คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Song : กะทันหัน [KaiLu]
[First Song] Love Suddenly กะทันหัน
Pairing : KaiLu
Author : AlmightyTeoy
แรงบันดาลใจ <<<
"ไอ้จงอินกลับบ้านดีๆนะโว้ย อย่าไปฉุดใครเข้าล่ะ" เสียงตะโกนบอกลาชายหนุ่มคนนึงที่กำลังเดินอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังป้ายรถเมล์
"เออ จะไปไหนก็ไปเห่อะมึง" จงอิน ก็คือชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังหันหลังกลับไปตะโกนตอบ
พลั่กกกก....
"โอ๊ย!" เสียงหวานของคนร่างบางร้องขึ้นด้วยความเจ็บเนื่องจากล้มกระแทกกับพื้น
"เฮ้ย ขอโทษครับ ขอโทษ เจ็บมากไหม"
"ไม่เป็นไรๆ ผมเองก็รีบเลยไม่ได้มองทางเหมือนกัน" ร่างบางที่นั่งปัดเนื้อปัดตัวตอบกลับมา
"ยื่นมือมาสิ" จงอินยื่นมือไปหาร่างบางที่ก้มหน้าปัดเนื้อปัดตัวอยู่เพื่อจะช่วยพยุงขึ้น พลางคิดว่าผู้ชายตรงหน้าทำไมตัวช่างดูบอบบางหรือเกิน นี่ถ้าชนแรงกว่านี้จะเป็นไรมากไหมวะ
"ฮ่ะ อืมๆ ได้ๆ" ร่างบางเมื่อได้ยินก็ยื่นมือมาจับมือจงอินแล้วพยุงตัวขึ้นมา
ตึกตึก.... ตึกตึก...
ทำไมคนตรงหน้านี่น่ารักจังวะ หัวใจคิมจงอินคนนี้เต้นแรงจนจะกระโดดออกมาแล้วนะเฟ้ย
~แปลกแต่จริง สิ่งนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับฉัน มันเป็นรักที่กะทันหันไป แต่จะมองยังไงเธอก็ใช่ คนเดียวที่ฉันรอ
"ขอบคุณนะ" พูดจบร่างบางก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ผวัะ!!!
"นี่ถามจริงเถอะไอ้ดำ พักนี้มึงเป็นไรไปวะ ทำตัวอย่างกับคนมีความรัก" ปาร์ค ชานยอลตบหัวจงอินเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้นั่งเหม่อ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"โอ๊ย ไอ้เห้นิ เจ็บนะโว้ย เรียกดีๆไม่เป็นหรือไง"
"ก็เรียกแล้วมึงก็ยังเหม่อนิ ตกลง มึงเป็นอะไรของมึงฮ่ะไอ้ดำบอกมาเดี๋ยวนี้"
~แปลกแต่จริง บอกฉันซิว่าทุกอย่างไม่ใช่ฝัน บอกกับฉันว่าเธอทำได้ยังไงเปลี่ยนคนที่คอยปิดหัวใจ ให้รักเธอง่ายดาย
"ไม่มีอะไรหรอก แต่กูขอถามอะไรมึงหน่อยดิ มึงว่าคนเราสามารถตกหลุมรักใครได้แค่เพียงมองหน้ากันได้ป่าววะ"
"ถามงี้หมายความว่าไง หรือมึงกำลังแอบชอบใครอยู่?" ชานยอลที่ตอนนี้กำลังงงว่าจู่ๆทำไมจงอิน ผู้ที่ไม่เคยสนใจใครถึงมาถามคำถามอย่างนี้
"ถามก็ตอบมาเห่อะ มึงว่าได้ไหม?"
"มันก็ได้นั่นแหล่ะไอ้ดำ ความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวหรอกนะโว้ย นึกจะมามันก็มา แค่มองหน้า มึงก็อาจชอบใครไปแล้วก็ได้ ว่าแต่มึงถามงี้ชอบใครอยู่ใช่ไหมไอ้ดำ บอกกูมาดิ๊"พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"มึงถอยออกไปเลยก่อนที่จะโดนไนกี้กูประทับอยู่บนหน้า"จงอินพูดพร้อมกับยกเท้าขึ้นมา
"เออๆ อย่าให้กูรู้แล้วกัน"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
"เย็นนี้มีซ้อมบาสนะครับคุณเพื่อน กัปตันบอกว่าห้ามโดดด้วยไม่งั้นตาย"ชานยอลหันมาบอกจงอินที่เพิ่งตื่นหลังจากที่ได้ยินเสียงออด
"เดี๋ยวกูตามไปล่ะกัน ขอไปหาอะไรกินก่อน"
"เร็วๆนะไอ้ดำ ซื้อมาเผื่อกูด้วยก็ดี"
- มินิมาร์ท –
~บอกตรงตรงตั้งแต่วันที่ได้พบเธอตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ใจข้างในก็ยอมแพ้ แม้เธอไม่เคยบอก ว่าเธอคิดกับฉันว่ายังไง
ฮ้า ทำไมเพลงนี้มันช่างตรงกับชีวิตของคิมจงอินคนนี้เหลือเกินนะ จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าร่างบางคนนั้นเป็นใคร โอ๊ยยย แล้วเราจะหาเขาได้ไงฟ่ะเนี่ยคนในมหาลัยก็มีเป็นพัน คิมจงอินเครียดดด *ทึ้งหัว*
"จงอินเป็นไรไหม ไม่สบายหรือเปล่า"เลย์ หรืออี้ชิง รุ่นพี่ต่างคณะที่รู้จักเข้ามาทัก หลังจากเห็นจงอินหยิบขนมแล้วก็วางไปมาอยู่หลายนาที
"ฮ่ะ! อะ..เอ่อ ไม่เป็นไรครับผมสบายดี"
"จริงเหรอ พี่ว่านายลองไปพบหมอหน่อยก็ดีนะ นายดูเหมือน... อ๊ะ! นั่นเพื่อนพี่นี่ เฮ้ย พี่ไปก่อนนะจงอิน"พูดแล้วอี้ชิงก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวฮยอง คือผม..." จงอินจะเรียกอี้ชิงเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน จึงไม่สนใจอีกฝ่ายอีก แล้วก็เดินหาขนมต่อไป
"หนึ่งหมื่นสามพันวอนค่ะ"แคชเชียร์บอกราคาแก่จงอิน
"นี่ครับ"
"รับมาห้าหมื่นวอนนะคะ"
ร่างสูงระหว่างรอนั้นก็มองออกไปนอกร้าน เห็นรุ่นพี่อี้ชิงกำลังคุยกับผู้ชายตัวเล็กๆที่หันหลังอยู่
"ทำไมมันคุ้นๆจังวะ"จงอินบ่นพึมพำ พร้อมกับที่คนตัวเล็กนั้นหันหน้ามาทางนี้ ร่างสูงจึงรีบวิ่งออกจากร้านไปทันที
"คุณค่ะคุณ เงินทอน คู้ณณณณ"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
"แฮก..แฮก เลย์ฮยอง!"
