ตอนที่ 7 : [OS] MarkNo - Drink on Drunk (NC)
เสียงอาจารย์กำลังสอนบทเรียนอย่างเคร่งเครียด อธิบายการแก้หาคำตอบของโจทย์แคลคูลัสพร้อมกับตวัดเขียนตัวเลขปนกับอักษรภาษาอังกฤษยาวเหยียดบนกระดาษเอสี่ที่ถูกฉายบนหน้าสไลด์ด้วยโปรเจกเตอร์อีกทีให้นักศึกษาได้จดตามกันแทบไม่ทัน
ยกเว้นก็แต่เจ้าของกลุ่มผมสีสว่างฟุบลงกับโต๊ะเลคเชอร์แน่นิ่ง ยัดหูฟังสีดำปิดหูขาวไม่ให้เสียงใดเล็ดลอดผ่านไปได้ เข้าสู่ห้วงนิทราไปตั้งแต่ยังไม่เริ่มคาบจนถึงตอนนี้ที่อาจารย์สั่งการบ้านท้ายคาบก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
"คุณชายมันหลับหรือตายวะ"มนุษย์เพื่อนหัวม่วงที่นั่งอยู่ด้ายซ้ายหันไปมองหน้าคนถามนิ่ง อีกคนนั่งอยู่ฝั่งด้านขวาของคนหลับกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าแล้วเปลี่ยนมาใช้มือเรียวเท้าคางมองหัวทุยด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ
"แน่นอนสิว่าว่าตาย"
"ฮ่าๆๆ"
หัวเราะพร้อมกันเสียงดังจนนักศึกษาที่ยังไม่ได้ออกจากห้องหันมามองเป็นตาเดียว
จะว่าไงดีล่ะกลุ่มของพวกเขาก็ได้รับความสนใจจากพวกปีหนึ่งด้วยกันอยู่แล้ว ด้วยความที่หน้าตาดี รวย หยิ่ง(เจโน่คนเดียว) แถมยังเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย เข้าเรียนคณะเดียวกันเลยเกาะกันมาตั้งแต่วันรับน้อง คนหน้าตาดีมาจับกลุ่มกันก็ต้องได้รับความสนใจเป็นธรรมดา
"ปลุกไอคุณชายเลยมึงอ่ะ"แฮชานโบ้ยให้เพื่อน เขาขี้เกียจโดนคนตัวขาวอาละวาดใส่เพราะอย่างที่รู้กันว่าเวลานอนไม่พอจะดุกว่าปกติ
"กูอีกแล้วหรอวะ.. คุณชาย ตื่นได้แล้วสัส"บ่นอุบก่อนเขย่าไหล่เล็กเบาๆ ถือวิสาสะดึงหูฟังออกจนคนที่ฟุบอยู่ขมวดคิ้วแน่นทั้งที่ยังไม่ลืมตา
"ไอ้คุณชาย ตื่นนน"เพิ่งแรงเขย่าจนอีกคนเริ่มขยับตัว ยกหัวทุยขึ้นก่อนเปลือกตาบางจะค่อยๆลืมขึ้นอย่างงัวเงีย
"ตื่นได้แล้วคุณ"แฮชานยกมือบีบแก้มเพื่อนตัวอย่างด้วยความหมั่นเขี้ยว ท่าทางเหมือนลูกแมวสะลืมสะลือนั่นน่ารักไม่หยอกจนอดไม่ได้ ปกติน่ะชอบทำหน้านิ่ง หล่อเหลาเสียจนสาวๆกรี๊ดกันใหญ่ มีไม่กี่คนหรอกที่ได้เห็นมันมุมนี้
"อื้อ ตื่นแล้ว"เสียงแหบเอ่ยขึ้น มือขาวปัดมือเพื่อนออกยกเสยผมสีบลอนด์อ่อนของตัวเอง ปรับจูนสตินิดหน่อยก่อนจะสอดสายตามองไปรอบๆ ห้องสโลปใหญ่เหลือแค่พวกเขาสามคน ซ้ำยังปิดไฟปิดแอร์หมดแล้วด้วย
"เมื่อคืนหนัก?"เพื่อนผิวสีน้ำถามถามด้วยน้ำเสียงยียวน ลีเจโน่หันไปมองหน้าเพื่อนนิ่งๆแล้วพรูลมหายใจออกมา
"เปล่า"
"แล้วที่หายไปกับดาวอักษรนี่ยังไง"
"ก็..."เอ่ยค้างพลางมองหน้าเพื่อนที่แสดงความอยากรู้อยากเห็นซะเต็มประดาจนน่าขัน
"ก็......"แฮชาน
"ก็......."เหรินจวิ้น
"ก็ไม่ยังไง"พูดจบก็หัวเราะร่า เดินตัวปลิวออกจากห้องทิ้งให้เพื่อนทั้งสองคนอ้าปากค้าง
ใครว่าคุณชายเจโน่มันหยิ่งมันเย็นชา ความกวนความแกล้งเพื่อนงี้มาเป็นที่หนึ่งเลยเหอะ!
