คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - 7 ` { 3WEEK } น่ารัก .
น่ารัก
“ นี่ เจ้าแมวลงมานะ! ”
“ แง๊ววว ~ ”
“ ลงมาจากต้นไม้เดี๋ยวนี้นะ!! ”
“ แง๊วววว ~ ”
“ ลงมาเดี๋ยวนี้! ใครให้ขึ้นไปเล่นบนนั้นห้ะ! ”
“ แง๊ววว ~ ”
บทสนทนาของแมวหนึ่งตัวกับคนนิสัยเด็กๆหนึ่งคนกำลังเถียงกันอยู่ข้างนอก ลู่หานยีตาเล็กน้อยแล้วลุกออกไปดูก็พบมินซอกกำลังยืนเท้าสะเอวจ้องลูกแมวสีขาวที่อยู่บนต้นไม้
“ ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”
“ เมี้ยว ~ ”
ลู่หานหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นมินซอกกระทืบเท้าอย่างขัดใจ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองแมวตัวนั้นอย่างจริงจังจนไม่รู้ว่าลู่หานอยู่ตรงนั้น
“ แมวงี่เง่า!!! ”
“ เมี๊ยวว ~ ”
ว่าแมวไม่ได้ดูตัวเองเลยนะมินซอก
ลู่หานกระแอมเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้มินซอกรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ มินซอกสะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างให้ลู่หานทันที
“ อรุณสวัสดิ์ฮะพี่ลู่หาน ตื่นเช้าจัง~ วันนี้วันหยุดนี่หน่า ”
“ ก็อยากตื่นสายๆ แต่เสียงใครไม่รู้ดังจากข้างนอกทะลุเข้าไปในรูหูพี่เลยล่ะ ”
ลู่หานแซวเล็กน้อย คนตัวเล็กก็บิดเขินอายก่อนจะบุ้ยใบ้ไปบนต้นไม้
“ พี่ลู่หานฮะ ดูลูกแมวสิ มันไม่ยอมลงมาอ่า ”
“ แมวปีนต้นไม้เก่งจะตาย เดี๋ยวมันก็ลงได้เองนะ ”
“ แต่มันยังเป็นลูกแมวอยู่เลยนะ! ”
“ ยิ่งลูกแมวยิ่งซนนะครับ มันปีนขึ้นได้ก็คงลงได้ เราไปกินข้าวกันดีกว่า ”
มินซอกพยักหน้าเล็กน้อย เขาทั้งคู่กำลังจะเดินหันหลังกลับ แต่ก็...
“ เมี๊ยววว ~ ”
ลูกแมวตัวน้อยกำลังตะกุยกิ่งไม้ใหญ่ มันโผล่หน้ามองลงมาแล้วก็ถอยกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ต้นไม้นี้ไม่ได้สูงสำหรับลู่หาน แต่ถ้าเป็นแมวตัวเท่าฝ่ามือก็คงสูงมากน่าดู มินซอกรีบวิ่งลงไปข้างล่างกิ่งไม้ที่เจ้าแมวอยู่ แขนเล็กอ้าออกกว้าง
“ กระโดดลงมาสิ ฉันรอรับแกอยู่! ”
แมวน้อยยังคงร้องเมี้ยวๆใส่มินซอก มันไม่กล้าโผล่หน้ามามองแต่ก็ร้องจนกระทั่งเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ลู่หานครับ... ถ้ามันยังร้องแบบนี้มันต้องหิวจนตายคาต้นไม้แน่เลย ”
