ตอนที่ 18 : [OS] MinNo - Play n Play (NC)
ปล.ไม่ใช่ฮอกวอตส์เอยู
ลีเจโน่ขยับเปลี่ยนจากนอนหงายจ้องเพดานนิ่งเป็นนอนตะแคง ปรายมองร่างสูงในชุดทำงานหลุดลุ่ย เชิ้ตสีขาวที่เคยเนี้ยบกริบกลับยับหย่น แขนเสื้อถูกถกขึ้นลวกๆ ลดไทด์ราคาแพงระยับลงคลายความอึดอัด อาจารย์คนเก่งกำลังง่วนอยู่กับการเก็บห้องโดยมีเขานอนมองเฉยๆ
เผลอคิดอะไรเพลินๆอยู่ชั่วครู่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีสัมผัสเย็นเจี๊ยบมาแตะที่ข้างแก้ม
“น้ำผลไม้ค่ะ หนูออกไปเรียนมาเหนื่อยๆเนอะ”ว่าจบก็วางแก้วน้ำสตรอเบอร์รี่อย่างเบามือลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาพร้อมรอยยิ้มหวานตบท้าย
ลีเจโน่นึกอยากเบะปาก
“เป็นอะไรคะหื้ม”มือหนาเลื่อนมาแนบลงกับแก้มยุ้ยแล้วเกลี่ยปลายนิ้วโป้งคลึงไปมาเบาๆ รอยยิ้มหวานหยดเจิดจ้าปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าหล่อเหลาจนลีเจโน่เม้มปากแน่น
สิ่งที่ทำให้นาแจมินพูดค่ะคะคือมีอยู่ไม่กี่อย่างและไม่ว่าอย่างไหนแม่งก็โคตรน่ากลัวทั้งนั้น
“หนูคะ”เสียงแปดเสียงห้านาแจมินคงยกมาทุกเสียงแล้วล่ะนะ ร่างเล็กกลอกตาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเนือย
“อือ”
“พี่ไปญี่ปุ่นมาตั้งหนึ่งอาทิตย์...”เมื่อเห็นเค้าลางเริ่มไม่ดี คนตัวขาวค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่ง เตรียมหาทางหนีที่ไล่โดยการหมายมั่นว่าจะขังตัวเองในห้องนอนซักคืน
หมับ!
“หนูเจโน่คะ”คนตัวโตกว่าเริ่มเข้าประเด็นเสียงหวาน
“อ.. อะไร”
“พี่คิดถึงหนูมากนะคะ”ดวงตากลมที่มักจะดุดันน่ากลัวจนนักศึกษานึกสะพรึงกันทั้งคณะกำลังมองสบเขาด้วยความออดอ้อน เสียงเตือนภัยในหัวของเจโน่ร้องดังอีกครั้ง
“ไหนๆไปญี่ปุ่นแล้วพี่ก็เลยตั้งใจเลือกขอฝากน่ารักๆให้หนู มันมีคอลเล็กชั่นหมะ...”
“ไปตายซะนาแจมิน!!”
“โธ่ หนูคะมันเหมาะกับหนูจะตายไป”ใบหน้าหล่อเริ่มบูดบึ้งขึ้นมาบ้าง ร่างสูงขยับมานั่งซ้อนกันกอดเอวเล็กแล้วซุกหน้าลงกับไหล่แคบด้วยความกระเง้ากระงอดขั้นสุด
“ใส่แป๊บเดียวเอง นะคะ”
“ไม่!”ให้ตายเหอะ ทำไมถึงขออะไรแบบนั้นออกมาได้หน้าตาเฉยอย่างนี้นะ
“หนูคะ...”ร่างเล็กถูกยกขึ้นให้นั่งบนตักแกร่งพร้อมกับลำแขนหนากอดกระชับเอวบางจนร่างกายสัมผัสกันแนบแน่น ริมฝีปากซุกซนไล้กดจูบไปตามกกหู ไล่ย้ำตามจุดอ่อนของร่างกายจนคนตัวขาวคนลุกซู่ มือไม้ที่เหมือนจะขัดขืนก็พลันอ่อนแรงไปหมด
ตรงไหนที่ทำให้นักศึกษาคนโปรดรู้สึกดีได้ นาแจมินรู้ดีเลยล่ะ
“อื้อ ไม่เอา”
“เอาหน่อยหน่า~”
“ฮื่ออ อ๊ะ แจมินไม่เล่นนะ”
“โธ่ หนู....”
กริ้งงงงงงง
“!!!”
เสียงกดออดหน้าประตูดังไปลั่นห้องทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก คนตัวเล็กขมวดคิ้วกำลังจะสั่งให้อีกคนไปเปิดแต่ต้องชะงักเมื่อบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
นาแจมินไม่เคยบอกคอนโดนี้กับใคร เขาก็เช่นกัน
นอกจาก...
