ตอนที่ 21 : [OS] MinNo - Point n Point
หวงเหรินจวิ้นบอกว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี
แต่ลีเจโน่กลับคิดว่ามันน่าสนุกจะตายไป
กระทั่งตอนนี้ ลีเจโน่อยากตีตัวเอง
เขาน่าจะเชื่อเพื่อนตัวเองตั้งแต่แรก
“สวัสดีครับนักศึกษา”
ร่างสูงก้าวเข้ามาให้ห้องกว้างพร้อมกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของนักศึกษาเงียบลง ดวงตาคมกวาดมองไปรอบห้องนิ่งก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างดูเป็นมิตรตามซิกเนเจอร์ประจำตัว
“คะแนนควิซครั้งก่อนผมประกาศในเว็บแล้วคงทราบกันหมดแล้วใช่ไหมครับ”เสียงโอดครวญของเหล่านักศึกษาดังไปทั้งห้อง ใบหน้าหล่อส่ายไปมาน้อยๆก่อนก้มลงดูสไลด์ที่จะใช้สอนในแลปท็อปคู่ใจ ถึงจะเหมือนเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนักแต่มุมปากหยักกระตุกยิ้มบางและเปลี่ยนกลับเป็นปกติเมื่อเงยหน้าขึ้น
“ควิซครั้งนี้...”
“ไม่มีคนได้เต็มนะครับ”
มือหนาหยิบรีโมทคอนโทรลเล็กๆสีดำขึ้นมากดที่ปุ่ม ON หัวเราะน้อยๆเมื่อไฟบนรีโมทมันกระพริบอยู่ที่เลข 1
โอ๊ะ กดผิดอันนี่นา :)
ยัดเจ้ารีโมทอันเดิมใส่กระเป๋ากางเกงหยิบอันใหม่บนโต๊ะมาเปิดสไลด์ฉายบนโปรเจ็คเตอร์แทน
“อึก...”
ร่างเล็กฟุบหน้ากับโต๊ะเลคเชอร์ ซุกใบหน้าลงแผ่นไม้เย็นเฉียบเมื่อความรู้สึกบางอย่างมันตีตื้นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เป็นไรวะเจโน่เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ดุหรอก”
เหรินจวิ้นหันมาเตือนเพื่อนตัวขาวเสียงเบาเพราะอาจารย์นาแจมินน่ะโหดมาก เห็นยิ้มหวานๆแต่ฝีปากคมอย่าไปบอกใคร นักศึกษาคนไหนไม่ตั้งใจเรียน ถามอะไรตอบไม่ได้ก็โดนหักคะแนนไม่ก็โดนไล่ให้ไปนั่งอ่านหนังสือใหม่ข้างนอกเสมอ
“กะ..กูไม่สบายนิดหน่อยอ่ะ ขอนอนนะ”เสียงทุ้มหวานดังอู้อี้ในลำคอทั้งไม่ยอมเงยหน้าขึ้น เหรินจวิ้นเห็นเพียงเสี้ยวหน้าแดงก่ำของเพื่อนเพียงเท่านั้น
“อ้าวหรอ ถ้าไม่ไหวก็บอกนะมึง”
“อือ จดไปเผื่อกูด้วย”เจโน่พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น เอียงใบหน้าไปอีกด้านเพื่อหนีสายตาเพื่อนที่มองมาอย่างสงสัย
“การทำ Measure of Kurtosis คํานวณค่าสัมประสิทธิ์เพื่อพิจารณาลักษณะการแจกแจงของข้อมูล...”นัยน์ตากลมละออกจากสไลด์มองนักศึกษาคนพิเศษที่ซึ่งวันนี้เลือกนั่งตรงมุมห้องด้วยสายตาพึงพอใจในขณะที่ยังอธิบายเนื้อหาไปด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มฉะฉาน
ไม่ตั้งใจเรียนเอาซะเลยน้า นักศึกษาของเขาเนี่ย
“อืออ”ขาเล็กภายใต้กางเกงยีนส์ตัวเท่หนีบเข้าหากันแน่น เลื่อนมือเรียวกุมหน้าท้องตัวเองขยุ้มเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่ใส่อยู่จนยับย่นไปหมด
บ้าจริง...
