Dangerous Playgirl {Rewrite} snsd, shinee, sj

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 {100%}

THE★FARRY

 

CHAPTER 1

เพื่อนรัก


 

ความรักเพื่อน ห่วงเพื่อน เป็นสิ่งดี แต่ถ้าล้ำเส้นเกินไปก็ใช่ว่าจะดีเหมือนเดิม บางทีอาจทำให้ความสัมพันธ์ของเพื่อนไม่เหมือนเดิม

          ควอน ยูริ นอนนิ่งอยู่บนเตียงไซต์คิง สายตาจับจ้องไปยังรูปข้างเตียง

‘เจสแกควรฉลาดได้แล้วนะ’ ริมฝีปากหยักขยับพูดกับคนในรูป รอยยิ้มบนใบหน้า สายตาเด็ดเดี่ยว ของคนในรูป มันช่างสดใส แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกนานแสนนาน ร่างบางยกโทรศัพท์ขึ้นกดส่งข้อความไปหาใครบางคน ก่อนที่จะได้รับข้อความกลับ ร่างบางยิ้มอย่างผู้ชนะ

ควอน ยูริเดินเล่นอยู่ท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ที่จับจ้องเธออยู่ เธอกำลังมองหา…ใช่เธอมองหาจงฮยอนคนที่เธอนัดไว้คือ คิม จงฮยอน ที่กำลังจะเป็นอดีตแฟนเก่าจอมกระจอกของเพื่อนเธอ เดินไปซักพักก็เห็นเป้าหมาย ยูริจ้ำก้าวเข้าหาอย่างไม่ลังเล จงฮยอนฝืนยิ้ม ใช้คำนี้แหละถูกที่สุดแล้ว ริมฝีปากสั่นระริกกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะมีแผนอะไร รางสังหรณ์ของเขาบอกมาว่าอย่างนั้น ควอน ยูริ เชิญคนหล่อให้นั่งที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง จงฮยอนสั่งกาแฟให้ตัวเองก่อนจะสั่งให้อีกคนตามมารยาท เห็นว่าอีกฝ่ายเงียบอยู่นานจึงเป็นคนเริ่มพูดเองก่อน

‘คุณยูริมีอะไรจะพูดกับผมครับถึงนัดมา’ จงฮยอนถาม ยูริเพ่งมองอีกคนอย่างเอาเรื่อง

‘ต้องการเงินเท่าไหร่ว่ามา’ ถามออกไปแต่อีกคนเอียงคอสงสัยกับคำถาม นี่เธอถามผิดคนรึป่าว

‘ฉันถามว่าอยากได้เงินเท่าไหร่ฉันจะให้ แต่… เลิก ยุ่ง กับ เจส ซะ เค้ายังมีอนาคตอีกไกล จงฮยอน นายอย่าทำให้อนาคตของเจสต้องดับเลย นายเองก็รู้ว่าเจสเป็นคนมีชื่อเสียงในหมู่ไฮโซ ถ้ามีคนรู้ว่านายเป็นแฟนกับเจส…นายก็คิดดูเอาเองแล้วกัน นายจะมาคบกับเพื่อนฉันเพื่อหลอกเงิน หรือเพื่อต้องการดัง ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้านายไม่ยองเลิกยุ่งกับเจสอย่าหวังเลยว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆ’ ยูริรัวพูดออกมาจนอีกคนหน้าซีด

‘คุณยูริครับ ผมไม่ต้องการเงินอะไรทั้งนั้นแหละครับ แล้วที่ผมคบกับเจสก็เพราะว่าผมรักเจส ไม่ได้ต้องการเงินหรือชื่อเสียง’ จงฮยอนโต้กลับแต่ทว่าปากของเขากลับซีดสั่น เหมือนกับกลัวดวงตาดุของอีกคนที่จ้องเขาอย่างไม่วางตา

‘นายรักเจสแล้วนายยังจะทำร้ายเจสอยู่อีกหรอ’ หึ ถ้าแบบนี้นายนั่นคงจะยอมอยู่หรอกนะ คนรักกันจะทำร้ายกันอย่างนั้นหรอ

