คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Why did you come to my house? Chapter1
Why did you come to my house? Chapter1
ร้านอาหารในเรือนกระจกบนดาดฟ้าโรงแรมสุดหรูของกรุงโซล ที่ประดับประดาไปด้วยกล่องของขวัญ และต้นคริสมัต มีมุมที่จำลองหุ่นของซานตาคลอสไว้อย่างเข้ากัน บวกกับอากาศเย็นสบาย และหิมะที่ตกมาสร้างลวดลายให้กับท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกจากดวงดาว แน่หล่ะ วันนี้คือวันคริสมัต
ดงเฮจองที่นั่งของร้านอาหารร้านนี้ไว้ตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อน นอกจากกลัวว่าจะพลาดการฉลองคริสมัตครั้งนี้กับซีวอนแล้ว เค้ายังอยากจะฉลองครบรอบ3ปีที่เค้ากับซีวอนคบกันในวันนี้ซะเลย เนื่องจากสองเดือนหลังมานี้ซีวอนก็ไม่ว่างจากงาน ทำให้ทั้งคู่ไม่เจอกันเลย นอกจากคุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนก็ได้ที่เค้าได้เจอกับซีวอน
ดงเฮมาถึงก่อนเวลานัดเกือบชั่วโมงนึง อาจเป็นเพราะว่าเค้าตื่นเต้นกับนัดในคืนนี้ เค้านั่งมองเจ้ากล่องของขวัญในมือที่เตรียมไว้ให้ซีวอน และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในกล่องนั้นเป็นสร้อยข้อมือที่ดงเฮออกแบบ และสั่งทำพิเศษ เพื่อที่เค้าจะได้ให้มันกับคนพิเศษอย่างซีวอน รอบข้างของเขาก็มีคู่รักหลายคู่ที่เลือกจะฉลองคริสมัตที่นี่ ทำให้เค้าอดใจที่จะรอไม่ได้
“Ring Ring!!” เสียงเตือนจากโทรศัพท์เครื่องสวยเมื่อมีสายเรียกเข้า
“อ๋า! ซองมินนี่หน่า..... ยอโบเซโย ซองมินอ่า” ดงเฮรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นใคร
“นี่ด๊อง แน่ใจนะว่าจะไม่มาเที่ยวกับมิ้นหน่ะ ” เสียงจากปลายสาย
“แน่ใจสิซองมิน คริสมัตนี้ชั้นอยากฉลองกับซีวอนหน่ะ ยิ่งช่วงนี่เราไม่ค่อยได้เจอกันด้วย ” ดงเฮตอบ
“ว้า!! อิจฉาคนมีแฟนจัง แต่ก็นะ ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจ เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็โทรหาซองคนนี้ได้เลยนะ อ้อ! Merry X’mas นะเพื่อนรัก”
“Merry X’mas จ้า”
จบการสนทนาทางโทรศัพท์ ดงเฮก็เอาแต่มองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองไปทางด้านหน้าของร้านอาหารอย่างจับจด
45 ผ่านไป.....
“นี่ก็ถึงเวลานัดแล้ว ทำไมซีวอนยังไม่มาอีกเนี่ย” ดงเฮบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อเลยเวลานัดมา 10 นาทีแล้ว แต่คนที่เค้านัดไว้ยังไม่มาตามนัด เพราะปกติซีวอนเป็นคนที่ตรงต่อเวลามาก แตไม่นานเท่าไหร่ซีวอนก็มาถึง
ซีวอนนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับดงเฮ พร้อมกับยิ้นเจื่อนๆ แบบหลบสายตาให้ดงเฮ ซึ่งมันทำให้เค้าเข้าใจว่า ซีวอนคงรู้ว่าตัวเองผิดที่มาสาย แต่เค้าก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอีกฝ่ายแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะว่าเค้าอยากให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนพิเศษ เลยไม่อยากเอาเรื่องเล็กน้อยมากเป็นประเด็นทำให้ทะเลาะกัน
“งานวันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย??”