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำ เหงื่อกาฬไหลตามกรอบหน้าสวยทั้งที่ตอนนี้แอร์ในห้องเย็นฉ่ำตามความชอบของอาจารย์ประจำวิชาเสียจนนักศึกษาบางคนต้องหอบเสื้อกันหนาวมาใส่ในระหว่างเรียน
“อ๊ะ..”ลีเจโน่เผลอหลุดครางเมื่อความสั่นสะเทือนข้างในมันแรงขึ้นกว่าเก่า แนวฟันขาวงับลงที่กลีบปากล่างของตัวเองแน่นจนแดงห้อเลือดเพื่อกลั้นเสียงไม่ให้หลุดรอดไปอีก
“ไหวแน่นะมึง”เพื่อนสนิทก้มหน้าลงมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ว...ไหว อึก”ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วหากแต่ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือเรียวจับเข้าที่หลังคอขาว
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า ปวดท้องหรอ”มืออุ่นยังคงลูบไล้ไปมาตามหลังคอขาว ยิ่งฝ่ามือร้อนลากผ่านตามผิวของตนคนที่บอกว่าไม่สบายก็ยิ่งเกร็งแน่น เจโน่หลับตาพริ้มเผลอกัดปาก ก่อนตัดสินใจเบี่ยงตัวหนี เหรินจวิ้นเพียงขมวดคิ้วแล้วจึงหันไปฟังอาจารย์ต่อไม่ได้ติดใจอะไร
ไวต่อสัมผัสไปหมด
“อึก….”ดวงตาหยาดเยิ้มคลอเคล้าน้ำใสปรือช้อนมองร่างสูงหน้าห้องที่ยืนสอนด้วยท่าทีสบายๆ หากแต่มือข้างหนึ่งกลับล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกง
“อ.อะ!”
มันแรงขึ้นอีกแล้ว
สายตานึกสนุกราวกับราชสีร์กำลังเย้าหยอกเหยื่อที่เหลือบมองมาทำเอาเจโน่กัดฟันด้วยความเจ็บใจ
หนอย ชักจะมีความสุขเกินไปแล้วนะนาแจมิน
“รู้ไหมครับว่าเราจะเอาสถิติมาในใช้ในการพนันได้ยังไง”ใบหน้าหล่อผินมาถามเสียงนุ่มแต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆจากนักศึกษาในห้อง ซึ่งนั่นก็ทำให้นาแจมินฉีกยิ้มหวาน
“เราอาจใช้สถิติของข้อมูลที่ผ่านมาหาความน่าจะเป็นในการเลือกข้างพนันได้แต่อย่าลืมนะครับบางอย่างผลมันอาจไม่ได้ออกมาตามสิ่งที่เราคาดได้ตลอด มันอาจพลิกโผได้ ดังนั้น...อย่ามั่นใจเกินไปดีกว่าครับ”
“อย่างเช่นการสุ่มเลขสี่จำนวนชุดหนึ่ง ตัวเลขที่ใช้สุ่มคือเลข 0 1 2 3 ในการสุ่มสิบครั้งแรกผลที่ได้คือเลข 0 ตลอด”
หยุดไปแล้ว...
คนตัวขาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจหนึ่งก็กลัวอีกคนจะทำอะไรแผลงๆขึ้นมาอีก ใจหนึ่งก็รู้สึกโล่งที่การถูกแกล้งจบลงเสียที
“คุณลีเจโน่ ช่วยยืนขึ้นแล้วตอบคำถามผมหน่อยครับ”เสียงทุ้มเอ่ยชื่อเขาผ่านไมโครโฟนดังไปทั่วห้องทำเอาคนที่ไม่มีสมาธิเรียนมาตั้งแต่ต้นเบิกตากว้าง
“ค…ครับ”อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาตัดพ้อไปให้ จะแกล้งกันเกินไปหน่อยไหม!
“ถ้าให้ลงพนันคุณเจโน่จะลงที่เลขอะไรครับ”
“ศูนย์มั้งครับ”
นาแจมินยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่ลีเจโน่มั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“คุณเจโน่แพ้แล้วนะครับเพราะมันออกสาม”
“อึก!”