"เจโน่"เสียงทุ้มหวานดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินยิ้มกว้างมาหา
นาแจมิน เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์
เขารู้จักกับอีกคนในระดับนึงตอนคัดเลือกดาวเดือนในเทอมที่แล้ว แจมินเป็นผู้ชายที่ทุกคนต่างลงความเห็นว่ามีเสน่ห์ ร่างกายสูงโปร่งแผ่นหลังเหยียดตรงด้วยความมั่นใจ ใบหน้าหล่อหวานพร้อมรอยยิ้มกว้างประจำตัว อีกทั้งยังพูดเก่งเป็นกันเอง ก็ดูเป็นคนเข้าถึงง่ายกว่าเขาไปมากโข
"มีอะไรหรอแจมิน"หันไปบอกเพื่อนให้เดินไปก่อนแล้วมายิ้มบางให้อีกคน
"คืนนี้เจโน่ว่างไหม"
คำถามที่ได้ยินทำให้เจโน่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยังไม่ได้บอกไปสินะว่าสาเหตุที่รู้จักกันอีกอย่างหนึ่งคือเขากับแจมินน่ะสายเที่ยวกลางคืนเหมือนกัน ต่างกันตรงที่เขาแค่ไปนั่งดื่มแอลกอฮอลล์ดูแสงสีแก้เบื่อจะมีไปต่อบ้างถ้าถูกใจจริงๆแต่อีกคนเนี่ยตอนกลางวันก็ควงได้ไม่ซ้ำหน้าตกดึกก็หิ้วสาวสวยเข้าโรงแรมแทบทุกคืน
"ว่างสิ"
แจมินได้ยินคำตอบที่ถูกใจก็ยกยิ้มกว้างไปอีก "งั้นคืนนี้ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ ถ้าไม่ได้เจโน่ฉันคงแย่แน่ๆเลย..."
เสี้ยววิหนึ่งดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์แต่ก็กลับมาปกติตามเดิมโดยที่คนตัวขาวไม่ทันสังเกตเห็น
นาแจมินนะนาแจมิน เขาไม่น่าหลวมตัวไปรับปากเลยให้ตายสิ
ตอนแรกเขาก็คิดว่าชวนไปกินเหล้าในผับเหมือนปกติซะอีก ที่ไหนได้เขาต้องมางานวันเกิดใครก็ไม่รู้
ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้สิ อีกคนคือมาร์คลี รุ่นพี่คนดังของคณะบริหารแต่เจโน่ว่าดังในเรื่องเสื่อมเสียซะมากกว่า เหมือนอีกคนจะเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางหูขวางตาด้วยสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่ได้สนใจนักหรอกแต่แฮชานดันมากรอกหูบ่อยๆว่ามาร์คลีคนนี้น่ะน่ากลัวเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งอบายมุขทั้งหลายแหล่ในมหาลัย ทั้งการพนันทั้งยาเสพติดทางที่ดีอย่าไปเข้าใกล้ดีกว่า
'เดี๋ยวเจโน่ไปเอาของขวัญที่ล็อบบี้คอนโดฉันให้หน่อยได้ไหม ต้องทำแลปอิเล็กต่ออีกยาวไปเจอกันที่งานนะ ขอบคุณมากนะ เจอกันที่งานนะครับ'ยังไม่ทันที่เจโน่จะได้ประมวลผลประโยคยาวเหยียดนั่น นาแจมินก็รีบวิ่งออกไปราวกับรีบซะเต็มประดาจนเค้าเหวอ
