คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {Bonamana Project} ♫' Coagulation :: {หม่อมแม่คิมคิ} [100%]
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องนอนโทนสีอบอุ่น แต่ความรู้สึกของคนที่อาศัยภายในมันช่างเฉยชา เฉยชาจนน่ากลัว อ้อมแขนนี้ เคยอบอุ่น แต่พอถึงวันนี้ มันกลับหนาว หนาวจนบาดขั่วหัวใจ ความจริงที่ได้รับรู้ มันค่อยๆกลับมาทำร้ายเข้าอีกครั้ง อีกไม่นาน เหลือเวลาอีกไม่นาน อ้อมกอดนี้ จะกลับคืนสู่เจ้าของเดิมของมันอีกครั้ง เข้าควรจะทำอย่างไรดี คนๆนี้ คือคนที่เขารักสุดหัวใจ เขาไม่อยากเสียคนๆนี้ไปเลย อยากจะยื้อให้สุดแรง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเจ้าของที่แท้จริง กำลังกลับมา และถ้าคนๆนั้นกลับมา คนไร้ค่าอย่างเขาจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ
....ขอให้เขาได้มีเวลาอยู่ในอ้อมกอดนี้อีกหน่อยได้ไหม...
จะอยู่ที่ไหนนะ? จะทำอย่างไรดี? มันหลายต่อหลายครั้ง แม้ฉันไม่ค่อยรู้อะไรมาก
แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันเจ็บปวดเหลือเกิน
หัวใจที่เคยอบอุ่นของฉัน กลายเป็นหนาวเหน็บจนด้านชา
ฉันควรจะพูดอะไรดี? หรือทำอย่างไรดีเพื่อจะรั้งคุณไว้
จะทำอย่างไรดี? ฉันควรทำอย่างไรดี?
“ซองมินอา ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เพื่อความสุขของคนที่รัก ไม่เป็นไร”
.
.
.
แล้วน้ำตาที่กำลังไหลนี่มันอะไร? ลีซองมิน...
สนามบินอินชอน เกาหลีใต้ 15.30น.
“ซองมินๆๆๆ ฮโยมินนูน่ากลับมาแล้วๆ ดีใจจัง”เสียงเพื่อนสนิทดึงเขาให้ออกจากภวังค์ เขาได้แต่ยิ้มรับกับอาการตื่นเต้นของเพื่อนเท่านั้น เพราะตอนนี้ ในใจของเขา ไม่อยากให้พี่สาวคนนี้กลับมาเลย
“เงียบไว้ล่ะ ถ้าพี่ฮโยมินรู้เรื่อง คงรู้นะว่าจะโดนอะไร”คนข้างๆกายเขาอีกฝั่งพูดออกมาเบาราวเสียงกระซิบ แต่เขากลับได้ยินชัดเจน ...หึ เอาอย่างงั้นหรอ คยูฮยอน...
“อ๊ะ นั่นๆๆๆๆๆ นูนาออกมาแล้ว”ลีฮยอกแจส่งเสียงแล้วรีบวิ่งไปหาคนที่พูดถึงทันที
“ลืมไปเถอะนะ เรื่องที่เคยเกิดขึ้น”ร่างหนาพูดขึ้นก่อนจะก้าวตามฮยอกแจไป
ถ้ามันลืมได้ง่ายอย่างที่นายพูดก็ดีสิ คยูฮยอน....
ก็อกๆๆๆ
“ซองมิน พี่เอาข้าวมาให้ วันนี้มีผัดฟักทองด้วยนะ มากินเร็ว”เสียงเคาะประตูตามด้วยร่างของพี่สาวของเขาที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมถาดอาหารในมือ
“ผมำม่หิวเท่าไหร่ครับ พี่ฮโยมินเอาไปเก็บเถอะ”เค้าละสายตาจากหน้าต่างหันมามองพี่สาวแทน พร้อมส่งยิ้มขอบคุณน้อยๆไปให้
“หืม เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า ปกติถ้าเป็นเมนูฟักทองเนี่ย ซองมินของพี่ต้องขอเพิ่มไม่ใช่หรอ ไหงวันนี้มาแปลก หรือว่าระยะเวลา2ปีที่พี่ไม่อยู่น้องพี่หายอาการพัมคินริซึ่มแล้วเนี่ย”ฮโยมินพูดอย่างอารมณ์ดี ตอนสมัยเด็กๆนะ น้องชายของเธอคนนี้ติดการรับประทานฟักทองจะตาย ตั้งแต่กลับมาเนี่ยมีเรื่องให้แปลกเยอะจริงเชียว
“ฮ่าๆๆ มันไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ผมแค่ไม่รู้สึกหิว” .... แต่ผมรู้สึกเจ็บมากกว่า พี่จะกลับมาทำไม? กลับมาเอาคนของพี่คืนทำไม...
