ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ทริปทะเล[Prat2]
[Ravi Talk]
เธอพาผมเามานั่บนเียในห้อพลาหยิบอุปร์ทำแผลออมาาในระเป๋า
ราวี่:เหอะ...เธอพอแบบนี้มา้วยหรอ
ุ:แน่นอนสิ ันเรียมพร้อมเสมอแหละ
เธอบรรทายาที่แนอผม่อนที่ถลออนที่เลโอฮยอผลัผมลาายาบ้านพั นิ้วอันเรียวยาวอเธอ่อยๆลูบยาลบนแนอผม ผมมอใบหน้าอเธอราบน้ำาที่เธอร้อไห้เมื่อี้ยัอยู่บนใบหน้า ะเสียวัมาสินะไม่น่ามาเออะไรแบบนี้เลย
ราวี่:โอ๊ยยย
ุ:เ็บหรอ อโทษนะันะเบามือมาว่านี้
ราวี่:นิหน่อย..นี่เธอ เรื่อเมื่อี้หนะ
เธอรีบเยหน้าึ้นมามอผมทันทีสายาอเธอ้อารำอบาผมมา อนแรผมะะพูวามริออไปแ่ว่าถ้าเธอรู้เธอะ้อเสียใมาและิว่าัวเอเป็นัวารที่ทำให้เลโอฮยอ่อยผมแน่นอน
ราวี่:ฮยอเ้าเป็นห่วเธอนะ เพราะสำหรับเาเธอือน้อสาวที่เ้ารัและเป็นห่วมา เลยหวไปหน่อยแ่นั้นเอ
ุ:เป็นห่วัน แล้วทำไม้อทำร้ายนายแบบนั้นละวอนิ
ราวี่:ฮยอเ้าเรียหลายๆอย่า้วยแหละให้เวลาเ้าหน่อยนะ
เธอมอหน้าผมัพัแล้ว้มลไปหยิบยามาทาที่ใบหน้าอผม มือสวยอเธอมาสัมผัสใบหน้าอผมอย่านุ่มนวล อ่า...ใบหน้าอเธอ ริมฝีปาอเธอ ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว ไม่ไ้วอนิใเย็นๆ หายใเ้าลึๆหายใออ้าๆ
ราวี่:เ้าใเลโอฮยอใ่ไหม
ุ:อืม...ันเ้าใแล้วละ แ่นาย็ผินะที่ไปพูับโอปป้าเ้าแบบนั้น นาย้อไปอโทษ้วยละเ้าใไหม
ราวี่:อื้ม
เธอ่อยๆเผยรอยยิ้มออมาะรู้สึสบายใแล้วสินะ่อยหายห่วหน่อย
ุ:เอาละเสร็แล้วไหนูิมีรไหนอีไม๊
เธอเลื่อนหน้าเ้ามาใล้ๆับใบหน้าอผม ทำไมใอผมเ้นแรแบบนี้ละ ลิ่นแมพูอ่อนๆาผมอเธอมันทำให้ผมหยุัวเอไม่ไ้แล้ว
ฟืบบบ
ุ:ว..วอนิ!!
ผมว้าเธอเ้ามาอรัแน่นเธอิ้นในอ้อมออผมแ่ผมไม่ปล่อยเธอไป ัพัเธอ็หยุิ้นและผมไ้ยินเสียเธอสะอื้นอเธอ มืออเธอ็ำเสื้อล้ามอผมแน่น ผมรู้สึถึอเหลวอุ่นๆที่ไหลที่บ่าอผม เธอร้อให้ั้นหรอทำไม?
ราวี่:ธ..เธอ
ุ:วอนินบ้า รู้ไหมันเป็นห่วนายมาแ่ไหน
เธอเปลี่ยนามือที่ำเสื้ออผมมาอผมอบแทนอนนี้ร่าายอเราสอนแนบิิันวามอบอุ่นอเราทั้สอไ้แผ่่านมาให้ันและันผมระับอ้อมแนให้แน่นึ้นอี
ราวี่:อโทษนะ...
