[Fic EXO] Bad Choose เป็นผมได้ไหมคับพี่ชาย SeKai

ลำดับตอนที่ #6 : Bad Choose 5 - Freshy Star AU -

BAD CHOOSE

-5-

            - สนามบิน -

            เสียงจ้อกแจ้กจอแจของคนในสนามบินในเวลาเก้าโมงเช้าเข้าสู่โสตประสาทของเซนและรุ่นพี่หน้าหวานหมิน บริเวณโดยรอบของสนามบินเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาและหลายเชื้อชาติ แต่ละคนที่มาที่นี่ก็มีจุดมุ่งหมายกันไปตามละเส้นทาง เส้นทางที่อยากไป และเส้นทางที่ไม่ได้อยากไปแต่จำเป็นต้องไป

แต่สำหรับหมินทั้งอยากไปและไม่อยากไปในเวลาเดียวกันเพราะหมินเรียนพยาบาลปีที่สามก็ต้องมีการฝึกงานเพื่อฝึกประสบการณ์ไปใช้ในโรงพยาบาลในภายภาคหน้า เป้าหมายของเขาก็คือโรงพยาบาล ที่ตั้งอยู่ในจังหวัดกรุงเทพมหานคร ซึ่งห่างจากที่นี่หลายร้อยกิโลเมตร เขาเลือกการเดินทางโดยเครื่องบินเพื่อประหยัดเวลาและไม่อยากเอาก้นตัวเองไปนั่งเป็นเวลานานๆทั้งๆที่ค่าโดยสารก็ไม่ได้ต่างกันมาก อีกเกือบครึ่งชั่วโมงที่จะหมดเวลาเข้าเกทเลยนั่งรอทางที่นั่งรับรองในสนามบินกับเซน

“เซน ฉันไม่อยู่นายคงไม่เที่ยวหนักนะ”

“...” เซนไม่ตอบแต่กลับหันหน้ามายิ้มแล้วลูบหัวหมิน

“ฉันกลับมาเมื่อไหร่ คนไหนที่ฉันจับได้ ฉันจัดการเรียงตัวแน่” หมินน่ะโหดแต่ก็ดูน่ารักในเวลาเดียวกัน

“อย่าหึงไปหน่อยเลยน้า ก็แค่…เล่นๆ” เขาไหวไหล่ทำท่ายี่หระ

“เลวมากเซนสงสารคนอื่นเขา”

“เลิกแล้วเถอะนิสัยแบบนั้น” เซนยิ้มอบอุ่นกลับมาให้หมินที่เอานิ้วชี้ชี้หน้าเซนอย่างคาดโทษ

พูดถึงเมื่อก่อนเขาก็เลวอย่างที่หมินบอกจริงๆแหละ ‘นอกกายได้แต่อย่าให้จับได้’ หมินเคยพูดไว้กับเขา แต่เขาก็ยังวัยรุ่นอยู่ เรื่องรักสนุกมันก็มีอยู่หรอกแต่ก็ไม่ได้มีหลายรายจนหมินต้องมาตามเก็บ  ไม่เคยตามไปตบกับคู่เที่ยวที่ผ่านๆมาของเขาหรอก ‘มันเสียภาพพจน์’ หมินมักจะพูดแบบนี้กับเขาบ่อยๆ เซนไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น มากสุดก็แค่จูบ แค่คู่เที่ยว ตอนนี้ก็มีอยู่บ้างและหมินก็โหดขึ้นมากด้วยแหละ ตอนนี้หมินกล้าตามไปเฉือดนิ่มๆถึงคณะ เขาก็เลยไม่อยากมีปัญหาเพราะแค่นี้ก็เรียนหนักมากแล้ว ไม่อยากโดนตามบ่นอีก หมินกับเซนคบกันตั้งแต่มอปลาย พอต่อมหาลัยเซนก็สอบตามเขามาอยู่มหาลัยเดียวกัน ผู้คุมเลยคุมได้เกือบทุกตารางนิ้ว