“พี่ฮโยมิน มีอะไรหรอครับ”คยูฮยอนเดินเขาโอบเอว ‘แฟน’ ของเขาพร้อมเอ่ยถามอย่างอบอุ่น ภาพที่เห็นทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างตอนนี้เจ็บแปลบขึ้นมา นัยน์ตาหวานจึงหลบภาพที่เห็น หันออกไปมองนอกหน้าต่างแทน
“ก็ซองมินน่ะสิ ไม่ยอมลงไปกินข้าวตั้งแต่เย็นเมื่อวาน พี่ก็เลยยกข้าวขึ้นมาให้เขาน่ะ”หญิงสาวยิ้มให้กับคนรักของเธอแล้วตอบคำถามด้วยความเป็นห่วงน้องชายตัวเอง คำตอบที่ออกมาทำให้ร่างหนาชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อคนรักของตนมองกลับมาเขาจึงกลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติ
“พี่ฮโยมินต้องรีบไปทำงานไม่ใช่หรอครับ รีบไปเถอะ เดี๋ยวสายนะ”ร่างหนาพูดกับคนในอ้อมกอดของเขา ก่อนค่อยๆดันหญิงสาวออกจากห้องของน้องชายตัวเอง
“แต่ ซองมิน....”ฮโยมินแย้งอย่างกังวล
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ คยูฝากดูน้องชายพี่ด้วย ไปล่ะนะ”หญิงสาวส่งถาดอาหารในมือให้ร่างหนาก่อนจะเดินออกไป
“ครับ ขอให้สนุกกับการทำงานนะครับ”ร่างหนายิ้มอวยพรให้ให้กับคนรัก
“เธอก็อย่างลืมไปเรียนล่ะ ตอนบ่ายสองใช่ไหม แล้วพี่จะโทรมาเช็ค”ฮโยมินพูดแล้วเดินลงบันไดไป
“คร้าบบบ” เมื่อเห็นหญิงสาวขับรถออกไปแล้ว เขาจึงหันมาพูดกับคนในห้อง
“กินซะ ซองมิน อย่าเรื่องมาก”น้ำเสียงช่างแตกต่างจากเมื่อครู่ ที่คนตรงหน้าเข้าพูดกับพี่สาวของเขา ท่าทีแข็งกร้าวราวกับเขาทำเรื่องผิดมหันต์ นัยน์ตาหวานยังคงเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่าไม่ได้ยิ่งเสียงที่ร่างหนาพูด ยิ่งทำให้คนตรงหน้าโมโหขึ้นไปอีก
“ซองมิน! พี่ฮโยมินเขาเป็นห่วงนายนะ กินข้าวได้แล้ว”เสียงตะคอกทำให้ร่างบางล่ะสายตาออกมาจากหน้าตาเพื่อสบตากับคนตรงหน้า
“ฉันคิดถึงตอนนั้นะคยู...”ร่างบางพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับคนไร้สติ
“...”
“ถ้าฉันไม่สบาย นายจะคอยดูแล ถ้าฉันไม่ยอมกินข้าว นายจะทำทุกวิธีทางให้ฉันกินข้าว ถ้าฉันไม่สบายใจ นายจะเล่าเรื่องตลกให้ฟัง”ร่างเล็กพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
“ฉันบอกนายให้ลืมเรื่องพวกนั้นไง ลีซองมิน มันก็เป็นแค่ความฝันของนายเท่านั้น ถ้าพี่ฮโยมินไม่ขอร้องฉันให้ดูแลนายก่อนไป คิดหรอว่าฉันจะแยแสนายน่ะ”คำพูดที่ทิ่มแทง แต่ทำไมเขายังทนฟังมันอยู่อีกนะ
“ฉันรู้ ฉันรู้คยูว่านายทำตามที่พี่ฮโยมินขอร้อง แต่ที่ฉันไม่รู้คือวิธีที่ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไงคยู ความฝันมักสวยงามเสมอ สวยงาม จนฉันไม่สามารถปลุกตัวเองให้ตื่นได้ แม้จะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม”น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขา ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายได้ค่อยๆกัดกินหัวใจของเขา
“ความจริงก็คือความจริง ยอมรับมันซะเถอะ”คำพูดเพียงสั้นๆ ทำให้เขาเจ็บจนพูดไม่ออก ความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องนอนที่เคยอบอุ่นของเขา นานนับนาทีก่อนเขาจะพูดออกมาก
“ความจริง มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้สินะ”
“...”
“วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันกินเอง นายออกไปเตรียมตัวไปมหาลัยเถอะ”
“อืม ฉันไปก่อนนะ”
เสียงปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เขาหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง เหมือนก่อนที่พี่สาวเขาจะเข้ามา
นา-นา-นา-นา-นา-นา-นา-นา-นา-นา ที่ข้างหน้าต่างนั้น ฉันมองดูน้ำค้างที่ยังคงไหล
ไม่ต่างจากน้ำในตาของฉันตอนนี้ มันยังไหลออกมาเหมือนดั่งลำธารสายเล็กๆ
จะอยู่ที่ไหนนะ? จะทำอย่างไรดี? มันหลายต่อหลายครั้ง แม้ฉันไม่ค่อยรู้อะไรมาก
แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันเจ็บปวดเหลือเกิน
หัวใจที่เคยอบอุ่นของฉัน กลายเป็นหนาวเหน็บจนด้านชา
“คิดยังไงเนี่ย ปิคนิคที่สนามหญ้าหน้าบ้านเนี่ยนะ”
“แล้วนายไม่ชอบหรอ ฉันว่าบรรยากาศแบบนี้ ผ่อนคลายดีออก”
“นั่นสิ ฮ้าวว ว นอนแล้วนะ”
“เฮ้! นาย ฉันชานมาปิคนิคน่ะ ไม่ได้ชวนมานอน ตื่นๆๆ”
“...”
“แล้วทีแรกทำเป็นบ่น”
ยิ่งนึกถึงอดีต เขายิ่งเจ็บ น้ำตามากมายไหลออกมาไม่หยุด เขาผิดเองใช่ไหม ทั้งๆที่รู้ว่าตนๆนั้นไม่มีวันรักเขา แต่เขายังเผลอใจไปรักคนๆนั้น จนผลลัพธ์ที่ออกมามันก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น ทั้งเจ็บปวดที่เขาไม่รัก แล้วยังต้องมาทนดูเขาแสดงความรักกับแฟนของตัวเอง อีกนัยหนึ่งนั่นก็คือพี่สาวของเขา ทำอย่างไร เขาควรจะทำอย่างไรดี เจ็บ เจ็บไปหมดแล้ว อยากรั้งให้คนๆนั้นกลับมาหาเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ ความรักของสองคนนี้ มันสวยงาม และมีความสุข เขาทำลายมันไม่ลงจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะ คนๆนี้ เป็นคนที่พี่สาวของเขารัก เขาไม่อาจเห็นพี่สาวของเขาจะมาเจ็บปวกเพราะเขาได้
...เขาควรจะทำอย่างไรดี...
“อ่า นี่สินะ ทงแดมุน เปลี่ยนไปเยอะเลย”
“พูดอย่างกับตัวไม่ได้มาเดินเป็นสิบปีงั้นแหละ”
“แต่สองปีมันก็นานนะ คยูกี้”
“ก็บอกว่าอย่าเรียกชื่อชั้นอย่างงั้น”
“คิก คิก เวลานายเขินนี่น่ารักจัง”
ที่นี่คือทงแดมุน ศูนย์กลางการช็อปปิ้งขนาดใหญ่ของเกาหลีใต้ ข้างหน้าของเขาคือคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดแห่งปี หรืออาจเป็นเพราะเขารู้สึกไปเองล่ะมั้ง ภาพการแสดงความรักนับครั้งไม่ถ้วนมันทำให้เขาเจ็บ คิดว่าเขาอยากมาเดินตามสองคนนี้นักหรอไง เขาอยากจะมองออกไปจากหน้าต่างในห้องเขาออกไปภายนอกโดยที่ไม่คิดอะไรมากกว่าต้องมาเจ็บปวดแบบนี้ แต่เพราะสายตาขอร้องของพี่สาวและสายตาข่มขู่แกมบังคับแถมอาการขอร้องเขาไปอีกหน่อยจากสายตาของอีกคน ทำให้เขาต้องมาเดินเป็นวิญญาณกลางผู้คนมากมายแบบนี้
ยิ่งเขามองไปข้างหน้านานเท่าไหร่
เขายิ่งเจ็บเท่านั้น
เขากลัวเหลือเกิน
กลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา
น้ำตา... แห่งความอ่อนแอ
น้ำตา.... ที่น่าสมเพช
จะทำอย่างไรดี? ฉันควรทำอย่างไรดี?
