Show me your love แก๊งค์ยัยตัวร้ายกับแก็งค์นายขี้เก็ก

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3

 .....กริ๊งงงงงงงงงงงง   (สาบานว่านี่คือเสียงออด)ขอให้นักเรียนทุกคนมาเข้าแถวที่สนามบอล   เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ ไฮสคูลที่มีการเข้าให้นักเรียนเข้าแถว คงมีแค่ที่นี่ที่เดียวแหล่ะมั้ง

        

 

“ว้า เค้าเรียกเข้าแถวซะและ ยังกินไม่อิ่มเลยอ่า” ยูรินที่เคี้ยวตุ้ยๆกับขนมที่เธอพกมาด้วยนั้นบ่นอย่างเสียดาย เมื่อเสียงออดดังขึ้น เหมือนกับมันมาขัดจังหวะการกินของเธอ

เซียวากับฮาระก็บลูทูธมือถือเล่นเกมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนนาริมก็ยังใจจด ใจจ่อกับวารสารของโรงเรียน เธอพลิกไปพลิกมาหลายรอบ แต่ก็มาหยุดที่หน้าของชมรมเต้นอยู่ดี ดูเธอจะสนใจฮยอกแจมาเป็นพิเศษ แต่เธอก็เลือกที่จะนั่งดูเก็บอาการอยู่เงียบๆคนเดียว

 

     “ไปเข้าแถวเหอะปะ!!” ทันทีที่ยูรินเก็บห่อขนมลงกระเป๋า ก็ยืนขึ้นแล้วก็มองไปที่สนามฟุตบอล เด็กนักเรียนต่างเดินไปเข้าแถวกันเกือบหมด ก็เหลือที่ยังไม่ได้เดินไปอีกไม่กี่กลุ่มรวมทั้งกลุ่มเธอด้วย เพื่อนๆที่เหลือไม่ได้ตอบอะไร ต่างก็จัดแจงข้าวของ แล้วก็ลุกเดินไป

 

         เว้นก็แต่นาริม ที่ยังไม่ได้ลุกจากโต๊ะแล้วตามไป เธอจงใจให้เพื่อนๆของเดินออกไปก่อน แล้วเธอก็แอบฉีกวารสารของโรงเรียนที่วางไว้ให้อ่านตามโต๊ะพับใส่กระเป๋า ก่อนที่จะวิ่งตามเพื่อนๆไป คงไม่สงสัยใช่มั้ย ว่าเธอเลือกที่จะ ฉีกหน้าไหนออกไป (ทำลายทรัพย์สินโรงเรียน - -*)

 

          ไม่นานแถวก็ถูกตั้งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย โรงเรียนนี้มีนักเรียนไม่มากนัก จึงไม่เป็นการวุ่นวายเมื่อมีการเข้าแถว   กับการเปิดเทอมวันแรก สำหรับนักเรียนปีหนึ่ง อาจารย์เลือกที่จะพูดต้อนรับนักเรียนใหม่ และก็บอกกฎของโรงเรียนนี้เล็กๆน้อยๆ    ส่วนเรื่องของปีสองและสามก็เห็นจะเป็นเรื่องชมรมกิจกรรมต่างๆ อยากให้เตรียมงานไว้แต่เนิ่นๆ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะมีการเปิดให้น้องๆปีหนึ่งเข้าชมรมกันแล้ว ก่อนจะปล่อยแถวให้แยกย้ายกันเค้าคลาสเรียน

 

 

 

        “ห้อง A ห้องโฮมรูมที่ตึก N ห้อง 443 ” โบอันที่ยืนอยู่หน้าผังของโรงเรียนเธอกำลังวาดนิ้วไปตามผังเพื่อหาตำแหน่งห้องเรียนของเธอ “เจอแล้ว อ๊ะ!!”