มินซอกมองหน้าลู่หานแล้วกระพริบตาปริบๆ ออดอ้อนจะเอาบางอย่างที่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ลู่หานก็ยอมทำให้ทุกที
“ โอเคๆ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอามาให้นะ ”
ลู่หานถกขากางเกงนอนแสนยาวของตัวเองขึ้น มือหน้าจับกิ่งไม้ใกล้มือแล้วถีบตัวเองขึ้นไป เหยียบลำต้นไม้ใหญ่และเกาะไปเรื่อยๆจนถึงกิ่งไม้ที่ลูกแมวอยู่ เมื่อเขานั่งตรงกิ่งไม้นั้น ลูกแมวก็เข้ามาซบอ้อนทันที ลู่หานลูบหัวมันอย่างเอ็นดูก่อนจะอุ้มไว้กับอก
“ มินซอกครับ เดี๋ยวพี่จะโยนลงไปนะ มินซอกรับด้วย ”
“ ล...แล้วถ้ามินซอกรับพลาดล่ะครับ ”
“ ไม่พลาดหรอก คิดซะว่าแมวตัวนี้กระโดดไปหาละกันนะ ตั้งใจรับนะครับคนเก่ง ”
มินซอกพยักหน้าให้ความมั่นใจว่าเขาพร้อมแล้ว ลู่หานโยนเจ้าแมวลงไปเบาๆ แมวน้อยตกลงไปในอ้อมกอดของคนตัวเล็กข้างล่างพอดี มินซอกลูบหัวเจ้าแมวน้อยอย่างเอ็นดู
“ ฉันจะจับแกอาบน้ำนะ หิวข้าวไหมเนี่ย ให้กินแค่วันเดียวนะ พรุ่งนี้กลับไปหาแม่ซะ ”
“ แง๊ว~ ”
ลู่หนยิ้มให้กับความน่ารักของทั้งสอง เขากระโดดลงจากต้นไม้พลางปัดฝุ่นออก มินซอกเหมือนจะสนใจแมวมากกว่าเขา ลู่หานจึงสะกิดไหล่เบาๆ
“ มินซอกครับ เดี๋ยวเข้าไปข้างในแล้วไปกินข้าวนะ วันนี้วันเกิดคยองซู ต้องทำเค้กไม่ใช่หรือครับ? ”
“ เดี๋ยวมินซอกจะไปกินแล้ว พี่ลู่หานก็ไปกินด้วยกันนะครับ ผมไปแล้วน้า ~ ”
คนตัวเล็กจับขาหน้าของลูกแมวน้อยมาโบกมือบ้ายบายแทนตัวเอง ดูเหมือนทั้งคู่กำลังยิ้มกว้าง ทำเอาลู่หานกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่กับความน่าหมั่นเขี้ยวของคนน่ารัก เขากลับไปในห้องนอนและทำภารกิจส่วนตัวจนเสร็จจึงออกมารับประทานอาหารแต่ก็เจอกับป้านมพอดี
“ สวัสดียามเช้านะคะคุณลู่หาน ป้าวานอะไรหน่อยสิ ”
“ ได้ครับป้า มีอะไรให้ช่วยหรือครับ? ”
“ คุณหนูมินซอกน่ะสิ ลงมาข้างล่างแล้วก็ลืมเสื้อกันหนาวตัวโปรด ลู่หานเอานี้ไปให้คุณหนูหน่อย ป้าต้องเตรียมโต๊ะอาหารให้คุณชาย ”
ป้านมยื่นเสื้อคุมกันหนาวและถุงมือมาให้ ลู่หานพยักหน้าและขึ้นไปข้างบนเพื่อเอาของไปให้มินซอกทันที
ก๊อกๆ
เคาะนานแล้วก็ไม่มีใครเปิดประตูออกมา ลู่หานจึงถือวิสาสะเข้าไปทันที ภายในห้องยังเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้ได้ยินเสียงคนบางคนกำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน ลู่หานจึงเดินสำรวจข้าวของภายในห้องทันที
