XX' กินเจโน่ [ ALLNO MARKNO MINNO RENNO CUSNO ]

ตอนที่ 15 : [OS] MinNo - Dark Night

Rate : 18+

Note : อย่าอ่านตอนกลางคืน

XX

               

คุณมีสิ่งที่ปรารถนาหรือไม่?

ฆ่าสิ

ฆ่า

ฆ่า

ฆ่า

ผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเท่านั้นที่จะได้พรวิเศษเช่นนี้ไป

ติ่กต๊อก

ติ่กต๊อก

ติ่กต๊อก

เสียงนาฬิกาเดินไปอย่างเชื่องช้า ภายในห้องเรียนมืดมิดเงียบสนิท ชายหนุ่มทั้งเจ็ดผู้ซึ่งนั่งรออย่างใคร่รู้มาเป็นเวลานานเริ่มหมดความอดทน

“รู้ไหมทำไมเราถึงมาที่นี่”แฮชานเอ่ยถามทำลายความเงียบ ไล่จ้องมองใบหน้าบุคคลอีกหกอย่างจับผิด

“ก็ตามคำเชิญนี่ไง”เจ้าของผมบลอนด์แกว่งจดหมายสีดำในมือไปมา

‘ศุกร์สิบสามล้วนมาพานพบหวนคืนสู่โรงเรียนสถานแห่งความทุกข์ระทม ภูติผีบรรดาลสมดังปรารถนา’

ลีเจโน่ขมวดคิ้ว“ทำไมถึงเป็นเราเจ็ดคนล่ะ”

“นั่นสิ สิ่งที่พวกเราเหมือนกันก็มีแต่แค่เคยเรียนด้วยกันตอนม.ปลาย อ้อ มีคู่รักอีกสองคู่สินะ”มาร์คยิ้มเยาะ

“แค่นั้นจริงหรอ”จีซองถามขึ้น ไม่ว่าครุ่นคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

มันต้องมีอะไรซักอย่างที่ต้องเป็นเจ็ดคนนี้สิ มันไม่ใช่ความบังเอิญแน่

แต่มันคืออะไรล่ะ?

“จีซอง เราอยากกลับแล้ว”ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปหาคนรัก มือน้อยดึงชายเสื้ออีกฝ่ายแล้วซุกหน้าเข้าหาอกอุ่น

“เดี๋ยวก็ได้กลับแล้วครับ”คนถูกอ้อนลูบกลุ่มผมนุ่มปลอบเบาๆ

“กลับไม่ได้หรอก”เจ้าของใบหน้าสวยเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบทำให้ทุกสายตาเปลี่ยนมาจ้องที่ตนเพียงคนเดียว

“ทำไมจะกลับไม่ได้”แฮชานถามอย่างมีน้ำโห

“เพราะนี่คือเกมยังไงล่ะ”ริมฝีปากบางกระจับยกยิ้ม

“เกม?”เจโน่เอ่ยทวนอย่างไม่เข้าใจ หันไปมองคนรักที่นั่งนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆก็ไม่ได้คำตอบกลับมา

“หลังจากเที่ยงคืนไป พวกมันจะออกมา เราก็แค่หนีและซ่อน ท้ายสุดผู้ที่สามารถรอดชีวิตเพียงคนเดียวก็จะได้ขอในสิ่งที่ต้องการ ฟังดูยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม”

“พวกมันที่ว่าคืออะไร”

“ผีตายโหงอยากมาเล่นสนุกด้วยไง”

“บ้า นี่มันบ้าไปแล้ว”ปาร์คจีซองหัวเสีย กระชับกอดคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่แสดงท่าทีหวาดกลัวยิ่งกว่าเก่าไว้แน่น เขาไม่น่าพาเฉินเล่อมาเจอเรื่องอะไรพวกนี้เลย

“ถ้าฉันไม่เล่น?”เจ้าของผมบลอนด์ที่ย้ายตัวเองไปนั่งบนโต๊ะครูหน้าห้องถามด้วยน้ำเสียงนึกสนุก

“ก็ตาย”

“เหี้ยไรวะ กูไม่เชื่อเรื่องหลอกเด็กพวกนี้หรอก”ลีแฮชานสบถ กำลังจะเดินออกจากห้องแต่ร่างผอมของคนที่เอ่ยประโยคเมื่อครู่กลับมาขวางไว้เสียก่อน

“นายจะไม่มีทางออกจากโรงเรียนได้จนกว่าจะเป็นผู้ชนะ ลีแฮชาน”