       “เธอก็จะไปตึก N เหมือนกันหรอ” ยูรินที่พึ่งแยกกับเพื่อนๆเมื่อกี้กำลังงุนงงกับผังโรงเรียน ก่อนจะจิ้มนิ้วไปที่ตำแหน่งเดียวกับโบอัน

       “ใช่แล้ว เธอก็คงตึกN เหมือนกันสินะ” โบอันถามน้ำเสียงใส พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

       “อื้อ ชั้นจะไปห้อง 443 หน่ะ เดี๋ยวเราเดินไปพร้อมกันละกันเนอะ ถ้าหลงชั้นจะได้มีเพื่อน อิอิ”  

       “ ห้อง 443 หรอ .. งั้นเราก็เรียนห้องเดียวกันหน่ะสิ   ชั้นชื่อลีโบอันนะ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่จ๊ะ”   

       “ชั้นปาร์คยูริน เรียกชั้น ยูริน เฉยๆก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันจ้า” ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะพากันเดินขึ้นห้องเรียนไป

 

     ..ห้อง 443

       “ถึงแล้วว อ๊า ที่นั่งแถวหลังๆ มีคนนั่งหมดแร้วอ่า” ยูรินบ่นย่างเสียดายทันทีที่มาถึงห้อง เธออยากเลือกที่จะนั่งข้างหลังก็เพราะว่าเธอจะได้แอบกินขนมในห้องได้หน่ะสิ

 

       “นั่นไง!! ตรงนั้นมีที่นั่งว่างเหลืออยู่ เรานั่งตรงนั้นกันเถอะ” โบอันชี้ไปที่นั่งแถวหน้าสุดติดริมหน้าต่าง ที่จริงมันก็พอมีที่นั่งตรงอื่นเหลืออยู่บ้าง แต่เธอกลับเลือกที่จะชวนยูรินนั่งแถวหน้าสุด เพราะตั้งแต่เรียนมาเธอก็ไม่ค่อยจะนั่งแถวหลังๆซักเท่าไหร่

 

       “ฮือๆ หน้าสุดเรยหรออ ก็ได้ ก็ได้” ยูรินต้องจำใจนั่งข้างหน้าตามโบอัน “..อย่างงี้ก็อดกินหนมอ่าดิ่ ” ประโยคหลังนี่บ่นพึมพำคนเดียว

 

 

 

        “เราแยกกันตรงนี้นะ เดี๋ยวพักกลางวันเธอโทหาชั้นนะ เอาโทรศัพท์มาสิ เดี๋ยวชั้นกดเบอร์ให้” จียอนสั่งกับยัยแว่นเพื่อนของเธอ ก่อนจะกดเบอร์โทรของตัวเองลงในโทรศัพท์ของเพื่อนสาว “ชั้นไปแระนะ” “อื้อ!”

         “นี่ ...กด...บันทึก ...ใส่ชื่อ...จอ..อี..ยอ...ออ..นอ...ตกล..ง.......ว๊าย!!!” เอรินเดินก้มหน้ากดมือถือเมมเบอร์ของเพื่อน แต่เหตุการณ์หน้าแตกของเธอก็เกิดขึ้นอีกครั้ง   เมื่อชายเสื้อของเธอไปเกี่ยวเข้ากับโซ่ห้อยกระเป๋าของชายหนุ่มร่างอวบที่วิ่งมาด้วยความเร็วว 

 

        เธอเหมือนโดนกระชากโดยการเกี่ยวของของสองสิ่ง และเซไปตามแรงวิ่งของอีกฝ่ายทำให้เธอถึงกับหงายหลังล้มลง

 

.....แต่ โชคดีที่ชายหนุ่มร่างอวบคนหันกลับมาคว้าร่างของเอรินไว้ในอ้อมแขนไว้ทัน

 

...นี่ชั้นไม่ได้ล้มนี่หน่า แล้วใครรับชั้นไว้เนี่ย...   เอรินที่นึกว่าตัวเองล้มไปแล้วหลับตาปี๋ ก่อนจะลืมตาขึ้นมามอง หน้าของอีกร่างที่ประคองเธอไว้อย่างช้าๆ

 

        ...เทพบุตร...  เธอจ้องหน้าของอีกคนแววตาเป็นประกายมองผ่านแว่นอย่างเห็นได้ชัด หรือว่านี่จะเป็นพรหมลิขิตจริงๆ

 

“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ ” ร่างหนาที่ประคองเอรินอยู่ถามขึ้น

          เอรินที่พึ่งรู้สึกตัวก็ผละออกจากอ้อมกอดนั้น มือไม้ปัดผมเผ้า และเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง (เพื่อจะให้ดูสวยขึ้นหรอเอริน??) ก่อนจะตอบคำถาม

 

         “ไม่เป็นไรค่ะ” จีบปากจีบคอให้เสียงดูแบ๊วที่สุด ยิ้มหวานนน ยืนบิดไปมา ส่งสายตาเป็นประกายผ่านเลนส์หนาเกือบครึ่งนิ้วว  (สวยมั่กมากกก)