มือเล็กที่วางบนโต๊ะต้องกุมแน่น จิกเล็บคมกับฝ่ามือนุ่มเมื่อข้างในมันสั่นถี่รุนแรงส่งผลให้ความรู้สึกกระสันโถมซัดจนบางอย่างภายใต้กางเกงยีนส์ตัวเก่งมันเริ่มตื่นตัวขึ้น
ขาสั่นจนจะยืนไม่ไหวแล้ว
“นั่งลงได้ครับ”
ร่างเล็กรีบนั่งลงซบหน้าอย่างเดิมกอดกระชับหน้าท้องตัวเองแน่นขึ้น
“ฮ่ะ..อึ่ก”
จังหวะที่นั่งลงมันดันเข้าไปลึกกว่าเก่า
จะไม่ไหวแล้ว...
“เนื่องจากผมมีธุระด่วนงั้นวันนี้พอแค่นี้นะครับ ต้องขออภัยด้วย เอาเป็นว่าใครมีอะไรสงสัยให้ไปถามผมที่ห้อง ตอนนี้เชิญได้เลยครับ”
นักศึกษาส่งเสียงเฮแล้วเก็บข้าวของกันออกจากห้องด้วยความเร่งรีบจนอาจารย์ผู้สอนอย่างเขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“เจโน่มึงโอเคแน่นะ”เหรินจวิ้นถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองยิ่งอาการไม่ดี ร่างผอมตัวสั่นเหงื่อชุ่มตัวไปหมด
“อื้อ มึงไปเหอะเดี๋ยวกูมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์”
“ไหวหรอวะ ไม่ได้เต็มควิซแค่ครั้งเดียวไม่ต้องฟิตขนาดนี้ก็ได้”
“ไม่ มึงไปเหอะ”
“เออๆ ถ้าเสร็จแล้วหรือไม่ไหวก็โทรเรียกกูละกันเดี๋ยวกูไปหาแฮชานที่คณะก่อน”ลูบหัวทุยสองสามทีแล้วรีบร้อนเก็บของออกจากห้องเพราะจริงๆเขามีนัดกับนักศึกษาคณะเกษตรเหมือนกัน ไปสายทีไรก็โดนบ่นยาวทุกครั้ง
“ลีเจโน่ คุณตามผมมาที่ห้องสิ”เมื่อกวาดสายตามองจนแน่ใจว่าไม่มีนักศึกษาคนอื่นเหลืออยู่ในห้องแล้วร่างสูงจึงเดินมาตรงหน้าโต๊ะของคนที่กำลังนั่งฟุบหน้า ดวงตาคมจดจ้องอยู่ที่กลุ่มผมสีน้ำตาลสว่างก่อนไล่มองทั่วทั้งร่างขาวเนียนด้วยสายตาวาววับโลมเลีย
“ด..เดินไม่ไหว ปิดก่อน”
“ปิดอะไรหรอครับ”
“ปิดเดี๋ยวนี้นะนาแจมิน!”
“หึ ก็ได้ครับนักศึกษา J”
“อื้อ!”
