[EXO] Dad (KrisHun ft.EXO)

ลำดับตอนที่ #12 : DAD :: 11

 

       "เซฮุนนี่"

       "ฮะ"

       "ตั้งใจเรียนนะ ^[++++]^"

       "ฮะ"

       "งั้น พี่ไปก่อนนะ"

       "ฮะ"

       "บ้ายบายย~~"

       "ด..เดี๋ยวฮะ!"

       "หืม? มีอะไรหรอ?"

       "คือ..."

       "??"

       "พี่ชานยอลฮะ ฝากดูป๊าให้ด้วยนะฮะ..."

       "ได้สิ :)"

       "..."

       "อย่ากังวลไปเลยน่าา ฮุนนี่ พี่สัญญาเลยว่าจะดูแลไอ้เฮียอย่างดี"

       "ฮะ...ขอบคุณฮะ.. ^^"


          
     

     ผมรีบสาวเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียนโดยเร็ว เพราะนี่มันค่อนข้างสายมากแล้ว

     เมื่อคืนนี้ผมกับพี่จงแดนอนค้างที่บ้านพี่ชานยอล และเช้านี้พี่ชานยอลก็เป็นคนมาส่งผมที่โรงเรียน

     ก็พี่ชานยอลน่ะสิ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้เอาซะเลย ผมกับพี่จงแดจึงตัดสินใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ชานยอล ส่วนป๊าก็กลับไปนอนที่คอนโดตามปกติ

     กว่าจะทำให้พี่ชานยอลหยุดร้องไห้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว แต่ว่าตอนนี้เจ้าด๊อบบี้ที่แสนร่าเริงคนเดิมของผมมันกลับมาแล้ว พี่ชานยอลกลับมายิ้มให้กับผมและทุกคนเหมือนเดิมแล้ว นั่นเป็นอะไรที่ดีมากเลยนะ เหมือนกับว่าโลกทั้งใบมันสดใสขึ้นกว่าเดิม


       .......


     ต่างกับป๊า ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง...







       "เชี่ยฮุน!" เทา

       "มาแล้วหรอวะ" จงอิน

       "สัส กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว" ไอ้เทา

       "ทำไมวันนี้มึงมาสายจังวะ" ไอ้จงอิน

       "@$*(&^%#"

       "@#$%)&%)_/**--!!#"


       บลาบลาบลา~~~~~~




     หนวกหูโว้ยยยย


     กะอีแค่ผมมาโรงเรียนสายแค่นี้ ทำไมมันสองตัวจะต้องรัวสารพัดคำถามใส่ผมด้วยเนี่ย

     ดู ดูมันสองคน เล่นรัวคำถามใส่ผมไม่หยุดอย่างงี้ แล้วใครมันจะไปตอบทันวะ แล้วถ้าผมไม่ตอบ มันสองตัวก็ต้องถามอีกว่าทำไมผมถึงไม่ตอบ



       "เป็นใบ้ไปแล้วหรอมึง ทำไมไม่ตอบ?!"



     นั่นไง ผมคิดผิดซะที่ไหนกัน

     ฮึ่ยย -*-!!!



       "ก็ดูมึงสองตัวเล่นรัวคำถามใส่กูไม่หยุดอย่างงี้ ใครมันจะไปตอบพวกมึงทันวะ"

       "เออ ช่างแม่.งเหอะ กูไม่อยากรู้ละ"

       "ไปเข้าแถวกันเถอะมึง"



     แล้วมันสองตัวก็จัดการลากผมไปที่ลานที่ใช้สำหรับเข้าแถวตอนเช้า





       "ไอ้ฮุน มึงฝึกบาสไปถึงไหนแล้ววะ?" เรื่องบาสอีกแล้วหรอ.. เฮ้อ...

       "ยังไม่ถึงไหนเลยว่ะ มึงสองคนอ่ะ"

       "กูสองคนได้อาจารย์ละ" หือ? เร็วจัง

       "ใครวะ?"

