[Fic EXO] Bad Choose เป็นผมได้ไหมคับพี่ชาย SeKai

ลำดับตอนที่ #8 : Bad Choose 7 - Your room 100%

BAD CHOOSE

-7-

            ผู้ชายตัวสูงผิวขาวหิ้วปีกผู้ชายผิวแทนที่เตี้ยกว่าเขาอย่างทุลักทุเล เพราะขาเรียวนั้นเอาแต่เป๋ไปเป๋มา จนคนหิ้วแทบล้มลงไปด้วยกับคนเมาก่อนที่จะถึงโต๊ะ เกือบไปแล้วไหมล่ะไค นึกไปถึงผู้ชายคนนั้นก็แทบจะอยากเข้าไปต่อยที่ใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นให้หายหล่อ

ร่างกายที่มีของมึนเมาโดยถูกคนแปลกหน้าบังคับให้ดื่มถูกมือของใครสักคนตบเบาๆที่ใบหน้า ทำให้เขาพอมีสติที่จะตื่นมามองคนตรงหน้าได้แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ตอนนี้เขาทั้งรู้สึกมึนหัว ครั้นจะอ้าปากพูดขอบคุณก็กลายเป็นเพียงอื้ออึงไปซะอย่างนั้น ขาทรงตัวแทบจะไม่ได้ต้องให้คนข้างๆช่วยแบกไม่งั้นเขาคงลงไปนอนจมปุ๊กอยู่กับพื้นร้านเหล้าแน่ๆ ตอนนี้ในหูมีแต่เสียงวิ้งๆจนฟังเพลงในร้านไม่รู้ศัพท์ รู้แต่ว่าเสียงเพลงดังก็เท่านั้น

“ไค… ไค…” เสียงของคนที่เรียกอยู่ใกล้ๆใบหูนิ่ม ไคเงยพยายามเพ็งสายตามองว่าใครกันที่หอบเอาร่างอันหนักอึ้งของเขาเอาไว้ ชายคนนั้นต้องรู้จักเขาแน่ๆ เสียงช่างคุ้นหูเสียจริงๆ ให้ตาย เขาตั้งสติไม่ค่อยจะได้เลย

ขาสูงยาวเดินพยุงคนเมามาถึงที่โต๊ะก็พามานั่งเก้าอี้แต่โลกของคนเมามันช่างโคลงเคลงเสียจริง หัวที่หนักเหมือนโดนหินถ่วงไว้เกือบฟุบหน้าลงบนโต๊ะตามแรงโน้มถ่วงอย่างแรง แต่มีมือของรุ่นพี่เดือนมหาลัยช่วยดึงไหล่ของไคเอาไว้ไม่ให้หน้าผากมนโขกกับโต๊ะแข็งๆ และช่วยจัดแจงคนเมาให้นั่งดีดี

“เห้ย! ไค! ไค! เมาหรอ” เสียงของหาญที่พอมีสติในโต๊ะทักขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนที่เพิ่งเคยดื่มแอลกอฮอล์ครั้งแรกคอพับตั้งตัวตรงแบบปกติไม่ได้ซะอย่างนั้น ต่อไปคงให้ดื่มน้อยๆแล้วล่ะ “ไปเจอไคที่ไหนเนี้ยพี่”

“แถวหน้าห้องน้ำน่ะ” เซนตอบแค่นั้นโดยไม่ได้บอกว่าเจอกับเจ้าพ่อท่องราตรีเข้า เพราะคงไม่ได้เจอกันอีก

“คายยยยยยยยยยยยยยย~ ปายหนายมาาาาาาา” เสียงของแบคยานคางเต็มเหนี่ยวเพราะมาก็ใส่รัวๆจนพี่ต้นชงแทบไม่ทัน ผลก็อย่างที่เห็นคือเมาเละ ส่วนคนโดนทักก็ไม่ตอบเอาแต่สัปหงก “คายไม่คุยกับแบค อึก!”

