ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : DAD :: 09
"ป๊าฮะ เมื่อไหร่จะเเต่งตัวเสร็จซักทีฮะ ผมอยากไปเล่นกับพี่ชานยอลเร็วๆ เเล้วนะฮะ" ผมตะโกนบอกป๊าที่ยังคงยืนเเต่งตัวอยู่ในห้อง
ตอนนี้เวลาก็ใกล้จะหกโมงเย็นเข้าไปทุกทีเเล้ว เเต่ป๊าก็มัวเเต่เเต่งตัวอยู่อย่างงั้น เหมือนป๊าลืมไปเเล้วว่าเราต้องรีบไปงานวันเกิดพี่ชานยอล
ป๊าน่ะ ช้าไปซะทุกเรื่องเลย อาบน้ำช้า เเต่งตัวช้า เเถมยังตื่นสายเเล้วก็ขี้เกียจอีก กว่าจะออกจากบ้านได้เเต่ละครั้งนี่ ใช้เวลาอาบน้ำเเต่งตัวเกือบๆ สองชั่วโมงแน่ะ
"เสร็จเเล้วครับ"
"O.O"
"^^"
".///."
หล่อเหี้ยๆ..
น้องฮุนจิมิทนนะเค้อะว์ >///<
"เซฮุนนา เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเอาเเต่มก้มหน้าเเบบนั้นหละครับ?" นี่ป๊ายังต้องถามผมอีกหรอ! เเต่งตัวหล่อทำลายล้างเเล้วยังไม่พอ ยังจะมายิ้มน่ารักๆ ให้อีก อย่างงี้ใครมันจะไปกล้าสบตากันเล่า! เห็นผมอย่างงี้ ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะครัช.
เอ่อ.. ว่าเเต่..
เขินพ่อตัวเองนี่ ไม่เป็นไรใช่มั้ยฮะ? -///-
ไม่รู้หละ! เป็นไม่เป็นเเม่งก็เขินไปเเล้วอ่ะ
ก็ป๊าเเม่งหล่ออย่างกับหลุดออกมาจากเทพนิยายเลยนี่นา..
"ไม่มีอะไรฮะ เรารีบไปกันเถอะฮะป๊า เดี๋ยวจะไปไม่ทัน" ผมเปลี่ยนประเด็นไปที่เรื่องงานวันเกิดของพี่ชานยอลทันที ไม่ใช่เพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามป๊าอย่างเดียว เเต่ความจริงเเล้ว ตอนนี้ผมโครตคิดถึงพี่ชานยอลเลย อยากเจอพี่เค้าไวๆ
นานเเค่ไหนเเล้วก้ไม่รู้ที่ผมไม่ได้ไปเล่นกับพี่ชานยอลที่บ้าน คงตั้งเเต่ผมขึ้นม.4มั้ง ช่วงนั้นผมยุ่งกับการเตรียมสอบเข้าม.4มาก ทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างไปทำอย่างอื่น นอกจากติวหนังสือ
"โอเคครับ" ป๊าเดินไปหยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ในห้องนอน เเล้วพาผมลงมาข้างล่างทันที
ตอนนี้ผมอยู่ในรถเเล้ว ป๊ากำลังขับรถพาผมไปที่บ้านของพี่ชานยอล เเละตอนนี้มันก็ใกล้จะถึงเเล้ว
หัวของผมกำลังคิดเรื่องของป๊ากับพี่เเบคฮยอน ป๊าลืมวันสำคัญของตัวเองไปได้ยังไงนะ
สู้ผมก็ไม่ได้ เพราะว่าผมน่ะ จำทุกวันสำคัญของป๊าได้หมดเลยย
อืม.. ผมจะบอกป๊าดีมั้ยนะ..
หรือจะไม่บอกดี??
ถ้าผมบอกไป.. ป๊าจะทิ้งให้ผมอยู่กับพี่ชานยอลเเล้วออกไปหาพี่เเบคฮยอนหรือเปล่า..