เสียงร้องไห้เบาๆดังอยู่ที่ตรงมุมที่นั่งด้านในใกล้เคาเตอร์เชคอินของสายการบินหนึ่ง มีเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักกำลังร้องไห้งอแงกอดคอคนเป็นพ่อจนตาแดงก่ำ คงเป็นเพราะต้องห่างไกลจากคนเป็นพ่อเลยทำให้เด็กคนนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่ไม่ได้ร้องไห้เสียงดังรบกวนผู้อื่น หมินมองภาพนั้นช่างดูน่าสงสารแกมเอ็นดูไปด้วย เด็กคนนั้นคงจะติดพ่อเอามากๆเลยแสดงออกมาแบบนั้น แหงนมองนาฬิกาหน้าปัดดิจิตอลที่อยู่บนข้อมือบ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลาที่จะขึ้นครื่องแล้ว

“นี่ ได้เวลาแล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะ”

“จะกอดเราหรอที่รัก มาๆ”

ร่างหนากอดร่างบางของแฟนตัวเองสักพักแล้วจึงผละออกมาก่อนที่จะจุ๊บไปบนปากเล็กๆนั้นถึงสองรอบ ทำเอาคนตัวเล็กแก้มแดงและยิ้มจนแก้มขึ้นลูกกลมๆดูน่ารักเอามากๆ

“บายนะ”

“บายครับ”

หมินลุกขึ้นและเดินเข้าเกทไปโดยมีคนตัวสูงโบกมือหยอยๆอยู่ข้างนอก มองตามอีกคนจนลับสายตาและหมุนตัวกลับคอนโดโดยมียิ้มร้ายๆปรากฎบนหน้าชายหนุ่มอย่างชัดเจน

20%

- 1 เดือน ผ่านไป -

เสียงดนตรีเพลงสัญชาติเกาหลีดังก้องไปทั่วสนามกีฬา สปอตไลท์ส่องไปยังนักเต้น cover เพลงเกิร์ลกรุ๊ปบนเวทีเรียกเสียงโห่ร้องอย่างชื่นชอบใจของเหล่าบรรดาผู้ชายที่อยู่ด้านล่างเวทีอย่างครื้นเครง และสร้างความสนุกสนานให้ผู้ชมที่อยู่บริเวณนั้น แต่ทางด้านหลังเวทีการแสดงกลับตรงข้ามกับด้านหน้าอย่างสิ้นเชิงโดยเฉพาะที่ห้องแต่งตัว ถึงแม้จะแยกห้องของชุดการแสดง ห้องประกวดดาว-เดือน และห้องประกวดมิสแซทเทอไลท์แล้ว ก็ยังมีความวุ่นวายอยู่และทวีความวุ่นวายขึ้นเพราะในเวลาไม่ถึงชั่วโมงนี้จะถึงคิวขึ้นเดินแล้ว ต้องพากันเร่งมือทั้งช่างแต่งหน้า และฝ่ายสไตลิสต์

ไคที่นั่งอยู่หน้ากระจกกำลังโดนรุ่นพี่ช่างแต่งหน้าซึ่งก็เป็นบรรดารุ่นพี่ในคณะรีบจัดแต่งทรงผมและหน้าตา เพราะก่อนหน้านี้ทางห้องชุดการแสดงมีคนที่มาสายสามคนทำให้แต่งหน้าไม่ทันและจะขึ้นการแสดงแล้วจึงยืมมือพี่สายไหมคนเก่งไปช่วยก่อน ทั้งที่เขาเพิ่งลงรองพื้นไปเลยทิ้งไว้อย่างนั้นจนรอพี่เขากลับมา เพราะไม่มีใครแต่งหน้าเก่งเท่าพี่สายไหมเลยในตอนนี้ ซ้ำยังเป็นผู้ชายอีกพี่ที่คณะส่วนมากก็แต่งแต่หน้าตนเองเป็นไม่รู้ต้องลงเครื่องสำอางค์ลงไปเท่าไหร่ถึงจะพอดี พอมาถึงก็ต้องมารีบมาจัดการให้น้องๆในคณะต่ออย่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่เละเทะ ไคจัดการใส่เนคไทและสายสะพายโดยให้พวกพี่ๆเขาจัดให้ พอเสร็จการแต่งตัวก็เหลือเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงที่จะถึงคิว เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ใกล้กับประตูทางออกยกมือประสานกันที่ตัก ตื่นเต้นมากๆที่ต้องมาทำการแสดงที่นี่ ตอนนี้เขาทั้งสั่นทั้งกังวลจนแทบจะไม่มีสมาธิเลย แม้แต่เสียงวิ่งของการมาของใครบางคนเขายังไม่รู้เลย

