Show me your love แก๊งค์ยัยตัวร้ายกับแก็งค์นายขี้เก็ก

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 4

“......กลุ่มนี้มีชื่อกลุ่มว่า กดมีนัม กาย.........” น้ำเสียงเรียบของใครบางคนที่ไม่ใช่ในเจ็ดสาว

 

“กรี๊ดดด!!! เธอเป็นใคร มานั่งตรงนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่ ???” 

 

 

 

 

          สาวๆดีดตัวกอดกันกลมโดยอัตโนมัติ เสียงกรี๊ดที่เกิดจากการตกใจอย่างสุดขีด ก็อยู่ดีดีมีใครก็ไม่รู้มานั่งกลางระหว่างกลุ่มพวกเธอ โดยที่เป็นตรงกลางระหว่าง เอริม กับนาริม ที่ทั้งคู่ก็ต่างเหม่อลอยจนไม่ทันได้สังเกต ส่วนคนอื่นๆก็มัวแต่หันไปมองที่โต๊ะอีตาเจ็ดคนนั่นอยู่ 

 

          “ชั้นมานั่งตั้งแต่ที่พวกเธอหันไปมองกลุ่มนั้นหน่ะ พวกเธอคงไม่ทันสังเกต ขอโทษนะที่ถือวิสาสะ” คนแปลกหน้ากับชุดกี่เพ้าของเธอ อธิบาย

         “ล่ะ...ล่ะ..แล้วเธอเป็นใคร” เอรินที่นั่งอยู่ข้างๆกระเถิบออกห่าง ก่อนจะถามอย่างกล้าๆ กลัว

นาริมก็ตกใจไม่ใช่น้อยยกเอากระเป๋าขึ้นมาปิดหน้าแล้วมองร่างข้างผ่านหูกระเป๋า ส่วนอีกห้าสาวก็ยังดูผวาอยู่เล็กน้อย 

 

          เป็นใครจะไม่ตกใจบ้างหล่ะ หันหน้ากลับมาก็เจอใครก็ไม่รู้มานั่งอยู่ร่วมโต๊ะ โดยที่ไม่รู้มาก่อน การแต่งตัวของเธอก็ดูแปลกพิลึก สวมชุดจีนกี่เพ้า มีดอกไม้ดอกเบ่อเร่อคาดบนหัว คุ้นๆเหมือนเคยดูผ่านทางช่องอารีรัง ที่มาถ่ายสกู๊ปของประเทศไทย   โปงๆอะไรเนี่ยแหล่ะ (ใช่โปงลางสะออนป่าวอ่ะค่ะ ??)   หน้าตาของเธอนับว่าสวยเลยหล่ะ 

 

          “ชั้น คิมฮีชอล ใครๆต่างรู้จักชั้นดี” คนสวยในชุดจีนแนะนำตัวเอง

          “รู้จักเพราะเธอเป็นคนดังที่นี่หรอ” โบอันถามอย่างเจตนาดี

          “ป๊าว! ” ฮีชอลตอบเสียงสูง   “ชั้นไม่ใช่คนดังอะไรหรอก  แต่ที่ชั้นเป็นที่รู้จักก็เพราะชั้น....เอ่อ..ชั้น.......ชั้นน”

          “จะอีกกี่ชั้นค่ะเนี่ยย” ฮาระดูหงุดหงิด จะบอกก็ไม่บอกซักกาที

          “ชั้นเป็นเด็กรุ่น 08 หน่ะสิ ในรุ่นนั้นเหลือชั้นคนเดียวที่ยังเรียนไม่จบเนี่ยแหล่ะ” ฮีชอลอธิบายอย่างเขินๆ

           “รุ่น 08 !!!!” เจ็ดปากพร้อมใจกันประสานเสียง 

           “09 10 11   12 โหผ่านมาสี่ปีแล้วเธอ เอ๊ย! พี่ยังเรียนไม่จบ พี่ทำได้ยังไงอ่าค่ะเนี่ยย” จียอนถามอย่างสงสัยพลางนับนิ้วไล่ทีละปี

