ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : DAD :: 07
ผมพาเซฮุนมาที่ร้าน xxxหม้อไฟตามที่เจ้าตัวบอก เซฮุนบอกว่าร้านนี้น้ำซุปอร่อย ตอนเเรกผมเองก็สงสัย ว่าทำไมเซฮุนถึงรู้ ผมเลยถามเค้าเเละก็ได้คำตอบมาว่า เซฮุน เทาเเละจงอินเคยพากันมาทานหม้อไฟที่นี่
เซฮุนดูมีความสุขไม่น้อยเลยหละที่ได้มาที่นี่ เเหงสิ เพราะนอกจากชานมไข่มุกเเละกับข้าวที่เจสสิก้าเป็นคนทำเเล้ว หม้อไฟก็เป็นของโปรดอีกอย่างนึงของเซฮุนเหมือนกัน
อ่า ผมหวังว่าวันนี้เเบคฮยอนคงจะไม่บังเอิญมาเจอผมกับเซฮุนเเล้วโวยวายใส่อีกหรอกนะ
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เซฮุนจะต้องโกรธผมอีกเเน่ๆ..
"พี่อี้ฝาน!!"
"แบค!" เวรเเล้วไง นี่ผมพึ่งขอไม่ให้เจอกับเเบคฮยอนไปเมื่อกี้เอง ทำไมพระเจ้าถึงไม่รับฟังคำขอของผมบ้างนะ!
"เเบค กลับเถอะ" คยองซู เพื่อนสนิทของเเบคฮยอนเวิ่งเข้ามาเเล้วพยายามจะลากเเบคยอนออกไป เเต่มันไม่ได้ผล เเบคฮยอนสบัดมืออกจากคยองซูเเละผลักคยองซูออกไป พร้อมกับหันมาโวยวายใส่ผมเเละเซฮุนต่อ
"ไหนพี่บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปทำไง! เนี่ยน่ะหรอเรื่องสำคัญของพี่! มันคือเรื่องสำคัญของพี่สินะ!"
"นี่เเบคฮยอน เบาๆ หน่อยสิ คนเค้ามองเรากันทั้งร้านเเล้ว" ผมบอกให้เเบคฮยอนลดเสียงลงเพราะคนทั้งร้านกำลังมองมาที่กลุ่มของเรา ผมคิดว่าเซฮุนต้องไม่ชอบเเน่ กับการที่ต้องเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้านเเบบนี้
"ไม่! ใครจะมองก็ช่างหัวมันสิ!" แบคฮยอนไม่ชอบทำตมที่ผมบอก เค้ากลับเพิ่มระดับเสียงของตัวเองให้มากขึ้นไปอีก ให้ตายสิ ทำไมนายถึงได้ดื้อเเบบนี้นะเเบคฮยอน
"ป๊าฮะ ผมอยากกลับบ้าน" เซฮุนพูดขึ้นด้วยเสียงที่เเผ่วเบา
"จะรีบไปไหนหละเซฮุน หื้มม อยู่ดูชั้นกับพี่อี้ฝานทะเลาะกันก่อนสิ นายน่ะ เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้เลยน้าา" เเบคฮยอนพูดด้วยนำเสียงที่เย็นชา เเถมยังจิกตาใส่เซฮุนอีกต่างหาก การกระทำเเบบนี้ มันทำให้เเบคฮยอนดูน่ากลัว เเละเซฮุนก็คงจะกลัวกับการกระทำนี้ของเเบบคฮยอนไม่ใช่น้อย
"หยุดนะเเบคฮยอน นายไม่ควรจะทำเเบบนี้กับเซฮุน"
"ไม่! เเบคไม่หยุด! ที่เเบคพูดมันผิดตรงไหน กี่ครั้งเเล้วที่เราทะเลาะกันเเล้วมีไอ้เด็กนี่เป็นต้นเหตุ! มันจะเเย่งพี่อี้ฝานไปจากเเบค!"