       "ไอ้เทา" จงอิน

       "ไอ้จงอิน" เทา

       "ห้ะ? มึงสองคนจะฝึกกันเอง" เออ แม่.งคิดได้

       "แน่นอน พวกกูสองคนมันระดับเซียนอยู่แล้ว :)" เหอะ... ผมหละหมั่นไส้ไอ้พวกคนเก่งจริงงง

       "จ้าา พ่อคนเก่งงงง"

       "แล้วมึงอ่ะ สนใจให้กูหาอาจารย์มาสอนให้ป่าวว"

       "ไม่อ่ะ กูมีแล้ว"

       "มึงแน่ใจ?"

       "แน่นอน"

       "อืมม เอาไว้มึงเจออาจารย์เค้าก่อนดีกว่า แล้วมึงจะไม่มีทางปฏิเสธ หึหึ" หึพ่องงงส์ เล่นอะไรของมันวะเนี่ย เอาอาจารย์บ้าบอที่ไหนมาให้ผมอีกหละ

       "เอออ"




     เฮ้ออ พูดถึงบาสแล้วก็นึกถึงป๊า ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างน้าา นอนตื่นรึยังก็ไม่รู้ ยิ่งขี้เซาอยู่ด้วย

     คิดถึงป๊าจัง...

 

 

-- DAD --

 

     เอี๊ยดดด

     กึกๆ

     
     เสียงของล้อรถที่สีกับพื้นถนนเมื้อสักครู่ทำให้ผมกลายเป็นจุดสนใจของคนในบริเวณนี้เป็นอยากมาก

     ผมก้าวลงมาจากรถแล้วเดินตรงไปที่คณะ แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน



       "ชานยอล!"

       "อ้าว ไอ้จงแด" เป็นจงแดที่เรียกตะโกนเรียกผม

       "มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้จงแด" 

       "ซักพักแล้วว่ะ" 

       "งั้นก็เเปลว่า กูไม่ได้มาสาย"

       "ไม่สายพ่องง นี่มันจะสองโมงแล้วโว้ยยย"

       "อ้าวหรอ งั้นกูก็ทำให้เซฮุนไปโรงเรียนสายอ่ะดิ" 

       "เออ"



     เมื่อคืนนี้จงแดกับเซฮุนนอนค้างที่บ้านผม แล้วผมก็เลยรับหน้าที่มาส่งเซฮุนที่โรงเรียน ส่วนจงแดไม่ได้มาส่งเซฮุนกับผมด้วย จึงทำให้มันมาถึงมหาลัยก่อนผม



       "เฮียอ่ะ?" ผมถามจงแดเพราะคิดว่าผ่านนี้เฮียมันคงจะมาถึงมหาลัยแล้ว แต่...

       "ยังไม่มาเลยว่ะ" ผมคิดผิด...

       "ไปไหนของมันวะ อย่าบอกนะว่าป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอ่ะ"

       "มันก็เป็นไปได้นะ" เหอะๆ ไม่อ่ะ ถึงมันจะขี้เซา แต่มันก็ไม่น่าจะตื่นสายขนาดนี้นิ่ เป็นอะไรไปรึเปล่าวะเนี่ย

       "จะว่าอยู่กับแบคฮยอนก็ไม่ใช่ เพราะเมื่อกี้แบคฮยอนก็เพิ่งมาถามหากับกูอยู่" 

       "..." ผมเงียบไป เมื่อได้ยินชื่อของแบคฮยอน ... เฮ้อ..

       "ให้ตายสิ"

       "อะไรของมึงวะไอ้หยอย" 

       "ป่าวๆ ไม่มีไร ไปคณะกันเถอะ" ผมตั้งแต่จะลากจงแดเพื่อจะเดินไปที่คณะ แต่มันก็รั้งผมเอาไว้อีก

       "เดี๋ยวๆ แล้วเฮียอ่ะ" 

       "เดี๋ยวมันก็คงมาเองหละมั้ง" ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ...



   
     เอี๊ยดดดด


     หืออ?  ไรอ่ะ??