ุ:ถ้านายเป็นอะไรมาันะไประบายับใร ันเหาแย่แน่วอนิ
ราวี่:ันไม่เป็นอะไรหรอ เธออบันรึไ
เธอรีบผละผมอออย่ารวเร็วและทำหน้าเิบเหวอใส่ผม น่าำะมัน้ำายัไหลอยู่เลยแถมี้มูยัย้อยอียัย๊อ
ุ:บ้าปะ....นายใ้อะไริยะ
ราวี่:็ไม่รู้สิน๊าาา แ่นี่เธอทำี้มูเปื้อนันรึเปล่าเนี้ย อี๋
ุ:อ..ไอ่บ้า ันไมุ่ยับนายแล้ว!!!
ราวี่:เี๋ยวสิ
ผมเรียเธอที่ำลัะออาห้ออผมแล้วยื่นผ้าเ็หน้าผืนโปรให้เธอไปเ็น้ำา
ราวี่:เอาไปเ็น้ำาะ เี๋ยวพวนั้นะสสัยเอาว่าเธอเป็นอะไร
ุ:..อบในะ แล้วนายะไปไหม
ราวี่:ไปแน่นอน ัพัะามไปเอันที่โ๊ะอาหารนะ
ผมยิ้มและูสอนิ้วให้ เธอยิ้มออมาพยัหน้าให้ผมแล้วเินออาห้ออผมไป
ราวี่:อโทษนะ แ่ันไม่อยาให้เธอ้อเสียใ
.
.
.
.
ุเินออมาาห้อพัอวอนิและไ้มอไปยับ้านพัอเลโอที่อยู่ไม่ห่าันมาุัสินใเินไปหาเลโอที่บ้านพั้วยวามเป็นห่ว พอุเินมาถึหน้าประูประู็ไ้เปิออมาทำใหุ้ไ้เอับเลโอที่อนนี่อารม์น่าะสบลแล้ว
เลโอ:เธอ...
ุไม่พูอะไรและวิ่เ้าไปอเลโอ
ุ:อบุที่เป็นห่วันนะ่ะโอปป้า
เลโอำลัะลึับารระทำอุเาไม่พูอะไรและอุลับอย่าอบอุ่น
เลโอ:ันอโทษนะ
ุ่อยๆปล่อยอ้อมออุออแล้วเยหน้าึ้นมามอเลโอ
ุ:ไม่้ออโทษันหรอ่ะ ไปอโทษวอนิเถอะ โอปป้าทำเินไปนะ่ะ
เลโอ:เธอรู้แล้วหรอ
ุยิ้มและหยัหน้าเบาๆ
ุ:โอปป้าลัววอนิะทำอะไรันไม่ม๊าา ไม่้อห่วนะโอปป้าไอ่บ้านั้นทำอะไรันไม่ไ้หรอ ันแ้แระายฮ่าๆ
เลโอมอุที่ำลัหัวเราะออมาพลาถอนหายใเบาๆเพราะนึว่าุรู้แล้วว่าเลโอแอบอบุอยู่ เ้านั่นไม่ไ้บอวามริไปสินะ ทำไมถึไม่บอไปละทั้ๆที่ถ้าบอไปแล้วมันอาเป็นผลีับนาย็ไ้นะวอนิ เลโอยิ้มอ่อนและเอามือมายีที่หัวอุเบาๆ
เลโอ:็มีน้อน่ารัอย่าี้ไ พี่เลยหว
ุ:โอปป้าเป็นพี่ายนสำัอน้อนี่นา เี๋ยวน้อไปโ๊ะอาหารละ โอปป้า็ามมาเร็วๆนะ
ุวิ่ออาห้อและรไปยัโ๊ะอาหารอย่ารวเร็ว เลโอมอุที่วิ่ไป้วยสายาห่วหา สิ่ที่เ้า้อารไม่ใ่แ่พี่ายเ้า้อารเป็นมาว่านี้ แ่พอมาิอีทีถ้าเิบอวามรู้สึออไปแล้วุไม่ไ้รู้สึแบบนั้นับเลโอ็ลัวว่าุะทำัวออห่าไม่เหมือนเิมอี
เลโอ:้ออทนแทอุน..ัวันนึนายะ้อทำสำเร็
.
.
.
.