"พูดบ้าอะไรของนาย เซฮุนเป็นลูกของพี่นะเเบค!"
"เเล้วไง ยังไงซะ มันก็ไม่ใช่.."
"เงียบ!!" พูดตะโกนออกไปอย่างเหลืออด เเบคฮยอนทำมากเกินไปเเล้ว เค้ากำลังจะพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยอยากให้ใครพูด
ผมไม่อยากให้ใครพูดว่าเซฮุนไม่ใช่ลูกของผม ผมไม่อยากให้เซฮุนรู้
เเบคฮยอนหน้าเจื่อนไป หลังจากที่ผมตะโกนใส่หน้าเค้าไป
"พี่.. พี่ตะโกนใส่หน้าเเบค!"
"พี่จะทำมากกว่านี้อีก ถ้านายยังไม่หยุดโวยวาย"
เเบคฮยอนเงียบไป คยองซูเเละคนทั้งร้านเองก็เช่นกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเเม้เเต่คำเดียว อันที่จริง ทุกคนที่อยู่ในร้านนี้ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาตั้งเเต่ที่เเบคฮยอนเข้ามาที่นี่เเล้วก็โวยวายใส่ผมกับเซฮุนเเล้ว
"ไว้คุยกันทีหลังนะเเบคฮยอน" ผมพูดพร้อมกับพาเซฮุนออกมาเพื่อที่จะพากลับคอนโด
เซฮุนไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลยตั้งเเต่ออกจากร้านนั้นมา จนตอนนี้เราสองคนถึงคอนโดกันเเล้ว เซฮุนยังคงเงียบ
เค้าต้องโกรธผมมากๆ เเน่
ผมจะง้อเซฮุนยังไงดีนะ..
30%
กริ้งงงงงง
"นักเรียนทั้งหมด เคารพ" สิ้นเสียงของหัวหน้าห้อง นักเรียนทุกคนก็กล่าวขอบคุณอาจารย์ทันที
"ขอบคุณครับ/ค่ะอาจารย์"
เลิกเรียนเเล้ว..
วันนี้มันช่างเป็นวันที่น่าเบื่อมากๆ เลยจริงๆ อาจารย์หลายท่านก็ติดประชุม ทำให้วันนี้ผมมีคาบว่างหลายคาบ
ถ้าเป็นวันอื่น ผมคงจะมีความสุขมาก ที่ได้มีคาบว่าง ได้เล่นสนุก ได้เล่นกับเพื่อน
เเต่วันนี้ไม่ใช่..
วันนี้ทั้งวันผมไม่ยอมพูดอะไรกับใคร เเละก็ไม่มีใครเข้ามาถามผมว่าเป็นอะไร เพราะทุกคนในห้องรู้ดี ว่าถ้าวันไหนผมเอาเเต่เงียบ ไม่ยอมพูดจากับใคร นั่นหมายความว่า ผมอารมณ์เสียหรือกำลังโกรธอะไรใครอยู่ หรืออาจะเป็นเพราะกลัวโดนผมพ่นไฟใส่ด้วยมั้ง.. เวลาที่ผมโกรธหรืออารมณ์เสียน่ะ ผมน่ากลัวไม่ใช่น้อยเลยนะ
อ้อ ผมลืมไป ไอ้ที่ว่าไม่ใครถามว่าผมเป็นอะไรน่ะ มันก็จริงอยู่ เเต่ยกเว้นไอ้เทากับไอ้จงอินไว้ซักสองคนนะ เพราะไอ้สองตัวนี้ มันเอาเเต่ถามผมตลอด ถามเซ้าซี้จนผมรำคาญ เเต่ยังไงซะ ผมก็ไม่บอกพวกมันหรอก
ลองผมบอกว่าที่ผมเอาเเต่เงียบไม่ยอมเปิดปากพูดกับใครเพราะผมโกรธที่พี่เเบคฮยอนว่าโวยวายใส่ดูสิ ไอ้จงอินคงได้เดือดเป็นเเน่ ไอ้จงอินมันยิ่งไม่ชอบพี่เเบคฮยอนเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว เเล้วถ้ามันรู้ว่าพี่เเบคฮยอนมาโวยวายใส่ผมอีกหละก็.. มันคงได้ทะเลาะกับพี่คยองซูอีกเเน่
เหอะๆ ผมไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก
ผมเก็บของใส่กระเป๋าเเล้วเดินออกมาโดยไม่ได้บอกลาใคร
และในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านสนามบาสนั้น..