 

          “พี่ยังไม่บรรลุกับวิชาสุขศึกษา ไม่ว่าพี่จะเรียนยังไง พี่ก็ไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้ซักที อึก ฮือออ” คนสวยบอกด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยน้ำตาซึม   ก่อนจะกรีดมือหยิบผ้าเช็ดหน้าจากระเป๋าลูกปัดสีขาวสะบัดขึ้นมาก้มหน้าซับน้ำตาเหมือนนางเอกหนังจีน ท่าทางเธอจะดูอินกับชุดที่เธอใส่มาแห่ะ

         “โอ๋ๆๆ ไม่เอา อย่าร้องน้า แก่ป่านนี้แล้วมานั่งร้องไห้ ให้เด็กมอปลายดู ไม่อายเค้าหรอ” เซียวาพูดจาปลอบคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ที่ดูไม่เหมือนการปลอบเท่าไหร่

 

 

        “อ่ะ!! กดมีนัม กาย ประกอบไปด้วย”   ฮีชอลเปลี่ยนโหมดดีดตัวขึ้นมาแก้ไขข้อสงสัยของประเด็นสนทนาก่อนหน้านี้   ทำเอาทุกคนตกใจกับท่าทางของเค้าอีกครั้ง นึกจะหยุดร้องก็หยุดเอาดื้อๆซะงั้น

         “นี่นี่   เค้าเป็นบ้าป่าวอ่ะ”      โบอันเอาหน้าไปซุกหลังฮาระแล้วกระซิบถามเบาๆ
         “ชั้นว่าถ้าไม่ก็ใกล้เคียงแหล่ะว้า”
         "ชั้นไม่ได้บ้าย่ะ !!"  ฮีชอลได้ยิน

        “หนิ เธอสองคนจะฟังมั้ยย่ะ??” ฮีชอลตวาดใส่ แต่ก็ไม่ได้ดูจริงจังอ่ะไร “ฟ่ะ..ฟังค่ะ ฟัง ”

          “กดมีนัม กาย ประกอบไปด้วย ผู้ชายหน้าหล่อเหลาเทียบกับดาราได้เลย เจ็ดคนด้วยกัน
อีตาแก้มป่องที่นังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่นั่นคือ คิมคิบอม หล่อรวย ชาติตระกูลดี แต่นิสัยเย็นชาไปหน่อย
สูงขาวหล่อเหลาดุจคุณชายคนนี้ชื่อ เชวซีวอน ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมสุภาพบุรุษอีกตั้งหาก 
ที่นั่งเล่มเกมกดอยู่นั้นคือ โจวคยูฮยอน ลูกชายคนเดียวของร้านเบเกอรี่ชื่อดัง
อีตาหน้าจีนนั่นคือ ฮันกยอง เป็นคนเดียวในกลุ่มที่เป็นคนจีน แล้วเค้าก็เป็นนักบาสของที่นี่ด้วย
ส่วนสองคนที่นั่งฟังเพลงอยู่ คนซ้าย ชื่อ ลีทงเฮ ตัวเล็กระทัดรัดน่าพกพาจริงๆ ส่วนคนขวา ชื่อ ลีฮยอกแจ หนุ่มมือปลาหมึก อย่าได้เข้าใกล้นายนี่เป็นอันขาดถ้าไม่อยากขาดทุน สองคนนั้นเป็นหัวหน้าชมรมเต้นของที่นี่

และคนสุดท้าย คังอิน ผู้ชายที่ชอบหลงใหลกับน่าตาของตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียง ไอหุ่นหมีนั่นมันหล่อจริงๆ    มีใครสงสัยอะไรอีกมั้ยจ๊ะ ”  

 

         คิมฮีชอลอธิบายไล่ไปทีละคน เค้าอธิบายได้อารมณ์เหมือนได้ดูไตเติ้ลหนัง สาวๆก็นั่งมองกวาดตามองไปทีละคนที่ฮีชอลอธิบาย พลางพยักหน้าให้รับรู้ว่าเข้าใจที่เค้าพูด 