ทุนมารวมันที่โ๊ะอาหารุเินมาพร้อมราวี่และมีเลโอเินามหลัมาิๆัน เนี้้าึ้นมาทันทีเมื่อทุนมาันพร้อมหน้าพร้อมา
เอ็น:มาันแล้วสินะ มาๆนั่ินัน
เน:ไปัันเอเลยนะันะินละ หิ๊ววหิววว
ุหันไปสัเเห็นฮยอนั่ินเียบๆผิปิเลยเินไปถาม้วยวามเป็นห่ว
ุ:ฮยออา เป็นอะไรรึเปล่า
ฮยอหันมามอใบหน้าอุสีหน้าอเานิ่เหมือนำลัรุ่นิอะไรัอย่า ัพั็เผยร้อยยิ้มออมาแทบปรับอารม์ไม่ทัน
ฮยอ:็ผมิถึนูน่านิฮะ
ุ:โหยยแป๊ปเียวเอ ไหนๆมีอะไรแนะนำไหม
ฮยอ:นี่เลยร๊าบบ บลาๆ
ราวี่ำลััอาหารอยู่ที่เาย่าเลโอ็เินมาัอาหาร้าๆราวี่และทั้สอน็ระิบุยันเพื่อไม่ให้ใรไ้ยิน
เลโอ:ทำไมไม่บอวามริไป
ราวี่:ผมไม่อยาเห็นเธอ้อปวใรับ
เลโอ:อโทษนะ.....อบใ
ราวี่:ผม็อโทษฮยอเหมือนันรับ
เลโอไม่พูอะไร่อเารีบัอาหารอย่ารวเร็วในะที่เาำลัะเินลับไปยัโ๊ะอาหารราวี่็ะโนมาหาเลโอ
ราวี่:ฮยอ..ผมไม่ยอมแพ้ฮยอหรอนะรับ
ราวี่ทำหน้ามุ่มั่นยิ้มให้เลโอ เลโอมอน้อแล้วยิ้มออมาอ่อนๆ
เลโอ:อ่า...ัน็ไม่ยอมแพ้แน่นอน
เน:มีอะไรันหรอทั้สอน
เลโอ:เปล่าหรอ ินเถอะ
ุหันไปมอเลโอับราวี่ทีุ่ยันสสัยะเ้าใันแล้วสินะ ุถอนหายใออมา้วยวามโล่ออและนั่ินอาหารอย่าเอร็อร่อย เลโอเลื่อนเ้าอี้มานั่้าๆเอ็นอยู่ีๆเอ็น็ลุออไป
ราวี่:ฮยอะไปไหนอะ
เอ็น:ันอิ่มแล้ว รู้สึไม่่อยสบาย้วยอัวไปพั่อนนะ
ุ:รัษาัวีๆนะ่ะโอปป้า
เอ็นหยัหน้ายิ้มใหุ้สายาอเาเหล่ไปมอที่เลโอที่นั่ินอาหารโยไม่สนใเอ็นเลยแม้แ่น้อย ืนนั้นทุนทานอาหารันนอิ่มและ่าพาันแยย้ายลับที่พัอแ่ละน ุที่รู้สึนอนไม่หลับึออมาเินเล่นที่ริมายหานเียว ลมทะเลพัอ่อนๆ เสียลื่นอทะเลอนลาืนทำให้อารม์ผ่อนลายล ุสัเเห็นผู้ายนนึนั่อเ่าอยู่ริมายหา
ุ:ฮยอ ใ่ฮยอรึเปล่า
ายหนุ่มนนั้นหันหน้ามามอุใ่แล้วฮยอริๆ้วย ทำไมถึมานั่นเียวที่ายหาแบบนี้ันนะ
ฮยอ:นูน่า? ทำไมมาอยู่ที่นี่ไ้รับเนี้ย
ุ:นอนไม่หลับหนะเลยออมาเินเล่น แล้วนายละ
ฮยอ:มีเรื่อให้ินิหน่อยรับนูน่า
ุ:ปรึษาันไ้นะฮยอ
ุลไปนั่ริมายหา้าๆฮยอวามเียบปลุมเราสอนัพัฮยอ็เอ่ยปาพูออมา
ฮยอ:นูน่าิยัไับราวี่ฮยอและเลโอฮยอหรอฮะ
ุ:หืมทำไมถามแบบนี้ละ
ฮยอ:ผมอยารู้ บอหน่อยไ้ไหมรับ
ุ:อืมมม ับวอนิเ้าเป็นเพื่อนที่ีมานนึเลยละ ถึะวนีนไปหน่อยแ่็ินแล้วละ ส่วนเลโอโอปป้า็เหมือนพี่ายนสำัอันเหมือนนในรอบรัวหนะ
