คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11 : กินอะไรอร่อยกว่าเค้ก (100%)
CHAPTER 11
เค้กจะอร่อยเสมอ เมื่อได้นั่งกินกับคุณ ..
แต่จะอร่อยน้อยลงทันที เมื่อเทียบกับคุณ : )
"..."
แก้วเซรามิคสีขาวลายคุณหมีใส่ผ้าพันคอสีแดง ภายในบรรจุนมอุ่นๆพร้อมเสิร์ฟให้คุณหนูตัวเล็ก ไม่ลืมที่จะหยิบช็อกโกแลตบาร์ในตู้เย็นที่ซื้อตุนเอาไว้เผื่อเด็กรักช็อกโกแลตว่าอาจจะหิวยามดึกเพราะพักหลังมานี้ น้องทำงานจนเลยเที่ยงคืนทุกวัน เช่นเดียวกับวันที่ออกไปเที่ยวกันข้างนอกอย่างวันนี้ ข้าวที่เพิ่งพาไปกินกันตอนเย็นคงจะย่อยหมดกระเพาะไปแล้ว
มือหนาข้างที่ว่างหมุนลูกบิดอันเย็นเฉียบเนื่องจากอุณหภูมิที่เย็นลง ภายในห้องนอนของเจ้าของกายสีน้ำผึ้ง มีเพียงแสงไฟจากหัวเตียง พาลให้คิ้วขมวดขึ้นบนใบหน้าหล่อได้รูป ก่อนจะเห็นก้อนผ้าห่มที่นอนอยู่บนเตียงของเขา คิมจงอินขึ้นมาช้าจนน้องอาบน้ำนอนไปก่อน หรือเจ้าตัวเล็กไปเพลียมาจากไหน เห็นแบบนั้นเลยวางแก้วนมกับขนมของโปรดไว้ที่โต๊ะตั้งโคมไฟข้างๆ
"ไปง่วงมาจากไหนเนี่ย"
หย่อนกายลงข้างเตียง พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูแบบทุกครั้ง ก่อนหน้านั้นยังงอแงตาใสใส่เขาโดยไม่มีท่าทีว่าจะง่วงเลยสักนิด ก็แค่นั่งพักอยู่ข้างล่างแล้วอุ่นนมให้ไม่ถึงยี่สิบนาที โอเซฮุน อาบน้ำได้อย่างรวดเร็วพร้อมหลับปุ๋ยไปขนาดนี้เชียวหรือ
"หืม.."
ทว่ายามเลื่อนมือไปหวังจะลูบผมน้องแล้วจูบหน้าผากให้หลับฝันดี ผ้าห่มที่ถูกเปิดออกกลับมีเพียงหมอนที่กองรวมกันให้ดูเหมือนว่ามีคนนอนอยู่ในนั้น วินาทีนั้นแหละ ที่คิมจงอินสำเหนียกตัวเองแล้วว่ายัยเด็กดื้อคงจะไม่หลับง่ายๆแบบที่คิดเอาไว้จริงๆ
"จะแกล้งกันเหรอไงครับน้องดื้อ?"
"..."
ไร้เสียงตอบรับ แต่ก็รู้ว่าคนตัวขาวคงแอบอยู่ที่ไหนสักที่ภายในห้องนี้ คิมจงอินไม่คิดจะเดินหา กะเอาว่าจะนั่งรอให้โผล่ออกมาเอง ไม่ก็เขานี่แหละ ที่จะเป็นฝ่ายแกล้งกลับ
"!!"
และยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นจากเตียง สิ่งมีชีวิตกับขนาดตัวที่จำได้ดีว่าเจ้าตัวนี้แหละที่เขาเพิ่งแบกขึ้นหลังพาเดินกลับบ้านมาด้วยกัน พุ่งเข้าใส่ทันทีแต่มาในสภาพที่ไม่เหมือนเดิม(?) ก็จะอะไรเสียอีก คิมจงอินจะไม่กลั้นขำขนาดนี้ถ้ารู้ว่าเด็กดื้อของเขาที่หายไป ลงทุนตัดถุงกระดาษให้เป็นรูใช้มอง แล้วดัดแปลงเป็นหน้ากากปีศาจพร้อมครอบหัวเอาไว้อย่างนั้น ส่งเสียงร้อง 'แฮ่~!' ใส่อย่างกับลูกแมวขู่ น่ากลัวมาก น่ากลัวจนอยากจะจับมาปราบให้เข็ดมันเสียเดี๋ยวนี้
"If you don't give me a treat, I'll give you a trick! : p" (ถ้าคุณไม่เลี้ยง ผมก็จะหลอก)
"Oh I see.." (งั้นเหรอครับ?) จงอินยิ้มมุมปาก
"Quickly! . _ ." (เร็วๆสิฮะ!)