“อื้ม ก็นิดหน่อยหน่ะ ” ซีวอนตอบน้ำเสียงเรียบ
“อ่ะ...อื้ม” เสียงตอบรับสั้นๆจากร่างเล็ก ก่อนจะเข้าสู่โหมดเงียบของทั้งสองฝ่าย อาจเป็นเพราะว่าทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมานาน สีหน้าของซีวอนวันนี้ดูเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่ดงเฮเลือกที่จะเก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจ และทำลายความเงียบโดยการเรียกบริกรมาเพื่อสั่งอาหาร
“เอาสเต็กเนื้อแกะที่นึง และก็ซีซาร์สลัดแบบไม่ใส่มะเขือเทศที่นึง” รายการอาหารจากร่างเล็กที่มีบริกรหนุ่มคอยจดอย่างคล่องแคล่ว “นายหล่ะซีวอน จะทานอะไร??” เสียงนุ่มลอดผ่านเมนูเพื่อถามอีกฝ่ายที่สีหน้ายังคงเดิม
“เอาเหมือนคุณแล้วกัน”
“งั้นเพิ่มเป็นสองที่นะ แต่เสต็กเนื้อแกะอีกที่ไม่เอามันบดนะ เพราะเค้าทานไม่ได้ อ้อ! ขอไวน์ที่ราคาแพงที่สุดในร้าน1ขวดด้วย ” ดงเฮสั่งอาหารเพิ่ม โดยไม่ลืมว่าซีวอนนั้นไม่ชอบกินมันบด
ไม่นานรายการอาหารที่สั่งก็ถูกเสิร์ฟ ไวน์ราคาแพงถูกรินใสแก้วเรียวใบใส ทั้งคู่ชนแก้วกันเบาๆ เพื่อเป็นเหมือนสัญญาณของการฉลอง ระหว่างการรับประทานอาหารดงเฮพูดคุยกับซีวอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ แต่ซีวอนก็ยังคงแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาให้เห็นเป็นระยะๆ จนดงเฮอดที่จะเก็บความสงสัยนั้นไม่ได้ และถามมันออกมาในที่สุด
“นายมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ซีวอน สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะ” ร่างเล็กถามด้วยใบหน้าสงสัย
“เอ่อ...คือ....เอ่อ”
จากการอ้ำอึ้งของซีวอนทำให้ดงเฮเห็นว่า นี่ไม่ใช่ซีวอนที่เค้ารู้จักเลย เพราะเขาเป็นคนที่พูดจาฉะฉาน กล้าพูดกล้าทำ แต่นี่เขากับพูดจาอำอึ้ง มันทำให้ความสงสัยของดงเฮยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“นายมีอะไรบอกชั้นได้นะ ไม่ได้เกรงใจ ชั้นเป็นแฟนนายนี่หน่า นายเป็นแบบนี้ชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยนะ”
“คือ ....เอ่อ....คือ เรา....เรา” ซีวอนยังคงอ้ำอึ้ง และก็ไม่กล้าสบตากับร่างเล็กเท่าไรนัก
“คือเรา เราทำไมซีว่ะ..”
“เราเลิกกันเถอะ!!!!”
ยังไม่ทันที่ดงเฮจะพูดจบ ซีวอนก็ได้บอกสิ่งที่เค้าต้องการที่จะบอกกับดงเฮในคืนนี้ออกมา ซึ่งประโยคสั้นๆประโยคนั้นมันทำให้ดงเอถึงกับอึ้ง
“ทำไมตัวชั้น หน้าชั้นมันรู้สึกชาแบบนี้ ตอนนี้ในร้านก็ยังไม่ได้ปิดเพลงนี่หน่า คนในร้านคนอื่นๆก็ยังคงอยู่ แต่ทำไมในหูของชั้นมันได้ยินแต่เสียงของเค้า ”
“เราเลิกกันเถอะ!!!!” “เราเลิกกันเถอะ!!!!” “เราเลิกกันเถอะ!!!!” “เราเลิกกันเถอะ!!!!”
“เรา..เลิก..กัน..เถอะ ทำไมมันมีแค่ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหัว เหมือนกับรอบข้างไม่มีใคร มีแค่เราสองคน มันเกิดอะไรขึ้น เราเลิกกันเถอะหมายความว่าอะไร นี่เค้าบอกเลิกเรางั้นหรอ??เค้าบอกเลิกเราในวันคริสมัต และวันฉลองครบรอบ3ปีของเราเนี่ยนะ ไม่จริง ! มันไม่จริง ! ชั้นฝันไป นี่ชั้นต้องฝันไปแน่ๆ ! ไม่จริ๊งงงงงงงง!!!!”