“กลับกันเถอะเมากันมากแล้ว”

เซนหันไปชวนฟาสและหาญที่ยังดูกรึ่มๆไม่เมาเท่าไหร่และพยักพเยิดหน้าให้บอกพวกขี้เมาบนโต๊ะกลับบ้าน ส่วนเดย์ก็ให้เด็กหลังร้านช่วยหามกลับไป ทั้งหมดค่อยๆใช้มือค้ำโต๊ะเพื่อลุกขึ้น ฟาสกับต้นช่วยกับหามทีนที่ตอนนี้เดินก็ไม่ตรงยังแหกปากร้องเพลงอย่างไม่อายใครอีก และหาญช่วยหิ้วแบคที่ตะโกนคุยกับพี่ทีนกลับ ส่วนไคก็ถูกรุ่นพี่ตัวขาคนเดิมที่ช่วยหามตั้งแต่หน้าบาร์ไปยังลานจอดรถ

“หอน้องอยู่แถวไหนกัน” เสียงทุ้มของฟาสเอ่ยถามถึงรุ่นน้องเมื่อผลักหัวคนขี้เมาไปทางด้านของต้น

“ผมพักที่คอนโด L ครับที่เดียวกับไอ้แบค ส่วนไคคอนโด K ครับ อย่าแหกปากสั-แบค!” หาญบอกรุ่นพี่ในส่วนแรกแต่ส่วนที่สองนี่เอาไว้ด่าเพื่อนสนิทที่เคยอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก “เดี๋ยวผมขอวานพี่เซนไปส่งไคที่รถผมหน่อยนะครับ ผมหามไปสองคนไม่ไหว ขอโทษด้วยนะครับ ไคเพิ่งดื่มครั้งแรกเลยเมาแอ๋ขนาดนี้”

“ถ้าอย่างนั้น…ให้ไคมากับพี่ไหมล่ะ คอนโดอยู่ทางเดียวกัน”

รถคันหรูแล่นไม่เร็วไม่ช้าไปตามถนนในยามดึกสงัดแต่ถนนก็ใช่ว่าจะไม่มีรถเลย ส่วนมากก็เป็นรถที่เพิ่งขับออกมาจากสถานบันเทิงนั่นแหละ เซนหนข้างไปมองคนเมาที่สไลด์ตัวไปด้านหน้าจวนจะลงไปนั่งใต้คอนโซลรถ เปลือกตาสีสว่างกว่าผิวปิดสนิท ปากรูปกระจับเปิดอ้าพอให้แมลงบินเข้าไปทักทายได้ คอพับสภาพอ่อนปวกเปียกเอนเอียงไปทางคนขับ นึกแล้วก็เอ็นดูคนเมาเสียจนอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ อยากจะยกมือถือมาถ่ายรูปคนตรงหน้าแล้วให้เจ้าตัวดูในตอนเช้าให้เขินอายเล่นๆ

ละอองน้ำสีใสที่กำลังตกกระทบกระจกหน้ารถไม่แรงมาก เมื่อผ่านไปไม่ถึงนาทีกลับค่อยๆเพิ่มขนาดเม็ดฝนและความแรงขึ้นจนถนนตรงหน้ามองเห็นเป็นผ้าม่านฝนสีขาวจนเขาต้องลดความเร็วของรถจากแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเป็นสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ฝนที่ไม่มีทีท่าจะตกในตอนเย็นตอนนี้กลับลงมาซะห่าใหญ่ อีกแค่ประมาณสองกิโลเมตรก็จะถึงคอนโดของเขาแล้ว คงต้องไปรอฝนซาลงที่คอนโดเขาซะก่อน เพราะขับต่อไปก็ไม่ไหวจริงๆ แอลกอฮอล์ที่เขาดื่มไปก็ใช่ว่าจะน้อยแต่ยังครองสติและพอขับรถมาไหว แต่จะให้ฝ่าฝนไปแบบนี้ในสภาพไม่เต็มร้อยเท่าไหร่ก็ห่วงว่าถ้าเกิดอันตรายรุ่นน้องที่นั่งข้างๆจะพลอยได้รับอันตรายไปด้วยน่ะสิ

