คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [04] ll FIC + FAN-PUEN
“พี่ลู่หานตื่นมาเช็ดตัวก่อนสิฮะ อย่าเพิ่งหลับนะ”
พูดออกไปคล้ายคนเมาจะรู้เรื่อง... จางอี้ชิงวางมือทาบลงบนใบหน้าหวานคมของแฟนหนุ่มที่บัดนี้เห่อแดงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ดีกรีแรง นัยน์ตากวางที่คอยมองอี้ชิงอยู่ตลอดเวลาปรือแล้วปรืออีกพร้อมจะหลับลงไปได้ในทุกเมื่อ
“ชิง.. พี่ปวดหัวจังเลย”
“สมควรแล้ว ใครบอกให้พี่ดื่มมันเข้าไปกันล่ะฮะ” ฝืนมือออกจากฝ่าใหญ่ของคนเมาที่วางแทบกับมือของตน อี้ชิงเอื้อมมือรับกะละมังใบใสจากมือพี่คริสมาวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง “ผมบอกพี่ไปแล้วนะว่าอย่าทำให้ตัวเองเมา เดือดร้อนกันตลอดแหละ”
“ชิงคะ..”
“ไม่ต้องมาเรียกกันเสียงอ่อนเลย” เอ่ยอย่างดุๆพร้อมกับวางกระชับผ้าขนหนูผืนนุ่มลงบนหน้าผากแฟนหนุ่ม ค่อยๆไล่ไปตามสองแก้มใส แนวสันกราม ลามลงมาเรื่อยๆถึงซอกคอแกร่ง
“ปวดหัวจังเลยค่ะ”
“ก็นอนเงียบๆไปสิฮะ อย่าพูดมาก แต่อย่าเพิ่งหลับนะเดี๋ยวรอทานยาก่อน”
“ยาอะไร พี่ไม่ทาน”
“อย่ามาดื้อนะ!” ดุเสร็จก็เอี้ยวตัวกลับไปชุบผ้าขนหนูกับน้ำในกะละมัง “เหล้าที่พี่ดื่มเข้าไปดีกรีมันสูงกว่าครั้งก่อนๆนะฮะ”
“แต่พี่..”
“ถ้าไม่ทานยาดักไว้พรุ่งนี้พี่ตื่นมาต้องปวดหนักกว่าตอนนี้แน่ๆ”
“..ชิง”
“ผมเป็นห่วงนะพี่ลู่หาน”
“ก็ได้ค่ะ พี่ยอมทานยาแล้วก็ได้..” เมื่อได้ยินคนเมายอมพยักหน้ารับปากรับคำเสียงอ่อน กระต่ายตัวขาวก็เลยใจดีแจกรอยยิ้มหวานน่ารักให้เป็นของรางวัล
“ดีมากฮะ พูดง่ายๆเข้าไว้ จะได้โตไวๆ”
“ตลกหรอ”
“เปล่า”
อะไรคือเปล่าแต่ยิ้มเต็มปากซะขนาดนั้น.. ลู่หานยิ้มตามบ้างก่อนจะฝืนร่างกายที่หนักอึ้งของตัวเองขยับลุกจากหมอนใบโตที่หนุนอยู่มานอนตักของกระต่ายตัวขาวแทน จัดท่าจัดทาง.. จับมือน้องมาวางไว้บนอกพร้อมบีบกระชับมือตัวเองเข้าไป
“นอนแบบนี้สบายขึ้นเยอะเลยเนอะ”
“แต่ผมหนัก!” ปากก็พูดออกไปแบบนั้นแต่มืออีกข้าง(ที่ว่างจากการจับกุม)ก็เอื้อมหยิบผ้าห่มผืนนุ่มมาคลุมตัวคนเมาไว้ “รอยาทานยาก่อนนะฮะ พี่มินซอกกำลังไปหามาให้อยู่”
พยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ลู่หานไม่ได้หลับหรอก.. เขาแค่อยากจะพักสายตาเพียงเท่านั้น ความมึนงง หนักอึ้งของศีรษะที่กำลังเล่นงานอยู่ตอนนี้ แทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้
“พี่คริสไปนอนเถอะฮะ เดี๋ยวพี่ลู่หานผมดูแลเขาต่อเอง”
เอ่ยบอกกับพี่ชายตัวสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ... คริสยิ้มบางให้กับกระต่ายตัวขาวก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง หันมองหน้าน้องครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบไปมองเพื่อนสนิทที่นอนตายอยู่ไม่ไกล
“พี่รอไปส่งมินซอกน่ะครับ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนนะ”
“เอ๋.. พี่มินซอกเอารถมาไม่ใช่หรอฮะ”
“พอดีรถมินซอกเสียน่ะ แล้วมันก็ดึกแล้วด้วยจะให้กลับแท็กซี่พี่ก็ไม่วางใจ บวกกับที่เมื่อกี้วานให้หมอนั่นลงไปหาซื้อยามาให้ลู่หานมัน พี่เลยว่าจะตอบแทนหมอนั่นสักหน่อย”
“อ๋อ..” พยักหน้ารับคำก่อนจะหันกลับมาสนใจแฟนหนุ่ม อี้ชิงไล่วนมือบางไปทั่วใบหน้าคนเมา “พี่มินซอกน่ารักดีนะฮะ”
“...”