ความรู้สึกสับสนของดงเฮในห้วงภวังค์ของเค้าหลังจากได้ยินคำบอกเลิกจากซีวอน เค้าเหม่อลอยอย่างกับไม่มีจิตวิญญาณ หยดน้ำตาใสไหลออกมาจากตาคู่สวยทั้งสองข้างอย่างไม่ขาดสาย
“ดงเฮ ดงเฮ” ซีวอนเรียกชื่อร่างเล็กเพื่อเป็นการเรียกสติของอีกฝ่าย
“หือ...ฮึก..ฮึก” เสียงตอบสั้น พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น ดงเฮยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ทำไมเราต้องเลิกกัน ฮือ..ฮืออ”
“ผมว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้ ผมตัดสินใจแล้วดงเฮ ได้โปรด ต่อไปนี้เลิกติดต่อกันอีก ถ้าเจอกันก็ให้ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน ได้โปรดนะดงเฮ ผมขอโทษ!! ” ทันทีที่สิ้นเสียงคำขอโทษจากปากซีวอน เค้าก็ลุกจากไปทันที เหลือก็แต่ดงเฮที่ยังคงร้องไห้เสียใจ และไม่ทันได้พูดอะไรกับอดีตคนรักหมาดๆมากไปกว่าการร้องไห้
“ซีวอน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ซีวอน ได้ยินมั้ย ชั้นบอกให้นายกลับมา ฮือ ฮือออออ”
ไม่มีแม้วีแววของซีวอนว่าเค้าจะกลับมา ที่มีก็แต่สายตาของคนรอบข้างที่ตกใจกับเสียงของดงเฮ บวกกับการร้องไห้อย่างหนักของเขา
“ชั้นบอกให้นายกลับมา ได้ยินมั้ยซีวอน ฮือออออ ใครบอกจะเลิกกับนายยยย ชั้นไม่เลิ๊กกกกกก ฮืออออออออ”
ดงเฮร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เค้าหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ที่คุ้นเคยทันที แต่ผลมันคือไม่สามารถติดต่อได้ ไม่ว่าจะโทรกี่ที ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม ก่อนที่เค้าได้มองเห็นสายตาของคนรอบข้างที่จ้องมองมาที่ตัวเองตอนนี้ ทั้งเสียงและท่าทางของดงเฮจึงลดลง ที่เค้าทำตอนนี้คือการนั่งคิดถึงเหตุการณ์ระหว่างตัวเค้ากับซีวอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น พร้อมบ่นกับขวดไวน์ตรงหน้าก่อนจะกรอกมันลงสู่ท้องอย่างไม่กลัวผลข้างเคียงของแอลกอฮอลล์ แล้วเสียงหนึ่งก็แว่บเค้ามาในหูของเค้า
“เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็โทรหาซองมินคนนี้ได้เลยนะ”
“ฮือ ฮือออ ซองมินนนนนนนนนนนนน!!!!”
อีกด้านหนึ่งของกรุงโซล Piano คลับเลาจ์ญชื่อดังที่มีหนุ่มๆหน้าตาดีคอยบริการมากที่สุดของเกาหลีก็ว่าได้ เรียกง่ายๆว่าบาร์ผู้ชาย*นั่นเอง บรรดาพวกที่มาเที่ยวที่นี่ส่วนมากก็เป็นลูกท่านหลานเธอ ไม่ก็เศรษฐีเงินถุงเงินถังเหงาใจอยากได้เพื่อนคุย ทางด้านหลังของร้านมีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีสองคนกำลังยืนถกเถียงกันอยู่ ระหว่างนั้นก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีอีกหลายคนเดินเข้าทางประตูหลังร้าน เพราะนี่คือเวลาเริ่มงานของหนุ่มๆที่ทำงานที่นี่
“ทำแบบนี้มันจะดีหรอว่ะ คยู?”
“ดีดิ่ว่ะ แกเชื่อชั้น จาก3วันที่ชั้นทำมาเนี่ย ได้ธิปจากพวกนั้นหลายแสนวอนแล้วนะเว้ย หล่อๆอย่างแก บวกกับพูดจาหวานๆฉอเลาะหน่อย ชั้นรับรอง ไม่ถึงเดือนแกได้เงินไปใช้หนี้พนันบอลที่แกติดไว้ทั้งหมดแน่”
“แต่ชั้นไม่เคยนี่หว่า แล้วชั้นก็อายด้วยหว่ะ ถ้าหากฮยอกแจเค้ารู้เข้า เค้าต้องโกรธชั้นแหงเลยหว่ะ”
“ทำตัวสบายๆ ยิ้มให้เยอะๆ ลูกค้าพูดอะไรเราก็เออออตามเค้าไป แล้วก็ไม่ต้องเล่นตัวนักหล่ะ เดี๋ยวจะอดธิปงามๆซะ ส่วนฮยอกแจหน่ะ ถ้าแกไม่พูดชั้นไม่พูด เค้าจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้แน่นอน ว่าไงที่นี้ จะเข้าไปข้างในได้หรือยังครับเพื่อน ผมคยูฮยอนจะได้พาไปสมัครกับผู้จัดการร้านซะทีครับ”
“เฮ้อ!! เอาก็เอาว่ะ ลองดูซักตั้งก็ไม่เสียหาย”
“เยี่ยม!!”
คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจที่จะทำงานในบาร์ผู้ชายดูซักครั้ง จริงๆแล้วเค้าเองไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะตัวเค้าเองติดหนี้พนันบอลอยู่หลายล้านวอน และโดนตามทวงหนี้จากเจ้าหนี้ไม่เว้นวัน ช่วงหลังมานี้เค้าได้แต่หลบๆซ่อนๆ บ้านของเค้าเองก็ไม่ค่อยได้กลับ เพราะพวกนักเลงที่มาทวงหนี้ก็ไปดักรอที่บ้าน ตอนนี้เค้ามาอยู่ที่ห้องของคยูฮยอนพักนึงแล้ว คยูฮยอนจึงชวนคิบอมมาทำงานที่นี่ด้วยกัน เพราะเห็นว่าเงินดี และตัวเค้าเองก็เป็นผู้ชายไม่ได้เสียหายอะไร มีแต่ได้กับได้ด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับผู้จัดการ , สวัสดีครับ” คยูฮยอนและคิบอมกล่าวทักทายผู้จัดการที่นั่งเคลียร์บิลค่าใช้จ่ายอยู่บนโต๊ะทำงาน
“อ่า สวัสดีคยูฮยอน อ่า แล้วนี่...?” ผู้จัดการตอบรับการทักทายของของคยูฮยอน ก่อนจะมองคิบอมอย่างประหลาดใจ เพราะเค้าเองไม่รู้จักกับคิบอมมาก่อน คยูฮยอนจึงรีบแนะนำเพื่อนทันที
“อ๋อ นี่คิบอมครับ คิมคิบอม เพื่อนผมเอง เค้าจะมาสมัครงานที่นี่หน่ะครับ”
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้พบครับ” คิบอมแนะนำตัวเองอย่างเป้นทางการอีกครั้ง
“อื้ม สวัสดี อยากจะมาทำงานที่นี่หรอ อืมมมม ดูจากหน่วยก้านแล้วก็…” ผู้จัดการกวาดตามองคิบอมตั้งแต่หัวจรดเท้า “หน้าตาดีใช้ได้เลยนี่หน่า ถ้าโกนหนวดโกนเคราคงจะหล่อเอาการ แต่ไม่เป็นไร ลูกค้าก็ชอบสไตล์แบบนายเยอะ แล้วเริ่มงานได้เมื่อไหร่หล่ะ.?”
“เอ่ออ ” คิบอมอ้ำอึ้ง เค้ายังไม่ค่อยมั่นใจกับการตัดสินใจของตัวเองในครั้งนี้เท่าไหร่
“เริ่มงานได้ทันทีเลยครับ ถ้าได้วันนี้ยิ่งดี เพื่อนผมเค้าเครื่องร้อนแล้วครับผู้จัดการ จริงมั้ยเพื่อน” คยูฮยอนชิงตอบคำถามโดยไม่ปรึกษาคิบอม ก่อนจะหันมาถามความเห็นทีเค้าเองไม่สามารถแย้งได้ นอกจากตอบตกลง
“คะ...ครับ เริ่มงานได้ทันทีครับ”
“งั้นก็ดี ยินดีที่ได้ร่วมการกันนะ ห้องล็อกเกอร์เก็บของอยู่ทางนู้น ส่วนเรื่องการทำงานชั้นจะให้คยูฮยอนเค้าแนะนำนายละกัน”
“ขอบคุณมากครับ , ขอบคุณครับ” ทั้งคู่โค้งขอบคุณเป็นการใหญ่ ก่อนจะแยกย้ายกันไปแต่งตัวเพื่อให้พร้อมการเริ่มงาน
อีกทางด้านหนึ่งของร้าน ลูกค้าเริ่มทยอยกันมา วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะเป็นวันคริสมัตด้วย หลายๆคนก็อยากจะมาฉลองคริสมัตกับซานตาคลอสหนุ่มๆ คารมดีที่นี่
