คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1
ตื้อ ดือ ดึ๊ง ~~~~ เสียงการเตือนเมื่อมีมีการสนทนาของ MSN
นาริมมี่จัง : ฮาระอา ตื่นเต้นจัง พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว
ชินนาริม เพื่อนสนิททักทายด้วยประโยคแรก ตื่นเต้นงั้นหรอ ที่จริงการเปิดเทอมไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้น หากแต่เปิดเทอมครั้งนี้ คือการเริ่มเป็นนักเรียนมัธยมปลาย กับโรงเรียนหลักสูตรไฮสคูลที่พวกเราพึ่งจะสอบเข้าได้
เจ้าหญิงเสียงแหลม :โอ๊ย! คิดมากหน่า ชั้นอยากจะให้มันถึงซะเร็วๆด้วยซ้ำ ปิดเทอมน่าเบื่อจะตาย
นาริมมี่จัง :งั้นเราออกไปข้างนอกกันมั้ย ?? ชั้นก็เบื่อๆเหมือนกันอ่ะ
เจ้าหญิงเสียงแหลม:ออ ก็ดีแห่ะ ไปไหนกันดีอ่า
นาริมมี่จัง :ใกล้ๆโรงเรียนเก่าเรามีร้าน เพทบิงชู (น้ำแข็งไส) เปิดใหม่อ่า ลองไปกินกันมั้ย ??
เจ้าหญิงเสียงแหลม: เพทบิงชูหรออ ไม่เอาอ่า ชั้นอยากไปเดินเล่นเมียงดงมากกว่า
นาริมมี่จัง :เมียงดงไม่ไป ชั้นอยากกินเพทบิงชู งั้นเดี๋ยวหนึ่งชั่วโมงเจอกันหน้าโรงเรียนนะ ห้ามเลทหล่ะ ชั้นขี้เกียจรอ
นาริมมี่จัง ออฟไลน์
ไม่ทันที่ชั้นจะได้ตอบปฎิเสธออกไป ยัยเพื่อนตัวดีก็ออฟไลน์เพื่อเป็นการมัดมือชกให้ออกไปกินน้ำแข็งไสเป็นเพื่อนเป็นที่เรียบร้อย
“อ๊าชิ่ ยัยนี่ จริงๆเล้ยย” ชั้นได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ไม่อยากไปทีเดียว อีกครึ่งชั่วโมงงั้นหรอ รีบลุกไปแต่งตัวดีกว่า
ตื้อ ดือ ดึ๊ง ~~~~
อ๊า! ใครทักมานะ พอดีจังหว่ะกำลังจะ Sign out เลยต้องเปลี่ยนใจ กดไปที่ผู้ทักมาเมื่อกี้
เจ้าชายหมาป่า : วันนี้ไม่ออกไปไหนหรอ อากาศดีนะ ^^
เจ้าหญิงเสียงแหลม:อ่า ชั้นกำลังจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนหน่ะ กำลังจะไปพอดี นายหล่ะ ไม่ออกไปไหนหรอ ??