     ผมกับจงแด ไม่สิ ทุกคนในบริเวณนี้ต่างพากันหันไปมองที่รถเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่นี้

     เจ้าของรถคนนั้นก็คือ...



       "เฮีย!!" มันมาแล้วโว้ยยยยย 


     ผมกับจงแดรีบวิ่งเข้าไปหามันทันที


       "โผล่หัวมาได้แล้วหรอวะมึง" เป็นผมที่อาศัยความเร็วชิงพูดตัดหน้าจงแด ทำให้จงแดหันมาขมวดคิ้วใส่ผม

       "นั่นดิ ทำไมวันนี้มาสายวะ" จงแดหันกลับไปถามเฮีย

       "กูตื่นสายว่ะ" เฮียตอบสั้นๆ แล้วเดินนำหน้าผมกับจงแดไป

       "เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิวะ" ผมรีบก้าวเข้าไปขว้าแขนของเฮียไว้ สิ่งที่ผมรับรู้ได้ก็คือ ตัวของมันร้อนมาก ไอ้เฮียมันต้องไม่สบายแน่ๆเลย

       "เฮีย มึงไม่สบายหรอวะ?" ผมถามออกไป

       "กูสบายดี" แน่ะ ยังจะมาโกหกอีก

       "สบายดีบ้านป้ามึงเดะ ตัวร้อนจี๋อย่างกับโดนลวกมางี้อ่ะ" ไอ้จงแดพูดขึ้นหลังจากที่มันได้เข้ามาจับเนื้อตัวของเฮีย

       "กูไหว พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก"

       "..." ทั้งผมและจงแดต่างเงียบ จะไม่ให้ห่วงได้ไงวะ พี่ชายสุดที่รักไม่สบายเลยนะเว่ยย

       "จุนมยอนกับมินซอกหละ?"

       "อยู่ที่ตึกแล้วมั้ง" จงแดตอบ

       "งั้นก็ไปกันเถอะ"


     แล้วไอ้คนป่วยมันลากผมกับจงแดเข้าตึก

     จบ... 




 

-- DAD --

 

 



             กริ้งงงงงง

 
     เมื่อเสียงออดดังขึ้น นั่นแปลว่ากลับบ้านได้

     เพราะฉนั้น กลับบ้านกันเถิดชาวเรา~~

     ย๊าาาาส์! วันนี้มันบ้าชัดๆ เพราะผมเอาแต่นั่งเหม่อ คิดถึงป๊า คิดนู่นนี่นั่น ทำผมเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลย งงไปหมด

     ผมเอาแต่ท่องคำว่า 'กลับบ้าน' 'กลับบ้าน' 'กลับบ้าน' ผมท่องมันเป็นล้านๆ ครั้ง

     ผมคิดถึงป๊าาา ผมอยากกลับบ้านนน

     เพราะงั้น ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน บายยย



       "ไอ้ฮุนนนนนน!!!!" แว๊กกกกส์ ใครเรียกฟะ!

       "มึงจะรีบไปไหนเนี่ยย" 

       "ไอ้เทา ไอ้จงอิน มึงสองตัวอีกแล้ว!" เชี่ย คนจะรีบกลับบ้าน จะมาเรียกทำมายยยย

       "กูก็จะรีบกลับบ้านไง กูไปก่อนนะ บายย" ผมมพูดออกไปด้วยความเร็วแล้วรีบสาวท้าวออกไปทันที

       "ม่ายย มึต้องอยู่ซ้อมบาสสสส"

       "ห้ะ!" ผมหยุดแล้วหันมาหามันสองคนโดยอัตโนมัติ  ซ้อมบาสบ้าบออะไรของพวกมัน ไม่อาววว

       "มึงได้ยินที่ไอ้เทาพูดถูกแล้ว วันนี้ มึง ต้อง อยู่ ซ้อม บาส ว่ะฮ่ะฮ่าาาา"