“แจมินไปหลบในห้องนอนก่อน!”
“หื้อ อะไรคะ”แจมินมองคนตัวเล็กอย่างงงงวยเมื่อจู่ๆอีกคนก็พรวดพราดฉุดมือเขาให้ลุกขึ้น
“หวงเหรินจวิ้นมา!!”
“หา”
“ไปหลบก่อน”เจโน่บอกด้วยสีหน้าจริงจังขณะดันแผ่นหลังกว้างเข้าไปในห้องนอน ใบหน้าหล่องอแงเล็กน้อยแต่ก็ยอมไปซ่อนแต่โดยดี
“ฮายยยย”เจ้าของใบหน้าหล่อยิ้มกว้างพร้อมกับพาร่างผอมๆของตัวเองเดินตัวปลิวเข้ามาในห้องด้วยความร่าเริงเกินเหตุจนเจโน่อดเบะปากไม่ได้
“มึงมาทำไมเนี่ย”เอ่ยถามพลางนวดขมับ เหมือนวันนี้จะมีแต่เรื่องน่าปวดหัวแปลกๆ
“คิดถึงมึง”
“เอาดีๆ”
“คอมกูพังอ่ะกูแบคอัพไว้แล้วบ้างเหลือแค่ตรวจนิดๆหน่อยๆละงานอาจารย์นาเดทไลน์วันนี้ด้วย มึงก็รู้ว่าอาจารย์นาแจมินโหดสัสชิบหายไม่ส่งวันนี้อนาคตนักศึกษาหล่อๆอย่างกูดับแน่ ยืมคอมมึงส่งงานหน่อยดิ”
ร่ายยาวจบก็ยกมือไหว้ปรกๆด้วยสายตาลูกหมา คนตัวขาวถอนหายใจเฮือก ถ้ามาก็ควรจะบอกกันล่วงหน้าบ้างเถอะ เขาหัวใจจะวาย
“ทำไมไม่ไปเน็ตคาเฟ่”
“ขี้เกียจโหลดโปรแกรมใหม่”
“เออๆ รีบทำรีบกลับนะมึงอ่ะ”
“คร้าบบบ แต่แบบ…กับกูก็ยังไม่เลิกนิสัยหวงห้องอีกหรอวะ”เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากเดินนำเจ้าคนช่างสงสัยมาที่ห้องนั่งเล่น
ที่เหรินจวิ้นพูดแบบนั้นเพราะตั้งแต่ขึ้นมหาลัยมายังไม่ได้ใครได้เข้าห้องเจโน่เลยซักคน ไม่ว่าเพื่อนจะรบเร้าเพียงใดเขาก็ปฏิเสธไปหมดทุกรายด้วยเหตุผลง่ายๆว่าอยากให้มันเป็นพื้นที่ส่วนตัว ส่วนเหตุผลจริงๆก็นะ
“ทำในแมคกูละกัน ของกูกูส่งไปแล้ว”เจโน่ดันเหรินจวิ้นมานั่งบนโซฟารับแขกก่อนเดินหายเข้าไปโซนทำงาน ยังดีที่มีกระจกขุ่นกั้นไว้เพราะบนโต๊ะมีทั้งโน้ตและโพสต์อิทของนาแจมินเต็มไปหมด ไหนจะเอกสารที่มหาลัยอีก ถ้าเห็นเข้าคนหัวไวด้านเรื่องไร้สาระอย่างหวงเหรินจวิ้นคงเดาอะไรได้ไม่ยาก ส่วนพวกรูปคู่อะไรเทือกนั้นไม่มีหรอกเพราะเดือนก่อนคนอายุมากกว่าขนไปติดในห้องนอนจนหมด
“ขอบคุณครับคุณลี กระผมซาบซึ้งน้ำใจคุณเป็นอย่างยิ่ง”พูดด้วยน้ำเสียงหวานจ๋อยประชดประชัน เจโน่ทุบไหล่กว้างนั่นไปทีนึงก่อนจะปล่อยให้อีกคนนั่งทำงานไปโดยจดจ้องอย่างไม่ให้คลาดสายตา เมื่อแน่ใจว่าเหรินจวิ้นกำลังวุ่นอยู่กับการแก้งานก็ยกมือถือขึ้นหาส่งข้อความหาคนที่แอบอยู่ในห้องนอน
เงียบ……
ไม่ว่าจะส่งไปเยอะแค่ไหนก็ไร้ข้อความตอบกลับใดๆจนเขาขมวดคิ้ว
“เสร็จแล้วโว้ยยยย”
จู่ๆเจ้าของเรือนผมสีเข้มก็ตะโกนขึ้นทำเอาเจโน่สะดุ้งโหยง ลูบอกลูบหน้าเรียกขวัญตัวเอง เพื่อนสนิทเห็นดังนั้นจึงฉีกยิ้มเอ็นดู ขยี้ผมนุ่มของคนตัวเล็กแรงๆจนโดนฟาดกลับมาพร้อมกับปากแดงบ่นอุบ“จะแหกปากทำไม ไอ้บ้านี่….”
“ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยดิ ปวดฉี่ว่ะ”
“อือ ไปเหอะ”ใบหน้ากลมพยักเพยิดไปทางห้องน้ำในขณะที่กำลังปิดแมคบุ๊คของตนอย่างไม่คิดอะไร
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ร่างผอมก็ผิวปากอย่างอารมณ์ดี จัดการล้างมือเช็คผมเผ้าเพราะเมื่อกี้วิ่งหน้าตั้งมาจากคอนโดตัวเองที่อยู่อีกซอยโดยไม่ได้ห่วงหล่อซักนิด
แต่ต้องชะงักเมื่อสายตาคมกวาดไปเจอชุดแปรงสีฟันและยาสีฟันตั้งเด่นอยู่ข้างอ่างล้างหน้า เหรินจวิ้นขมวดคิ้วและยิ่งขมวดคิ้วมุ่นไปใหญ่เมื่อไล่สำรวจดูในห้องน้ำอย่างตั้งใจ นึกสงสัยว่าทำไมถึงมีแปรงสีฟันสองอันแถมครีมอาบน้ำกับแชมพูยังมีสองชุด อีกชุดเป็นกลิ่นผลไม้หอมอ่อนๆของลีเจโน่แน่ๆเพราะเขาเคยเห็นมันใช้ตอนไปเข้าค่าย เจ้าตัวยังเคยบอกว่าชอบกลิ่นแบบนี้เพราะมันสดชื่นดี แต่อีกชุดที่เป็นกลิ่นเย็นๆแบบผู้ชายเล่นกีฬาน่ะมันของใคร? เพราะเพื่อนสนิทพูดมาตลอดว่าอยู่หอเพียงลำพังไม่มีรูมเมท
“เจโน่ มึง….”
“เชี่ย!!”
เจ้าใบหน้าหน้าน่ารักหลุดอุทานเสียงดังเมื่อเพื่อนรักเดินเข้ามาหายังโซนโต๊ะกินข้าว จะไม่มีอะไรให้น่าตกใจเลยถ้าผนังข้างหลังไม่ได้ติดรูปของคุณอาจารย์คนเก่งตอนวันรับปริญญาเอกที่กำลังยิ้มหล่อให้กล้องโดยที่เขาเป็นคนถ่ายเองกับมืออยู่เด่นหรา เจโน่แทบกลั้นหายใจ ถ้าเหรินจวิ้นหันไปเห็นต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ตกใจเหี้ยอะไรของมึง”เหรินจวิ้นที่สะดุ้งไปด้วยถามเสียงดุ อดไม่ได้ที่จะเดินมาเขกหัวกลมไปซักที โทษฐานที่ทำให้เขาพลอยตกใจไปด้วย
“เอ๊ะ นี่สูทใครวะ ดูคุ้นๆนะ...”คิ้วเข้มขมวดมุ่น มือหนาคว้าเอาสูทที่แจมินพาดไว้ลวกๆบนพนักเก้าอี้กินข้าวมาพลิกไปมา รู้สึกคุ้นตาอย่างไม่บอกถูก
“ของอากูเอง! พอดีเขามาเยี่ยมไงมึงแล้วเขาลืมไว้”ว่าจบก็ฉวยมาจากมือเพื่อนแล้วฉีกยิ้มกว้าง เหรินจวิ้นแค่พยักหน้าหงึกหงักไม่ได้ติดใจอะไร คนตัวเล็กจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เจโน่...”
“อะไร”
“มึงมีแฟนหรอวะ”
“ห้ะ...”
“มึงก็โตแล้ว กูเข้าใจนะ...”
“.....”
“แต่นี่มันไม่ใหญ่ไปหน่อยหรอ”
ว่าจบก็ชูซองฟอยด์สี่เหลี่ยมเล็กๆขึ้น ลีเจโน่อ้าปากค้าง
“กูว่ามึงไม่น่าจะ... อืม ใหญ่จังวะ”
ก็มันใช่ของเขาที่ไหนกันเล่า!
