Show me your love แก๊งค์ยัยตัวร้ายกับแก็งค์นายขี้เก็ก

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 6

         “เดี๋ยวผมจ่ายเองครับ!!”

         “นี่ฮ่ะ!!” 

 

           โจวคยูฮยอน เดินเข้ามาในช็อป ก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน ดูพนักงานขายจะงงๆ แต่ก็รับบัตรเครดิตไปชำระเงินค่ากระเป๋าใบสวยแต่โดยดี

 

         “เราไม่รู้จักกันซักหน่อย นายมาจ่ายใช้ชั้นทำไม??” ฮาระถามด้วยความสงสัย เธอรู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน แต่มันก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรเลยนี่หน่า ที่เค้าจะมาออกเงินกับของฟุ่มเฟือยที่ไม่ใช่ของเค้าเอง และจำนวนเงินมันก้ไม่ได้น้อยซะด้วยสิ

         “จ่ายก่อนรู้จักที่หลังก็ได้” คยูฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ (นึกภาพกันออกใช้มั้ยค่ะ!!) “ถ้าชั้นไม่ช่วยเธอไว้เธอจะทำยังไงหล่ะ ”  แสดงว่าเค้าแอบดูการกระทำของฮาระอยู่ตลอด เลยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  

 

 

          มันก็จริงของเค้าแห่ะ ถ้าไม่มีนายนี่ เราจะไปเอาเงินจากไหนมาจ่ายได้หล่ะ จะบอกพ่อกับแม่มันก็ใช่เรื่อง ยังไงขอบคุณเค้าหน่อยละกัน

        “ชั้นขอบใจนายนะ แล้วเดี๋ยวที่นายจ่ายไป ชั้นจะหามาใช้คืนให้”  คนสวยปรับเสียงนุ่ม

        “อืม แล้วแต่เธอละกัน” คยูฮยอนพูดจาก้ำกึ่ง “เร็วๆด้วยหล่ะ ถ้าช้า ชั้นจะคิดดอกเบี้ยเพิ่ม”

 

       “หนอยยย ชั้นไม่ได้ขอให้นายช่วยซักหน่อยนะ” ฮาระตวาดเสียงใส่

       “อ้าวหรอ!! งั้นชั้นก็คงมายุ่งเรื่องของเองสินะ   งั้น พี่คระ....” คยูฮยอนพยายามจะเรียกพนักงาน แต่ถูกฮาระขัดไว้

       “อ่ะ...อ่า....ชั้นขอโทษ ยังไงก็ขอบใจนายอีกทีนะ” คนสวยรีบเปลี่ยนโหมดเป็นสำนึกผิดทันที ก่อนจะส่งยิ้มเจื่อนๆให้คยูฮยอน

 

 

       “ได้แล้วค่ะ” พนักงานที่บอกเจ้าของบัตร คยูฮยอนจึงเดินไปที่เค้าเตอร์ แล้วเซ็นชื่อลงในสลิปบัตรเครดิตตามปกติ หนุ่มหล่อถือวิสาสะเปิดถุงแล้วหยิบกล่องกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะเปิดมันออกดู 

       “คิมฮาระงั้นหรอ    เอ่อ!! พี่ครับ รบกวนอีกทีได้มั้ยครับ” คยูฮยอนเรียกพนัก แล้วเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันมามองฮาระที่ตอนนี้นั่งรออยู่ตรงโซฟากลางร้าน ดูเธอจะเหนื่อยๆกับการแบกสารพัดถุง 

 

       “ไปเถอะ!!” คยูฮยอนเดินมาหาร่างเล็กพร้อมกับถุงของกระเป๋า ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้าง ช้อนถุงกระดาษหลายใบในมือฮาระมาครอบครอง “เดี๋ยวชั้นช่วยถือ” ก่อนจะเดินนำออกไป

 

          ใครเลยจะรู้ว่าทั้งสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ต่างคนก็ต่างรู้แค่เพียงว่าอยู่ร่วมโรงเรียนเดียวกัน ถ้าใครมองพวกเค้าตอนนี้ก็ต้องคิดว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกันอย่างแน่นอน    ผู้หญิงมาเดินมาเดินช้อปปิ้ง และผู้ชายก็ถือของตามระเบียบ

 

       “ใจคอเธอจะไม่ถามชื่อชั้นหน่อยเลยหรือไง??” คยูฮยอนถามคนสวยที่เดินอยู่ข้างๆ  โดยที่ในมือมีถุงอยู่หลายใบ

