ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : DAD :: 12
ตึ้ง!
'ฝันดีนะครับเซฮุน :)'
'เช่นกันฮะพี่อี้ชิง ^^'
'คราวนี้ไปนอนจริงๆ ได้แล้วนะ!'
'รู้แล้วคร้าบบบ ^[++++]^'
'แล้วเจอกันพรุงนี้นะครับ ^^'
'ฮะ ^___^'
'บายย~~'
'=3= ><'
อา... คุยกับพี่อี้ชิงแล้วมีความสุขชะมัดเลย
เหมือนฝันไปเลยอ่ะ ><
ได้คุยกับพี่อี้ชิง ได้กลับบ้านด้วยกัน ได้อยู้ใกล้ๆ โอ้ยยย ฟินนน ><!!!
เราสองคนซ้อมบาสกันถึงสองทุ่ม
ตอนแรก พี่อี้ชิงนั่งคอยเป็นเพื่อนผม แต่ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครออกมารับผมกลับบ้านเลย พี่อี้ชิงก็เลยชวนผมไปหาอะไรทาน แล้วบอกว่าจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเป็นเพื่อน
แล้วพี่เค้าก็ทำอย่างงั้นจริงๆ
ผมกับพี่อี้ชิงทานก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน แล้วพี่อี้ชิงก็นั่งแท็กซี่มากับผมจนถึงคอนโด
ทั้งๆ ที่หอพักของพี่อี้ชิงอยู่ใกล้กับโรงเรียนแท้ๆ แต่พี่อี้ชิงก็ยังมาส่งผม เหตุผลเพราะเป็นห่วง ไม่อยากให้เด็กน้อยน่ารักๆ อย่างผมต้องกลับบ้านคนเดียว มันอันตราย~~
อ่า... ผมนี่ก็มโนเก่งเหมือนกันนะเนี่ย -///-
หลังจากนั้น ผมก็รีบขึ้นห้อง แล้วก็รีบอาบน้ำ แล้วก็รวบรวมความกล้า ทักแชทพี่อี้ชิงไป เพราะว่าผมอยากคุยกับพี่อี้ชิงต่อ
ตอนแรก ผมนึกว่าพี่อี้ชิงจะไม่ตอบแชทผมซะอีก เพราะว่าผมทักพี่เค้าไปนานมากกกก กว่าพี่เค้าจะตอบ
พอพี่เค้าตอบแชทกลับมาเท่านั้นแหละ... ผมก็รัวแชทใส่พี่เค้าทันที จากนั้นก็ชวนพี่เค้าคุยนู่นนี่นั่นไปทั่ว
จริงๆ แล้ว เมื่อกี้ ผมยังไม่อยากหยุดเลยด้วยซ้ำ ผมยังอยากคุยกับพี่อี้ชิงต่ออีก เพราะว่าพี่อี้ชิงเป็นคนคุยสนุกมากกก ได้คุยด้วยแล้วรู้สึกดีจริงๆ
แต่ถ้าผมยังไม่หยุดนะ มีหวัง พี่อี้ชิงได้รำคาญจนเลิกคุยกับผมแน่ๆ
แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ผมก็เริ่มง่วงแล้วด้วย
ที่จริง ผมคิดว่าจะรอป๊ากลับมาก่อน เพราะพี่ชานยอลบอกว่าป๊าออกไปหาพี่แบคฮยอน
สงสัยไปปรับความเข้ากันใจกันหละมั้ง...
ไม่รู้สิ แต่ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะ...
อ่า.. แต่ตอนนี้ผมง่วงแล้วอ่ะ ก็เลยว่าจะนอนก่อน
อืม... งั้นผมนอนเลยก็แล้วกันนะ บายย~~
++ CUT ++
ลิงค์ฉากตัดอยู่ที่ไบโอทวิตไรท์เน้อ @bkWuPCy
ก๊อกๆๆ
หืม? ใครมาเคาะประตูแต่เช้าเนี่ย
เจสสิก้าลุกขึ้นมาจากที่นอนแล้วเดินออกมาเปิดประตู
"ม๊า.."
"เซฮุน!" เจสสิก้ามองลูกชายของตนเองด้วยคนตกใจ ร่างกายของเซฮุนมีแต่รอยจ้ำแดงเต็มไม่หมด ใบหน้าเต็มใบด้วยน้ำตา
"ม๊า.. ฮึก..."