“ใครได้เป็นแฟนพี่เขานี่ต้องโชคดีมากๆเลย เรียนก็เก่ง ฐานะทางบ้านก็ดี นิสัยก็โอเค เพอร์เฟคต์ไปหมดทุกอย่างเลยจริงๆนะฮะ ผมล่ะอิจฉาพี่มินซอกที่สุดเลย ผมสู้พี่เขาไม่ได้เลยสักอย่าง..”
“อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแบบนั้นสิ ทุกคนก็มีดีในส่วนของตัวเองนะครับ”
“ก็มันเรื่องจริงนี่ฮะ” เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายตัวสูงอีกครั้ง “พี่คริสก็คิดอย่างที่ผมคิดใช่ไหมล่ะ อย่ามาพูดปลอบใจผมแบบนั้นเลย ผมรู้หรอกน่า ผมรู้ตัวเองดีฮะ”
“พี่ไม่เคยคิดว่าจะมีใครดีไปกว่าชิง..”
“...”
“สำหรับพี่จางอี้ชิงคือคนที่ดีที่สุด”
“...”
“...”
“อ่า.. พี่มินซอกไปหาซื้อยาถึงไหนนะฮะ ไปตั้งนานแล้วทำไมไม่กลับขึ้นมาสักทีนะ” เพราะว่าเงียบเกินไป กระต่ายตัวขาวเลยจงใจที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา น้องแสร้งเมินคำพูดที่สร้างความไม่เข้าใจอย่างมากให้ตัวเองนั้น แก้วตาหวานมองผ่านพี่ชายตัวสูงไปยังบานประตูห้องนอน
“เดี๋ยวพี่ไปตามให้นะ”
“อ่า.. ขอบคุณฮะ”
ตอบกลับออกไปเบาๆเมื่อเห็นพี่ชายตัวสูงหันหลังเดินออกจากห้องไป แก้วตาใสมองนิ่งค้างอยู่กับบานประตูที่ถูกปิดลงแล้วพร้อมกับร่างของคริสที่หายลับตาไป กลีบปากอิ่มเผลอเม้มเข้าหากันแน่น อีกครั้งแล้วสินะ.. กับคำพูดที่หาความหมายไม่ได้ของพี่ชายตัวสูง
วันนี้พี่คริสเป็นอะไร?..
พี่คริสต้องการจะสื่ออะไรให้อี้ชิงรู้หรือเปล่านะ..