         “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” หนุ่มร่างอวบกล่าวขอโทษ ก่อนจะวิ่งไปตามทางของเค้า ดูเค้าจะงงๆกับท่าทางของเอรินพิลึก

 

         “แล้วคุณชื่ออะ..ระ....อ๊ะ!..อ่าว  ไปซะและ” ดูเหมือนคำถามของเอรินจะช้าไป เค้าวิ่งไปถึงไหนแล้ว มัวแต่บิดไปมาอยู่นั่นแหล่ะ แล้วเธอก็ก้มลงเก็บหนังสือเล่มหนาที่ตกอยู่ขึ้นมาไว้ในครอบครองก่อนจะเดินไปที่ห้องของตัวเอง

       “ห้อง B ห้องโฮมรูม ตึก S ห้อง 111 ห้องนี้นี่หว่า อ่ะชั้นล่างเลย ดี จะได้ไม่ต้องขึ้นบันได” เมื่อเดินมาถึงจดหมายของตัวเอง เอรินก็เลื่อนเปิดประตูเข้าไปทันที สายตาหลายสิบคู่จับจ้องมาที่เธอราวกับว่าเธอเป็นนางแบบวิคตอเรีย ซีเครต (คิดในแง่ดีเข้าไว้^^) ที่นั่งถูกจับจองหมด เหลือก็แต่ช่วงกลางห้อง โต๊ะข้างๆของเซียวา 

        “เรานั่งด้วยนะ ” เอรินถามคนที่มาก่อน
เซียวากวาดสายตามองเอรินขึ้นลง สายตาดูสงสัยพิลึก ก่อนจะตอบตกลงออกไป “อื้อ เอาสิ ตรงนี้ไม่มีคนนั่งหรอก”

         “เอากระโปรงแม่มาใส่หรอ ฮ่าๆๆๆ” น้ำเสียงดูเย้ยหยันของฮานึล พูดกับเอริน ก่อนจะหันไปหัวเราะ กับฮีเจง เพื่อนร่วมโต๊ะอีกคนของเธอ 

 

         “แล้วมันหนักติ่งส่วนไหนของเธอไม่ทราบ ??” เอรินตอกกลับน้ำเสียงเยือกเย็น ทำเอาสองคนที่หัวเราอยู่ถึงกับหัวเราะไม่ออก เจ็บใจไปตามๆกัน

 

 

 

 

            ในการเรียนช่วงเช้าวันแรกของการเปิดเทอม ก็การเรียนการสอนอะไรมากนัก เพราะอยากให้นักเรียนได้ทำความรู้จักกันมากกว่า จียอนที่ได้อยู่ห้องเดียวกับฮาระและนาริมก็ได้พูดคุยทำความรู้จักกัน อาจเป็นเพราะห้องโฮมรูมของพวกเธอ เป็นโต๊ะแบบญี่ปุ่น ทำให้โต๊ะนึงสามรถนั่งด้วยกันได้มากกว่าสองคน

 

          นักเรียนปีสองและปีสามก็เลยพลอยสบายไปด้วย เพราะอาจารย์ปล่อยให้ปรึกษากันตามสบาย โดยอ้างถึงเรื่องชมรมต่างๆที่รุ่นพี่ทั้งสองปีรับผิดชอบ แต่เปล่าเลย บางคนก็เอาแต่นั่นอ่านหนังสือการ์ตูน หนุ่มๆก็เล่นงัดข้อประลองกำลังกัน บ้างก็ลงไปเล่นบาสที่สนาม ผู้หญิงก็จับกลุ่มเม้าท์เกทับกันด้วยของแรนด์เนม

 

 

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..........................   เสียงออดบอกเวลาพักกลางวัน

 

          โรงอาหารที่นี่เป็นโต๊ะตัวใหญ่ นั่งได้เป็นกลุ่มๆ หลายตัวก็มีรุ่นพี่จับจองยึดเป็นที่นั่งประจำ สี่สาวของเราที่เพิ่งทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ โบอัน เอริน จียอน ก็เลยชวนกันมานั่งโต๊ะเดียวกันที่โต๊ะเกือบจะสุดโรงอาหาร ที่ส่วนมากจะมีพวกปีสามนั่งกันอยู่   