       “ก็นายชื่อ จะ..โอ ....นายชื่ออะไรหล่ะ” ฮาระเกือบหลุดปากบอกชื่อของอีกคนไป ถ้าบอกไปเค้าคงต้องถามต่ออีกแน่ๆว่าไปรู้ชื่อของเค้ามาได้ยังไง เลยเปลี่ยนเป็นถามชื่อออกไปแทน

 

       “ผมชื่อ โจวคยูฮยอน ครับผ้มม” คยูฮยอนตอบน้ำเสียงใหญ่ พลางเอามือตะเบ๊ะ ทำท่าเหมือนทหาร ทำเอาอีกคนถึงกับยิ้มกับการกระทำของเค้า “แล้วคุณหล่ะครับผ้ม ชื่ออะไรครับ”

       “คิมฮาระ   ชิ่ นายนี่ตลกคนจริงๆ” ฮาระแนะนำตัว ก่อนจะถามคำถามต่อไป “อื้ม แล้วเพื่อนนายอีกคนไปไหนแล้วหล่ะ คนที่แก้มป่องๆอ่ะ ชั้นเห็นมาด้วยกันไม่ใช่หรอ??”

 

        “ไอคิบอมอ่ะนะ กลับไปแล้ว   เอ๊ะ! นี่เธออยู่กับชั้นจะถามถึงคนอื่นทำไมเนี่ย”

        “เอ้า! แล้วที่ชั้นถามมันผิดตรงไหนหล่ะห๊า เอาของชั้นมานี่ ชั้นจะกลับแล้ว ” เธอพูดพร้อมกับยืนมือไปขอสัมภาระของเธอ

        “คิดจะหนีหนี้กันง่ายๆอย่างี้เลยหรอไงเธอ” คยูฮยอนถามน้ำเสียงกวนๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยของตัวเองขึ้นมา ถ่ายรูปฮาระไว้โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว

        “นายจะบ้าหรือไง ถ่ายรูปชั้นไปทำไม ลบออกเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอพยายามจะแย่งโทรศัพท์จากมือคยูฮยอน แต่คยูฮยอนกลับชูมันขึ้นจนสุดมือ ด้วยความสูงของเธอบวกกับรองเท้าแล้ว ได้แค่ไหล่คยูฮยอนเท่านั้นเอง

 

       “ชั้นก็ถ่ายไว้เป็นหลักฐานหน่ะสิ เผื่อเธอหนีหนี้ชั้น ชั้นจะได้เอารูปเธอไปแจ้งตำรวจไง”

       “ฮึ่ยยย ชั้นไม่คุยกับนายแล้ว เอาของชั้นมา ได้แล้วชั้นจะได้กลับบ้าน” ฮาระขมวดคิ้ว ก่อนจะเอาแขนเรียว คว้าถุงในมืออีกคน แต่คยูฮยอนกลับไม่ยอมให้แต่โดยดี 

       

       “เดี๋ยวชั้นๆไปส่ง”

       “ไม่ต้อง !! ชั้นกลับเองได้ ออกประตูไปก็เจอแท็กซี่แล้ว”

          เอ๊ะ! อีตานี่ คนจะกลับก็ไม่ให้กลับซะที  ยึกยักอยู่ได้ นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้เจ้าชายหมาป่าชั้นคงรออยู่แน่เรย 

 

        “อยากได้ก็ตามมาเอาให้ทันเซ่......แบ่รๆ” คยูฮยอนทำหน้าตากวน แลบลิ้นล้อเลียนก่อนจะถือถุงแล้ววิ่งไป อีกคนจะทำไงได้หล่ะ ก็ต้องวิ่งไล่อีตานั่นไปหน่ะสิ .....รอชั้นก่อนนะ เจ้าชายหมาป่า

 

 

 

 

 

 

  

 

        “อีฮยอกแจ ........ชินนาริม เติมตรงนี้ อ่า อิอิอิอิ” 

          ชินนาริมหัวเราคิกคักอยู่คนเดียว ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือในห้องของเธอ และเหมือนเธอกำลังเขียนอะไรของเธออยู่ (อยากรู้หล่ะสิ !! ถ้าอยากรู้ก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆสิ)

 

          นาริมเอารูปฮยอกแจที่แอบฉีกมาจากนิตยสารของโรงเรียนเมื่อเช้า มาตัด และติดมันลงไปในกระดาษ แผ่นใหม่ และเธอก็ติดรูปของเธอลงไปด้วย เธอนั่งเขียน   นั่งวาดลงไปอย่างชอบใจ 

