คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Why did you come to my house? Chapter4 [15%]
“นี่มันกี่วันแล้วนะที่ชั้นเป็นแบบนี้” ดงเฮพูดกับตัวเองที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอนของเขา หลังจากโดนซีวอนบอกเลิก ตัวเขาเองก็ทำทุกวิถีทางเพื่อจะกลับไปคืนดีกับซีวอน แต่ผลคือ ไม่ว่าจะพยายามยังไงเขากลับไม่สามารถติดต่อกับซีวอนได้เลย พักหลังๆมานี่ดงเฮเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ทิ้งงานที่เขารัก ไม่พบปะเพื่อนๆ หรือออกไปไหนเลย
“เค้าหายไปไหนของเค้านะ เฮ้อ” ร่างเล็กถอนหายใจ
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก!... เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างเล็กไม่ได้หันไปมองหรือโต้ตอบต้นเสียงแม้แต่น้อย
“คุณหนูค่ะ คุณหนู” เสียงของป้ามยองจู
“………”
“คุณหนูค่ะ คุณหนู เปิดประตูหน่อยสิค่ะ ป้าทำซุปมาให้ทานนะค่ะคุณหนู” ป้ามยองจูบอกเจตนาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง คุณหนูของเธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
“เอาลงไปเถอะป้า ชั้นไม่อยากกิน”
“แต่คุณหนูไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะค่ะ งั้นป้าวางไว้ตรงนี้นะค่ะคุณหนู” ป้ามยองจูพูดพร้อมกับวางถาดที่ยกมาไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างประตู
“เรื่องของป้า แต่ชั้นไม่กิน ป้าไปได้แล้ว ชั้นอยากจะอยู่คนเดียว”
...แกร๊กๆ แอ๊ดดดด.. เสียงไขกุญแจ และเปิดประตู บรรยากาศในห้องมันเงียบพอที่จะทำให้คนที่อยู่ในห้องได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ชั้นบอกว่าชั้นอยากอยู่คนเดียวไง นี่ป้าไม่เข้าใจบ้างเลยหรือไง ห๊าาา!!!” คุณหนูของบ้านหันมาตวาด พร้อมกับเขวี้ยงหมอนใส่คนที่เปิดประตูเข้ามา
....ปั่บบ... โดนเต็มๆ
“อ๋อยย ด๊อง มิ้นเจ็บน้าาา!!” เรียกด๊องแบบนี้มีคนเดียว ซองมิน Y^Y
“อ่าว ซองมินเองหรอ ชั้นนึกว่าป้ามยองจูหน่ะ โทษทีนะ”
“อื้อๆ” ซองมินตอบพลางลูบผมเผ้าให้เข้าที่ แล้วเดินมานั่งบนที่นอน
“แล้วจะมาทำไมไม่บอกก่อนหล่ะ”
“แล้วจะให้บอกยังไงหล่ะ ก็ชั้นโทรเข้ามือถือก็ไม่เปิด โทรเข้าห้องก็ไม่รับ โทรเข้าบ้านฝากบอกให้โทรกลับด๊องก็เฉยนี่นา”
“แห่ะๆ” - -* ดงเฮหัวเราะเจื่อนๆ
“ว่าแต่ ด๊องเป็นไงบ้างอ่ะ ดีขึ้นบ้างมั้ย”
“(- - )( - -)(- - )( - -)”
“เค้าไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลยหรอ”
“(TT )( TT)(TT )( TT)”
“อ่า ไม่เอาด๊อง อย่าร้องสิ ชั้นไม่ถามแล้วก็ได้” ซองมินเข้ามาโอบปลอบใจเพื่อน
“ตายแล้ว!! คุณหนูค๊า!!” เสียงของป้าแม่บ้านที่เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกันแล้วมองไปทางต้นเสียง
(o o)(o o)
“ทำไมทำห้องรกแบบนี้หล่ะค่ะ แล้วดูซินี่อะไร เสื้อยังดีดีอยู่เลย ทำไมทำขาดเป็นรูโหว่แบบนี้หล่ะค่ะ ถ้าไม่เอาก็ให้ป้าก็ได้นี่หน่า โอยๆ แล้วนี่อีก อะไรเนี่ย คุณหนูใช้กระดาษทิชชู่แล้วทำไมไม่ทิ้งลงถังขยะหล่ะค่ะ กระเป๋านี่ก็พึ่งซื้อมาไม่ใช่หรอค่ะเนี่ย ดูดูเสียของหมด บลาๆๆๆ” ป้าแม่บ้านบ่นเป็นไฟเมื่อเห็นสภาพภายในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจาย พลางก้มเก็บข้าวของเหล่านั้น
(o o)(o o)
( o)(o )
(^o^)555(^o^)555
ทั้งคู่อดที่จะหัวเราะไม่ได้ นี่ขนาดแก่แล้วยังมีแรงบ่นได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นตอนสาวๆคงวิ่งเอาไม้ไล่ตีเลยมั้งเนี่ย
“อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”
“อ่ะ...อื้ม”
“’งั้นออกไปช๊อปปิ้งกิน มิ้นไม่ได้ไปช๊อปปิ้งกับด๊องมาตั้งนานแล้วนะ แล้วจะได้ไปแปลงโฉมด๊องด้วย^^”
“แปลงโฉมงั้นหรอ?” ดงเฮทวนคำพูดของซองมินอย่างสงสัย
“ก็ใช่หน่ะสิ มานี่มา” ซองมินจูงแขนเพื่อนมายังหน้ากระจกบานโต
\(OoO)/ !!!