"If I say trick? How do you trick me?" (ถ้าบอกว่าหลอก คุณผีจะหลอกผมยังไงครับ)
จงอินกอดอกมอง ยื่นหน้าไปถามใกล้ๆจนคุณผีน้อยกระพริบตาปริบๆสองสามครั้งภายในถุงกระดาษที่ดัดแปลงเป็นหน้ากากไปแล้วเรียบร้อย แต่ถึงอย่างนั้นโอเซฮุนก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามของตน
"I'll bite you!" (ผมจะกัดคุณ!)
"So trick me right now." (งั้นรีบหลอกมาตอนนี้เลยครับ)
"พี่ไคอ่า!"
แล้วสุดท้ายสุ้มเสียงเล็กที่เพิ่งขู่เขาก็งอแงใส่ทันทียามได้ยินประโยคกวนๆของคนพี่ จงอินหลุดขำจนยกมือมากุมท้องเพราะอดทนอดกลั้นกับความน่ารักปนตลกของน้องไม่ไหว ผีน้อยที่หลอกเขาเมื่อกี๊ก็ถอดหน้ากากออกมาทำหน้างอใส่ระดับสิบ โวยวายว่าทำไมถึงไม่ตกใจบ้างเลย ไม่กลัวเขาที่อุตส่าห์เตรียมแผนแกล้งคนพี่ก่อนจะขึ้นมาแทบตาย
"ใครเขาหลอกกันแบบนี้ครับน้องดื้อ น่ากลัวน้อยกว่าเด็กๆที่มาเคาะประตูขอขนมพี่ปีที่แล้วอีก"
"เซฮุนไม่เล่นด้วยแล้ว" :-(
"ว้า คุณผีงอนด้วย..ไม่อยากได้ขนมแล้วเหรอครับ?" อมยิ้มขำแล้วจับน้องมานั่งตัก กอดเอวง้อคนขี้งอน พร้อมหอมแก้มไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว คิดว่าจะขึ้นมาอาบน้ำแต่มัวมาแกล้งเลยยังอยู่ในชุดเดิมกันทั้งคู่
"ก็พี่ไคบอก trick" (. _ .)
หลุดขำเบาๆแล้วจุ้บจมูกไปอีกที ยกมือยอมแพ้ผีน้อย ก่อนจะเอื้อมไปหยิบช็อคโกแลตแท่งมาให้ พอได้ขนมที่ต้องการก็ทำหน้างอนน้อยลงมาหน่อย เซฮุนเก็บมันเอาไว้เพราะน้องบอกว่าจะกินพรุ่งนี้ คนเป็นพี่เลยหยิบแก้วนมส่งให้ดื่มแทน เดี๋ยวจะหมดอร่อยเพราะหายอุ่นกันพอดี
เซฮุนผอมจนใบหน้าเรียวเล็กตอบลงจนเหมือนว่ามีลักยิ้ม แถมน้องดัดฟันก็เลยทำให้หน้าเรียวยาวกว่าปกติ วันก่อนเจอร้านชานมไข่มุก ดูดน้ำจนหมดแล้วเหลือไข่มุกให้เขาพร้อมบอกว่า 'พี่ไคกินไข่มุกแทนเซฮุนหน่อย' เพราะเจ้าตัวเคี้ยวไม่ได้ มันจะติดเหล็กเจ้าปัญหา ยกมือขึ้นมาเกลี่ยแก้มใส มองคนตัวขาวกินนมเสียงดังอึกๆ นอกจากช็อกโกแลตเซฮุนคงจะชอบนมมากเหมือนกัน โดยเฉพาะหน้านมที่ลอยขึ้นมาให้น้องเคี้ยวแก้มตุ้ยๆนั่นแหละที่ชอบนัก
"พี่ไค ~ เซฮุนมีอะไรจะให้"
วางแก้วนมที่ดื่มหมดภายในเวลาอันรวดเร็วไว้ข้างๆ ลุกขึ้นยืนแล้วจับมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมาด้วยกัน จงอินก็ว่าตามน้อง ไม่นึกขัดและถามอะไร เพราะเดี๋ยวน้องก็คงจะเฉลยให้รู้เอง
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใบหน้าเปื้อนยิ้มของเซฮุนมันทำให้หัวใจของเขาพองโตเต้นถี่รัวกว่าเดิมจากที่เคยเป็น สิ่งแรกที่พอจะเดาได้ก็คือของที่น้องจะให้มันคงไม่ใหญ่ เซฮุนถึงได้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแบบนั้น ใช้เวลาไม่นานอะไรบางอย่างก็ถูกหยิบออกมา
"ฮาร์ททึ!"
