คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 2 ` { 1WEEK } TRY ♛.
ความพยายาม
03/01/xx
อากาศยามเช้าช่างหนาวเหน็บ มีหิมะตกโปรยปราย ร่างสูงหนึ่งร่างกำลังยืนอยู่ท่ามกลางหิมะและ...
“ หนึ่ง ฮึ่บ! สอง ฮึ่บ! สาม ฮึ่บ!... ”
ลู่หานกำลังออกกำลังกายท่ามกลางหิมะโดยมีป้านมยืนมองดูห่างๆ หญิงแก่แอบยิ้มให้กับเด็กหนุ่มรุ่นลูกที่ดูท่าทางจะมีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่ แถมยังออกกำลังกายท่ามกลางหิมะอย่างสนุกสนาน จะว่าเพี้ยนก็เพี้ยน แต่สำหรับป้าถือเป็นเรื่องปกติ เพราะ...
“ นี่ลู่หาน นายมาแย่งที่ออกกำลังฉันทำไมห้ะ? ”
อี้ฝานยามเช้ากับเสื้อวอร์มแสนหนากันความหนาว กำลังเท้าเอวมองหน้าลู่หานอดีตเพื่อนรักที่มายืนออกกำลังกายในที่ประจำของเขา เนื่องจากลู่หานใส่หูฟังจึงไม่ได้ยินเสียงอี้ฝานและไม่รับรู้ว่ามีบุคคลอยู่แถวนี้
ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าเพื่อระงับอารมณ์ ดูเหมือนว่าอดีตเพื่อนรักจะไม่รับรู้สักนิดว่าเขามีตัวตน อี้ฝานเดินตรงเข้าไปหาอีกคนแล้วดึงหูฟังออกจากหูอย่างแรง ลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้า เขาเลิกคิ้วถามอีกคนว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
“ นาย แย่ง ที่ ออก กำ ลัง กาย ของ ฉัน! ”
ลู่หานก็คือลู่หาน อีกคนเป็นพ่อของมินซอกก็จริงแต่นี่เป็นเพื่อนรักเขาหนิ? ทำไมต้องสนล่ะ ยังไงอี้ฝานคงไม่ฆ่าใครเพราะมาแย่งที่ออกกำลังกายหรอกมั้ง ลู่หานจึงเสียบหูฟังเหมือนเดิมและออกกำลังต่อ
อี้ฝานสติขาดผึงกระชากซัมซุงเอสสี่สีขาวของอีกคนมาแล้วปิดเครื่อง ลู่หานขมวดคิ้วงุนงงพร้อมเกาหัวแกรกๆ
“ นายก็มาออกกำลังกายพร้อมกับฉันสิอี้ฝาน ทำแบบนี้เพื่อ? ”
“ ก็นี่มันที่ของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาเหยียบ ”
“ นี่ถ้าหมาเดินผ่าน นายคงไม่ตัดขาหมาทิ้งเลยหรอ ”
“ อย่ามาต่อปากต่อคำกับเจ้านาย ออกไปซะ ”
อี้ฝานชนไหล่กับลู่หานอย่างแรง ถึงแม้จะมาดแมนทั้งคู่แต่ลู่หานก็สูงเพียง 183 ไอ้อี้ฝานสูงตั้งเกือบ 190 แถมเป็นนักบาสมาก่อนใครจะสู้แรงมันได้ ก็กระเด็นสิครับ ปลิวเลยล่ะ บ้าจริงไอ้เปรตนี่
“ ไอ้เด็กขี้หวง ”
อี้ฝานหันมามองหน้าลู่หานอย่างหาเรื่อง ส่วนคนที่พูดกระทบจิตใจก็ทำหน้าตาเลื่อนลอยไม่รู้เรื่อง ก่อนจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวบ้าน ก็รับรู้อะไรเย็นๆมากระแทกหลังอย่างจัง
โผละ!!!