"เซฮุน.." เจสสิก้าดึงเซฮุนเข้ามากอดด้วยความทะนุถนอม มือเรียวยกขึ้นลูบหัวเพื่อปลอบประโลม
เจสสิก้าเอื้อมมือไปปิดประตู แล้วพาเซฮุนมานั่งที่โซฟา
"อย่าร้องนะคนดี" เจสสิก้าเช็ดน้ำให้เซฮุนพลางพูดปลอบให้หยุดร้องไห้
"..."
"เกิดอะไรขึ้น บอกแม่มาซิ" แม้จะรู้อยู่แล้วว่ารอยพวกนั้นมันคืออะไร แต่เพื่อความแน่ใจ จึงถามออกไปแบบนั้น เผื่อว่าบางที มันอาจจะไม่ใช่...
"ม๊าฮะ... ผมถึงข่มขืน.." น้ำตาของเซฮุนไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด เมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายเมื่อคืนที่ขาเจอมา
ไม่ต่างอะไรกับเจสสิก้า แม้จะไม่มีน้ำตา แต่หัวใจข้างในมันก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ทำไมเซฮุนต้องมาเจอกับเรื่องร.ะยำแบบนี้ด้วย
"ใครทำ" เธอเอ่ยถามเพียงสั้นๆ
"ป๊า..."
"..."
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้หละฮะ..."
"..."
"ป๊าเป็นพ่อของผม..." รู้ดีว่าไม่ใช่ แต่ปากก็ยังพูดออกไปแบบนั้น
"ผู้ชายคนนั้นเค้าไม่ใช่พ่อของลูกหรอก" เจสสิก้าดึงเซฮุนเข้ามากอดอีกครั้ง
"เลิกเรียกอี้ฝานว่าป๊า"
"..."
"แล้วก็เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้ว รู้มั้ย"
"ม๊า.." เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ หัวใจของเขาเต้นแรงไปหมด ใบหน้าเริ่มแดงขึ้น อะไรหลายๆ อย่างไหลเข้ามามาในความคิดเต็มไปหมด
"ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะทำข้าวต้มไว้ให้ ทานเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนด้วยนะ ห้ามคิดฟุ้งซ่าน เข้าใจมั้ย :)" เจสสิก้าพูดไปยิ้มไป
"ม๊ารังเกียจผมหรอฮะ..." เซฮุนเอ่ยถามเสียงเบา
"จะรังเกียจได้ยังไง นายเป็นลูกของชั้นนะ!"
"ก็ม๊าไล่ให้ผมไปอาบน้ำอ่ะ" เสียงของเซฮุนดูสดใสดีขึ้นเล็กน้อย
"แล้วนายจะอยู่อย่างงี้รึไงห้ะ? ดูก็รู้เลยว่าไม่ได้อาบน้ำมา"
"งื้ออ" เซฮุนแกล้งเข้าไปกอดเจสสิก้า
"หยี๋~ ไม่ต้องมากอดเลยนะ!" เจสสิก้าลุกขึ้น แล้วประคองเซฮุนให้ลุกขึ้นด้วย
"ไปอาบน้ำได้แล้ว เจ้าเด็กดื้อ"
"ฮะม๊า"
"ห้ามคิดฟุ้งซ่านด้วยนะ!"
"รับทราบแล้วฮะ ออมม่าา~~"
"ยิ้มให้ดูก่อน"
"^^" เจสสิก้าหยิกแก้มของเซฮุนแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องครัว
"อ้อ!" เจสสิก้าเดินกลับออกมาแล้วเดินเข้าไปหาเซฮุน
"มีอะไรหรอฮะ?"
"แม่ว่าจะกลับอเมริกาน่ะ"
"ทำไมหละฮะ?"
"ไม่รู้สิ เบื่อเกาหลีแล้วอ่ะ ผู้ชายหล่อๆ ก็ไม่ค่อยจะมี"
"ผมไงฮะ!"
"นายเป็นลูกชั้นนะเซฮุน!!" เจสสิก้าตีเซฮุนเบาๆ
"งื้ออ ถ้าม๊าไป ผมก็คิดถึงม๊าแย่น่ะสิ TT^TT"
"ก็ไปด้วยกันสิ :)" เจสสิก้ายิ้มอย่างมีลับลมคมใน
"..."
"ไปด้วยกันน้าา"
"แล้วเรื่องเรียนของผมหละฮะ..."
"ก็ลาออกจากที่นี่ แล้วไปเรียนต่อที่นู่นไง ไม่เห็นจะยาก"
"..."
"ไปกับแม่นะ..."