เเล้วถ้าผมไม่บอกหละ
พี่เเบคฮยอนอาจจะตามมาอาละวาดเเล้วก็พังงานวันเกิดของพี่ชานยอลก็ได้
เหอะๆ ข้อสุดท้ายนี่ไม่ดีเเน่ =w=
โอ้ะ! ดูเหมือนตอนนี้ผมจะมาถึงบ้านพี่ชานยอลเเล้วหละ
"ถึงเเล้วครับ"
"ฮะ"
"อย่าลืมของขวัญหละ :)"
"อ่า ผมเกือบลืมเเน่ะ"
"ลองลืมดูสิ เด็กนั่นได้งอเเงใหญ่เเน่ 555"
ผมหันหลังไปหยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ที่เบาะหลัง เเล้วเดินลงจากรถมา
งานวันเกิดพี่ชานยอลปีนี้ก็ไม่มีอะไรมาก มันก็คล้ายๆ กับทุกๆ ปี คนในงานก็มีเเค่เพื่อนของพี่ชานยอลที่มหาลัย เเล้วก็เพื่อนเก่าตั้งเเต่สมัยมัธยม ซึ่งผมรู้จักคนเหล่านั้นดีทุกคน
ระหว่างทางที่ผมกับป๊าเดินมา ดูเหมือนว่าจะเป็นจุดสนใจของคนในงานสุดๆ
เเหงหละ ก็วันนี้ป๊าเเม่งโครตหล่อเลยนี่ ทั้งที่เเฟชั่นก็ไม่ได้โอเวอร์อะไรมาก ก็เเค่เสื้อเชิ้ตเเขนยาวสีขาวกับกางเกงหนังขายาวธรรมดาๆ
หมายถึง ถ้าปิดราคาของมันไว้น่ะ..
เเต่ก็อย่างว่าเเหละ คนมันหล่อ ใส่อะไรเเม่งก็หล่อ
อืม.. ผมชินเเล้วหละ
เอ้ะ ผมควรจะคิดเรื่องพี่เเบคฮยอนต่อสิ นี่ผมมัวมาคิดเรื่องความหล่อล้ำกาเเล็กซี่ของป๊าอยู่ทำไมเนี่ย!!
ใช่ ผมควรจะคิดผมควรบอกป๊าดีมั้ย เเล้วถ้าไม่บอกพี่เเบคฮยอนจะตามมาอาละวาดหรือเปล่า จะเกิดเรื่องหรือเปล่า จะ...
"เฮ้ยเฮีย มาเเล้วหรอวะ" หือ? ไอ้เสียงใหญ่ๆ เเบบนี้มัน..
"เซฮุนนี่~~~~~~~~~~~~~"
"ยอลลี่ฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" เฮ้ยยย โครตคิดถึงพี่ชานเว้ยยยย
เรื่องพี่เเบคฮยอนบ้าบออะไรกัน ลืมมันไปซะเถอะ
เพราะตอนนี้ได้เวลาไปเล่นสนุกกับพี่ชานยอลลี่เเร้ววววว ><
50%
"นี่แบค ไปงานวันเกิดชานยอลกับชั้นมั้ย?"
"วันเกิด.. ไอ้หูกาง?"
"ใช่ๆ จงเเดพึ่งโทรมาชวนชั้นเมื่อกี้น่ะ ไปด้วยกันมั้ย?"
"เรื่องอะไรชั้นต้องไปหละ พวกมันชวนเเก ไม่ได้ชวนชั้นซักหน่อย"
"เถอะน่าา มันก็ดีกว่านั่งอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ใช่หรอ ช่วงนี้เเกยิ่งฟุ้งซ่านอยู่นะ"
"ชั้นไม่ได้ฟุ้งซ่านย่ะ! เเล้วชั้นก็ไม่มีวันไปงานวันเกิดไอ้บ้านั่นด้วย!"
"เออๆ ตามใจ งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปหาเเวะซื้อของขวัญให้ชานยอลอีก"
"เรื่องของเเกเถอะ"
คิดยังไงของแก คยองซู ถึงชวนชั้นไปงานวันเกิดไอ้หูกาง นี่ชั้นยังดราม่าเรื่องวันครบรอบ 4 เดือนอยู่นะ! เเล้วถ้าชั้นไปงานวันเกิดไอ้บ้านั่นตอนเนี้ย มีหวัง ชั้นได้ไปพังงานวันเกิดมันเเน่ๆ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ บวกกับความไม่ชอบขี้หน้าเป็นทุนเดิมเเล้ว เหอะ! ยังไงซะ ชั้นก็ไม่ไปงานวันเกิดของมันหรอก
เดี๋ยวก่อนนะ..
งานวันเกิดชานยอล งั้นหรอ?
พี่อี้ฝานต้องอยู่ที่งานนั้นเเน่ๆ!
ขอโทษเเล้วกันนะชานยอล
เพราะวันนี้ งานวันเกิดของนาย..