ผลสุดท้ายเลยต้องมายืนจ้องเจ้ากล่องของขวัญสีเทาที่แจมินฝากไปเอาอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ได้ยินเสียงดนตรีดังออกมาพร้อมกับรถสปอร์ตหลากหลายรุ่นจอดเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่างานใหญ่แค่ไหน
มือขาวยกสมาร์ทโฟนกดโทรออกหาคนต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาที่นี่ ก็นะไม่ได้รู้จักเจ้าของวันเกิดจะเดินเข้าไปเลยมันก็แปลกๆ
อีกอย่างเขากะแค่จะมาให้ของแจมินแล้วกลับเลย
"ฮัลโหลแจมิน นายอยู่ไหนอ่ะฉันมาถึงแล้วนะ"
'ฉันอยู่ในงานแล้ว เข้ามา..อื้อ! จีซูครับขอผมคุยก่อน เจโน่เข้ามาเลยฉันอยู่ตรงสระว่ายน้ำนะ ตื๊ด'
พับผ่าสิ! นาแจมินตัดสายเขาไปแล้ว หยุดกันซักแป๊บมันจะตายหรอไงห๊ะ
ถอนหายใจหนักๆอย่างทำไรไม่ได้สุดท้ายเขาก็ต้องเข้ามาในงานอยู่ดี ดวงตาเรียวกวาดมองไปทั่วทั้งงานเพื่อหาเพื่อน มียิ้มบางกลับให้คนที่เข้ามาทักพอเป็นมารยาท ธีมงานวันนี้คือปาร์ตี้ชุดนอน สาวๆจึงแต่งตัวกันมาเซ็กซี่เต็มที่ ส่งสายตาเชิญชวนมายังเขาพร้อมกับขยับตัวไปตามบีทหนักๆอย่างเย้ายั่ว วันนี้เจโน่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงวอร์มขายาวดูสบายๆสีเทา ผมสีอ่อนก็ไม่ได้เซ็ตจัดทรงอย่างตอนไปมหาลัยแค่ปล่อยให้มันปรกหน้าตามธรรมชาติเท่านั้น
แต่ก่อนอื่นเขาควรหาแจมินให้พบ..
เหอะ ร่างสูงที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงแม่สาวเสื้อเชิ้ตตัวเดียวตามฉบับชุดนอนนางเอกละครอยู่ตรงมุมมืดข้างสระน้ำนั่นบอกสิว่าไม่ใช่แจมิน
"แจมิน"เจโน่ตัดสินใจเรียกไป ไม่อยากขัดจังหวะหรอกนะแต่ดูท่าแล้วคงจะอีกยาวกว่าจะเสร็จธุระกัน
"มาแล้วหรอ"แจมินหันมาฉีกยิ้มไม่ได้มีแววเขินอายอะไร โน้มตัวลงไปกดจูบกลีบปากสีแดงสดของคนในอ้อมแขนกระซิบกระซาบกันเสียงเบาก่อนหญิงสาวผละออกไปทางอื่น
"อื้ม นี่ของขวัญ ฉันกลับละ"ยื่นกล่องเจ้าปัญหาให้เสร็จสรรพเขาก็เตรียมหนีกลับแต่นาแจมินกลับคว้าข้อมือขาวเอาไว้ มุมปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์จนดูไม่น่าไว้ใจ
"เดี๋ยวก่อนสิ"
"อะไร.."
"ดื่มกับฉันซักสามแก้วแล้วฉันจะยอมให้กลับ"
"เหอะ"เจโน่กลอกตาไปมา
"แค่สามแก้วนะ"
"มาร์ค"นาแจมินเดินเข้าไปขัดจังหวะเจ้าของงานที่ตอนนี้กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับการนัวเนียสาวสวยในชุดนอนซีทรูด้วยใบหน้ายียวนจนคนโดนขัดสบถออกมาอย่างหงุดหงิด
"มีอะไร"ใบหน้าคมหันมาตวัดสายตามองใบหน้าหล่อหวานของเพื่อนทั้งแขนแกร่งยังไม่ละจากเอวบาง
"หึ ใจเย็นดิวะอย่าเพิ่งหงุดหงิด วันนี้กูอุส่าห์เตรียมของขวัญพิเศษให้มึงเลยนะ"
"ของขวัญ?"