          พวกเธอก็ถือถาดสีเงิน เดินไปรับอาหารที่เค้าท์เตอร์ปกติเหมือนคนอื่น ก่อนจะนั่งพูดคุยเพิ่มความสนิทสนม มีหัวเราะเสียงดังกันบ้างตามประสาสาวๆ เวลาได้เม้าท์มอยกัน

          “ฮ่าๆๆๆๆ” “จริงหรอ” “ว๊ายน่ากลัวอ่ะ”“ดงบังหรอ อ้ายย ชั้นชอบพี่ยูชอนที่สุดเรยอ่ะ ริมฝีปากห้อยน้อยๆของเค้ามันดูเซ็กซี่” “อุ๊ยไม่ได้นะ ริมฝีปากพี่ยูชอนเค้าเป็นลิขสิทธ์ของของชั้น” “ฮ่าๆๆๆ”
หลากหลายบทสนทนาของสาว    พวกเธอเข้ากันได้ดีทีเดียวเลยหล่ะ อาจเป็นเพราะไม่มีการแสแสร้ง ไม่มีการแบ่งชนชั้น   และนิสัยที่หลายๆอย่างที่คล้ายกัน ก็คงไม่แปลกถ้าพวกเธอจะสนิทกันเร็ว   แต่การสนทนาของพวกเธอก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงกรี๊ดที่ดังมาจากอีกฝากของโรงอาหาร

 

 

“กลุ่มนี้ไง กลุ่มกดมีนัม ชายหนุ่มสุดป๊อปของที่นี่อ่ะ”
“พี่คิบอมเค้าดูเท่ห์จัง!”
“ทงเฮค่ะ ชั้นให้คุณค่ะ”
“พวกเค้าหล่อมากเลยนะเนี่ย”
“ฮันกยองง ชั้นจะรักคุณตลอดไป”

“คังอิน ไปเดทกับผมนะ”

“กรี๊ดๆๆ อ้ายยยยย”

 

          สารพัดความคิดเห็นที่ออกจากป่าวของนักเรียนหญิง หรือแม่กระทั่งผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นปีหนึ่ง ปีสอง หรือแม้จะเป็นปีสามเอง ตลอดทางที่ผู้ชายเจ็ดคนเดินมา มีทั้งเสียงกรี๊ด เสียงชม ให้ของขวัญ ชูป้ายแบนเนอร์ - -* นี่พวกเค้าเป็นที่สนใจขนาดนี้เลยหรอนี่

 

           เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ด สายตาทั้งเจ็ดคู่ก็หันควับไปมองต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงอย่างสนใจ เมื่อพวกเค้าเดินผ่านโต๊ะของพวกเธอไป   นาริมก็สังเกตเห็นฮยอกแจอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เซียวานึกหมันไส้ทันที่ที่เห็นหน้าไอหน้าหมวยที่เดินฟังMP3ไปเต้นไป ส่วนเอรินก็เหมือนตกอยุ่ในภวังค์อีกครั้ง 

 

“เทพบุตรของชั้น”

“เท่ห์ตายแหล่ะ” เซียวาแขวะทงเฮ ให้เพื่อนของตัวเองฟัง

“พวกเธอมีใครรู้จักพวกเค้ามั้ย??” ยูรินยิงคำถามขึ้น แต่คำถามนี้ก็รู้สึกจะตรงกับความคิดในหัวของเพื่อนคนอื่นๆ

“หึ ม่ายอ่า” ต่างคนต่างส่ายหัว

“จะไปสนใจทำไมหล่ะไม่เห็นจะอยากรู้เลย” น้ำเสียงดูหน่ายๆของเซียวา

“ชั้นว่า เค้าเท่ห์ดีออกนะ” นาริมยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่ จนเพื่อนๆหันมามองๆเป็นตาเดียว

 

“เอ้ยยย ก็งั้นๆแหล่ะ ” กลับคำในทันใด

“แต่ชั้นก็ยังอยากรู้อยู่ดีนั่นแหล่ะ” ยูรินยังไม่เลิกสงสัย 

 

“......กลุ่มนี้มีชื่อกลุ่มว่า กดมีนัม กาย.........” น้ำเสียงเรียบของใครบางคนที่ไม่ใช่ในเจ็ดสาว

 

“กรี๊ดดด!!! เธอเป็นใคร มานั่งตรงนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่ ???”