\"คำขอโทษ\"

เนื้อเรื่อง

“คำขอโทษ”
    
     “ฟ้า เค้าขอยืมรายงานหน่อยได้มั๊ย” เด็กชายคนหนึ่งกล่าวกับเด็กหญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ
    “รายงานอะไรเหรอ” ฉันถาม
    “ก็รายงานวิชาภาษาไทยที่อาจารย์ให้ทำงัย”
    “ส่งพรุ่งนี้แล้วหนิ แบงค์ อะ เอาไปรีบๆทำด้วยละแล้วอย่าลืมเอามาคืนพรุ่งนี้นะ”
    “จะเอามาคืนแน่นอน”
    “จะสาบานได้รึปล่าว”
    “ได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” แบงค์ตอบฉันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาคงไม่ทำให้เราผิดหวัง  งั้นแกล้งเล่นสักหน่อยละกัน
    “เอ๋...รึว่าจะไม่ให้ยืมดีนะ” ฉันพูดหยอก
    “ได้...ไม่อยากให้ยืมก็ไม่ต้องให้ถ้าไม่ไว้ใจกันนะ” แบงค์พูดก่อนที่จะหันหลังและลุกออกจากที่นั่ง เขาหันกลับมาและชูนิ้วโป้งแบบเด็กๆใส่ฉันก่อนที่จะเดินไป          คำพูดของแบงค์และภาพที่ติดตาทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ทำลายจิตใจของฉันมาเป็นเวลาถึง 2 ปี แบงค์เป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนสมัยประถมตลอด 6 ปี   เราสนิทกันมากถึงแม้ว่าจะกัดกันอยู่เป็นประจำแต่ก็ให้อภัยกันได้เสมอ มีเพียงครั้งนั้นที่เราโกรธกันมาก  นั่งข้างกันก็ไม่พูดกันสักคำ  ฉันเคยคิดว่าถ้าแบงค์ไม่มาพูดหรือมาง้อฉันก่อน  ฉันก็ก็จะไม่พูดกับเขาเหมือนกัน แต่แล้ว แบงค์ก็มาพูดกับฉันก่อนเพราะว่ารายงานที่เขาทำนั้น ผิดเกือบหมด อาจารย์จึงให้เขาถามฉันว่าจะต้องทำยังงัย   เขาบอกฉันว่าถ้าอาจารย์ไม่บังคับเขา แบงค์เองก็จะไม่พูดกับฉันจนกว่าฉันจะง้อก่อนเช่นกัน     งานนี้ฉันก็ช่วยเขาเต็มที่ก็เพราะว่าเหตุที่เขาทำได้ผิดหมดก็เป็นเพราะฉันตั้งใจจะหยอกเขาเล่นๆทั่งนั้น  มาถึงตอนนี้ แม้ว่าแบงค์นั้นคงจะหายโกรธและให้อภัยกับฉันแล้ว  แต่ฉันก็ยังไม่ให้อภัยตนเอง  ฉันรอเพียงวันและโอกาสที่ฉันจะขอโทษเขา  แต่ก็คงเป็นไปได้ยากเนื่องจากตอนนี้เราจบระดับประถมแล้ว  และเห็นว่าแบงค์จะไปเรียนต่อที่พัทยา    
แต่ ฉันจะต่อที่โรงเรียนมัธยมใกล้บ้านที่มีชื่อเสียงของจังหวัด  แล้วฉันจะคิดถึงแบงค์ทำไมนะ
    “กริ๊งๆๆๆๆ”    โทรศัพท์บ้านของฉันดังขึ้นในห้องนอน
    “สวัสดีคะ”
    “หวัดดี ฟ้าเหรอ”
    “อืม   ดีใจด้วยนะนุ่นที่จับฉลากเขาเรียนได้นะ    แต่เค้าสิ บ่ายวันนี้ลุ่นมากเลยว่าจะสอบติดรึปล่าว”
    “เธอนะสอบได้อยู่แล้วละ   นี่เค้ามีเรื่องจะบอกนะ แบงค์นะจับฉลากได้ด้วย  โชคดีมากจับใบสุดท้ายก็ได้เลย”
    “จริงเหรอ……นั้นสินะวันที่จับฉลากจำได้ว่าแบงค์มาเกือบไม่ทันแถมเกือบไม่ได้จับแล้วด้วย”
    “คราวนี้ก็เหลือแต่ว่าเรานะจะสอบได้อยู่ห้องเดียวกันรึปล่าวเท่านั้น”