"โอ้ย!" ลูกบาสที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครก็พุ่งเข้าใส่หัวของผมเต็มๆ จนทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้น
"เฮ้ย!!" ไอ้เทาเเละไอ้จงอินรีบวิ่งเข้ามาหาผม เเละช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น
"เป็นไงบ้างวะ"
"หัวเเตกป้ะเนี่ย" เทาเเละจงอินยิงคำถามใส่ผม เเต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร เสียงๆ หนึ่งก็ดังเเทรกเข้ามา ทำให้ผมต้องหันไปมอง
"น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงที่สุดเเสนจะละมุน.. เสียงของพี่อี้ชิง
"เอ่อ.."
"พี่ขอโทษนะครับ พอดี พี่ชู้ตลูกเเรงไปหน่อยน่ะ ^^" พี่อี้ชิงพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมด้วยความเขินอายปนรู้สึกผิด
ยิ้มหวานบวกกับลักยิ้มที่บุ๋มลึก
รอยยิ้มเเสนละมุนที่ใครหลายคนในโรงรียนต่างก็เพ้อหา
ผม.. ผมกำลังได้เห็นมัน ได้มองมันอย่างชัดๆ
โอ้วววว น้องฮุนจะไม่ทน ><!!!
"เอ่อ.. น้องครับ" เสียงของพี่อี้ชิงทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง
"ฮะ"
"เจ็บมากมั้ยครับ"
"ไม่ฮะ ^^"
"อ่า.. พี่ขอโทษจริงๆ นะครับ น้อง..?"
"เซฮุนฮะ ^^"
"อ่า น้องเซฮุน พี่ขอโทษจริงๆ นะ ขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรฮะ ^^"
"งั้น.. พี่ไปซ้อมต่อเเล้วนะครับ ขอโทษจริงๆ นะ ^^"
"ฮะ ^^"
พี่อี้ชิงกล่าวคำขอโทษพร้อมกับก้มลงหยิบกระเป๋าที่นอนเเอ้งเเม้งอยู่ที่พื้นส่งให้ผม เเล้วเดินกลับเข้าไปซ้อมต่อ
"ยิ้มจนตาหายเลยนะมึง"
"เเล้วไง?"
"มึงชอบพี่เค้า?"
"เปล่า"
"เเล้วทำไมมึง.."
"รักเลยต่างหาก" ผมพูดเเทรกในขณะที่จงอินกำลังพูด เเละนั่นทำมันถึงกับนิ่งค้างไปเลยทีเดียว
"จะ จริงอะ?" ไอ้เทาถามผม
"จริงดิ พี่อี้ชิงเป็นถึงนักบาสของโรงเรียนเลยนะเว่ย คนรักกันทั้งโรงเรียน"
"เเละมึงก็เป็นหนึ่งในนั้น"
"Yes :)"
"พี่อี้ชิงน่ะ ไอดอลกูเลย หล่อ รวย เรียนเก่ง ยิ่งกีฬานี่ยิ่งสุดยอด เท่ชะมัด" ผมพูดพร่ามสรรพคุณของพี่อี้ชิงให้เทาเเละจงอินฟัง ซึ่งพวกมันก็น่าจะรู้อยู่เเล้วหละ
เเละเเล้วผมก็มีความคิดดีๆ ผุดเข้ามาในหัว
"มึง.."