‘เอ่อคือผม…’ 

‘นายลองเอากลับไปคิดเองแล้วกัน แล้วค่อยให้คำตอบฉัน’ ยูริลุกขึ้นจากโต๊ะ วางธนบัตรใบสีเทาไว้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

- - - สมาคมการกีฬาแห่งโซล - - -

‘ผมขอจบการประชุมเท่านี้แล้วกันเชิญแยกย้ายครับ’ ชายสูงวัยร่างท้วมพูดก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตัวหัวโต๊ะของห้องประชุม ชเว มินโฮ ยืนแล้วโค้งให้ก่อนจะเดินออกจากห้องประชุม งานประชุมเป็นไปอย่างตึงเครียดตลอดครึ่งวัน เนื่องจากไม่มีนักกีฬาและงบในการซัพพอร์ท จนมีข้อถกเถียงให้ยุปสมาคมกีฬาบาสเก็ตบอลลงไป ร่างสูงเดินลงบันไดอย่างหมดหวังเมื่อดูจากสถานการณ์แล้วคงจะต้องยุบจริงๆ ถึงบ้านเค้าจะรวยแค่ไหนก็เถอะแต่ก็ต้องทุ่มทุนไปกับหุ้นของพ่ออยู่ดี เค้าคงไม่กล้ารบกวน ร่างสูงเดินลงไปยังสนามบาสก่อนจะหยิบลูกบาสมาเดาะเล่น นี่คือกีฬาที่เค้ารักที่สุด ตั้งแต่เล็กจนโตะเค้าทุ่มเทให้กับบาสเก็ตบอกมาตลอด แต่ความใฝ่ฝันของเขากำลังจะต้องพังทลายงั้นหรอ…?

มินโฮเหยียบคันเร่งสุดขีด ระบายความเครียดแต่เพราะความประมาทและความเร็วของรถ

ปังงง ง! ! !!! เสียงชนของตัวรถและคนขับที่กระเด็นออกมาจากรถคันหรู ทำให้หมู่คนในระแวกนั้นกรูกันเข้ามาดู ร่างหนานอนแน่นิ่ง และหนึ่งในหมู่คนเหล่านั้นเซเลปบริตี้คนดัง ควอน ยูริ ก็เดินเข้ามาดูด้วยหากแต่ไม่ได้มาดูเจ้าของรถหรอก แต่เจ้าคนถูกชนกลับเป็น คิม จงฮยอน ที่เธอเพิ่งเดินแยกออกมา มือเรียวยกปิดปากด้วยความตกใจ เธอไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรขนาดถึงจะปล่อยให้คนรู้จักนอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น ร่างบางกดโทรศัพท์ต่อไปทางโรงพยาบาลก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง ร่างบางยืนขาสั่นด้วยความตกใจ คิม จงฮยอน คงไม่คิดสั้นจะฆ่าตัวตายเพราะที่เธอบอกให้เลิกกับเจสสิกก้าหรอกนะ  

โรงพยาบาลชื่อดังคุณหมอวิ่งกรูาที่ห้องไอซียูเพื่อรีบมาผ่าตัดสองคนไข้ ยูริ ยืนรออยู่หน้าห้องไอซียู ก่อนที่คุณหมอจะออกมา

‘เอ่อคุณเป็นญาติคนไข้คนไหนครับ’ คุณหมอถาม ยูริ ค่อยเดินเข้าไปใกล้

‘คิม จงฮยอนค่ะ’ ยูริปริปากบอก

‘เอ่อ หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้มีอาการเลือดคลั่งในสมอง อาจจะหลับไปอีกหลายเดือนจนกว่าเราจะส่งตัวไปทำการผ่าตัดที่อเมริกา’ ยูริขมวดคิ้ว