       "ขำมากมั้ยไอ้จงอินน" ผมตบหัวไอ้จงอินไปหนึ่งที ข้อหาที่หัวเราะกวนประสาท

       "พวกมึง วันนี้กูต้องรีบกลับบ้านจริงๆ ไว้วันอื่นนะ เคๆ" ผมพูดเองเออเองแล้วตั้งท่าจะเดินออกมา แต่ก็โดนไอ้จงอินดึงกระเป๋าเอาไว้เสียก่อน

       "ไม่ได้ ต้องวันนี้ กูนัดอาจารย์เค้าไว้แล้ว" พ่องงงงส์ ทำไมไม่ปรึกษากูก่อนนัดหละวะะะ

       "มึงก็ยกเลิกดิ" ผมพูดออกไปอย่างมักง่าย

       "เอางี้นะ มึงเสียเวลาซัก 2-3 นาที ไปเบิ่งหน้าอาจารย์กับพวกกูก่อน แล้วค่อยว่ากันใหม่ ว่ามึงจะไปหรือมึงจะอยู่ เคป้ะ?" 



     ผมมองหน้าไอ้เทาอย่างครุ่นคิด มันสองคนต้องมีแผนอะไรแน่ๆ แล้วไอ้อาจารย์ที่มันสองคนพูดถึงก็ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน มันสองคนถึงกล้าพูดแบบนั้น 

     ...ก็ได้วะ แค่ 2-3 นาที ไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอก



       "ก็ได้" 


     ผมเดินตามพวกมันมาที่สนามบาส แล้วก็พบกับใครบางคนที่กำลังพยายามชู้ตลูกบาสเข้าห่วงอยู่


       "ไอ้นั่นหรอวะ อาจารย์ของพวกมึง" ผมชี้ไปที่คนที่อยู่ในสนามบาส

       "ป่าว" 

       "อ้าว?"

       "พี่คนนั้นเค้าไม่ใช่อาจารย์กู" จงอินพูด

       "แต่เป็นอาจารย์มึง" เทาพูดต่อ

       "พี่อี้ชิง หวัดดีครับ!" จงอินพูด


     ฮ..เฮ้ย! อะไรนะ! พ...พี่อี้ชิงงั้นหรอ!?
  

       "มากันแล้วหรอ" เหยดดดด พี่อี้ชิงของน้องฮุนจริงๆ ด้วย งื้อออ >___<

       "ฮะ!  ... ไงไอ้ฮุน มึงยังจะกลับบ้านอยู่ป้ะ?" จงอินตะโกนตอบพี่อี้ชิงแล้วหันมากระซิบข้างหูผม 

       "กูกลับแม่.งก็โครตโง่แล้วเว่ย"

       "มานี่สิ ^^" พี่อี้ชิงกวักมือเรียกพวกเราสามคน แต่กลับมีแค่ผมที่พุ่งตัวออกไป


     ความจริงก็คือ ผมโดนไอ้สองตัวข้างหลังผลักมา -...- 

     บ้าจริง นี่ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลยนะ ><

 
       "เข้ามาใกล้ๆ ก็ได้ครับ พี่ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซักหน่อย :)" รู้ครับว่าพี่ไม่น่ากลัว แต่ประเด็นคือผมเขินอ่ะ! จะได้ใกล้ชิดกับไอดอลขวัญใจแบบสองต่อสองเลยนะเว่ยย 
 
     ผมรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปสวัสดีพี่อี้ชิง


       "สวัสดีฮะพี่อี้ชิง" พร้อมกับโค้ง 360 องศาให้พี่อี้ชิงด้วย

       "สวัสดีครับน้องเซฮุน" พี่อี้ชิงพูดแล้วโค้งให้กับผมเช่นกัน

       "จงอินกับเทาบอกว่าเซฮุนอยากเข้าชมรมบาส แต่ยังหาอาจารย์สอนให้ไม่ได้ ใช่มั้ยครับ?" โอ้ยย พี่อี้ชิงยิ้มให้ผมอ่ะ เขินน หน่องฮุนจิละลายเป็นไอศครีมแล้ววว >////< 
 