“ไค เรารอฝนซาที่คอนโดพี่ก่อนเนาะ” เซนจอดรถตรงสัญญาณไฟแดงแล้วจึงหันไปสะกิดเด็กน้อยข้างๆ

“อืม…” เสียงที่ตอบกลับออกมาไม่รู้ว่าเป็นเสียงตอบรับหรือเป็นเสียงที่บอกกลายๆว่ารำคาญอย่ามายุ่งกันแน่ เพราะหัวคิ้วที่ผูกกันเป็นปมแน่นทั้งปากที่อ้าไว้ยังเบะออกอีก “อุ๊บ!” เปลือกตาที่ปิดทับดวงตาใสนั่นไว้เปิดขึ้นกะทันหันเผยให้เห็นตาขาวที่มีเส้นเลือดฝอยเป็นสีแดง มือนุ่มรีบเอามือปิดปากตัวเอง เซนหันมามองรุ่นน้องที่เด้งหลังขึ้นมาจากเบาะ ลักษณะนี้คงจะอ้วกแน่ๆ และคาดว่ารถเขาคงเละเป็นโจ๊กเหมือนตอนที่เฮียไปผับเปิดใหม่กับเขาแล้วอ้วกใส่รถคันนี้ไปแล้วทีนึง และเขาก็ไม่ต้องขับรถคันนี้ไปอีกอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ แต่คนข้างๆกลับไม่ทำแบบนั้น ไคหันไปทางซ้ายมือควานหาที่เปิดประตูออกอย่างสะเปะสะปะและ…

“อ้วกกกกก! อ้วกกก! แค้กๆ!” มือเรียวพอเปิดประตูออกไปใช้มือข้างขวาเกาะบานประตูรถเอาไว้ มือข้างซ้ายยึดเข้ากับขอบประตูรถ เขาอาเจียนมันบนกลางถนนที่มีรถจอดรอไฟแดงตามหลังอยู่สามสี่คันอย่างไม่สนใจใคร น้ำหูน้ำตาน้ำมูกไหลออกมาอย่างหมดสภาพ ชะโงกออกไปจนตัวจะล้มลงไปกองกับถนนท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีลดละ

เซนตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า เขารีบปลดสายนิรภัยออกขยับตัวและยื่นมือไปลูบหลังของอีกคนให้อ้วกออกมาให้หมดเพราะอีกไม่กี่สิบวินาทีก็จะไฟเขียวแล้ว พอคนเมาเสร็จก็ดึงมานั่งเบาะและข้ามไปที่นั่งอีกฝั่งไคเพื่อดึงประตูเข้ามา สภาพของคนที่นั่งข้างๆผมเผ้าเปียกโชกเสื้อตั้งแต่ไหล่ถึงอกก็เปียกหมด แถมเสื้อยังอุ้มน้ำอีก ตรงแขนเสื้อเปื้อนยังเปื้อนคราบอาเจียน เขาโกรธไอ้บ้านั่นจริงๆที่ทำให้ไคมีสภาพเมามายขนาดนี้

“หาญ… รถเลอะ” เสียงเหนื่อยอ่อนของไคเอ่ยบอกชื่อเพื่อนที่พาตนมายังร้านเหล้า พยายามยกมือขึ้นชี้ไปทางขอบล่างของประตูรถ นี่ไคไม่รู้หรอไงเนี้ยว่าขึ้นรถใครมาถ้าเกิดขึ้นรถไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้แล้วจะเป็นไง

“ไม่ใช่หาญนะ นี่พี่เซน”

“หาญ ขอน้ำหน่อย ไคเจ็บคอ”

“เห้อ”

“หาญ…ฮึก”

“โอเคๆ เดี๋ยวขึ้นไปถึงคอนโดก่อนเนาะในรถไม่มีน้ำซักขวดเลย”