“เรามาแล้วไค แฮ่กๆ”

การปรากฏตัวของหาญทำเอาของคนที่กำลังจะตั้งสมาธิตื่นตกใจในทันที และทำให้นึกถึงแบครายนั้นจะเป็นอย่างไรบางนะ แบคมาซ้อมการแสดงกับเขาเพียงสองวันก่อนที่จะเข้าไปให้พวกพี่ๆเขาดู เพื่อปรับให้มันดูดีขึ้น แบคทำค่อนข้างได้ดีทีเดียวคงเป็นเพราะสั่งสมประสบการณ์มานานแน่ๆ เห็นหาญบอกว่าแบคเป็นแชมป์ร้องเพลงและได้รับรางวัลมากมาย ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหาญอวยแบค แบคคงจะไม่ตื่นเต้นเท่าเขาล่ะมั้ง

“หิวไหมเราจะไปหยิบข้าวให้ โทดทีที่มาช้าชุดไอ้แบคมันขาดอะ คิกคิก”

หาญหอบหายใจยังไม่ทันเสร็จก็หลุดขำออกมา ก่อนที่จะเดินไปเอาข้าวและน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะท้ายๆห้องมาให้ไคและลากเก้าอี้มานั่งข้าง พร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนมันตลกมาก ใครๆก็บอกว่าแบคสวยในชุดราตรีสีเขียวแต่เขากลับกลั้นขำอยู่เยื้องๆกับมันแต่มันก็มีเรื่องให้แซวมากกว่านั้น คือมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ที่สร้างความตกตะลึง เพราะในวินาทีแบคไม่ค่อยชอบใจที่หาญมันหัวเราะเลยกระแทกนั่งบนเก้าอี้ และด้วยความที่ชุดมันฟูฟ่องแล้วไม่ได้กะที่นั่งให้ดีๆเลยล้มถไลล้มหงายหลังตึง เท้าชี้ฟ้าขึ้นทั้งสองข้าง จังหวะที่ลุกขึ้นก็รีบสปริงตัวจนซิปที่อยู่ด้านหลังของชุดแตก พี่ๆในคณะต้องวิ่งโร่หาชุดใหม่ จนได้ชุดที่เป็นสีชมพูที่แบคมันเกลียดมากๆ หาญยิ่งหัวเราะได้ใจไปใหญ่และโดนไล่ให้ออกมาหาไคนี่แหละ

“ฮ่าๆ ขำหน้ามันมากๆเลย ฮ่าาาาาาาา” หาญหัวเราะคิกคักไปอย่างมีความสุข

“เราไปหาแบคกันเถอะ ตอนนี้แบคอาจงอนหาญอยู่ก็ได้นะ”

“มันไม่ได้จริงจังอะไรหรอก ไปก็ได้ไปให้กำลังใจกันก่อนขึ้นเดิน ป่ะ”

ห้องแต่งตัวของคนที่ประกวดมิสแซทเทอไลท์ห่างไปจากห้องที่ไคอยู่ไปประมาณห้าหกห้องใช้เวลาไม่นานจึงเดินมาถึงห้องที่แบคอยู่ หาญเดินนำไคเพื่อนำทางไปหาคนที่นั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่ที่บนเก้าอี้มุมห้อง เหมือนแบคจะไม่ชอบใจเอามากๆเลย

