ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DAD :: 04
ผืนหญ้าสีเขียวที่กว้างใหญ่ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา บวกกับสายลมที่พัดผ่านมาอย่างเเผ่วเบา อ่า.. ผมมาที่นี่อีกเเล้ว..
เเต่ว่า.. ที่นี่มันที่ไหนกันหละ? มองไปทางไหนก็มีเเต่ผืนหญ้า ที่ตรงนี้มันไม่มีอะไรเลยซักอย่างนอกจากหญ้าสีเขียวพวกนี้
แล้วผมควรจะไปทางไหนดีหละ?
โอ้ะ!
"นั่นใครน่ะ" ผมเอ่ยปากถามใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาเป็นใคร? เเล้วไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งเเต่เมื่อไหร่? เมื่อกี้.. ผมยังไม่เห็นเค้าเลยนี่นา..
"นี่คุณ ไม่ได้ยินที่ผมถามหรอ?" อ่า.. นี่เขาไม่คิดจะตอบคำถามของผมเลยรึไง..
"เซฮุนนา.." เสียงนั่น มัน..
"นั่นเสียงของคุณหรอ? คุณเป็นใคร เเล้วรู้จักชื่อของผมได้ยังไง?"
"..."
"เดี๋ยว!"
อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าเขาคนนั้นอยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ ทั้งที่เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม.. เเละอะไรบางอย่างนั้น มันก็กำลังสั่งให้เท้าของผมเดินเข้าไปใกล้เขาคนนั้น.. ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ
น่าเเปลก ทั้งๆ ที่ผมอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ เเต่ทำไม ผมยังเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดนะ
"คุณ.." อ้ะ.. ดวงคู่นั้นมัน..
"แล้วเจอกันอีกนะ :)"
ดวงตาคู่สวย.. มันดูดีมากเลยจริงๆ แต่เหมือนมีหมอกบางๆ มาบดบัง.. ผมเห็นเขาในทุกสัดส่วน ตั้งเเต่หัวจรดเท้า เเต่สิ่งเดียวที่ผมยังมองเห็นมันได้ไม่ชัดก็คือใบหน้า ผมมองเห็นเพียงเเค่ดวงตาคู่สวยของเขาเท่านั้น..
"เเล้วเจอกันครับ.."
ทั้งที่ผมเห็นเพียงดวงตาของเขา เเม้ว่าผมจะยังเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด.. เเละอะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่า..
"หวังว่าครั้งหน้า ผมคงจะได้เห็นหน้าของคุณชัดๆ นะ"
ใบหน้าของเราช่างคล้ายกันเหลือเกิน
-- DAD --
"ม๊าฮะ.."
"หืมม?"
"..ข้าวต้มอร่อยจังเลยฮะ ^^"
"ขี้โกหกจังเลยนะ คริสสอนเรามารึไง หื้มม? มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ เเม่รอฟังอยู่" อ่าา.. ม๊ารู้ทันผมตลอดเลย..
"ผมมีพี่ชายรึเปล่าฮะ?"
"อะไรทำให้เราถามเเม่เเบบนี้ห้ะ?"
"ผม.. เเค่คิดว่าผมอาจจะมีพี่ชาย ไม่ก็ฝาเเฝด.."
"ไม่มีนิ่ เซฮุนเป็นลูกคนเดียวของเเม่"
"..."
"มีอะไรรึเล่า เซฮุน?"
"เปล่าฮะ ^^ ผมเเค่อยากมีพี่ชายน่ะ.. ทานข้าวต้มกันต่อเถอะฮะ"
":)"
นั่นสินะ.. ผมเป็นลูกคนเดียว เเต่ทำไม เขาคนนั้นถึงได้หน้าคล้ายผมนักหละ..
นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก.. นี่มันครั้งที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ที่ผมฝันเเบบนี้ เเละเขาคนนั้น.. ก็อยู่ในความฝันของผมทุกๆ ครั้ง
ทุกครั้งที่ผมฝัน ผมก็จะไปอยู่ในที่ที่มีเเต่ผืนหญ้าเเบบนั้น ทุกครั้งที่ผมฝัน เขาคนนั้นก็จะอยู่ในฝันของผมเเบบนั้นเช่นกัน ทุกครั้งที่ฝัน เขาคนนั้นจะเรียกชื่อผม ผมจะเดินเข้าไปหาเขา มองหน้าของเขา เเต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าของเขาชัดๆ เลยซักครั้ง เเละในทุกครั้งๆ เขาคนนั้นจะบอกให้ผมเจอกับเข้าอีก เเล้วผมเอง ก็ตอบตกลงไปในทุกๆ ครั้ง..
ผมฝันเริ่มฝันเเบบนี้ครั้งเเรกเมื่อปีที่เเล้ว.. ตอนที่ผมอายุ 15 ผมฝันถึงมันมาตลอด เเต่ก็ไม่เคยบอกกับใคร ผมมักจะฝันเเบบนี้บ่อยๆ ไม่สิ ต้องเรียกว่า ฝันเเบบนี้ทุกๆ เดือนเลยจะดีกว่า
ผมอยากจะฝันเเบบนี้อีกเร็วๆ เพราะทุก ๆ ครั้งที่ผมฝัน ภาพของเขาคนนั้นก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ เหลือเพียงเเค่ใบหน้าเท่านั้น ที่ผมยังไม่เห็นมันอย่างชัดเจน นี่มันเเปลว่า เรากำลังจะได้พบกันเร็วๆ นี้ หรือเปล่านะ..