บนโต๊ะข้างเตียงมีรูปภาพตั้งอยู่ 2 รูป รูปแรกเป็นรูปของมินซอก คยองซูและอี้ฝานที่ถ่ายรูปด้วยกัน ส่วนกรอบข้างๆ เป็นรูปของเขา มินซอก คยองซูและอี้ฝานวันที่ไปสวนสนุก
‘ แกช่วยไปยืนริมๆได้ไหมลู่หาน อย่ามายืนข้างลูกฉัน! ’
‘ แกเป็นพ่อแกก็ยืนตรงกลางสิ แกจะมาให้ฉันยืนข้างแกเนี่ยนะ แล้วคยองซูล่ะ? ’
‘ งั้นแกก็ไม่ต้องถ่าย ออกไปยืนข้างนอกไป๊ ’
‘ คุณพ่อครับ! ให้พี่ลู่หานถ่ายด้วยสิ ไหนๆก็มาด้วยกันนะครับ ’
‘ ถ้าพี่ลู่หานไม่ถ่าย มินซอกก็ไม่ถ่าย ’
‘ ได้ครับ มีเมีย เมียก็เข้าข้างแก มีลูก ลูกก็เข้าข้างแก ฉันละเบื่อ ’
‘ อิจฉาก็บอก ’
‘ ไอ้ลู่หาน! ’
‘ จะถ่ายรูปแล้วนะคร้าบบบบ ’
‘ คุณพ่อยืนตรงกลาง คยองซูยืนฝั่งนู่นกับตุ๊กตาหมี พี่จะยืนข้างๆพี่ลู่หานนะ ’
‘ ไอ้ลู่หาน แกยืนเฉยๆนะ ห้ามแตะมินซอก ’
‘ หนึ่งงงงง ’
‘ ถ้าแกจับ ฉันจะไล่แกออกจากบ้าน ’
‘ สองงงงง ’
‘ ก็จับไปแล้วให้ทำไง ’
‘ แก!!! ’
‘ สาม! ’ แช๊ะ!!
นึกแล้วก็ขำ สุดท้ายในรูปหน้าอี้ฝานกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยง ส่วนตัวเขาก็โอบไหล่มินซอกซึ่งกำลังยิ้มอย่างมีความสุข คยองซูก็ยืนข้างๆมาสคอตหมีตัวโตกอดรัดกันอยู่ ตอนที่เขาปริ้นท์รูปนี้มาให้สี่ใบมินซอกก็งอนที่คุณพ่อทำหน้าไม่ดี แต่สุดท้ายก็ขำเพราะหน้าคุณพ่อตลกยิ่งกว่าตูดลิงอีก
ลู่หานยิ้มเล็กน้อยให้กับรูปนั้น เขาวางมันลงเบาๆตรงที่เดิม
อย่างน้อยก็ได้อยู่ในกรอบทรงจำของมินซอกแล้ว
เสียงน้ำหยุดไปแล้ว ลู่หานจึงหันไปมองด้วยความสงสัย ก็พบกับสิ่งที่ทำให้กลืนน้ำลายแทบไม่ลง...
ร่างบางนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกาย ตามส่วนที่เผยให้เห็นก็มีหยดน้ำอยู่ประปราย ไรผมมีน้ำหยดไหลมาตามทาง ผิวขาวสะอาดราวน้ำนมพร้อมกลิ่นตัวที่หอมลอยออกมาแตะจมูกทำเอาหลงใหล หน้าอกบางมีตุ่มสีชมพูสองข้างประดับอยู่ เรียวขาอ่อนท่อนบนที่ยังคงเผยให้เห็นนั้นเรียวเล็กแต่ก็ยังมีเนื้อหนังเล็กน้อย ไรขนตามหน้าท้องที่ทำเอาคนเห็นจินตนาการไปไกล
ไกลจนไม่อยากถอนสายตา...
“ อ้าว พี่ลู่หานมาก็ดีแล้วครับ เช็ดผมให้หน่อยสิ มินซอกขี้เกียจเช็ดเอง ”
ลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินไปทันที มินซอกคนซื่อไม่ได้รับรู้ถึงสายตาแทะโลมที่คนบางคนส่งมา ร่างบางนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง มือก็บีบครีมบำรุงใบหน้า ส่วนลู่หานน่ะหรอ...
