คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Story :: [SF] Who are you..? :: You’re Park Yuchun [Part II ]
Story :: [SF] Who are you..? :: You’re Park Yuchun [Part II ]
Rate :: ??
Note :: ติชมด้วยนะคะ ^^
***
….คุณคือ ปาร์ค ยูชอน...
***
คุณกำลังกลัว.....
“พี่ครับ..........ผมว่าบ้านเรามีผี”
คุณสะดุ้งอย่างรวดเร็วทันทีที่น้องเล็กของบ้านพูดจบ เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นทำให้คุณพยายามแค่นเสียงหัวเราะตามคนอื่นๆในบ้าน ทั้งๆที่ความรู้สึกเย็นยะเยียบเริ่มเข้ามาก่อกุมที่หัวใจ
เพราะ....ความลับสุดยอดของยอดเพลล์บอยเช่นคุณก็คือ
คุณกลัวผีเป็นที่สุด.....
“ฝันไปรึเปล่าชางมิน”คุณได้ยินยุนโฮถาม คำถามที่ทำให้ชางมินหน้ามุ่ยก่อนตอบเสียงหงุดหงิด
“ฝันบ้าอะไรล่ะครับ ผมไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะเนี่ย”คำตอบที่ทำให้เหงื่อเม็ดโตๆเริ่มผุดขึ้นมาตามไรผมของคุณ ขณะที่จุนซูหันมาสบตาด้วย อะไรบ้างอย่างที่คล้ายจะถามว่า ‘กลัวเหรอ?’ ในดวงตาคู่นั้นทำให้คุณต้องแข็งใจถามชางมินด้วยเสียงคล้ายล้อเล่น
“พี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย หือ? ถ้าผู้หญิงสงสัยจะเป็นเรื่องดีมากกว่านะ”
“นายก็สนใจแค่นี้แหละยูชอน” แจจุงว่า ทั้งๆที่คุณอยากสวนกลับใจแทบขาดว่าต่อให้สวยแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจหรอก หากแต่การรักษาภาพพจน์นั้นสำคัญกว่า คุณจึงแค่หัวเราะเบาๆ
“นายเห็นอะไร” คราวนี้เป็นยุนโฮที่ถามขึ้นอย่างสนใจ
“ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในบ้านของเรา.....”
“เห็นแบบไหนอ่ะ มาเป็นคน หรือเครื่องในทะลัก”คำถามของจุนซูทำให้คุณลอบกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
“ผมเห็นแบบแว๊บๆอ่ะ มีอะไรเรืองๆเป็นรูปร่างผู้หญิง......”
“ฝัน!” แจจุงว่า ทำให้คุณอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหาทางเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
“ช่างมันเหอะ เออนี่........วันนี้ฉันจะกลับค่ำหน่อยนะ มีนัดกับเยจี”คุณเอ่ยชื่อ ฮัน เยจี ดาวคณะของคุณที่กำลังจีบอยู่ในขณะนี้ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงวันนี้คุณแค่ไม่อยากอยู่บ้านตอนกลางคืน.....
“ดึกมากมั๊ย ยูชอน คืนนี้ฉันจะกลับดึกมากสักหน่อย ประธานนักศึกษาโทรจิกฉันให้ไปช่วยสรุปเอกสารให้มันหน่อย กว่าจะเสร็จก็คงดึก” แจจุงที่ช่วยงานในสโมสรนักศึกษาว่า
“ฉันด้วย คืนนี้กลับดึกนะ จะแวะไปเยี่ยมแม่น่ะ” ยุนโฮว่าต่อ
“ส่วนคืนนี้ฉันไม่กลับบ้านนะ ต้องไปทำธุระ”จุนซูพูด คำพูดที่ทำให้คุณต้องขมวดคิ้ว รู้สึกแม่งๆกับคำพูดของคนตัวเล็กกว่า
อย่างจุนซูเนี่ยนะจะมีธุระตอนกลางคืน?
หากแต่ก่อนที่คุณจะได้ว่าอะไรต่อ น้องเล็กของบ้านก็โวยขึ้นซะก่อน
“อะไรอ่ะ ทำไมพวกพี่ทำงี้....... พี่จะให้ผมอยู่คนเดียวในบ้านทั้งๆที่เราสงสัยกันว่ามีผีน่ะเหรอ?”