ฮยอ:แล้ว...นูน่ามีนที่อบหรือยัรับ
ุหันไปมอฮยอทำไมเาถึถามำถามนี้ึ้นมาละ ฮยอยันั่มอทะเลอยู่รอำอบาปาอุ ุเินอายนิๆับำถามแ่็ไ้อบออไป
ุ:ทำไมถามแบบนี้ละเินนะเนี้ย...แ่ถ้าปลื้มๆ็เป็นฮบินโอปป้าแหละ
ฮยอ:ผมหมายถึอบแบบผู้ายนหนึ่หนะรับ
ฮยอหันหน้ามา้อาอุใอุเริ่มเ้นไม่เป็นัหวะให้ายสิันแพ้อาหารทะเลรึเปล่าทำไมวันนี้ใเ้นทั้วันเลย
ุ:อา..ยัไม่มีหรอ
ฮยอมอหน้าุัพั็ถอนหายใออมา
ฮยอ:ีแล้วละรับ
ฮยอส่รอยยิ้มอันสใใหุ้แล้วลุยืนึ้น
ฮยอ:ลับเ้าไปในบ้านพัเถอะรับเี๋ยวไม่สบายเอานะ
ุ:อ...อื้ม
ฮยอส่มือมาใหุ้ ุมอมืออายหนุ่มัพั็ยื่นมือมาให้ับแล้วลุึ้น้าๆ
ฮยอ:ฝันีนะรับนูน่า
ุ:ฝันีเ่นัน เอันอนเ้านะ
ฮยอมอุที่ำลัเินลับบ้านพัเาไ้ยมือที่โนุสัมผัสมาประบเ้าที่แ้มอเาแล้วยิ้มอย่ามีวามสุ
เน:นายอบเธอสินะ
ฮยอหันไปยั้นเสียพบว่าเนำลัเินเ้ามาหา เนหยุเินประันหน้าับผู้เป็นน้อฮยอมอเนและเอามือไว้หลัพลาทำเป็นไม่มีอะไรเิึ้น
ฮยอ:ฮยอพูอะไรฮะเนี้ย
เน:ไม่้อปิันหรอ ันรู้มาั้นานแล้วละ
ฮยอ:ั้นหรอรับ...็ามนั้นแหละรับเหะๆ
ฮยอเาหัว้วยวามเินอาย เนเริ่มแสสีหน้าหุหิไม่พอในเห็นไ้ั ฮยอมอหน้าอนเป็นฮยอ้วยวามสสัย
ฮยอ:เป็นอะไรไปฮยอ
เน:อ๊ะ..เปล่าๆไม่มีอะไร
เนไ้สิ็เปลี่ยนสีหน้าทันที
เน:นายะไหวหรอ ู่แ่มีทั้เลโอฮยอับราวี่เียวนะ
ฮยอ:ฮ่าๆไม่รู้สิฮยอ ผม็ยัไม่แน่ใเท่าไหร่ แ่ผมว่าอยู่แบบนี้็มีวามสุีนะรับ แ่ผมไ้เห็นรอยยิ้มนูน่าบ่อยๆ ผม็มีวามสุแล้วละ
นั่นสินะะ้อารอะไรอีแ่ไ้เห็นเามีวามสุในทุๆวันเรา็มีวามสุแล้ว เนนึถึำพูอุึ้นมาอีรั้ทำให้เา้นพบัวเอไ้ว่าสำหรับเาแ่เพียไ้เห็นฮยอยิ้ม ไ้อยู่้าๆเาในทุๆวันเา็มีวามสุและไม่้อารอะไรอีแล้ว เนยิ้มแล้วหยิแ้มน้อเล็้วยวามเอ็นู ่อนะเินลับไปยับ้านพัอัวเอ
ฮยอ:ฮยอฮะ อย่าบอใรนะฮะ
เน:โอเ๊ ฝันีฮยอี้
ในะที่ฮยอำลัเินลับบ้านพัอัวเอนั้น็ไ้ยินเสียร้อไห้มาาบ้านพัอเอ็น เาเินไปูที่หน้า่า้วยวามสสัยแล้ว็พบว่าเอ็นำลันั่ร้อไห้อยู่้าๆเีย เห็นอย่านั้นเ็หนุ่ม็รีบเปิประูเ้าไปหาผู้เป็นฮยอทันที
ฮยอ:ฮยอเป็นอะไรไปฮะ!!
เอ็น:ห่ะ...ฮันัฮยอ
-------------------บพาทแป--------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น