รถสปอร์ตเปิดประทุนคันสวยสีชมพูแปร๋น เบาะนั่งตกแต่งมาเป็นอย่างดีด้วยหนังและขนสัตว์ เข้ามาจอดที่ทางเข้าหน้าร้าน เรียกความฮือฮาจากคนบริเวณนั้นได้ไม่น้อย เจ้าของรถคันสวยเปิดประตูก้าวลงมาในชุดโค๊ตสีชมพูพาสเทล เสื้อเชิ้ตด้านในสิดำ กางเกงทรงสวยพอดีตัวสีขาว แมทกันกับหมวกทรงแวนโก๊ะกำม่ะหยี่สีดำสนิท(หมวกทรงจิตกรหน่ะค่ะ) รองเท้าบูทหนังกลับสีน้ำตาล กระเป๋ามัลเบอร์รี่ใบโตสีดำ แต่ก็ยังแอบมีที่ห้อยกระเป๋าสีชมพูหวานแหววอยู่ นี่มันแฟชั่นนิสต้าชัดๆ
“ฝากรถด้วยนะจ๊ะ” เจ้าของรถยื่นกุญแจให้เด็กรับรถที่มาเปิดประตูให้ พร้อมกับแบงค์หมื่นวอนหลายใบ ทันทีที่พนักงานต้อนรับของร้านเห็นเค้าก็เขามาให้การต้อนรับเป็นอย่างดี
“ผมจองที่ที่ดีที่สุดของร้านให้แล้วครับ คุณซองมิน ขอให้สนุกกับคริสมัตนี้นะครับ” พีอาร์ของร้านคนหนึ่งเข้ามาทักทายอยากคุ้นเคย พนักงานที่ทำงานที่นี่ทุกคนรู้จักซองมิน เป็นเพราะว่าเค้าเป็นลูกค้าวีไอพีที่มาเที่ยวร้านนี้แทบจะทุกคืน และด้วยนิสัยร่าเริงบวกกับหน้าตาที่น่ารักของเค้าจึงทำให้เป็นที่จดจำได้ง่าย
“ขอบใจนะ ” ซองมินตอบแค่สั้นๆ พร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆให้ ก่อนจะเดินไปยังที่นั่งประจำของเค้า ทันทีที่ซองมินนั่งลงบนลงโซฟานุ่มในร้าน เคริ่องดื่มที่ซองมินดื่มเป็นประจำก็มาวางอยู่ตรงหน้า รวมถึงเด็กหนุ่มหน้าตาดีสิบกว่าชีวิตที่วันนี้แต่งตัวเป็นซานต้าหน้าใส มายืนเรียงหน้ากระดานให้ซองมินชี้นิ้วเลือกหนุ่มที่ถูกใจมาเป็นเพื่อนดื่มในคืนนี้ โดยมีผู้จัดการร้านอีกคนยืนขนาบข้าง ซองมินกวาดสายตาพิจารณาทีละคนจนครบ แล้วก็ชี้นิ้วเลือกชายหนุ่มที่ถูกใจมาถึง4คนด้วยกัน ส่วนคนที่ไม่ได้โดนเลือกก็อดที่จะเสียดายไม่ได้ เพราะใครๆก็อยากจะใกล้ชิดซองมินกันทั้งนั้น เพราะนอกจากหน้าตาที่น่ารักของเค้าแล้ว เรื่องธิปบางครั้งซองมินก็ให้มากกว่าเงินเดือนของพวกเขาซะอีก
เวลาผ่านไปไม่นานซองมินอยู่ในอาการกึ่ม*ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ เขากำลังสนุกสนานกับการดื่มกับแซนตาคลอสหนุ่มๆทั้งหลาย ซองมินเต้นยักย้ายตามจังหวะเพลง เค้าเต้นพร้อมกับกอดคอหนุ่มๆที่เลือกมาดื่มด้วยอย่างมีความสุข แต่ความสนุกนั้นก็ถูกขัดจังหวะเมื่อมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขา
.....ด๊องเพื่อนรัก Calling.....