อี้ฝานในวัย 35 ปีกำลังปาหิมะใส่อดีตเพื่อนรักที่ตอนนี้เลื่อนขั้นเป็นศัตรู ลู่หานไม่รอช้าปั้นหิมะเป็นก้อนกลมๆแล้วปากระแทกหน้าคนหาเรื่องเข้าเป้าพอดี อี้ฝานฉุนกึกปากลับใส่ ตอนนี้กลายเป็นสงครามหิมะย่อมๆ มีป้านมยืนดูแล้วยิ้มหัวเราะอยู่ห่างๆ
เล่นกันเป็นเด็กๆเลยสองคนนี้
ป้ามนมดูเวลาที่ใกล้จะถึงหกโมง จึงรีบเดินไปหาพ่อบ้านคนใหม่แล้วตะโกนเรียก
“ ลู่หาน ได้เวลาทำอาหารเช้าแล้วค่ะ!!! ”
ลู่หานปาหิมะใส่อี้ฝานเป็นก้อนสุดท้ายแล้วรีบเดินหนีไป คนเป็นพ่อได้แต่ยืนกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ ไอ้ลู่หานนั่นเล่นอะไรเป็นเด็กไปได้
ส่วนทางลู่หานหลังจากที่เดินหนีออกมาก็รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง กล้ามเนื้อบนหน้าของทั้งสองคนกำลังตีกัน พยายามที่จะไม่ยิ้มออกมา
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคนคิดตรงกันเพียงแค่ไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่
นั่นคือความสนุกที่ได้จากสงครามหิมะเมื่อกี้นี้...
ลู่หานใส่ชุดคลุมยาวของพ่อครัวตามปกติ เมื่อเดินเข้าครัวมาก็พบกับผู้ชาย... เอ ไม่สิ ต้องพูดว่าเป็นเด็กผู้ชาย เด็กคนนั้นกำลังยืนอยู่หน้าเตาแก๊ส เขากำลังคนอะไรในหม้อ มีกลิ่นฉุนหอมโชยออกมาเรียกน้ำย่อย ทันทีที่เห็นด้านหลังลู่หานก็จำได้ทันที
เด็กผู้ชายคนนั้นรับรู้ว่ามีอีกคนกำลังเข้ามาจึงหันกลับไปดู สิ่งที่เห็นทำให้ตกใจจนตาโตกว่าเดิม แต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบทิ้งทัพพีและกระโดดเข้าใส่อีกคนทันที
“ พี่ลู่หาน!!! ผมคิดถึงจังเลย พี่หล่อขึ้นมากเลยครับ!!! ”
ลู่หานหัวเราะออกมาเบาๆกับเด็กตรงหน้า แขนแกร่งสอดเข้าไปใต้วงแขนก่อนจะยกตัวอีกคนขึ้นมาแล้วหมุนไปรอบๆ เด็กผู้ชายหัวเราะออกมาเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ยังคงอุ้มเขาเมื่อเจอหน้าทุกที ลู่หานวางอีกคนลงและดึงเข้ามากอดแน่น
“ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย คยองซู ”
คยองซูได้ยินก็ฉุนกึก เจอหน้ากันในรอบ 9 ปี แทนที่จะทักว่าเขาสูงขึ้นแต่ดันทักเรื่องขนาดตัวเนี่ยนะ? มือเล็กฟาดเต็มแรงไปที่ไหล่ของอีกคน ใบหน้าน่ารักกำลังเบะปากออกแสดงความไม่พอใจ ลู่หานจึงเกาคางอีกคนด้วยความเอ็นดู
“ โอ๋ๆนะครับ พี่ล้อเล่นนะ ขี้งอนเหมือนเดิมเลยนะเรา”
“ โป้งแล้ว! หายไปตั้งหลายปีคยองซูคิดถึงมากเลยรู้มั้ย แล้วพอเจอหน้าก็มาทักเรื่องขนาดตัวอีก โป้งแล้ว!!! ”
คยองซูกอดอกและหันหน้าหนีไปทางอื่น ลู่หานยีผมเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูก่อนจะงัดท่าไม้ตายสุดท้ายมาง้ออีกคนด้วยการก้มลงกระซิบลงข้างหู
“ เดี๋ยวซื้อเค้กช็อคโกแลตให้เลย แถมไอติมด้วย ”
“ เย่ๆ! พี่ลู่หานนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีที่สุดเลย~ ”
“ ยังกินเหมือนเดิมอยู่อีกนะเรา ”
มือหนาขยี้ผมคนตัวเล็กกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว พี่น้องคู่นี้เหมือนกันมาก ถ้างอนต้องง้อด้วยของกิน แต่ถ้าโกรธต้องอธิบายเหตุผล เพราะฉะนั้นคยองซูจึงค่อนข้างเลี้ยงดูง่ายในสายตาของลู่หาน เด็กคนนี้ก็ยังน่ารักแบบเดิม เพียงแต่ว่ามีดวงตาที่เหงาหงอยแฝงอยู่ข้างในนั้น
อีกครึ่งชีวิตเติบโตมาโดยไม่ได้มีแม่เลี้ยงดู
คุณพ่อก็ยุ่งแต่กับงานและความทรงจำของพี่มินซอก
ส่วนคยองซูทำได้แค่อยู่กับตำราเรียนและป้านมเท่านั้น
เหงา...