“คิดอะไรอยู่คะ หน้าบู้เชียว” เพราะฝ่ามืออุ่นร้อนเอื้อมมาโอบแก้มข้างหนึ่งไว้อย่างแผ่วเบา ฉุดให้กระต่ายตัวขาวจำเป็นต้องละออกจากห้วงภวังค์ของความคิด น้องส่ายหน้าไปมาผสานมือเข้ากับมือใหญ่ของพี่ลู่หาน
“ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พี่ลู่หานปวดหัวมากไหมฮะ”
“นิดหน่อยค่ะ พี่ทนได้”
“รอหน่อยนะฮะ เดี๋ยวพี่มินซอกก็มาแล้ว”
“ค่ะ” พยักหน้ารับก่อนจะดึงมาน้องมาเป็นฝ่ายกุมแก้มตน “แค่มีชิงอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆพี่ ต่อให้ใครจะเดินเอาปืนมาจ่อยิงพี่ต่อหน้าพี่ก็ไม่กลัวหรอกค่ะ”
“ดูเปรียบเทียบเข้าคนเรา มันคนละเรื่องกันเลย” เห็นน้องยู่หน้า ลู่หานก็หัวเราะ “พี่ลู่หานแค่ปวดหัวเพราะดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงมากๆเข้าไป ไม่ใช่กำลังจะหมดลมหายใจเพราะถูกรอบทำร้ายสักหน่อย”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ เนี่ยชิง.. พี่ปวดหัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“แล้วไหนเมื่อกี้บอกปวดนิดหน่อย”
“เมื่อกี้กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนะคะ”
“หรอ..” พยักหน้ารับรัวๆเพื่อแสดงความน่าสงสารให้น้องเห็น อี้ชิงยิ้มขำก่อนจะย่นปลายจมูกลงอย่างน่ารัก พี่ลู่หานคนเจ้าเล่ห์! เชื่ออะไรไม่ค่อยได้หรอก คนๆนี้น่ะ
“ไม่เชื่อพี่หรอ พี่พูดจริงๆนะ”
“เชื่อสิฮะ ผมเชื่อพี่ลู่หาน เชื่อมากๆเลยยยย เชื่อที่สุดในสามโลก!”
“ดีมากค่ะ พูดง่ายๆเข้าไว้ จะได้โตไวๆ”
“ฮึ่ย!”
ยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นน้องสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง อี้ชิงน่ะน่ารัก ใครที่ได้อยู่ใกล้อี้ชิง มีไม่กี่คนหรอกที่จะรอดพ้นจากการตกหลุมรักกระต่ายน้อยตัวขาวของเขา.. นัยต์ตากวางหลบสายตามองไปยังเพดานฝ่าตรงหน้า
ก็บอกแล้วว่าลู่หานไม่ได้นอนหลับ..
เมื่อครู่.. เขาได้ยินชัดเจนกับบทสนทนาของเพื่อนสนิทกับกระต่ายตัวขาว
“ไปส่งพี่มินซอกกลับมาแล้วหรอฮะ”
“ครับ ชิงยังไม่นอนอีกหรอ นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ”
ถอดรองเท้าผ้าใบออกลงบนชั้นวางรองเท้าก่อนจะเอื้อมหยิบสลิปเปอร์ขึ้นมาใส่ สองขาก้าวยาวๆตรงไปหน้าโทรทัศน์ที่มีกระต่ายตัวขาวจับจองพื้นที่อยู่ตรงโซนโซฟา เลิกคิ้วมองเมื่อเห็นกองหมอนหนุน กองผ้าห่มทับตัวน้องอยู่
“คืนนี้ชิงจะนอนตรงนี้หรอครับ”
“ฮะ พอดีผมอยากให้พี่ลู่หานนอนสบายๆ พี่คริสไปนอนได้แล้วนะฮะ นี่ก็ดึกมากแล้วจริงๆแหละ ผมเองก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ถ้าพี่เข้าห้องไปวานกดปิดไฟให้หน่อยนะฮะ ฝันดีฮะพี่คริส”
น้องพูดรัวเร็วก่อนจะเอื้อมหยิบรีโมทกดปิดหน้าจอโทรทัศน์ กระต่ายตัวขาวหาวให้เป็นของรางวัลแก่พี่ชายตัวสูงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่ลงบนโซฟา สะบัดๆมือสองสามทีตีผ้าห่มให้เข้าที่ก่อนจะตวัดคลุมมาถึงปลายคาง
“พี่ว่าชิงเข้าไปนอนในห้องดีกว่านะ ตรงนี้แอร์มันตก ยิ่งดึกยิ่งหวานนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยวผมวางรีโมทแอร์ไว้ตรงนี้ พอหนาวมากๆก็กดปิดก็จบแล้ว”
ตรงนี้ของน้องก็คือโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟา.. คริสถอนหายใจ เป้าหมายที่ว่าตอนแรกจะพอกลับมาถึงบ้านแล้วจะอาบน้ำเข้านอนเลยเพราะว่าวันนี้เขาเหนื่อยล้ามาทั้งวัน จำเป็นต้องถูกพับเก็บลงไปในกระเป๋า ร่างสูงเดินจ้ำอ้าวอ้อมโซฟาตัวยาวมาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าน้อง
“ไปนอนในห้องเดี๋ยวนี้ ลุกเลย!”