       "ฮ..ฮะ ><" ผมต้องกำลังหน้าแดงอยู่แน่เลยอ่ะ งื้ออ อายพี่อี้ชิง

       "งั้น พี่จะเป็นอาจารย์ให้น้องเซฮุนเอง โอเคมั้ยครับ? ^^" ไม่โอเคก็บ้าแล้วโว้ยยยย

       "โอเคฮะ อาจารย์อี้ชิง! ><" กรี้ดดด เขินเว้ย เขินนน

       "งั้น.. เรามาเริ่มกันเลย" พี่อี้ชิงเดินกลับไปหยิบลูกบาสที่วางอยู่บนพื้น ส่วนผมก็ยังยืนเขินอยู่ที่เดิม ทำให้พี่อี้ชิงต้องเดินเข้ามาจูงมือผมเข้าไปเพื่อทำการซ้อม


     จูงมืออ่ะ จูงมือ!! โอ้ยยย นี่มันฝันชัดๆ >___<


       "ผมฝากด้วยนะฮะพี่" ไอ้เทา

       "กูไปละนะไอ้ฮุน" ไอ้จงอิน

       "บายยยย" ไอ้เทา+ไอ้จงอิน


     แล้วมันสองคนก็เดินออกไป

     ส่วนผมก็อยู่กับพี่อี้ชิงเพื่อซ้อมบาส

     อาา มีความสุขจัง ได้อยู่กับไอดอลที่ผมปลื้มมาตลอด 4 ปี แถมวันนี้พี่เค้ายังเป็นอาจารย์สอนผมเล่นบาสอีก ไม่มีอะไรจะสุขใจไปกว่านี้แล้ว ><

     เหมือนฝันเลยจริงๆ



     ตอนนี้ผมลืมเรื่องที่จะรีบกลับบ้านไปแล้ว

     ป่านนี้ป๊าก็คง... กลับถึงคอนโดแล้วมั้ง  

     แต่ก็แปลกแฮะ ทำไมไม่เห็นมีคนโทรหาผมเลย

     สงสัย ไอ้เทากับไอ้จงอินโทรไปบอกแล้วมั้ง

     เฮ้อ...

     ตั้งใจซ้อมบาสต่อดีกว่า :)


 

 

 

-- DAD --

       "แบค"

       "พี่อี้ฝาน มาถึงเร็วจังเลย ^^ นั่งก่อนสิฮะ"



     ตอนนี้ ผมอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งในย่านกังนัม

     อันที่จริง... ที่นี่ มันก็คือที่ประจำของผมกับพวกเพื่อนๆ แล้วก็แบคฮยอนนั่นแหละ


     เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว แบคฮยอนโทรมาหาผม แล้วนัดผมมาที่ผับนี่ บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย

     ผมจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกมา เผื่อเสร็จเร็ว จะได้ไปรับเซฮุนที่อยู่ซ้อมบาสที่โรงเรียนกลับคอนโดด้วย


     ผมนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแบคฮยอน ทำให้แบคฮยอนหน้าเสียไปนิดหน่อย

     คงคิดว่าพี่จะนั่งข้างนายเหมือนเดิมสินะ...



       "ดื่มอะไรก่อนมั้ยฮะ"

       "ไม่หละ รีบว่าเรื่องของนายมาเลยเถอะ"

       "พี่อี้ฝาน! ทำไมพี่ถึงเย็นชากับแบคแบบนี้ ทำไมพี่ถึงไม่เหมือนเดิม! เพราะไอ้เด็กบ้านั่นใช่มั้ย พี่ถึงเป็นแบบนี้อ่ะ!"

       "หยุดยุ่งกับเซฮุนซักทีได้มั้ยห้ะแบค!" ผมเริ่มจะทนไม่ไหวกับความงี่เง่าของแบคฮยอน ทำไมเค้าถึงงี่เง่าได้ขนาดนี้นะ อะไรที่รู้ว่าผมไม่ชอบก็ยังจะทำอีก ไม่น่ารักเอาซะเลย

       "ที่จริงแล้ว แบคตั้งใจนัดพี่มา ก็เพื่อที่จะขอโทษ เพื่อที่จะปรับความเข้าใจ แต่พี่ก็มาเย็นชาใส่แบคแบบนี้ แบคเสียความรู้สึกนะพีอี้ฝาน" แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ตาของเค้าเริ่มแดงก่ำ น้ำใสๆ เริ่มคลอที่ดวงตา


    เค้ากำลังจะร้องไห้... 