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงร่างเล็กถูกดันขึ้นโต๊ะกว้างพร้อมกับริมฝีปากหยักจู่โจมเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว
“อ.อื้มม”ลีเจโน่หลับตาพริ้มลงปล่อยให้ลิ้นซนเข้ามาสำรวจในโพรงปากหวานได้อยากตามใจ ลิ้นร้อนไล่ชิมไปทั่วตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กพันคลึงรุกไล่จนแทบตามไม่ทัน
“แฮ่ก แจ..อือ”ถอนริมฝีปากให้พักหายใจเพียงชั่วครู่ก็ประกบลงไปใหม่ ใบหน้าหล่อเอียงปรับให้ริมฝีปากดูดดึงกันมากขึ้น ไล้ปลายจมูกโด่งตามแก้มขึ้นสีแดงก่ำ
เรียวขายาวใต้กางเกงยีนส์สะบัดให้รองเท้าผ้าใบคู่แพงหลุดออกจากข้อเท้าเล็กสะเปะสะปะก่อนเปลี่ยนมาตวัดเกี่ยวรอบเอวสอบแน่นบดถูสะโพกอิ่มเข้ากับเป้ากางเกงอีกฝ่ายอย่างเย้ายั่ว
“ซี๊ดด ใจเย็นก่อนครับคนดี อืม”คนขี้แกล้งเอ่ยเสียงพร่าละใบหน้าออกก็ถูกมือเล็กล็อคสันกรามคมไว้แล้วป้อนจูบกลับ ลิ้นซุกซนเป็นฝ่ายตวัดเย้าแหย่ลิ้นสากในโพรงปากอีกฝ่ายบ้างก่อนถอนออกลากเลียความชื้นแฉะไปตามริมฝีปากหยัก ปรือสบดวงตาคมออดอ้อนแล้วเม้มดูดซ้ำๆที่กลีบปากสีก่ำ
มือเล็กลากไล้ไปตามไหล่กว้างถอดสูทสีเข้มแสนเกะกะออกไปกองกับพื้นลากริมฝีปากแดงเรื่อกดจูบหนักๆที่สันกรามสวยแล้วไล้ขบดูดสร้างรอยสีกุหลาบไปตามลำคอแกร่ง
จุ๊บ!
จุ๊บ!
เสียงริมฝีปากเล็กเม้มดูดผิวเนียนของร่างสูงดังไปทั้งห้องทำเอาคนโดนกระทำต้องขบกรามข่มอารมณ์เพื่อให้อีกคนรุกล้ำตามใจ ลำแขนแกร่งกอดกระชับเอวคอดยกขึ้นอุ้มทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ให้ร่างเล็กคร่อมทับอยู่ด้านบน
นิ้วเล็กปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของตัวเองออกจนหมดแล้วถอดคาไว้ที่ข้อศอกเผยให้เห็นไหล่นวลเนียน ผิวขาวกระจ่างใส หน้าท้องแบนราบ และยอดอกสีอ่อนอย่างที่อีกคนชอบ โน้มลงโอบลำคอแกร่งแทรกนิ้วเข้ากลุ่มผมสีชมพูสวยป้อนของโปรดให้คนข้างล่างอย่างรู้งาน
“อ๊ะอาา”ลิ้นสากแตะลงที่ยอดอกเขี่ยเหย้าให้อีกคนได้ขัดใจเล็กๆแล้วจึงตวัดเลียวนไปมาทั้งสองข้างจนชุ่มน้ำลายก่อนอ้าปากงับดูดอย่างตะกละตะกลาม
“อ้ะ..ฮื้ออ อย่ากัด”ลีเจโน่จิกเส้นผมสีหวานแน่นพร้อมแอ่นตัวรับสัมผัสร้อน เผลอขบกลีบปากล่างของตัวเองจนแดงก่ำเมื่อแนวฟันคมงับกัดทั้งสองข้างเต็มแรงซ้ำยังขบไปตามผิวเนียนละเอียดจนเลือดซิบ ลิ้นชื้นเลียย้ำที่แผลไล่เล็มเลือดสีเข้มจนเกลี้ยง
“อื้มมม”ใบหน้าหล่อเงยขึ้นป้อนประกบจูบ เม้มดูดกันจนเสียงเฉอะแฉะดังก้องไปทั้งห้อง ทั้งสองแลบลิ้นออกมากระหวัดเกี่ยวโรมรันกระทั่งน้ำใสหยดเคล้าลงปลายคางและลำคอ มือหนาถอดกางเกงของร่างเล็กออกโดยที่เจ้าตัวให้ความร่วมมืออย่างดีเยี่ยม
“แฉะไปหมดแล้วนะ”กระซิบชิดกลีบปากฉ่ำ ลากมือไปตามชั้นในสีขาวชื้นแฉะที่เป็นคนบังคับให้อีกคนใส่ก่อนจะบีบขย้ำสะโพกอิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อึก ห้ามแกล้ง”