แต่อะไรบางอย่างที่ว่านั้นคือการที่โอเซฮุนทำนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ไขว้กันเป็นรูปหัวใจแล้วยื่นมาตรงหน้าเขา จงอินหลุดขำทันทีกับมุกกวนๆของเด็กตัวแสบ ที่แท้ก็เตรียมจะแกล้งเขารอบสอง
“ยัยเจี๊ยบเอ้ย!” จงอินหัวเราะ
"ขอมือหน่อยสิครับ"
หากแต่โอเซฮุนไม่หยุดแค่นั้น คราวนี้คนพี่ก็ยอมทำตามเหมือนเดิม ยื่นมือไปหาน้องอยากจะรู้ว่าเด็กคนนี้จะมาไม้ไหน มือบางล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง ค้างไว้แบบนั้นนานกว่าปกติ และเจ้าของกายสีน้ำผึ้งก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงเพราะไม่อยากจะขัดในสิ่งที่น้องกำลังจะทำ เขาไม่รีบร้อน และต่อให้เซฮุนจะขอเวลาอีกสักหนึ่งชั่วโมง หรือทั้งคืน ก็จะยืนมองหน้าน้องอยู่แบบนี้นั่นแหละ
"..."
รู้ตัวอีกทีคนตัวผอมก็เอามือออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมอะไรบางอย่างที่กำลังอยู่ในมือบางข้างขวาของโอเซฮุน อะไรบางอย่างนั้นมันกำลังย้ายมาอยู่ในข้อมือของเขา โดยเจ้าของเป็นฝ่ายสวมใส่ให้ด้วยตนเอง .. ความเย็นเฉียบที่สัมผัสโดนข้อมือไม่อาจทำให้สายตาหลุบไปมองอย่างอื่นนอกจากสิ่งที่น้องกำลังใส่ให้เขาอยู่ตอนนี้ สุ้มเสียงน่ารักกระซิบบอกว่ามันอาจธรรมดา ราคาแค่ไม่กี่เหรียญ น้องอยากจะช่วยคุณลุงที่นั่งทำขายอยู่ที่งาน จะซื้อให้คนที่บ้านก็คาดว่าจะไม่เหมาะ หากแต่คนแรกที่เขาคิดถึงและอยากจะให้..คือคิมจงอิน
กำไลหนังสีดำเข้มสลักเป็นคำว่า 'S
"เซฮุนให้พี่ไคนะครับ"
และคุณเชื่อไหมว่ารอยยิ้มของโอเซฮุนยังคงเป็นรอยยิ้มที่หวานกว่าน้ำตาลเสมอ หากแต่คืนนี้มันคงหวานกว่าปกติล้านเท่า ความหมายของตัวอักษรเพียงตัวเดียวที่ถูกสลักข้างในกำไลยางสีดำเส้นนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร หากนึกถึงโพสอิทเมื่อคราวก่อน เซฮุนก็คงหมายความในแบบเดียวกัน .. เขาเป็นของน้อง และแน่นอนว่าน้องก็จะเป็นของเขา
"ซื้อของให้ผู้ชายก่อนได้ยังไง"
แกล้งพูดยิ้มๆแล้วกระซิบขอบคุณสั้นๆในเวลาต่อมา ยังนึกโทษตัวเองที่จนป่านนี้ก็ยังหาของอะไรดีๆให้เซฮุนสักชิ้นไม่ได้นอกจากขนมที่เขาทำให้ ถึงแม้ตอนออกไปเที่ยว จะถามน้องอยู่บ่อยครั้งว่าอยากได้อะไรไหม เซฮุนก็เอาแต่ส่ายหน้า และมันคงจริงอย่างที่ใครเขาว่า ‘ถ้าคิดจะให้ ไม่ต้องถาม’ เพราะฉะนั้น พี่อาจจะหาของที่ดีที่สุดในโลกในนี้ไม่ได้ แต่มั่นใจว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเซฮุน รอพี่ไคคนนี้หน่อยแล้วกัน : )
"ผมยาวแล้วเนอะ น่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิง" มือหนาจับผมน้องทัดหู ก่อนจะเกลี่ยนิ้วมือลงบนแก้มใส อีกไม่นานคงได้พากันไปตัดทั้งคู่ เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลาไปจัดการผมที่ยาวขึ้นของตัวเองเหมือนกัน