กระดาษแผ่นนั้นถูกตกแต่งไปด้วยรุปวาดหัวใจน่ารักอยู่หลายดวงเลยหล่ะ   มีทั้งชื่อของเธอ และก็ชื่อของฮยอกแจในนั้นด้วย   ดูเธอจะมีความสุขมากเลยนะเนี่ย 










และหน้าตาของมันก็ออกมาเป็นแบบนี้

 

          

          “อ่าาา   ดูสิ มันน่ารักจังเลย อิอิ” นาริมเอ่ยชมผลงานของตัวเอง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาเศร้า

          “เห้อ ฮยอกแจ นายคงมีคนที่ชอบอยู่แล้วสินะ ชั้นอยากเป็นคนที่โชคดีคนนั้นจัง ”

 

          ก็นายอยู่กลุ่มที่ป็อปที่สุดของโรงเรียน หน้าตาของนายก็หล่อทีเดียว ชั้นเห็นสาวๆหลายคนจ้องนายตาเป็นมัน นายก็ยังเล่นกับสาวๆพวกนั้นอีก   ชั้นจะมีสิทธ์บางมั้ยนะฮยอกแจ

 

// Private Number Calling//  

 

        “อ่ะ ใครโทรมากันเนี่ย เบอร์ก็ไม่โชว์” นาริมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อมีคนโทรเข้า เบอร์ที่โทรเข้ามานั้นตั้งเป็นเบอร์ส่วนตัวไว้ เลยไม่มีการโชว์เบอร์

 

        “ยอโบเซโย” นาริมรับสาย

        “เธอทำอะไรอยู่หล่ะนาริม” น้ำเสียงแบบนี้ มีคนเดียว

        “อ๊า ออนนี่ ชั้นไม่ได้ทำอะไรหน่ะ ” 

        “อ่าวหรอ ชั้นนึกว่าเธอกำลังคิดถึงหนุ่มนักเต้นคนนั้นอยู่ซะอีก” 

        “อ๊ะ... อ่า แล้วออนนี่โทรมามีอะไรหล่ะ” 

         นี่ขนาดตัวไม่อยู่ยังรู้ทันชั้นอีกหรอเนี่ย ชั้นว่าเธอไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ย

        “ก็ไม่มีอะไรหรอก ชั้นก็โทหาไปเรื่องเปื่อยนั่นแหล่ะ แต่นี่ ชั้นขอเตือนไว้อย่างนะ ถ้าเธอกำลังแอบชอบนายฮยอกแจนั่น ชั้นขอให้เปลี่ยนความคิดซะตั้งแต่ตอนนี้นะจ๊ะ   คืนนี้ฝันหวานหล่ะ ตู๊ด....ๆๆ”    คิมฮีชอลตัดสายไปทันทีที่พูดธุระของตัวเองเสร็จ

 

         “ฮัล....อ่าว วางไปซะแล้ว” นาริมมองดูโทรศัพท์อย่างงงๆ ก่อนจะวางมันลง แล้วลุกไปที่นั่งที่เตียงนอน หยิบตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดขึ้นมาคุยด้วย

“ฮยอกแจ!! ฮยอกแจ!! ฮยอกแจ!! นายไม่ดีอย่างนั้นเลยหรอ เฮ้ออออ”

 

 

 

 

 

 

 

       

         “จอดตรงเนี้ยแหล่ะ!” ฮาระบอกให้สารถีหนุ่มหยุดรถเมื่อถึงหน้าบ้านของเธอ

         “ขอบคุณนะที่มาส่ง ส่วนเรื่องค่ากระเป๋าเดี๋ยวชั้นจะรีบหามาใช้ให้นะ ” เธอย้ำคำขอบคุณของเธออีกครั้ง ก่อนจะรวบข้าวของแล้วเปิดประตูลงจากรถไป

 

          คยูฮยอนเลื่อนรถขับไปข้างหน้าอย่างช้าๆตามจังหวะการเดินของอีกคนที่พึ่งจะลงไป ก่อนจะเปิดหน้าต่างบานใสลง

        “ฮาระอา ” 

      “หือ ” ฮาระหยุดเดินแล้วหันมาตามเสียงเรียก

      “ฝันดีนะครับ” น้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังของคยูฮยอนทำเอาคนฟังถึงกับแอบเขินอยู่ไม่น้อย

      “อ่ะ...อื้มม นายก็ฝันดีเหมือนกันนะ” ฮาระบอกคนในรถอย่างหลบสายตา ดูเธอจะเขินไม่น้อย คยูฮยอนก็ได้แต่ยิ้มส่งกลับมาให้ก่อนจะรอให้ฮาระเดินเข้าบ้าน แล้วตัวเองก็ขับรถออกไป

 

          .....Sign in......