แข็งทื่อเลยสิ แค่มองก็จะบ้า นี่จะมาให้จับ...
ถ้าเกิดเผลอปล้ำขึ้นมาทำไงล่ะ?
“ เร็วๆสิครับ ผมหนาวนะ ”
ลู่หานกลืนน้ำลายลงดังเอื้อกแล้วรีบกุลีกุจอไปเช็ดผมให้ทันที มือหนาจับผ้าเช็ดตัวแล้วยีผมอีกคนอย่างเบามือ มินซอกหลับตาเคลิ้มเล็กน้อยเมื่อมีคนมาจับหัว ลู่หานเช็ดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผมเริ่มแห้งหมาดๆ มินซอกจับผมเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นทันที
“ ผมว่าชาติหน้าก็คงแห้งล่ะครับ ผมแต่งตัวเลยดีกว่า พี่ลู่หานหันหลังไปหน่อยนะ ผมอาย... ”
แล้วที่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมานี่คือไม่อายเลยใช่ไหม?
ลู่หานหันหลังให้ตามคำบอก สักพักมินซอกก็บอกให้หันไปได้ เขาก็พบคนตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อสีชมพูและกางเกงสีเทาใส่สบายอยู่บ้าน
“ ว่าแต่... พี่ลู่หานมาทำอะไรหรือครับ? ”
“ เอ่อ... อะแฮ่ม คือพี่เอาเสื้อกันหนาวมาให้น่ะ ”
พอจะพูดเสียงก็ดันไม่ออก บ้าจริง ไม่เจอซะนานโตขึ้นมากเลยนะมินซอก โตจนพี่...
อดใจแทบไม่ไหวแล้ว
“ พี่ลู่หานช่วยตั้งชื่อแมวให้หน่อยสิครับ ชื่ออะไรดีอ่า~ ”
เจ้าแมวน้อยที่หลับอยู่ในกล่องมาซะนาน ถูกอุ้มขึ้นมาบนตักของคนตัวเล็ก ดูเหมือนมันจะโดนจับอาบน้ำแล้ว สีขนเจ้าแมวเป็นสีขาวสะอาดไม่มีสีอื่นเจือปน มันมีดวงตาสีเหลืองประกายสวย
“ ชื่อขาวไง ตัวสีขาว ”
“ น่าเกลียดจัง ตั้งให้น่ารักหน่อยสิ ”
“ งั้น... ”
“ อื้อ~ ~ ”
“ ชื่อมินนี่ ”
“ ชื่อน่ารักจังเลยครับ~ ”
“ น่ารักสิ ก็ชื่อนี้มาจากมินซอกไง น่ารักทั้งแมว ทั้งคน... ”
“ พี่ลู่หานชอบขี้โม้ ”
คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินมาจิ้มจมูกเขาเบาๆ มีเสียงหัวเราะดังมาเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะหายจากห้องไปกินข้าวด้วยความหิว มีลู่หานมองตามตาละห้อย
อดทนรอก่อนเถอะไอ้หาน!
สักวันจะกัดจะกินจะขังไม่ให้ออกไปน่ารักใส่ใครเลย คอยดู...
“ พี่ลู่หาน หยิบเนยให้หน่อยสิ ”
“ ได้ครับ ได้ๆ ”
“ หยิบถาดมาให้ด้วย ”
“ คร้าบผม ครับๆ ”
“ เอ้ะ มันต้องใส่กลิ่นวนิลาลงไปด้วย... ”
เสียงชุลมุนวุ่นวายอยู่ในครัว วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันหยุดสุดสัปดาห์และเป็นวันเกิดคยองซู เจ้าของวันเกิดต้องทำงานบ้านตามที่โดนทำโทษ ซึ่งมินซอกได้วางแผนทำห้องทั้งบ้านรกแล้วให้คยองซูไปเก็บ ซึ่งป่านนี้คยองซูคงได้แค่ห้องเดียว ก็แหม มินซอกแล้วเททั้งแป้ง ทั้งรื้อกระจัดกระจาย กว่าจะเสร็จตะวันคงตกดิน...