"อะไร" เทาเเละจงอินพูดพร้อมกัน
"กูอยากเข้าชมรมบาส กูอยากอยู่ใกล้พี่อี้ชิง" ผมพูดสิ่งที่ผมพึ่งคิดได้ออกไป
"ห้ะ!!" มันสองคนตกใจ
"เเละมึง สองคน ก็ต้องเข้าชมรมกับกูด้วย"
"เฮ้ย!!" มันสองคนตกใจยกกำลังสอง ไม่รู้จะตกใจกันไปทำไม..
"เเต่มึงเล่นบาสไม่เก่ง"
"อย่างน้อยกูก็เล่นเป็นนี่"
"..." เทาเเละจงอินเงียบไป
"เอาเป็นว่า กูจะไปฝึกเล่นบาสให้เก่งขึ้น เเล้วถ้าทักษะกูดีขึ้นเมื่อไหร่ กูจะมาบอกพวกมึง โอเค?"
"..." เทาเเละจงอินยังคงเงียบ
"เถอะน่าา เรื่องกีฬา มึงสองคนเเม่งเซียนอยู่เเล้ว จะกลัวไปทำไมวะ"
"กูสองคนไม่ได้กลัว เเต่กูสองคนขี้เกียจซ้อมเว่ย!!"
"น่านะ ถือว่ากูขอหละ กูอยากใกล้ชิดกับพี่อี้ชิงจริงๆ กูปลื้มพี่เค้ามาตั้งเเต่ม.ต้นละ ปีหน้าพี่เค้าก็จะขึ้นม.6เเล้ว เเล้วเดี๋ยวพี่เข้าก็จะต้องจบออกไปจากโรงเรียนนี้ กูก็จะไม่เจอพี่เค้าอีกเเล้วอ่ะ.." ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้จงอินเเละเทา
"เออๆ ก็ได้" เเละมันก็ได้ผล ฮ่ะฮ่าา
"ต้องอย่างงี้สิ ไอ้เพื่อนรัก มาม้ะ ให้กูจูบที" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จงอินเเละเทาเพื่อจะเเกล้ง เเละมันสองคนก็ดันหน้าผมออก
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอก เพราะกูสองคนมีข้อเเม้" ห้ะ! ข้อเเม้? ข้อเเม้อะไรอ่ะ??
"มึง ต้อง ทำ การบ้าน ให้ กู กับ ไอ้เทา เป็นเวลา หนึ่งอาทิตย์!"
"ห้ะ!!!!" ข้อเเม้บ้าอะไรของมันเนี่ยยยยย
"กูกลับบ้านเเล้วนะ บ้ายบายย" ไอ้เทาพูดเเล้วเดินออกไป
"เชี่ยเทา รอกูด้วย! ไอ้ฮุน กูไปเเล้วนะ อ้อ เเล้วอย่าลืมข้อตกลงของเรานะจ้ะ >.^" จงอินพูดพร้อมส่งวิ้งค์ให้ผมหนึ่งที
ผมได้เเต่ยืนอึ้งกับข้อเเม้ของมัน ส่วนมันสองคนน่ะ เดินลิ่วออกจากโรงเรียนไปเเล้ว..
เอาวะ! กะอีเเค่ทำการบ้านเพิ่มเป็นสามเท่า ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย เรื่องเเค่นี้จิ้บจ้อยมาก
เอาหละ ได้เวลาเข้าหาพี่อี้ชิงเเล้ว!
"เซฮุน.."
"ฮะ"
"ตั้งใจเรียนนะ :)"
"ฮะ"
ผมมองตามเซฮุนที่เดินเข้าโรงเรียนไปจนลับตา
เฮ้อ.. 2 วันเเล้วที่เซฮุนไม่ยอมพูดกับผม ตั้งเเต่เกิดเรื่องวันนั้น..