“ตรึ๊งงงง”  เสียงของโปรแกรม MSN เมื่อกลับมาถึงฮาระก็เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วก็เข้าโปรแกรม MSN เหมือนอย่างทุกวัน

 

         “เค้ายังออนอยู่ไม๊น้า” เธอพูดพลางสายตาจ้องไปที่รายชื่อของผู้ที่ออนไลน์ แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อคนที่เธอต้องการจะสนทนาด้วยกลับไม่มีชื่อในกลุ่มที่ออนไลน์

        “อ่าาา นายคงนอนไปแล้วหล่ะสิเนี่ย ”   คนสวยนั่งบนกับตัวเองอย่างเสียดาย   มันเหมือนเป็นความเคยชินของเธอไปแล้ว ที่ต้องเล่น MSN คุยกับเจ้าชายหมาป่า เล่าเหตุการณ์ในแต่ละวันให้เค้าฟัง เหมือนเป็นการเขียนไดอารี่ แล้วเค้าก็ดูเข้าใจเธอได้เป็นอย่างดี

       “ฝันดีนะค่ะ” (บอกฝันดีกับคอมพิวเตอร์เนี่ยนะ อีบร้า) 

 

          เธอจัดแจงปิดคอมพิวเตอร์ แล้วก็ลุกไปอาบน้ำแต่งด้วยชุดนอนลายน่ารัก ก่อนจะหยิบถุงที่เธอช้อปปิ้งมทั้งหลายมาพิจารณาของที่เธอซื้อมาอย่างมีความสุขไปทีละถุง จนกระทั่งใบสุดท้าย ถุงกระเป๋าที่ต้องทำให้เธอเป็นหนี้คยูฮยอนนั่นเอง

 

         “อ๊าาา พรุ่งนี้ใช้เลยดีกว่า” เธอพูดพลางหยิบเปิดถุงหยิบกล่องกระเป๋าขึ้นมา ก่อนที่จะวิ่งไปหน้ากระจกแล้วลองสะพายมัน

        “เหมาะกับชั้นที่สุดเลย เอ๊ะ” ดูเหมือนเธอจะไปสะดุดตากับอะไรบางอย่างบนกระเป๋า ฮาระรีบถอดสายสะพายออกจากแขน แล้วคว้ากระเป๋าใบสวยมาดูใช้ชัดๆ

 

          “คิมฮาระ & โจวคยูฮยอน” เธออ่านตามตัวหนังสือที่ปั๊มลงไปบนโลโก้ของกระเป๋า เธอสั่งชื่อของเธอลงไปแต่ทำไม่มันมีชื่อของอีตานั่นติดมาด้วยนะ

 

           “อีตาบ้าาาาาาา!!!!!!!!”




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
From  Writer

ตอนนี้อาจจะมีแต่ฮาระนะค่ะ  และตอนนี้ก็สั้นกว่าทุกตอนเรยอ่า

ไรเตอร์แต่งไม่ออกเลยอะ  สงสัยเป็นเพราะว่าผมไม่ได้สระมั้ง  ฮ่าๆๆๆ

นั่งแต่งตอนตีสามกว่า กว่าจะเส็ดก็เจ็ดโมงกว่าแล้ว

ใครมีไอเดียอยากจะเสนอก็บอกได้เรยนะค่ะ  จะได้ไม่ต้องคิดคนเดียว ฮ่าๆๆ



ปกติไรเตอร์ก็ไม่ได้เป็นคนที่สนใจกับคอมเม้นท์เท่าไหร่นะค่ะ
แต่เชื่อมั้ยว่า แค่คอมเม้นท์แค่คอมเม้นท์เดียวมันทำให้ไรเตอร์ยิ้มได้ไม่หุบเลยหล่ะ
อย่างๆน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่าที่เราแต่งนั้นยังมีคนสนใจมัน

เชื่อแล้วแหล่ะว่าทำไมหลายคนที่เค้าแต่งเค้าถึงชอบให้เม้นท์กัน นอกจากมันเป็นมารยาท แล้วมันยังเป็นยาขยันชั้นดีให้ไรเตอร์มีกำลังใจในการอัพและการแต่งอีกนะเออ

เหนทีว่าที่หลังจะต้องขอคอมเม้นท์กันบ้างซะแร้ว อิอิ ^______^