“ก็ผมบอกไปแล้วว่าอยากให้พี่ลู่หานนอนแบบสบายๆตัว พี่คริสอย่าห้ามผมเลยนะฮะ”
“เดี๋ยวชิงจะปวดหลัง นอนตรงนี้มันไม่สบายตัวหรอกนะ”
“ผมทนได้ฮะ ไม่เป็นไรหรอก” เห็นกระต่ายน้อยกระพริบตาปริบๆมอง ก็คล้ายเหมือนกำลังจะใจอ่อน แต่พอมาคิดทบทวนดู.. ยังไงก็ไม่ได้ เขาไม่ปล่อยให้น้องนอนตากน้ำแอร์นอนข้างนอกนี้แน่ๆ
“ชิงพี่บอกให้ลุกไปนอนในห้องไงครับ”
“งื้ออ ไม่เอาอ่า”
“อี้ชิงอย่าดื้อนะ”
“ผมไม่ได้ดื้อนะ พี่คริสแหละดื้อ!” น้องสะบัดผ้าห่มออก หันหน้าหนีขึ้นไปมองเพดานฝ่า ยกมือขึ้นกอดอกฉับ
“จางอี้ชิงเด็กดื้อ! คิดว่าถ้าพรุ่งนี้ลู่หานมันตื่นมาแล้วเห็นเรานอนคดอยู่ตรงนี้แล้วมันจะชอบใจหรือยังไงครับ เชื่อพี่เถอะนะกลับเข้าไปนอนในห้อง บางทีลู่หานมันอาจจะรู้สึกดีกว่านะถ้าตื่นมาแล้วเห็นชิงนอนข้างมัน”
“ก็ผมกลัวพี่ลู่หานนอนไม่สบายตัว พี่ลู่หานตัวร้อนมาเลยพี่คริส..”
เสียงน้องอ่อนลงอย่างชัดเจน.. คริสตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างๆกายกระต่ายตัวขาว มือหนาเอื้อมวางบนศีรษะทุยบังคับกลายๆให้น้องยอมหันมาสบตา ลูบเรือนผมนุ่มเล่นเพลินมือ
“ลู่หานมันตายยาก มันไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“แต่พี่ลู่หานไม่เคยเป็นแบบนี้ ตอนนั้น.. ตอนนั้นที่พี่ลู่หานเมาเขาก็ไม่เป็นแบบนี้”
“เหล้าที่ลู่หานมันดื่มเข้าไปมันมีผลข้างเคียงค่อนข้างเยอะนะชิง ให้มันนอนพักไปนั่นแหละเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมามันก็ลุกมาเสี่ยวกับชิงได้แล้ว อย่าคิดมากสิ”
“จริงนะฮะ”
“จริงสิครับ” เพิ่มอาการพยักหน้าเข้าไปในน้องเชื่อในคำพูดของเขา “แต่ถ้าตอนนี้ชิงยังยืนยันที่จะนอนตรงหน้าโซฟานี่อีก พี่ว่าคนที่น่าเป็นห่วงจะเป็นชิงมากกว่าไอลู่หานมันนะ”
“...”
“ไปนอนในห้องเถอะครับ เชื่อพี่นะ”
น้องมองหน้าเขาหยั่งเชิงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมพยักหน้ารับตกลง คริสยิ้มบางช่วยดึงผ้าห่มผืนโตจากตัวน้องออกมาถือไว้ให้ ถอยห่างจากโซฟาสองสามก้าวรอจังหวะให้น้องลุกขึ้นยืนแล้วกระชับขายาวก้าวตาม และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็ต้องหยุดเดินลง เมื่อกระต่ายตัวขาวชะงักฝีเท้า..
“พี่คริส”
“ครับ?”
“ปกติแล้วพี่ลู่หานจะต้องรอให้ผมนอนหลับก่อนพี่เขาถึงจะยอมหลับตานอน..” เลิกคิ้วมองเมื่อน้องหันหน้ากลับมาสบตาพร้อมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “แต่วันนี้พี่ลู่หานเขาหลับไปก่อนแล้ว”
“...”