คนตัวเล็กงุ่นง่านกับการทำเค้ก ทำก็ทำไม่ค่อยจะเป็น แถมเขาชอบทำกาแฟมากกว่า แล้วไอ้วิธีการก็เยอะแยะมึนงง ต้องตีแป้ง ไข่และเนยให้ขึ้นฟู ต้องใส่นู่นนี่นั้น ตีอย่าให้เป็นก้อน บลาๆๆ อ่านแล้วจะปวดหัว
“ กลิ่นวนิลาหนึ่งหยด แต่มันจะหอมหรอ ต้องใส่ลงไปเยอะๆ... ”
“ เฮ้มินซอก! ระวัง... ”
“ โอ้ย!! หกหมดเลยอ่า มินซอกไม่ทำแล้ว!! ”
มือสั่นเกินไปจนทำเอากลิ่นวนิลาในขวดหยดใส่ลงหมดซะงั้น คนตัวเล็กทรุดนั่งลงแล้วกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ส่วนมินนี่แมวน้อยก็วิ่งกระโดดลงถ้วยทันที
“ ไอ้แมวบ้า!! ออกไปเลยนะ!! ”
“ แง๊ว~ ”
“ โอ้ย ไม่ทำไม่เลี้ยงแล้ว! เอาไปปล่อยเลย!!! ”
มินซอกโวยวายใหญ่ ลู่หานและป้านมถอนหายใจเพลียๆ ลู่หานจึงเขาไปทำความสะอาดของที่อยู่ถ้วยจนหมด เมื่อสะอาดแล้วเขาจึงหันไปมองคนที่นั่งทรุดหมดอาลัยตายอยากอยู่
“ มินซอกครับ มาทำใหม่นะ เริ่มต้นใหม่ ”
“ ไม่เอาแล้ว! ทำเค้กยากจะตาย ให้คยองซูทำเองเลยดีกว่า คยองทำเป็น เค้าทำไม่เป็นอ่า งืออออออ ”
มินซอกดิ้นตีขาตัวเองกับพื้นไปมาอย่างขัดใจ ลู่หานขำเล็กน้อยก่อนจะนั่งยองๆลงข้างๆแล้วขยี้ผมอีกคนอย่างเอ็นดู
“ มินซอกครับ วันเกิดคนเรามีแค่ครั้งเดียวนะ ถ้าให้เจ้าของวันเกิดมาทำเอง มีหวังเขาได้เสียใจแย่ที่ไม่มีคนพยายามเพื่อเขา มินซอกต้องใจเย็นลงและยอมให้คนอื่นช่วยนะครับ ตำราบอกอะไรไม่ได้มากหรอก ให้คนมีประสบการณ์ช่วยนะครับ อย่าดื้อนะ ”
“ เบื่อแล้วอ่ะ ทำไปก็ไม่อร่อยหรอก... ”
“ มินซอกยังไม่เคยทำเลย ลองทำสักครั้งก็ไม่เสียหาย ไม่อร่อยก็ไม่เป็นไร คยองซูเป็นเด็กดีจะตาย เขาต้องรู้แน่ๆว่าพี่ชายพยายามเพื่อเขามากขนาดไหน ”
“ อื้อ... ”
“ ส่วนเจ้ามินนี่ ก็อย่าโมโหจนเอาไปปล่อยเลยนะครับ ตอนนี้มันติดมินซอกจะตายไป เห็นไหม? ถ้าพ่อทิ้งมินซอกจะเสียใจไหม? ”
“ เสียใจสิ จะโกรธด้วย! ”
“ นั่นแหละครับ ใจเขาใจเรานะ มินซอกต้องใจเย็นๆนะครับ มานะ ครั้งนี้พี่ช่วย ”
ผ่านไปสักพักเสียงหัวเราะก็ดังออกมาจากครัว มินซอกจิ้มแป้งทำเค้กมาวาดหนวดแมวบนหน้าลู่หาน เสียงหัวเราะ เสียงโวยวายดังออกมาจนทำบ้านนี้มีแต่ความสุข คนรับใช้ทุกคนที่เดินผ่านก็ยิ้มให้กับความน่ารักของทั้งคู่ ส่วนป้านมก็มองดูห่างๆ
ไม่เคยเห็นมินซอกร่าเริงเท่านี้มาก่อน
ถึงแม้ความทรงจำคุณหนูจะไม่มีแล้ว
แต่ป้าเชื่อว่าลึกๆ คุณหนูไม่เคยลืมสัมผัสและความรู้สึกดีๆที่มีให้คุณลู่หานหรอก
ถึงแม้มันจะลึก แต่มันก็ยังคงเหลืออยู่...
