ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part1
ตอนเย็นขณะที่ฮีลกำลังเดินออกจากไฮสคูล
"ฮิ้ววววว น้องสาวสวยจังเลย พี่ขอจีบหน่อยได้มั้ย"เสียงโห่ร้องแซวของรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งในไฮสคูลที่ฮีลเรียนอยู่
"ไอ้พวกบ้าเอ๊ย!!!! ฉันเป็นผู้ชายเว้ย!!!"ผู้ชายหน้าสวยที่โดนแซวแหกปากโวยวาย
"โธ่ เล่นด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้หรอจ้ะ น้องสาว"พวกมันก็ยังไม่หยุดเล่น
"จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าฉันเป็นผู้ชาย!!! ไอ้บ้าเอ๊ยยย!!!"ฮีลดูเหมือนจะทนไม่ไหวจริงๆแล้วสินะ
"ว้ายย น้องสาวแสนสวยโกรธซะแล้ว ใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ เบบี๋ ฮ่า ฮ่าๆ"
"ก็บอกแล้วว่าเป็นผู้ชาย เฮ่ย!!!"ฮีลพุ่งเข้าไปต่อยเข้าที่ใบหน้าของคนที่แซวเขา
คนที่โดนต่อยปากแตกมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว
"แกกล้าต่อยฉันหรอ!!!"คนนั้นพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อและดันฮีลติดผนัง
"ปล่อยนะเว้ย!!!!"ฮีลเตะผ่าหมากของชายคนที่จับตัวเขาไว้ จนจุกและล้มลงไปนอนกุมน้องน้อยอยู่ที่พื้น และฮีลก็หยิบไม้ที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมาฟาดเข้าที่หัวของชายคนนั้นอย่างเร็วและแรง
"โอ๊ย!! หยุดๆๆๆ พี่จะไม่แซวน้องอีกแล้ว พี่ขอโทษนะครับ"ชายคนนั้นพยายามพูดให้ฮีลใจเย็นลงเมื่อเห็นว่าฮีลไม่มีท่าทีจะหยุดตีเลย
"เออดี ! จะได้ไม่ต้องเหนื่อย แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ!!"ฮีลพูดและรีบเดินออกไป
ระหว่างทางไปสวนสาธารณะ ฮีลเห็นเงาอะไรแวบไป-มาตลอด แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ
"เฮ้อ~ ถึงซะที วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย เจอแต่อะไรแย่ๆทั้งวันเลย"ฮีลกล่าวขณะที่นั่งอยู่บนม้าหินอ่อนในสวนสาธารณะ
"เฮ้! น้องสาว"มีชายผมดำเดินเข้ามาทักฮีล
"ฉันเป็นผู้ชายเว้ย!!"ฮีลจะปรี๊ดแตกทุกทีที่ถูกทักว่าเป็นผู้หญิง
"เธอไม่รู้สึกคุ้นๆหน้าฉันเลยหรอ?"ชายคนนั้นถามและนั่งลงข้างๆฮีล
"ไม่หรอก เราไม่เคยรู้จักกันแน่นอน"
"แล้วถ้าอย่างนี้หล่ะ?"ชายผมดำคนนั้นจูบฮีลอย่างดูดดื่ม และฮีลก็ไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืนเลยซักนิด จนชายผมดำต้องผละออกมาเอง
"จูบพี่ร้อนแรงมั้ยล่ะน้องสาว คราวนี่รู้รึยังว่าพี่เป็นใคร หึ"เสียงหัวเราะในลำคอที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
"ก็บอกว่าเป็นผู้ชาย!!! แกเป็นใครฉันไม่รู้จักโว้ย !!! แล้วมาจูบปากฉันทำไม!!! น่ารังเกียจ!!"ฮีลแหกปากโวยวาย
"งั้นฉันจะพิสูจน์ละนะ ว่านายเป็นผู้ชายจริงๆรึเปล่่า หึ"เขาพูดจบก็ใช้มือคล้ำไปที่เป้าของฮีลทันที
"เฮ้ยไอ้บ้า!! แค่จูบยังไม่พอใช่มั้ย ไอ้เกย์โรคจิต!!!"ฮีลแหกปากด่าและต่อยไปที่หน้าของชายคนนั้นอย่างแรง แต่ชายคนนั้นกลับยืนนิ่งปล่อยให้ฮีลทำร้ายต่อไป
"นายอยากทำอะไรฉันก็ทำเลยนะ ฉันจะอยู่ตรงนี้ เพื่อปกป้องนายเอง"เขาพูด สีหน้าเขาดูหมองลงทันใด
"มาพูดอะไรน้ำเน่าแบบนี้ นี่เราไม่รู้จักกันนะ! ออกไปเลยไป!"ฮีลดูกลัวชายคนนี้
"นายจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ ฮีล ! โธ่ ไม่ได้เจอกันแค่ 5 ปีเอง นายจำฉันไม่ได้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย!"เขาพูดหน้านิ่ง
ฮีลพูดพลางชี้ไปที่ปากของเขา"ดูปากฉันนะ จำ-ไม่-ได้ โอเค?"
