า

‘ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากแกล้ง’

‘อยากแกล้งงั้นหรอ หึได้ งั้นผมแกล้งกลับนะ’ พูดจบก็ช้อนคางอีกคนเงยขึ้น ก่อนจะกดจูบอย่างหนักหน่วย และ โหยหา ก้อนเนื้อด้านซ้ายบนหน้าอกของทั้งสองกำลังทำงานอย่างรวดเร็วใบหน้าหญิงสาวเริ่มแดงซ่าน ร่างกายอิดโรยแรงหายไปกับจูบ มินโฮค่อยๆผละออกมา ยิ้มอย่างพอใจ

‘ยังใช่ลิปสติกกลิ่นเดิมอยู่เลยนี่ครับ’ พูดแล้วก็เลีบริมฝีปากตัวเอง ส่วนอีกคนก็ได้แต่ยืนทำหน้าแดงใส่ไม่พูดไม่จา

‘นี่สรุปว่านายยังจะทำไร่อยู่ไหมห๊ะ’ หญิงสาวตะคอกออกมาแก้เขิน ก่อนจะเดินนำออกไป

‘ที่ร้ากรอผมด้วยยย ย~’ มินโฮวิ่งตามร่างบางแล้วหัวเราะชอบใจ ถึงจะผ่านไปเป็นหกปีแต่ยูริของเค้าก็น่ารักไม่เปลี่ยนจริงๆ

ค่ำคืนเดือนหงาย ท้องฟ้าโปร่ง ดาวระยิยระยับมีให้เห็นได้ไม่มากร่างบางของยูริออกมาสูดอากาศนอกระเบียง กลิ่นไอดอกไม้ในยามค่ำคืนคละคลุ้งไปทั่ว หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงกุกกักอยู่ที่ระเบียง มือเรียวหยิบไม่เบสบอลจับแน่นก่อนจะค่อยๆเดินไปสำรวจบริเวณระเบียงแต่ก็ไม่พบอะไร เพียงชั่ววินาทีร่างบางกลับถูกดึงไปกอด

‘อื้มม ม คิดถึงจังเลยครับ’

‘มินโฮ’ ยูริหันไปมองอีกคนสีหน้าตำหนิ

‘หืมครับ…’

‘ขึ้นมาได้ยังไง’

‘บันไดลิงครับนูนาไร่ส้ม’

‘เฮ้ออ อ’ เด็กมันก็คือเด็กห่างกันสองปีแต่อายุก็ไม่เป็นอุปสัก ยูริยิ้มก่อนจะกอดอีกคนด้วยความคิดถึง

‘ยูล แต่งงานกับผมนะ’ ร่างสูงก้มลงกระซิบอีกคนยูริตอบกลับเสียงอู้อ้ีในอ้อมอกของคนรัก หกปีเธอรอมานานแล้วเธอไม่อยากรอต่อไปแล้วล่ะ…

ห้าปีต่อมา…

‘ชเว อันนา อย่าวิ่งสิ่ลูกเดี๋ยวหกล้ม’ ยูริตะโกนตามลูกสาวที่วิ่งเล่นอยู่กับพ่อ

‘โถ่คุณให้ลูกได้ออกกำลังบ้างเถอะ เอาแต่เล่นๆนอนๆอยู่ในบ้านไม่ดีนะ’ คุณพ่อกระเซ้าเหย้าแหย่ ยูริหยิกแขนมินโฮอย่างหมั่นไส้

‘มินโฮคะยูลเป็นห่วงลูกนี่’ ยูริพูดเสียงอ่อยลง

‘โอ๋ๆๆ ผมไม่ได้ว่าคุณนะ’ มินโฮดึงภรรยามากอดก่อนจะลูบหัวเบาๆ 

‘คุณพ่อ คุณแม่ อันนาเหงาอยากมีเพื่อน…’ ลูกสาวตัวน้อยเดินมาหาพ่อแม่ที่กำลังยืนกอดกันกลางไร่ส้ม

‘รอน้องคยองซานลูกน้าซอกับอาคีย์โตอีกหน่อยนะลูก เดี๋ยวหนูก็มีเพื่อนเล่นแล้ว’ ยูริพูดกับลูกสาว

‘แต่ผมว่าเราน่าจะมีน้องให้อันนาอีกซักคนนะที่รัก’ มินโฮกระซิบ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