"ง่า..ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย"
อมยิ้มบางยามเสียงใสเอ่ยปฏิเสธ ส่ายหน้ารัวแล้วก้มลงซุกคอ เวลาน้องนั่งตักใบหน้าตอนโน้มลงมาจะอยู่ในตำแหน่งนั้นพอดี อีกหนึ่งข้อของโอเซฮุนน่ะเหรอ .. ก็คือการทำตัวน่ารักโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยั่วไปในเวลาเดียวกัน
"เซฮุนอยากจูบพี่ไค" เอ่ยสุ้มเสียงหวานด้วยคำพูดคำจาน่าฟัด ไม่รู้ว่าเพราะง่วงหรือคิดอะไรอยู่ถึงพูดแบบนั้นออกมา ถึงจะเคยงอแงขอกอดขอหอมอยู่บ่อยครั้งแต่โอเซฮุนไม่ควรน่ารักขนาดนี้ ไม่ควรทำให้เขาใจเต้นแรงขนาดนี้ .. โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้
"เซฮุนอยาก..จ..อื้อ!"
ไม่ทันจะจบประโยคก็ถูกปิดกลีบปากบางด้วยริมฝีปากของคนเป็นพี่ ถึงน้องจะไม่ขอเขาก็จะทำแบบนั้นอยู่ดี จงอินจับคางให้เงยขึ้นเพื่อรับจูบได้ถนัดกว่าเดิม คราวนี้ก็เหมือนจะเรียนรู้ได้เร็วเลยเผยอปากให้เขาสอดลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปฉกชิมน้ำหวานในโพรงปากเล็กได้
"อืม..เซฮุนแลบลิ้น"
ผละออกมาพูดเบาๆแล้วประกบจูบเข้าไปอีกครั้ง เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่ยอมให้เขาหยอกล้อ จากที่ก่อนหน้านั้นน้องพยายามหนี ก็เพราะเป็นเสียอย่างนี้เลยไม่อยากปล่อยให้ไปโดนใครทำนอกจากเขา รู้ดีอยู่แก่ใจว่าสำหรับคนตัวขาว พี่ไคเป็นคนแรก และก็จะขอเอาแต่ใจให้เป็นคนสุดท้ายของน้องไปเลยแล้วกัน
จัดการอุ้มกายบอบบางไปที่เตียง มองใบหน้าที่มีแสงสีส้มจากโคมไฟก็พอจะเห็นอะไรได้ชัด และแน่นอนว่าแก้มของเซฮุนตอนนี้มันเห่อร้อนจนลามไปยันใบหู แววตาเคลือบใสกำลังจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกกังวล จงอินก้มมองดวงหน้าน่ารักแล้วกระซิบถามว่า ‘โอเคหรือเปล่า’ น้องก็พอจะรู้ความหมาย แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาในตอนนั้น รู้ดีเสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีต่ออีกฝ่ายเลยสักนิด หากแต่ทุกอย่างในตอนนั้นจบลงด้วยการที่โอเซฮุนตอบคำถามเขาผ่านทางสายตา และมือบางที่เลื่อนมาจับท่อนแขนเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
- CUT -
- - - - - - - - - -
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังกระทบกับเตียงนอนนุ่มถึงจะไม่น่ารำคาญเท่าอยู่บนโต๊ะ แต่ก็พอจะทำให้กายเล็กรู้สึกตัวจนต้องคว้ามือควานหาเพื่อที่จะกดปิดการทำงานของมันซะ พรุ่งนี้วันหยุด และแน่นอนว่าแบคฮยอนจะไม่มีวันมาตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อรบกวนการนอนใดๆทั้งสิ้น แล้วนี่..ใครมันโทรมาตอนตีสาม!
ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองหน้าจอสว่างจ้า พยายามอ่านชื่อของปลายสายด้วยความมึนปนง่วง ไม่ใช่พี่ชานยอลแน่นอนเพราะเขาไม่ได้เมมยาวจนต้องสะกดคำนานขนาดนี้ ไม่ใช่ไอ้ไคอีกนั่นแหละ ไอ้ลู่หานก็ยิ่งไม่ใช่..แล้วใครวะ?
'คุณนายบยอนผู้บังเกิดเกล้า'
ชัด ..
"ฮัลโหลม๊า ว่าไง~ โทรมาซะตอนตีสามเลย" กรอกเสียงงัวเงียไปยังปลายสาย พยายามตั้งสติและสิ่งที่ตามมาก็เดาไม่ผิด
( ก็เกาหลีเพิ่งจะทุ่มนึงนี่ยะ! )
"โอ่ย.." ไม่รู้จะเถียงอย่างไรเพราะดูแววแล้วคุณนายแกคงไม่ยอมง่ายๆ ยกมือขึ้นมาขยี้ตาแล้วหาวด้วยความง่วงระดับเก้าเต็มสิบ แต่ก็ต้องถือสายคุยกับคุณแม่ที่รักต่อ
( ชั้นคิดถึงลูกชั้นนี่มันผิดรึไง! )
"โอ๊ย..ม๊าถูกดิค้าบม๊าจะผิดได้ไง"
แทบเอามือมากุมขมับ แต่ก็ต้องหัวเราะให้กับความตลกร้ายของผู้เป็นแม่ จู่ๆก็โทรมาตอนนี้ แต่พอบอกเหตุผลว่าคิดถึงลูกชายก็ชื่นใจมาหน่อย ไม่เสียแรงที่ตื่นมารับตอนตีสาม ถ้าเป็นคนอื่นนี่ก็จะเอามือถือไปยัดส้วมแล้วกลับมานอนต่อแม่ม (พูดไปงั้นแหละ ใครจะกล้าทำน้องหกเอสได้ลงคอ ทุกวันนี้จูบเช้าจูบเย็นด้วยความรัก เดี๋ยวจะไม่คุ้มที่ไปยืนต่อแถวซื้อตอนออกใหม่ๆ)
( นี่..อยู่นั่นเป็นปีแล้วได้ผัวฝรั่งหรือยัง )
"..."
จากที่กำลังหาวจนน้ำตาไหลอีกรอบ ก็แทบตื่นเต็มตายามได้ยินประโยคล่าสุด บอกตามตรงนะคุณ ก่อนบินมานี่คุณบยอนแกคาดหวังว่าจะได้ลูกเขยเป็นคนยุโรปมากๆ โดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองก็คลอดเขาออกมามีพิกาจู้นะเว้ย! นี่ผู้ชาย! ยังคงใจสั่นตอนเจอสาวดูมๆกับไอ้ลู่ตอนมันพาไปคลับที่ลาสเวกัส แต่แค่สกีลการจีบสาวของลูกชายม๊าคนนี้มันติดลบเหมือนเดินถอยหลังจากกรุงเทพประเทศไทยไปภูเก็ตเท่านั้นเอง = _ =
"ม๊า..คืองี้.." หายใจเข้าออกลึกๆ ถ้ารู้ว่าต้องตื่นตีสามมาถกเถียงเรื่องนี้กับผู้เป็นแม่ จะอธิบายอย่างไรให้เข้าใจ กัดเล็บจนกุดไปถึงเนื้อในแม่งก็ยังหาคำตอบดีๆให้ไม่ได้
"ขอโทษที่ทำให้ม๊าได้ลูกเขยเป็นคนเมกาไม่ได้อ่ะนะ.."
( หมายความว่าไงยะ )
"หมายความว่าผมโสดไงเล่า!"
( แล้วคนในรูปไลน์แกนี่ยังไง )
"ห้ะ?!"