          “ออนนี่ ทำไมพี่รู้เยอะจังเลยอ่ะค่ะ” จียอนถามอย่างสงสัย

          “เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับโรงเรียนนนี้หน่ะ ไม่มีอะไรที่คิมฮีชอลคนนี้ไม่รู้หรอก โฮ๊ะๆๆๆ” ฮีชอลหัวเราะเสียงสูง

 

         ในขณะเดียวกัน สองสาวดาวโรงเรียนก็เดินเข้ามาในโรงอาหาร พวกเธอดูเด่นมากจริง หนุ่มๆหลายคนหันมองตามเธอกับให้ทั่ว ผู้หญิงหลายคนก็อดมองตามพวกเธอไม่ได้ รวมถึงอีกเจ็ดสาวนี่ด้วย

 

         “ดาร์ลิ้งค่ะ” แคลร์แฟนสาวของคิบอมตรงเข้ากอดคิบอมทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ คิบอมก็ดูจะหน่ายๆกับการกระทำของเธอเหมือนกัน เพื่อนๆคนอื่นๆก็ได้แต่นั่งทำธุระของตัวเองไป   ส่วนจิลเธอก็ยืนยิ้มโปรยเสน่ห์ไปให้หนุ่มๆแถวนั้นที่หันมามองเธอ แต่ก็ยังไม่วายหันมาส่งสายตาที่ดูเซ็กซี่ให้หนุ่มๆในกลุ่ม กดมีนัม กาย

 

          “ยัยชะนีคนนั่นคือ คู่แรด เอ้ย คู่ซี้ของโรงเรียนนนี้ ยัยที่ผมทองๆนั่นหน่ะ ชื่อ แคลร์ ลูกคุณหนูเอาแต่ใจ หล่อนเป็นแฟนกับคิบอม ส่วนอีกคน ชื่อ จิล ดูจากท่าทางคงไม่ต้องอธิบายใช่มั้ย ยัยนั่นหน่ะ มันเป็นกิ๊กเก่าของคังอินด้วยนะ”

 

         เมื่อได้ยินคำว่ากิ๊กเก่าของคังอิน หน้าของเอรินก็ดูเศร้าไปถนัดตา เธอได้แต่พูดกับตัวเองในใจ ...ดูเธอสวยขนาดนั้น แล้วเราหล่ะเอริน เราจะเอาอะไรไปเทียบกับเค้า โธ่ พ่อเทพบุตรของชั้น...

 

         “อ้อ !! ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องไปสมาคมกับพวกเธอหรอกน่ะ เพราะยัยสองคนนั้นหน่ะ หยิ่งทะนงจะตายไป”

ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหมันไส้ “ไหนมีอะไรให้ชั้นกินบ้างง อ๊า โดนัท งั่มๆๆ” พูดเสร็จรุ่นพี่คนสวยก็เอื้อมมือไปคว้าโดนัทชิ้นโตจากมือยูรินที่จะกำลังจะเอาเข้าปากพอดีมาใส่ปากตัวเอง แล้วเคี้ยวอย่างไม่ได้สนใจเจ้าของเรยย ....ฮื้อ ฮืออ โดนัทของชั้นนน.....

 

ซักพัก

          “ไปซื้อขนมกินกันเถอะ” เอ่ยปากชวนเพื่อนๆในกลุ่ม แต่ไม่มีใครตอบตกลงจะไปกับเธอเลย รวมทั้งยูรินที่รักการกินยิ่งนักก็ยังนิ่งเฉย เธอคงนั่งไว้อาลัยให้กับโดนัทของเธอยู่ก็เป็นแน่   “ไม่มีใครไปชั้นไปคนเดียวก็ได้ เชอะ” เซียวากลับหลังเดินออกไปอย่างงอนๆ “ซื้อเองก็ได้ ซื้อมาจะกินไม่แบ่งใครเลย” 