“ว่าไงจ๊ะด๊อง เปลี่ยนจะมาเที่ยวกับมิ้นแล้วใช้ม๊า” ซองมินสนทนากับปลายสายด้วยน้ำเสียงลากยาว
“ฮือออ ซองมิน ตอนนี้นายอยู่ไหน ฮืออออ ฮือออ”
“ชั้นอยู่ร้าน Piano แถวมหาลัยฮงอิกอ่า นี่นายร้องไห้หรอด๊อง มีอะไรหรือเปล่า”
“ฮืออออ ฮืออออ ซีวอนเค้าบอกเลิกชั้น ฮืออ”
“อะไรนะด๊อง มิ้นไม่ค่อยได้ยินเลย เอาเป็นด๊องมาหามิ้นนะ แค่นี้นะเพื่อน” ด้วยเสียงเพลงในคลับที่ดังพอสมควร ทำให้ซองมินไม่ได้ยินการสนทนาของดงเฮซักเท่าไหร่
“ซองมิน ซองมิน ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ดดด”
ลานจอดรถด้านหลังร้าน คิบอมออกมาเพื่อที่จะโทรศัพท์หาฮยอกแจก่อนที่จะเข้าไปทำงาน เพราะถ้าฮยอกแจโทรมาตอนทีเค้าอยู่ข้างในหล่ะก็ ฮยอกแจต้องสงสัยแน่ๆ
“ตอนนี้ผมอยู่กับไปคยูมัน ฮยอกแจไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ อีกซักพักผมก็คงจะนอนแล้วหล่ะ ฝันดีนะครับ Merry X’mas ครับ” คิบอมที่ดูเคอะเขินกับชุดซานต้ารีบตัดบทสนทนากับคนรัก เพราะถ้าหากไม่รีบวางสายฮยอกแจอาจจะซักถามอีกยืดยาวก็เป็นได้ นี่เค้าก็ต้องเริ่มงานแล้วด้วย คิบอมจึงเดินกลับเข้าไปในร้านตามเดิม แต่ระหว่างทางมีเด็กขายดอกไม้มาขอให้เค้าซื้อดอกกุหลาบ
“พี่ชาย พี่ชาย ซื้อดอกไม้ผมหน่อยนะ” เด็กชายตัวเล็กหอบดอกกุหลาบหลายสิบดอกในอ้อมแขนกำลังดึงขากางเกงของคิบอมอยู่ คิบอมมองเด็กขายดอกไม้คนนั้นก็อดสงสารไม่ได้ ที่จริงวันคริสมัตแบบนี้เด็กแบบเขาน่าจะอยู่เพื่อรอรับของขวัญจากพ่อแม่ หรือไม่ก็ต้องนอนหลับไปแล้ว อากาศก็หนาว บวกกับหิมะที่โปรบปรายอีก คิบอมนั่งลงเพื่อให้พูดคุยกับเด็กคนนั้นได้สะดวกขึ้นพร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ให้พี่ซื้อหรอ ดอกละเท่าไหร่ครับ”
“ดอกละสามพันวอนครับ” เด็กน้อยตอบตาแป๋ว
“สามพันวอนงั้นหรอ งั้นพี่ให้หมื่นวอนเลย ส่วนดอกไม้น้องเก็บไว้ขายต่อนะ” ถึงแม้ตัวเองจะไม่ค่อยมีเงิน แต่เรื่องแบบนี้คิบอมก็ยอมเสียสละให้ได้
“ไม่ได้หรอกครับพี่ชาย พี่ชายต้องรับไว้ครับ”
“แต่พี่ไม่รู้จะไปให้ใครนี่ครับ งั้นเอางี้ น้องเอาดอกไม้นี้ไปให้ใครก็ได้ที่น้องอยากให้ละกันนะ พี่ต้องไปทำงานแล้ว พี่ไปก่อนนะ”
“ครับพี่ชาย พี่ชายนี่ใจดีจัง” เด็กน้อยส่งรอยยิ้มดีใจให้ แล้วก็วิ่งจากคิบอมไปขายดอกไม้ให้คนอื่น
ดงเฮที่เมามาพอสมควรขับรถอย่างทุลักทุเลมาจนถึงลานจอดรถของร้านที่ซองมินบอกไว้จนได้ เค้าร้องไห้มาตลอดทางที่ขับรถมา แต่เมื่อถึงที่ร้านดงเฮเลือกที่จะขับรถเข้าไปจอดเอง เค้าใช้เวลาซักพักกลั้นน้ำตาไว้ แล้วสูดหายใจลึกๆหนึ่งครั้งก่อนจะเดินลงจากรถมาด้วยใบหน้าเหม่อลอย เดินไปก็สะอื้นไปเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้โฮออกมาเหมือนตอนอยู่ในรถ