ฉันกลัวเหลือเกิน หากฉันลืมตาขึ้นมา มันจะยังคงไหลแม้ฉันจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
น้ำตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกฉัน น้ำตาที่จะกลายเป็นความอ่อนแอของฉันในที่สุด
“ซองมินนี่ พี่ว่าเสื้อตัวนี้เหมาะกับนายจัง ว่าไงคยู น่ารักไหม”หญิงสาวหยิบเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากราวแขวนเสื้อของร้านก่อนเอ่ยถาม พร้อมกับดึงน้องชายมาทาบตัวลองกับเสื้อที่ถืออยู่ “เหมือนกระต่ายจังเลย อิ อิ”
“ไม่เอาน่า พี่ฮโยมิน ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“เอาตัวนี้ค่ะ”หญิงสาวหันไปบอกเจ้าของร้านโดยที่ไม่สนใจเสียงของน้องชายตัวเอง
“อย่าทำหน้าบูดอย่านั้นสิ”มือบางเอิ่มไปบิดแก้มทั้งสองข้างของน้องชายเบาๆ”ดูสิ น้องพี่น่ารักที่สุด”
เขาได้แต่ยิ้มตอบกลับไปบางๆเท่านั้น
เดี๋ยวเค้ามาต่อให้อีก50% -w-
รวมกับท็อกไปที่เดียว มีเรื่องให้พูดเยอะแยะ
แต่ดูท่าคงจะพูดตอนนี้ไม่ทัน มีรังสีอาฆาตอยู่ข้างหลังเค้า งิงิ
พรุ่งนี้เค้าจะไปชอปช่วยชาติที่สยามแหละ 555+
หม่อมแม่รักทุกคน -3-
เอามาลงฉลองที่1 อิอิ
เค้าเอามาลงให้แล้วน้า~~
เค้าชื่อแพรวงับ โปรเจคนี้จะมีคนแต่งสองคนคืดแพรวกับเหมี่ยวนะ
คนละ5เพลงครึ่ง - -
เราไปมอบตัวมาวันนี้
เราเปิดเทอมวันพฤหัส โอ้เย!~~~
อยากติดต่อหม่อมแม่ก็ @chewy_preawนะ
ของคิมเหมี่ยวก็@kmmeawi
“ญี่ปุ่นงั้นหรอ?”
“ครับ”
“แน่ใจนะซองมิน พี่อยากให้นายคิดนานๆกว่านี้”
“ผมตัดสินใจแล้วครับ อีกอย่าง ผมสอบชิงทุนได้แล้วด้วย”
“เรายังอยู่ด้วยกันไม่นานเลยนะ จะจากพี่ไปอีกแล้วหรอ”
“...” งั้น พี่จะไปอยู่กับผมหรอ?
“เอาเถอะ ชีวิตของซองมิน พี่ไม่อยากตัดสินใจแทน”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วพี่จะไปเยี่ยมบ่อยๆนะ”
...พี่ต้องไปอยู่กับผมเลยต่างหากล่ะ พี่ฮโยมิน...
ร่างเล็กกำลังจัดเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก เพราะที่นู้พอจะมีของใช้บางอย่างที่เขาทิ้งเอาไว้ แต่อันที่จริง ...มันไม่ต้องเอาอะไรไปเลยต่างหากล่ะ เอาไป ก็คงไม่ได้ใช้...
“ฉันเข้าไปนะ”เสียงชายหนุ่มร่างหนาดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา ซองมินมองหน้าผู้เข้ามาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงพับเสื้อในมือต่อ
“ฉันจะมาลานาย”
“...”