“ไอ้แบค ไคมา~” เสียงของเพื่อนสนิททำให้แบคเงยหน้ามาด้วยรอยยิ้ม

“เราเป็นไงบ้างไค เป็นไงๆ เราสวยไหม” แบคแสดงสีหน้าทะเล้นออกมาซึ่งแตกต่างจากก่อนเดินเข้ามาหา ทำไมสีหน้าตอนที่เขากำลังเดินเข้ามาถึงไม่ดีเอาอย่างนั้นนะ คงเป็นเมื่อกี้แบคคงเครียดที่ไม่มีคนมานั่งอยู่ด้วยล่ะมั้งไคคิดแบบนั้น

“เราตอบสวยแบคคงไม่โกรธนะ” ไคยิ้มจนตาแทบหยี แบคนี่สวยจริงๆแหละ หน้าหวานมากๆ

“น้องๆคะ! อีกสิบนาทีจะขึ้นเวทีแล้ว มาสแตนด์บายทางขึ้นเวทีนะคะ ใครยังไม่เสร็จรีบๆเร็วๆ  พี่ขอด่วนๆ!”

เสียงโกลาหลดังขึ้นในทันที คนที่เตรียมตัวเสร็จก็ไปที่นัดเลย และคนที่ยังไม่เสร็จก็รีบเร่งแต่งหน้า แต่งตัวกันอย่างรวดเร็ว ไคเดินตามหลังแบค ส่วนหาญและพี่จิมมี่ผู้ชายในคณะมาช่วยจับแขนของแบคคนละข้างเพราะใส่ส้นสูงเดินไม่สะดวกต้องมีตัวช่วยหน่อย

อันดับการเดินจะเริ่มที่ดาว-เดือนก่อนมิสแซทเทอไลท์ และเมื่อการเดินแนะนำตัวสิ้นสุดลงทุกคนก็ต้องวิ่งวุ่นมาเปลี่ยนชุดเพื่อแสดงความสามารถพิเศษต่อ หาญขอตัวไปช่วยแบคเพราะดูแล้วยุ่งยากกว่าทางฝั่งของไค ไคและข้าวปั้นถูกพี่ๆแยกออกไปแต่งตัวคนละห้อง ส่วนมากก็ช่วยทางฝ่ายหญิงมากกว่า เขาแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเองนิดหน่อย

และนาทีที่ตื่นเต้นของไคและทุกๆที่ประกวดก็มาถึง ทางด้านหลังเวทีพากันเครียดมากบางคนก็ลุกขึ้นมาแสดงท่าทางการแสดงของตนเอง ส่วนแบคฮยอนออกไปสวนหย่อมที่อยู่ใกล้ๆสนามแต่ไม่ได้ซักซ้อมแต่อย่างใดกลับจิ้มแต่หน้าจอเครื่องมือสื่อสาร สีหน้าไคไม่สามารถเห็นได้เพราะแบคนั่งหันหลังอยู่

“แบค ไม่ซ้อมหรอ” ไคเดินเข้าไปใกล้และทักอีกคน

“อ่อ เราเพิ่งซ้อมเสร็จ ตื่นเต้นจังเลยเนาะ” แบคพูดพลางเก็บมือถือในกระเป๋ากางเกงที่ใส่ซ้อนทับมาไว้ข้างใน

“อืม เราไม่ค่อยมั่นใจเลย” ไคพูดออกมาด้วยใบหน้าหงอยๆ

“มั่นใจๆหน่อยน่า ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ขืนไม่เต็มที่ทำออกมาไม่ดีเสียใจภายหลังนะ ป่ะ พี่ๆเขาเรียกแล้ว” แบคพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวไคด้วย

การแสดงของไคเรียกเสียงกรี๊ดของสาวได้ดีทีเดียวอาจเป็นเพราะชุดและมีน้ำเข้ามาช่วยในการแสดงด้วย เลยทำให้ดูๆแล้วไคกลายเป็นตัวเก็งอีกคน และเมื่อผลการประกวดของคณะกรรมการมาอยู่ในมือของพิธีกรทั้งสนามก็ส่งแรงเชียร์แรงใจในการเชียร์คณะของตัวเอง การประกาศผลเริ่มจากมิสแซทเทอไลท์ก่อน ผลปรากฏว่าคณะครุศาสตร์ได้ตำแหน่งอันดับหนึ่งไป ส่วนแบคได้รองอันดับสาม