"โอเค สักวันฉันจะทำให้นายจำฉันได้ คอยดูละกัน ฮีล สตัลวอร์ด"เขาพูดและเดินหายไป
เดล part
นี่เขาจำผมไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมเสียใจจริงๆ ตั้งแต่วันนั้นก็เป็นวันที่เราลาจากกันเพราะฮีลต้องไปเรียนต่อที่อื่น ผมทำใจไม่ได้ แต่ก็ไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ในเมื่อตอนนี้เขาก็จำผมไม่ได้แล้ว ผมจึงจับตามองเขาอยู่ห่างๆ เขาเดินเข้าไปในห้องสมุด หยิบหนังสือเล่มหนึ่งและ
"กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!"เสียงกรีดร้องดังขึ้น ณ มุมใดมุมหนึ่งของห้องสมุด ผมจึงรีบวิ่งไป ณ ตำแหน่งนั้น ผมจึงได้เจอกับสิ่งที่แปลกประหลาด แต่ไม่ประหลาดที่สุด เพราะตัวผมนี่แหละแปลกที่สุดแล้ว
สิ่งนั้นคือ คนตายฟื้นคืนชีพ(Zombie)หรือที่'พวกเรา'เรียกมันว่าแอลชวอกกิ้งกำลังกัดกินเด็กหญิงที่อายุประมาณ 4-5 ขวบ และคนที่เป็นแม่ได้แต่เฝ้าดูเธอตายอย่างทรมาน ใครว่าตายกันหล่ะ?! ศพของถูกคนที่ถูกแอลชวอกกิ้งกัดจะกลายเป็นแอลชวอกกิ้งภายใน 15 นาที คนในเมืองนี้ยังไม่รู้ว่าองค์กรบ้าๆนั่นจะใช้เมืองนี้เพื่อทดลองไวรัสชนิดใหม่ และจะระเบิดเมืองนี้ทิ้งภายใน 7 วัน เพราะเหตุนี้ไง ผมจึงต้องมาตามหาฮีลและช่วยพาเขาออกจากเมืองนี้อย่างปลอดภัย เพราะผมเคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะปกป้องเขาตลอดไป
"คุณครับ ขอให้คุณออกจากที่นี่ด้วยนะครับ ทางนี้ผมจัดการเอง ส่วนเรื่องลูกสาวคุณเธอคงไปสบายแล้วละครับหมดหวังแล้วครับ"ผมบอกเธอตรงๆ
"ค่ะๆ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเกณฑ์คนออกไปเองนะคะ อึก โชคดีค่ะ"คุณน้าที่เพิ่งเสียลูกสาวไปรีบวิ่งออกไป
โชคดีที่เธอเป็นตำรวจทุกอย่างเลยง่ายไปหมด
ผมมองเจ้าแอลชวอกกิ้งที่กำลังกัดกินศพอย่างเอร็ดอร่อย ผมชักดาบคาตะคะนะขึ้นมาฟันเข้าทีี่ลำคอของมันจนหัวขาด และกระทืบศพของเด็กหญิงจนแหลกเละเป็นชิ้นๆ อย่าว่าผมซาดิสม์เลยนะครับ หึ
ผมรีบวิ่งออกไปจากห้องสมุดเพื่อหาฮีล ตอนนี้ฝูงแอลชวอกกิ้งเริ่มเข้ามาในเมืองแล้ว ฮีลแทรกตัวอย่างระหว่างกลุ่มคนที่พากันหนีแอลชวอกกิ้ง
"ฮีล!!!!"ผมแหกปากร้องตะโกนเพื่อให้เขาสนใจผมและหยุดเดิน เมื่อเขาหยุดเดินผมก็รีบกระโดดขึ้นไปบนตึกข้างๆและไต่แบบ Spiderman ผู้คนข้างล่างคงจะตะลึงมาก แต่ตอนนี้ก็ผมไม่แคร์แล้ว เมื่อถึงจุดที่ฮีลยืนอยู่ผมก็กระโดดลงไป
"นี่นาย!!! ตามฉันมาทำไมฮะ?!? น่ารำคาญชะมัด!! จะให้บอกอีกกี่ทีว่าไม่รู้จัก!!"ฮีลแหกปากโวยวายทันทีที่ผมมายืนอยู่ข้างๆ
"เงียบก่อน"ผมพูด
"ไม่โว้ยยยย ไอ้บ- อุ๊บ"ฮีลไม่ยอมหยุด ผมก็เลยประกบปากเขาด้วยริมฝีปากของผม
"อื้อ อือ อือ"เขาร้องและดิ้นๆๆๆ จนหลุดจากการจู่โจมของผม และเขาก็แหกปากด่าผมทันที จนคนรอบๆหันมามองกันหมด"ไอ้เกย์วิปริต!!! ออกไปนะเว้ย!!!"