“พรุ่งนี้นายต้องไปญี่ปุ่น แต่ฉันคงไปส่งไม่ได้ ติดงานวิจัยที่มหาลัย”
“อืม รู้แล้วล่ะ ฮยอกแจก็บอกอย่างนี้เหมือนกัน”อ้างถึงเพื่อนสนิทที่อยู่คณะเดียวกับคนตรงหน้าที่ไปส่งเขาไม่ได้เหมือนกัน
“ฮโยมินจะไปส่งนายที่สนามบิน”
“พี่ฮโยมินบอกแล้ว”ร่างเล็กพยักหน้ารับเบาๆ
“เดินทางดีๆนะ แล้วอย่ากลับมาอีกล่ะ”มาอีกแล้วซินะ คำพูดที่เจ็บปวด
“เรื่องนั้น ฉันรู้อยู่แล้ว”ตอบรับ เสียงแผ่วเบา
“ฉันไปล่ะ”
...ฉันจะไม่กลับมาให้นายเห็นหน้าตลอดกาลเลยล่ะ คยูฮยอน...
“ของครบนะ ซองมิน”
“ครับ”
“งั้นไปกันเถอะ”หญิงสาวยิ้มให้น้องชายก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วเขาไปนั่งประจำที่
รถคันน้อยเล่นไปตามถนนด้วยความเร็วสูง ด้วยเพราะถนนเวลานี้ไม่ค่อยมีรถมาก ทำให้เธอกล้าขับรถเร็ว ภายในรภมีเพียงความเงียบ และอากาศหนาวจากแอร์เย็นๆ
“พี่ฮโยยอน รู้ไหม ว่าทำไมผมถึงไปญี่ปุ่น”อยู่ซองมินก็ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“ถามแปลก นายก็ไปเรียนหนังสือน่ะสิ”หญิงสาวตอบกลับ
“เปล่าหรอก เพราะคนรักของพี่ต่างหาก คยูฮยอนคนรักของพี่”น้ำเสียงเหม่อลอยเหมือนว่าเขาไม่ได้พูดกับพี่สาว
“เกี่วอะไรกับคยู? นายเป็นอะไรเนี่ยซองมิน”เธอถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย”ร่างเล็กหันมาตอบพี่สาวตัวเอง
“นายเป็นอะไรของนาย ลีซองมิน?”หยฺงสาวขมวดคิ้ม วันนี้น้องของเธอมาแปลก ราวกับว่า มีเรื่องที่ปิดบังไว้
“พี่ไม่เคยรู้ พี่ไม่เคยรู้อะไรเลย”ซองมินส่ายหน้าไปมา น้ำใสๆเริ่มคลอที่ดวงตาคู่สวย
“...”หญิงสาวไม่พูดอะไร เพียงแต่หันไปมองน้องชาย และพยายามเหยียบเบรคหยุกรถ เพื่อจะได้คุยกับน้องชายตัวเอง
“ตอนที่พี่ไม่อยู่ พี่สั่งให้เขาดูแลผมใช่ไหม?”คำถามลอยๆดังขึ้น เธอหันไปพยักหน้าให้น้องชาย
“ใช่ เพราะพี่เป็นห่วงนายไงซองมิน ทำไม คยูทำอะไรนายงั้นหรอ?”
“ความรู้สึกเป็นห่วงของพี่ มันกำลังจะฆ่าผม”คำพูดที่ออกมาทำให้เธอหน้าชา นี่ซองมินหมายความว่ายังไงกัน?
“น.. นาย... ว่าอะไรนะ!?”
“เพราะความดูแลเอาใจใส่ของเขา ทำให้ผมตกหลุมรักเขาได้ไม่อยาก”
“...!”
“หน้าตาที่หล่อเหลา นิสัยที่อบอุ่น สิ่งนี้แหละ ที่ทำให้ผมรักเขา”
“น... นาย”เท้าบางเร่งเหยีบเบรคเพื่อที่จะได้คุยกับน้องชายให้รู้เรื่อง แต่เหยียบเท่าไหร่ รถก็ไม่หยุกซักที
“อย่าพยายามเบรคเลยครับพี่ฮโยมิน ผมตัดสายเบรคขาดไปแล้ว”
“ซองมิน!!!”
“เจอกันพี่นรกนะครับ พี่ฮโยมิน” ร่างบางหลับตาลง เพื่อรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“...!”
เอี๊ยด!~~~ ปัง!!!
ควันสีเทาลอยออกมาจากสภาพรถที่พังยับที่คว่ำอยู่ ภายในนั้นคือสองพี่น้องที่รักผู้ชายคนๆเดียวกัน
...ขอโทษนะครับพี่ฮโยมิน ขอโทษที่ผมไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป ขอโทษ ที่ผมไม่อยากเห็นคนที่ทำให้ผมเจ็บปวดมีความสุข ขอโทษ ที่ผมทำร้ายผู้ชายที่ผมรักไม่ได้...
------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น