เด้งตัวขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วรีบกดดูภาพโปรไฟล์ของตัวเอง แต่สุดท้ายก็ต้องหลับตาลงอย่างช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพราะมันจะไม่อะไรเลยคุณ ถ้ารูปโปรที่ถ่ายโดยไอ้ลู่ตอนเล่นกับน้องหมาอยู่ดีๆจะกลายเป็นรูปเซลฟี่กับ 'พี่เขา' ที่งานฮัลโลวีน อืม..เจ้าของผลงานก็คงไม่ใช่ใครหรอก
( หล่อใช้ได้นี่ เพื่อนเรียนโทด้วยกันเหรอ )
"เขาทำงานกงสุลเกาหลีอยู่ที่นี่ครับ"
( ต๊าย! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น )
พอถูกจับได้กับเรื่องที่ปิดไว้นาน(?)เพราะแค่อยากหาจังหวะเหมาะสม ก็เลยต้องจำใจพูดความจริง แต่ถ้าบอกแล้วคนเป็นแม่จะตื่นเต้นยิ่งกว่าได้ลูกเขยเป็นเศรษฐีท็อปเท็น(?)นะ ไม่บอกดีกว่า = _ =
"จ้า คุณภรรยากัปตัน"
พูดถึงคนเป็นพ่อก็อดคิดถึงไม่ได้ ป่านนี้จะบินอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ พ่อเคยบินมาซานฟรานอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ได้เจอกันแค่แปปเดียวเท่านั้น
( เอ้อ! ความจริงชั้นจะโทรมาบอกว่า น้าแกคลอดลูกแล้วนะ )
"จริงดิม๊า?! ขอรูป!"
( น่ารักขนฟูฟ่อง ไว้วางสายชั้นจะส่งไปให้ดู )
ตอบรับด้วยความตื่นเต้นพลางพยักหน้าเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเห็นมัน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่าการที่รู้ว่าคุณน้าสุดที่รักคลอดลูก อ๋อ ส่วนที่บอกว่าขนฟูฟ่องนี่อาจจะคิดว่าไม่ใช่คน ครับ ก็ไม่ใช่คนจริงๆนั่นแหละ 'น้า' ที่ว่าคือน้องหมาพันธ์โกลเด้นขนสีทอง ที่อยู่กับเขามาตั้งแต่ยังเด็กๆ พวกเรารักมันเหมือนครอบครัว ยังนึกถึงภาพถ่ายเมื่อตอนสองขวบที่ยังตัวเตี้ยเรี่ยดินให้น้าแกเลียแก้มเล่นอยู่เลย
( และเรื่องนึงก็คือ พ่อแกจะบินไปซานฟรานเร็วๆนี้ ถ้าชั้นไม่ติดอะไรก็อาจจะแวะไปหา )
"มาให้ได้เถอะครับ คิดถึงคุณนายกับคุณกัปตันจะแย่"
( ชั้นจะบินไปดูหน้าลูกเขย )
"..."
จ่ะ
นั่นล่ะครับท่านผู้ชม .. คุณนายบยอนผู้บังเกิดเกล้า
- - - - - - - - - -
เสียงหายใจที่ดังขึ้นสม่ำเสมอคงจะพอๆกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่หยุดหย่อนเสียตั้งแต่เช้า ยามลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตนนอนซุกอยู่บนแผ่นอกกว้าง เพียงขยับตัวนิดหน่อยก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่นๆอีกครั้ง ราวกับกลัวว่าใครอีกคนจะหายไปไหน แก้มใสซับสีเลือดมองท่อนบนที่เปลือยเปล่าของคนเป็นพี่และคาดว่าท่อนล่างเองก็คงไม่ได้ใส่อะไร โอเซฮุนจำได้ดี ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคน
ได้แต่ส่งเสียงงุ้งงิ้งร้องประท้วง ยามขยับกายทำท่าจะลุกแต่อีกฝ่ายไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น วันนี้เป็นวันหยุด แต่ปกติพี่ไคก็ไม่เคยนอนนานขนาดนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นเขามากกว่าที่โดนปลุก สะดุ้งเบาๆยามมือหนาเลื่อนมาแตะสะโพกบาง แล้วลากผ่านหน้าท้องโดยที่คนเป็นฝ่ายกระทำไม่ยอมลืมตา ได้แต่ส่งยิ้มบางผ่านมุมปากพอให้แก้มใสๆมันเห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"พี่ไค~ เซฮุนจะลงไปทำขนมปังให้พี่ไค"
"..."