"เอ้าจงอิน! มีอะไรเปล่าหรือเปลี่ยนใจจะให้พาไปหาหมอแล้ว" อี้ชิงที่กำลังคุยกับเพื่อนของตัวเองหันไปตามเสียงเรียกของจงอินที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง
"มะ..ฮึก..มะ..ไม่ใช่ฮ่ะ" จงอินที่วิ่งมาถึงพลางตอบด้วยอาการหอบเล็กน้อย
"คือผมแค่..เอ่อ..แค่.." จงอินเผลอหันไปมองหน้าร่างบางที่ตัวเองนั้นจำได้ว่าเคยเดินชนกันที่หน้าคณะที่ตอนนี้กำลังจ้องมายังตนอยู่
"แค่อะไรของนายหะ?" อี้ชิงถามออกมาด้วยความงุงงง
"แค่..แค่เอาขนมมาแบ่งให้ฮยองไง เมื่อกี้ฮยองยังไม่ได้ซื้อเลยใช่ไหมล่ะ ผมกลัวฮยองจะหิว" ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงรีบตอบคำถามของเลย์ทันที
"อื้อหือ ร้อยวันพันปีไม่เคยเป็นอย่างนี้นะจงอิน เออ! ลืมแนะนำ นี่เพื่อนฉันเอง ชื่อลู่หานหรือจะเรียกว่าเสี่ยวลู่ก็ได้" อี้ชิงหันไปแนะนำเพื่อนของตนให้จงอินได้รู้จัก
พ่อครับแม่ครับ คิมจงอินเจอนางฟ้าของผมแล้วครับ โอ๊ยย ทำไมเขาถึงน่ารักอย่างนี้
"อะ..อะ..อันนยองฮาเซโยคุณลู่หาน ผมชื่อคิมจงอินครับ" ร่างสูงกล่าวทักทายร่างบางตรงหน้าอย่างเกร็งๆ
"เรียกฉันว่าลู่หานเฉยๆก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องพูดสุภาพหรอก ยินดีที่ได้รู้จักนะจงอิน" ลู่หานขำคนตรงหน้าเล็กน้อยที่ดูเกรงๆตนเอง
"ได้ครับ ไม่สิๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ลู่หานฮยอง^^" จงอินที่ตอนนี้สติเริ่มกลับมาก็เริ่มยิ้มทักทาย
"โอเคๆตอนนี้พวกนายสองคนก็รู้จักกันแล้ว นายก็จะไปโรงยิมใช่ไหมจงอิน งั้นฝากลู่หานเดินไปด้วยล่ะกัน" อี้ชิงพูดพลางดันทั้งสองคนให้เดินไปพร้อมกัน
"งั้นแล้วค่อยคุยกันนะเลย์ ป่ะจงอิน เดินไปด้วยกันนะ" ลู่หานโบกมือลาอี้ชิงแล้วก็หันมาชวนร่างสูงเดินไปด้วยกัน
~เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งแรกที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไร ก็ห้ามใจไว้ไม่ได้ ~
"คือ..เอ่อ.. ลู่หานฮยองจะไปทำอะไรที่สนามบาสเหรอ" จงอินที่เดินมากับร่างบางเมื่อเห็นว่าบรรยากาศนั้นเงียบเกินไปจึงหาเรื่องมาชวนคุย
"ไปหาคนขี้งอนคนหนึ่งนะ แล้วนายล่ะจงอินไปซ้อมช้าอย่างนี้ไม่กลัวโดนกัปตันทีมด่าหรือไง" ลู่หานหันมาตอบคนข้างๆด้วยรอยยิ้ม
"ก็นิดหน่อยฮ่ะ แต่คริสฮยองเขาเป็นคนใจดีคงไม่ด่าหรอก..ล่ะมั้งฮ่ะ บางทีพี่เขาก็เหมือนมังกร บางทีพี่เขาก็เหมือนอัลปาก้า"