“เหอะ”ร่างหนาผลักเพื่อนร่วมห้องให้พ้นทางก่อนฮึดฮัดเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจคำเตือนแม้แต่น้อย

เหรินจวิ้นยักไหล่ “ก็ดี รนหาที่ตายเองไปแล้วหนึ่ง”

“แจมิน กลับเถอะ”คนตัวขาวเอ่ยเสียงแผ่ว เข้ามาจับมือหนารั้งให้เดินมาด้วยกันหากแต่ร่างสูงกลับยื้อไว้

“ไม่ ฉันจะเล่น”บุคคลที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยเสียงแข็ง

“แจมิน...”

“เชื่อฉันนะเจโน่ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อนาย”เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก้มลงใช้ดวงตาคมมาสบกันด้วยความจริงจัง เมื่อจ้องลึกเข้าไปก็พบเพียงความรักและความห่วงใยที่แจมินมอบให้เขาเสมอมา มือใหญ่กุมกระชับฝ่ามือนุ่มแน่นขึ้นกว่าเก่า

เจโน่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก โตมาจึงป่วยออดๆแอดๆตลอด แม้แต่ทำงานหนักๆเขาก็ไม่สามารถทำได้ คนรักของเขาต้องคอยดูแลทุกอย่าง หลายครั้งที่ตนนั้นต้องทรมาณกับอาการเจ็บป่วยและลึกๆก็รู้ดีว่าเป็นภาระแจมินมากเพียงไร แจมินอาจคิดว่าเกมนี้เป็นทางเดียวที่จะช่วยให้เขากลับมาใช้ชีวิตได้อย่างผู้อื่น เมื่อเห็นท่าทีมั่นคงของคนรักจึงเริ่มเบาใจ พยักหน้าอย่างจำยอมด้วยสีหน้าที่กังวล

“รักกันดีจริงนะ”เหรินจวิ้นเอ่ยแขวะด้วยน้ำเสียงยียวน มองเจโน่ด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างทุกครั้งที่เจอกัน

“เลิกพล่ามแล้วบอกกฎมา”

“ก็แค่ฆ่า ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่าอาจจะโดยพวกเราเองหรือ...อืม คงรู้กันแล้วเนอะ ก่อนพระอาทิตย์โผล่พ้นจากดินต้องมีผู้เหลือรอดเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“ถ้าเหลือมากกว่านั้นหรือรอดกันหมดล่ะ”

หวงเหรินจวิ้นนิ่งเงียบ ใบหน้าสวยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆผินมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตีเวลาใกล้เที่ยงคืนเข้ามาทุกที

“ไม่มี”

“จะไม่มีผู้รอดมากกว่าหนึ่ง”

เต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงนาฬิกาเรือนเก่าประจำโรงเรียนตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากทั่วสารทิศของโรงเรียน ดังระงมจนจับทิศทางไม่ได้ ฟังดูน่าสลด เจ็บแค้น หวาดกลัว ปนเปเสียจนแยกไม่ออก

“เริ่มเกม”

ลีแฮชานก้าวฉับๆไปตามทางเดินมุงหลังคาเพื่อไปยังประตูหน้าโรงเรียน ได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้นทำให้รู้สึกหงุดหงิดไปกันใหญ่ เขามารอตั้งแต่สามทุ่มเพราะคิดว่าจะได้อะไรดี ๆกลับไปบ้างแต่ก็พบกลับต้องมาฟังสิ่งงมงายไร้สาระที่สุด เหอะ ของแบบนั้นมีจริงที่ไหน

แหมะ

“เหี้ยไรวะ”ของเหลวเหนียวหนืดหยดลงบนแก้ม ร่างสูงปาดมันออกด้วยความหัวเสียในขณะก้าวเดินต่ออย่างรีบเร่งโดยที่ไม่ได้คิดสนใจด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

      แหมะ

     แหมะ

หยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นลงมาทำให้รำคาญจนต้องเช็ดออกแล้วใช้ไฟฉายส่องส่วนที่เลอะที่มือของตน พบว่าของเหลวที่ว่ามันคือน้ำเหลือง ลีแฮชานชะงักปัดความคิดไร้สาระในหัวออก