“เดี๋ยว เซียวา” ในทีสุดก็มีคนง้อเธอ เธอจิงยิ้มกริ่มหันมาตามเสียงเรียก
“ชั้นฝากซื้อน้ำกี้วี่ปั่นหน่อยสิ” ฮาระไว้วานเพื่อน
“ชั้นเอาสตรอเบอรี่ปั่น ด้วย”
“งั้นชั้นเอาด้วย ชั้นเอานมสดเย็น”

นึกว่าจะง้อ ไหนได้ กลับเป็นใช้เราไปซื้ออีกซะนี่   เพื่อนๆต่างสั่งออเดอร์ แล้วยัดเงินใส่มือของเซียวา
“อารมเสีย!!” เซียวาเดินบ่นออกไปอย่างเสียไม่ได้ ทีชวนไปเป็นเพื่อนไม่ไป แต่กลับมาฝากเราซื้อ




         ทางด้านหนุ่มๆ ทงเฮที่เงยหน้าออกจากเครื่องเล่น MP3 ก่อนจะถอดมันวางไว้ที่โต๊ะ เหลือบไปเห็น ยัยคนที่ว่าเค้าว่าไอหน้าหมวยเมื่อเช้ากำลังเดินออกไปจากโรงอาหาร    “หุหุ คิดอะไรดีดีออกแล้วว” ทงเฮพูดกลับตัวเองเบาๆก่อนะลุกแล้วเดินตามเซียวาออกไปไม่ห่างนัก ตลอดทางเค้าก็เดินวางมาดเรียกความสนใจจากนักเรียนหญิงได้ไม่น้อย

 

 

          “ไอฮยอกแจ ข้าว่าน้องคนนั้นเค้าชอบเอ็งหว่ะ ข้าเห็นเค้ามองเอ็งอยู่นานและ” คิบอมที่นั่งเอาศอกพาดไปข้างหลังกับโต๊ะสังเกตอาการของเด็กนักเรียนหญิงที่นั่งอยุ่โต๊ะไม่ไกล ก่อนจะบอกเพื่อนของเค้า

 

          “ไหนไหน    อ๊ะ !!”   ฮยอกแจกวาดตาไปเจอเป้าหมาย ก่อนที่จะส่งยิ้มเหงือกบานที่ดูเป็นเอกลักษณ์ของเค้าพร้อมกับโบกมือไปมาเบาๆไปให้เจ้าของสายตาอีกคู่ที่มองมา เพื่อนเป็นการทักทาย  ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับอายม้วนก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนต่อ

 

“ข้าว่าไม่ผ่านหว่ะ!!” 

 

 

 

 

          “เพื่อนๆแต่ละคน ดีดีกันทั้งนั้น”  เซียวาที่เดินที่แก้วน้ำมาเต็มไม่เต็มมือจะหล่นไม่หล่นแหล่  กำลังเดินมาจากร้านขายเครื่องดื่มที่อยู่ไม่ใกล้มาไกลจากโรงอาหารนัก  “อ๊ะ นาย”

          ทงเฮที่เดินมาขวางเส้นทางการลำเลียงแก้วน้ำของเซียวา   ถือก็จะไม่ไหวอยุ่แล้วว เซียวาได้แต่มองหน้าทงเฮ แต่เธอเลือกที่จะเดินหลบไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

          ....ขยับไปทางซ้ายดงเฮก็ขยับตาม    ไปทางขวาเค้าก็ยังขยับตามอีก เหมือนจะเป็นการแกล้ง
          “นายต้องการอะไรไม่ทราบ??” เซียวาตวาดคำถามใส่ทงเฮ

 

         “ชั้นต้องการคำขอโทษ ขอโทษชั้นมาเดี๋ยวนี้”
         “ขอโทษเรื่องอะไรย่ะ ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย หลีกไปได้แล้ว” น้ำเสียงของเซียวาไม่ได้ลดละเลยแม่แต่น้อย แต่มือของเธอหน่ะสิ ตอนนี้มันจะถือไม่ไหวอยู่แล้ว

 