“ปวดหัว ฮือออ…”

คนตัวสูงต้องยกมือปาดเหงื่อ กว่าจะแบกคนเมาลงจากรถ มาที่ลิฟต์ และเดินไปหน้าห้องก็กินเวลานานเกือบยี่สิบนาที เพราะไคเดินขาไม่มีแรงเกือบจะตลอดทางเดินตั้งแต่ในลานจอดรถ เซนประคองร่างของคนเมาหนักจนจวนจะถึงห้องเขาก็ดันกลายเป็นโถชั่วคราวให้ไคอ้วกลงบนฝั่งขวาของเสื้อจนเกือบจะทั้งแถบ แถมยังมาบอกน้ำเสียงงัวเงียว่า ‘ไม่ทัน’ อีก เด็กแสบเอ๊ยอีก

ฟุ้บ!

เซนวางร่างไคบนโซฟานอนนอกห้องเพื่อเตรียมจัดแจงถอดเสื้อที่เปื้อนอาเจียนออกไป บรรยากาศข้างนอกยังคงมีฝนตกและร้อนอบอ้าวจนรู้สึกตัวเหนียวและอาจจะเพราะแบกไคขึ้นมาอีกก็ได้(เล่นเอาซะหอบ) ยกหมอนอิงหาเสาะหารีโมทแอร์แล้วปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้มีความเย็นที่ลดลงกว่าเดิมสององศาเซลเซียล ร่างสูงหันมาถอดเสื้ออีกคนและหยิบเอาเสื้อสเวตเตอร์ตัวไม่หนาไม่บางเดินหายเข้าไปในห้องน้ำวางเสื้อลงในอ่างก่อนที่จะถอดเสื้อของตัวเองออกตาม เปิดก๊อกอ่างล้างหน้าเอามือรองและวักน้ำขึ้นมาสาดและลูบบริเวณที่มีรอยเปื้อนอ้วกคนบางคน ใช้กระดาษชำระซับลวกๆ นำเสื้อผ้าที่เปื้อนอ้วกซักเอาคราบออกในอ่างแล้วใส่ตะกร้าไว้ส่งซักพรุ่งนี้ เดินออกจากห้องน้ำและแวะไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวจากในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกไปล้วงเอากาละมังเล็กจากใต้ซิงค์น้ำในครัวมาเปิดน้ำใส่แล้ววกเดินมาที่โซฟาตัวยาวที่มีร่างผิวแทนนอนอยู่ เซนเดินมานั่งที่ว่างบนโซฟาที่ไคนอนอยู่และวางกาละมังเล็กไว้บนพื้น ใช้ผ้าชุบซับไปตามใบหน้าของไคอย่างเบามือ

ครืด!

เซนในสภาพเปลือยท่อนบนลุกขึ้นเดินไปที่ผนังกระจกใช้มือแหวกผ้าม่านสีแดงเลือดนกไม่กว้างมากนักแค่พอให้เห็นสภาพอากาศข้างนอก บรรยากาศข้างนอกที่มีแต่เม็ดฝนโปรยปรายลงก็ยังเห็นว่ายังตกหนักอยู่ไม่ลดลงเลย ซ้ำยังมีฟ้าร้องอีก เขาวางมือลงไว้ข้างตัวดังเดิมและเดินมามองหน้าไค สงสัยเด็กหน้ามึนคนนี้คงไม่ได้กลับไปนอนบนเตียงอุ่นๆในห้องตัวเองแล้วล่ะสิ