จะพูดก็พูดเเต่ 'ฮะ' 'ฮะ' เเล้วก็ 'ฮะ'
เฮ้อ..
เพราะเเบคฮยอนเเท้ ๆ เลย ผมเคยบอกเเบคฮยอนหลายรอบเเล้ว ว่าเซฮุนไม่ชอบให้ใครมาตะโกน โวยวายหรือขึ้นเสียงใส่ เเต่เเบคฮยอนก็ยังทำ
เเบคฮยอนทำมันมาโดยตลอด..
อยากให้เซฮุนหายโกรธผมไวๆ จัง
จะง้อเซฮุนยังไงดีนะ..
"ฮะ"
"ตั้งใจเรียนนะ :)"
"ฮะ"
ผมมองตามเซฮุนที่เดินเข้าโรงเรียนไปจนลับตา
เฮ้อ.. 2 วันเเล้วที่เซฮุนไม่ยอมพูดกับผม ตั้งเเต่เกิดเรื่องวันนั้น..
จะพูดก็พูดเเต่ 'ฮะ' 'ฮะ' เเล้วก็ 'ฮะ'
เฮ้อ..
เพราะเเบคฮยอนเเท้ ๆ เลย ผมเคยบอกเเบคฮยอนหลายรอบเเล้ว ว่าเซฮุนไม่ชอบให้ใครมาตะโกน โวยวายหรือขึ้นเสียงใส่ เเต่เเบคฮยอนก็ยังทำ
เเบคฮยอนทำมันมาโดยตลอด..
อยากให้เซฮุนหายโกรธผมไวๆ จัง
จะง้อเซฮุนยังไงดีนะ..
-- DAD --
กริ้งงงงงง
"นักเรียนทั้งหมด เคารพ" สิ้นเสียงของหัวหน้าห้อง นักเรียนทุกคนก็กล่าวขอบคุณอาจารย์ทันที
"ขอบคุณครับ/ค่ะอาจารย์"
เลิกเรียนเเล้ว..
วันนี้มันช่างเป็นวันที่น่าเบื่อมากๆ เลยจริงๆ อาจารย์หลายท่านก็ติดประชุม ทำให้วันนี้ผมมีคาบว่างหลายคาบ
ถ้าเป็นวันอื่น ผมคงจะมีความสุขมาก ที่ได้มีคาบว่าง ได้เล่นสนุก ได้เล่นกับเพื่อน
เเต่วันนี้ไม่ใช่..
วันนี้ทั้งวันผมไม่ยอมพูดอะไรกับใคร เเละก็ไม่มีใครเข้ามาถามผมว่าเป็นอะไร เพราะทุกคนในห้องรู้ดี ว่าถ้าวันไหนผมเอาเเต่เงียบ ไม่ยอมพูดจากับใคร นั่นหมายความว่า ผมอารมณ์เสียหรือกำลังโกรธอะไรใครอยู่ หรืออาจะเป็นเพราะกลัวโดนผมพ่นไฟใส่ด้วยมั้ง.. เวลาที่ผมโกรธหรืออารมณ์เสียน่ะ ผมน่ากลัวไม่ใช่น้อยเลยนะ
อ้อ ผมลืมไป ไอ้ที่ว่าไม่ใครถามว่าผมเป็นอะไรน่ะ มันก็จริงอยู่ เเต่ยกเว้นไอ้เทากับไอ้จงอินไว้ซักสองคนนะ เพราะไอ้สองตัวนี้ มันเอาเเต่ถามผมตลอด ถามเซ้าซี้จนผมรำคาญ เเต่ยังไงซะ ผมก็ไม่บอกพวกมันหรอก
ลองผมบอกว่าที่ผมเอาเเต่เงียบไม่ยอมเปิดปากพูดกับใครเพราะผมโกรธที่พี่เเบคฮยอนว่าโวยวายใส่ดูสิ ไอ้จงอินคงได้เดือดเป็นเเน่ ไอ้จงอินมันยิ่งไม่ชอบพี่เเบคฮยอนเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว เเล้วถ้ามันรู้ว่าพี่เเบคฮยอนมาโวยวายใส่ผมอีกหละก็.. มันคงได้ทะเลาะกับพี่คยองซูอีกเเน่
เหอะๆ ผมไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก
ผมเก็บของใส่กระเป๋าเเล้วเดินออกมาโดยไม่ได้บอกลาใคร
และในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านสนามบาสนั้น..