เจ้าชายหมาป่า: เห้ออ ชั้นกลับอยากอยุ่บ้านมากกว่าหน่ะสิ
เจ้าหญิงเสียงแหลม: ไว้เดี๋ยวคุยกันตอนกลางคืนละกันนะ ชั้นต้องไปแล้ว
เจ้าชายหมาป่า: ได้ๆ งั้นเธอไปเถอะ ชั้นไม่กวนแล้ว เที่ยวให้สนุกนะครับ บายย
เจ้าหญิงเสียงแหลม: บายค่ะ ^^
เจ้าชายหมาป่า เราคุยกันผ่านทาง MSN เป็นประจำ แต่เค้าชื่ออะไรหน่ะหรอ ชั้นก็ไม่รู้ด้วยสิ ถามเค้าหลายครั้งก็ไม่ยอมบอก แต่ช่างเถอะ ชั้นรู้แต่ว่าคุยกับเค้าแล้วรู้สึกดีจัง
ว่าแต่ชั้นจะไปข้างนอกนี่หน่า อ๊ายย มัวแต่นั่งยิ้มแป้นถึงตาเจ้าชายหมาป่านั่น เดี๋ยวยัยนาริมรอนานมีหวังวีนแตกแน่เรย
“หนูไปนะค๊าแม่ !!” เสียงของนาริมที่นั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าประตูบ้านตะโกนบอกแม่ที่ทำอาหารอยู่ในครัว ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกประตูบ้านไป แต่ก็ต้องชะงัก
“นาริมอ่า นาริมลูก มานี่ก่อน” เสียงของผู้เป็นแม่ วิ่งตามออกมาในชุดผ้ากันเปื้อน พร้อมตะหลิว และซองเอกสารสีน้ำตาล
“อะไรอ่าแม่” “แม่ฝากเอาจดหมายเวียนนี่ไปให้ป้าซูจินหน่อย ฝากบอกเค้าด้วยว่า วันนี้คงไม่ได้ไปนั่งจิบน้ำชาด้วยนะ แล้วก็รีบกลับด้วยหล่ะ วันนี้แม่ทำชาจังมยอนของโปรดเรา” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลมาให้
“ค๊าา” นาริมรับซองแล้วรีบเดินจ้ำทันที ก็นี่มันเหลือเวลาอีกแค่สิบห้านาทีเท่านั้นเอง
“อ๊า มีคนย้ายมาใหม่หรอเนี่ย” นาริมพูดกับตัวเอง เมื่อเห็นรถขนของมาจอดหน้าอพาร์ทเม้นที่ป้าซูจินเป็นเจ้าของ
“ป้าซูจินค่ะ แม่ฝากจดหมายเวียนให้หนูเอามาให้หน่ะค่ะ แล้วแม่ก็ฝากบอกด้วยว่าวันนี้คงมานั่งจิบน้ำชาด้วยไม่ได้” นาริมรายงานตามที่แม่สั่งเป๊ะ มือยื่นซองจดหมายเวียนให้ป้าซูจิน แต่สายตาก็ชะเง้อมองหาคนที่ย้ายมาใหม่
“พวกเธอก็อยู่โรงเรียนเดียวกับหนูหน่ะ พึ่งย้ายมาวันนี้เนี่ยแหล่ะ เห็นว่าหาอพาร์ทเม้นใกล้ๆที่เรียนไม่ได้เลยย้ายมาพักที่นี่แทน” ป้าซูจินบอก เมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้า ชะเง้อมองอย่างสงสัย
“เอ๋ โรงเรียนเดียวกับหนูหรอค่ะ ดีจังเลย จะได้มีเพื่อนไปโรงเรียนพร้อมกันแล้วเค้าอยู่ไหนค่ะป้า หนูจะเข้าไปตีซี้ซะหน่อย”
“ก็คงเอาของขึ้นไปเก็บข้างบนนั้นแหล่ะ อ่ะ นั่นไง ลงมาพอดีเรย หนูสองคนหน่ะ มานี่หน่อย” ป้าซูจินบอกก่อนที่จะตะโกนเรียกเด็กสาวสองคนที่เพิ่งออกจากลิฟต์มา แต่สองคนนั้นกลับมองป้าซูจินอย่างงง ๆ แล้วชี้นิ่วมาที่ตัวเอง ป้าซูจินเลยเรียกอีกครั้ง
“ย๊าา !! ก็เธอสองนั่นแหล่ะ มานี่หน่อย”
เด็กสาวสองคนเดินมาถึงตรงเค้าเตอร์ ป้าซูจินก็เริ่มแนะนำทันที
