ตอนที่ 29 : [OS] MARKMINRENxNO - HIGH End
ภายในห้องกว้างเงียบสนิท เจโน่ก้าวเข้ามาด้วยชุดใหม่ที่เขามักทิ้งไว้ที่ห้องแฟนสาวเสมอ
ดวงตาเรียวมองไปยังบริเวณโซฟารับแขกซึ่งมีเพียงมาร์คลีและนาแจมิน เมื่อกวาดสายตาไปทั่วก็ไม่พบกับเพื่อนสนิทอีกคน ใบหน้าของหล่อเหลาของคนทั้งสองเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งนั้น
“เหรินจวิ้นไปไหนหรอ”
ไร้คำตอบ มีเพียงนาแจมินที่ตวัดสายตาเต็มความโกรธเกรี้ยวขึ้นมามอง
บนโต๊ะมีซากโทรศัพท์เครื่องสีดำของแจมินวางแน่นิ่ง หน้าจอของมันแตกละเอียดจนเจโน่นึกฉงนแต่ลึกๆเขาพอจะเดาได้ว่าเจ้าของอาจจะปามันไม่ก็ทำลายซักทางด้วยเพื่อระบายอารมณ์
กลิ่นบุหรี่ทำคนตัวขาวเริ่มแสบจมูกขึ้นมาตงิด
“แจม ไหนมึงบอกว่าจะไม่สู—“
โครม!
เพื่อนหน้าหวานถีบโต๊ะกลางโซฟาจนมันล้มโครม ร่างผอมสะดุ้งสุดตัวก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อเห็นแววตาของเพื่อนสนิท แจมินแสยะยิ้มก่อนขยับตัวนั่งพิงโซฟาสูบม้วนกัญชาในมือผินหน้าไปทางระเบียงไม่ได้คิดจะคุยกับเขาแม้แต่น้อย
มาร์คลีทำเพียงนั่งตัวตรงมองเข็มฉีดยาที่ตนควงไปมาในมือ คนตัวขาวกัดปากแดงเรื่อของตัวเองด้วยความอึดอัด
“ถ้าพวกมึงจะโกรธเรื่องนี้มันไม่งี่เง่าไปหน่อยหรอไง เฮรินเป็นแฟนกูมันก็ไม่ผิดอะไรที่กูไปหาเขา!”เจโน่โพล่งขึ้น ทำไมล่ะ ทำไมต้องเป็นเขาที่ยอมตลอด
ทำไมเหมือนเป็นเขาที่รู้สึกอยู่แค่ฝ่ายเดียว
“พวกมึงเป็นแค่เพื่อน ไม่มีสิทธิทำแบบนี้ไม่มีสิทธิมาทำตัวเป็นเจ้าของกู!!”กำหมัดแน่นมองอีกสองคนด้วยสายตาแดงก่ำ
“เพื่อนหรอเจน เมื่อกี้มึงบอกว่าพวกกูเป็นเพื่อนหรอ”นาแจมินหัวเราะ เข้ามากระชากแขนเล็กด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลจนร่างกายผอมเซปะทะกับแผ่นอกกว้าง
“โอ๊ย! เจ็บนะ!!”คนตัวขาวพยายามจะดิ้นหลุดจากอ้อมแขนที่พันธนาการตนไว้หากแต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่มือแกร่งก็ยิ่งบีบข้อมือขาวแน่นเสียจนเจ็บ
“งั้นมึงคงรักเพื่อนมากสินะถึงยอมให้พวกกูเอาง่ายๆแบบนี้”น้ำเสียงที่เพื่อนสนิทใช้ทำให้เจโน่รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง มันมีแต่ความดูถูกดูแคลนจนหัวใจเจ็บหน่วงไปหมด
“จะทำอะไรก็ทำ กูเป็นแค่ตัวระบายอารมณ์ของพวกมึงอยู่แล้วนี่”เพราะอารมณ์ครุกกรุ่นทำให้นาแจมินมองไม่เห็นแววตาตัดพ้อของอีกคน
“จะเอาคนอื่นมาอีกก็ได้นะ มึงก็รู้ว่าตอนถึงยากูอยากแค่ไหน”
“เจน!!”