เมื่อจะประกาศผลดาว-เดือน พิธีก่อนก็เชิญรุ่นพี่ที่ได้ตำแหน่งในปีที่แล้วเดินขึ้นมาบนเวที เพียงเสี้ยววินาทีก็ปรากฏร่างชาย-หญิงที่รูปร่างหน้าตาดีทั้งคู่ที่กำลังเดินขึ้นมา ใครคนนั้นที่เขาไม่เคยเจออีกเลยในตลอดหนึ่งเดือนนี้กำลังเดินมาที่กลางเวทีพร้อมใส่สายสะพายสีแดงที่เขียนว่า ‘Male Freshy Star  AU 2015’  ไคมองไปยังตรงนั้นด้วยสีหน้าแปลกใจ …นั้นมันพี่เซนนี่นา… .ใช่! เขาเหมือนจะเคยได้ยินผ่านหูว่าพี่เซนเป็นเดือนแต่จำไม่ได้ว่าได้ยินที่ไหน เขามองพี่เขาแล้วก็ยิ้มออกมา เซนก็หันมองเขาและยิ้มให้เขาเหมือนกัน แต่ซักพักก็หันกลับไปด้านหน้าเพื่อทำภารกิจต่อ การประกาศผลเริ่มที่ทางฝั่งดาวก่อน คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรมได้ตำแหน่งดาวไปชื่อไอรีน รุ่นพี่ดาวปีที่แล้วก็มาเป็นคนมอบตำแหน่งให้ และสุดท้ายก็เป็นประกาศผลเดือนคณะ ที่มีตำแหน่งเดือนหนึ่งคนและรองตำแหน่งยืนอยู่ตรงด้านหน้าบนเวที

“และแล้วเราก็ได้สองผู้สุดท้ายในการประกวดนะครับ คืดว่าฝั่งไหนได้ตำแหน่งครับ!”

คณะที่ยืนข้างกันบนเวที คือ จีซัส คณะนิเทศศาสตร์และ ไค คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เสียงเชียร์คณะของตนเองดังไปจนคนที่อยู่หอพักแถวนั้นคงได้ยินชื่อชัดเจนเป็นแน่ ถึงอย่างนั้นไคก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองนั้นเต้นแรงขนาดไหน

“เดือนประจำปีนี้คือ!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“คณะ! คณะ! คณะนิเทศศาสตร์ น้องจีซัสครับ!”

เสียงกรี๊ดร้องและโห่ชมดังจนกลบเสียงไมค์ของพิธีกรบนเวที ผลปรากฏก็นั่นแหละไคได้ที่สอง แต่ในคณะก็ไม่ได้แสดงความเสียใจมากเท่าไหร่ เพราะอย่างมากก็ได้ตำแหน่งรองอันดับหนึ่งแล้ว

พี่เซนเดินมาใส่สายสะพายทับสายสะพายชื่อคณะและวางมงกุฎบนศรีษะของจีซัส ก่อนที่จะให้คู่ดาว-เดือนปี 2016 ยืนถ่ายรูปคู่กันข้างหน้า ถ่ายรูปกับดาวเดือน 2015 และถ่ายรูปรวมกับทุกคนที่มาประกวด

“เราไปเข้าห้องน้ำแปปนะ ไคไปหาไอ้หาญก่อนเลย ไม่ไหวแล้ววววว” ไคหันไปพยักหน้าก่อนที่มีเสียงเรียกชื่อตนดังมาทางด้านหลังจึงหันไปมองทางต้นเสียง

“ได้ที่สองไม่เสียใจใช่ไหม” พอลงข้างล่างเวทีพี่เซนก็เดินเข้ามาคุยกับเขา

“ไม่หรอกครับ” ไคส่งยิ้มกลับไปให้อีกคน “อ่อ พี่ครับผมฝากหูฟังไว้ที่พี่เติ้ลนะครับ พี่ได้รับแล้วใช่ไหม…”

“แล้วทำไมไม่มาคืนพี่เองล่ะ”

“ก็ผมไม่รู้จะติดต่อพี่ยังไงดีนิครับ” เสียงอ้อมแอ้มของอีกคนทำให้อีกคนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

.