"อืม ถ้าไม่รีบไปเอาของขวัญหนีกูไม่รับผิดชอบนะ"ริมฝีปากกระตุกยิ้มร้ายจนมาร์คลีต้องเลิกคิ้ว
"รู้ได้ใจว่าจะถูกใจกู"
แจมินหัวเราะ "ไม่ถูกใจกูให้ทิ้งไปเลยก็ได้"
แต่เขามั่นใจว่ามาร์คลีจะไม่ทำแบบนั้น
"หึ แล้วถ้ากูถูกใจมึงจะเอาอะไร"
บิงโก!
"ยกหนี้ทั้งหมด"
"หื้ม..." เงินแพ้พนันแค่ไม่กี่ล้าน
"ตกลง"
ภายในห้องนอนกว้างของมาร์คลีถูกนาแจมินเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เทียนหอมเล็กๆถูกจุดวางตามมุมต่างๆของห้องจนเกิดแสงสลัว
บนเตียงหลังใหญ่ที่เขาแสนหวงกลับมีร่างขาวเนียนนอนขดตัวอยู่ ใบหน้าหวานหมดจดที่มักจะตีสีหน้าเรียบนิ่งนั่นบิดเบี้ยวทั้งที่เปลือกตาบางยังไม่ลืมขึ้น เหงื่อเม็ดลงผุดตามไรผมชื้นถึงแม้ว่าอุณหภูมิในห้องจะต่ำจัด ปลายจมูกโด่งรั้น ริมฝีปากระเรื่ออ้าหอบหายใจน้อยๆสลับกับขบกัดครางอื้ออึงในลำคอ ผิวนวลสว่างตัดกับผ้าปูสีเข้ม เรียวขาเล็กขยับถูไถกันด้วยความเผลอไผลเพื่อลดความอึดอัดภายใต้กางเกงในตัวเล็กที่ติดกายเพียงตัวเดียว
มาร์คเข้าใจในทันทีเมื่อเห็นข้อมือขาวทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยผ้าแพรสีแดงสดผูกเป็นโบว์อย่างสวยงาม
นี่คือของขวัญของนาแจมิน?
มาร์ครู้จักคนๆนี้ดี
ลีเจโน่...คนดังของคณะวิศวะ คนที่เขาเจอครั้งแรกในคืนรับน้องแล้วให้ความสนใจมาตลอด ยอมรับว่าถูกใจไม่น้อยจนเผลอหลุดปากบอกนาแจมินไปแต่มาร์คเป็นประเภทไม่เข้าหาใครก่อนอยู่แล้ว อีกคนไม่ใช่ไทป์ที่จะยอมให้เขาด้วย
เป็นคนหน้าหวานก็จริงแต่มองอีกมุมหนึ่งก็ยอมรับว่าหล่อเหลือหลายจนสาวๆต่างยอมขึ้นเตียงด้วยง่ายๆ ยิ่งชอบตีสีหน้าไร้อารมณ์ พูดน้อยดูสุขุม มีเสน่ห์ที่น่าค้นหาไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายก็อยากได้ลีเจโน่กันทั้งนั้น แต่เจ้าตัวก็ประกาศชัดเจนว่าชอบผู้หญิงแม้ไม่ได้ควงใครจริงจังแต่ก็เห็นไปต่อกับแค่สาวๆเท่านั้น
ไอ้เขาไม่ใช่คนที่ชอบบังคับขืนใจใครด้วยสิ
แต่ก็ไม่ได้เป็นคนดีขนาดปล่อยให้เหยื่อที่มาเสิร์ฟถึงที่หลุดมือไปเหมือนกัน
จะโทษก็โทษความแสนรู้ของนาแจมินเถอะนะ
คนสวย :)
CUT
(Password : Jeno's birthday)
เปลือกตาบางลืมขึ้นเชื่องช้าเมื่อแสงแดดจากบานกระจกส่องเข้าที่ใบหน้า มือเล็กยกขึ้นปิดตาก่อนจะตัดสินใจพลิกตัวหนี
“อ๊ะ"แค่ขยับนิดเดียวความเจ็บปวดก็แล่นริ้วมาตามไขสันหลัง ร่างกายมันปวดล้าปนเปกับเจ็บแสบไปหมด โดยเฉพาะตรงที่...