ลู่หานมองเห็นใบหน้าของคยองซูก็เริ่มใจหาย คยองซูเป็นเด็กร่าเริง ใบหน้าของคยองซูจะยิ้มตลอด เขามักจะไปหามินซอกที่บ้านเสมอและจะพบเจอเด็กคนนี้กอดกับแม่ของเขา คยองซูเป็นคนหัวเราะง่ายและอารมณ์ดี แววตาที่สดใส ไม่ว่าเจอกี่ครั้งก็จะเห็นรอยยิ้มนำหน้าเสมอ
แต่ตอนนี้ เด็กน้อยที่ชื่อคยองซูกลับมีดวงตาที่สะท้อนแต่ความเหงาไว้ข้างใน
ทั้งหมดไม่ต้องถามเลยว่าเพราะใคร
ก็เพราะตัวลู่หานเองทั้งนั้น
หลังจากเกิดเรื่อง ลู่หานทะเลาะครั้งใหญ่กับอี้ฝาน เขาพยายามจะเข้าเยี่ยมมินซอก แต่ก็โดนขัดขวาง จนกระทั่ง... รู้ว่าเพื่อนรักพาครอบครัวไปอยู่แคนาดาบ้านเกิดของพ่อ เขาไม่รู้ว่ามินซอกและคยองซูเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของคนเป็นพ่อแบบไหน มินซอกก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ส่วนคยองซูนั้นดูเข้มแข็งกว่าคนเป็นพี่ด้วยซ้ำ
แต่ข้างในคยองซู อาจจะอ่อนแออยู่ก็ได้...
เด็กน้อยยิ้มให้ลู่หานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันกลับไปทำอาหารเหมือนเดิม มีเสียงเจื้อยแจ้วของคยองซูดังมาเป็นระยะ พี่ฮะชิมอันนี้สิ พี่ลู่หานครับระวังน้ำร้อนนะ บลาๆๆ สารพัดจะพูดออกมา จนในที่สุด อาหารมื้อเช้าก็เสร็จสักที พอดีกับที่ป้านมเดินเข้ามา
“ คุณหนูคยองคะ ฝากตามคุณหนูมินซอกลงมาทานข้าวด้วยนะคะ เดี๋ยวป้าจัดโต๊ะให้ ”
“ ผมไม่อยากขึ้นข้างบนอ่า~ ยืนทำกับข้าวตั้งนานเมื่อยจะตาย ”
คยองซูทำปากยู่เล็กน้อยอย่างเอาแต่ใจ ป้านมก็ส่ายหน้ายิ้มๆ ลู่หานจึงผลักหัวด้วยความเอ็นดูก่อนหันไปบอกป้านม
“ เดี๋ยวผมขึ้นไปตามเองครับ ห้องของมินซอกอยู่ไหนหรอ? ”
“ ขอบคุณนะคะ คุณลู่หานเดินขึ้นบันไดไป ห้องคุณหนูอยู่ริมสุดทางขวามือประตูสีชมพู พอเห็นก็จะรู้เองแหละค่ะ ”
ไอ้เด็กบ้าสีชมพู
ลู่หานเดินขึ้นบันไดจนสุด มองไปทางขวามือก็พบกับประตูสีชมพูที่โดดเด่น พร้อมกับลายกระต่ายน้อยที่แปะเต็มประตู
อ่ามินซอก... นายอายุ 25 ปีแล้วไม่ใช่หรอ?