‘ที่อเมริกาเลยหรอคะ…แล้วค่าใช้จ่าย’ หญิงสาวยืนอึ้ง

‘มากหน่อยนะครับ’ แล้วนักร้องกระจอกๆอย่างจงฮยอนนี่นะจะมีเงินมาจ่ายค่ารักษา

‘เอ่อแล้วอีกคนละคะ…หมายถึงคนขับรถคันนั้น’ ยูริถามขึ้น

‘โคม่าพอกันครับแต่รายนั้นดวงแข็งหน่อยที่แค่ขาหัก แขนหัก แล้วก็ฟกช้ำหลายจุดแต่ไม่โคม่าครับ ก็แค่ใส่เผือก แล้วก็นอนรอดูอาการ’ ยูริพยักหน้ารับ

      เซเลปสาวยัดเงินหลายหมื่นให้ทุกสำนักข่าว เพื่อปิดข่าวรถชนหรือไม่ให้ถ่ายรูปของผู้เคราะห์ร้าย คิม จงฮยอน… เพราะเธอรู้ดีว่าเจสสิกก้าคงจะเสียใจมากหากรู้ว่าจงฮยอนเป็นอะไรไป และสาเหตุอาจเป็นเพราะเธอ เธอแค่กลัวว่าเพื่อนจะเกลียด จะโกรธ เธอมากขนาดไหน 

        หลายวันแล้วที่จงฮยอนไม่ติดต่อมาหาเจสสิกก้าเลย หญิงสาวนั่งรอโทรศัพท์จากคนรัก ส่งข้อความไปก็ไม่ได้รับกลับมาซักข้อความ

‘เจสกินข้าวหน่อยเถอะแก’ ยุนอาเรียกเพื่อนสาว เจสสิก้าส่ายหน้าไปมา

‘แกกินก่อนเลย’

‘แกจะให้ฉันกินคนเดียวหราาา า’ ยุนอาลากเสียงยาว

‘อือ กินไม่ลง’ เจสสิก้าพูดก่อนจะเดินหลบไปในห้องน้ำ ยุนอาส่ายหัวระอา หลายวันแล้วที่เพื่อนรักขอเธอซึมเศร้าไปมาก ข้าวปลาก็ไม่กิน นอนก็แทบไม่นอน ยุนอากดโทรศัพท์หายูริ ตั้งแต่วันที่คิม จงฮยอน หายไป ยูริก็แทบไม่แวะมาหาสองเพื่อนรักเลย

‘ฮัลโหลยูล’

(ว่าไง ฉันยุ่งมีอะไรพูดมา) ปลายสายตอบกลับ ยุนอาเบ้ปาก

‘นี่แก เพื่อนแกจะตายอยู่แล้วไม่รู้รึไง ยัยสิกมันไม่กินไม่นอนมาหลายวันแล้ว ฉันอยากให้แกมาหามัน’ ยุนอพูดเสียงสั่นสงสารเพื่อน

(อือ เดี๋ยวไป) พูดจบก็ตัดสาย ปลายสายหนักใจทันทีที่รู้ว่าเพื่อนของตัวเองกำลังทุกข์เพราะเธอเป็นต้นเหตุ ปาปบริสุทธิ์ชัดๆ…

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ควอน ยูริ แวะมาเยี่ยมอาการจงฮยอนก่อนจะไปหาเพื่อนสาวพร้อมดอกไม้ช่อโต แต่ก็ต้องสะดุดเข้ากับอีกคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง เซเลปสาวก้าวหาเข้าไป คนคนนั้นใส่เสื้อสีฟ้า สกรีนชื่อโรงพยาบาลเหมือนๆกับจงฮยอนผ้าพันแผลที่พันทั่วตัว นี่ถ้าเค้านอนอยู่ในโรงคงจะเหมือนมัมมีน่าดู ร่างโปร่งหันมามองผู้มาเยือน

‘สวัสดีครับ’ ทักทายด้วยคำสุภาพ ควอน ยูริ พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะนำช่อดอกไม้ไปใส่แจกัน

‘คุณน่ารักดีนะครับ เป็นแฟนกับเค้าใช่ไหมน่ะ’ ร่างโปร่งถามไถ่แต่กลับได้รับสายตาเย็นชากลับมา