“เหอะ”
“พวกกูคงใจดีมากไปสินะ ถึงได้กล้าท้าทายขนาดนี้”
“ท้าทายหรอ กูไม่เห็นว่าการที่กูจะอยู่กับแฟนมันจะท้าทายตรงไหนเลย ขำว่ะ เป็นแค่ชู้แท้ๆมาอะไรเยอะแยะวะ”
“เจน!!!”แจมินตะคอกเสียงดัง มือหนาบีบต้นแขนขาวพร้อมกับอีกข้างง้างขึ้นด้วยความเผลอตัว
หากแต่กลับชะงักค้างกลางอากาศเมื่อสบตากันกับเขา ดวงตาแข็งกร้าวมองใบหน้าสวยพร้อมกับขบกรามแน่นอย่างคนพยายามควบคุมอารมณ์ของตน
“ตบกูสิ! ตบเลย!!”
“เอาเลย ตบลงมาสิ!!”เจโน่ตัวสั่นปากสั่นไปหมดไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตนรู้สึกอย่างไร สภาพตัวเองเป็นแบบไหน รู้เพียงว่าภาพทุกอย่างมันพร่าเบลอไปหมดเพราะม่านน้ำตา
“ทำไมไม่ตบล่ะ พวกมึงจะทำยังไงก็ได้กับกูอยู่แล้วนี่ อ๊ะ!”
นาแจมินผลักร่างผอมให้ล้มกองกับพื้นเย็นเยียบ เรี่ยวแรงมหาศาลจนคนตัวขาวเจ็บร้าวไปทั้งร่างกาย
“พวกกูจะทำยังไงกับมึงก็ได้งั้นหรอ...”
ร่างกายขาวเนียนถอยหลังหนีอย่างขวัญเสีย ยิ่งมาร์คลุกขึ้นมาพร้อมเข็ดฉีดยาในมือร่างเล็กก็ยิ่งสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
มันเกินไป ลีเจโน่ไม่คาดคิดว่าผลมันจะออกมาแบบนี้
ตอนนี้ทั้งสองคนน่ากลัวราวกับไม่ใช่เพื่อนสนิทของตน ราวกับสี่ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้จักคนพวกนี้มาก่อน
“นั่นสิ ทำยังไงดีนะมึงถึงจะออกไปไหนไม่ได้อีก”
“อื้อ!”ผมสีบลอนด์สว่างถูกจิกให้เงยใบหน้าสวยขึ้น มาร์คลีฉีกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เจโน่ไม่เคยเห็นจากเพื่อนสนิทคนนี้เลยซักครั้ง
“ฮึก โอ้ย มาร์ค...เจ็บ”มือหนากำกลุ่มผมนุ่มแล้วลากให้ร่างเล็กคลานมาตามพื้นเย็นเหยียบจนถึงโซฟาอีกครั้ง ใบหน้าหมดจดเหยเกด้วยความเจ็บปวดจนสุดท้ายก็ถูกกดไว้แนบแก้มเปื้อนน้ำตากับโซฟานุ่ม
“หยุดนะ อ๊ะ”คนตัวขาวดิ้นหนีหากแต่ถูกทั้งสองคนด้านหลังกดตรึงไว้แน่น
รับรู้สึกสารเสพติดที่ถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายเข็มแล้วเข็มเล่า ยิ่งเจโน่ดิ้นในขณะที่เข็มฉีดลงมาก็สร้างรอยช้ำหนักขึ้นเท่านั้น
“ดื้อทำไมหื้ม มึงก็ชอบยานี่ไม่ใช่หรอเจน”เจ้าของผมสีชมพูสวยกระซิบถามข้างหูพร้อมมองทั่วร่างกายขาวที่สั่นระริกด้วยสายตาโลมเลียอย่างไร้แววความเห็นใจ