“พี่ครับ พี่ครับ ผมเอาดอกไม้มาให้ พี่ชายคนนั้นให้เอาให้ครับ” เด็กขายดอกไม้คนเดิมเอาดอกกุหลาบที่คิบอมเพิ่งซื้อเมื่อกี้มาให้ดงเฮ พร้อมกับชี้ไปทางคิบอม ซึ่งคิบอมกำลังเดินหันหลังอยู่จึงไม่รู้เรื่อง
ดงเฮรับดอกไม้มาอย่างว่าง่าย และไม่ได้พูดจาอะไร เค้ามองไปตามที่เด็กคนนั้นชี้ เห็นแผ่นหลังของซานตาคลอสที่กำลังเดินไป แล้วก็หันกลับมามองหน้าของเด็กขายดอกไม้ด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเหมือนเคย ผิดกับเด็กน้อยคนนั้นที่ส่งแววตาพร้อมรอยยิ้มสดใสให้ดงเฮ
เด็กขายดอกไม้กับดงเฮจ้องหน้ากันอยู่ซักพัก แต่อยู่ดีดี ดงเฮก็ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าเด็กนั่นเสียงดังลั่น
จนคิบอมที่เดินอยู่ไม่ไกลหันมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฮือออออออออ ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออออออออออออออ” เค้าเอาแต่ร้องไห้ ไม่พูดอะไร จนเด็กขายดอกไม้นั่นตกใจกลัวแล้วปล่อยโฮออกมาแข่งกับดงเฮ
“แงงงงงงง แงงงงงงงงง แงงงงงงงง”
“ฮืออออออ ฮือออออออ ฮือออออออออ”
“แงงงงงงง แงงงงงงงงง แงงงงงงงง”
“ฮืออออออ ฮือออออออ ฮือออออออออ”
ทีนี้กลายเป็นว่าทั้งคู่แข่งกันร้องไห้ซะนี่ คิบอมยืนดูอยู่อย่างงงๆ แต่อดที่จะขำไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เดินเข้ามาหาทั้งคู่แต่อย่างใด
“ฮืออออออ ฮือออออ”
“แงงงงงงง แงงงงงงงงง แงงงงงงงง แงงงงงงงงง” ทั้งคู่ยังคงส่งเสียงร้องต่อไป แต่ตอนหลังดงเฮเริ่มรู้สึกตัวจากเสียงร้องของเด็กขายดอกไม่ตรงหน้า เค้าปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ตอนนี้ดงเฮหยุดร้องไห้แล้ว แต่เด็กขายดอกไม้ดูยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ และยังไม่หยุดร้องไห้ ดงเฮก็ไม่ได้พูดอะไรปลอบใจ แต่กลับถอดนาฬิกาข้อมือของตัวเองวางบนกำดอกไม้ที่เด็กคนนั้นถืออยู่ แล้วเดินจากไป ไม่นานเด็กขายดอกไม้ก็หยุดร้อง แล้วหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูอย่างทำอะไรไม่ถูก พอจะเอาไปคืนก็มองหาเจ้าของไม่เจอซะแล้ว ส่วนคิบอมที่มองดูอยู่ไกลๆก็ดูจะงงๆกับพฤติกรรมของดงเฮ
“คนแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ”
เมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน ดงเฮได้รับการต้อนรับเหมือนลูกค้าคนอื่นๆ เพียงแต่เค้าตอบกลับไปสั้นๆว่า “ชั้นมาหาซองมิน” พนักงานต้อนรับเข้าใจความต้องการของเค้าและพาเค้าไปหาซองมินได้ทันที ระหว่างที่เดินดงเฮก็สังเกตเห็นว่านี่มันไม่ใช่ผับธรรมดาเหมือนที่เค้าเคยเที่ยว แม้บรรยากาศหรือการเปิดเพลงและเครื่องดื่มต่างๆจะเหมือนกัน แต่มันก็แตกต่างกันตรงที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตารุมล้อมผู้ที่มาเที่ยวอยู่ รวมทั้งเพื่อนของเค้า...ซองมิน...