‘ความผิดผมเองแหละครับ’ ก้มหน้ารับผิด ยูริส่ายหัวน้อยๆ

‘ก็ไม่ใช่ของคุณคนเดียวทั้งหมดหรอก’ ปริปากออกมาจนได้ มินโฮเงยหน้ามามองคนตรงหน้า แต่การขยับร่างกายของเขากลับสงผลให้แผลตามลำตัวนั้นแสบไปทั่ว

‘โอ๊ย’ มินโฮปริเสียงร้องออกมา หึ เรียกร้องความสนใจงั้นหรอ

‘นี่คุณถ้ายังไม่หายดีก็กลับไปนอนซะ อย่ามาเรียกร้องความสนใจแถวนี้เลยเถอะ’ สบถออกมาอย่างหัวเสีย อีกคนที่นอนอยู่ค่อยลืมตาขึ้นมา

‘คุณ…’ พยายามอ้าปากพูดแต่ปวดหัวเหลือเกิน ขยับปาดแทบไม่ได้ ผู้หญิงที่ยืนอยู่เป็นใครกันนะ ทำไมถึงคุ้นหน้าเหลือเกิน แต่อีกคนน่ะ ใครหนอ…ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว

‘โอ๊ยย ย’ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

‘จงฮยอน/คุณ’ สองคนที่ยืนอยู่รีบเบี่ยงความสนใจมาที่คนบนเตียง

‘นายอยู่นี่ดูเค้าฉันจะไปเรียกหมอ’ ยูริสั่ง อีกคนก็พยักหน้ารับตาม ก็สภาพอย่างเค้าจะทำอะไรได้มากล่ะ 

หลังจากที่หมอมาตรวจร่างการของคนเจ็บบนเตียงก็ไม่มีอะไรมาก จงฮยอนสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป และยังคงต้องนอนโรงพยาบาลไปจนกว่าแผลจะหายดี ชเว มินโฮ ถูกนำตัวกลับไปรักษาที่บ้าน ควอน ยูริ จึงเดินทางไปหาเพื่อนรัก สภาพของเจสสิกก้าที่ไม่เหลือสภาพดีอยู่เลย ควอน ยูริก้าวย่างไปหาเพื่อนสาว ลูบหลังเพื่อน เจสสิกก้าหันมาหา ปาดน้ำตา ก้อนจะกอดเพื่อนแน่น

‘ยูล ฮึกก ก’ สะอื้นออกมา ยูริ รู้สึกผิดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ

‘เจส จงฮยอนเค้าทิ้งเธอไปแล้วละ…เลิกคิดถึงเค้าเถอะ’ ยอมเอ่ยปากออกมา ยังไงฉันก็จะกีดกันที่สุด ถึงนายนั่นจะดูน่าสงสารมากขนาดไหนแต่เพื่อชื่อเสียงหน้าตาของเจสสิก้าแล้วเธอที่เป็นเพื่อนคงไม่ยอมให้มันพังทลายลงมาเพราะแค่ผู้ชายคนเดียว

‘เค้าเกลียดฉันหรอยูล’ เจสสิกก้าถามขึ้นน้ำตาไหลพราก

‘เจสแกเลิกโง่เถอะนายนั่นนะคบกับแกเพราะชื่อเสียง หน้าตา เพราะเงินของแก เลิกยุ่งกับนายนั่นเถอะ’

‘แต่…เค้าไม่ใช่คนแบบนั้นนะยูล เค้ามีเงินมากมาย มากกว่าฉันด้วยซ้ำ’ ยูริแสยะยิ้มออกมา

‘แกคงจะโดนหลอกจริงๆล่ะสิ’ ………………………..

ร่างบางปิดห้องเบาๆหลังจากส่งเพื่อนเข้านอน

‘เจสเป็นไงบ้างยูล’ ยุนอาเดินมาถาม

‘หลับไปแล้ว ฉันบอกให้ตัดใจจากนายนั่น แต่คงจะต้องใช้เวลาหน่อย’ ยุนอาเพ่งมองเพื่อนสาว

‘ยูล…’ อยากถามใจจะขาด แต่ก็เพราะความเป็นเพื่อนมันปิดกั้นคำว่าล่วงเกินไว้

‘ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้มีงานโชวของน้ำหอม ฉันต้องไปเป็นพรีเซนเตอร์ ถ้าแกอยากเจอฉันก็ไปเจอที่ ห้างพ่อแกแล้วกัน’ ยุนอาพยักหน้ารับ