"อือ! จั๊กจี้!" ดิ้นเบาๆเพราะคนเป็นพี่เอาแต่แกล้งไม่หยุด ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกมือเลื้อยไปเลื้อยมาบนร่างกายของตนมากเท่านั้น แต่แล้วก็สำเร็จ ลุกขึ้นมาได้จนพ้นมือปลาหมึก ก่อนจะรีบคว้าผ้าห่มมาบดบังร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเอง แต่สำหรับคนที่นอนอยู่ แทบจะตื่นเต็มตาเพียงเพราะแผ่นหลังบางขาวๆนั้นปรากฏสู่กรอบสายตา ยามน้องลุกขึ้นนั่งหันหลังให้เขา
ล่องรอยสีแดงจางบริเวณหัวไหล่และต้นคอด้านหลังทิ้งไว้เป็นหลักฐานของกิจกรรมรักเมื่อคืน จงอินหยัดตัวลุกตามขึ้นมาสวมกอดคนตัวเล็กไว้ข้างหลังทั้งที่นั่งกันอยู่แล้วเอาคางเกยไหล่ ก่อนจะหอมฟอดที่ซอกคอไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว
"หนาวไหมครับ พี่จะใส่เสื้อผ้าให้"
"นิดหน่อยครับ แต่เซฮุนใส่เองก็ได้~"
"เสื้อผ้ามันกองอยู่ตรงโน้น เราจะลุกไปหยิบเหรอไง" พูดยิ้มๆแล้วมองเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนราวไม้ แน่นอนว่าต้องลุกไปหยิบเท่านั้น คราวนี้น้องเงียบ เพราะรู้ดีว่าตนก็ไม่มีอะไรหลงเหลือบนร่างกายสักชิ้น จะลุกไปด้วยสภาพแบบนี้ก็คงไม่กล้า
"หวา..!"
สะดุ้งตกใจยามอีกฝ่ายฉุดตัวให้ลงไปนอนด้วยกันอีกครั้ง แต่คราวนี้คนเป็นพี่พลิกตัวขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน ก่อนเสียงทุ้มจะขอมอร์นิ่งคิส แล้วโอเซฮุนจะปฏิเสธอย่างไรได้ ยอมให้กอดให้หอมให้ฟัดแบบนั้นอยู่ดี แต่ที่ทำให้เขาอยากจะแทรกตัวหนีหายไปเสียตอนนี้คงเป็นตอนที่คิมจงอินผละออกมากระซิบอะไรบางอย่างข้างหูด้วยน้ำเสียงราวกับหมาป่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อ
"ไม่ต้องใส่แล้ว แบบนี้ง่ายดี"
พูดจบก็ถูกประกบจูบทันทีอย่างไม่เปิดโอกาสให้พูดอะไร จากที่จะขอเพียงจูบต้อนรับอรุณแต่ทำยังไงได้ ก็ในเมื่อโอเซฮุนน่ารักขนาดนี้ หวานปานน้ำตาล ขาวราวกับครีม แถมหอมน่ากิน(?)กว่าขนมชิ้นไหนบนโลก จะห้ามเชฟอย่างเขาให้ใจเย็นก็เกินไป
"ฮื่อ พี่..จงอิน~"
“เรียกแบบนี้รู้ไหมว่าจะโดนอะไร?”
“ไม่รู้..อื้อ~”
"เห็นมาหมดแล้ว อายอะไรอีกครับ?"
อมยิ้มบางตอนดึงผ้าห่มเจ้าปัญหาออกไปให้พ้นทาง แต่มือบางกลับจะคว้าเอาไว้ เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พอจะบดบังเรือนร่างของตนได้ เซฮุนยกมือขึ้นจับบ่า แล้วเปลี่ยนเป็นการคล้องคอยามริมฝีปากของคนเป็นพี่คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ ไล่ลงมาหน้าอก ก่อนมือกร้านจะลากผ่านเอวบางนุ่ม
ต้องใช้ความพยายามอย่างมากแค่ไหนโดยการหักห้ามใจ และครั้งนี้ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเพราะต้องมาพ่ายแพ้ให้กับเด็กคนนี้ ด้วยความที่ไม่ได้ใส่อะไรกันอยู่แล้ว จะสานต่ออีกรอบก็ยิ่งเป็นเรื่องง่ายเข้าไปใหญ่ สุดท้ายเลยเป็นของกันและกันอีกครั้ง จนเวลาเลยไปช่วงสาย.. โอเซฮุนนี่แหละ มื้อเช้าของคิมจงอิน
- - - - - - - - - -