“เฮ้ย!! นั่นใครหน่ะ?” ดงเฮร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพตัวเองตอนนี้ในกระจก ผมยาวรุงรัง มีหนวดขึ้นรำไร
- -* ขอบตาทั้งคล้ำทั้งบวม แถมยังมีรอยสิวแดงๆอีก “นี่ชั้นปล่อยตัวเองขนาดนี้เลยหรอ”
“ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยหล่ะ สงสัยต้องเข้าคอร์สใหญ่แน่เลย”
“สภาพอย่างกับศพแบบนี้ ถ้าป้าเป็นคุณซีวอน ป้าก็ไม่กลับมาหาคุณหนูหรอกค่ะ”
“ป้ามยองจู!!!”
“ขอโทษค่ะ แห่ะๆ”
“แต่ชั้นว่าที่ป้าม๊องพูดก็ถูกนะด๊อง อี๋ ดูสิ มีหนวดด้วยอ่า ฮ่า”
“ซองมินอ่า”
“อ่า ช่างเถอะ ไปอาบน้ำเถอะไป แต่งตัวเถอะไป เดี๋ยวมิ้นจะปัดขนตารอ”
ผ่านไปประมานเกือบสองโมง ดงเฮก็อาบน้ำและจัดการกับหนวดเคราเสร็จ (อาบน้ำหรอนั่น O O*) แต่เมื่อออกมาก็เห็นซองมินฟุบหลับตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ในมือยังคงถือมาสคาร่าอยู่เลย ก็เลยไม่ได้ปลุกจนกระทั่งแต่งตัวและทำธุระของตัวเองเสร็จ
“ซองมิน ซองมิน” ดงเฮสะกิดเรียกเพื่อนที่หลับอยู่
“อ่ะ..เช้าแล้วหรอ ห้าววววว!!” \(-O- )/ ซองมินถามอย่างงัวเงีย
“เช้าอะไรหล่ะ ชั้นเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ”
“งั้นหรอ นึกว่าเข้าไปตีซี้กับกะรัตอยู่ซะอีก นานชะมัด”
“หน่า ไปกันเถอะ”
ทั้งคู่เดินมาถึงชั้นล่างของบ้าน
วันนี้ดงเฮเลือกใส่เสื้อเชิ้ตตีเกล็ดสีขาว เน็คไทคสีเลือดหมู ทับด้วยจั๊มสูทแขนกุดคอวีสีน้ำตาล คาดเข็มขัดหนังถักเส้นโต สวมทับด้วยโค๊ตพอดีตัวสีครีม เค้าเลือกสวมถุงเท้าสูงสีดำถึงหัวเข่าคู่กับรองเท้าบู๊ตสีดำ ส่วนซองมินใสเสื้อเสวตเตอร์ไหมพรหมตัวยาวคอเต่าสีเทาเข้ม กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำสนิท ทับด้วยโค๊ตลายตารางหมากรุกใหญ่สีชมพูอ่อนตัดกับชมพูอมม่วง รองเท้าหนังแต่งขนสัตว์หุ้มข้อสีม่วง
“ไปรถชั้นแล้วกันนะ”
“ยังไงก็ได้ มิ้นคันมือยากจ่ายเงินแล้วนะด๊อง”
“เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู เชิญครับ” ลุงคนรถขับรถออกมาจอดให้บริเวณหน้าบ้าน พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้กับคุณหนูของเขา ซองมินเปิดประตูขึ้นรถไปแล้ว ส่วนดงเฮกำลังจะปิดประตูรถ แต่ก็ต้องชะงักซะก่อน
“คุณหนูค๊าา คุณหนู” ป้ามยองจูวิ่งหอบสังขารมายังหน้าบ้าน
“อะไรอีกหล่ะป้า”
“แล้วอาหารที่ป้าทำไว้คุณหนูจะไม่ทานก่อนหรอค่ะ”
“ไม่หล่ะป้า เดี๋ยวชั้นออกไปกินข้างนอกแล้วกันนะ”
“ข้าวที่บ้านก็มี ฝีมือป้าอร่อยกว่าภัตตาคารอีก ยังจะออกไปหาทานข้างนอกอีก มันสิ้นเปลืองมั้ยเนี่ยคุณหนู” ทันทีที่พูดจบป้าแม่บ้านก็เดินกลับเข้าบ้านไปตามเดิม โดยที่ดงเฮไม่ทันที่จะโต้ตอบ