…ยูล แกใจร้ายไปแล้ว แกเป็นคนทำให้จงฮยอนเดินหนีออกไปจากยัยเจสแกมันไม่ใช่เพื่อนแท้…

ควอน ยูริ พรีเซนเตอร์สาวเซเลปคนสวย เดินออกมาพร้อมน้ำหอมราคาแพงในมือ ผู้คนต่างรายล้อม ถ่ายรูป สัมภาษ เจ้าตัวตีหน้ายิ้มให้นักข่าวจากสำนักต่างๆ พูดความดีของน้ำหอมนิดหน่อย ก่อนจะเดินกลับมาหลังเวที โดยมียุนอายืนรออยู่

‘ว่าไงยุนอา’ ทักทายเพื่อนก่อนจะถอดเครื่องประดับออก

‘แกเสร็จงานแล้ว ไปกินกาแฟกันมั้ย?’ ยุนอาถาม

‘อืม…ก็ดี แต่แปปเดียวนะ ฉันธุระนิดหน่อย’ ใช่วันนี้คุณหมอนัดคุยเรื่องอาการของจงฮยอน และเธอคงจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

‘ก็ได้’ ยุนอาชักสีหน้า …เพื่อนของเธอเป็นอะไรไปนะ

‘อืม ขอฉันเปลี่ยนเสื้อก่อนก็แล้วกัน’ ยูริเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ ก่อนจะออกมาพร้อมชุดสบายๆ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

สองสาวเดินออกมาจากงาน ควอน ยูริ ตีหน้านิ่งทั้งๆที่ก็พอเดาได้ว่ายุนอารู้เรื่องจงฮยอน กับเธอหมดแล้ว

‘ยุนแกมีอะไรอยากคุยก็คุยเลยนะ’

‘ฉันคุยอยู่แล้วละยัยยูล’ ยุนอามองเพื่อนค้อนๆ

‘เรื่องจงฮยอนนะ…ฉันผิดเองแหละแก’ จู่ๆก็หลุดปากออกมา

‘หึ ยอมรับแล้วสิแก’ ยูริอมยิ้ม หึ ใช่ ยอมรับ…แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะยัยยุนอา

‘จงฮยอนเค้า…บอกว่าเค้าจะมาหลอกเงินยัยสิกนะ’ ยุนอาเบิกตาโตกับกับพูดของเพื่อน

‘แกว่าไงนะ’

‘ก็นายนั่นน่ะเป็นคนจน…แล้วเห็นว่ายัยสิกรวยเลยมาเกาะกินละมั้ง’ แค่คำว่าจน ยุนอาก็ถึกับขยะแขยงแล้ว ที่ยังจะมาหลอกเพื่อนเธออีกหรอนี่

‘นายจงฮยอน…’

‘แต่ตอนนี้นายนั่นคงหนีไปที่อื่นแล้วละแกก็พยายามอย่าไปพูดถึงเค้าเลย’ ยูริเหลือบมองเพื่อน หลงกลเธอง่ายจริงๆเพื่อนรักแต่ก็เถอะนายจงฮยอนนั่นจะมาหลอกเงินเพื่อนเธอด้วยละมั้ง

‘ยูล…ฉันไปก่อนนะต้องไปพบคุณมินโฮเรื่องหุ้นของพ่อน่ะ’ ยุนอาเอ่ยบอกเพื่อน

‘มินโฮ…’ ยูริงึมงัม ชื่อคุ้นจริงเชียว แต่ก็ช่างเถอะคนชื่อมินโฮมีเยอะแยะไป จริงๆแล้วเธอไม่ควรมาสนใจอะไรแบบนี้ สองสาวแยกกัน ควอน ยูริ เดินแยกออกมาที่ลานจอดรถ ปึก! เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ได้มองทางดันไปเดินชนคนจนได้