“ถึงแล้วครับโต๊ะคุณซองมิน”
“อื้ม ขอบใจ”
ซองมินที่กำลังเต้นสนุกสุดเหวี่ยงกับซานตาคลอสหนุ่มไม่ทันได้เห็นว่าดงเฮมาถึงแล้ว ดงเฮนั่งลงบนโซฟาข้างๆแล้วนั่งมองซองมินเต้น หลากหลายท่าเต้นของซองมินแต่ซองมินก็แสดงสีหน้าของมาแค่เพียงอย่างเดียวคือ “แอ๊บแบ๊ว” ที่จริงมันก็ดูแล้วน่ารักดีนะ แต่นั่นมันก็ทำให้เค้าเผยยิ้มออกมาได้หลังจากที่ร้องไห้มาจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“อ้าวด๊อง!! มาตั่งแต่เมื่อไหร่” เต้นอยู่ซักพักก็หันมาเจอดงเฮที่นั่งอยู่เงียบๆ
“ก็ซักพักแล้วหล่ะ เห็นกำลังสนุกอยู่หน่ะ เลยไม่อยากขัด”
“เดี๋ยวชั้นคุยกับเพื่อนก่อนนะ” ซองมินหันไปบอกหนุ่มๆรอบข้าง แล้วก็มานั่งข้างดงเฮเพื่อถึงจะถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ไหน มีอะไร เล่าให้มิ้นฟังซิ”
“ชั้นไม่อยากเล่ามันตอนนี้ซองมิน ตอนนี้ชั้นอยากดื่มมากว่า”
ซองมินมองหน้าเพื่อนรักแวบเดียวก็พอจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เมื่อเค้ายังไม่พร้อมที่จะเล่า ซองมินก็จะไม่ซักไซ้เช่นเดียวกัน ที่เค้าทำได้ตอนนี้คงมีเพื่อนทำให้ดงเฮมีความสุข จะได้ไม่ต้องคิดมาก แต่ยังไงดีหล่ะ??
“แป่ะ แป่ะ แป่ะ ” เค้าตบมือสามครั้งส่งสัญญาณให้ผู้ดูแลร้านที่ยืนอยู่ห่าง แล้วซองมินก็กวักมือเรียกมาเพื่อกระซิบอะไรบางอย่าง
“ครับ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจัดให้เลยครับ” ผู้ดูแลร้านตอบรับ เมื่อเข้าใจความต้องการของซองมิน
“อ้าว!!อยากดื่มก็ดื่มด๊อง”
- - - - - - - -
“นายสองคนหน่ะ วันนี้ยังไม่มีลูกค้าเรียกนั่งใช่มั้ย” คนดูแลร้านที่เพิ่งรับคำสั่งจากซองมินเดินมาหลังร้านเพื่อจะหาเด็กไปดูแลดงเฮตามที่ซองมินสั่ง แต่เนื่องจากวันนี้คนเยอะบวกกับทั้งสองคนเพิ่งมาเข้างานทำให้ยังไม่มีลูกค้าคนไหนเรียก
“ยังครับ ยังทั้งคู่เลยครับ” คยูฮยอนเป็นฝ่ายตอบ ส่วนคิบอมแค่พนักหน้าเฉยๆ
“งั้นก็ดีแล้ว เดี๋ยวออกไปดูแลโต๊ะคุณซองมินนะ อย่าช้าหล่ะ” “ครับ,ครับ” เมื่อสั่งธุระเสร็จผู้ดูแลร้านก็เดินออกไป
“โต๊ะคุณซองมิน ใครว่ะ” คิบอมถามอย่างสงสัย
“เห็นคนอื่นๆบอกว่าเป็นลูกค้าประจำที่นี่หน่ะ ชั้นเองก็ยังไม่เคยเจอเหมือนกัน” คยูฮยอนตอบได้เพียงแค่นี้ เพราะสามวันที่เค้าเข้าทำงานมาเค้าก็ยังไม่ได้เจอกับซองมินตัวเป็นๆซักครั้ง มีแต่ได้ยินจากปากของคนในร้าน “ช่างเหอะหว่ะ เดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะ แกพร้อมยังหล่ะ??”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วหว่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว ต้องทำไงบ้างแกคอยบอกชั้นด้วยนะเว้ย”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อน มา” คยูฮยอนตอบรับพร้อมกับกำกำปั้นขึ้นมาระดับใบหน้าของทั้งคู่
“ไรของแกว่ะ” คิบอมไม่เข้าใจที่คยูฮยอนทำ
“ก็ไฟท์ติงไงว่ะ โห่ ไรเนี่ย ซื่อบื้อจัง”
“อ่อ ชั้นก็นึกว่าอะไร มะมา”
“ฮา ดู เซด ไฟท์ติ้ง!!!”
ความคิดเห็น