ปี๊น!
เสียงรถคุณผู้ชายของบ้านกลับมาแล้ว ดูเหมือนคนในครัวจะไม่รู้เพราะเล่นกันสนุกเหมือนเดิม อี้ฝานเดินเข้ามาในบ้านพร้อมจื่อเทาที่ถือของพะรุงพะรัง คุณผู้ชายเดินมาหาหญิงแก่ทันที
“ มินซอกอยู่ไหนครับ? ”
ป้านมพยักหน้ายิ้มๆไปในครัว อี้ฝานจึงเดินเข้าในครัวและพบว่ามินซอกกำลังเล่นอยู่กับลู่หาน ปากที่เคยด่าก็พูดออกมาจนชิน
“ ไอ้ลู่หาน!! ”
ทั้งสองคนสะดุ้งเล็กน้อย ลู่หานหันมายิ้มและยักคิ้วให้อี้ฝานอย่างกวนประสาท ทำเอาคนเป็นพ่อโวยแตกทันที
“ แกห้ามทำมินซอกของฉัน! ห้ามยุ่งห้ามแตะต้อง ทำไมแกต้องเข้ามาทำเค้กด้วยล่ะ! ”
“ มินซอกให้ฉันเข้ามา ก็ช่วยไม่ได้ ”
“ แกออกไป ฉันทำเอง!! ”
“ ทำเป็นหร๊อ~ ”
“ แกอย่ามาดูถูกฉัน ออกไปได้แล้ว ล..แล้วนั่นจับแก้มลูกฉันทำไม แก ออกป๊ายยยยย!!! ”
ลู่หานหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ส่วนอี้ฝานก็วิ่งไล่จับลู่หานเหมือนเด็กๆ มินซอกก็หัวเราะทันทีที่พ่อเป็นแบบนี้ คนรับใช้ทุกคนในบ้านต่างมองอย่างเอ็นดูครอบครัวนี้ จื่อเทาหลุดเก๊กเล็กน้อย แอบอดขำคุณเจ้านายไม่ได้ ฟอร์มมาซะเท่ จนสุดท้ายก็หลุดฟอร์มเพราะหวงลูกชาย จะว่าน่ารักก็น่ารัก น่าหมั่นไส้ก็น่าหมั่นไส้
แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเรา
“ ไอ้ลู่ห๊านนน! แกอย่ามาพ่นแป้งใส่สูทฉันสิ ”
“ เอ้า โง่อีก ก็ถอดออกสิ จะใส่สูทอยู่บ้านทำพระแสงเลเซอร์อะไร ”
“ ใส่ให้หมาถาม ”
“ หมางงเลยดิ เห็นควายใส่สูท ”
“ ไอ้ลู่หาน! ”
“ นี่มัน... อะไรกันเนี่ยครับ? ”
ร่างเล็กๆ ไม่สิ ร่างเล็กหนึ่งร่าง ร่างสูงสองร่างแต่ดูเล็กลงทันตาเพราะหัวหดอยู่ กำลังนั่งคุกเข่าพับเพียบกับพื้นทั้งสามคน ส่วนคนที่ยืนคือคนที่เด็กที่สุดในบ้าน
“ คิดว่าทำห้องครัวสกปรก แล้วคนเก็บล้างนี่จะสนุกมากไหมครับ!! ”
คยองซูตะโกนใส่ทันที แค่เก็บห้องก็เหนื่อยพอแล้วยังจะต้องมาเก็บห้องครัวด้วยเนี่ยนะ? จะบ้าตาย
“ ทำไมไม่มีใครตอบล่ะครับ? โตๆกันแล้วนะ อย่าทำตัวเป็นเด็กๆได้ไหม! ”
ทั้งสามคนสะดุ้งสุดตัวตามที่คยองซูตะโกนใส่ เด็กกว่าแท้ๆแต่ทำไมถึงไม่กล้าเถียงนะ...