       "นายนัดพี่มาเพราะเรื่องแค่นี้น่ะหรอ"

       "พี่อี้ฝาน!"

   
     เพี๊ยะ!

     มือเรียวของแบคฮยอนฟาดลงมาตรงหน้าของผมอย่างแรง จนผมรู้สึกชาไปทั้งหน้า


       "แบคทนไม่ไหวแล้วนะ! ทำไมพี่ถึงกลายเป็นแบบนี้! พี่เปลี่ยนไป พี่ไม่เหมือนเดิม พี่ไม่สนใจแบค พี่ไม่ใส่ใจแบค! พี่ไม่ได้รักแบคแล้วใช่มั้ย! พี่รักไอ้เด็กนั่นแล้วใช่มั้ย! เพราะไอ้เด็กบ้านั่นใช่มั้ย!! ฮือออ ตอบแบคมาสิพี่อี้ฝาน! ตอบแบคมา!!!"


     แบคฮยอนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เค้าเข้ามาทุบผมอย่างแรง สภาพของเเบคฮยอนในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่ง


       "หยุดได้แล้วแบคฮยอน!" ผมผลักแบคฮยอนออกไปอย่างแรง จนทำให้เค้าล้มลงไปนั่งกับพื้น

       "หยุดโวยวายเหมือนหมาบ้าอาละวาดได้แล้ว! แล้วก็หยุดพูดถึงเซฮุนด้วย! นายเอาแต่ว่าพี่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ นายเคยดูตัวนายเองบ้างมั้ย!" ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ทั้งที่ลึกๆ แล้วผมก็อยากเข้าไปประคองเค้าให้ลุกขึ้นมา แต่ปากของผมมันก็ยังไม่หยุด มันยังคงพูดทุกๆ สิ่งที่ผมคิดออกไปอย่างนั้น

       "พี่ยอมรับ ว่าพี่อาจจะเป็นแฟนที่ไม่ดี ดูแลนายได้ไม่ดีพอ เพราะนี่มันเป็นครั้งแรก แต่พี่ก็พยายามทำให้มันดีที่สุดแล้ว พยายามหาเวลาไปเที่ยวกับนาย ไปนู่นไปนี่กับนาย แต่นายก็ควรจะเข้าใจพี่บ้าง ว่าพี่ไม่ได้มีแค่นาย พี่ยังต้องมีเวลาให้เพื่อน ให้น้อง ให้เซฮุน"

       "พี่มีเวลาให้ไอ้เด็กนั่นคนเดียวต่างหาก! เพราะว่าพี่รักมัน! พี่รักแค่มัน! พี่รักมันคนเดียว! พี่รักมันเดียว! พี่รักมันคนเดียว! พี่รักมั..." 

       "ใช่! พี่รักเซฮุน! และพี่ไม่ได้รักนาย!" 

       "พี่อี้ฝาน!!"

       "ใครมันจะไปรักนายลงห้ะ คนที่เห็นผู้ชายเป็นแค่ของเล่นน่ะ!" แบคฮยอนเบิกตากว้างทันทีเมื่อประโยคนี้ถูกผมพูดออกไป

       "อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ว่านายคบพี่เพราะอะไรน่ะ บยอน แบคฮยอน" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ทำให้แบคฮยอนปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

       "ใช่! แบคคบกับพี่เพราะอยากจะเอาชนะคนในมหาลัย แต่ตอนนี้แบครักพี่จริงๆ นะพี่อี้ฝาน แบครักพี่ ได้ยินมั้ย แบครักพี่!"

       "เก็บความรักที่เสแสร้งของนายไปเถอะ แบคฮยอน"
      

     แบคฮยอนเงียบไป เค้ามองผมด้วยสายตาที่เจ็บปวด


       "ในเมื่อพี่มองว่าความรักของแบคมันเสแสร้ง..."