“น้อยๆหน่อยชางมิน ไอ้คนที่สงสัยน่ะนายคนเดียวไม่ใช่เหรอ”คุณเถียงอย่างหงุดหงิด ขณะที่หัวใจข้างเต้นรัวอย่างเร็ว
ไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้จริงๆ........ให้ตายเหอะ คุณคิด
หากแต่ชางมินยังคงโวยต่อ “ไม่รู้แหละ ยังไงผมก็ไม่ยอมอยู่คนเดียวเด็ดขาด”
คุณล่ะอยากฆาตกรรมน้องเล็กของบ้านขึ้นจริงๆสิ.......... ทำให้คุณเริ่มกลัวยังไม่พอ ยังจะมาชวนคุณให้อยู่ด้วยอีก หากแต่ที่ทำได้คือใช้ดวงตาคู่คมของคุณจ้องใบหน้าหล่อๆของชางมินด้วยแววตานิ่งๆ พยายามไม่ให้ความกลัวหลุดลอดออกไป
“ให้ยูชอนอยู่ดิ นายอยากเจอผีผู้หญิงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”จู่ๆจุนซูก็โพล่งขึ้นมา ด้วยคำพูดที่ทำให้คุณตาเหลือก
“ดีเลย ถ้ามีจริงก็ให้ยูชอนจีบซะเลย จะได้ไม่มารบกวนเราอีก”คำพูดของแจจุงทำให้คุณยิ่งอึ้ง อยากตะโกนใส่หน้าเพื่อนดังๆว่า
ต่อให้สวยขนาดไหน ก็ไม่เอา(โว๊ยยยยยย)
***
แอ๊ด......
เสียงเปิดประตูเข้าบ้านที่ร้อยวันพันปีไม่เคยฝืด แต่ทำม๊ายทำไมต้องมาเริ่มฝืดวันที่คุณกลับดึกและมีเรื่องแปลกๆในบ้านด้วยนะ คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนล็อคประตู แล้วเข้าบ้าน พลางยกข้อมือซ้ายขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา หน้าปัดที่เรืองแสงนั้นบอกเวลาได้ดีว่าตอนนี้ดึกขนาดไหน
ตี 1 กว่าๆ..........ชางมินคงจะนอนแล้ว
เงาของใครบางคนเดินโฉบผ่านข้างหลังคุณไปให้เห็นจากหางตา
หรือวันนี้มันอาจจะอยากนอนดึกก็ได้...........
คุณกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากเย็น..... พลางพยายามปลอบใจตัวเอง เมื่อกี้ที่เห็นอาจจะเป็นชางมินหรือคุณอาจจะตาฟาดไปเองก็ได้
แต่อะไรบางอย่างบอกคุณว่ามัน ‘ไม่ใช่’
แวบ.....
อีกแล้ว...... เงาของอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวให้คุณเห็นจากหางตาอีกแล้ว
คุณค่อยๆหลับตาลง พยายามตั้งสติที่ตอนนี้เตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ก่อนบอกกับตัวเองว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณจะไม่หันไปมองด้านหลังเป็นอันขาด
ไม่รู้ว่าคุณคิดไปเองรึเปล่า..... แต่ตอนนี้เหมือนว่าทุกเสียงจะหายไป เหลือไว้เพียงความเงียบงันที่ทำให้คุณได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้น ชัดขึ้น ชัดขึ้น และชัดขึ้นเรื่อยๆ คุณพยายามตั้งสติอีกครั้งว่าแล้วก้าวเท้าขึ้นบันได....
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นในความเงียบงันมาจากทางด้านหลังพร้อมๆกับที่ลมหายใจของคุณเหมือนจะหยุดไป
ถึงแม้จะบอกกับตัวเองว่าจะไม่หันไป แต่หางตาเจ้ากรรมกลับมองเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจคุณแทบจะหยุดเต้นจริงๆ ก่อนตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองกระจกที่แจจุงเคยภูมิใจนักหนาเมื่อเจ้าตัวสามารถนำมาติดใกล้ๆราวบันได้ชั้นบนสุดได้
และแล้วคุณก็เห็นมัน!
ร่างบอบบางในชุดสีขาวของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังลอยอยู่ด้านหลังคุณ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
***
TBC.
ความคิดเห็น