ลู่หานคิดถึงหน้าอีกคนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มินซอกอายุ 25 แต่หน้าตาเหมือนเด็ก 10 ขวบ แถมการกระทำก็เด็ก มือแสนเล็กกระจิ๋วริ๋ว เวลายิ้มตานั้นเล็กหยีน่าเอ็นดู หัวกลมเล็กๆพร้อมกับผมที่นุ่มสลวย
แล้วจะไม่ให้ลู่หานหลงได้อย่างไร?
ร่างสูงกำลังเดินไปเคาะประตูบานนั้น แต่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังพอดี
“ นายจะทำอะไร? ”
อู๋อี้ฝานที่กำลังจะลงไปกินข้าว เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบเจอกับลู่หานที่กำลังเดินไปหาห้องฝั่งตรงข้ามตัวเองพอดี แล้วห้องนั้นดันเป็นห้องลูกชายแสนหวง...
“ ฉันมาตามมินซอกไปกินข้าว ”
“ นายเป็นคนใช้นะ ควรเรียกลูกชายฉันว่า คุณหนู ”
“ ฉันมาตามเมียในอดีต และเมียในอนาคตไปกินข้าว ”
กลัวอี้ฝานที่ไหน? สู้กันก็เคยมาแล้ว อี้ฝานตัวใหญ่แต่แรงน้อย งัดข้อทีไรแพ้ลู่หานตลอด แล้วมันมีอะไรให้กลัว? ในเมื่อรู้นิสัยกันทะลุหมดแล้ว
“ หึ ฉันรู้นะว่าแกพยายามทำอะไร... พยายามทำให้ความทรงจำมินซอกกลับมา? แกฝันไปหรือเปล่าฮึ? อย่าหวังว่าฉันจะให้แกเข้าใกล้มินซอก ”
“ ถึงยังไง แกก็คงห้ามฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะยังไงฉันก็จะเอาความทรงจำมินซอกกลับมา ”
“ ก็ได้... ฉันจะให้นายอยู่ที่นี่ ให้งานนายทำ มีที่นอนให้นายและมีข้าวกิน ฉันให้นายได้แต่ฉันขอนายเพียงอย่างเดียว ”
“ อะไร? ”
“ นายมีเวลาอยู่กับมินซอกแค่ 1 ปี ”
“ อี้ฝาน ฉัน... ”
“ ถ้ามินซอกจำแกไม่ได้ แกต้องออกไปจากบ้าน ออกจากชีวิตฉัน อย่ามาให้เห็นหน้าอีก ”
“ แต่ฉันรักมินซอก รักมาตลอด ฉันก็แค่อยากอยู่ด้วย แค่... ”
“ แล้วที่มินซอกปางตายเพราะใคร? ไม่ใช่เพราะคนที่บอกว่ารักนักรักหนาหรอ? ให้โอกาสมามากแล้ว ถือว่าฉันขอ ”
“ ฉันไม่... ”
“ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเราในอดีตเถอะ ”
เป็นคำขาด ลู่หานรักมินซอกมาก แต่ก็รักเพื่อนคนนี้มากเช่นกัน ถึงอย่างไรความจริงก็ยังคงตอกย้ำ คืนนั้นที่เกิดเรื่องยังคงฝังอยู่ในความทรงจำ ลู่หานหลับตาลงปิดบังน้ำตาที่กำลังไหลมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
ถ้าเพื่อนรักต้องการ ฉันก็จะยอมทำ...