“ฮึ ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่เนี่ย”
- - - - - - -
“กระดาษทิชชู่ ยาสระผม ยาสีฟัน นม เหลือก็แค่ขนมปังของคุณย่าก็ครบแล้ว” ฮยอกแจอ่านไล่รายการของที่ต้องซื้อในมือ
“แล้วร้านขนมปังมันอยู่ตรงไหนเนี่ย” (o o )( o o)? “อ๊ะ นั่นไง จะปิดแล้วด้วยสิ”
ทันทีที่มองหาร้านขายขนมปังเจอเค้าก็เดินไปยังที่หมาย แต่เค้าชะงัก เพราะรู้สึกเหมือนกับว่าเดินไปเตะอะไรที่พื้นเข้า เมื่อก้มลงดูปรากฏว่ามันคือกระเป๋าสตางค์ เค้าจึงหยิบมันขึ้นมา แล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเจ้าของ แต่ในละแวกนั้นแทบจะไม่มีใครเลย
“โห เงินเยอะแยะเลยอ่ะ บัตรเครดิตบัตรอะไรอีกตั้งหลายใบ ป่านนี้เจ้าของคงหาแย่แล้วเนี่ย”
“นี่คุณ!! นั่นมันกระเป๋าตังค์ผม คืนให้ผมมาก่อนที่ผมจะแจ้งตำรวจ” เสียงกร้าวของชายหนุ่มที่เดินเข้ามา
“แจ้งตำรวจ แจ้งเรื่อง” ร่างเล็กหันไปถาม
“ก็เรื่องที่คุณเป็นมิจฉาชีพไง นี่คงจะมืออาชีพเลยหล่ะสิ ผมไม่รู้ตัวซักนิดว่าคุณล้วงกระเป๋าผมไปตอนไหน ส่งมันคืนมา แล้วผมจะไม่เอาเรื่องคุณ”
“หนอย นี่นายหาว่าชั้นเป็นขโมยหรอ มันจะมากไปแล้วนะ”
“ผมมีเวลาไม่มากนะ เร็วๆ” ร่างสูงแบมือเพื่อเป็นการขอกระเป๋าคืน
“ไม่มีทาง จนกว่านายจะขอโทษชั้นก่อน”
“ขอโทษเรื่องอะไร แค่ผมไม่เอาเรื่องคุณก็ดีแล้ว”
“ก็เรื่องที่นายหาว่าชั้นเป็นโขมยไง”
“แล้วมันไม่จริงหรอไง หลักฐานก็อยู่ในมือ” ร่างสูงพูดพลางชี้ไปที่กระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในมืออีกฝ่าย
“มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว ฟังนะ ชั้นเก็บกระเป๋านี้ได้จากพื้น แล้วกำลังจะไปส่งที่ป้อมตำรวจ แล้วจู่ๆนายก็เข้ามาบอกว่าเป็นเจ้าของเนี่ย ห๊า!!”
“แปลว่าคุณไม่ได้เป็น..เอ่อ...”
“ก็ใช่หน่ะสิ ที่นี้จะขอโทษชั้นได้ยัง”
“งั้นผมขอโทษ ผมมีนัดต้องรีบไป แต่มาเสียเวลาหากระเป๋านั่น เลยหงุดหงิดนิดหน่อย คืนมันให้ผมนะครับ”
“ชริ! แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง อ่ะ เอาของนายคืนไป” ร่างเล็กจะยื่นกระเป๋าส่งคืน แต่ก็ชักมือกลับมาก่อน “แต่ เดี๋ยวก่อน”
“ผมก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกหล่ะคุณ”
“แล้วชั้นจะเชื่อได้ไง ว่ากระเป๋าสตางค์ใบนี้เป็นของนายจริงๆ”
“ก็เปิดดูบัตรประชาชนผมสิคุณ รูปผมแปะหราอยู่นั่นหน่ะ ”
“ขอชั้นดูก่อน บัตรประชาชน บัตรประชาชน อ่อ นี่เอง อืมม นาย เชวซีวอน” ร่างเล็กเปิดกระเป๋าสตางค์นั้นอีกครั้ง ก่อนจะมองหาบัตรประชาชนในกระเป๋า แล้วหยิบมันขึ้นมาเทียบกับหน้าของอีกฝ่าย
“ทีนี้จะคืนให้ผมได้หรือยังครับ??”