"เหี้ย!!"
ภาพความทรงจำเมื่อคืนแล่นเข้าหัวเป็นฉากๆ ตั้งแต่เขาโดนนาแจมินเดือนคณะจอมลวงโลกหลอกมาที่ปาร์ตี้ จำได้ว่าถูกหลอกให้กินเหล้าแค่ไม่กี่แก้วร่างกายมันก็มึนเบลอจนไม่เป็นตัวเอง ใช่ เขาต้องโดนวางยาแน่ๆ
หนอย...ไอ้เดือนหัวหมอนั่น!
จำได้ว่าถูกจับถอดเสื้อผ้ามัดมือแล้วโยนขึ้นเตียง เพียงแค่คนอายุเท่ากันใช้มือลูบไล้ไปตามร่างกายมันก็ตื่นตัวได้ง่ายๆ ทรมาณจากฤทธิ์ยาแทบบ้ากระทั่งเจ้าของวันเกิดเข้ามาในห้องนั่นแหละ
"อืมม ตื่นแล้วหรอนอนต่ออีกนิดสิ"ร่างสูงที่ยังไม่ลืมตาตวัดอ้อมแขนรั้งคนตัวขาวเข้าอ้อมกอดทำเอาเจ้าตัวต้องเบ้หน้าเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บร้าวส่วนล่าง
จากนั้นจึงสัมผัสถึงของเหลวหนืดๆที่ไหลตรงหว่างขา
นี่มัน
"ย๊า!! ปล่อยนะ! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ปล่อย!!!"ลีเจโน่กัดฟันข่มความเจ็บดิ้นสุดฤทธิ์ มือเล็กระดมทุบลงที่ไหล่แกร่งเต็มแรง
"โอ๊ย อะไรวะเนี่ย"มาร์คที่ยังตื่นไม่เต็มตาถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ จัดการรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว คนตัวขาวยังไม่วายดิ้นขลุกขลักจนเขาต้องพลิกตัวขึ้นคร่อมทับ กว่าจะได้นอนปาไปตอนเช้าแล้วยังจะตื่นมาแผลงฤทธิ์ได้อีก ตัวแค่นนี้ไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ
"แกมันไอ้โรคจิต! ปล่อยนะจะทำอะไรห๊ะ!!"เสียงแหบแห้งโวยวายลั่นจนคนตัวหนากว่าเริ่มนิ่วหน้าไม่ชอบใจ
"หยุด!"
กริบ
ทันทีที่เขาสั่งเสียงเย็นเฉียบพร้อมกับตวัดมองด้วยสายตาคมกริบ อีกคนก็นิ่งราวกับปิดสวิตส์ ใบหน้าหวานจ้องเขาอย่างอึ้งๆก่อนปากเล็กนั่นจะค่อยๆเบะ
และ....