‘ขอโทษนะครับ’ อีกคนโค้งให้

‘คราวหน้าก็ดูทางหน่อย’ หืม…ที่จริงเธอเป็นคนชนเค้าต่างหากล่ะควอน ยูริ หญิงสาวเงยหน้าสบตาอีกคน แต่ก็ต้องสะดุดกับคนตรงหน้า

‘อ้าว หายดีแล้วหรอคะคุณ’ ยูริถาม

‘ครับ แฟนคุณละครับ’ พูดออกมาแล้วก็แอบขำเอง จริงๆผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้บอกเค้าด้วยซ้ำว่าคนที่เค้าขับรถชนเป็นแฟนเธอ

‘ขอโทษทีนะคะบังเอิญนั่นไม่ใช่แฟนฉันค่ะ’ ยิ้มโปรยเสน่ห์ เขยิบหน้าเข้าใกล้กระซิบอีกคน 

‘กรุณาอย่าคิดเองสิคะ’ ก่อนจะเดินหนีมาดื้อๆ อ้าวสรุปก็เลยไม่รู้ว่าอาการอีกคนเป็นยังไงแต่ตอนนี้อาการของมินโฮมัน…ฉุดไม่ลงซะแล้วสิ รีบหันหลังเดินตามอีกคน ทำไมเธอดูมีสเน่ห์นักนะ โสดอยู่หรอ…หึ สนใจจะเป็นแฟนมินโฮมั้ยล่ะครับคุณผู้หญิง

‘ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือป่าวคุณ…’

‘มินโฮครับ’ ยูริหัวเราะขำๆ

‘อ้อค่ะมินโฮ’ ย้ำทวนชื่ออีกคน ‘คุณยูริ’ เลิกคิ้วเชิงถามไม่ได้แปลกใจที่เค้ารู้จักชื่อเธอ เพราะเซเลปอย่างเธอใครๆก็รู้จักดีอยู่แล้ว

‘ว่ายังไงคะ ฉันจะไปหาเพื่อนฉันมีอะไรก็รีบๆพูดรีบๆทำมาสิคะ’ เล่นกันอย่างนี้อีกคนกระตุกยิ้ม เชิญกันแล้วนะครับ ก่อนจะก้มหน้าลงมาจุ๊บปากอีกคน 

‘เดินทางปลอดภัยนะครับ’ ยูริมองอีกคนอย่างตกใจถึงเธอจะเป็นเซเลปสาวที่เรียกว่าเป็นเพลย์เกิลแต่ก็ไม่เคยโดนใครขโมยจูบไปก่อนแบบนี้ นายนี่มันกล้าดีนี่

‘ค่ะ เอาไว้ถ้าฉันว่างๆค่อยคุยกันนะคะ’ เหยียดยิ้ม โถ่พ่อคุณเอ๊ย ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นคนดี เรียบร้อย แท้ก็กล้าไม่เบาเชียว

‘เจสยูลซื้อขนมมาฝาก ร้านโปรดแกเลยนะ’ ยูริเดินหอบถุงขนมมาเต็มมือ

‘ยูลล ล’ เจสสิกก้าวิ่งมาหาเพื่อน ใบหน้า ยิ้มแย้มร่าเริง จนยูริอดตกใจไม่ได้

‘ตกใจอะไรยูล…’ เจสสิกก้ามองหน้าเพื่อนสาว ยูริยิ้มบางๆ จบแล้วสินะ เจสซี่~ เธอกลับมาเป็นปกติแล้วนะ แต่ยังหรอกตราบใดที่จงฮยอนยังวนเวียนอยู่ เจสจะไม่ปลอดภัย…แต่จะเอาอะไรมาบอกละว่าเจสจะไม่ปลอดภัยจากนายจงฮยอน

‘ป่าวหรอก ดีแล้ว’ ยูริโอบเพื่อนรักไปในห้องครัว สองเพื่อนสาวจัดเรียงหฃขนมออกมากินกันอย่างเอร็ดอร่อย

‘เอ้อ ยูลเจสจะไปอเมริกา…สามปี’ เจสสิกก้าบอกเพื่อน 

‘หรอๆ แล้วแกจะไปทำอะไรล่ะ’