"คิกๆ จงอินนายนี่ก็ตลกดีนะ" ร่างบางหลุดขำออกมาทันทีที่จงอินพูดจบ แล้วทั้งคู่ก็เดินมาถึงโรงยิมพอดี
"ไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะจงอิน ตั้งใจซ้อมนะ สู้ๆ" ร่างบางโบกมือลาร่างสูงและเดินเข้าโรงยิมไป
"เฮ้ย ไอ้ดำ มึงไปรู้จักลู่หานฮยองได้ไงว่ะดูสนิทสนมกันจัง นี่มึงไม่กลัวโดนไล่ออกจากทีมหรือไง" ชานยอลที่กำลังจะเดินเข้าโรงยิมได้เห็นจงอินเดินมากับลู่หานพอดี จึงหยุดรอจนลู่หานเดินออกไป จึงวิ่งเข้ามากอดคอจงอินพลางพูดถาม
"ก็ลู่หานฮยองเป็นเพื่อนของเลย์ฮยอง ก็เลยรู้จักกัน ว่าแต่ทำไมต้องกลัวโดนไล่ออกจากทีมด้วยว่ะ?" จงอินมองชานยอลด้วยความงง
"นี่มึงไปอยู่ไหนมาเนี่ย คนเขาลือกันให้ทั่วว่าลู่หานฮยองนะกำลังคบอยู่กับคริสฮยองกัปตันทีมเราไง อย่างนี้ไม่ให้กลัวได้ยังไงกันล่ะครับคุณเพื่อน"
"มึงพูดเรื่องจริงเหรอไอ้โย่ง"
"เออดิ จะโกหกเพื่ออออ แล้วทำไมทำหน้าตาอย่างนั้น อย่าบอกนะว่า...." ชานยอลมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองที่ตอนนี้เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
"เออ คนนี้แหล่ะ" จงอินตอบอย่างแผ่วเบา
"จะบ้าตาย ไอ้ดำมึงเลิกชอบพี่เขาเห่อะว่ะ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยนะโว้ย"
"กูทำไม่ได้ว่ะ ก็แค่แอบชอบเฉยๆคงไม่ผิดเท่าไร...มั้ง"
"ไอ้ดำมึง... โอ๊ยย ยอลล่ะอยากจะกรี๊ด"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
~เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด ไม่สนว่าตอนสุดท้ายผลมันจะถูกหรือผิด เธอไม่รู้ไม่เป็นไร ขอแค่ให้ใจได้แสดงความจริงข้างใน ที่ฉันมีต่อเธอ
"อีกแล้วเหรอลู่หาน ใครกันนะที่เอาลูกอมมาให้นายทุกวันเนี่ย แถมยังวาดรูปกวางไว้บนห่อด้วย" อี้ชิงเงยหน้าจากหนังสือเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับที่ในมือถือลูกอมมาด้วย
"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันเลย์" ลู่หานพูดพลางพลิกดูห่อลูกอมไปมา
"น่าสนใจดีเน่อะ กล้าเอาลูกอมมาใส่ล็อคเกอร์นายทุกวัน นี่สงสัยจะเป็นพวกไม่สนใจข่าวสาร ถึงไม่รู้ข่าวว่านายกำลังคบอยู่กับไอ้มังกรบ้านั่นอยู่"
"นี่แซะคริสทำไมเนี่ย 555 ว่าแต่จะไปดูแข่งบาสด้วยกันไหมเย็นนี้" ลู่หานถามคนตรงหน้า
"ไม่อ่ะ มีนัดกับน้องเฉินแล้ว"