            “น้ำ…ขอน้ำหน่อย” เสียงคล้ายคนละเมอพูดขึ้นจนคนที่กำลังยืนมองหน้าเปลี่ยนจากจะกลับมาเช็ดตัวอีกคนต่อ ก็เปลี่ยนทิศของปลายเท้าไปยังตู้เย็นเทน้ำใส่แก้วมาให้คนที่นอนอยู่บนโซฟาแทน ตั้งแต่ที่เจ้าตัวบอกว่าหิวน้ำเขาก็ยังไม่ได้เอาน้ำให้ดื่มเลยตั้งแต่ที่แยกไฟแดง เด็กคนนี้คงแสบคอน่าดู เซนค่อยๆประคองตัวไคให้ลุกขึ้นมาดื่มน้ำจนหมดแก้ว ตื่นเช้ามาเด็กคนนี้ต้องคอแห้งอีกแน่ๆ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เขารู้ซึ้งกับมันค่อนข้างชิน ทำให้เดาอาการในอนาคตของอีกคนไม่ยากหรอก

 “ร้อน…” เสียงเบาๆของไคดังขึ้นให้เซนค่อยๆเอาผ้าขนหนูที่บิดน้ำออกหมาดๆเช็ดไปตามโครงหน้า “อือ…เย็น”

“…” เซนยิ้มมุมปากส่ายหน้ากับเสียงบ่นงุ้งงิ้งๆของไค

พอจัดการถอดเสื้อตัวนอกออกเสื้อกล้ามที่ซับอยู่ตัวในก็ถอดออกด้วย เพราะมันก็เปียก ขืนนอนทั้งชื้นๆแบบนี้ต้องคันตามตัวและพาลจะไม่สบายเอาแน่ๆ ขณะที่กำลังกระทำการดังกล่าวแล้วก็นึกถึงเรื่องที่ผ่านไปยังไม่ถึงชั่วโมงแล้วก็ตกใจเลยที่เด็กคนนี้เปิดประตูออกไปอ้วกนอกรถ โชคดีที่ไม่มีรถคันไหนขับมาทางเลนซ้ายไม่อย่างนั้นหนุ่มรุ่นน้องคนนี้คงไม่ได้มานอนให้เขาเช็ดตัวแน่ๆ ก็เล่นเปิดประตูออกไปซะพรวดพราดขนาดนั้นเป็นใครก็คงจะเบรครถไม่ทัน

ให้ตาย… พอถอดเสื้อตัวในออกก็เผยเนื้อหนังที่อยู่ภายใต้ร่มผ้านี้ที่ซ่อนผิวเนียนๆเอาไว้ เขากลืนน้ำลายลงคอดังอึก ไล่สายตามองสีหน้าที่กำลังทรมานเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และเอวบางๆที่ดูมีลอนอ่อนๆ เขาจ้องมันสักพักก่อนสะบัดหัวไล่อาการมึนในหัวและสายตาที่เอาแต่จดจ้องร่างกายรุ่นน้องออกไป พลางเอาผ้าเช็ดไปตามร่างกายที่เค้าจดจ้องไปเมื่อสักครู่

            “ร้อน…”

ร่างผิวแทนแกะกระดุมกางเกงและพยายามจะถอดออกอย่าง เขาร้อนเอามากๆ อยากถอดกางเกงนี่ออกไปเพราะมันไม่สบายตัว มันอึดอัด เซนเห็นอย่างนั้นด้วยอาจเป็นเพราะมีแอลกอฮอล์ไหลเวียนในร่างกายมันเหมือนคนยั่วชัดๆ เซนทิ้งผ้าขนหนูลงกาละมังข้างโซฟาแล้วลุกขึ้นดึงกางเกงของไคออกอย่างไม่ถนอมนักจนพ้นข้อเท้าออกไป เขาลุกขึ้นเต็มความสูงอีกครั้งแล้วขึ้นคร่อมอีกคน เสียงของคนเมาครวญครางเพราะอาการเวียนหัวพอจะลืมตาขึ้นมาก็มีความรู้สึกจะอ้วกเลยได้แต่ปิดตาไว้ เซนเหมือนคนหน้ามืดไปชั่วขณะเขาใช้ลิ้นแตะไปบนเม็ดไตบนอกของคนใต้ร่างจนไคเผลอเปล่งเสียงออกมา

“อ๊ะ!”