เธอสองคนชื่ออะไรหล่ะ ชั้นชื่อซูจิน เป็นเจ้าของที่นี่ แล้วนี่ก็หนูนาริม เค้าเรียนอยู่ที่เดียวกับพวกเธอเนี่ยแหล่ะ บ้านอยู่ในซอยนี้ รู้จักกันไว้สิ
“อ่ะ อ่อ ค่ะ สวัสดีค่ะป้า หนูชื่อ ยูริน ค่ะ/ สวัสดีค่ะ หนูชื่อ เซียวาค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ” สองสาวคำนับทักทายเจ้าของสถานที่ก่อนจะทักทายนาริม “ดีจ้า นาริม / ดีจ้า”
“อ้าา ดีจ้า” นาริมทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจ เมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ผนัง
“อ่า ชั้นต้องขอตัวก่อนนะ ชั้นนัดกับเพื่อนไว้จะไปกินน้ำแข็งไสอ่า ป่านนี้ยัยนั่นถึงแล้วแน่เรยย” นาริมรีบล่ำลา “หนูไปนะค่ะ ป้าซูจิน”
น้ำแข็งไสหรอ สองสาวมองหน้ากันอย่างรู้ใจ ก่อนจะพร้อมใจกันพูด “ให้เราไปด้วยได้มั้ย??” พร้อมกับส่งสายตาใสมาให้นาริม
ไปด้วยงั้นหรอ อืม ฮาระจะว่าอะไรมั้ยนะ คงไม่หรอก ยังไงเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่ดี ทำความรู้จักกันไว้ตอนนี้จะเป็นอะไรไปหล่ะ
“อื้ม ได้สิ แต่พวกเธอต้องรีบหน่อยนะ เพราะนี่เหลือเวลาแค่เจ็ดนาทีกว่าเองอ่า ” นาริมบอก
“งั้นเราไปกันเลยสิ พวกเรากะจะออกไปเดินเล่นข้างนอกพอดี” เซียวาบอก
“อ๊ะ แท็กซี่มาพอดีเลย แท็กซี่ แท็กซี่ !!” ยูรินตะโกนเรียกแท็กซี่ทันทีที่เหน เธอวิ่งออกไปที่แท็กซี่อย่างเร็ว สองคนที่เหลือมองหน้ากันงงๆก่อนจะขำออกมาแล้ววิ่งตามกันขึ้นแท็กซี่ไป เหลือก็แต่ป้าซูจินที่นั่งอ่านจดหมายเวียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ทั้งสามสาวนั่งคุยกันมาตลอดทางเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน นาริมก็รีบเข้าไปหาฮาระ ที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ก่อนแล้ว
“นี่ ฮาระ ขอโทดนะแก พอดีมันมีธุระนิดหน่อยอ่า” นาริมบอกอย่างหลบตา
“ธุระอะไรของแกนักหนาย่ะ ทั้งๆที่เป็นคนนัดแต่กลับมาสาย เฮอะ”
“ก็ขอโทดแล้วไง แหม นิดหน่อยทำเป็น เอ้อ! นี่ ชั้นจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เค้าเพิ่งจะย้ายมาอยู่อพาร์ทเม้นในซอยชั้นเอง มานี่เร้ววว” นาริมเหน็บเล็กๆ แล้วกวักมือเรียกเพื่อนใหม่ทั้งสองมาแนะนำ เพื่อกลบเกลื่อนความผิด
“คนนี้ ยูริน คนนี้ เซียวา” นาริมเริ่มแนะนำ “นี่ ยัยหน้ามุ่ย ฮาระ เพื่อนตอนมัธยมต้นของชั้นเอง”
“ดีจ้าฮาระ ” ยูรินทักทายเสียงแป๋ว
“ดีจ้ายัยหน้ามุ่ย ” เซียวาแกล้งเล่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นทักทาย “แห่ะๆ ชั้นล้อเล่นน้า ยินดีที่รู้จักจ้า”
“หง่ะ แห่ะๆ ดีจ้า ไปไงมาไงถึงมากับยัยนี่ได้อ่า” ฮาระทักทายก่อนจะเปลี่ยนเป็นคำถามพลางตบไหล่เพื่อนข้าง เพื่อเป็นการแก้แค้นพื่อนตัวทีมาเรียกเธอว่าหน้ามุ่ย