"ชิ จำเอาไว้เลย ไอ้คนเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน"
= ตอนเย็น =
- โรงยิม –
"กรี๊ดดดด คริสโอป้า ไฟต์ติ้ง"
"กรี๊ดดดด จงอินโอป้า สู้ๆ"
"กรี๊ดดดด ปาร์คชานยอล สู้เขานะ"
เสียงเชียร์ดังลั่นโรงยิม เพราะวันนี้มีการแข่งขันกีฬาบาสเก็ตบอลกระชับมิตร(?)ระหว่างมหาวิทยาลัย K กับ M
"พวกเราต้องทำได้ใช่ไหม มหาวิทยาลัยKไม่เคยแพ้ใครใช่ไหม" คริส กัปตันทีมพูดเรียกขวัญกำลังใจให้แก่สมาชิก
"ครับ มหาวิทยาลัยKต้องชนะ" เหล่าลูกทีมพูดตอบกันอย่างพร้อมเพรียง
"เอาล่ะ แยกย้ายกันไปพักผ่อน อีกสิบนาทีจะเริ่มแข่งแล้ว"
"ไอ้ดำ มึงว่าคริสฮยองดูเครียดแปลกๆนะว่าไหม?" ชานยอลแอบกระซิบคุยกับจงอิน
"มึงก็นะ ก็ฮยองเขาเป็นกัปตันก็ต้องเครียดอยู่แล้วล่ะนา"
"ไม่ๆมึงไม่เข้าใจ กูรู้สึกว่าเขาเครียดเรื่องอื่นอยู่ด้วย วันนี้ไม่ยิ้มเลยสักนิด มะ..เฮ้ย ดำๆมึงดูนั่น ลู่หานฮยองใช่ป่ะที่เดินเข้าไปหาคริสฮยองนะ"
"หื้อ? ไหนๆ" จงอินที่กำลังมองไปที่อื่น หันไปตามแรงสะกิดของชานยอล แล้วก็เห็นลู่หานเดินเข้าไปหาคริส พร้อมกับบีบนวดไหล่ให้อย่างเอาใจ
"โหยย พอแฟนมาล่ะยิ้มเงิงโผล่เชียว อ้าว ไอ้ดำมึงจะไปไหน รอกูด้วย" ปาร์คชานยอลคนนี้ล่ะงงกับไอ้ดำนี่เหลือเกิน เฮ้ออออ
ปรี้ดดดดดด
"หมดเวลาพักครึ่ง ตอนนี้มหาวิทยาลัยMนำ 43-34ครับ มาลุ้นกันว่าครึ่งหลังมหาวิทยาลัยKจะตามขึ้นมาทันไหมกันนะคร้าบบบ" เสียงผู้พากษ์ประกาศหมดเวลาการแข่งขันครึ่งแรก
"แฮ่ก..แฮ่ก โอ๊ยยย แม่มเก่งเหมือนกันนะเนี่ยไอ้เราก็นึกว่าจะหมูๆ แล้วก็แกไอ้ดำ เป็นอะไรว่ะ ทำไมมึงดูไม่มีสมาธิเลย วอนโดนติงไอ้พี่คริสหรือไง" ชานยอลที่กำลังเหนื่อยหอบจากครึ่งแรกหันไปบ่นจงอินที่วันนี้ในสนามแทบจะไม่มีสมาธิในการเล่นเลยสักนิด
"เปล่าไม่มีอะไร กูขอตัวไปสูดอากาศข้างนอกแป๊บนะโย่ง" พูดจบก็เดินออกไปนอกโรงยิมทันที
"นายๆ นายคนนั้นอ่ะ เฮ้ นายที่ฟันเยอะๆ ตัวสูงๆน่ะ"
"หื้อ? เรียกผมเหรอ" ชานยอลหันไปตามเสียงเรียกด้วยความมึนงง แล้วก็เห็นผู้ชายตัวเล็กๆกรีดอายไลน์เนอร์คมกริบกำลังตะโกนเรียกตัวเองอยู่บนอัฒจรรย์ข้างหลังที่นั่งพักนักกีฬา
"ก็ใช่นะสิ หูก็ออกจะกางทำไมเรียกแล้วไม่ได้ยินฮ่ะ" ร่างเล็กตอบกลับมาด้วยความยียวน
"นี่พ่อคู้ณณณณ ผมจะรู้ไหมว่าคุณเรียกใคร แล้วดูแต่ละสิ่งที่พูดสิ ใครจะรู้ว่าคุณเรียกคนหล่อๆอย่างผมอยู่ห่ะ แล้วที่เรียกนี่จะขอถ่ายรูปด้วยใช่ไหมล่ะ?"