    “นุ่น  ฉันต้องวางแล้วนะจะไปดูผลสอบนะ”
    “โชคดีจะ  บาย”
“บาย”   ฉันวางโทรศัพท์แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปดูผลการสอบ    เมื่อไปถึงแล้ว  ยังไม่มีคนมามากนัก ฉันเข้าไปและพบว่าคะแนนของตนติดเป็นอันดับ 4 ของผู้สอบเข้าทั้งหมด   ครอบครัวของฉันดีใจมากรวมทั้งเพื่อนๆของฉันด้วย     วันต่อมาเป็นวันรายงานตัวและลงทะเบียนนักเรียนใหม่ฉันตรวจดูรายชื่อและเพื่อนในห้องพอคร่าวๆ    
“เราได้อยู่ห้องสองแถมยังมีเพื่อนที่เรียนพิเศษด้วยกันสมัยประถมอยู่ด้วยอีกหลายคน  น่าเสียดายแต่ว่าฉันกับนุ่นไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน” ฉันพูดพึมพัมกับตัวเอง ฉันไม่รอช้ารีบต่อแถวรายงานตัวทันที     และแล้วเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นข้างหลัง
“ฟ้า   อยู่ห้องนี้เหมือนกันเหรอ”
    “แบงค์……….เก่งเหมือนกันหนิสอบมาอยู่ห้องนี้ได้”
    “โชคดีจังเลยนะ”
    “นั้นสิ  เราก็จะได้อยู่ห้องเดียวกันอีกก็สามปี”
    “ถ้างั้นฟ้ารายงานตัวแล้วก็รอเค้าหน่อยนะจะได้เดินไปห้องประชุมด้วยกัน”
    “อืม” ฉันรายงานตัวแล้วก็ยืนรอแบงค์อยู่ที่นอกโรงอาหารที่เรามารายงานตัว   ไม่นานแบงค์ก็ตามออกมา  เราเดินไปที่ห้องประชุมหน้าโรงเรียน  ในห้องประชุม มีผู้ปกครองอยู่อย่างแน่นขนัดฉันเดินไปหาที่นั่งข้างๆกับนุ่น  ในขณะที่แบงค์ขอตัวไปหาเพื่อนและจะตามมา  
    “ฟ้า  พ่อฟ้าเรียกให้ไปหานะ” เพื่อนคนหนึ่งเดินมาบอกฉัน  ฉันจึงเดินไปหาพ่อ  พ่อบอกว่าพอใกล้ได้ลงทะเบียนให้รีบมาจะได้รีบกลับบ้าน ฉันจึงนั่งอยู่กับพ่อจนลงทะเบียนเสร็จและกลับบ้าน     เมื่อถึงวันเปิดเทอม ฉันนั่งอยู่กับเพื่อนที่เรียนพิเศษด้วยกันฉันกะว่าจะจองที่ให้แบงค์  แต่แบงค์ก็มาสายเหมือนเดิมไม่มีผิด  เราอาจจะดีใจที่ได้มาอยู่ห้องด้วยกันอีก  แต่ว่า เรากลับไม่ได้พูดคุยกันมากเหมือนก่อนเพื่อนส่วนใหญ่ก็แทบจะไม่มีใครรู้ว่าเรามาจากห้องเดียวกันและสนิทกัน  เพราะนั่งก็อยู่กันคนละซีกห้องทีเดียว  ฉันและแบงค์ต่างก็มีเพื่อนในห้องเพิ่มมากขึ้น เวลาแบงค์มาขอความช่วยเหลือฉันก็ให้เหมือนเดิม  มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันไม้กล้าทำคือ  ฉันไม่กล้าที่จะแกล้งแบงค์อีกแล้ว  เพราะว่าสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการที่เพื่อนสนิทขอฉันโกรธให้กับฉัน  ฉันรู้จักแบงค์ดีและรู้ว่าจะเสียใจแค่ไหนถ้าเราโกรธกันอีก   ฉันไม่เคยได้มีโอกาสที่จะขอโทษในเรื่องที่เคยเกิดขึ้นครั้งนั้น  แบงค์อาจจะลืมไปแล้วฉันอาจจะคิดมากไปคนเดียวก็ได้  ฉันไม่รู้หรอกแม้ว่าฉันจะพออ่านใจแบงค์ออกก็ตาม  แต่ก็เช่นเดิมฉันนั้นรอวันนั้นอยู่ วันที่ฉันจะได้ทำในสิ่งที่ใจต้องการ        การเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในภาคเรียนแรกผ่านไปได้อย่างดี ฉันนั้นได้เกรดเฉลี่ย 3.96 เนื่องจากได้เกรด 3 วิชายิมนาสติก ส่วนแบงค์ได้เกรดเฉลี่ย 3.10  ที่เขาดีใจมาและคุยโวให้ฉันฟังตลอดเวลาที่ได้คุยกัน    