“ก็อย่างที่นาริมบอกหน่ะแหล่ะ เราสองคนย้ายมาอยู่อพาร์ทเม้นในซอยเดียวกับนาริม แล้วพอดีป้าเจ้าของเค้าแนะนำให้รู้จัก ”ยูบินเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้า
“แต่จริงๆพวกเราก็ไม่ได้อยากรู้จักหรอกนะ ” เซียวาพูดสีหน้าเฉยชา ทำให้นาริมกับฮาระ ยืนทำหน้างง ก่อนจะเฉลยออกมา “ชั้นล้อเล่นน ฮ่าๆๆๆ”
ฮาระเลยแกล้งนาริมอีกที เธอจับแขนยูรินกับเซียวาออกมาให้ห่างนาริม แล้วก็ทำเป็นซุบซิบกัน อีกสองคนก็รับมุขได้อย่างดี สายตามองกันไปมาสลับกับมองนาริม แล้วทั้งสามก็แกล้งหัวเราะออกมา
“นี่ ที่จริงมันเป็นอย่างนี้”
“อ๊า จริงหรอ” “หน้าตาก็ดี แต่ไม่น่าเลย ” ““ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ””
นาริมอดสงสัยไม่ได้ “ย๊า !! นี่พวกเธอนินทาชั้นหรอห๊า หนอยยยยย” “คุยอะไรกันบอกชั้นมานะ”
“เรื่องอะไร บอกแล้วเค้าจะเรียกนินทาหรอห่ะ” ฮาระตอบลอยหน้าลอยตา
“ชั้นไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนั้นเลยน้า” ยูรินเสริม ตามด้วยเซียวา “ช่ายๆ เห้ออ”
“ไม่บอกใช่มั้ยยย หึ่มมม ย๊าาาา !!!” นาริมตะโกนก่อนวิ่งไล่ตีเพื่อนๆ
ทั้งสี่คนวิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆ เสียงดังโหวกเหวก จนมาถึงหน้าร้านน้ำแข็งไส
เมื่อเดินเข้ามในร้านก็จัดแจงหาที่นั่ง แล้วก็สั่งน้ำแข็งไสกันทันที
สี่สาวนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม ทั้งๆฮาระและนาริมเพิ่งจะรู้จักกับอีกสองคนได้ไม่นาน แต่พวกเธอก็เข้ากันได้ดี
“พี่ค๊า ทางนี้หน่อยค่ะ” ยูริน เรียกพนักงานในร้าน “เอาเยลลี่ มะเชือเทศเชื่อม ลูกแพร์เชื่อม ราดน้ำสตอเบอร์รี่ค่ะ”
“ยูริน นี่เธอไม่อิ่มหรอ ถ้วยที่สามแล้วนะเนี่ย ชั้นถ้วยเดียวก็กินไม่หมดแล้ว” ฮาระถามอย่างสงสัย น้ำแข็งไสถ้วยเบ่อเริ่ม
เธอกินเหมือนก๋วยเตี๋ยวเรือชามละหกบาทที่ประเทศไทย - - *
“ใช่ๆ กินเยอะ เดี๋ยวจะอ้วนนะ ถ้วยเบื่อเริ่มแหน่ะ” นาริมเสริม
“เดี๋ยวพวกเธอก็จะชินเองแหล่ะหน่า ยัยยูรินหน่ะ เป็นถึงแชมป์กินราเมง 13 ชามใน 13 นาทีเรยนะ
น้ำแข็งไสแค่เนี้ยไม่กระเทือนกระเพาะยัยนี่หรอก”
“ห๊าาาา!!! 13 ชาม!!!” สองเพื่อนซี้ประสานเสียง ยูรินได้แต่เงยหน้ายิ้ม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการน้ำแข็งไสที่เพิ่งมาเสิร์ฟเมื่อกี้อย่างงมีความสุข ฮ่าๆๆ ความกินคือความสุขของชั้นนน
“นี่พวกเธอมาจากโรงเรียนอะไรกันอ่า ชั้นกับฮาระเคยอยู่โรงเรียนที่เราพึ่งวิ่งผ่านมาเมื่อกี้มาก่อนอ่ะ” นาริมถาม
“โรงเรียนนึลพารันหน่ะ อยู่ในโซลเนี่ยแหล่ะ” เซียวาบอก แต่กลับก้มหน้างุดๆ
“นึลพารันก็มีมัธยมปลายไม่ใช่หรอทำไมถึงเปลี่ยนมาเรียน โซล ชาเตอร์ ไฮสคูล หล่ะ” นาริมไม่หยุดสงสัย
