Masquerade in the darkness คฤหาสน์ต้องสาป

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

O W E N TM.

บทนำ

เคยได้ยินไหม? นิทานเก่าแก่ที่เล่าถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ไม่เคยมีใครเห็น ในเวลากลางวันมันจะรกร้างและเงียบเหงา หากแต่ในยามค่ำคืน เมื่อใดที่นาฬิกาตีครบ 12 ครั้ง งานเฉลิมฉลองก็จะเริ่มขึ้น สิ่งที่ไม่มีชีวิตก็จะกลับมามีชีวิต หากแต่สิ่งมีชีวิตที่หลงเข้าไป... กลับไม่เคยได้ออกมา

ว่ากันว่าเมื่อใครสักคนเจอเรื่องโชคร้ายเรื่องเดียวในตอนเช้า มันจะมีอีกหลายเรื่องตามมาเสมอ...

            อาคุมะ วัตสัน หลับตาลงอย่างหงุดหงิด นิ้วชี้ข้างหนึ่งกดลงบนขมับของตัวเองราวกับกำลังระบายความปวดหัวที่กำลังพุ่งขึ้นสูงอย่างช่วยไม่ได้ 

            อันที่จริงแล้วเด็กหนุ่มก็ไม่ได้อยากที่จะโทษดวงหรือโชคชะตาอะไรหรอก เขาไม่เชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยซ้ำ แต่ก็นะ... ก็ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วที่เขาเจอแต่เรื่องแย่ๆมาตลอดวัน ทั้งๆที่เป็นวันสุดท้ายก่อนหยุดยาวสำหรับคริสมาสต์แท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาจะยิ่งทวีความวุ่นวายอย่างไม่จบไม่สิ้นสักที

            และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง...

            เมื่อเขาเพิ่งทำแขนของตุ๊กตาหัก

            โอเค... ในสายตาคนทั่วไปมันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆ ก็แค่ตุ๊กตา... แต่ถ้าทุกคนรู้ว่าตุ๊กตาตัวนี้คือตุ๊กตาเก่าแก่ของญี่ปุ่นล่ะ ตุ๊กตาที่มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งแสนปอนด์ ตุ๊กตาที่เพิ่งนำไปโชว์ในงานนิทรรศการระดับประเทศ และที่สำคัญมากไปกว่านั้น...

            เป็นตุ๊กตาตัวที่แม่เขารักและหวงแหนมากที่สุด

            อาคุมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แอบยอมรับกับตัวเองเบาๆว่าเขายอมโดนทำโทษที่โรงเรียนอีกรอบ... ไม่สิร้อยรอบก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าต้องบอกแม่ว่าเพิ่งทำตุ๊กตาสุดรักสุดหวงหักแน่ๆ

            ดวงสีเฮเซลจ้องตุ๊กตาเจ้าปัญหาเบื้องหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยเศษกระจกจากกรอบที่แตก แต่ถึงอย่างนั้นแขนที่ห้อยพับอย่างไม่เหลือเค้าเดิมก็ทำให้เด็กหนุ่มตกถอนหายอีกรอบ ก่อนเหลือบมองนาฬิกานิดหน่อย เหลือเวลาอีก 2 วัน กับ 7 ชั่วโมงก่อนที่แม่ของเขาจะบินมาถึง ถ้าเขาเอาตุ๊กตาไปซ่อมก็อาจจะทัน

            แต่คงต้องไปตอนนี้เลย

            เด็กหนุ่มลุกพรวดทันทีที่ตัดสินใจได้ มือเรียวที่ยังมีบาดแผลจากเศษกระจกคว้าเอาเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนค่อยๆอุ้มตุ๊กตาขึ้นมาอย่างระมัดระวังใส่ในกระเป๋าอย่างเบามือที่สุด หยิบเอากุญแจห้องมาได้แล้วจึงเดินออกจากห้องมา

            สีของท้องฟ้าที่เริ่มครึ้มและลมที่เริ่มส่งเสียงหวีดหวิวทำให้เด็กหนุ่มที่เดินไปยังที่จอดรถจักรยานต้องหยุดมองอย่างลังเลเล็กน้อย

            ไม่ดีเลย... เป็นสัญญาณที่ไม่ดีเลย

            อาคุมะนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจอย่างตัดสินใจได้

            เอาน่า... เขาคงไม่โชคร้ายไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

TBC