แต่เมื่อตัดสินใจเงยขึ้นมองก็ต้องเบิกตากว้าง

ร่างผอมกระหร่องเกาะอยู่บนเพดานคล้ายสัตว์กำลังออกหากินตอนกลางคืน ถึงตัวจะเข้าหาเพดานแต่ใบหน้ากลับหันลงมาหาข้างล่างอย่างผิดรูป ดวงตาเว้าลึกมืดสนิทไร้ลูกตาอย่างที่ควรจะเป็น จมูกไร้ความโด่งนูนมันยุบไปกับใบหน้ามีเพียงรูเล็กๆทั้งสองที่แทบจะมองไม่เห็น ริมฝีปากปริแตกฉีกยิ้มจนน้ำเหลืองไหลย้อยลงมาอีกครั้งก่อนมันจะฉีกขาดจนผิวหนังเหี่ยวเกิดรอยแตกแผลสดๆลากยาวไปถึงใบหู เลือดและน้ำหนองจากปากแผลส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง

มือยาวที่มีเพียงกระดูกขาวติดเศษเนื้อเน่าเฟะค่อยๆยื่นลงมาอย่างเชื่องช้า

“ม...ไม่ ...ไม่จริง”ลีแฮชานแข็งขาอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความหวาดกลัวถึงที่สุด ทั้งที่ควรหนีแต่ก็ไม่มีสติพอที่จะทำอย่างนั้น

จนมือเย็นชืดคว้าหมับเข้าที่ลำคอ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”

ทั้งสองวิ่งมายังสระว่ายน้ำ มือหนากุมกระชับมือเล็กให้แน่นกว่าเก่า ปาร์คจีซองจำได้ว่าครั้งตนยังอยู่ที่นี่ด้านหลังจะมีห้องสำหรับให้นักกีฬาเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ถ้าไม่ใช่สมาชิกในอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ

“แค่หลบอยู่ในนี้จนเช้า เราก็ปลอดภัยแล้วนะเฉินเล่อ”ใบหน้าหล่อโน้มลงกดจูบที่แก้มนิ่มรั้งร่างเล็กเข้าในอ้อมกอดอุ่น คนในอ้อมกอดของเขาตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสารด้วยความกลัว จีซองรู้ดีว่าคนรักของตนบอบบางมากเพียงไร ริมฝีปากหยักกดจูบลงที่หน้าผากเนียน กระซิบคำปลอบซ้ำๆให้ร่างเล็กลดความกลัวลง

“เรากลัวจริงๆนะ เราอยากกลับบ้าน”

“ไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับเราจะไม่มีใครทำอะไรเฉินเล่อได้ทั้งนั้น”พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ลูบไล้แก้มขาวจับให้ใบหน้าหมดจดเงยขึ้นมาสบกัน ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะปกป้องเฉินเล่อให้ถึงที่สุด

“พี่จ๋า”

เสียงเล็กๆทำให้ทั้งสองหันขวับ ร่างเล็กของเด็กผู้หญิงอายุไม่เกินห้าขวบยืนอยู่เบื้องหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ เด็กน้อยยืนหันหลังทำให้เห็นเพียงผมหยิกลอนสีน้ำตาลแดงสยายเต็มแผ่นหลังและชุดเดรสสีขาวฟูฟ่อง

รั้งคนรักที่ทำท่าจะก้าวไปหาผู้มาใหม่ไว้ จีซองจ้องร่างเล็กเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ

“หนูมาจากไหนครับ”คนตัวขาวถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ

“พี่จ๋ามาเล่นกัน”ร่างเล็กค่อยๆหันมาหาอย่างเชื่องช้า เฉินเล่อร้องลั่นเมื่อเห็นว่าใบหน้ากลมนั่นไม่มีอวัยวะใดๆไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ดวงตา จมูก หรือแม้แต่ปากทั้งที่ยังส่งเสียงอยู่

“มาเล่นกัน พี่จ๋ามาเล่นกัน”

“มาเล่นกัน!”

“มาเล่นกัน!!!”

“มาเล่นกัน!!!!!”