“ก็……… เอ่อ …. ก็……” เซียวายังคงก้มหน้าอยู่
“ก็ยัยเซียวาดันไปชกหน้าลูกชายเจ้าของโรงเรียนที่มาจีบชั้นเข้าหน่ะสิ เค้าเลยตัดสิทธิ์ให้เรียนต่อมัธยมปลายแพ็คคู่เรย เราก็เลยต้องย้ายมาอ่า” ยูรินเว้นจากการกินน้ำแข็งไสมาตอบบ้าง
“ชกหน้าผู้ชาย!!!” สองเพื่อนซี้ประสารเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมายอีกครั้ง
“โห โหดอ่า ถ้าชั้นทำอะไรให้โมโหอย่าถือชั้นนะ ชั้นขอโทดล่วงหน้าก่อนเรย ไม่อยากโดนชกอ่า” นาริมแซว
“ก็ไม่แน่นะ ” เซียวาตอบเสียงเรียบ มองหน้านาริมอย่างเจ้าเล่ห์
“อ๊าชิ่ เธอนี่น่ากลัวจริงๆเลย” นาริมบอกพลางมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเพื่อน “อ่ะ นี่ทุ่มนึงแล้วหรอเนี่ยพวกเรากลับกันได้แล้วหล่ะ ”
“อืม ดีเหมือนกัน เพราะชั้นนัดกับเจ้าชายหมาป่าไว้ ป่านนี้เค้าคงคอยเจ้าหญิงเสียงแหลมอยู่แน่เรย” ฮาระเห็นด้วย พร้อมยกเหตุผลของตัวเองบ้าง เจ้าชายหมาป่า ที่ทำให้เธอรู้สึกดี
“ใครหรอเจ้าชายหมาป่า??” ยูรินถาม
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก นิยายหน่ะ ชั้นต้องกลับไปอ่านนิยาย เช็คบิลเถอะไป” ฮาระอ้างนิยายมากลบเกลื่อน
นาริมมองอย่างสงสัย ยัยฮาระต้องมีอะไรปิดชั้นอยู่แน่เรย
“พี่ค๊า เช็คบิลค่ะ แล้วก็เอาเหมือนเมื่อกี้ใส่ถ้วยแบบเทคโฮมอีกถ้วยนึงนะค่ะ” ยูรินเรียกพนักงานมาเช็คบิล แต่ก็ไม่วายสั่งไปอีกถ้วย สงสัยการกินคงเป็นความสุขของเธอจริง เพื่อนอีกสามคนยิ้มให้กันเจื่อนๆ นี่มันยังกินไหวอีกหรอว๊า
เมื่อออกจากร้าน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ฮาระเดินขึ้นแท็กซี่กลับไป ถึงจะตกอับยังไงนิสัยคุณหนูของเธอก็ไม่ได้หายไปตามฐานะ ส่วนอีกสามคนก็พากันเพิ่มเลาะฟุตบาตรไปป้ายรถเมลล์ ปกตินาริมก็ไม่ค่อยนั่งแท็กซี่เท่าไหร่หรอก แต่วันนี้ตอนขามาเพื่อนใหม่ดันเรียกแท็กซี่ซะงั้น เพราะฉะนั้นขากลับก็ต้องกลับรถเมล์
อีกด้านหนึ่งของกรุงโซล ร้านคาราโอเกะเล็กๆ มีสามชีวิตกำลังช่วยกันเก็บกวาดเศษอาหารและเศษแก้ว เนื่องจากลูกค้าเมาแล้วมีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน
“ดูสิ กระจกร้านเราโหว่วเป็นรูเบ่อเริ่มเลย สภาพร้านเป็นแบบนี้แล้วลูกค้าที่ไหนยังอยากจะเข้าร้านหล่ะเนี่ย” เสียงของผู้เป็นแม่พูดอย่างท้อใจ เมื่อเห็นสภาพของกระจกหน้าร้าน ไหนจะฮีตเตอร์ที่โดนน้ำหกใส่อีก ค่าซ่อมแซมคงเฉียดแสนวอนได้
“เดี๋ยวเราก็เอาอะไรปิดไปก่อนก็ได้หน่ะแม่ ส่วนฮีตเตอร์ เดี๋ยวพ่อจะลองซ่อมดู” ผู้เป้นพ่อบอกพร้อมกับยกลังเครื่องดื่มที่แตกเสียหายออกไปนอกร้าน