“พี่คริสฮะ จนกว่าผมจะนอนหลับ พี่คริสอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนจะได้ไหม”
“พี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร” คริสสาวเท้าเข้าไปใกล้กระต่ายตัวน้อยให้มากขึ้น ก้มศีรษะลงให้อยู่ในตำแหน่งเดียวกับน้อง “ได้สิครับ ให้พี่นอนเฝ้าชิงทั้งคืนพี่ยังทำได้เลยนะ”
“...”
“หันหลังกลับเข้าห้องไปได้แล้วครับ ถือนี่ไปด้วยเดี๋ยวพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วพี่จะรีบตามเข้าไป อย่าเพิ่งชิงหลับหนีกันไปก่อนล่ะ”
ถอยหน้าออกมาวางมือลงบนศีรษะทุย ก้าวถอยหลังหันหน้าหนี..
เดินกลับเข้ามาในห้องตัวเองพร้อมกับเสียงพึมพำเบาๆว่าขอบคุณจากน้อง
“ชิงกำลังทำให้พี่ปฎิเสธเราไม่ได้..”
“...”
“พี่ควรจะทำยังไงดี ชิงต้องการให้พี่ทำยังไง”
ปลายนิ้วยาวไล่เกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปกคลุมบนบังใบหน้าหวานของกระต่ายตัวขาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า พูดคุยกันอยู่เพียงไม่ถึงสิบนาที ดวงตาใสแจ๋วของน้องก็คล้ายว่ามันกำลังจะค่อยๆปิดลง
คริสไล่สายตาสำรวจดวงหน้าหวานของคนหลับอย่างหลงใหล.. ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะมีโอกาสได้เข้ามานั่งมองดูน้องหลับแบบนี้ อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันก็จริง แต่พอพบค่ำถึงเวลานอน จางอี้ชิงก็มักจะแอบเข้ามาคลุกตัวอยู่กับลู่หานในห้องกันสองคน แล้วปล่อยให้เขานั่งเป็นหุ่นนิ่งฟังเสียงหัวเราะคิกคักอารมณ์ดีของทั้งคู่อยู่ตามลำพังบริเวณโซฟานอกห้อง
ถ้าทนฟังได้เขาก็จะนั่งฟังจนแน่ใจว่าน้องนั้นนอนหลับไปแล้ว แต่ถ้าบางวันที่ทนไม่ไหว หน้าจอโทรทัศน์ที่ฉายภาพการแข่งขันบาสเกตบอลกีฬาชนิดโปรดจะเป็นจุดโฟกัสของเขา.. ถามว่าทำไมไม่ลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องตัวเองไป ตอบได้เลยง่ายๆ
เขาแค่อยากได้ยินเสียงของน้อง
อยากส่งน้องเข้านอน
อยากบอกน้องว่านอนหลับฝันดี
แม้จะทำได้เพียงแค่พูดกับตัวเองภายในใจ..
ร่างสูงโน้มตัวขึ้นจากที่นั่งเล็กน้อย ท้าวแขนพยุงร่างกายไว้ ขณะที่ค่อยๆจรดริมฝีปากเข้ากับเนินหน้าผากเนียนของคนที่นอนหลับตาพริ้ม นิ่งค้างอยู่เนินนานคล้ายจะเก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้ทั้งหมด ทิ้งระยะเวลาพอสมควรแล้วจึงค่อยๆถอนใบหน้าตนออกมา
คริสวาดยิ้มบางให้น้อง.. ราวกับว่าคนตรงหน้ารับรู้การกระทำของตน ก่อนที่จะเอือนเอ่ยคำบางคำที่เขาเฝ้าปรารถนาเหลือเกินว่าสักครั้งคงจะได้พูดมันออกไปกับกระต่ายตัวขาว
“ฝันดีนะครับ”
“สัญญากับเราแล้วนะ นายสัญญากับเราแล้ว”
“อื้อ! เราสัญญากับมินซอกแล้ว เราไม่ผิดสัญญาแน่นอนน่า”
“ถ้านายผิดสัญญา เราจะโกรธนาย โกรธๆๆๆๆๆ”
“นายจะไม่มีวันได้โกรธเรา เพราะเราจะไม่มีวันผิดสัญญากับนาย..”
เหอะ! ไม่มีทางผิดสัญญางั้นหรอ..