ก้าวเท้าเข้ามาหาพร้อมเสียงที่แหลมขึ้นเรื่อยๆจนมาอยู่ในระยะประชิด ปาร์คจีซองตัดสินใจยกเท้าถีบจนร่างเด็กน้อยกระเด็นไปไกลแล้วรีบฉุดมือคนรักให้วิ่งหนี

“ฮืออ นี่มันอะไรกัน”คนขวัญอ่อนร้องไห้ออกมา ความหวาดกลัวทำให้เฉินเล่อไร้ซึ่งสติสะดุดขาตัวเองจนล้มลงไปกับพื้น

“เฉินเล่อ”ปรี่เข้ามาประคองร่างขาวช่วยพยุงให้ยืนขึ้นแล้วดันให้วิ่งต่อโดยมีตนระวังให้อยู่ด้านหลัง

“เล่นกับหนู! พี่จ๋าเล่นกับหนู!!”เด็กน้อยเมื่อครู่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังกระชากดึงร่างหนาด้วยแรงมหาศาลทำให้จีซองต้องผลักคนรักออกห่าง มือเล็กของเด็กอายุห้าขวบยืดยาวตวัดรัดร่างกายแข็งแรงไว้ราวกับงูเหลือม แน่นเสียจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกรอบ

“จีซอง!!!”เฉินเล่อกรีดร้องสุดเสียง

“หนีไปเฉินเล่อ! หนี! อั่ก!!”แรงกอดรัดที่มากขึ้นทำให้ร่างสูงตาเหลือก รับรู้ได้ว่าชิ้นส่วนในร่างกายเริ่มหัก ดิ้นทุรนทุรายเท่าไหร่ก็ไม่มีทางหลุดพ้น ลำคอหนาถูกรัดแน่นเสียจนลมหายใจเริ่มขาดห้วง แม้รู้ดีว่าความตายกำลังมาเยือนแต่สิ่งที่ห่วงที่สุดก็มีเพียงร่างเล็กตรงหน้า

“ไม่ ฮืออ จีซอง”

“ไปซะ!”

“ฮึก ฮือออ”ร่างเล็กวิ่งออกมาจากห้องอย่างสติแตก ถึงจะร้องไห้สะอื้นตัวโยนแต่ก็ไม่ได้หยุดวิ่งตามที่คนรักได้สั่งไว้

ผลั่ก

“ฮือ มาร์ค..จีซอง อึก ฮือออ”ปล่อยโฮออกมาแล้วโผเข้ากอดเพื่อนร่วมห้องด้วยความขวัญเสีย การเจอคนอื่นทำให้คนตัวเล็กลดความหวาดกลัวลง แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่มีทางที่จะอยู่ท่ามกลางสิ่งน่ากลัวเหล่านี้ด้วยตัวคนเดียวได้

“ใจเย็นๆเฉินเล่อ เกิดอะไรขึ้น”มาร์ครั้งไหล่เล็กออกห่างแล้วก้มถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

“จีซอง..ฮึก จีซองตายแล้ว”เฉินเล่อก้มหน้าร้องไห้ เนื้อตัวสั่นเทาเพราะความกลัวและเศร้าใจโถมเข้ามา เพราะเขาใช่ไหม ที่คนรักของเขาต้องตายเพราะเขามันอ่อนแอใช่ไหม

หากแต่ใบหน้าคมเข้มกลับแสยะยิ้ม

“แล้วเฉินเล่อไม่อยากไปหาจีซองหรอ”

“ม.. มาร์ค”เฉินเล่อชะงักรีบผละออกก่อนก้าวหนี ดวงตาช้ำมองร่างหนาตรงหน้าอย่างหวาดระแวง

“ก็รักกันมากไม่ใช่หรอ จีซองตายไปแล้วไม่คิดอยากตายตามไปบ้างหรอเฉินเล่อ”สาวเท้าเข้ารุกคืบเข้าประชิดกว่าเก่าจนร่างเล็กร่นถอยหนี

“ไม่ มาร์ค เรา…”

ตู้ม!

ร่างเล็กตกสู่ผืนน้ำเต็มแรงจนผิวน้ำกระจายเป็นวงกว้าง คนผลักหัวเราะร่าอย่างพึงพอใจ เคยโง่ยังไงก็โง่อยู่อย่างนั้น

“แค่ก...ช่วย อึก ช่วยด้วย”จงเฉินเล่อตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำ ขาเล็กพยายามตีพยุงตัวให้ลอยขึ้นอย่างที่คนรักเคยสอน เบิกตากว้างเมื่อมีมือบวมอืดมาจับข้อเท้าขาวไว้แล้วเริ่มกระชากตนสู่ก้นสระลึก

“อ...มาร์ค ฮึก... ช่วย”

“ลาก่อน เฉินเล่อ”