"โอ้ย!" ลูกบาสที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครก็พุ่งเข้าใส่หัวของผมเต็มๆ จนทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้น
"เฮ้ย!!" ไอ้เทาเเละไอ้จงอินรีบวิ่งเข้ามาหาผม เเละช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น
"เป็นไงบ้างวะ"
"หัวเเตกป้ะเนี่ย" เทาเเละจงอินยิงคำถามใส่ผม เเต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร เสียงๆ หนึ่งก็ดังเเทรกเข้ามา ทำให้ผมต้องหันไปมอง
"น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงที่สุดเเสนจะละมุน.. เสียงของพี่อี้ชิง
"เอ่อ.."
"พี่ขอโทษนะครับ พอดี พี่ชู้ตลูกเเรงไปหน่อยน่ะ ^^" พี่อี้ชิงพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมด้วยความเขินอายปนรู้สึกผิด
ยิ้มหวานบวกกับลักยิ้มที่บุ๋มลึก
รอยยิ้มเเสนละมุนที่ใครหลายคนในโรงรียนต่างก็เพ้อหา
ผม.. ผมกำลังได้เห็นมัน ได้มองมันอย่างชัดๆ
โอ้วววว น้องฮุนจะไม่ทน ><!!!
"เอ่อ.. น้องครับ" เสียงของพี่อี้ชิงทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง
"ฮะ"
"เจ็บมากมั้ยครับ"
"ไม่ฮะ ^^"
"อ่า.. พี่ขอโทษจริงๆ นะครับ น้อง..?"
"เซฮุนฮะ ^^"
"อ่า น้องเซฮุน พี่ขอโทษจริงๆ นะ ขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรฮะ ^^"
"งั้น.. พี่ไปซ้อมต่อเเล้วนะครับ ขอโทษจริงๆ นะ ^^"
"ฮะ ^^"
พี่อี้ชิงกล่าวคำขอโทษพร้อมกับก้มลงหยิบกระเป๋าที่นอนเเอ้งเเม้งอยู่ที่พื้นส่งให้ผม เเล้วเดินกลับเข้าไปซ้อมต่อ
"ยิ้มจนตาหายเลยนะมึง"
"เเล้วไง?"
"มึงชอบพี่เค้า?"
"เปล่า"
"เเล้วทำไมมึง.."
"รักเลยต่างหาก" ผมพูดเเทรกในขณะที่จงอินกำลังพูด เเละนั่นทำมันถึงกับนิ่งค้างไปเลยทีเดียว
"จะ จริงอะ?" ไอ้เทาถามผม
"จริงดิ พี่อี้ชิงเป็นถึงนักบาสของโรงเรียนเลยนะเว่ย คนรักกันทั้งโรงเรียน"
"เเละมึงก็เป็นหนึ่งในนั้น"
"Yes :)"
"พี่อี้ชิงน่ะ ไอดอลกูเลย หล่อ รวย เรียนเก่ง ยิ่งกีฬานี่ยิ่งสุดยอด เท่ชะมัด" ผมพูดพร่ามสรรพคุณของพี่อี้ชิงให้เทาเเละจงอินฟัง ซึ่งพวกมันก็น่าจะรู้อยู่เเล้วหละ
เเละเเล้วผมก็มีความคิดดีๆ ผุดเข้ามาในหัว
"มึง.."