ถือว่าเป็นการไถ่โทษเรื่องภรรยาของเพื่อนรัก
อี้ฝานต้องเจ็บไปอีกตลอดชีวิต ทนมามากกว่าเขา ทั้งๆที่อี้ฝานอ่อนแอกว่าเขา
ถ้าเพื่อนรักพอใจ ลู่หานก็ยอม
“ ป่ะป๊ามายืนทำอาไยหน้าห้องผม~ อ้าว... อรุณสวัสดิ์ครับคุณลู่หาน ”
ร่างเล็กที่กำลังเป็นประเด็นของการสนทนาเปิดประตูออกมา ใบหน้าเล็กยิ้มให้พ่อเล็กน้อยก่อนหันมาทำหน้างงใส่ลู่หาน มินซอกใส่ชุดนอนลายกระต่ายเดินออกมาจากห้องแล้วตรงเข้าไปกอดเอวคนเป็นพ่อด้วยความออดอ้อน
“ คยองซูทำอะไรหอมจังง ~ ”
“ เราลงไปกินข้าวกันนะครับเด็กน้อย ”
คนเป็นพ่อยีผมลูกอย่างเอ็นดู แขนแกร่งโอบเอวเล็กพาเดินลงบันไดไป อี้ฝานไม่ลืมที่จะหันมาแล้วกระตุกยิ้ยมุมปากเป็นเชิงเยาะเย้ยลู่หาน ก่อนจะหายลับไป
สำหรับมินซอกแล้ว ลู่หานก็เป็นแค่พ่อบ้านเท่านั้น
ฉันจะมีวันนั้นไหมมินซอก? จะมีวันที่ได้ยินเสียงน่ารักของนายเรียกชื่อฉันด้วยความรักไหม?...
พระอาทิตย์ตกลับฟ้าไปแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาเกือบ 4 ทุ่ม ตั้งแต่เช้าลู่หานก็เห็นมินซอกแค่ตอนนั้น นอกนั้นเขาทำงานอย่างหนักทั้งวัน ทั้งกวาดหิมะ เช็ดสภาพรถ เก็บกวาดกิ่งไม้
ไม่เคยคิดว่าอดีตคุณชายจะต้องมาทำงานหนักแบบนี้
ลู่หานอาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังนอนดูทีวีอยู่ในห้องพักของตัวเอง สักพักก็มีเสียงเคาะประตู ลู่หานจึงเดินไปเปิดและพบกับป้านมที่ยืนยิ้มให้อยู่พร้อมถือถาดที่ข้างบนมีแก้วนมและแก้วน้ำผึ้งแยกกัน
“ ป้าฝากเอาของพวกนี้ไปให้คุณหนูมินซอกได้มั้ยคะ? ป้าจะไปอาบน้ำ พรุ่งนี้ต้องรีบปลุกคุณหนูคยองซูไปโรงเรียนแต่เช้า วันเปิดเทอมด้วย ”
ลู่หานรับถาดมาอย่างงงๆ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะยิ้มให้อย่างยินดี
เอาสิไอ้ฝาน ฉันได้เข้าใกล้แล้วนะ หึหึ...
“ คุณหนูจะใส่น้ำผึ้งเองนะคะ แต่พยายามอย่าให้ใส่เยอะมากเกินไป เด็กคนนี้ยิ่งดื้อๆอยู่ด้วย ยังไงคุณลู่หานก็ปรามได้นะคะ บอกว่าป้านมห้ามแกก็จะเชื่อฟังเองแหละ ”
ลู่หานยิ้มให้ก่อนจะเดินสวนทางกับป้านม หญิงแก่ก็ยิ้มให้อย่างมีความสุข
“ แล้วก็... ”
“ ครับ..? ”
“ สบายใจได้นะ... คุณอี้ฝานออกไปทำงาน เที่ยงคืนจะกลับ ”
เป็นอันรู้เรื่อง
แหม่ป้า จะมาอยู่ฝั่งผมก็บอกดีๆ งั้นเดี๋ยวสักห้าทุ่มจะออกจากห้องก็แล้วกัน
5 ทุ่ม 59 นาทีนะ ...
“ คุณมินซอกเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ ”
ไม่นานเกินรอ ร่างเล็กเดินมาเปิดประตูให้ มินซอกอยู่ในชุดนอนตัวใหญ่ ทำให้ร่างเล็กนั้นดูเล็กลงไปอีก ดวงตากลมโตมองหน้าลู่หานอย่างงุนงงก่อนจะมองไปที่ถาดแล้วรีบหลบทางให้ลู่หานเข้ามา
เปิดทางให้แบบนี้ ถ้าพี่ทนไม่ไหวตัวเล็กจะแย่เอานา...
พอเปิดประตูเสร็จ มินซอกก็รีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วนั่งจ้องหน้าลู่หานตาแป๋วราวกับจะอ้อนเอาอะไรบางอย่าง ลู่หานพยายามไม่มองเพราะเข้าใจดีว่าตัวเล็กต้องการอะไร ร่างสูงทำเป็นสาละวนกับการเตรียมนมให้ตัวเล็กดื่ม แต่เจ้าตัวดีก็ยังไม่ยอมหยุดแค่นั้น กลับเดินมายืนตรงหน้าแล้วนั่งยองๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับลู่หานที่กำลังก้มหน้าอยู่ มินซอกยิ้มกว้างดวงตาใสแป๋วนั้นมีแววอ้อนวอน
“ ผม... ชอบกินหวานๆ ”
นั่นไง
ที่คิดไว้ผิดตรงไหนล่ะ?
“ ป้านมบอกว่าห้ามกินหวานมาก มันไม่ดี ”
“ งื้อออ.. ก็ซอกอยากกินหวานๆง่า ”
ลู่หานทำเป็นไม่ได้ยิน ใบหน้านั้นเรียบตึงปากเป็นเส้นตรง มินซอกที่เห็นก็หน้าหงอยลงที่ลู่หานไม่แพ้ลูกอ้อนของเขา แต่มินซอกไม่รู้หรอก... ปากที่เรียบตึงนั้นอยากยิ้มกว้างแค่ไหน ในใจพยายามต่อสู้กันที่จะไม่มอง ไม่ได้กลัวว่าจะแพ้ลูกอ้อน แต่กลัวว่าจะอดใจดึงมาหอมแก้มไม่ไหว…
น่ารักอย่างงี้จะไม่ให้หลงได้ไง
ร่างเล็กแสนขี้อ้อนเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงอย่างแรง ปากเม้มแน่นงอนที่เห็นอีกคนใส่น้ำผึ้งแค่นิดเดียว ลู่หานคนให้เข้ากันก่อนจะเดินถือแก้วนมมาเสิร์ฟให้ มินซอกกอดอกหันหน้าหนี ยกเท้าขึ้นมาไขว่ห้างอย่างไม่พอใจ ร่างสูงก็ยิ้มๆให้อย่างอ่อนใจ
“ โอเคๆ พี่จะใส่เพิ่มให้นะ ”
ลู่หานเดินกลับไปใส่น้ำผึ้งให้อีกนิดหน่อย แต่เจ้าตัวเล็กยังคงที่สายตางอนๆ ร่างสูงถอนหายใจอย่างอ่อนเพลียแล้วใส่เพิ่มให้อีกนิดหนึ่ง มินซอกก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ พี่ลู่หานใจดีที่สุดเลยฮับ ~ ”
ร่างเล็กเอนหลังลงบนตรงหัวเตียง รับแก้มนมที่ลู่หานส่งมาให้แล้วดื่มรวดเดียวหมดพร้องส่งแก้วคืนให้ลู่หาน ร่างสูงรับมายิ้มๆแล้วนั่งหมิ่นๆที่ขอบเตียง
“ มินซอกนายชอบกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย? อย่างเช่น... ขนมอะไรพวกนี้ ”
“ ชอบกินคุกกี้ช็อกโกแลตชิพ อร่อยที่สุดเลยครับ ~ ”
“ แล้ว... กาแฟล่ะ กินได้ไหม? ”
“ อืมม... ก็กินได้นะแต่ต้องหวานๆ ”
“ อย่าง คาปูชิโน่หรอ? ”
การฟื้นความทรงจำขั้นตอนที่หนึ่งเริ่มขึ้นแล้ว ลู่หานถามด้วยความหวัง มองหน้าเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้านึก ก่อนที่สักพักจะเริ่มทำหน้าแหยงแล้วส่ายหัว
“ ไม่เอาหรอก กาแฟอะไรไม่รู้ ขมจะตาย ”
หูอื้อไปหมด...