อาจจะต้องพังลงด้วยฝีมือของชั้น
-- DAD --
"เป็นไงมั่งวะจงเเด คยองซูว่าไงมั่ง" ผมรีบถามขึ้นทันทีที่จงเเดเดินกลับเข้ามาในงาน
"คยองซูบอกว่าจะมาว่ะ เเต่กูไม่รู้นะเว่ย ว่าเเบคฮยอนจะมาด้วยรึเปล่า"
"กูว่าเเม่งไม่มาหรอกว่ะ"
"อ้าว ไอ้สัส มึงเป็นคนสั่งให้กูโทรชวนคยองกะเเบคเองนะเว่ย เเล้วไมมึงพูดงี้วะ"
"แบคกี้จะมามั้ยเซฮุน" ผมหันไปถามเซฮุนที่กำลังนั่งฟังผมพูดกับจงแดอยู่
"ต้องมาสิฮะ!" ช่วยตอบตามความจริงหน่อยได้มั้ยเซฮุน..
"เด็กขี้โกหก"
"เอ้า! อะไรอ่ะ นี่ผมอุตส่าพูดให้กำลังใจฮยองเลยนะเนี่ย ยังจะมาว่าผมอีก ฮุนนี่งอนเล่า!" เป็นงั้นไป.. -*-
"โอ๋ๆๆ น้องฮุนนี่ อย่างอนฮยองเลยน้าาา ปุ๊อิ้ง >.^" ส่งวิ้งค์พร้อมกับเอกโยไปง้อหนึ่งที
"ก็ได้ๆ ฮ่าาๆ มาเปิดของขวัญกันเถอะปาร์คชาน!"
"เดี๋ยวๆ เมื่อกี้เซฮุนเรียกไอ้หยอยว่าไงนะ"
"ปาร์คชานไงหละ มิสเตอร์จงเเด" เซฮุนพูดพร้อมกับยักคิ้วเหมือนเด็กๆ น่ารักจริงๆ
"เฮ้ยๆ ได้ไงอ่ะ"
"โห่ เจอกันทั้งที เล่นยาจาไทม์กับผมหน่อยก็ไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้หละครับ ฮุนนี่ฮยองงง" ทำไงได้หละ ยังไง ผมกับไอ้จงเเดก็ปฏิเสธเจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้อยู่เเล้วนี่นา..
"ดีมากก เจ้าด๊อบบี้ ^^" นั่นไง ด๊อบบี้มันโผล่มาเเล้วไง เเล้วหลังจากนี้ อีกสารพัดฉายาของผมมันก็จะค่อยๆ ตามมา..
"มึงต้องเล่นด้วย ไอ้จงแด" ผมหันไปบอกไอ้จงเเด
"มึงพูดอย่างกะกูไม่เล่นด้วยได้อ่ะ" และเเล้วพวกเราสามคนก็ตกอยู่ในยุคของยาจาไทม์
"เอาหละยอลลี่ นายเริ่มเเกะของขวัญได้ อ้อ เเกะเร็วๆ ด้วยหละ เพราะชั้นอยากเห็นมันเต็มทีเเล้ว" เซฮุนเริ่มสั่ง
"อ้าว นี่ฮยองไม่ได้เป็นคนไปซื้อให้ไอ้หยอยมันหรอกหรอ.. ครับ"
"เปล่าอ่ะ ฝานฝานเป็นคนไปซื้อมา"
"5555555555555555555555555555555555555" ผมกับไอ้จงแดหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน เพราะผมไม่คิดว่าเซฮุนจะเรียกเฮียเเบบนั้น 'ฝานฝาน' ชื่อเเม่งโครตมุ้งมิ้ง 555555 ผมมีฉายาเอาไว้ล้อเฮียเพิ่มละ
ผมหยุดหัวเราะเเล้วเเกะกล่องของขวัญต่อ มันเป็นกล่องขนาดปานกลาง ไม่ใหญ่เเละไม่เล็กมาก
อืมม สงสัยจังว่าอะไรอยู่ข้างใน
และเเล้วผมก็พบกับ...