“ ถ้าทำรกขนาดนี้ก็เก็บกันเองเลยครับ วันนี้ผมและแม่บ้านเหนื่อยมากพอแล้ว ”
“ แต่พ่อทำงานมาเหนื่อยนะคยองซู ไม่สงสารพ่อหรือ... ”
“ พ่อนี่แหละครับตัวดี ทำไมไม่ไปนอนพักผ่อนล่ะครับ ไปร่วมสงครามเค้กกับเขาทำไม ไม่สงสารหรอกครับ พ่อโตที่สุดน่าจะคิดได้แต่ก็ยังทำตัวเป็นเด็กๆ ”
ป้านมและจื่อเทาหัวเราะเล็กน้อยเมื่อคุณชายมีท่าทีเศร้าเหมือนตอนโดนคุณผู้หญิงด่า นิสัยคยองซูได้แม่มาจริงๆสินะ
“ ผมคิดว่าพี่ลู่หานจะโตเหมือนกัน แต่ก็ยังทำอะไรเป็นเด็กๆ แล้วหน้าจะมีหนวดแมวไปทำไมครับ หนวดเขียวแบบนั้นไม่เข้าเลยนะ ”
อี้ฝานหัวเราะเยาะลู่หานทันที ซึ่งลู่หานก็ไม่ยอมจึงหยิกแขนอี้ฝานแรงๆ คนโดนหยิกก็หันมาตีหน้ายักษ์ใส่แล้วก็หยิกกันไปมา
“ พอสักทีพวกลุงๆสองคนนี่! ถ้าไม่หยุดผมจะฟาดมือจริงๆนะครับ! ”
ทั้งสองคนหยุดการกระทำและนั่งหงอยเป็นลูกหมาทันที
“ พี่มินซอกก็เหมือนกัน คึกอะไรถึงไปทำห้องรกแบบนั้น ถ้ามีอีกครั้งผมจะให้พี่ทำความสะอาดหมดบ้านบ้างนะครับ ”
มินซอกนั่งก้มหน้านิ่งแล้วพยักหน้าเบาๆรับรู้ บนตักมีเจ้ามินนี่นั่งอยู่
“ ทั้งสามคนไปทำความสะอาดครัวเลยนะครับ เดี๋ยวนี้! ”
“ แต่คยองซู พ่อเป็นพ่อนะ... ”
“ ห้ามใครเถียงทั้งนั้น ถ้าใครเถียง วันนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็น! ”
เงียบกริบ
ตัวป่วนทั้งสามเดินหงอยเข้าครัวมาทำความสะอาด มินซอกเก็บถาดและภาชนะต่างๆ อี้ฝานกำลังกวาดพื้น ส่วนลู่หานก็ล้างจานตามปกติ โดยมีแม่บ้าน ป้านม และจื่อเทายืนให้กำลังใจข้างนอก ทุกคนต่างหัวเราะเมื่อคุณชายของบ้านต้องมากลัวลูกชายตัวเอง มุมน่ารักแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู๊ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์... แฮปปี้เบริ์ดเดย์ทูยู ~~ ”
“ สุขสันต์วันเกิดนะคยองซู 17 เต็มตัวแล้ว!!!”