"ฮืออออออออ"ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาดังลั่น ริมฝีปากแดงก่ำอ้าแผดเสียงแหบแห้งของตัวเองในระดับที่ทำร้ายแก้วหูสุดๆ น้ำตาไหลพรากอาบแก้มอูมอย่างกับเขื่อนแตก มาร์คลีถึงกับมึนงงไปไม่เป็น
"เฮ้ อย่าร้องสิ ฉันทำอะไรไม่ถูกนะ"มือหนาค่อยๆประคองแผ่นหลังเล็กให้อีกคนลุกขึ้นนั่งแต่ก็ถูกขืนตัวหนี
"จ..เจ็บ.. ฮือออ"กำปั้นเล็กทุบลงที่แผ่นหลังกว้างดังอั่กโดยที่คนตัวขาวยังคงร้องไห้โฮพลางสะอึกสะอื้นตัวโยน มาร์คกัดฟันกรอดพยายามทำใจเย็นสูดหายใจเข้าออกช้าๆ ไม่รู้ว่าทำไมต้องสนใจอีกคนด้วย ทั้งที่ปกติแล้วคนอย่างเขาไม่เคยแยแสอะไรด้วยซ้ำ สถานะอีกคนตอนนี้ก็เป็นแค่ของเล่นที่แจมินเอามาใช้หนี้พนัน ได้แล้วก็จบกับไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องสนอะไรอีก
เพียงแต่ความรู้สึกในใจลึกๆของมาร์คมันกลับปฏิเสธ ความถูกใจในตัวอีกคนที่มีเสมอมาน่ะมันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกอยากครอบครองเล่นๆ ยิ่งได้สัมผัสอีกคนเขาก็ยิ่งถลำลึก ร่างกายอีกคนทั้งเย้ายวนและหอมหวาน อีกทั้งเข้ากันได้ดีเสียจนไม่อาจหักห้ามใจได้เลยทุกครั้งที่สัมผัส ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้คืออะไรแค่เพียงจะปล่อยไปตอนนี้ไม่ได้
"ก็หยุดดิ้นสิ ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บโง่หรือไง"นิ้วสากเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาข้างแก้มเนียนให้อย่างเบามือ ร้องไห้จนหน้าแดงตัวแดงไปหมด จะว่าเอ็นดูก็เอ็นดูเถอะแต่จะขำก็ขำ
"นายสิโง่!! ฉันเป็นผู้ชายนะมาทำแบบนี้ทำไม!"
"ก็เห็นร้องทั้งคืนขนาดนั้นใครมันจะไปอดใจได้วะ"
"นี่!!!"
"เงียบหน่า"มือหนาจัดการปิดริมฝีปากเล็กไม่ให้อีกคนได้โวยวายอีก
"อื้อๆๆๆๆๆ"คนดื้อยังไม่วายพยามยามส่งเสียงร้องในลำคอ
"เงียบ ถ้าไม่เงียบฉันจูบ"ดวงตาเรียวถลึงมองคนขู่ราวกับลูกแมวที่กำลังขู่ฟ่อแต่ร่างเล็กก็ยอมนิ่งไปทำให้เขาเริ่มเบาใจ
"โอ๊ย!!"
กัดเจ็บชิบหาย นี่คนหรือหมาวะเนี่ย
มือหนายกถ้วยไข่ลวกขึ้นซดก่อนจะปรายตามองคนที่นั่งเขมือบอาหารเช้าเซ็ตใหญ่อย่างเอาเป็นเอาตายบนโต๊ะอาหารฝั่งตรงข้าม ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวโคร่งกับกางเกงบอลขาสั้นที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเข้ากันกำลังก้มหน้าก้มตาจิ้มเซ็ตอาหารเช้าเข้าปาก ดูก็รู้ว่าเมินเขาอย่างตั้งใจ
"ถ้าไม่อิ่มก็บอกจะได้ให้แม่บ้านยกมาให้อีก"ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากอีกฝ่าย มาร์คกลอกตาก่อนจะส่งซิกให้แม่บ้านที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆมาหา
"เอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟเจโน่อีกชุด"หรี่ตาสังเกตในจานใบสวยของอีกฝั่ง "ขอเบค่อนเยอะๆแล้วกัน อ้อ ไข่ลวกมาให้ซักถ้วยด้วยล่ะ"สั่งจบก็พยักเพยิดไล่ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้กอดอกมองอีกคนอย่างจริงจัง
กว่าจะทำให้สงบแบบนี้ได้เล่นเอาเขาแทบหมดแรง กว่าจะอุ้มไปอาบน้ำ กว่าจะจับแต่งตัว ยิ่งเจ้าตัวเห็นสภาพตัวเองยิ่งแผลงฤทธิ์ไปยกใหญ่
ดวงตาคมเลื่อนมองใบหน้าขาวตีสีหน้าเรียบนิ่ง ริมฝีปากบวมเจ่ออ้างับขนมปังคำโตเคี้ยวฉับๆจนแก้มตุ่ย เหมือนลีเจโน่คนหยิ่งของวิศวะจะกลับมาแล้ว เมื่อเช้าคงน็อตหลุดจริงๆ
เคร้ง!