ได้ยินแต่เสียงของคนๆเดิมซ้ำไปซ้ำมา...
‘ ผมชอบกินคาปูชิโน่ที่สุดเลยยย ’
‘ ไม่ขมหรอมินซอก? ’
‘ ถ้ามากินกับพี่ลู่หาน อะไรก็อร่อยหมดแหละครับ ~ ’
“ แต่... เมื่อก่อนนายชอบมากเลยนะ ”
“ เมื่อก่อนหรือครับ? ”
“ ใช่ นายชอบกินคาปูชิโน่ นายชอบกินเค้กช็อกโกแลตที่มีลูกเชอร์รี่ ”
“ อ่า... ผมจำไม่เห็นได้เลยแหะ ”
ใบหน้าเล็กของมินซอกสลดลง เขาไม่เข้าใจที่ลู่หาน ดูเหมือนว่าลู่หานจะเคยรู้จักกับเขา... แต่ทำไมเขาถึงจำหน้าลู่หานไม่ได้นะ?
“ นายชอบบอกว่าสงสารหิมะ ที่พอหน้าร้อนเข้ามามันก็หายไป ”
“ … ”
“ นายจะชอบนั่งคุยกับมันได้เป็นวันๆ บางทีก็คุยทั้งวันโดยที่ไม่สนใจพี่เลยด้วยซ้ำ ”
“ … ”
“ นายจำมันไม่ได้หรอตัวเล็ก? ”
ลู่หานส่งแววตาตัดพ้อไปให้ ไม่ว่าจะทางไหนขาก็จะทำให้คนตัวเล็กจำได้ ไม่ใช่ว่ากลัวแพ้อี้ฝาน แต่เขากลัว... กลัวว่าถ้านานกว่านี้ ความทรงจำของมินซอกที่เคยมีเขาอาจจะไม่กลับมาอีกเลย
กลัวว่าจะลืมความรักของเขาไป
“ …พอเถอะครับ ลู่หาน ”
“ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงใคร ”
“ แต่คนคนนั้นคงไม่ใช่ผมหรอก เลิกพูดเรื่องเมื่อก่อนสักที ”
“มินซอกอ่า... ฉัน... ”
“ อีกอย่างผมเป็นลูกคุณพ่อ... ผมไม่อยากจะพูดอย่างนี้แต่คุณควรเรียกผมว่า คุณหนู ”
“ มินซอกกี้... ”
“ ออกไปได้แล้วครับผมจะนอน ”
ลู่หานก้มหน้าลงต่ำ ปกปิดแววตาที่เจ็บปวดอยู่ข้างใน พังลงแล้ว... ตัวเล็กรำคาญเขาไปแล้ว... นี่เขาหมดหวังแล้วใช่ไหม? ร่างสูงเดินไปถึงหน้าประตูก็กดปิดสวิตซ์ไฟก่อนจะเดินออกมาหงอยๆ ร่างสูงเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องตัวเอง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พานไหลลงมาอย่างง่ายดาย
มินซอก
จะมีอีกไหมวันนั้น?
จะมีไหมวันที่เราได้รักกัน
ดังเดิม...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
มินซอกกี้ใจร้ายจัง น่าให้พี่ลู่จับฟาดก้นเนอะ ' ^ '
สงสารพี่ลู่จังเลยเนอะ ~ . _ .
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ทุกคนคอมเม้นท์น่ารักจัง เราชอบอ่านง่ะ *ส่งจ๊อกไปม๊วฟถึงบ้าน* ♥
ความคิดเห็น