"ชู่ววว เงียบก่อน"ผมเอามือปิดปากและกระซิบข้างหูเขา "เราต้องออกไปจากที่นี่ มันไม่ปลอดภัย"
ผมอุ้มเขาขึ้นแบบท่าอุ้มเจ้าหญิงและกางปีกสีดำของผมออก ช่วงที่ปีกกำลังทะลุออกมาจากแผ่นหลัง เนื้อบริเวณน้ันจะปริออก สร้างความเจ็บปวดมาก และเนื้อก็จะสมานเอง ผมค่อนข้างชินกับความเจ็บปวดพวกนี่แล้ว ผมบินขึ้นไปบนฟ้าที่มีเมฆหมอกสีดำและลงไปที่ดาดฟ้าของตึกๆหนึ่งที่ดูน่าจะปลอดภัย
"นะ-นาย เป็นตัวอะไรกันเนี่ย?!?"ฮีลเดินถอยห่างจากผม
"ฮีล ฉันก็ไม่รู้นะว่าทำไมนายถึงจำฉันไม่ได้ จะให้พูดตรงๆก็คือ ฉัน.... แต่ถึงพูดไปนายก็คงจำฉันไม่ได้อยู่ดีใช่มั้ยละฮีล?"
"ฉันเคยบอกนายมั้ยละว่าฉันจำนายไม่ได้"เขายังมีหน้ามาถาม
"เคยสิ นายพูดออกจะบ่อยว่าจำฉันไม่ได้"ผมทำหน้าเศร้าเล็กๆ
"เดล ฮาโรลด์ ฉันนึกออกตั้งแต่เห็นหน้านายแล้วแหละ แค่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็เท่านั้น"เขาพูดและยิ้มออกมา มันทำให้ใจผมเต้นแรง
"ไอ้บ้าฮีล!! นายทำให้ฉันเกือบจะเป็นบ้า!!"ผมบีบจมูกเขาอย่างขี้เล่น
"อย่าโกรธเค้านะตัวเอง"ฮีลสวมกอดผม
"ตัวเองบ้าบออะไร ฉันหายไปแค่ 5 ปี นายกลายเป็นตุ๊ดไปแล้วหรอ"ถึงปากผมจะพูดอย่างนี้แต่ในใจผมกลับรู้สึกแตกต่าง
"ไอ้บ้าเดล! ล้อเล่นแค่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย?!"ฮีลโวยวายใส่ผม
"แค่นี้ก็ต้องโกรธหรอ ฮีล"ผมทำหน้านิ่ง นิ่งมากๆ เขาไม่ตอบแต่กลับเดินหนีผมเข้าไปในตึก
ฮีล part
'เชอะ! ไอ้เดลบ้า แค่นี้ก็ต้องจริงจัง'ผมคิดขณะที่เดินเข้ามาในตึกนั้น ทุกอย่างดูปลอดภัย(?) ไม่น่าใช่ เพราะผมเห็นเงาอะไรไม่รู้เดินเข้ามาทางผมอย่างช้าๆ ด้วยแสงไฟสลัวๆแบบนี้ ทำให้ผมมองเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็พอจำรูปร่างได้ว่าสิ่งนั้น! คือแม่ของผม!!
"แม่!!! ทำไม?!?"เมื่อแม่เดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นผมก็เห็นสภาพของเธอได้ชัดขึ้น
"ปัง!!"กระสุนปืนเจาะทะลุกลางหน้าผากของแม่ เนื้อสมองสีขาวขุ่นกระจายเต็มพื้น
"เกือบไปแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด นายไม่รอดแน่"เดลที่เพิ่งฆ่าแม่ของผมไปค่อยๆเดินเข้ามา
"เดล!! นายรู้มั้ยว่านายทำอะไรลงไป!! นั่นแม่ฉันนะ!!"