"ริลัคคุมะ!!" ใช่ มันคือริลัคคุมะ เเถมยังใส่ชุดวัวสีขาวอีกด้วย มันน่ารักมากกก ถูกใจปาร์คชานนนน ><
"มุ้งมิ้งว่ะสัส 5555" ไอ้จงเเดเเซวผมทันที
"อิจฉากูก็บอกก"
"ชอบมั้ยหละ" ผมหันไปมองเฮียที่เดินมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ที่สุดเลยว่ะ ขอบใจเว้ยเฮีย" ผมลุกขึ้นเเล้วตบไหล่เฮียเพื่อเป็นการขอบคุณ มันอาจจดูเถื่อนๆ ไปหน่อยสำหรับคนที่อายุน้อยกว่าอย่างผม เเต่ตอนนี้มันยาจาไทม์อยู่นี่ เพราะงั้นก็ไม่ต้องไปสนใจอะไรหรอก ฮ่าาา
Sehun Part.
คุมะของพี่ชานยอลเเม่งน่ารักชิบ..
ฮุนนี่อยากด้ายยยยยยยย TT^TT
"ชานยอล นายน่าจะไปเปิดงานซักทีนะ ปาร์ตี้วันเกิดจะได้เริ่มขึ้นจริงๆ ซักที"
"อ่า อ่อ อือ ได้ๆ" พี่ชานยอลเดินออกไปตามที่ป๊าบอก
"Yo Yo Yeah อะเเฮ่มม สวัสดีครับเพื่อนๆ พีๆ น้องๆ ทุกๆ คน~~~" พี่ชานยอลเริ่มพูดทักทายคนที่มาในงาน
"วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ เเค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณทุกคนมากๆ ครับที่มาร่วมงานวันเกิดของผมม" เริ่มมีเสียงกรี้ดกร้าดขึ้นมาจากกลุ่มของรุ่นพี่ผู้ญิงกลุ่มหนึ่ง ซึ่งคาดว่าน่าจะเพื่อนสมัยมัธมของป๊า พี่จุนมยอนเเล้วก็พี่มินซอก
"เอาหละ ผมไม่มีอะไรจะพูดเเล้วครับ ขอให้ทุกคนสนุกกับงานวันนี้นะคร้าบบ let's go!" เมื่อพี่ชานยอลพูดจบ พี่จงเเดก็ทำหน้าที่เป็นดีเจ เปิดเพลงให้ทุกฟัง
ตอนนี้ทุกคนกำลังมีความสุข โดยเฉพาะพี่ชานยอลที่เป็นเจ้าของงาน ผมก็เเค่อยากให้ทุกอย่างมันราบรื่นเเบบนี้ไปตลอดจนกว่างานจะจบ...
"พี่อี้ฝาน"
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้..
"แบคฮยอน" เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของป๊า เเต่มันคือเสียงของพี่ชานยอล พี่ชานยอลคงจะดีใจที่พี่เเบคฮยอนมา แต่ก็คงจะไม่รู้ ว่าหลังจากตอนนี้ พี่ชานยอลอาจจะต้องเจ็บปวดเพราะพี่แบคฮยอน..
พี่แบคฮยอนวิ่งเข้าไปสวมกอดป๊า ทำให้ผมต้องถอยหนีออกมา นั่นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย
"มาทำไมเเบคฮยอน" ป๊าค่อยๆ ดันตัวพี่เเบคฮยอนออกเเล้วยิงคำถามใส่
"ทำไมพี่อี้ฝานถึงถามเเบคเเบบนี้ เราเป็นเเฟนกันนะ เเล้วการที่เเบคมาหาเเฟนของเเบค มันผิดตรงไหน?" ผมหันไปมองพี่ชานยอล เเล้วก็พบว่าสีหน้าของพี่ชานยอลดูหม่นลง
แหงสิ..
"พี่อี้ฝาน เราไปดินเนอร์กันเถอะนะ"
"พูดอะไรของนาย นายก็เห็นนี่ว่าพี่ฉลองวันเกิดให้ชานยอลอยู่ จะให้พี่ออกไปกับนายได้ยังไง"
"นี่พี่เห็นงานวันเกิดไอ้บ้านี่สำคัญกว่าวันครบรอบ 4 เดือนของเราหรอพี่อี้ฝาน!" พี่เเบคฮยอนเริ่มเสียงดังขึ้น ทำให้หลายคนเริ่มมองมาที่กลุ่มของเรา
"วันครบรอบ 4 เดือน..."
"ใช่! พี่คงจะไม่ได้ลืมมันหรอกใช่มั้ยพี่อี้ฝาน" ลืม ป๊าลืมมันไปสนิทเลยด้วยหละ..
"..."