หลังจากที่จัดการไล่เหรินจวิ้นกลับไปแล้ว เจโน่ก็เดินเข้ามาในห้องนอนเพื่อมาดุเจ้าคนที่เงียบหายไปตั้งแต่เมื่อกี้แต่ภาพที่เห็นต้องส่ายหัว อาจารย์หนุ่มกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงหลังใหญ่อย่างหมดสภาพ เพิ่งกลับจากเดินทางไกลมาแท้ๆแล้วยังคิดเรื่องอะไรลามกอีก
“อ๊ะ”เพียงแค่โน้มตัวลงจะปลุกให้คนตัวสูงไปอาบน้ำแล้วมานอนดีๆ มือหนาของคนแกล้งหลับก็กระชากข้อมือขาวให้เสียหลักรั้งร่างเล็กมานั่งคร่อมที่เอวแข็งแรงของตน
“หนูคะ”รอยยิ้มหวานซิกเนเจอร์พร้อมดวงตาแพรวพราวทำให้เจโน่อยากจะตะกุยใบหน้าหล่อด้วยความหมั่นไส้
“อะไร”
“หนูก็ชอบแฮรี่พอตเตอร์ไม่ใช่หรอคะ วันนั้นหนูแอบพี่ไปดูคุณนิวท์อะไรนั่นกับเหรินจวิ้นยังจำได้ไหม”เจโน่อ้าปากค้างเมื่ออีกคนเริ่มใช้แผนยกความผิดเก่าขึ้นมาหว่านล้อม
“ไปไหนไม่บอก พี่เป็นห่วงมากนะรู้ไหม ไม่สงสารกันบ้างเลย”อาจารย์คนเก่งของคณะยังคงดัดเสียงเล็กเสียงน้อย ใบหน้าหล่อปั้นสีหน้าดูเสียอกเสียใจโอเว่อร์เสียจนน่าหมั่นไส้กว่าเก่า
ลีเจโน่สิต้องถามคำถามนั้น ของที่สรรหามาแต่ละอย่างน่ะไม่สงสารกันบ้างเลยหรอไง
“มาปลอบใจพี่เลยนะคะ ใจพี่หงอไปหมดแล้ว”
“เฮ้อ จะเอาให้ได้เลยใช่ป่ะ”เจโน่ถามเสียงเนือย มือสากซุกซนลูบไล้ที่ต้นขาเล็กอยู่เมื่อครู่เริ่มหายเข้าไปในกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วที่อีกคนชอบให้ใส่นักหนา
“ใช่ค่ะ เนี่ยหนูชอบบ้านสลิธีรินใช่ไหม พี่รู้ใจหนูอยู่แล้ว”ในเวลาแบบนี้ยังมาฉีกยิ้มภูมิใจแบบนั้นได้อีกน่ะก็คงมีแค่นาแจมินนั่นแหละ
“โรคจิตขึ้นทุกวันแล้วนะนาแจมิน”
“เพราะพี่รักหนูม้ากมากต่างหากค่ะ”
“อือ ใส่ก็ใส่”
“หนูคะ!”
“แต่…” ลีเจโน่มองใบหน้าหล่อนิ่ง ก่อนกลีบปากแดงจะกระตุกยิ้มซุกซน
“มีข้อแม้นะ”
NC CUT
(Password : xxxx)
(nongjen's Birthday : mmdd)
FIN
__________________________________________
แจ้งสำหรับคนที่สั่งฟิครอบพรีนะคะ
เราทะยอยส่งพรุ่งนี้กับวันเสาร์น้าจะแจ้งเลขแทรควันเสาร์-อาทิตย์ค่า
ส่วนรอบสั่งเกินเราขอส่งอาทิตย์น้า
ตอนนี้มีชุดสั่งเกินอยู่สองสามชุด(เพราะเราสั่งโรงพิมพ์ผิด;-;) ถ้าใครต้องการรับทักเดมได้นะคะ
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ ช่วงนี้บอกเลยว่าหมดแพชชั่นน่าจะอัพฟิคที่แต่งค้างๆไว้สองสามเรื่องก็เรสยาวแล้ว(ไม่นับซีรีย์น้องเพียร์) อันนี้ก็เอามาใส่ฝนตอนนี้ดีกว่าเพราะเรื่องนี้เราเอาไปรีไรท์เป็นเรื่องยาวน้องเพียร์แล้ว
เราไปแต่งจอยมาด้วยเห็นกันยังงงงงงงง แต่ก็น่าจะหมดแพชชั่นเหมือนกันค่ะ55555555555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เเง้ เค้าขอถามหน่อยจิ คืออ่านNCตรงไหนอ่า อยากอ่านจีงๆค่ะ😭
รอความร้อนแรงส์
จะรอนะคะ รู้สึกได้ถึงความดุเด็ดเผ็ชมัน มาไวๆน้าาาาา