“ มีความสุขมากๆนะ ตั้งใจเรียนล่ะ ~ ”
คยองซูยิ้มดีใจเมื่อทุกคนอวยพรให้ เขาเป่าเทียนจนดับแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข พี่มินซอกให้ตุ๊กตากระต่ายอีกแล้ว ส่วนคุณพ่อซื้อชุดเสื้อผ้ายี่ห้อดังให้ซะเพียบ พี่ลู่หานให้น้ำหอมกลิ่นที่สุดแสนจะหอมชื่นใจ ป้านมให้พรมเช็ดเท้าวางหน้าหองน้ำ ส่วนจื่อเทาซื้อชุดเทควันโด้ให้ใหม่
ก็มีแต่เรื่องการต่อสู้เนี่ยแหละที่เข้ากันได้กับพ่อพูดน้อยคนนี้
หลังจากจบงานเลี้ยง ทุกคนก็แยกย้ายขึ้นไปนอน มีเพียงลู่หานเท่านั้นที่ออกมารับลมยามดึก
ร่างสูงเดินทอดน่องไปทั่วสวนในบริเวณบ้าน คืนนี้มีดาวค่อนข้างมาก ท้องฟ้าในยามราตรีช่างสงบและสวยงามซะจริง...
ลู่หานที่เงยหน้ามองดาวอยู่ดีๆ ก็ดันไปเห็นคนตัวเล็กกำลังยืนมองตัวเองอยู่จากระเบียงห้อง มินซอกสะดุ้งเล็กน้อยแล้วตะโกนลงมาถาม
“ ดึกดื่นป่านนี้ไม่นอนหรือฮะ! ”
“ ถ้านอนก็เห็นนอนแล้วสิมินซอก! ”
ตะโกนกลับไปแบบนั้น คนตัวเล็กก็หน้างอแล้วเดินกอดอกเข้าห้องนอนทันที ลู่หานหัวเราะแล้วส่ายหัวเบาๆเล็กน้อย
เขาคงไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมที่เห็นมินซอกมองเขา
บางที...
มินซอกอาจจะกำลังตกหลุมรักเขาใหม่ก็ได้
หึหึ
มินซอกเสร็จฉันแน่อี้ฝาน...
--------------------------------------------------------------------------------
ชี้แจงก่อนนะคะ ที่มาอัพช้าเพราะว่าป่วยค่ะ เป็นลำไส้อักเสบติดเชื้อด้วย หนึ่งอาทิตย์แล้ว
ยังหายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็นั่งแต่งฟิคทุกคืนค่ะ ใจจริงไม่อยากให้รอ แต่สังขารก็ยังไม่ไหว T__T
แถมซ้ำร้าย แฟนก็มาบอกเลิกกระทันหัน เรี่ยวแรงที่ฮึดก็เหลือแค่ก้นหอยค่ะ 5555555555555
แต่ตอนนี้โอเคแล้ว กลับมาเหมือนเดิมแล้วค่ะ เหลือแต่ร่างกาย ดีนะที่มีพี่ลู่หานคอยดูแล หุหุ -.-
มีรีดเดอร์ผู้น่ารักคนหนึ่งวาดแฟนอาร์ตให้ค่ะ > คลิกดูได้เลย <
ดีใจและขอบคุณมากเลยค่ะ มีความสุขจริงๆ เป็นแฟนอาร์ตที่น่ารักมากกก ~
เลยมาอัพตอนนี้ค่ะ ฝืนสังขารตื่นมาสุดๆ TvT
นับวันยิ่งพล่ามเยอะเนอะ -_- คิดถึงค่ะ มาเม้าท์เล่น 555555555555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ♥
ความคิดเห็น