       "..."


       "เราก็เลิกกันเถอะ พี่อี้ฝาน"



     แบคฮยอนคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปแล้วทิ้งผมเอาไว้คนเดียว


     ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้...

     ขอโทษนะ แบคฮยอน...





     แบคฮยอนวิ่งออกมาทั้งน้ำตา ความรู้สึกในตอนนี้ มันเจ็บปวดจนอธิบายออกมาเป็นพูดไม่ได้เลยจริงๆ

     ในช่วงเวลาที่เขาร้องไห้แบบนี้ เขานึกถึงคยองซู เพื่อนสนิทตัวเล็กของเขาที่คอยอยู่เคียงข้างเขาตลอด

     แบคฮยอนวิ่งมาถึงรถ เขากำลังปลดล็อคและกำลังจะเข้าไปข้างใน แต่กลับมีใครบางคนเข้ามาสวมกอดเขาจากด้านหลัง

     เขาคนนั้นเป็นผู้ชาย


     น่าแปลก

     แบคฮยอนตกใจที่มีคนมาทำอะไรแบบนี้ แต่เขากลับยืนนิ่งให้คนคนนั้นกอดเขาอยู่อย่างเดิม

     แบคฮยอนรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก



       "ร้องไห้หนักขนาดนี้ นายขับรถกลับหอเองไม่ไหวหรอก ให้ชั้นขับไปส่งนายดีกว่า" คนข้างหลังคลายอ้อมกอดแล้วบอกกับแบคฮยอน

       "อืม" แบคฮยอนยกมือข้นเช็ดคราบน้ำตาแล้วจึงตอบกลับไป เพราะเขาคิดว่าเขาคงขับรถกลับหอเองไม่ได้อย่างที่ผู้ชายคนนี้พูดจริงๆ แบคฮยอนต้องมัวแต่คิดฟุ้งซ่าน ไม่มีสติในการขับรถแน่ๆ

       "เดี๋ยวเปิดประตูให้" เขาวิ่งมาอีกฝั่งแล้วเปิดประตูให้แบคฮยอนเข้าไปนั่ง เมื่อเรียบร้อย เขาก็ออกรถทันที

       "สูงขึ้นรึเปล่าเนี่ย" แบคฮยอนเอ่ยถามออกไปเบาๆ เพื่อทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นตั้งแต่ที่รถวิ่งออกจากผับได้ซักพัก

       "แน่นอนสิ ตอนนี้ชั้นสูง 186 แล้ว มีแต่นายนั่นแหละ ที่ยังเตี้ยเหมือนเดิม 555555"

       "กวนประสาท"

       "สนุกดีออก 555555"

       "ไอ้บ้า"



     แบคฮยอนเผลอยิ้มไปกับความบ้าบอของคนข้างๆ

     เขาคนนี้ยังคงเหมือนเดิม

     ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย

     มีแต่แบคฮยอนเองที่เปลี่ยนไป

     .........



       "ขอบใจนะ ปาร์คชานยอล"


_____________________________________________________________________________________

อัพแชป 11 ครบร้อยเปอร์แล้วววว
ต้องขอโทษจริงๆนะ คือไรท์กะเปอร์เซ็นต์ผิดหมดเลยอ่ะ
ไรท์ก็เลยลบเปอร์เซ็นต์ทิ้งหมดเลย อย่าว่ากันเน้ออ
ตอนนี้มันอาจจะดูงงๆไปหน่อย ต้องขออภัยด้วย
อันที่จริงตอนนี้มันต้องมีพาร์ทคริสฮุนต่ออ่ะ
แต่คือไรท์กะเนื้อหาในตอนนี้ผิดทั้งหมด มันก็เลยไม่พอ
ก็เลยขอยกไปรวมกับตอนหน้า
เรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อจนจบด้วยนะคะ
คิมล็อครักรีดเดอร์ทุกคนนะ ด๊วบ =3=

© themy  butter