ไคอยากจะลืมตามามองสิ่งที่อยู่บนร่างกายเขาไม่รู้ว่านี่ฝันหรืออย่างไร แต่เขากลับเมาจนแทบไม่รู้อะไร ปวดหัวเหลือเกิน ลืมตาอันหนักอึ้งนี่แทบไม่ขึ้น รู้เพียงแต่ว่าเขาเกิดอารมณ์บางอย่างขึ้น มันร้อนวูบวาบ จนผิวที่เรียบเนียนของเขามีขนลุกชันขึ้นมา

ลิ้นสากของคนพี่ยังทำหน้าที่เลียวนเม็ดสีน้ำตาลบนหน้าอกทั้งสองข้างของไคจนเปียกชุ่ม มือหนาลูบไล้บริเวณเอวและสอดเข้าลูบแผ่นหลังเนียนสีแทนเรียกเสียงครวญครางของคนใต้ร่างที่มีฤทธิ์แอลกอฮออล์ได้อย่างดี

“อื้อ…อ๊ะ!”

เซนที่กำลังมัวเมาไปกับรสร่างกายนี้ขบเม้มแต่งแต้มสีเลือดฝาดตรงเนินหน้าอกของอีกคนไปหลายจุด และจูบซุกไซร้ลำคอของคนใต้ร่าง

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของเซนดังขึ้นทำให้เขาหยุดชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่ หยิบล้วงเอามือถือจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมาดูก็พบว่าเป็นหมินที่โทรมา โทรมาห้ามถูกจังหวะจริงๆ

แสงแดดที่บ่งบอกว่านี่คือตอนเช้าสาดแสงสีทองมาทางขอบล่างของผ้าม่านสีแดงทึบลอดมาให้คนที่นอนตะแคงขวาอยู่รู้สึกว่ามีแสงของวันใหม่รบกวนจนแยงตาแลพต้องหรี่ตามอง ไคเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงขวา เขารู้สึกอยากอ้วกขึ้นมาอีกแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกเพราะอาการปวดหัวตุบๆที่ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วกลั้นความเจ็บเอาไว้ กลิ่นหอมๆของเมนูง่ายๆอย่างข้าวต้มลอยฟุ้งมายังในห้อง นี่ใครมาทำกับข้าวที่ห้องเขากันเนี้ย ก็คงจะเป็นหาญไม่ก็แบคแหละที่ทำ และแล้วเขาก็ทนอาการพะอืดพะอมไม่ไหว เปลือกตาสีแทนค่อยๆลืมขึ้นเพื่อปรับกับแสงที่เล็ดลอดเข้ามาอยู่ในห้อง ปกติห้องเขาต้องเป็นผ้าม่านสีขาวสิทำไมนี่เป็นสีแดง!

“อืม…โอ้ย! ซี๊ด!”

ไคเอามือเท้ากับผ้าปูที่นอนแล้วลุกพรวดขึ้นมาจากบนเตียงและก็ต้องลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนเพราะหัวที่มันปวดตุบๆจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว พักได้ไม่นานเขาเปิดผ้าห่มออกเพื่อออกไปข้านอกห้องก็สังเกตชุดที่ตนใส่เป็นเสื้อยืดสีน้ำตาลตัวโคร่งกว่าเขานิดหน่อยและกางเกงบอลสั้นประมาณเข่าสีแดงลายสโมสรฟุตบอลที่หาญเชียร์อยู่ เดาว่านี่ต้องเป็นห้องของหาญแน่ๆ นึกย้อนไปตั้งแต่ที่ร้านเหล้าเมื่อคืนที่โดนหามออกมา ไปที่รถ อ้วก แล้วก็ ภาพที่นึกได้เป็นภาพตัด แล้วเรียงลำดับอย่างวนไปวนมา ใช่! เมื่อคืนเขาอ้วก แล้วยังอ้วกโดนรถหาญอีก นี่เขาโดนจับเปลี่ยนชุดไปโดยหนึ่งในสองเพื่อนสนิทแน่ๆ เขารู้ถึงหน้าที่แดงขึ้นมาของตัวเองทันทีแถมยังทำหน้าเหยเกไปด้วย เพราะไม่ได้เป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วยังมาเปลี่ยนชุดที่เปื้อนอ้วกเขาอีก รู้สึกเกรงใจขึ้นมาจริงๆ และกลัวว่าทั้งสองคนจะคบกับเขาอยู่ไหม จะโกรธเขาไหมที่ทำให้เป็นภาระ แต่ในเวลานี้เขาก็ต้องไปขอโทษทั้งสองคนนั้นก่อน รู้สึกไม่ดีเอาซะเลยที่ทำเรื่องเปิ่นๆแบบนั้นออกไป