ขนาดหน้าฉันนายยังจำไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับสัญญาเด็กๆนั่น
ภาพถ่ายสีขาวดำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากถูกวางลงบนเตียง พร้อมกับเสียงร้องเหอะไม่พอใจในลำคอจากคิมมินซอก ทำไมโลกใบนี้ช่างลำเอียงนักนะ.. ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นลืมเลือนเรื่องราวทุกอย่างในอดีต แต่เขากลับจดจำมันได้ในทุกๆคำพูด
คิดแล้วก็นึกสมเพชตัวเอง.. ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนั้นมีนิสัยเป็นแบบไหน แต่ก็ยังเลือกที่จะเชื่อใจ เลือกที่จะเชื่อคำพูดของอีกคนที่ว่าให้บินไปเรียนต่อที่เมืองนอกพร้อมกับครอบครัว แล้วอีก 8 ปีต่อมาทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม
แต่พอกลับมาถึงแล้วเป็นอย่างไรล่ะ..
หน้าตาเขาเปลี่ยนไปจากตอนอายุ 15 มากเลยหรือไง ผู้ชายคนนั้นถึงจำไม่ได้เลยสักนิด! แล้วหนำซ้ำพอจะเข้าไปพูดคุยด้วยก็ทำท่าทางเหินห่างใส่กัน ทำราวกับว่าเกิดมาทั้งชาติไม่เคยรู้จัก..
คำสัญญงสัญญาอะไรก็คงจะลืมกันไปหมดแล้ว
คำพูดที่ว่าเราจะไม่มีวันผิดสัญญากับนายก็คงมลายหายไปพร้อมกับกาลเวลา
คนตัวเล็กปัดกล่องไม้ที่บรรจุเก็บทุกความทรงจำในวัยเด็กของเขาเอาไว้ในนั้นลงข้างเตียงอย่างไม่คิดจะใส่ใจว่ามันจะกระเด็นหล่นหายไปไหนหรือเปล่า ขาเล็กก้าวลงจากเตียงเดินปึงปังไปกระชากผ้าม่านหน้าต่างออกเปิดในแสงจันทร์ที่เหลืองนวลในยามค่ำคืนส่องสะท้อนเข้ามาผ่านในห้องนอนสีทึบ
เปิดให้บรรยากาศของห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยสีโทนเข้มได้ระบายความอึมครึมออกมาบ้าง ซึ่งคล้ายกับอารมณ์ของคิมมินซอกในตอนนี้ ที่หวังไว้ว่า.. แสงสว่างของจันทราจะช่วยขับไล่ความดำมืดในใจเขาให้ออกไป
“ซิ่วหมินนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปเยี่ยมคุณย่าที่สวนแต่เช้า”
“รู้แล้วน่า กำลังจะนอนแล้ว”
ตอบกลับไปทั้งที่สายตายังจ้องมองอยู่กับเงาสะท้อนของตัวเองบนพื้น ที่ไม่ว่าพอเขาจะขยับร่างกายไปทางไหนก็คล้ายจะขยับตามเขาไปในทุกเมื่อ คนตัวเล็กมองตามอย่างชอบใจก่อนจะกระชากผ้าม่านปิดลงทั้งที่เพิ่งจะเปิดมันออกได้ไม่ถึงนาที
มินซอกหันหลังเดินกลับมาตวัดปลายผ้าห่มออกและแทรกกายลงไปนอนบนเตียงนอนใหญ่นุ่มอีกครั้ง นัยน์ตาเรียวรีจดจ้องอยู่กับเพดานฝ่าตรงหน้าก่อนมุมปากได้รูปจะยกขึ้นอย่างพออกพอใจเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
“ฉันไม่โกรธนายแล้วล่ะคริส เพราะดูเหมือนนายกำลังจะชดใช้มันให้ฉัน”
“...”
“ความลับของนาย.. มันจะเป็นความลับไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ ฉันอยากจะรู้จังเลยว่าถ้าเด็กคนนั้นรู้มันจะเป็นยังไงกันนะ”
“...”
“ชักอยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆซะแล้วสิ”
TO BE CONTINUED
ไม่มีคนอ่านแต่เราก็ยังสามารถแต่งได้ 555555555555
ไม่เม้นต์ วานติดแท็ก #ficfanpuen ไม่แท็กวานกดโหวต
-Kimpla-
ความคิดเห็น