‘คุณนิ่ ลูกอยู่นะคะพูดแบบนี้ได้ไง’

‘แหมะผมอยากมีลูกเยอะๆเด็กน่ารักจะตายไปนะคุณ’ มินโฮนั่งลาดลงกับพื้นหญ้า ก่อนลูกสาวตัวน้อยจะวิ่งมานั่งตักอ้อนคุณพ่อขอน้องชาย สองพ่อลูกเอาแต่แซวคุณแม่จนหน้าแดงไปหมด

‘ยูลครับ’ ค่ำคืนเงียบเชียบมีเพียงเสียงจิ้งหรีดหวีดให้ได้ยินรำไร ยูรินอนอยู้บนห้องของตัวเองโดยมีสามีที่รักนอนกอดแน่น

‘คะ’

‘ผมว่าที่อันนาพูด…’ หญิงสาวเอานิ้วแตะปากสามี ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโอน

‘อยากได้ลูกชายสักคนจะได้ไหมคะมินโฮ’ ยูริพูดอ้อน ก่อนค่ำคืนอันแสนหวานจะดำเดินไป

‘พี่ยูลท้องอีกแล้ว!!’ ซอฮยอนตะโกนเสียงดังจนคนในไร่หันมามอง

‘นี่ซอเบาๆสิ่’ ยูริตีแขนลูกน้องสาว

‘โอ๊ยก็ซอตกใจนี่นะ พี่มินโฮนี่เค้าเชื้อดีจริงๆ ดูคีย์ซิ่เนี่ยะ เฮ้ออ’ ยูริอดขำไม่ได้กับอาการของซอฮยอน

‘เอาหน่าๆ เดี๋ยวก็มี’

‘แล้วนี่ท้องกี่เดือนแล้วคะ’

‘4 แล้วจ่ะ’ ยูริตอบ

‘พี่มินโฮรู้รึยังเนี่ยะพี่ยูล อันนารู้ดีใจแย่เลยจะได้น้องแล้ว’ ยูริยิ้มร่าแค่นึกถึงเจ้าตัวเล็กตัวน้อยๆอีกคนก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

‘แฮ่ม สาวๆทำอะไรกันอยู่’ มินโฮเดินเข้ามาในวงของสองสาว

‘งั้นซอไปก่อนนะคะไม่รบกวนสามีภรรยาแห่งปีแล้ว ฮ่าๆๆ พี่ยูลอย่าลืมบอกพี่มินล่ะ’ ซอฮยอนกระซิบก่อนจะเดินเลี่ยงไป

‘หืมมีอะไรกันหรอครับที่รัก’ มินโฮถามยูริอย่างสงสัย

‘แล้วอันนาล่ะคะ’

‘นอนพักอยู่ครับสงสัยจะเล่นกับคยองซานจนเหนื่อย’ ยูริพยักหน้างึมงัม

‘ว่าแต่มีอะไรจะบอกผมไหม’

‘คือมินคะ…ยูล ท้อง อีกแล้ว’ ยูริแกล้งทำหน้าเครียดในตอนแรก

‘เย้! ได้ผลแล้วว ว’ มินโฮตะโกนโหวกเหวก พร้อมกระโดดโลดเต้นรอบๆยูริ ก่อนจะจับภรรยาสาวมาหอมแก้มซ้ายขวา

‘อื้อพอแล้วอายคนอื่นนะคะ’ ยูริต้องรีบปรามเมื่อคนไร่หลายคนเริ่มมองแล้วหัวเราะกับท่าทางของมินโฮ

…ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ฉันก็จะรักคุณนะคะ บางทีการรอคอยที่ยาวนานมันก็คุ้มค่าจริงๆ…

- - - - - - - - - - - - - - - Gossip!
ื
มาเม้าท์กันซักหน่อยดีกว่า ฮ่าๆ เป็นอย่างไรบ้างคะเรื่องนี้ อ่านแล้วงงๆมะ บ๊ะ
ไรเตอร์อ่านเองงงเอง ฮ่าๆๆ สำหรับเรื่องต่อไปไรเตอร์แต่งเสร็จแล้วโอ้วเย้~
กะไว้ว่าจะลงภายในคืนนี้ล่ะเนอะ เดี๋ยวไรเตอร์ไม่อยู่บ้านนานกลัวไม่ได้ลง (ปาดเหงื่อ)