“อ๊ะ!”คนตัวขาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อของเล่นที่โดนยัดใส่ในตัวตั้งแต่เมื่อเช้าสั่นขึ้นมาอีกครา ช้อนตามองตัวการที่ซึ่งกำลังยกยิ้มถูกใจแล้วคิ้วกระตุก กัดปากแน่นเมื่อจังหวะมันเพิ่มขึ้นก่อนซุกใบหน้าลงกับซอกคออุ่น ก้นกลมกลึงบดเบียดลงบนส่วนร้อนระอุใต้กางเกงสแล็คไปมา
มือหนาจับเอวบางให้สะโพกมนวนถูเป้ากางเกงโป่งนูนของตัวเองหนักๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำซอนซบบนไหล่กว้างเผยอริมฝีปากอวบอิ่มครางเสียงหวานข้างใบหูขาว “อะ..อ๊า แจมิน อื้อ”
“ขี้ยั่วดีจริงๆเลยครับนักศึกษา”คนใกล้จะหมดความอดทนพลิกให้ร่างเล็กอยู่ข้างใต้
“ต่อให้วันนี้คุณแพ้ผมก็ยังมีของขวัญมาให้คุณด้วยนะ”พูดจบก็กระตุกยิ้มหวาน มือเรียวชูสิ่งที่แอบซุกซ่อนมาตั้งแต่ที่บ้านให้อยู่ในระดับสายตาคนตัวขาว
“ไอ้อาจารย์บ้า”
นี่มันของที่อีกคนเคยพูดเล่นๆว่าอยากลองใช้ดูตอนนั่งดูโฆษณาในโทรทัศน์ด้วยกันเมื่อหลายวันก่อน เขาเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำไม่คิดว่าคนอย่างนาแจมินจะไปหาซื้อมาจริงๆ เชื่อเขาเลย
เปิดกระป๋องทรงกระบอกเทสิ่งที่อยู่ข้างในออกจนซองฟอยล์วงกลมแบนเล็กๆสีชมพูสวยหลายซองตกใส่ร่างเล็กสะเปะสะปะ
“คาบไว้”อาจารย์คนเก่งของคณะหยิบสุ่มๆขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากเล็ก แนวฟันขาวงับคาบซองถุงยางสีสวยอย่างเชื่อฟัง ช้อนตามองร่างสูงที่ผละออกไป มือหนาค่อยๆปลดเข็มขัดพร้อมกางเกงสแล็คของตัวเองออกอย่างอ้อยอิ่ง เผยยิ้มเอ็นดูเมื่ออีกคนหันหน้าหนีตอนที่กำลังปลดชั้นใน
เข้าไปหอมแก้มชมพูระเรื่อฟอดใหญ่ก่อนกระซิบข้างหูขาวเรียกความเขินอายจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี “ใส่ให้หน่อยสิครับนักศึกษา”
ใบหน้าสวยพยักหงึกหงักก่อนคายสิ่งที่คาบมาไว้ในมือ ทันทีที่ฉีกซองออกกลิ่นหอมนุ่มของวนิลาแคนดี้ลอยแตะเข้าจมูกเล็กทำให้คนชอบของหวานเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากเบาๆ
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆก่อนบดจูบริมฝีปากอิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว กระตุกยิ้มร้ายเมื่อนึกอะไรสนุกๆออก
“มีสิบสองชิ้น... พนันกันไหมว่าหมดหรือไม่หมด”
ลีเจโน่ละเกลียดรอยยิ้มท้าทายของนาแจมินที่สุด
“อื้อ เอาสิ”
ช้อนดวงตาปรือฉ่ำมองสบนัยน์ตาคม แลบลิ้นแดงเลียของในมือก่อนปล่อยให้ร่วงลงสู่พื้น นิ้วเรียวเกี่ยวเสื้อผ้าติดกายชิ้นสุดท้ายของตนลงค้างไว้ที่ข้อเท้าเล็ก ขาขาวเนียนยกขึ้นเกี่ยวเอวสอบเข้ามาแนบชิดจนผิวเนื้อสัมผัสกันร้อนผ่าว
“ใช้ให้ครบก็ได้…ถ้าอาจารย์ไม่อยากสดกับผมนะครับ”
FIN
___________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กรี้ดดดกดก ฟหกดเาวงฃสกาหสหยมปสฟฒหวหววหว
โอ้ยยยยยยย อะไรขนาดนั้นกันนะ