"อะไร" เทาเเละจงอินพูดพร้อมกัน
"กูอยากเข้าชมรมบาส กูอยากอยู่ใกล้พี่อี้ชิง" ผมพูดสิ่งที่ผมพึ่งคิดได้ออกไป
"ห้ะ!!" มันสองคนตกใจ
"เเละมึง สองคน ก็ต้องเข้าชมรมกับกูด้วย"
"เฮ้ย!!" มันสองคนตกใจยกกำลังสอง ไม่รู้จะตกใจกันไปทำไม..
"เเต่มึงเล่นบาสไม่เก่ง"
"อย่างน้อยกูก็เล่นเป็นนี่"
"..." เทาเเละจงอินเงียบไป
"เอาเป็นว่า กูจะไปฝึกเล่นบาสให้เก่งขึ้น เเล้วถ้าทักษะกูดีขึ้นเมื่อไหร่ กูจะมาบอกพวกมึง โอเค?"
"..." เทาเเละจงอินยังคงเงียบ
"เถอะน่าา เรื่องกีฬา มึงสองคนเเม่งเซียนอยู่เเล้ว จะกลัวไปทำไมวะ"
"กูสองคนไม่ได้กลัว เเต่กูสองคนขี้เกียจซ้อมเว่ย!!"
"น่านะ ถือว่ากูขอหละ กูอยากใกล้ชิดกับพี่อี้ชิงจริงๆ กูปลื้มพี่เค้ามาตั้งเเต่ม.ต้นละ ปีหน้าพี่เค้าก็จะขึ้นม.6เเล้ว เเล้วเดี๋ยวพี่เข้าก็จะต้องจบออกไปจากโรงเรียนนี้ กูก็จะไม่เจอพี่เค้าอีกเเล้วอ่ะ.." ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้จงอินเเละเทา
"เออๆ ก็ได้" เเละมันก็ได้ผล ฮ่ะฮ่าา
"ต้องอย่างงี้สิ ไอ้เพื่อนรัก มาม้ะ ให้กูจูบที" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จงอินเเละเทาเพื่อจะเเกล้ง เเละมันสองคนก็ดันหน้าผมออก
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอก เพราะกูสองคนมีข้อเเม้" ห้ะ! ข้อเเม้? ข้อเเม้อะไรอ่ะ??
"มึง ต้อง ทำ การบ้าน ให้ กู กับ ไอ้เทา เป็นเวลา หนึ่งอาทิตย์!"
"ห้ะ!!!!" ข้อเเม้บ้าอะไรของมันเนี่ยยยยย
"กูกลับบ้านเเล้วนะ บ้ายบายย" ไอ้เทาพูดเเล้วเดินออกไป
"เชี่ยเทา รอกูด้วย! ไอ้ฮุน กูไปเเล้วนะ อ้อ เเล้วอย่าลืมข้อตกลงของเรานะจ้ะ >.^" จงอินพูดพร้อมส่งวิ้งค์ให้ผมหนึ่งที
ผมได้เเต่ยืนอึ้งกับข้อเเม้ของมัน ส่วนมันสองคนน่ะ เดินลิ่วออกจากโรงเรียนไปเเล้ว..
เอาวะ! กะอีเเค่ทำการบ้านเพิ่มเป็นสามเท่า ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย เรื่องเเค่นี้จิ้บจ้อยมาก
เอาหละ ได้เวลาเข้าหาพี่อี้ชิงเเล้ว!
100%
_____________________________________________________________________________________
อัพแชปเจ็ด 100% เเล้วค่ะ ^3^
พรุ่งนี้โรงเรียนเปิดเทอมเเล้วว
ตอนต่อไปอาจจะมาอัพช้าหน่อยนะคะ เพราะเปิดเทอมเเล้ว
เเต่ไรท์จะพยายามรีบมาอัพต่อให้ไวที่สุดนะคะ ^^
ผิดพลาดยังไงบอกได้เลยนะคะ :))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น