    ภาคเรียนที่สองแล้วอาจารย์ประกาศคะแนนสอบที่สอบไปเมื่อปีที่แล้ว  ฉันได้ท๊อปวิชาพระพุทธ  ที่ฉันดีใจมากเพราะฉันคิดว่าฉันนั้นไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่นักเพราะไม่มีพื้นฐานทางนี้ เหตุจากสมัยประถมโรงเรียนที่ฉันเรียนเป็นโรงเรียนในเครือคริสจักรสามัคคี   ฉันจึงชอบเรียนวิชานี้มากเป็นพิเศษ  จนกระทั้งวันหนึ่งอาจารย์ให้ตัดกระดาษเป็นรูปใบโพธิ์  และเขียนคำขอโทษที่อยากจะบอกออกมา ฉันคิดอยู่นานจนกระทั้งนึกไปถึงเรื่องในวันนั้น และเขียนลงไป  แล้วเพื่อนๆก็ให้ออกไปอ่านเรื่องที่อยากขอโทษหน้าชั้นเรียน
    “สวัสดีคะ  ฉันเด็กหญิงฟ้าสว่าง   รุ่งทิพย์ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1/2 วันนี้ฉันออกมาอ่านคำขอโทษและสารภาพคะ    เรื่องของฉันนั้นเกิดขึ้นเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว  ฉันเรียนอยู่ระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เขาเรียนพอใช้ได้แต่มักจะมาขอยืมการบ้านของฉันไปลอกอยู่เสมอๆ  จนกระทั่งวันหนึ่งเขามาขอยืมรายงานของฉัน  ฉันตั้งใจจะให้เขายืมอย่างแน่นอน แต่ฉันนั้นก็แกล้งเขาเล่นซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวัน โดยการไม่ให้เขายืม  สิ่งที่ฉันทำลงไปนั้นมันเกินคาดการเพราะว่าเพื่อนคนนั้นโกรธฉันมากถึงขนาดที่ว่าเขาไม่พูดกับฉันเลย  ฉันคิดว่าตอนนี้นั้นเขาก็คงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว และคงจะให้อภัยแก่ฉันแต่ฉันไม่สามารถที่จะให้อภัยตัวเองได้ ถ้าฉันยังไม่ได้ทำสิ่งนี้ฉันเพียงอยากบอกให้เขาได้รับรู้ว่าว่า    ………เค้าขอโทษนะ……..ขอโทษจริงๆ  ที่เค้าทำไปนั้นเค้าแค่คิดเล่นสนุกเท่านั้น  ไม่รู้ว่ามันจะทำให้นายโกรธขนาดนี้ และเค้าก็รู้ว่านายคงได้ยินคำขอโทษจากใจเค้าแล้ว   และเค้าก็คงจะให้อภัยตัวเองได้แล้วในวันนี้  วันที่เค้าคอยโอกาสนี้มานาน………สุดท้ายก็ขอให้เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ต่อไปนะ ถึงว่าเราจะไม่ได้สนิทกันเหมือนก่อนเมื่อเราเข้าโรงเรียนใหม่ แต่เค้าก็ยังมีเพื่อนสนิทคนนี้อยู่ในใจตลอดไป.....แบงค์”  ในที่สุดโอกาสที่ฉันรอก็มาถึง  ฉันได้ทำในสิ่งที่ต้องการ น้ำตายังคงเจิ่งนองอยู่บนหน้าของฉัน  ฉันพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำทุกประโยค เว้นเพียงคำสุดท้ายที่ฉันพูดโดยไม่ออกเสียง และวันนี้จะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป