คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : DAD :: 05
Rrrrrrr~
"ว่าไงเจ๊"
(นายอยู่ไหน)
"ผมอยู่มหาลัย เจ๊โทรมามีไรอ่ะ?"
(ก็เซฮุนน่ะสิ ลืมมือถือไว้ที่คอนโดชั้น อ้อ เเล้วนายก็เลิกเรียกชั้นว่าเจ๊ซักทีนะ มันทำให้ชั้นดูเเก่)
"เจ๊ก็เเก่จริงๆ นี่นาา~ อืมม ถ้าผมจำไม่ผิด ปีนี้เจ๊ก็ปาไป 30 เเล้วนิ่~"
(คริส!! หุบปากเน่าๆ ของนายไปเลยนะ!)
"ก็ได้ๆ 555 ว่าเเต่เซฮุนเนี่ย ขี้ลืมจังเลยนะ ลูกใครก็ไม่รู้~"
(ไม่ใช่ลูกนายก็เเล้วกัน)
"เเล้วไงหละ ยังไงซะ เซฮุนก็คิดว่าผมเป็นพ่อของเค้า"
(นายคิดว่าเซฮุนโง่หรอ? ถึงเค้าจะคิดว่านายเป็นพ่อเเท้ๆ ในตอนเเรก เเต่ชั้นว่าตอนนี้คงไม่)
"ทำไม "
(เซฮุนน่ะ อายุ 16 ไม่ใช่เด็ก 6 ขวบ ที่จะไม่รู้ว่านายไม่ใช่พ่อ)
"อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลยเจ๊ ถ้าเค้าคิดว่าผมไม่ใช่พ่อเเท้ๆ ของเค้า เค้าเลิกเรียกผมว่าพ่อไปนานเเล้ว"
(ที่ชั้นรู้ดี เพราะว่าชั้นเป็นเเม่ เเล้วการที่เด็กกำพร้าพ่อคนนึง อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ น่ะ มันก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกไม่ใช่หรอ? หืมม)
"พอเลยเจ๊ พอเลย ยิ่งพูดยิ่งงง เเค่นี้เเหละ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะพาเซฮุนไปเอามือถือ บายย"
เหอะ ยัยเจ๊ขี้บ่น อิจฉาผมหละซี้~ ที่เซฮุนติดผมมากกว่าน่ะ.. เเต่อันที่จริง ที่ยัยเจ๊นั่นพูดมามันก็ถูกทั้งหมดน่ะเเหละ ผมไม่ใช่พ่อเเท้ๆ ของเซฮุน แต่ผมอยากให้เค้าคิดว่าผมคือพ่อเเท้ๆ ของเค้าอ่ะ ผมไม่อยากให้คิดว่าผมไม่ใช่.. เเต่ก็อย่างที่ยัยเจ๊ว่า เซฮุนอายุ 16 ไม่ใช่เด็ก 6 ขวบ ที่จะไม่รู้อะไรเลย เมื่อก่อนเค้าอาจจะคิดว่าผมเป็นพ่อเเท้ๆ ของเค้า เเต่ตอนนี้คงไม่..
เเหงสิ ผมพึ่งอายุเเค่ 22 นิ่ คนที่ห่างกันเเค่ 6 ปี เป็นพ่อลูกกันจริงๆ ไม่ได้หรอก เเล้วอีกอย่าง ตอนนี้ผมก็มีเเฟนเเล้ว เซฮุนคงไม่โง่เเล้วคิดว่าเเบคฮยอนเป็นเมียน้อยผมหรอก
สงสัยหละสิ ว่าผมกับยัยเจ๊เจสสิก้าเป็นอะไรกัน เเล้วเซฮุนมาเป็นลูกของผมได้ยังไง เอาหละ ผมจะเล่าให้ฟัง..
20 %
เมื่อ 6 ปีก่อน
ผมไปเที่ยวผับกับเพื่อนของผม นั่นก็คือจุนมยอนและมินซอก ตอนนั้นผมพึ่งอายุ 16 แต่เพราะว่าเจ้าของผับคือลูกชายของเพื่อนพ่อผม ผมจึงสามารถเดินเข้าออกที่นี่ได้อย่างสบายๆ ผมสามคนมาที่นี่ประจำ จะว่ามาแทบทุกวันเลยก็ว่าได้
"เฮ้ยมึง ดูผู้หญิงโต๊ะนั้นดิ แม่.งโครตแจ่มเลยว่ะ" สิ้นเสียงของมินซอก ผมและจุนมยอนก็หันไปมองตามที่มันชี้บอกทันที
ใช่ เธอสวยมาก..
"งั้นกูขอนะ"
"ได้ไงอ่ะ กูเป็นคนเจอนะ"
"ก็ไม่รู้สินะ" ผมตอบอย่างกวนประสาท และเดินตรงไปที่โต๊ะของเธอคนนั้นทันที
"มาคนเดียวหรอครับ?"
"ใช่ค่ะ :)" เข้าทางหละ หึหึ
"งั้น.. ถ้าผมจะขอนั่งด้วยคน คุณคงจะไม่ว่าอะไร ใช่มั้ยครับ?"
"ไม่แน่นอน :)"
"คุณชื่ออะไรหรอครับ"
"ชั้นชื่อเจสสิก้า แล้วคุณ..?"
"ผมชื่ออี้ฝาน ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :)"
"คุณเป็นลูกครึ่งหรอครับ?" ผมรู้สึกสงสัย เพราะชื่อของเธอดูฝรั่งจ๋ามาก ผมเลยคิดว่าเธออาจจะเป็นลูกครึ่ง
"เปล่าหรอก ชั้นเป็นคนเกาหลีแท้ๆ แต่ชั้นเกิดที่อเมริกาน่ะ"
"อย่างนี้นี่เอง อืมม อันที่จริง ตอนเด็กๆ ผมก็เคยอยู่ที่แคนาดานะ คุณจะเรียกผมว่าคริสก็ได้" ผมบอกเธอไปอย่างนั้น เพราะคิดว่าชื่ออังกฤษของผม เธอคงจะเรียกมันได้สะดวกกว่า
"โอเคค่ะ คริส :)"
"เจสสิก้า คุณอายุเท่าไหร่หรอครับ?"
"ชั้นอายุ 24" หืมม เธออายุ 24 หรอเนี่ย ผมคิดว่าเธอจะแก่กว่าผมแค่ไม่กี่ปี หน้าเธอดูเด็กมาเลยนะ อย่างกับคนพึ่ง 18-19 งั้นแหละ เอ่อ.. ผมไม่ได้ว่าเธอแก่นะ
"อ่าา งั้นผมต้องเรียกคุณว่าพี่สินะ เพราะผมพึ่งอายุแค่ 16"
"อย่าเลยดีกว่า มันดูห่างเหินและมันทำให้ชั้นดูแก่ยังไงก็ไม่รู้สิ"
"อืมม เจสสิก้า คุณนี่คิดอะไรแปลกๆ นะ สงสัยว่าผมต้องทำความรู้จักกับคุณซักหน่อยแล้วหละ คุณพอจะมีที่เงียบๆ ให้เราได้ทำความรู้จักกันต่อหรือเปล่าหละ?"
"คอนโดชั้นเป็นไง อาจจะไม่ค่อยเงียบ แต่รับรองว่านายต้องชอบแน่ๆ"
"งั้น.. นำผมไปเลย :)"
ผมตามเธอไปที่คอนโดของเธอ และเราก็ทำความรู้จักกันถึงเช้าเลยหละ..
40 %
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
"ตื่นแล้วหรอ จะกินอะไรก่อนไปหรือเปล่า" เจสสิก้าที่นั่งดูทีวีอยู่ก่อนหน้านั้นหันมาถามผม
"ก็ดีนะเจ๊ กำลังหิวอยู่พอดี"
"คริส! หยุดเรียกชั้นแบบนั้นซักที ไม่ให้เรียกพี่นายก็ยังมาเรียกเจ๊ บอกแล้วไงว่ามันทำให้ชั้นดูแก่ ทำไมไม่จำซะบ้างห้ะ!"
"อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า ยัยเจ๊เจสสิก้า ไปทำมื้อเช้าให้ผมกินได้ละ"
"เช้อะ!" เธอลุกจากโซฟาหน้าทีวีแล้วเดินเข้าห้องครัวไป ส่วนผมก็ย้ายตัวเองมนั่งหน้าทีวีแทน
ไม่รู้สิ ผมคิดว่าเรื่องเมื่อคืน มันทำให้ผมกับเจสสิก้าสนิทกันมากขึ้น ทั้งๆ ที่เมื่อคืน.. เราทำกิจกรรมอย่างอื่นที่ไม่การพูดคุยเพื่อทำความรู้จักด้วยซ้ำ
"ม๊าฮะ ผมกลับมาแล้วฮะ"
ผมหันไปมองตามต้นเสียงเล็กๆ ที่ฟังก็รู้ว่าเป็นเสียงเด็ก เพราะผมรู้สึกว่า เสียงนั่นมันอยู่ใกล้หูของผมเหลือเกิน
และใช่ เด็กตัวเล็กเจ้าของเสียงนั่นอยู่ในห้องนี้
และเด็กคนนั้นกำลังวิ่งมาที่ผม
"ป๊า!" ..และเรียกผมว่า .. ป๊า
"ป๊า ป๊าคือป๊าของผมใช่มั้ยฮะ ป๊ามาผมแล้วใช่มั้ยฮะ" ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร เด็กตัวเล็กคนนี้ก็รัวคำถามใส่ผมซะแล้ว
"ป๊า ตอบสิฮะ ป๊าา" เจ้าเด็กตัวเล็กเขย่าแขนของผมเป็นเชิงให้ผมตอบ
"เซฮุน!" และเป็นอีกครั้งที่ผมยังไม่ได้พูดอะไร เพราะเสียงของเจสสิก้าแทรกขึ้นมาพอดี
"ม๊าฮะ นี่คือป๊าของผมใช่มั้ยฮะ ป๊ามาหาผมแล้วใช่มั้ยฮะ" เจสสิก้าเงียบไป เธอไม่ได้ตอบคำถามของเจ้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งไปหาเธอ
"ม๊า? ทำไมเด็กคนนี้ถึงเรียกเจ๊ว่าม๊าหละ?" ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
"เด็กคนนี้เป็นลูกชายของชั้น ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกนาย แต่ชั้นก็ไม่ผิดทั้งหมดหรอกใช่มั้ย? เพราะว่านายเองก็ไม่ได้ถาม"
ลูกชาย.. งั้นหรอ?
เจสสิก้ามีลูกแล้วหรอเนี่ย..
ผมนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเด็กคนนี้.. จะเป็นลูกของเจสสิก้า..
"แล้วทำไมลูกเจ๊ถึงมาเรียกผมว่าป๊าหละ แล้วพ่อของเค้าไปไหน แล้วทำไมเค้าต้องมาเรียกว่าป๊า แล้วทำไม.."
"เซฮุนไม่มีพ่อ"
ไม่มีพ่อ.. งั้นหรอ..
"มัน.." จะเป็นไปได้ยังไง..
น่าสงสารจัง..
หรือว่าผม.. ควรจะสวมรอยเป็นป๊าของเค้าดีนะ?
"มีสิฮะ ม๊าจำไม่ได้หรอก ม๊าเคยบอกว่าป๊าจะมาหาผม แล้วม๊าจะบอกว่าผมไม่มีพ่อได้ยังไง"
"..แล้วพี่คนนี้.. เค้าไม่ใช่ป๊าของผมหรอฮะ..?" เจ้าตัวเล็กถามด้วยเสียงที่เบาลง พร้อมกับมองมาที่ผม
"ไม่ใช่หรอกเซฮุน เค้าก็แค่.."
"ใช่สิ ทำไมจะไม่ใช่"
"คริส!"
แล้วผมก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ผมไม่ควรจะทำ
ผมบอกเด็กคนนี้ไปว่าผมเป็นพ่อ..
ผมสงสารเด็กคนนี้นี่นา.. ผมอยากให้เค้ามีพ่อ..
และในเมื่อเค้าไม่มี ผมนี่แหละ จะเป็นพ่อให้เค้าเอง!
ผมหล่อมากเลยใช่มั้ยหละ ฮ่ะฮ่า
"เราชื่ออะไรนะ พี่จำไม่ได้"
"เซฮุนฮะ ผมชื่อโอเซฮุน^^" เจ้าตัวเล็กวิ่งมาหาผม และนั่งลงข้างๆ
"ชื่อน่ารักจัง :)" ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มนิ่มๆ ของเจ้าตัวเล็กที่กำลังยิ้มจนตาหายด้วยความหมั่นเขี้ยว
"อายุเท่าไหร่แล้วครับ?"
"10 ขวบฮะ^^" อาา เด็กกว่าผมแค่ 6 ปีเองนี่นา.. แล้วจะมาเป็นพ่อลูกกันได้มั้ยเนี่ย??
"อืมม พี่ชื่ออี้ฝานนะครับ อู๋อี้ฝาน :)"
"ทำไมป๊าถึงแทนตัวเองว่าพี่หละฮะ ทำไมไม่แทนตัวเองว่าป๊า"
"ก็พี่พึ่งอายุแค่ 16 เองนี่ครับ ให้แทนตัวเองว่าป๊า มันดูแก่ๆ ยังไงไม่รู้สิ" ผมหันไปมองเจสสิก้าและเธอก็กำลังถลึงตาใส่ผมอยู่ เพราะว่าผมพูดล้อเลียนเธอ
"อ๋อ.. ฮะ"
"เซฮุนเรียกพี่ว่าป๊าได้ตามสบายเลยนะ แต่พี่ขอแทนตัวเองว่าพี่แล้วกัน โอเคมั้ย?"
"โอเคฮะ ป๊า ^^"
"ขอคุยด้วยหน่อยสิคริส" เมื่อบทสนทนาระหว่างกับเซฮุนจบลง เจสสิก้าก็พูดขึ้นทันที
"ได้สิ" ผมลุกจากโซฟาแล้วเดินตามเธอไปที่ระเบียง
"นายทำไรลงไป นายรู้รึเปล่า"
"แน่นอน ผมรู้ ผมโกหกว่าผมเป็นพ่อของลูกชายเจ๊"
"แล้วนายทำไปเพื่ออะไร?"
"ผมสงสารเซฮุน ผมอยากให้เค้ามีพ่อ" ผมตอบไปตามที่ผมคิด
"นายก็เลยโกหกว่านายเป็นพ่อของเค้า ทั้งๆ ที่นายก็รู้ว่าเค้าจะไม่ได้เจอนายอีก"
"ทำไมจะไม่ได้เจอ การที่ผมโกหกเซฮุนไปแบบนั้น มันไม่ใช่การโกหกแบบขอไปทีนะ ผมต้องคิดแล้วสิ ถึงได้กล้าโกหกว่าผมเป็นพ่อของเค้า"
"นายคิดอะไร"
ผมคิดอะไรน่ะหรอ..
"คิดว่าผมจะเป็นพ่อให้เซฮุนเอง ผมรู้ว่าผมอายุแค่ 16 มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเป็นพ่อของใครซักคน แต่ผมจะไม่คิดว่าเซฮุนเป็นลูกหรอก ผมจะคิดว่าค้าเป็นน้องชาย แล้วผมก็จะดูแลเค้าในฐานะนั้น และถ้าผมดูแลเซฮุนในฐานนะนั้น.. ผมคิดว่าผมทำได้ ผมมั่นใจว่าผมดูแลเค้าได้"
ผมมั่นใจจริงๆ นะ..
"ถ้านายคิดจะทำแบบนั้นจริงๆ ชั้นก็ขอบคุณนะ"
"แล้ว.. พ่อของเซฮุน.." ผมถามเธออกไปอีกครั้ง เผื่อว่าเธอจะบอกผม..
"ชั้นเคยบอกนายไปแล้ว แต่ถ้านายจำไม่ได้ ชั้นก็จะบอกให้นายฟังอีกครั้ง เซฮุนไม่มีพ่อ"
"ทำไมจะไม่มี ผมนี่ไง ผมคือป๊าของเซฮุนนี่นะ 555" เเละในเมื่อเธอไม่บอกผม ผมก็เลยกวนประสาทเธอกลับซะเลย
"ทำให้ได้จริงอย่างที่พูดเถอะ"
"ได้แน่นอน"
"หึ แล้วถ้าเซฮุนโตขึ้นแล้วเนี่ย นายอย่ามาหลงเสน่ห์ลูกชายชั้นทีหลังหละ เพราะว่าเซฮุนน่ะ น่ารักมากก"
"ไม่หรอกน่า.."
หลังจากวันนั้น ผมก็มาหาเซฮุนที่คอนโดของเจสสิก้าบ่อยๆ จนเซฮุนเข้ามัธยม ผมจึงพาเซฮุนมาอยู่ด้วยที่คอนโดของผม เพราะว่ามันสะดวกกว่า โรงเรียนของเซฮุนกับมหาลัยของผมไปอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ผมจึงไปรับไปส่งเซฮุนได้ทุกวัน
ผมปรับปรุงตัวเองไปในด้านที่ดีขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น จากที่ผมเคยไปเที่ยวกลางคืนแทบทุกวัน ก็กลายเป็นนานๆ ที แล้วยิ่งหลังจากที่ผมพาเซฮุนมาอยู่ด้วยแล้ว ผมยิ่งแทบจะไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลย เว้นแต่จะมีใครปิดผับเลี้ยงฉลองวันเกิด ผมถึงจะได้ไป
คำพูดที่ผมบอกกับเจสสิก้าในวันนั้น ผมทำมันได้ทุกอย่าง
แต่ข้อสุดท้าย.. ผมอาจจะทำมันไม่ได้
ผมมักจะเผลอคิดอกุศลกับเซฮุนบ่อยๆ และผมก็ต้องด่าตัวเองทุกครั้งที่ผมเผลอคิดแบบนั้น
เซฮุนน่ะ น่ารักมาก ไม่ว่าเค้าจะทำอะไร ผมก็มองว่ามันดูน่ารักไปหมด ยิ่งเวลาที่เค้าอยู่ใกล้ผมทีไร หัวใจของผมมันก็จะเต้นแรงทุกที
ผมบอกกับตัวเองเสมอว่าผมไม่ได้รักเซฮุนแบบคนรัก ผมรักเซฮุนแบบพี่น้อง แล้วยิ่งเซฮุนคิดว่าผมเป็นพ่อด้วยแล้ว มันคงดูไม่ดีแน่ ถ้าผมจะรักเค้าแบบคนรัก
แล้วถ้าตอนนี้เซฮุนไม่ได้คิดอย่างนั้นแล้วหละ..
มันก็จะยิ่งทำให้ผมมีเหตุผลเข้าข้างตัวเองน่ะสิ ว่าผมสามารถรักเซฮุนแบบคนรักได้ เพราะเค้ารู้แล้วว่าผมไม่ใช่พ่อแท้ๆ
แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้น ผมจะยังบอกตัวเองได้อยู่รึเปล่านะ ว่าผมรักเซฮุนแบบน้องชาย ไม่ใช่แบบคนรัก..
ไม่สิ ผมรักแบคฮยอน ผมไม่ได้รักเซฮุน..
ไม่ได้รัก..
เซฮุนนา นายช่วยแกล้งทำเป็นโง่แล้วคิดว่าพี่คือพ่อแท้ๆ ของนายต่อไปด้วยเถอะ..
100%
_____________________________________________________________________________________
อัพแชปห้า 100% เเล้วน้าา
ผิดพลาดยังไงบอกได้เลยนะคะ :))
ความคิดเห็น