คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : "นี่มันไม่จริงใช่มั๊ย!"
My Chogolate Love^_^สะดุดรักยัยช็อกโกแลต
ผมเหมือนฝันไป..เหมือนฝันไปจิงๆ ทั้งที่เมื่อเช้าหน้าตึกธุรการ ผมยังรู้สึกเสียดายอยู่เลยที่ยังไม่ทันได้ถามชื่อเธอ แต่ตอนนี้..เวลานี้..เธออยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ ผม อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ก็เจ้าชางมินน่ะสิ..หมอนี่ทำตัวเหมือนเป็นนักการทูตอย่างงัยอย่างงั้นมีมนุษยสัมพันธ์ซะจิงๆ ไม่ทันไรก็ตีสนิทกับซูริได้แล้ว แถมยังชวนเธอเข้าชมรมดนตรีสากลชมรมเดียวกันกับพวกเราอีก..นายทำดีมากกกกก..น้องเล็ก^_^ เราเดินไปที่ชมรมพร้อมกัน ผมอยู่ซ้าย..เธออยู่ตรงกลาง..ส่วนเจ้าน้องเล็กอยู่ฝั่งขวา หมอนั่นชวนซูริคุยตลอดทาง ต่างจากผมที่ไม่ค่อยได้คุยอะไรมากนัก เพียงแค่แอบมองเธออยู่ใกล้ๆ ไปเรื่อยๆ อย่างนี้.. ใบหน้าเรียวโค้งมนชวนมอง ดวงตากลมโตเป็นประกายหวานหยดย้อย แก้มป่องแดงระเรื่อ ริมฝีปากเอิบอิ่มเหมือนกลีบกุหลาบแรกแย้มจนน่าสัมผัส นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยะ..ยิ่งได้อยู่ใกล้..ยิ่งมองเธอใกล้ๆ..หัวใจของผมมันเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ เหมือนว่ามันจะหลุดออกมาจากข้างในซะอย่างงั้น....
"อืมม.. แล้วซูริเล่นดนตรีอะไรเป็นบ้างหล่ะ" ชางมินถาม
"ไม่มีจ๊ะ..ฉันเล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง แฮ่ะๆ"
"อ้าว................."
"แฮ่ะๆ.. ก็เพราะเล่นไม่เป็นเลยไง ถึงอยากจะเข้าชมรมดนตรี เพราะฉันชอบเปียโนหน่ะ เลยอยากเล่นเป็น^_^"
"งั้นหรอ...งั้นดีเลยให้จุนซูช่วยสอนสิ รายเนี่ยะเค้าเล่นเปียโนเก่ง.. ใช่มั๊ยจุนซู!..." ชางมินหันไปถามพี่สี่ ทั้งๆ ที่คนถูกถามยังเหม่อแอบมองซูริ..เลยไม่ทันได้ฟังในสิ่งที่น้องเล็กพูด
"หะห๊าาาาาาาา... อะไรนะ นายว่าอะไรนะชางมิน?" จุนซูตกใจตื่นจากภวังค์
"อ้าว...พี่คับ นี่พี่ไม่ได้ฟังเลยหรอ?"
.........................................
"เฮ้อออออ....ซูริเค้าอยากเล่นเปียโน แต่ยังเล่นไม่เป็น พี่จะช่วยสอนเค้าได้มั๊ย?" น้องมินย้ำอีกรอบ
"อ๋อออ... เรื่องนี้เองหรอ ได้ซิ.. ได้อยู่แล้ว ยินดีคับ" ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ดีซะอีก เราจะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น ^_^
"งั้นก็.. รบกวนด้วยน๊าคร้า.............^_^" ซูริยิ้มแล้วโค้งให้จุนซูเล็กน้อย
"แล้วทำไมพี่ต้องหน้าแดงด้วยหล่ะ? จุนซู..."
..เจ้าน้องบ้า! ทำไมถึงได้อยากรู้อยากเห็นนัก คนยิ่งเขินๆ อยู่ >_< ทำไงได้หล่ะ.. ยิ่งเธอหันมายิ้มให้ผม..ยิ่งผมเห็นแววตาอ่อนหวานของเธอ หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก เหมือนว่าเธอกำลังใช้รอยยิ้มหวานนั่น ตรึงผมไว้จนหักห้ามใจไม่ได้...
...........ชมรมดนตรีสากล.............