"เซฮุน ไปโรงเรียนได้เเล้ว คริสมารับเเล้วนะ"
"อะ.. ฮะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ฮะ" อ่า.. นี่ผมยังไม่ได้ลุกออกจากโต๊ะกินข้าวอีกหรอเนี่ย..
"มาเเล้วฮะ ผมไปเเล้วนะฮะม๊า เเล้วเจอกันใหม่นะฮะ จุ้บ"
"จะรอนะ :)"
"ฮะ" ผมบอกลาม๊าเเล้วรีบเดินตามป๊าลงมาจนถึงรถ
"เซฮุน"
"ฮะ"
"เมื่อกี้มัวเเต่เหม่ออะไรอยู่ หื้มม ถึงขนาดไม่ได้ยินเสียงพี่กับคุณเเม่น่ะ"
"อ่า.. เปล่านี่ฮะ ก็เเค่ คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย ไม่มีอะไรซักหน่อย ^^"
"ให้มันจริงเถอะ"
"จริงสิฮะ ป๊าไม่เชื่อผมหรอ TT^TT"
"เชื่อก็ได้"
"ดีมากก จุ้บ ผมรักป๊าที่สุดเลยฮะ ^^"
"ไม่ต้องมาหอมเเก้มเลย คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย จะซิ่งเเล้ว"
"ก็ได้ :P"
ผมนั่งเงียบมาตลอดทาง ป๊าเองก็เช่นกัน เราต่างคนต่างไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาซักครับเดียว ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าป๊ากำลังคิดอะไรอยู่ เเต่ที่ผมรู้ในตอนนี้คือ ผมกำลังคิดถึงเรืองความฝัน.. เเละดูเหมือนผมจะหยุดคิดถึงมันไม่ได้ง่ายๆ ซะด้วยสิ
10 นาทีต่อมา
"บ้ายบายฮะป๊า ขับรถดีๆ นะฮะ อย่าลืมรีบมารับผมนะ"
"โอเคครับ ตั้งใจเรียนนะ"
"ฮะ ^^"
อ่าา ผมดูล่องลอยจริงๆ นะเนี่ย รู้สึกเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงก็ไม่รู้สิ..
"เฮ้ย! ไอ้ฮุน มาไงว้ะมึง"
"ป๊ามาส่ง"
"ไหนอ่ะ?"
"กลับไปเเล้วมั้ง"
"วันนี้มึงเเปลกๆ นะไอ้ฮุน เป็นไรป้ะวะ?" นั่นสินะ.. ผมควรจะหยุดคิดถึงความฝันนั่นได้เเล้ว..
"เปล่านิ่ มัวเเต่จับผิดกูอยู่นั่นเเหละ เข้าข้างในกันได้ละ"
"เออๆ"
ผมเดินเข้ามาข้างในโรงเรียน เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้หันไปมองด้านข้าง ผมเลยไม่รู้ว่า ผมกำลังเดินเข้าโรงเรียนกับไอ้จงอินกับไอ้เทา หรือกำลังเดินเข้ามาเพียงเเค่คนเดียว
"ไอ้เทา กูว่าวันนี้ไอ้ฮุนมันดูไม่ปกติว่ะ ขนาดทิ้งให้มันเดินคนเดียวเเม่งยังไม่รู้เรื่องเลย"
"ทะเลาะกับพี่อี้ฝานรึเปล่าวะ?"
"กูว่ามึงควรจะตัดข้อนี้ออกไปได้เลยนะ สองคนนั้นน่ะ รักกันดีจะตายไป"
"รักกันดีที่มึงว่าเนี่ย กูฟังเเล้วให้ความรู้สึกว่าพี่อี้ฝานกับไอ้ฮุนเป็นคนรักกันยังไงยังงั้น"
"คิดอะไรเเปลกๆ พี่อี้ฝานเค้าเป็นพ่อไอ้ฮุนนะเว้ย"
"พี่อี้ฝาน.. เป็นพ่อของไอ้ฮุนจริงๆ หรอวะ"
"เเล้วกูจะรู้มั้ยวะ"
"ถ้าพี่อี้ฝานเป็นพ่อไอ้ฮุนจริงๆ เเล้วพี่เเบคฮยอนหละวะ?"
"มือที่สามไง 55555"
"กูสงสัยจริงๆ นะ เเล้วอีกอย่าง พี่อี้ฝานเค้าก็พึ่งจะอายุ 22 เอง.."
"มึงเลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ละ ชอบเสือกเรื่องคนอื่นๆ จริงเลยนะมึง"
"เชี่ย เค้าไม่ได้เรียกเสือก เค้าเรียกว่าสงสัยเว้ย"
"หราาา"
"เชี่ย พวกมึงมัวทำอะไรกันอยู่วะ ปล่อยให้กูเดินเข้าไปคนเดียวตั้งไกล"
"วิญญาณกลับเข้าร่างเเล้วไง้?"
"เออ"
"โทษทีละกัน พวกกูเมาท์มันไปหน่อย"
"ช่างมันเหอะ เข้าข้างในได้ละ มึงสองคนเดินนำหน้าไปเลย"
"เออๆ"
ผมดูไม่เหมือนเดิมจริงๆ สินะ.. อ่าา ผมคิดเรื่องความฝันนั่นมากเกินไป
เซฮุนนา นายควรจะหยุดคิดเรื่องนั้น เเล้วทำตัวให้ปกติเหมือนเดิมได้เเล้ว..
ป๊า.. ผมอยากกลับบ้านเเล้ว มารับผมที.. TT^TT
_____________________________________________________________________________________
140412
Happy Birthday Oh Sehun
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น