"แม่นายกลายเป็นแอลชวอกกิ้งแล้ว ก็คือตายแล้วนั่นแหละ โอเค้? ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตนายแล้วฮีล ตอนนี้นายก็อายุ 16 แล้ว ควรจะรู้ว่าอะไรสำคัญอะไรไม่สำคัญ"เขาพูดซะผมอยากจะต่อยให้ตายคามือ
"แม่...... อึก..... "ผมคุกเข่าลงและร้องไห้
"ฮีล..... ฉันขอโทษนะ"เดลจับผมให้ลุกขึ้นและเราก็จ้องตากัน ผมหลับตาลงและรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของเดล เขาจูบผม......
"อย่าร้องไห้เลยฮีล ฉันจะปกป้องนายเอง ฉันขอสัญญาว่านายจะปลอดภัย เราควรออกจากเมืองตอนนี้ เราไปกันเถอะ"
"ยังไปไม่ได้ ต้องไปหาน้องสาวของฉันก่อน"ผมพูด
"นายมีน้องสาวด้วยหรอ? ฉันไม่เคยเห็นเธอเลย"เขาจับมือผม
"มีสิ ที่นายไม่เคยเห็นก็เพราะว่า เธอไปอยู่ที่นิวยอร์กตั้งแต่เด็ก แล้วตอนนี้เธอก็กลับมาแล้วล่ะ อายุ 14 กำลังน่ารักเลยล่ะ"ผมอธิบายทุกอย่างคร่าวๆให้เขาฟัง
"โอเค แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ?บ้าน,โรงเรียน หรือที่ไหน?"
"เอ่อ ที่สระว่ายน้ำที่ชื่อว่า 'Grenipis'อยู่ใจกลางเมืองเลย ที่นั่นคนพลุ่กพล่านด้วย"ผมบอกและเดินออกมาที่ดาดฟ้า ก่อนที่เดลจะปิดประตูและล็อกอย่างแน่นหนา
"เราไปกันเถอะ"เขากางปีกออก อุ้มผมขึ้นและบินทะยานไปสู่ท้องฟ้า
ที่สระว่ายน้ำมีคนเยอะ แล้วก็มีแอลชวอกกิ้งเยอะเช่นกัน ผมเห็นคนจำนวนมากกรีดร้องและวิ่งหนีกันอย่างบ้าคลั่ง แต่มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ใช้ดาบคู่วิ่งไล่ฟันพวกแอลชวอกกิ้งอยู่ เธอคนนั้นก็คือน้องสาวผมเอง!!
"พิ้นท์!!"ผมตะโกนเรียกน้องสาว เธอจึงจัดการพวดแอลชวอกกิ้งจนหมดและรีบตรงมาหาผมกับเดล
"พิ้นท์!! เธอโอเคใช่มั้ย?"ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันว่าคนที่เป็นห่วงน่าจะเป็นนายมากกว่านะ ฮีล"ที่เขาพูดมันก็จริงนะ น้องสาวผมแตกต่างจากผมทุกอย่าง เธอสูง 175 ซม. ในขณะที่ผมสูง 173 ซม. เธอมัดรวบ เผยให้ใบหน้าที่สวยงามของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกานเมื่อถูกแสงแดด และผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอน ทุกอย่างจะเพอร์เฟคมากถ้ารวมกับปากที่เป็นกระจับสีชมพูชวนน่าหลงไหลของเธอ
"ฉันโอเคค่ะ"เธอตอบ ท่าทางของเธอตอนที่เธออยู่เฉยๆจะดูเหมือนว่าเธอหยิ่งและชอบยืนเชิดหน้า แต่ก็ดูมีเสน่ห์มากจริงๆ ถ้าสนิทกับเธอแล้ว เธอก็จะเป็นคนที่ตลกและบ้าบอสุดๆ
"สวัสดีครับ ผม เดล ฮาโรลด์"เดลยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับพิ้นท์
"ค่ะ ฉัน พิ้นท์ สตัลวอร์ด ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"เธอพูดและยิ้มอย่างสวยงามราวกับนางงาม และอย่าพูดถึงชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้เลย บีกีนี่สีแดงสด ที่โชว์สัดส่วนอันสวยงามของเธอ นี่ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของผม ผมคงจับกดไปแล้ว ฮ่าๆล้อเล่นครับ
"คุณนี่เก่งจังเลยนะครับ ไล่ฟันพวกนั้นจนเละหมดเลย ไปเรียนฟันดาบมาจากไหนหรอครับ?"เดลถามเธอ แถมยังส่งสายตาแปลกๆให้ด้วย
"บ้านที่ฉันไปอยู่ที่นิวยอร์ก เขาเป็นทหารกันก็เลยพาฉันฝึกอะไรแบบนี้นะค่ะ เราไปกันเถอะ"ผมจูงมือทั้งสองคนเดินออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น