ชางมินพาซูริเดินดูเครื่องดนตรีรอบๆ ห้อง สีหน้าของซูริดูเหมือนตื่นเต้นที่เธอจะได้ทำความรู้จักกับเครื่องดนตรีหน้าตาประหลาดเหล่านี้ เธอยิ้มและแสดงออกถึงความสนใจในเครื่องดนตรีแต่ละชนิด จนกระทั่ง ..มีเสียงเปียโนดังขึ้น เป็นจังหวะเพลงที่ดูนิ่มนวลและโรแมนติกมาก จนทำให้สาวตาหวานสะดุดหูและหันหลังกลับมามองทันที ภาพที่ดวงตาคู่หวานเห็น เป็นภาพของชายร่างเล็ก กำลังบรรเลงเพลงบนเปียโนสีดำสุดหรู พร้อมๆ กับเปล่งเสียงร้องออกมาเป็นเพลงที่ชื่อว่า I belive....
"มี-ดอ-โย ชอท-นู-เน พัน-ฮัน-ดา-นึน มา-รึล มี-ดอ-โย... (ผมเชื่อครับ... ผมเชื่อว่าเพียงแค่แวบเดียวก็สามารถตกหลุมรักได้)
คือ-เด-เอ-เกน อา-นี-รา-โก มัล-เรท-จิ-มัน...... (ผมไม่อยากจะบอกคุณไป แต่ว่า.......)
นา-รึล คยอง-ซล-รา-เก พา-รา-บล-กา-บวา คัม-จวอ-วา-ซึล ปู-นี-จโย... (..เพราะผมกลัวว่าคุณจะมองมาที่ผมยามเผลอ ทำได้แค่แอบซ่อนความคิดนั้นไป)
ซา-ชิล นัน.. คือ-เด-รึล ชอ-อึม-บวัส-ตอน คือ ซุน-กัน-บุ-ทอ... (ความจริงแล้ว... ทันทีที่ผมได้เห็นคุณครั้งแรก)
อน-โจ-งิล คือ-เด-เซง-คา-เก ซา-รัท-ซอท-จโย... (ผมก็คิดถึงแต่คุณทั้งวัน)
อา-ชี-เม นุน-ตือ-โก ชัม-ทึล เต-กา-จี.. (ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาตอนเช้า จนถึงเข้านอน)
ฮัน เซง-กัก-ปู-นี-ออท-จโย.. (สิ่งเดียวที่คิดก็คือ "คุณ" )
....................................................................................
...................................................
.............................
...............
....
ซูริยืนนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกดพลางทอดสายตามองที่จุนซูด้วยความประทับใจในน้ำเสียง และการเล่นเปียโนอันแสนไพเราะของเค้า โดยที่ไม่รู้ว่า จุนซูกำลังบอกรักเธอ ผ่านทางท่วงทำนอง ที่เค้าจงใจบรรเลงมันให้เธอฟัง ..ดวงตาทั้งคู่ของจุนซูมองมาที่สาวตาหวานอย่างอ่อนโยน เค้าฉีกยิ้มเล็กน้อยพร้อมๆ กับบรรจงร่ายนิ้วมือเรียวยาวดีดไปตามโน้ตเพลงหวาน จนทำให้บรรยากาศภายในห้องเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยเสียงเปียโนของโลมาน้อย ชางมินซึ่งอยู่ข้างๆ ซูริ สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนไปของพี่สี่ เพราะเค้าไม่เคยเห็นพี่สี่มองใครด้วยสายตาที่อ่อนโยนขนาดนี้ จนทำให้เค้ารู้สึกว่า ตัวเองเหมือนเป็นส่วนเกินไปเลย....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย็นวันนั้นที่บ้านของยูชอน... ร่างสูงนั่งที่โต๊ะอาหารพลางผลิวปากอย่างสบายอกสบายใจ ที่เห็นซูริกำลังตั้งโต๊ะอาหารท่าทางอย่างกับคนรับใช้ของเค้า ผิดกับสาวตาหวานที่ทำหน้า
อย่างกับจะเอาถ้วยซุปคว่ำหัวชายปาร์ค ร่างสูงมองที่ถ้วยซุปตรงหน้า ก่อนจะก้มดูซุปเต้าหู้หน้าตาประหลาดฝีมือซูริ แล้วเงยหน้าถามด้วยความข้องใจว่า.........
"อะไรอ่ะ?..................."
...............................
"เอ้า!.. ถามได้ ก็ซุปเต้าหู้ไงหล่ะ" ซูริตอบ
.....................Ooo
"เนี่ยะอ่ะนะ... ซุปเต้าหู้? ซุปเต้าหู้อะไรของเธอ"
"อืมมมมม... ก็เนี่ยะหล่ะซุปเต้าหู้.. นี่สูตรเด็ดของฉันเลยนะเนี้ยะ!" จิงๆ แล้ว ไอซุปเต้าหู้ที่ว่า..มันก็คือแกงจืดเต้าหู้หมูสับที่คนไทยเรากินกันเนี้ยะแหล่ะ
"ห๊าาาาาาาาาาา..................." ยูชอนงง O_O
"เอ่อ... ลืมบอกไป.. ฉันทำเป็นแต่อาหารไทย ถ้านายอยากให้ฉันทำกับข้าวให้กิน นายก็ต้องลำบากหน่อยน๊า..."