‘ก่อนจงจะหายไป เค้าบอกเจสว่าเค้าจะไปทำงานที่นู่น ฉันเลยอยากไปตามหาเค้า แล้วก็ว่าจะไปเรียนต่อด้วยน่ะ’ ตามหา…เจสสิกก้า!!!!! เธอบ้าไปแล้วหรือไง

‘เจสเค้าทิ้งแกไปแล้วแกจะไปตามหาเค้าทำไม’ ตวาดแว้ดใส่เพื่อน จนเจสเองก็สะดุ้ง

‘เค้าบอกฉัน…แก เค้าบอกฉันว่าจะไม่ทิ้งฉัน ฉันไม่ได้ต้องการเป็นเซเลป เป็นนางแบบ ดารา เป็นคนดัง มันทรมานยูริ’ เจสสิกก้าอธิบายเหตุผล งั้นก็เชิญแกไปตามมันเถอะเจส สามปี…หึ แกคงจะไม่ได้เจอกับนายนั่นหรอก เพราะอะไรนะหรอ เพราะมันไม่ได้รักแกจริงไง มันยังนอนเดี้ยงอยู่ที่เกาหลีอยู่เลยเจส…

ร่างบางนอนเกลือกกลิ้งบนเตียง เฮ้อ….จงฮยอน รอเจสหน่อยนะ เราจะได้เจอกันได้ เจสสิก้ามองรูปชายหนุ่มใจมือ เธอลืมเค้าไม่ได้ ใช่ลืมไม่ได้

ยุนอา เดินมานั่งปลายเตียง มองกระเป๋าเดินทางข้างๆ นี่เธอจะต้องอยู่คนเดียวแล้วหรอนี่ จะไม่มียัยเจสอยู่ด้วยแล้วสินะ

‘เจส แกจะทิ้งฉันไปหรอยะ’ ยุนอาแขวะเพื่อน

‘แหม ฉันเจอจงฮยอนเมื่อไหร่ฉันจะรีบกลับมากวนแกเลยเพื่อนรัก’ เจสสิกก้าส่งจุ๊บให้ยุนอา สองเพื่อนหัวเราะ เฮ้อ…ยุนอา ทั้งๆที่มีครอบครัวแต่ก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่เลย พวกท่านทำแต่งานๆๆๆ แต่ก็ยังดีที่ชีวิตของเธอได้มีเพื่อนอย่างเจสสิกก้า ถ้าไม่นับรวมยูริที่ชอบความสบายคนนั้นน่ะ

‘ฉันคงเหงาแน่’ 

‘แกก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่แกสิ ท่านคงคิดถึงแกนะ’ ยุนอาส่ายหน้า มีหรอ มีสักวันไหมที่คิดถึงลูกคนนี้

‘อ้อเจสแล้วเรื่องคู่หมั้นแกล่ะเอาไง’ ก็เห็นว่าเพื่อนจะไม่อยู่ แล้วเรื่องที่ค้างคาไว้

‘ฉันไม่แต่งหรอก ยังไงก็ไม่แต่ง ถ้าฉันไม่ได้รักเค้า ฉันจะค้านถึงที่สุด’ แววตาแน่วแน่ ทำให้ยุนอามั่นใจในตัวเพื่อนเธอ ใช่สิ่เพราะเธอรู้ว่าคู่หมั้นของเจสสิกก้าคือ ลี ดงเฮ

@@@@@@@@@@@@@@@@

- - - TALK - - - 


14.06.12 :: แอร๊กก ก ถ่อมาอัพแล้วค่ะ :) แค่นิดหน่อยนะ เดี๋ยวเสาร์-อาทิตย์นี้จะมาอัพต่อ พรุ่งนี้เค้าจะสอบ ฮรืออ อ~ เลยมาอัพได้นิดหน่อยค่ะ

21.06.12 :: กำลังจะมาอัพให้นะคะ -3-


25.06.12 :: อัพให้อีกนิดอีกหน่อย อยากอ่านเม้นท์เยอะๆนะคะ มินยูลเจอกันแล้ว... แต่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่แนะ


27.06.12 :: ครบแล้วค้า