"ก็ได้ฮะ ^^"
"เย่! สิก้ารักฮุนนี่ที่สุดในโลกเลยย ><" เจสสิก้าตะโดนออกมาด้วยความดีใจ ทำให้เซฮุนเผลอยิ้มกับความน่ารักของผู้เป็นแม่
เซฮุนรู้สึกดีขึ้นมาก เจสสิก้าน่ารักที่สุดในโลกเลย
ขอบคุณนะฮะ ม๊า ^^
-- DAD --
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆๆ
อี้ฝานค่อยๆ ลืมตาขึ้น พิษไข้เริ่มบรรเทาลง แต่ยังคงปวดหัวอยู่
ก๊อกๆๆๆๆๆ
ใครวะ?
อี้ฝานดึงผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อพบว่าตนเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
อะไรวะเนี่ย?
ดวงตาคมกวาดมองไปรอบห้อง แล้วก็พบกับเสื้อผ้าของตนที่กระจัดกระจายอยู่คนละทิศละทาง
เหตุการณ์เมื่อคืนเริ่มไหลเข้ามาในหัวสมอง
เซฮุน...
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
"จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" อี้ฝานตะโกนออกไปแล้วรีบจัดการใส่เสื้อผ้า
กึก
"เจสสิก้า"
"ไงคริส~~" เจสสิก้าทักทายอย่างอารมณ์ดี แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น
"เข้ามาข้างในก่อนสิ"
"ก็ดีนะ :)" เจสสิก้าเดินเข้ามาข้างในแล้วเอ่ยขึ้น
"มีระเบียบดีเหมือนกันนี่"
"ขอบคุณ"
"ก็นึกว่าข้าวของมันจะกระจัดกระจายไปทั่วซะอีก" คำพูดของเจสสิก้าทำให้อี้ฝานฉุกคิดขึ้น ใช่... เมื่อคืนนี้เขาเมามาก เดินชนข้าวของไปทั่ว แล้วทำไมตอนนี้มันถึงได้กลับไปอยู่เหมือนเดิมแบบนี้หละ?
เซฮุนเป็นคนทำหรอ...
อี้ฝานมองหน้าเจสสิก้า เจสสิก้าเองก็มองมาที่เขาด้วยสายตาที่รู้ทัน
"มีเซ้นส์รึไงห้ะ ถึงไเ้รุ้ดีไปซะทุกเรื่องน่ะ"
"คนฉลาดๆ น่ะ แค่มองนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ใช้ความคิดอีกซักนิด ก็ทำให้รู้ทุกอย่างแล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งเซ้นส์หรอก :)"
"ค่ะ เจ๊สิก้าคนเก่งง"
"ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย"
"เจ๊!"
"ตุ๊ดอู๋ ณ แวนคูเวอร์" เจสสิก้ายังคงล้อเลียนอี้ฝานอยู่อย่างนั้น
"นี่! ยัยเจ๊ เงียบไปเลยนะ!"
"ก็ได้"
"แล้วนี่มาทำเนี่ย"
"ก็ถ้าเซฮุนไม่ไปหาชั้นตั้งแต่เช้าด้วยสภาพที่ยุ่งเหยิง เนื้อตัวมีแต่รอยจ้ำแดง แล้วก็ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาเนี่ย ชั้นก็คงไม่มาหรอก" เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เหมือนกับสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องธรรมดาๆ
"เซฮุน.. ไปหาเจ๊หรอ..?" ผิดกับอี้ฝาน ที่พูดด้วยเสียงที่ติดขัดและรู้สึกผิด
"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเซฮุนไม่ไปหาชั้น แล้วเค้าจะไปหาใครหละ"
"..."
"หรือนายคิดว่าเซฮุนจะอยู่กับคนที่ข่มขืนเค้าอย่างนาย" เธอยังคงพูดด้วยเสียงธรรมดาเช่นเดิม ไม่ได้กระแทกเสียงหรืออย่างไร
"เจสสิก้า..."
"หืม?"
"ผม... ผมไม่ได้ตั้งใจ... ผมขอโทษ" อี้ฝานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รุ้สึกผิด แล้วเจสสิก้าเองก็รู้สึกถึงมัน
"ไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ทำคิสมาร์กไว้เต็มตัวเซฮุนเลยเนี่ยนะ"
"..."
"โกหกไม่เนียนเอาซะเลยนะ"
"..." อี้ฝานเงียบไป เจสสิก้าจึงพูดสิ่งที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมาที่นี่
"นี่คริส อีกสามวันชั้นจะกลับอเมริกาหละ"
"ทำไมถึงกลับ"
"เบื่อเกาหลี"
"แล้วจะกลับมาอีกรึเปล่า"
"คงไม่ แต่ถึงกลับ ก็คงจะนานๆ ที เว้นแต่ว่าชั้นจะเบื่ออเมริกาเหมือนกับที่ชั้นเบื่อเกาหลี" เจสสิก้าตอบไปตามความจริง
"อีกนานสินะ"
"แน่นอน 555 อ้อ เซฮุนก็ไปกับชั้นด้วยนะ" อี้ฝานเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินประโยคหลัง
"ห้ะ..."