         “ไม่หลีก เธอรู้ดีอยุ่แก่ใจ   ขอโทษชั้นมาซะดีดี” ทงเฮยังคงคาดคั้น

         “ก็บอกว่าไม่ไงโว๊ย อ๊ายย”  เหมือนฟิวส์เธอจะขาด พอดีกับตอนที่แก้วน้ำมันหลุดมือไป เธอถือไม่ไหวแล้ว เพราะมันเย็น ถือจนมือชา

        แก้วน้ำที่ถุกปล่อยทิ้งกระเด็นไปทั่วขาของทั้งสอง ทำให้ทงเฮยิ่งโมโหคาดคั้นคำขอโทษจากเซียวาเข้าไปใหญ่ แถมยังเองมือจับแขนทั้งสองข้างของเซียวาไว้
          “จะขอโทษชั้นมั้ยห๊าาา !!” ทงเฮตวาดใส่

          “ไม่” คนสวยยังยืนยันคำเดิม เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากไอหน้าหมวยตรงหน้า แต่ก็ไม่สำเร็จ

 

          “ไม่หรอ    จู๊บสสส”    ทงเฮจูบปากเซียวา เป็นเพราะเค้าโมโห หรือแค่เค้าอยากจะเอาชนะ มันไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มอะไร เป็นแค่การเอาปากมาประกบกันเท่ากันเท่านั้น ก่อนจะละปากออกจากคนสวย

เซียวาดูตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ แต่มือของเธอก็ยังโดนพันธนาการโดยทงเฮที่ยิ้มอย่างผู้ชนะเยาะเย้ยเธออยู่
          “ไอบ้า นี่แน่ะ” “ตุ๊บ”
          “อุ๊บบบ !!!”

 

เซียวายกเข่ากระแทกไปที่ทงเฮน้อยอย่างจัง ทำเอาอีกคนถึงกับปล่อยมือ ลงไปกุมทงเฮน้อย นั่งหน้าเขียวไปกับพื้น 

          “ธ่ะ... เธอ...โอ๊ยยยย!!”

          ยังไม่ทันที่เค้าจะได้พูดอะไร เซียวาก็กระทืบส้นรองเท้าลงไปที่เท้าของทงเฮ เพื่อเป็นการซ้ำอีกครั้ง 

“นายไม่มีสิทธ์มาทำกับชั้นแบบนี้จำไว้!!” น้ำเสียงของเธอสั่นเคลือเพราะโกรธมาก   พลางเอามือเรียวชี้ไปที่หน้าของคนที่หมอบไปกับพื้นตรงหน้า ก่อนจะเอามือเช็ดปากตัวเอง แล้วเดินกลับเค้าโรงอาหารไป

รอบข้างทงเฮคนที่เห็นเหตุการณ์ก็เยอะ แต่กลับไม่คิดจะช่วยอะไร ก็เห็นอยุ่แล้วหนิว่าใครเป็นคนผิด

 

 

 

กลับมาที่โรงอาหาร

         นาริมที่นั่งมองฮยอกแจอย่างหลบๆ เธอเห็นการกระทำที่ฮยอกแจทักทายนักเรียนคนนั้น “เค้าอาจจะรู้จักกันก็ได้หน่ะ” พูดปลอบใจตัวเองเบาๆ

 

          “เค้าอาจจะรู้จักกันก็ได้หน่ะ   ใครรู้จักใครเหรอ??” ฮีชอลถามนาริมทันทีที่ได้ยินเสียงบ่นพิมพำ ทำเอาเพื่อนๆที่ง่วนกับกิจวัตรของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองนาริมอย่างสงสัย
          “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” นาริมแก้ตัว “พูดเบาขนาดนี้ยังได้ยินอีกหรอเนี่ย ” ประโยคหลังนี่บ่นกับตัวเองทันทีที่หันหน้าไปทางอื่น ด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเมื่อกี้อีก

 

          “ก็ได้ยินสิย่ะ” (เง้ออ!) ฮีชอลยังคงได้ยินที่นาริมพูด

          “เฮ้อออ ” นาริมได้แต่ถอนหายใจ

 