"อุ๊แหว๊ะ หล่อให้ได้ครึ่งหนึ่งของพี่จงอินก่อนเถอะ แบคฮยอนคนนี้ถึงจะสนใจ ชิ ฉันก็แค่จะถามนายว่าพี่จงอินไม่สบายหรือเปล่า ทำไมเล่นดูไม่มีสมาธิเลย" แบคฮยอนคนนี้จะบ้าตาย ขอถ่ายรูปเนี่ยนะไอ้โย่งนี่ถ้าจะป่วยแน่ๆ
"จงอินนะเหรอ ก็คงเป็นอาการของคนอกหักล่ะมั้งนะ"
"อกหักอะไร พี่จงอินชอบใครอยู่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะไอ้โย่ง บอกมาาาา"
"ไม่บอกหรอกครับ คุณเตี้ย แบร่ :-P" ชานยอลตอบเสร็จก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงก่นด่าที่ลอยตามหลังมา
"ย๊า ไอ้หูกาง ไอ้ฟันเยอะ ไอ้&*@%"
"ต้องหล่อแบบจงอิน แบคฮยอนคนนี้ถึงจะสนใจ เฮ่อะๆ จะบ้าตาย คิดว่าตัวเองสวยตายล่ะ" ชานยอลที่เดินออกมาข้างนอกยิมกำลังบ่นถึงบทสนทนาเมื่อกี้ด้วยความหงุดหงิด โดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนเดินตามหลังมา
"นายๆ นายคนนั้นน่ะ"
"โว้ย อะไร! อีก.....ครับ แห่ะๆ" ชานยอลที่กำลังจะหันไปโวยเพราะนึกว่าเป็นแบคฮยอนต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่เรียกตนนั้นคือลู่หาน
"คือฉันจะถามว่าเห็นจงอินบ้างไหม ตั้งแต่พักก็หายไปเลย"
"คงอยู่แถวๆนี้ล่ะฮ่ะ มันบอกว่าขอมาสูดอากาศสักหน่อย"
"อ๋อ ขอบคุณนะ ฉันไม่กวนนายแล้วล่ะ" แล้วลู่หานก็เดินเลี่ยงออกไป
"ตวาดใครไม่ตวาด ดันตวาดลู่หานฮยอง ถ้าไอ้ดำกับเฮียคริสรู้ตายแน่ๆกู" ชานยอลขยี้หัวตัวเองไปมาด้วยความกลุ้ม
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
~แปลกแต่จริง สิ่งนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับฉัน คงเป็นเพราะฟ้าข้างบนหรือใคร ส่งเธอลงมาเปิดหัวใจให้ "รัก" เป็นสักที
"เฮ้อ ไหนว่าแค่แอบรักก็พอไง ทำไมมันรู้สึกเจ็บอย่างนี้วะ" จงอินที่ตอนนี้กำลังนั่งมองและคุยกับลูกอมมีรูปกวางวาดอยู่บนเปลือกที่อยู่ในมือ
"แค่แอบรักก็พอแล้ว คนอย่างจงอินจะเอาอะไรไปสู้กัปตันทีมได้ อย่าฝันสูงไปหน่อยเลย" ร่างสูงขยับลูกอมไปมาราวกับว่ามันกำลังพูดโต้ตอบกลับมา
"ทำไมดูถูกตัวเองอย่างนั้นล่ะจงอิน" เสียงหวานพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างสูง
"ลู่หานฮยอง คือ..คือผม..."
"ลูกอมนี่ของนายเหรอ ดีใจจังที่เป็นนาย ขอบคุณนะที่เอามาให้ทุกวัน"
"ลู่หานฮยอง คือ..ผมมีบางอย่างจะบอกกับฮยอง"
"ฉันก็เหมือนกันจงอิน งั้นเรามาพูดพร้อมกันดีไหม 1 2 3.."
"ผมชอบฮยอง!/ฉันชอบนาย!"