ลีเจโน่ทำตัวเองแท้ๆ ไม่น่าทำให้เขาโมโหขนาดนี้เลย
CUT
(pass : เหมือน HIGH I III IV)
จำได้ว่าสลบคาอกของเพื่อนสนิทไปเมื่อใดก็ไม่อาจทราบ เจโน่ตื่นขึ้นพร้อมร่างกายที่ปวดร้าว นับว่าเป็นเซ็กส์ที่บ้าคลั่งแต่กลับถึงใจอย่างที่สุด เป็นบทลงโทษที่ทั้งทรมานและมีความสุข
“เมื่อวานมึงสวยมากเลยรู้ไหม”มาร์คลีกดจูบลงข้างแก้มขาว มือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อเชิ้ตลูบไล้ไปตามเอวเนียน กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำที่เขาเป็นเลือกเองทำให้อดไม่ได้ที่จะซุกไซร้ซอกคอขาวกดจูบย้ำๆจนเจ้าของร่างกายหลุดครางในลำคอ
“จำไว้นะเจน พวกกูรักมึง รักมึงมากกว่าที่มึงคิดอีก”
“มึงรักกูจริงๆหรอ”เจโน่เงยขึ้นสบสายตามั่นคงของเพื่อนสนิท เหมือนมาร์คคนที่ใจดีของเขาจะกลับมาแล้ว
“จริงสิครับ”นิ้วโป้งสากลูบริมฝีปากแดงเจ่ออย่างอ่อนโยน ภาพปากแดงๆอ้าออกปรนเปรอให้เขาเสียจนสำลักน้ำตาไหลแวบเข้ามาในหัวเสียจนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“แจมินกับเหรินจวิ้นมันไปเรียน แจมมันทำกับข้าวไว้ให้แล้ว ทานข้าวนะเดี๋ยวกูอุ้มไป”
“อื้อ”กดปลายจมูกลงบนแก้มใสหนักๆก่อนอุ้มคนที่ยังงัวเงียขึ้นในอ้อมแขน พาเดินมายังโต๊ะอาหารแล้วจึงจัดการให้คนตัวขาวนั่งลงบนตัก
บนโต๊ะมีอาหารหลากหลายแน่นอนว่าล้วนเป็นของโปรดของลีเจโน่ทั้งสิ้น ใบหน้าหล่อหวานยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงคนทำที่เอาใจกันขนาดนี้
เสียงดังคุ้นเคยมาจากมือถือทำให้เจโน่ต้องหันไปมองหา เป็นโทรศัพท์เขาไม่ผิดแน่
“มาร์ค มือถือกูอยู่ไหน”
“ไม่รู้สิครับ”
“ถ้าเฮรินโทรมา...”
“ไม่ต้องรับ อยู่กับพวกกูนะโน่ ไม่ต้องไม่สนใจใครสนใจแค่พวกกูก็พอ”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งๆทำให้เจโน่หันไปมองหน้า
“หมายความว่าไง”
“เฮรินกับพวกกู มึงต้องเลือก”
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเพื่อนสนิททั้งสามคนก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่สิ ทุกคนเริ่มแสดงออกถึงความรู้สึกที่ท่วมท้นมากขึ้น แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง เวลาอยู่ด้วยกันที่ห้องก็จะเทียวกอดเทียวจูบไม่ก็ร้องขอเซ็กส์โดยถามความเต็มใจของเขาทุกครั้ง หากอยู่ข้างนอกก็ถึงมือไม้จะแตะเนื้อต้องตัวเจโน่เหมือนเพื่อนสนิททำกันเป็นปกติแต่ก็มีแอบแกล้งแอบลูบเสียจนเขาเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายร้องขอ