"จะห้ะทำไม หูไม่ดูรึไงง" เจสสิก้าขยับเข้ามาแล้วยกมือขึ้นบิดหูอี้ฝานเล่น
"มันไม่แรงไปหน่อยหรอ?" อี้ฝานไม่ได้หมายถึงแรงที่เจสสิก้าบิดหูของเขา แต่เขาหมายถึงบทลงโทษที่เขากำลังเจออยู่
อี้ฝานพอจะเดาออก ว่าเจสสิก้าต้องการจะลงโทษที่เขาทำไม่ดีกับเซฮุน
"ไม่หรอก :)"
"..."
"อ้อ ช่วยเก็บข้าวของของเซฮุนให้ทีนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะมาเอา เพราะชั้นคิดว่า เซฮุนคงไม่มาที่นี่อีกแน่ๆ"
"..."
"อย่านั่งคอตกแบบนั้นสิคริสส"
"ฮึก..." อี้ฝานพยายามเก็บเสียง ไม่ให้เจสสิก้ารู้ว่าเขากำลังร้องไห้ แต่มีหรือว่าเจสสิก้าจะไม่รู้
"อย่าร้องนะคนดี" มือเรียวเชยคางของอี้ฝานขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้ราวกับว่าอี้ฝานเป็นลูกชายอีกคน
อี้ฝานพยายามหยุด แต่เขาทำไม่ได้ หัวใจมันเจ็บปวดเต็มที จึงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างนั้น
"นายโตแล้วนะคริส"
"..." อี้ฝานเงยหน้าขึ้นมองเจสสิก้า
"ทำตามใจตัวเองได้แล้ว เลิกคิดนู่นคิดนี่ซักที"
"เจ๊หมายถึงอะไร"
"เซฮุนไม่ใช่ลูกของนาย เด็กคนนั้นเป็นลูกของชั้นคนเดียว เข้าใจตรงกันนะ :)"
"ตอบไม่ตรงคำถามนี่"
"บายย" เจสสิก้าหอมแก้มคริสแล้วเดินออกจากห้องไป
ความจริงแล้ว อี้ฝานพอจะเข้าใจว่าเจสสิก้าต้องการสื่ออะไร เพียงแต่เขารู้ว่าจะต้องทำยังไงเท่านั้น
ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าเจสสิก้าฉลาดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้รู้ทันไปซะทุกอย่าง
อี้ฝานเองก็ไม่ได้น้อยกว่าเจสสิก้าไปเท่าไหร่หรอก เขาเองก็พอจะรู้อะไรหลายๆ อย่างอยู่เหมือนกัน
แต่สิ่งเดียวที่ตอนนี้เขาไม่รู้เลยก็คือ เจสสิก้าจะกลับอเมริกาจริงรึเปล่า เธอจะพาเซฮุนไปด้วยจริงมั้ย แล้วเขาจะได้เจอกับเซฮุนเหมือนไหร่
หรือว่า เขาจะไม่ได้เจอเซฮุนอีกเลย...
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะการกระทำโง่ๆ ของเขาเอง
เขามันโง่ โง่ที่ไมรู้ใจตัวเอง โง่ที่ทำร้ายเซฮุน โง่โง่โง่โง่โง่
น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
อี้ฝานล้มตัวลงไปนอนกับโซฟา สายตาของเขาไปหยุดที่รูปของเซฮุนที่ตั้งอยู่ข้างทีวี
ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งมองยิ่งรู้สึกผิด
อยากดึงเซฮุนเข้ามากอด อยากเช็ดน้ำตาให้ อยากขอโทษ
แต่ก็ทำไม่ได้...
ดวงตาคมยังคงมองรูปของเซฮุนอยู่อย่างนั้น แล้วเอ่ยคำขอโทษออกมา
คำขอโทษที่คงไม่มีใครได้ยิน
นอกจากตัวเขาเอง
"เซฮุน... พี่ขอโทษ"
_____________________________________________________________________________________
อัพแชป 12 แล้วจย้าา
มาพร้อมกับเอ็นซีกากๆ -...-
ถ้าอ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วยเน้ออ -/\-
แชปหน้าจะจบละ(?) ฝากติดตามต่อจนจบด้วยนะ งิงิ
ไปละ บายยย =3=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น