"ไปกันเถอะพี่อี้ฝาน ไปฉลองวันครบรอบ 4 เดือนของของเรากัน ส่วนไอ้งานวันเกิดบ้าบออะไรเนี่ย อย่าไปสนใจมันเลย" พี่เเบคฮยอนพูดเเล้วหันไปจิกตาใส่พี่ชานยอล
ไม่รอให้ป๊าตอบอะไร พี่เเบคฮยอนรีบลากป๊าออกไปทันที
น่าเเปลก ที่ป๊าเดินตามออกไป โดยที่ไม่พูดอะไรเลย..
ผมหันไปมองหน้าพี่ชานยอลอีกครั้ง เเละพบว่าพี่ชานยอลเองก็กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน
แววตาของพี่ชานยอล..
มันดูเจ็บปวดมากเลยจริงๆ
พี่ชานยอลเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง เเละเมื่อนึกได้ ก็ทำท่าจะวิ่งตามพี่เเบคฮยอนออกไป เเต่พี่จงเเดมาห้ามเอาไว้ก่อน
"มึงจะไปไหน"
"ไปลากเฮียกลับมาไงวะ เเม่งปล่อยเซฮุนทิ้งไว้งี้ได้ไง" พี่ชานยอลสะบัดจากการจับกุมของพี่จงเเดเเล้ววิ่งออกไปจนเกือบจะถึงประตูบ้าน
"มึงอยากให้เเบคฮยอนพังงานวันเกิดของมึงรึไงวะ!" พี่จงเเดตะโกนลั่นบ้าน ทำให้พี่ชานยอลหยุดชะงัก ทุกคนในงาน รวมถึงผมเองก็เช่นกัน
"เลิกหลอกตัวเองซักที! มึงก็เห็นว่าเเบคฮยอนเค้ารักเฮียไม่ใช่มึง!"
"..."
"ถึงตอนเเรกเเบคฮยอนอาจจะคบกับเฮียเพื่อที่จะเอาชนะเพื่อน เเต่ตอนนี้มึงก็เห็นเเล้ว ว่าเเบคฮยอนเค้ารักเฮียจริงๆ"
ตัวของพี่ชานยอลเริ่มสั่นน้อยๆ นั่นทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชานยอลทันที
"กูรักเเบคฮยอน" พี่ชานยอลกำลังร้องไห้ เเต่เสียงของพี่ชานยอลไม่สั่นไปตามตัว มันกลับเป็นน้ำเสียงที่เรียบเเต่ชัดเจน เเละด้วยความที่พี่ชานยอลเป็นคนเสียงใหญ่ เลยทำให้ทุกคนได้ยินกันเกือบทั้งงาน
เเละผมมั่นใจว่า
คนที่หยุดฟังอยู่จากข้างนอก
ก็ต้องได้ยินมันชัดเจนเหมือนกัน
"ตัดใจเถอะมึง" พี่จงเเดพูดขึ้นเพื่อที่จะปลอบใจ(?) เเต่ผมคิดว่านั่น มันฟังดูทำร้ายจิตใจพี่ชานยอลเสียมากกว่า
"ชั้นเกลียดเเก ปาร์คชานยอล!" เสียงของพี่เเบคฮยอนดังขึ้นมาจากด้านนอก ผมจึงวิ่งออกไปดูเเล้วพบว่าพี่เเบคฮยอนกำลังขบรถออกไปโดยที่ไม่มีป๊าไปด้วย
ทุกอย่างเงียบ ทุกคนเงียบ ป๊าเงียบ พี่ชานยอลเงียบ พี่จงเเดเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคน
ป๊าเดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ เเล้วเดินเข้าไปเพื่อจะปลอบพี่ชานยอลที่กำลังร้องไห้
แต่ยังไม่ทันที่ป๊าจะได้ทำอย่างนั้น เสียงของพี่ชานยอลก็ได้ดังขึ้นมาเสียก่อน
"เฮีย กูขอโทษ"
100%
_____________________________________________________________________________________
มาอัพแชปเก้าเเล้วครบ 100% เเล้วค่ะ
ขอโทษที่มาอัพต่อช้านะคะ
เปิดเรียนมาอาทิตย์ที่สี่มีการบ้านทุกวันเลย ก็เลยไม่ได้เข้ามาอัพฟิค
ต่อไปนี้จะพยายามหาเวลามาอัพตอนต่อไปให้เร็วขึ้นเน้ออ
จะไม่ดองฟิคอีกต่อไปเเล้วว สาบาน >^<
ผิดพลาดยังไงบอกได้เลยน้าา ฮริ้งง >3<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น