ความหลงไหลในตัวเขาน่ะ...แน่นอนว่าเจโน่รักมันจนถึงที่สุด อาจจะดูผิดแปลกยังไงก็ช่างแต่ตอนนี้เขายอมรับอย่างเต็มปากว่ารักและหลงทุกอย่างที่ทั้งสามมอบให้
จนกระทั่งวันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง
“เจโน่ต้องเชื่อเรานะ”
“มันบอกกับเราว่าจะเลิกยุ่งกับโน่แล้วมันก็โกหก ตอนนี้เราติดต่อนักสืบที่เราจ้างไว้ไม่ได้เลยแถมหลักฐานที่เรามีสำรองไว้ก็ถูกขโมยไปจนหมด เรากลัว โน่...เรากลัว”แฟนสาวเข้ามากอดพร้อมน้ำตาไหลอาบใบหน้าสวย
ราวกับมีค้อนใหญ่ๆทุบลงที่หัวจนชาหนึบไปหมด คำบอกเล่าที่พรั่งพรูมาจากหญิงสาวทำให้เจโน่นิ่งค้าง
แน่นอนว่าเขาเลือกแล้ว
เจโน่เลือกแจมิน มาร์คและเหรินจวิ้นโดยไร้ความลังเล ถึงแม้จะเสียดายความสวยที่ตนชื่นชมแต่เมื่อทั้งสามรักเขาอย่างที่เจโน่ต้องการ เขากับซอเฮรินก็ควรจะจบกันเสียที
“พวกมันสามคนค้ายานะโน่ โน่ไม่รู้เลยใช่ไหม ต่อหน้าคนในมหาลัยก็แกล้งทำตัวเป็นคนดีแต่ลับหลังน่ะคนพวกนี้อันตรายมากนะรู้ไหม”ใบหน้าสวยซุกลงกับแผ่นอกชายหนุ่มในขณะที่กอดเอวแน่นเอ่ยพูดประโยคเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
ทำไมเฮรินถึงรู้?
หลักฐานที่ว่ามันหายไปไหน?
ถ้าเรื่องถึงตำรวจทั้งสามคนต้องแย่แน่
จะทำยังไงดี เขาควรทำยังไง
“เธออย่าเพิ่งบอกใครนะ”มือเรียวดันไหล่หญิงสาวออกมาให้สบตากัน
“ทำไมล่ะ ถ้าแฉพวกมะ...”ไม่รอให้จบประโยคเจโน่ก็ก้มลงกดจูบลงบนริมฝีปากของหญิงสาวแผ่วเบา
รั้งเข้ามาในอ้อมกอดให้ใบหน้าสวยซอนซบบนไหล่ของตนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทั้งที่ดวงตาเรียวสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ “เชื่อโน่นะครับ เดี๋ยวโน่จัดการเอง”
“อื้อ เราเชื่อโน่นะ”
ทำยังไงดี
ต้องทำยังไง
ซอเฮรินจับได้ว่าเขานอกใจ เขามีอะไรกับหวงเหรินจวิ้น
ซอเฮรินรู้เรื่องของสามคนนั้น
ซอเฮรินจะเอาไปแฉหรือเปล่า
ทั้งสามคนนั้นรู้เรื่องแล้วใช่ไหม ถ้ารู้ทำไมถึงไม่บอกอะไรเขาเลย
หรือไม่สนใจไม่คิดจะแคร์อะไรกันขนาดนั้น?