คนผมบลอนด์ยกยิ้มกว้างก่อนหันหลังเดินออกไปโดยไม่คิดจะเหลียวมองด้านหลังอีก

“ไงเจโน่ แจมินมันไปไหนแล้วล่ะ”เดินมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอเห็นแสงไฟรำไรจากห้องผู้อำนวยการ เข้าไปก็พบกับเพื่อนร่วมห้องอีกคนที่นั่งเหม่ออยู่บนโซฟาตัวยาว เสียงนาฬิกาตีเวลาบอกว่าใกล้ตีสามทำให้มาร์คกระชับคัตเตอร์ที่ซ่อนไว้ข้างหลังแน่น

เขามีเวลาไม่มากต้องแล้ว รีบฆ่าทุกคนให้เร็วที่สุดแล้วไปหาที่ปลอดภัยเพื่อซ่อนตัว

“แจมินตายแล้ว”

ร่างหนาเผลอถอนหายใจ โล่งอกไปมากเพราะตอนที่เรียนด้วยกันนาแจมินถนัดใช้ความรุนแรง ถ้าต้องปะทะกันมาร์คลีไม่แน่ใจว่าตนจะสู้ได้อย่างง่ายๆหรือเปล่า

“ทำไม โล่งใจหรอ”คนตัวขาวหัวเราะ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองร่างหนา ริมฝีปากสีเรื่อเบ้ออกคล้ายกำลังเย้ยหยัน

“เปล่านี่”

“หรอ”

“อย่าพูดมากเลยหน่าเจน เรามาจบเรื่องนี้ก่อนที่จะมีตัวอะไรโผล่ออกมาดีกว่า”ก้าวสามขุมเข้าหา ร่างหนาชูคัตเตอร์ในมือขึ้น ใบมีดคมปลาบวาวสะท้อนแสงไฟ แต่เจโน่ยังนั่งนิ่งไม่ได้มีท่าทีจะต่อสู้หรือวิ่งหนีแต่อย่างใด

“ถ้าไอ้แจมินมันฉลาดซักนิดมันคงไม่พานายมาตายแบบนี้หรอก ถ้าจะโทษก็โทษที่รักนายเถอะนะ”ดวงตาคมฉายชัดถึงความโหดเหี้ยม มือหนากระชากข้อมือขาวรั้งร่างผอมเข้าหาตัว อีกข้างง้างสิ่งมีคมขึ้นสูง

“ลาก่อน”

มุมปากสวยยกขึ้น

“นั่นสินะ... ลาก่อนมาร์ค”

พลั่ก!

ท่อนเหล็กหนาฟาดเข้าที่ท้ายทอยอย่างจัง เมื่อเจ้าของผมบลอนด์ล้มลงนาแจมินก็กระหน่ำฟาดซ้ำๆไม่ยั้งแรงเสียจนเลือดสีแดงเข้มของอีกฝ่ายกระฉูดเลอะทั่วทั้งกายตน ร่างหนานอนคว่ำหน้าท่ามกลางเลือดเจิ่งนองเต็มพื้นกระเบื้องสวย จนกระทั่งมาร์คลีแน่นนิ่งไป คนตัวสูงจึงยอมหยุดมือ

สายตาดุดันเงยขึ้นมาสบกัน นาแจมินที่ขบกรามแน่นค่อยๆผ่อนลมหายใจถี่รัวลงเป็นปกติแล้วทิ้งท่อนเหล็กชุ่มเลือดลงพื้น เดินเข้าไปกอดร่างผอมของคนรักแน่น

ไล้ปลายจมูกโด่งสันไปตามกลุ่มผมนิ่มและขมับขาวปลอบประโลม กดริมฝีปากหยักได้รูปจูบลงที่หน้าผาก แก้มเนียนทั้งสองข้าง จนถึงกลีบปากแดง

ประทับจูบซ้ำๆแล้วถึงป้อนจูบลึกซึ้ง บดขยี้ริมฝีปากร้อนจัดทาบเม้มกลีบปากฉ่ำ แลกเปลี่ยนความรักซึ่งกันและกันผ่านปลายลิ้น

“อื้อ...แจมิน”เจโน่ครางแผ่ว หลับตาพริ้มเงยหน้าขึ้นเปิดทางให้ร่างสูงเมื่อใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซร้ลำคอขาว ริมฝีปากร้ายกาจดูดเม้มและขบดุนทำรอยสีช้ำไปมา ร่างผอมถูกยกให้ขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ วกกลับมาแนบจูบกลีบปากแดงก่ำราวกับคนไม่รู้จักพอ ดวงตาเรียวปรือมองใบหน้าหล่อนิ่ง