......................................................... ร่างสูงงงอีกรอบ O_O
OOooo.....................
"เพราะว่าฉัน...ทำอาหารเกาหลีไม่เป็น หุหุ.. เสียใจด้วยน๊าคร้าาาาาาาา................." ตาหวานพูดลากเสียงด้วยความสะใจ^_^
....กลายเป็นว่าอาหารเย็นมื้อนั้น ยูชอนต้องกินซุปเต้าหู้ของซูริเพราะไม่มีทางเลือกอื่น แต่ในใจก็คิดว่า "ซุปเต้าหู้แแบบนี้ก็อร่อยดี อร่อยแบบแปลกๆ แบบที่เค้าไม่เคยกิน" ส่วนอีกฟากหนึ่งของโต๊ะอาหาร สาวตาหวานกลับรู้สึกสะใจที่ได้เอาคืนชายปาร์คบ้าง โดยที่คิดไม่ถึงว่าชายปาร์คกลับพอใจในรสชาติของซุปที่เธอทำ (อาจเป็นเพราะว่าอีตายูชอนเป็นคนที่ชอบกินอยู่แล้วด้วย อะไรก็กินได้หมด หมอนี่กินเก่งจะตาย)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้นใต้ตึกที่นั่งประจำของหนุ่มๆ ..ยุนโฮกำลังเล่าเรื่องแฟนเก่าที่ทิ้งเค้าไป กลับมาตามตื้อขอคืนดีให้ยูชอนก่าแจจุงฟัง...
"แล้วนายจะเอายังไงหล่ะ..ยุนโฮ" แจจุงถาม
"เอ่อใช่ แล้วนายจะกลับไปคืนดีกะยัยสเตฟานี่รึปล่าว?" ยูชอนก็อยากรู้
...........................
..........
"แต่นายอย่าลืมนะ.. ว่าตอนที่เธอมาบอกเลิกนายอ่ะ ท่าทางเธอดูไม่ลำบากใจเลยซักนิดที่มาบอกเลิกนาย" แจจุงย้ำถึงอดีต
...ยุนโฮนั่งเงียบอยู่ซักพัก ก่อนที่จะตอบคำถามของเพื่อน....
"ฉันคิดว่า....."
.................................
"....ฉันคงจะไม่กลับไปคืนดีกับสเตฟานี่หรอกนะ" ..เราเคยคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายเข้ามาหาเรา แต่การตัดสินใจของเราก็ทำให้เราต้องเสียใจ..
..........................................................................
"แล้วถ้าเธอตามตื้อนายไม่เลิกหล่ะ.. นายจะทำงัย" ยูชอนถาม
.................................
ยุนโฮยังไม่ทันจะตอบคำถามของชายปาร์ค จุนซูกะชางมินก็เดินมาพอดี
"อันยองคร๊าบบบบบ...พี่ๆ " น้องเล็กทักทายขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนา
..................สายตาทั้งสามคู่หันมามองพร้อมๆ กัน......................
"เอ้า! จุนซู.. มาได้ซักทีนะนายอ่ะ นึกว่าลืมเพื่อนๆ ซะแหล่ะ เห็นวันๆ อยู่แต่สนามฟุตบอล" แจจุงพูด
"5555+ นายไม่รู้หรอแจจุง..ว่าลูกฟุตบอลอ่ะ จะเป็นเมียของจุนซูอยู่แล้วววว" ยูชอนแซวโลมาน้อย
...............5555555555555555+................ เพื่อนๆ พร้อมใจกันขำ โดยเฉพาะไอคนพูด
"โธ่...นายไม่ต้องมาแซวฉันหรอกน๊ายูชอน ทีนายอ่ะได้ข่าวว่า..อยู่ดีๆ ก็มีคู่หมั้นสายฟ้าแล่บไม่ใช่หรอ"
"ห๊าาาาาาาา!..... นี่ใครเล่าให้นายฟังเนี่ยะ?"
"จะมีใครซะเล่า.." จุนซูพูดพลางมองไปที่น้องเล็กตัวแสบ
...........................................
"แฮ่ะๆ ก็ผมเห็นว่า.. จุนซูเอาแต่ซ้อมฟุตบอล เดี๋ยวเค้าจะไม่รู้เรื่องในกลุ่มอ่ะฮ่ะ แฮ่ะๆ......."
...............พี่สามทำหน้าค้อนพลางอมยิ้มใส่น้องเล็ก................