ไม่สิทั้งสามรักเขา รักลีเจโน่
แล้วเขาต้องทำยังไงล่ะ
ต้องทำยังไงเฮรินถึงจะไม่เอาความลับไปบอกคนอื่น ทั้งๆที่ตอนนี้ทั้งสามคนรักเขาแล้วแท้ๆทำไมซอเฮรินถึงต้องมาสร้างปัญหา เขาต้องทำยังไง…ลีเจโน่มองไม่เห็นทางเลยด้วยซ้ำ
“เจนครับ เป็นอะไร”มาร์คเข้ามาประคองร่างอ่อนแรงด้วยความตกใจเพราะทันทีปิดประตูห้องลง ลีเจโน่ก็ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮสะอื้นเสียจนตัวสั่นเทิ้มไปหมด คนตัวหนาอุ้มให้มานั่งบนโซฟากลางห้องโดยที่ทั้งเหรินจวิ้นและแจมินวางจอยเกมในมือลงขยับเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
“เฮริน..รู้ จะทำยังไงดี”ประโยคนั่นทำให้ทั้งสามลอบมองใบหน้ากัน เจโน่จิกเล็บกับฝ่ามือแน่นจนเหรินจวิ้นต้องจับเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นแผล
“เขาจะทำอะไรพวกเราไหมมาร์ค ฮึก…เขาจะเอาความลับไปบอกใครไหม”เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นบ้า ควบคุมอะไรไม่ได้ซักอย่าง หูอื้น มือสั่น ตัวชา ลีเจโน่กำลังเป็นบ้าจริงๆใช่ไหม
“เจน ฟังกู ตั้งสติแล้วฟังกูนะ”มาร์คกระชับกอดแน่นเมื่อคนตัวขาวปล่อยโฮพร้อมทั้งกรีดร้องสุดเสียง ตัวของเจโน่เย็นเฉียบและเกร็งขึง ไม่ว่าทั้งสามคนจะพูดอะไรก็ไม่สนใจฟังทั้งสิ้นจึงทำได้เพียงลูบหัวลูบตัวจนร่างเล็กเริ่มสงบลง
“ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี จะไม่มีใครรู้ความลับของเราทั้งนั้นเจน กูสัญญา”นาแจมินเอ่ยปลอบคนขวัญเสียพร้อมกับลูบทั่วแผ่นหลังกว้างของร่างกายขาวที่ยังคงสะอึกสะอื้นตัวโยนอย่างน่าสงสาร
“ไม่ต้องกลัวนะเจนพวกกูจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายมึงได้อีก”
ดวงตาเปล่งประกายมองเพื่อนทั้งสามอย่างเย้ายั่ว ในขณะที่ตนกำลังปลดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองผิดแปลกมาไกลแล้ว ไกล…เกินกว่าจะกลับไปเป็นลีเจโน่คนเดิมคนนั้น เขาโดนสั่งให้ส่งข้อความไปตัดรอนความสัมพันธ์ระหว่างซอเฮรินและห้ามไม่ให้ติดต่อกันอีก
แน่นอนว่าเจโน่เชื่อฟังอย่างดี
ฟังดูใจร้ายใช่ไหม เห็นแก่ตัวมากใช่ไหม
ใช่ เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ
ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ผลักให้คนเราก้าวในจนถึงจุดที่เราไม่เคยคาดคิด ความผิดชอบชั่วดีถูกกดลึกในจิตใจในขณะที่หลับหูหลับตายิ้มแล้วบอกใครต่อใครว่าเลิกกับหญิงสาวด้วยดีสาเหตุเพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาให้แก่กัน
เขาไม่รู้หรอกว่าทั้งสามคนจะทำยังไง
และเขาก็ไม่ได้อยากรู้
ลีเจโน่ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“โอ้ย”เสียงมาร์คลีร้องขึ้นเมื่อเผลอเท้าแขนลงกับเศษแก้วที่ใครซักคนทำแตกแล้วกองวางไว้บนพื้นแถวโซฟาลวกๆเมื่อคืน