          “อ้าว ไหนน้ำกีวี่ชั้นหล่ะ” ฮาระถามเพื่อนที่เธอเพิ่งจะฝากซื้อน้ำกีวี่ เธอเดินกลับมาแล้ว แต่ไม่เห็นของที่เธอฝากซื้อเลย “ของชั้นด้วย” “ไม่ได้ซื้อมาหรอ” 

          หลายคำถามรุมถามเซียวา พวกเธอไม่ทันได้สักเกตใบหน้าที่แสดงอารมณ์ของเซียวาในตอนนี้ เว้นแต่เพื่อนสนิทที่มองหน้าก็รู้แล้วว่าเพื่อนโกรธใครมาแน่ๆ

 

         “ทะเลาะกับใครมาหรอเซียวา” ยูรินถามเพื่อน

         “ก็ไอ....” จะเล่าให้เพื่อนฟังดีมั้ยนะว่าเมื่อกี้โดนผู้ชายขโมยจูบ แถมยังเป็นจูบแรกด้วยสิ

         “ก็ไออะไรหล่ะ” ฮีชอลรีบถาม

 

 

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง........................... เสียงออดบอกว่าหมดเวลาพักพอดี เลยเบนความสนใจของเพื่อนๆแล้วรุ่นพี่อย่างฮีชอลไปจากเซียวาได้   วันนี้คาบบ่าย นักเรียนปีหนึ่งต้องเข้าหอประชุม ทันทีที่หมดเวลาพัก ห้ามสาย   ไม่งั้นจะโดนทำโทษ ทำให้สาวๆก็ต่างเปลี่ยนจากความอยากรู้ เป็นก้มหน้าก้มตาเก็บสัมพาระของตัวเองแทน

           “เดี๋ยวพวกเราจะไปหอประชุมนะ ฮีชอลออนนี่หล่ะ จะไป   หน่ะ...  อ่ะ อ่าวว หายไปไหนแล้วอ่า” เอรินที่เก็บของเสร็จกำลังจะหันไปถามฮีชอล แต่เมื่อหันไปฮีชอลก็หายไปซะแล้ว ไม่บอกกันซักคำเลยนะ

          “เจ๊แกพิลึกคนจริงๆ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป” จียอนบอกเพื่อนพลางส่ายหน้า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเปล่า    ชั้นไม่อยากโดนทำโทษ”

ระหว่างทางที่เดินออกจากโรงอาหารนั้น ทงเฮที่คงจะค่อยยังชั่วแล้วเดินสวนมาพอดี เค้ามองหน้าเซียวาอย่างรู้สึกละอายใจ แต่ผิดกับเซียวาที่แกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วเดินจ้ำๆนำเพื่อนๆไป

 

“นั่นมันเป็นจูบแรกของชั้นเลยนะ / นั่นมันเป็นจูบแรกของชั้นเลยนะ”

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

From Writer

 

ฟิคเรื่องนี้มีคนแต่งสองคนนะค่ะ คนนึงคิดพลอต คนนึงก็แต่ง แต่สามตอนหลังนี่แต่งคนเดียวเลยค่ะ

เพื่อนมันแค่โยนพลอตเป็นโจทย์มาให้  

ช่วงนี้ไรเตอร์ก็จะพยายามอัพเรื่อยๆนะค่ะ ฟิตจัด   ฮ่าๆๆๆ

ตื่นบ่าย นอนเช้ากันเลยที่เดียว  

ส่วนตัวละครในดวงใจคนไหนที่ยังไม่ได้มีบท หรือบทน้อยก็ไม่ต้องน้อยใจนะค่ะ จะแต่งแต่ละตอนให้ตัวละครยี่สิบกว่าชีวิตออกมาเด่นพร้อมกันก็มิอาจสามารถได้

 

แต่จะพยายามให้ออกมาเป็นที่พอใจของทุกคนละกันนะค่ะ 

 

 

ฝากนิดนึง

 

นี่คือคิมฮีชอลในชุดที่ปรากฏตัววันแรกค่ะ  สวยใช่ม้า