"ช่างเถอะๆ.. คือฉันจะมาบอกพวกนายว่า วันเสาร์นี้ทีมฉันจะแข่งแล้วนะ พวกนายอย่าลืมไปเชียร์ด้วยหล่ะ" จุนซูพูดตัดบท
"อ้าวหรอ...จะแข่งแล้วหรอ ได้สิ แล้วพวกเราจะไปนะ" ยุนโฮพูดแล้วววว
"พวกเราไม่พลาดอยู่แล้ว.. ใช่มั้ยยูชอน? 555+" แจจุงเสริมอีกคน
.....^_^จุนซูอมยิ้มแล้วหันไปทางยูชอน ก่อนจะพูดออกมาว่า...
"อืมมใช่...นายจะพาคู่หมั้นสายฟ้าแล่บของนายไปด้วยก็ได้นะยูชอน 555555+"
"เออ... เอากันเข้าไป ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ" ยูชอนเริ่มงอน
.................................................
.......................
"เอ่อ.. ฉันลืมบอกไป... ยัยนั้นน่ะเรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกนายด้วยนะจุนซู..ชางมิน" ยูชอนบอก
"อ้าวหรอ?..." จุนซูพูด
"จิงหรอคับพี่..แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรอ่ะพี่ยูชอน เผื่อผมจะรู้จัก" น้องมินถาม
"ซูริ..ยัยนั่นชื่อ ซูริ นายรู้จักป่ะ"
"ห๊า!..." ชางมินตกใจ
OOooo..............................................
..............................
...........
คำตอบของยูชอนทำเอาจุนซูกับชางมินถึงกับอึ้ง ชางมินหันหน้ามองจุนซูทันที ผิดกับพี่สี่ที่กำลังอึ้งเหมือนไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองพึ่งได้ยิน สีหน้าของจุนซูเปลี่ยนไปทันที จากเดิมที่เคยดูร่าเริง กลับกลายเป็นเคร่งขรึมนิ่งเงียบผิดกับคนละคน จนทุกคนสังเกตได้ ยุนโฮเห็นความเปลี่ยนไปของโลมาน้อย จึงถามด้วยความสงสัย...
"..นายเป็นอะไรรึปล่าวจุนซู?"
................................
"เอ่ออออ...ไม่มีอะไร..ฉันไม่เป็นอะไร ฉันขอตัวก่อนนะ เผอิญฉันมีเรียนอ่ะ" จุนซูตอบด้วยเสียงสั่นๆ
..............................................
...........................
...........
จุนซูหันหลังแล้วเดินออกไป เค้าเดินไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้จุดหมาย เหมือนไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เพราะสิ่งที่เค้าตอบยุนโฮไปเมื่อกี้นี้ เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเพื่อจะขอปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนเท่านั้น หลังจากที่เค้าได้ยินในสิ่งที่ตัวเค้าเองก็นึกไม่ถึง ตอนนี้ในใจของเค้าเกิดคำถามขึ้นมากมาย แต่เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ เค้าสับสนไปหมด เหมือนกับว่ามีใครคนนึงใช้ไม้ท่อนใหญ่มาหวดที่ท้ายทอยเข้าอย่างแรง จนทำให้เค้าทั้งงง ทั้งสับสน ทั้งเจ็บปวด...
....นี่มันไม่จริงใช่มั๊ย?..มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั๊ย? พระเจ้าช่วยตอบผมที ผมแค่หูฝาดไป..หรือแค่ฝันร้ายใช่มั๊ย? ผมควรทำยังไง?..ผมจะทำยังไงดี นี่ผมไปหลงรักผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นของเพื่อนผมหรอ? ทำไมกามเทพถึงได้เล่นตลกกับผมแบบนี้...... ผมควรจะหยุดแค่ตรงนี้หรือจะเดินต่อไปดี ผมเดินมาไกลมาก..เดินมาไกลมากแล้ว มันไกลซะจนผมไม่อยากจะหันหลังกลับไป ไม่สิ! ผมเดินกลับไปไม่ได้แล้วต่างหาก ...ผมหยุดรักซูริไม่ได้! ผมหยุดรักเธอไม่ได้! เธอเป็นรักแรกของผม รักแรกพบของผม...
Finish >>> Chapter 4
To Be Continued >>>>>>>>>>
PS. ทุกๆ คอมเม้นท์จะกลายเป็นกำลังใจที่ดีให้เราในการเขียนตอนต่อไป.. ถึงแม้ว่าเราจะเป็นแค่มือใหม่ ฝีมืออาจจะยังไม่ดีนัก แต่ก็จะพยายามพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ รบกวนช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ^_^
ความคิดเห็น