มือเล็กเลื่อนถ้วยไข่ลวกออกห่างถลึงตามองเขาจนตาเรียวบวมเปล่งนั่นแทบจะถลนออกมา สีหน้าบูดบึ้ง แก้มที่คนตัวสูงคิดว่าย้วยอยู่แล้วป่องเสียจนน่าหมั้นเขี้ยว
เหวี่ยงอะไรนักหนาวะหรือว่าจะเป็นอาการของผู้ชายหลังครั้งแรก มันคล้ายกับตอนผู้หญิงมีประจำเดือนไหม?
เมื่อแน่ใจว่าอีกคนทานอิ่มแล้วจึงเริ่มเปิดปากพูด"เรื่องเมื่อคืน...ฉันรับผิดชอบได้นะ"
"เพ้อเจ้อหรือไง"คนตรงหน้าจิ๊ปากหงุดหงิด "ไม่ต้องมารับผิดชอบ ฉันไม่ใช่ผู้หญิง แล้วอีกอย่างเมื่อคืนนายรวมหัวกับแจมินวางยาแล้วขืนใจฉัน ไม่ได้เมาเหมือนในละครน้ำเน่า พูดแล้วขึ้นเลยไอ้บ้าเอ้ย อดอยากมาจากไหนห๊ะ แม่งงง"คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งทำท่าเหมือนจะเข้ามาทุบเขาอีกรอบแต่ความเจ็บที่สะโพกไม่เอื้อให้ทำอย่างนั้นจึงได้แต่ฮึดฮัด สะบัดหน้าบึ้งๆหนี
"ฉันจะรับผิดชอบ"คนตัวสูงพูดเสียงเข้ม เท้าคางมองด้วยสายตาดุดันหวังว่าอีกคนจะกลัวเขาบ้าง
"ไม่เอา!!"ลูกแมวตัวขาวยังไม่เลิกขู่ฟ่อทำให้มาร์คถอนหายใจ นี่เขาลืมบอกไปหรือเปล่าว่าเขาน่ะเกลียดการโดนขึ้นเสียงใส่ที่สุด
"อย่าดื้อได้ไหม"
"อย่ามายุ่งกับฉัน!"
"ถ้านายยังไม่หยุดงี่เง่าสาบานเลยว่าฉันเอานายบนโต๊ะนี่อีกรอบแน่ลีเจโน่"
"อึก!"เด็กหนุ่มชะงักกึก ดวงตาเรียวล่อกแล่กไปมาแต่หน้าดื้อๆนั่นยังไม่หายไป
“รีบกินข้าวสิ ตอนบ่ายนายมีเรียนไม่ใช่หรอ เดี๋ยวไปส่ง”
“เออ!”
จุดเริ่มต้นของเราสองคนมันก็ประมาณนี้แหละ
....ให้ตายสิ
ทุกๆวันมาร์คลีปวดหัวกับลีเจโน่แทบบ้า
การเป็นแฟนลีเจโน่น่ะไม่ง่ายเลยจริงๆ
แต่ก็นะ
ใบหน้าหล่อผินออกมาจากหน้าจอแลปท็อปมองคนตัวขาวที่นั่งบ่นมาตั้งแต่เมื่อครู่นิ่งๆ ปากกระจับเจื้อยแจ้วระหว่างที่รอเขาพาไปกินข้าว ขณะที่ดวงตาเรียวกำลังอ่านเนื้อหาบทเรียนในไอแพดของตนผ่านแว่นกรอบบางไปด้วย มาร์คลีแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ลอบมองผิวเนียนที่โผล่พ้นมาจากเสื้อแขนกุดคอกว้าง เว้าลึกเสียจนเห็นความขาวกระจ่างชัด
ไม่รู้เพราะหลงหรืออะไร คนตัวขาวก็น่ารักขึ้นทุกวันเหมือนกัน
จะบอกว่าน่าเอาขึ้นด้วยก็คงจะไม่ได้ใช่มั้ย
แต่อืม....โคตรน่าเอาเลยว่ะ
FIN
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จนตอนนี้ก็ยังเข้ารหัสไม่ถูก5555
ไรท์คะเราเข้าไม่ได้อะแงงง
กรี๊ดดดดดดดดด นะตายเขินจะตาย
ตายแล้วนาแจมิน 55555555 เข้าทางพี่มาร์คไปอีกนะคะ กลอกพาเจโน่มาให้มาร์คสังเวย กรี้ดดดด