ร่างกายขาวไร้เสื้อผ้าคลานเข้าหาร่างสูง ก้มลงใช้ลิ้นอุ่นเลียของเหลวสีแดงเข้มบนฝ่ามือกร้านก่อนจะกดจูบไปตามข้อมืออย่างออดอ้อน
“เด็กดี”เอ่ยชมพร้อมกับยกมืออีกข้างดันให้คนตัวหอมขึ้นมาคร่อมตัก มองใบหน้ารูปสลัก คิ้วโก่งสวย จมูกโด่งรั้น นัยน์ตาน้ำตาลเข้มรับกับริมฝีปากกระจับสีเรื่อ เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบและร่างกายหอมหวานที่ใครต่อใครก็อยากครอบครอง
“เจนรักพวกเราไหมครับ”นาแจมินถามพร้อมลูบไล้ไปตามแก้มใส หัวกลมพยักหน้าขึ้นลงพร้อมกับเอียงหน้าจุ๊บเบาๆที่ฝ่ามือ
ตอนนี้ลีเจโน่น่ะเป็นของพวกเขาอย่างแท้จริง
‘เกิดเหตุสลดกลางคอนโดชื่อดังเมื่อลูกสาวธุรกิจใหญ่เสียชีวิตในห้องตนเองเนื่องจากช็อกจากการใช้สารเสพติดเกินขนาด’
‘แม่บ้านประจำของเธอให้ปากคำยืนยันว่าเธอนั้นเสพยามาเป็นเวลานาน รวมทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจค้นเจออุปกรณ์เสพยาซุกซ่อนในห้อง’
‘จึงมีข้อสรุปอย่างรวดเร็วว่าสาเหตุมาจากการเสพยาจนช็อคของผู้ตายเองโดยไม่พบข้อสงสัยเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายหรือฆ่าตกรรมใดๆทั้งสิ้น’
หวงเหรินจวิ้นเหลือบมองหน้าจอที่กำลังแสดงห้องพักสีครีมก่อนเลื่อนสายตามาสบกับเพื่อนสนิททั้งสอง
ยกมือลูบกลุ่มผมสีบลอนด์อ่อนบังคับให้อ้าริมฝีปากแดงออกป้อนความวาบหวามแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน เรียวลิ้นกระหวัดเย้าพร้อมอุ้มร่างกายเย้ายวนเข้าห้องโดยไม่คิดจะสนใจฟังเนื้อหาข่าวต่อ
“จะไม่มีใครแย่งมึงไปจากพวกกูได้ทั้งนั้นเจน”
END
อัพเดทความคืบหน้ารวมเล่มนะคะ
ตอนนี้เหลือแค่เรื่องสั้นพิเศษเจ็ดพีที่มีการแก้ไขพล็อตใหม่หมด(เหตุเพราะเราได้วางและแต่งคร่าวๆจนจบแล้วพบว่าเนื้อหามันค่อนข้างแรงไปเพราะอิงจากความเป็นจริงทำให้ต้องเปลี่ยนค่ะ)+ทยอยเกลี่ยคำกับตรวจคำผิดเรื่องอื่นๆ อยากให้รอกันอีกนิดนึงนะคะ ขอโทษที่ช้าจริงๆอาจเพราะช่วงนี้เราเครียดเรื่องการเรียนกับยุ่งมากด้วย (ไม่คิดว่าปีสี่งานจะยุ่งขนาดนี้ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ) ที่ล้าช้าเพราะอยากให้ทุกขั้นตอนออกมาดีที่สุดจริงๆค่ะT-T และเนื่องจากมันเป็นฟิคเรทจึงไม่สามารถให้ทางร้านตรวจทานคำผิดให้ได้ เราจึงต้องตรวจเองค่ะ ฮือ คิดว่าถ้าส่วนนี้เสร็จทุกอย่างก็จะลงตัวแล้ว ถ้าใครคิดว่าช้าเกินไปอยากจะรีฟันด์เงินสามารถทักเดมมาได้นะคะ ช่วงนี้เครียดเลยอาจจะเขียนฟิคแปลกๆไปบ้างเลยต้องเกลี่ยยกใหญ่เลย สุดท้ายก็ขอขอบคุณที่ยังอ่านฟิคของเรานะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

แซ่บมากแม่
ปล.คุณนักเขียนสู้ ๆ กับรวมเล่มนะคะ จะช้าจะเร็วเราก็รอน้า <3 <3
แล้วแต่ ข้อแค่สามคนนั้น นี้เป้นฟิคทีหนูชอบ เพราะเราชิป renno minno markno นิยายอืนไม่มี แต่เราม่ขอบแนวนี้ เอาเถอะ อัพเร็วเหอะ