“ตอนนี้ไม่ได้นะแจมิน”จับมือสากที่เข้ามาลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียดใต้เสื้อของตนไว้

“ทำไม”แจมินเอ่ยถาม เจโน่เม้มปาก รู้ดีว่าคนรักของตนไม่กลัวอะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นคนอื่นที่จ้องจะฆ่าหรือแม้แต่สิ่งลี้ลับในโรงเรียนแห่งนี้ แต่เขากลัว

คนตัวขาวยิ้มโอบลำคอแกร่งมอบจูบหวานล้ำ กดจูบสันกรามคมผะแผ่วอย่างทุกทีที่ต้องการออดอ้อน

“รีบจบเกมนี้แล้วกลับบ้านกันนะ”

“แจมิน”เจ้าของใบหน้าสวยฉีกยิ้ม ทางเดียวที่จะขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกกลางได้ก็คือการต้องขึ้นบันไดจากชั้นบนสุดไปอีกหนึ่งชั้น  เมื่อเหรินจวิ้นเดินมาได้เพียงครึ่งก็เจอร่างสูงยืนดักรออยู่แล้ว

“คนรักของนายไปไหนซะล่ะหรือ…ตายไปแล้ว”

“เจโน่อยู่ข้างบน”

“คิดถึงแจมินของฉันจัง”มือเรียวยกขึ้นโอบลำคอหนาเลื่อนใบหน้าสวยเข้ามาในระยะประชิด เผยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอียงใบหน้าประกบจูบริมฝีปากหยักขบเย้าเบาๆแล้วผละออกอย่างเชื่องช้าโดยที่นาแจมินไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบรับใดๆ

         “คิดจะทำอะไร”

“ฉันรักนายนะแจมิน ฉันอยากให้นายคิดดูใหม่ มาร่วมมือกับฉันไม่ดีกว่าหรอ”เอ่ยเสียงหวานก่อนกดกลีบปากกระจับจูบไปตามลำคอแกร่งไล้ปลายลิ้นเล็กตวัดเลียไปมาอย่างซุกซน

“ทำไมฉันต้องร่วมมือกับนายด้วย?”ก้มมองใบหน้าหวานมองในระยะประชิด ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของกันและกัน

เหรินจวิ้นฉีกยิ้มเย้ายวน

“นายก็บอกไม่ใช่หรอว่าชอบเซ็กส์ของฉันที่สุด นายหลงไหลร่างกายของฉันแค่ไหน นายจำได้ไหมว่าเรามีความสุขกันแค่ไหนน่ะแจมิน”

“ลีเจโน่ไม่มีดีอะไรด้วยซ้ำ เลือกฉันสิแจมิน”

“หึ”

มือสากดันร่างบางออกอย่างไร้เยื่อใย ใบหน้าหล่อคมคายมีเพียงความเฉยเมย แจมินจ้องอีกฝ่ายนิ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็น

“ฉันรักเจโน่”

“เหอะ รักงั้นหรอ ผู้ชายที่มั่วไปทั่วอย่างนายรักใครจริงด้วยหรอแจมิน”

“มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะเข้ามาแส่ ฉันรักเจโน่”

“ไม่จริงหรอกแจมิน นายอย่าหลอกตัวเองไปเลยหน่า”เหรินจวิ้นยิ้มเยาะ มือสวยล็อคสันกรามคมไว้แล้วป้อนจูบดูดดื่มเรียวลิ้นเล็กเย้าแหย่เข้าเกี่ยวตวัดลิ้นสากอย่างซุกซน ปรือสบดวงตาคมออดอ้อนจูบที่ริมฝีปากหนาครั้งแล้วครั้งเล่า มืออีกข้างลูบไล้ร่างกายแข็งแรง สัมผัสลอนกล้ามแน่นผ่านเสื้อยืดที่อีกฝ่ายใส่ โดยมีสายตาคมมองตามมือสวยจนมันเลื่อนลงต่ำในที่สุด

คุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูงใช้แนวฟันขาวกัดซิปกางเกงยีนส์รูดลงอย่างเชื่องช้าโดยที่ยังช้อนดวงตาใสขึ้นสบกับอีกฝ่าย

“เลือกฉันสิแจมิน”

เสียงนาฬิกาตีห้าครั้งบ่งบอกเวลาว่ารุ่งเช้าเข้าใกล้ขึ้นมาทุกที เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดเหรินจวิ้นก็ฉีกยิ้มกว้างสมใจก่อนเข้ามากอดเอวสอบ ซบใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้าง