.

“ยินดีด้วยนะเพื่อน ได้ที่สองก็ไม่เป็นไรเนาะๆ” หาญเดินเข้ามากอดคอเขาจากทางด้านหลังทำเอาไคตกอกตกใจหมด

“ยินดีด้วยนะไค แค่นี้คณะก็พอมีชื่อเสียงมาบ้างละ ฮ่าๆ อ้าว! เชี้-เซนมาคุยไรกับน้องไอวะ” พี่จอร์นนี่ เป็นพี่รหัสของเขาเดินเข้ามาคุยด้วยแต่ก็มาเจอกับเซนที่เป็นเพื่อนโดยบังเอิญ

“แค่มาแสดงความยินดีกับน้องเค้า”

“เออๆ คืนนี้ไปดื่มกันไหมกับคนในคณะไอสี่ห้าคนว่าจะชวนน้องไปด้วย ไปไหมไค หาญ เดี๋ยวชวนแบคไปด้วย”

“เดี๋ยวรอไอ้แบคมาแปปพี่ เห้ยๆไอ้แบค มานี่ๆ” หาญเดินเอามือคล้องคอแบคมาคุยและทำมือผายไปที่พี่รหัสของเขา “มึง พี่เขาชวนแดกเหล้าไปม่ะ”

“กูไป” เสียงของแบคพูดกลับมาด้วยเสียงหนักแน่น

“อย่างนี้ซิวะ แล้วไคล่ะ ไปไหม”

“เอ่อ…จริงๆแล้วเราไม่เคยไป เรา…ก็อยากลองไปนะ”

“กังวลหรอ”

“อืม”

“ไม่เป็นไรนะ ไปเปิดหูเปิดตาเดี๋ยวเรากับไอ้แบคจะดูแลเอง” หาญตบอกตัวเองดังปึกๆ! ทำท่าทางเหมือนจะดูแลเขาเหมือนพวกผู้หญิงไปเลย

“งั้นสี่ทุ่มครึ่งเจอกันเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้วเจอกันร้าน P ส่วนมึงต้องไปกับไอ”

“…” เซนไม่ตอบแต่ยกยิ้มที่มุมปากแทน

จอร์นนี่กอดคอเซนแล้วก็เดินจากไป ส่วนทั้งสามคนก็เดินไปหัวเราะไปเรื่องงานในวันนี้ก่อนจะแยกตัวแยกย้ายกันไปล้างหน้าล้างตาเพื่อเดินทางไปร้านที่นัดกันไว้

ระหว่างทางกลับคอนโดไคคิดว่าจะบอกแม่หรือไม่บอกดีเรื่องที่เขาจะออกไปเที่ยวร้านเหล้าเป็นครั้งแรก เขากลัวแม่ว่า เขาอยากลองดูซักครั้งนึง คิดไปคิดมาก็…กลับมาแล้วค่อยบอกละกัน

Talk

08/05/60 ……..20%

09/05/60……...100%

ฟิคเราค่อยเป็นค่อยไปออกนอกทะเลบ้างนะคะ ฮ่าๆ~ เราไม่ได้แตะฟิคเลยค่ะ หายไปนานมากๆเพราะทำวิจัยเน้อ ตามไปอ่านแต่ฟิคคนอื่นแก้เครียดแต่ฟิคตัวเองไม่แต่ง แง เราจะค่อยๆแต่งไปนะคะ เราอาจแต่งดูงงๆ ตรงไหนไม่เข้าใจหรือมีคำผิดบอกเราได้นะคะ ยินดีรับฟังค่ะ เพราะอยากพัฒนามากๆ จะเม้นหรือไม่เม้นก็ได้ แต่ถ้าเม้นหน่อยก็เป็นกำลังใจมากๆเลยค่ะ ฮ่าาาา ขอโทษนะคะที่หายไปนานรีดด์คงอ่านไปอ่านมาหลายรอบ แง