จริงๆแล้วเงินแสนวอนก็ไม่ได้มากมายอะไรสำหรับคนอื่น แต่สำหรับครอบครัวนี้ ทุกบาททุกสตางค์หามาอย่างอยากลำบาก มันจึงน่าเสียดายมาก
“โบอัน ไม่ต้องเก็บแล้วหล่ะลูก พรุ่งนี้โรงเรียนลูกเปิดเทอมวันแรกไม่ใช่หรอ แม่ว่าลูกไปนอนเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหว”
แม่ของโบอันไล่ลูกสาวให้ไปนอน ถึงจะเจอปัญหาแค่ไหน ยังไงลูกของเธอก็ต้องมาก่อนอยู่ดี
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ให้หนูช่วยพ่อกับแม่เก็บก่อนดีกว่า ดูสิ ยังเหลืออีกตั้งเยอะแยะเลยนะ” เสียงของโบอันตอบแม่ของเธอพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเก็บเศษเก้วตรงพื้น
แม่ของเธออดสงสารลูกไม่ได้ ที่ลูกของเธอไม่ได้สบายเหมือนคนอื่นๆ แต่ตัวโบอันเองก็ไม่ได้เสียใจเลยซักนิด เธอภูมิใจกับครอบครัวของเธอ และเธอก็ไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวังเลย รวมถึงเรื่องการสอบชิงทุนเข้า โซล ชาเตอร์ ไฮสคูลได้
“อ๊า พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วสินะ เราจะเข้ากับเพื่อนใหม่ๆได้มั้ยนะ”
ตื้อ ดือ ดึ๊ง ~~~~
ตื้อ ดือ ดึ๊ง ~~~~
ตื้อ ดือ ดึ๊ง ~~~~
เสียงคุ้นหูของ MSN ดังถี่ เพราะการสนทนาที่เคยชินของ เจ้าชายหมาป่า กับเจ้าหญิงเสียงแหลม
เจ้าหญิงเสียงแหลม: ชั้นตื่นเต้นจังเลยอ่ะ
เจ้าชายหมาป่า : ตื่นเต้นเรื่องอะไรหรอเจ้าหญิง
เจ้าหญิงเสียงแหลม: ก็พรุ่งนี้ชั้นเปิดเทอมแล้วหน่ะสิ คงเป็นเพราะชั้นย้ายที่เรียนใหม่ด้วยแหล่ะมั้ง
เจ้าชายหมาป่า : ย้ายที่เรียนใหม่หรอ ที่ไหนหล่ะ
เจ้าหญิงเสียงแหลม: เรื่องอะไรชั้นจะบอกนายหล่ะ ที่ชั้นถามอะไรไปนายไม่เคยตอบชั้นเลย
เจ้าชายหมาป่า : อ่า ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ผมไม่มีสิทธิ์บังคับอยู่แล้วนี่หน่า
เจ้าหญิงเสียงแหลม: อ่า ชั้นบอกก็ได้ แค่ที่เรียนไม่จำเป็นต้องปิดนี่เนอะ ชั้นย้ายไปเรียนที่ โซล ชาเตอร์ ไฮสคูลหน่ะ
เจ้าชายหมาป่า : โซล ชาเตอร์ ไอสคูล หรอ หึหึหึ !!
เจ้าหญิงเสียงแหลม: นายรู้จักหรอ??
เจ้าชายหมาป่า : อ่อ ก็เคยได้ยินหน่ะ โรงเรียนหนูหนุ่มหล่อเยอะนะจะบอกให้
เจ้าหญิงเสียงแหลม: พูดเหมือนเคยเรียนงั้นแหล่ะ ฮ้าวววว ชั้นง่วงแล้วหล่ะ
เจ้าชายหมาป่า : อ่าครับ ให้ผมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังมั้ย
เจ้าหญิงเสียงแหลม: บ้า ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ นายก็อย่านอนดึกแล้วกัน
เจ้าชายหมาป่า : ครับเจ้าหญิง หลับฝันดี ฝันถึงผมด้วยนะ แล้วก็อย่ามัวนอนฝันหวานจนตื่นสายหล่ะ
เจ้าหญิงเสียงแหลม: นายก็เหมือนกันนะ หลับฝันดีเหมือนกันค่ะ^^
เจ้าชายหมาป่า : ผมคงฝันดี เพราะผมจะฝันถึงคุณ
เจ้าหญิงเสียงแหลม: บ้า!!