“ชอบรึเปล่าที่ฉันทำให้”

“อืม”

          “ฮืออออออออออออออออออ”เสียงครวญครางอย่างโหยหวนดังออกมาจากบันไดข้างล่างทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว

          “มันจะมาแล้ว รีบไปฆ่าลีเจโน่แล้วหนีกันเถอะแจมิน”

          “รู้อะไรไหม”

“หืม…”

“คนต้องตายไม่ใช่เจโน่แต่มันคือนาย เหรินจวิ้น”

สิ้นเสียงทุ้มมือหนาก็ตบเข้าที่ใบหน้าสวยเต็มแรงจนร่างบางเสียหลักกลิ้งลงไปตามขั้นบันได

“อั่ก”มือสวยจับยึดราวบันไดไว้ได้ ร่างกายระบมไปหมดทุกส่วน รับรู้ได้ถึงความปวดร้าวของขาทั้งสองข้างจนไม่สามารถลุกเดินได้

“ฮือออออออออออออ”เสียงร้องดังขึ้นมาเรื่อย ๆจนเจ้าของปรากฏให้เห็นที่บันไดขั้นล่างสุด ร่างกายบิดเบี้ยวผิดมนุษย์โซเซคลานไปมา เสี้ยวปากเหวอะหวะเพราะส่วนหนึ่งแหว่งออกจนเห็นแนวฟันเหลืองหัก ใบหน้าซีดขาวมีเครื่องหน้าเหลือเพียงครึ่งซีก ดวงตาข้างหนึ่งเว้าโบ๋อีกข้างลูกตาห้อยต่องแต่ง แก้มตอบที่ยืดตึงเพราะปากกำลังอ้าออกมีหนวนตัวอ้วนยาวกำลังชอนไชแทะเนื้อเปื่อยๆปนกับของเหลวข้นสีแดงเข้มเยิ้มที่จะหยดลงบนพื้นอยู่รอมร่อ

มันกำลังคลืบคลานเข้ามาอย่างเชื่องช้า เหรินจวิ้นพยามฝืนความเจ็บปวดคลานกระเสือกกระสนหนีเอาชีวิตรอด แจมินเห็นดังนั้นจึงเตะอัดซี่โครงซ้ำจนคนตัวขาวกระอักออกมาเป็นเลือด ดวงตาคมเหลือบไปเห็นเชือกบนพื้น ส่งเสียงหึในลำคอก่อนกระชากข้อมือเล็กมามัดไว้กับราวบันไดเหล็ก

“ย..อย่า ได้โปรด”

ร่างสูงก้าวถอยหลังออกมา มองร่างกายน่าสยดสยองนั่นพุ่งเข้าหาเหรินจวิ้นอราวกับเหยื่ออันโอชะ สิ่งแปลกประหลาดรุมทึ้งร่างกายหอมหวานจิกตะกุยเนื้อจนหลุดเป็นชิ้นๆ คว้านอวัยวะภายในออกมาเคี้ยวกินอย่างตะกละตะกลาม เลือดสดๆกระเด็นเต็มพื้นไหลลงตามขั้นบันไดลงสู่ด้านล่าง

นาแจมินยืนมองภาพตรงหน้าอย่างเฉยเมย

          “แจมิน ทำไมมาช้าจัง”เจโน่โผเข้ากอดคนรักแน่นแนบใบหน้าซุกอกกว้าง “ฉันกลัวไปหมด กลัวว่านายจะเป็นไรไป”

          “ไม่หรอก ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไงไม่ต้องกลัวนะ”

          เจโน่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมก่อนฉีกยิ้มบางเบา

          “ฉันรักนายนะแจมิน”

          “ฉันก็รักนาย”

ฉัวะ!

“อ๊ากกกกกกกก”นาแจมินร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

เหล็กแหลมจ้วงแทงเข้ามาที่ลูกตาแล้วกระชากออกจนมันกลิ้งหลุนๆลงบนพื้นสกปรก

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ฉัวะ!