"ฮยองว่าไงนะ ผม.." จงอินที่ตอนนี้เหมือนวิญญาณหลุดจากร่างหลังจากได้ยินประโยคที่ไม่คาดฝันแบบนั้น
"ฉันชอบนาย จงอิน ชอบมานานแล้ว" ร่างบางตอบด้วยความเขิน
"ตั้งแต่เมื่อไรฮ่ะ บอกผมได้ไหม" ร่างสูงยังรู้สึกมึนงง ลู่หานฮยองบอกว่าชอบเรามานานแล้ว ทำไมไม่เห็นรู้เลยสักนิด
"ก็ตั้งแต่ปีหนึ่ง ฉันเห็นนายครั้งแรกก็รู้สึกว่านายไม่เหมือนใครดี เป็นตัวของตัวเอง ดูไม่ชอบเข้าสังคมสักเท่าไร ก็เลยเริ่มหาข้อมูลว่านายเป็นใคร จนรู้ว่านายเข้าชมรมบาส ที่คริสมันก็เป็นสมาชิกอยู่ด้วยฉันก็เลยไปหามันที่ชมรมบ่อยๆเพื่อดูนายซ้อม จนคนเขาคิดว่าฉันกับมันเป็นแฟนกัน 555 ตอนที่พวกเรารู้ก็คิดว่าตลกดี แถมยังสามารถกันพวกตามตื้อได้ผลก็เลยไม่คิดแก้ข่าวไง" ลู่หานพูดพลางหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องในวันวาน
"ผมจำไม่ได้เลยว่าฮยองมาดูการซ้อมของชมรมด้วย" ร่างสูงพูดด้วยความรู้สึกผิด
"คิกๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ นายไม่รู้ถือว่าไม่ผิดหรอก"
"งั้นต่อไปนี้ให้ผมเป็นฝ่ายดูฮยอง ดูแลและปกป้องฮยองได้ไหมฮ่ะ" จงอินกุมมือร่างบางขึ้นมา
"อื้อ "
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ปรี้ดดดดด
"โอ้โห เป็นเกมที่พลิคล็อคมาก ท้ายที่สุดแล้วมหาวิทยาลัยKก็เฉือนชนะไปได้กเวยสกอร์65-63ครับ สุดยอด"
"กรี๊ดดด จงอินโอป้าสุดยอดไปเลย"
"คริสโอป้าสุดยอดที่สุด"
"ชานยอลโอป้าเก่งมากๆเลย"
"เยส! ในที่สุดก็ชนะ ไอ้ดำลูกสุดท้ายของแกนี่มันสุดยอดจริงๆ" ชานยอลที่นั่งพักเหนื่อนหันไปยกนิ้วชมจงอินที่นั่งข้างๆ
"ขอบใจที่ชมไอ้โย่ง แกก็เก่งเหมือนกัน"
"พอเลยดำ กูเขิน โอ้โห ไอ้พี่คริสนี่ฮอตจริงมีแต่สาวๆรุมซับเหงื่อ"
"อิจฉาเขาล่ะสิไอ้โย่ง"
"เออดิ ทำไมไม่มีสาวสวยๆมารุมพี่ยอลมั่งนะ ฮึ่ย แกล่ะ ไม่อิจฉาบ้างหรือไง"
"ไม่ แค่คนๆเดียวก็พอแล้ว" พูดจบก็ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นลู่หานถือน้ำและผ้าขนหนูกำลังเดินเข้ามาหา
"เฮ้ยๆ ฮยองกับไอ้ดำนี่ไปชอบกันตอนไหน แล้วคริสฮยองล่ะ" ชานยอลถามลู่หานทันทีที่ร่างบางเดินมาถึง
"ก็สักพักแล้วล่ะ แล้วคริสก็ไม่ใช่แฟนพี่ด้วย" พูดจบก็ยื่นน้ำและผ้าขนหนูให้จงอิน
"แกๆนั่นลู่หานโอป้านิ ทำไมเอาน้ำมาให้จงอินโอป้าล่ะ"
"นี่พวกพี่เขาเป็นแฟนกันเหรอเนี่ย"
"ฉันไม่เคยเห็นลู่หานทำอย่างนี้กับคริสเลยนะ สงสัยที่ว่าเป็นแฟนกันนี่ข่าวลือแหง่ๆ"
"ไม่ก็ลู่หานโอป้านอกใจคริสโอป้า โอ๊ยย คริสโอป้าของน้อง"
เสียงพูดซุบซิบเกิดขึ้นทันทีที่เห็นว่าลู่หานนำของมาให้จงอิน
"ทุกคน ฟังผมสักแป๊บนึงนะ" อยู่ดีๆจงอินก็ตะโกนขึ้นมา