“เอาของนายคืนไป นี่ดีนะที่เป็นชั้นที่เก็บได้ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้นายคงไม่ได้คืนหรอก แล้วเก็บมันดีดีด้วยหล่ะ” ร่างเล็กยื่นกระเป๋าตังค์นั่นคืนให้เจ้าของ
“ครับๆ ขอบคุณมากครับ” เจ้าของกระเป๋ารับมา โค้งขอบคุณเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปอย่างเร่งรีบ
เหลือก็แต่อีกคน
“แล้วนี่เราจะทำอะไรหล่ะเนี่ย ลืมเลย”
“อ้อ ซื้อขนมปัง ขนมป่ะ....ป่ะ....ป่ะ...ปิดแล้ว”
“เพราะอีตานั่นคนเดียวเล้ยยย ( T^T)”
- - - - - - - -
..ห้างเพนทากอน..
“เสร็จเรียบร้อยค่ะ ดิฉันว่าสีน้ำตาลอ่อนนี่เหมาะกับคุณมากเลยค่ะ คุณซองมินว่าไงค่ะ” ช่างทำผมของร้านหรูหมุนเก้าอี้ที่ดงเฮนั่งอยู่หันมาหาซองมิน
“ว้าว!! ด๊อง มิ้นชอบลุคใหม่ของด๊องจัง ถ้ามิ้นเป็นซีวอนมาเห็นด๊องตอนนี้จะรีบกลับมาคุกเข่าขอคืนดีเลยแหล่ะ”
“มันไม่ดูแปลกๆไปหน่อยหรอซองมิน” ดงเฮดูจะเคอะเขินกับผมและสีผมใหม่
“ไม่หรอก เชื่อมิ้นสิ”
“อืมๆ”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิด๊อง ยิ้มเข้าไว้”
“อื้อ ^^”
“ดีมาก จ่ายเงินแล้วไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะ เดี๋ยวไม่มีแรงช๊อปปิ้งนะ”
หลังจากจ่ายเงินค่าทำผมเสร็จทั้งคู่ก็เดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยระหว่างทางไปร้านอาหาร
“ร้านนู้นก็สวยดีนะ”
“ซองมิน ชั้นขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ ปวดฉี่อ่ะ”
“อืมอืม ไปเหอะ เดี๋ยวมิ้นรอตรงนี้แหล่ะ”
“แปปเดียว เดี๋ยวมา”
“โคมไฟร้านนั่นสวยจัง เดี๋ยวไปดูดีกว่า” ระหว่างที่รอเพื่อนเข้าห้องน้ำ ซองมินก็มองอะไรเรื่อยเปื่อย จนสายตาไปสะดุดกับร่างที่คุ้นตา
“เอ๊ะ นั่นมันซีวอนนี่หน่า มากับใครหน้าคุ้นๆ” ซองมินจะย่องเข้าไปใกล้ๆซีวอนเผื่อจะดูว่าซีวอนกำลังเดินควงแขนอยู่กับใคร แต่ก็ไม่ทันได้เข้าไปใกล้กว่านั้น เพราะดงเฮออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ซองมิน ไปเร็ว เสร็จแล้ว”
“ด๊อง!! OoO”
“ตกใจอะไร กำลังดูอะไรอยู่หรอ” ดงเฮถามและมองหา แต่ซองมินก็พยายามบังไว้
“ม่ะ..ไม่มีอะไรหรอกด๊อง มิ้นว่าเราไปหาอะไรกินห้างอื่นกันเถอะนะ” ซองมินบอกปัด และชวนเพื่อนไปที่อื่น เพราะเค้าเห็นว่าดงเฮเพิ่งจะดีขึ้นจากอาการเศร้าซึมผลจากการโดนซีวอนบอกเลิก และถ้าดงเฮเห็นซีวอนเดินควงกับคนอื่นดงเฮคงอาการหนักกว่าที่เป็นอยู่แน่
“ทำไมหล่ะ ที่นี่ก็มีเยอะแยะ”
“ก็มิ้นพึ่งนึกขึ้นได้ไง ว่าที่ล๊อตเตมีร้านเสต็กอร่อยๆมากอยู่ร้านนึง เราไปกินร้านนั้นละกันนะ”
“อืมอืม แล้วแต่ซองมินแล้วกัน”
“เดี๋ยวเราเดินออกด้านนี้ ใกล้กว่า ไปเถอะ”
- - - - - - - -
ความคิดเห็น