ฮาระนั่งหน้าแดงด้วยความเขินกับคารมของเจ้าชายหมาป่า เฮ้อ โลกไซเบอร์นี่มันมีอิทธิพลต่ออารมของคนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
ก่อนนอนเธอก็ยังไม่วายห่วงสวย ลุกขึ้นไปหยิบแผ่นมาร์คหน้ามาโป่ะหน้าจนตึง พรุ่งนี้จะเปิดเทอมทั้งที่ก็ต้องสวยหน่อยสิ
เธอไม่อ่านวิธิการใช้ เพราะเธอใช้เป็นประจำ ถึงอ่านก็ไม่ได้คิดจะทำตามเลยแม่แต่ครั้งเดียว
ในวิธีใช้เค้าบอกให้ทิ้งไว้ 15 นาที แต่ชั้นจะแปะถึงเช้าอ่ะ จะทำไม ยิ่งไว้นานก็ยิ่งสวย ฮ่าๆๆๆ
อ๊ะ ต้องโทไปนัดนาริมนี่หน่า ฮาระนึกได้ว่าต้องโทรไปนัดเพื่อนเพื่อเจอกันก่อนจะเข้าโรงเรียนพรุ่งนี้ แต่จะโทรยังไงดีหล่ะ หน้าตึงขนาดนี้คงพูดไม่รุ้เรื่อง เธอเลยเลือกที่จะส่ง SMS ไปแทน
คุณได้รับหนึ่งข้อความจาก คุณหนูตกอับ
พรุ่งนี้เจอกันหน้าสวนสาธารณะมุนฮวา เจ็ดโมงครึ่ง ห้ามสายอีกนะ ถ้าสายหล่ะน่าดู
ข้อความที่ได้รับถูกเปิดอ่านทันที แต่ไม่ได้เป็นนาริมที่เปิดอ่าน เป็นเซียวาที่เปิดอ่านแทนเพราะนาริมเข้าห้องน้ำอยู่
ตอนนี้เซียวากับยูรินอยู่ที่บ้านของนาริม ก็เพราะว่าวันนี้แม่ของนาริมทำชาจังมยอนนะสิ ยูรินได้ยินที่นาริมโทรหาแม่ถามถึงชาจังมยอนถึงกับหูผึ่งขอฝากท้องไว้กับบ้านนาริมทันที
“นี่ นาริม คุณหนูตกอับส่งข้อความมาบอกว่า พรุ่งนี้เจอกันหน้าสวนสาธารณะมุนฮวา เจ็ดโมงครึ่ง ห้ามสายอีกนะ ถ้าสายหล่ะน่าดู”
เซียวาบอกนาริมครบทุกคำก่อนจะหันมาคุยกับยูริน
“นี่เมื่อไหร่จะหยุดกินซะทีห๊า ชั้นง่วงจะหลับคาชามอยู่แล้วนะ”
“ย่อยันยะหย่อยยี่หย่า” (ก็มันอร่อยนี่หน่า) ยูรินตอบทั้งที่เส้นเต็มปาก ก่อนจะตัดสินใจวางตะเกียบลงอย่างเสียดาย เธอทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ “กลับก็ได้”
ทั้งคู่เก็บชามเข้าครัวล้างเรียบร้อยก่อนจะกล่าวคำอำลา
“กลับแล้วนะค่ะ” “กลับแล้วนะค่ะ ชาจังมยอนอร่อยมากเลยหล่ะค่ะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปพร้มกันนะนาริม เดี๋ยวชั้นจะรอที่หน้าอพาร์ทเม้นละกันนะ”
“โอเคจ้า ”
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเป็นวันเปิดเทอมแล้วสินะ เห้ออออออ
-----------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกอาจะเนิบๆไปหน่อยนะค่ะ ตัวละครเยอะมาก ไม่สามารถให้มาออกในตอนเดียวกันได้หมด
อีกอย่างตอนนี้อาจจะน่าเบื่อไปนิดนึง เพราะยังไม่มีหนุ่มๆได้ออกเลยซักคน
เดี๋ยวตอนหน้าก็จะเปิดเทอมแล้ว เราจะได้เจอหนุ่มๆกันแล้วหล่ะค่ะ
ความคิดเห็น