มือขาวแทงซ้ำลงที่เบ้าตาอีกข้าง ควักลูกตากลมติดออกมากับเหล็กแหลม ยิ่งเลือดอีกฝ่ายกระเด็นโดนใบหน้าตนก็ยิ่งหัวเราะร่า ดวงตาเรียวมองมันอย่างชื่นชมเพียงชั่วครู่แล้วโยนทิ้งอย่างไม่แสแย

          “อ๊ากกกกกกกกกก”มือหนายกขึ้นกุมตาทั้งสองข้าง  ก้าวถอยหลังหนีแต่ก็สะดุดจนล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดแทรกซึมไปทั้งใบหน้า ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็บังคับให้เปลือกตาลืมขึ้นไม่ได้ สิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงความเจ็บปวดแสนสาหัสและความมืดเท่านั้น

“เจ็บหรอแจมิน นายเจ็บเป็นด้วยหรอ”เจโน่ถามเสียงสูง

ทุกคนที่ถูกเชิญมาเล่นเกมวิปริตนี่คือคนที่นาแจมินเคยนอกใจเขาทั้งนั้น

จงเฉินเล่อ คนรักเก่าของแจมิน และคนรักของมัน

หวงเหรินจวิ้น มันอ่อยแจมิน คอยจ้องจะแย่งแจมินไป แจมินที่เขาแสนรักก็กลับนอกใจไปมีอะไรกับมันตั้งหลายครั้งหลายหน ไม่ได้คิดจะแคร์ด้วยซ้ำว่าเขาจะรู้หรือไม่

ลีแฮชาน คนที่คิดทุเรศๆกับเพื่อนตัวเองแบบนั้นก็สมควรแล้วที่ต้องตายไปอย่างทรมาน

มาร์คลี มันเกลียดเขาคอยแต่จะเป่าหูให้แจมินหักหลังเขา ให้เลิกกับเขา

ลีเจโน่รู้ดีว่าเหรินจวิ้นทะเยอทะยานมากแค่ไหนจึงหลอกใช้ให้มันเป็นคนเริ่มทำพิธีกรรม เขียนกฎปลอมลงไปในตำราและส่งจดหมายเชิญทุกคนมาในที่แห่งนี้

ขอแค่มีชีวิตรอดจากผีตายโหงได้จนถึงเช้าก็จะสามารถทำพิธีขอสิ่งที่ตนต้องการได้ได้แต่ต้องขอด้วยความโกรธแค้นอันแรงกล้าเท่านั้น มนต์ดำแสนชั่วร้ายนี้จึงจะได้ผล

เจโน่มองคนรักของตนด้วยน้ำตาอาบแก้ม เห็นอีกฝ่ายเจ็บปวด หัวใจของเขาก็ชาหนึบแต่ในขณะเดียวกันจิตใจส่วนลึกมันกำลังป่าวร้องสะใจอย่างบ้าคลั่ง

ทั้งแสนรักและแสนเกลียด

รักจนไม่อยากให้นาแจมินไปมองใคร

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายนอกใจ

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายมองคนอื่น

เขาเจ็บปวดทุกครั้งแต่ต้องค่อยทำเป็นไม่สนใจ

ต้องคอยแกล้งโง่ให้คนอื่นหัวเราะเยาะ

แต่ก็เป็นนาแจมินที่คอยโอบอุ้มเขา

คอยอยู่ด้วยทุกครั้งที่ลีเจโน่หมดสิ้นความสุข

รักเหลือเกิน

รัก

เขารักนาแจมินและจะไม่แบ่งให้ใครอีก

เลือดไหลจากเปลือกตาอีกฝ่ายอาบลงบนแก้มสากเป็นสาย เจโน่หัวเราะราวกับคนไร้สติ ปาดเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดจากใบหน้ารูปสลัก ใช้นิ้วชี้เขียนอักขระแปลกประหลาดลงบนพื้นดาดฟ้า ปากเล็กเริ่มพึมพำบทสวด

“ขอแต่ภูติผีปีศาจใดๆ สิ่งมืดมนที่จำยอมต่อความโกรธแค้นได้โปรดประทานพรแก่เรา เราผู้ซึ่งมีความชัง ความรัก ความอาฆาตขออธิฐาน ขอไม่มีสิ่งใดจะมาพรากเรากับคนรักแยกจากได้แม้แต่ความตายอันเป็นจุดสิ้นสุด”

“หากนาแจมินไม่ได้รักเราด้วยใจจริงก็ขอให้อยู่ตกอยู่ในโลกที่มืดมิดเช่นนี้”

“ทุกภพทุกชาติไป”

End

//

___________________________________

  สำหรับคนที่อ่านตอนกลางคืนหรือตอนกินข้าวอยู่ก็ขอโทษด้วยนะคะ

B
E
R
L
I
N
❀