เขาค่อยๆมองไปรอบๆห้องและลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านทึบออกให้ได้รับแสงเพื่อเรียกกำลังใจก่อน แสงที่พุ่งเข้ามายังดวงตาเผยให้เห็นว่านี่ไม่ใช่เวลาแปดโมงเช้าที่ต้องเคารพธงชาติแน่ๆ มองหานาฬิกาในห้องก็เข้าไปเจอะเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและเขาก็เดินไปดูใกล้ๆ ผู้ชายใส่เสื้อยีนส์นั่นน่ะ…มันพี่เซนนี่นาและคนข้างๆนี่ใครกันนะน่ารักจังสงสัยจะเป็นแฟนพี่เขา หะ! พี่เซน! ที่ห้องของหาญมีรูปพี่เขาด้วยสงสัยจะเป็นญาติกันล่ะมั้ง

ก๊อก! ก๊อก! คนที่เปิดประตูห้องมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงและทำทีเป็นเคาะประตูในยามที่เข้ามาแล้ว ทำให้คนที่กำลังคิดว่าจะทำสีหน้ายังไงยามที่เจอหน้าเพื่อนทั้งคู่สะดุ้งตกใจหันหลังควับไปมอง

คนที่ยืนเอาไหล่ขวาวางพักอยู่ตรงกรอบประตูใส่เสื้อยืนสีขาวและสวมเสื้อกันเปื้อนสีดำทับกลับไม่ใช่ทั้งหาญและแบค…

“ตื่นเอาซะเที่ยงเลยนะ”

“!!”

“…”

“คะ…คือ…ผม…เมื่อคืนผมขอโทษครับ…” ภาพเมื่อคืนค่อยๆแล่นเข้าหัวไคอย่างประเดประดังเข้ามา เขาอ้วกที่กลางถนนซ้ำยังเลอะรถพี่เขา และอ้วกใส่คนที่หามเขาขึ้นมา

“เรานี่แสบมากเลยนะ”

            ยิ้มมุมปากยกนิ้วชี้มาทางไคอย่างทีเล่นทีจริงจนไคก้มหน้างุดไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเซนสักนิด มือนั่นยังเอาแต่จับชายเสื้อแน่นไปอีก คงจะรู้สึกผิดแน่ๆ

            “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก พี่เอาคืนไคไปแล้ว”

            ไคสื่อส่งสายตาไม่เข้าใจไปยังคนรุ่นพี่ หืม? เอาคืนเขา?

            31.05.60

            ไม่ค่อยว่างเขียนเลยค่ะ เราทำงาน ขอบคุณเม้นทุกเม้นนะคะ ถึงจะมีไม่มากแต่ก็มีกำลังใจในการทำอยู่ค่ะ ^ ^

            08.06.60 ……100%......

            เราแต่งช้ามากเลยยยยยย คิดว่าจะค่อยๆแต่งแล้วจะได้ออกมาดีแต่มันก็ยังไม่ดี เราแต่งไม่เก่งนะคะต้องขอโทษด้วย ฮือ ขอบคุณคนที่ยังอ่านและคอยเม้นให้กำลังนะคะ เลิ้ฟๆ >3<