"จะทำอะไรนะจงอิน" ลู่หานกระตุกชายเสื้อร่างสูงด้วยความตกใจ
"ขอผมพูดอะไรหน่อยนะ" ร่างสูงก้มลงกระซิบบอกร่างบาง แล้วตะโกนต่อว่า "ผมกับลู่หานฮยองเป็นแฟนกัน และลู่หานฮยองก็ไม่เคยเป็นแฟนกับคริสฮยองด้วย ฉะนั้นหยุดว่าแฟนของผมด้วยนะครับ" พอจงอินพูดจบเสียงกรี๊ดก็ดังลั่นโรงยิม
"เท่อ่ะ จงอินโอป้า"
"อยากเป็นลู่หานโอป้าจัง"
"คู่รักแห่งปีชัวร์ๆ"
"ขอบคุณนะฮยอง" ร่างสูงกระซิบขอบคุณร่างบางที่หน้าแดงมากตอนนี้
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็นายเหนื่อยซ่ะขนาดนี้"
"ไม่ใช่เรื่องน้ำฮ่ะ ขอบคุณที่รักผม อ่า ต้องขอบคุณฟ้าด้วยสินะ ที่ทำให้ผมเดินชนพี่ในวันนั้น"
"อื้อ งั้นฉันก็ขอบคุณนายเหมือนกันนะ ที่รักฉัน"
- END –
*แถมๆ*
เฮ้อ ไอ้ดำมันก็สมหวังกับลู่หานฮยองไปแล้ว คราวนี้อยู่ตัวคนเดียวแน่เรา แง้ แม่ฮ่ะ ยอลอยากร้องไห้
"ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงชิมแปนซีเชียวนะไอ้โย่ง" แม่ฮ่ะ เสียงปีศาจใช่ไหมฮ่ะ ยอลจะไม่สนฮ่ะแม่
"ด่าฉันปีศาจอยู่ใช่ไหมไอ้หูกาง ตายซ่ะเถอะ"
โป๊กก
"โอ๊ย ไอ้เตี้ยปาขวดน้ำใส่หัวฉันทำไมห่ะ?" ชานยอลหันไปบ่นคนที่เข้ามานั่งลงข้างๆตน
"ก็ฉันคุยกับนายแล้วนายไม่ตอบ แถมนายยังด่าฉันอยู่ใจอีกไม่ใช่หรือไง" แบคฮยอนตอบอีกฝ่ายด้วยท่าทีสบายๆ
เฮือก แม่ครับ ไอ้เตี้ยนี่เป็นปีศาจจริงๆใช่ไหม ทำไมรู้ว่าผมคิดอะไรด้วย
"ยัง ยังไม่เลิกด่าฉันอีก อยากโดนอีกทีหรือไง" ร่างเล็กพูดพลางเงื้อมือขึ้นสูง
"เฮ้ยๆๆ ไม่ๆๆ แล้วเรียกฉันมีอะไรก็ว่ามาสิ"
"เปล่าหรอก ก็แค่ อยากถามว่า พี่จงอินมีความสุขมากไหม"
"มีสิ มีมากเลยแหล่ะ มีจนแบบ..." ชานยอลที่กำลังจะพูดเยาะเย้ย แต่เมื่อมองไปยังร่างเล็กซึ่งมองไปที่จงอินด้วยสายตาเศร้าๆ เขาก็รู้สึกสงสารคนตรงหน้าขึ้นมาแบบแปลกๆ
"เฮ้ยเตี้ย ไปกินรามยอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ ไปคนเดียวเหงาว่ะ" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หรือเพราะแพ้สายตาอย่างนั้น แต่ปาร์คชานยอลคนนี้รู้สึกอย่างเดียวว่าไม่อยากให้คนตรงหน้าตนเศร้า แม่ครับ น้องยอลเป็นอะไรไปครับแม่
"อะไรของนายเนี่ย จะลากฉันทำไม ปล่อยนะโว้ย เดินดีๆก็ได้" แล้วแบคฮยอนโวยวายคนตัวสูงไปตลอดทาง
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Talks : ในที่สุดก็แต่งเสร็จแล้ว เย้ ฟิคเรื่องแรกในคลังA Song For U เม้นท์ติชมกันได้สบายเลย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฮับ ≧﹏≦ แต่งไปแต่งมาไม่รู้ทำไมหลงรักน้องยอลซ่ะงั้น .ฮา เรื่องนี้ได้แรงลันดาลใจมาจากรูปนี้นะฮ่ะ
#ฟิคเพลงฟอร์ยู
ความคิดเห็น