กลิ่นหอมของขนมปังลอยขึ้นแตะจมูก ประกอบกับเนยที่ถูกตักออกมาวางคู่กัน ด้วยความที่เคยอบให้คุณพ่อกินบ่อยๆก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า เรื่องนี้โอเซฮุนเลยเชี่ยวชาญ ไม่ได้เป็นเมจิกแฮนด์เหมือนตอนจับของอย่างอื่นในครัว .. ป่านนี้พี่ไคคงจะกำลังอาบน้ำอยู่ข้างบน หลังจากจบกิจกรรมรักในตอนเช้าคนเป็นพี่ไม่รู้ว่าเหนื่อยมาจากไหนเลยขอนอนต่อนิดหน่อย ผิดกับเขาที่หลับไม่ลงเพราะเลยเวลาที่ตื่นประจำมาแล้ว เพิ่งจะเคยเห็นมุมขี้เซาของเจ้าของกายสีน้ำผึ้งเป็นครั้งแรก ก่อนลงมาเซฮุนกระซิบบอกเบาๆว่าจะเตรียมขนมปังกับกาแฟให้ แอบจุ้บแก้มคนหลับไปทีแล้วก็เขินอยู่คนเดียวมันนั่นแหละ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
เสียงเคาะประตูดึงความสนใจจากร่างบางให้ชะโงกหน้าไปมองประตูบ้าน วางมือจากขวดโหลดบรรจุกาแฟคั่ว ส่วนใหญ่คุณอาจะอยู่ไร่ในวันอาทิตย์ เพราะร้านปิด พาลให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็คิดว่าคุณอาเจสันของเขาอาจจะแวะมาหาก็ได้ ไม่รอช้าขาเรียวพาตัวเองออกจากครัว รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งอีกครั้งเพราะกลัวว่าคนข้างนอกจะรอนาน
"มาแล้วครับ ~"
เขย่งตัวขึ้นปลดล็อคกลอนประตูด้านบน ด้วยความที่เป็นประตูสองชั้นโดยมีประตูไม้อัดอยู่ด้านนอก และกระจกด้านในเลยต้องเปิดจากข้างในนี้เสียก่อน เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง จนกระทั่งเซฮุนเปิดประตูบานสุดท้ายออก
"..."
ความเงียบก่อตัวขึ้นยามรู้ว่าคนที่มาใหม่ไม่ใช่คุณอาอย่างที่เขาคิด ใครบางคนภายใต้แว่นกันแดดสีดำ ใส่โค้ชหนังกับกางเกงยีนส์ที่โอเซฮุนมองว่ามันช่างเข้ากับ ‘เธอ’ เหลือเกิน และวินาทีนั้นแหละ ที่ใบหน้าสวยภายใต้กรอบแว่นของใครคนนั้นจะปรากฏให้เห็นเต็มตา
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเข้ากับสีผิวขาวค่อยๆยกยิ้มบางให้กับเขา พลางทำหน้าแปลกใจเพราะไม่คุ้นหน้า เห็นแบบนั้นเซฮุนเลยเป็นฝ่ายเอ่ยทักออกไปก่อนเพราะบางทีเธออาจจะเป็นแขกคนสำคัญของคนในบ้านหลังนี้
"Hello..?" (สวัสดีครับ)
ตัดสินใจพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษเพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนเกาหลีเหมือนกันหรือเปล่า ถึงใบหน้าจะดูคับคล้ายคับคลาว่าใช่ แต่ดวงตากลมโตและดูคมเหมือนชาวอเมริกันที่นี่ทำให้โอเซฮุนเปลี่ยนความคิดที่จะพูดว่า ‘อันยองฮาเซโย’ ออกไปแทน
"Who are you?" (คุณคือใครเหรอคะ)
“Ah..Sorry for making you confused. I’m korean and have been living here for a few months. Err.. I mean I’m just a temporary resident.” (อ่า..ขอโทษที่ทำให้สับสนนะครับ ผมเป็นคนเกาหลีที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ไม่กี่เดือน เอ่อ..คือผมเป็นแค่ผู้อาศัยชั่วคราวน่ะครับ)
"โอ้ะ! เป็นคนเกาหลีหรอกเหรอคะ?"
ด้วยความที่ไม่ใช่เจ้าของบ้าน เซฮุนเลยร่ายยาวเพราะกลัวว่าเธอจะแปลกใจ ทว่าไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ หญิงสาวผมบลอนด์ก็พูดขึ้นเป็นภาษาเกาหลีทันทีจนคนฟังทำตาโต ถึงจะดูไม่ชัดเหมือนเจ้าของภาษาแท้ๆ แต่ครั้งนี้มั่นใจแล้วว่าเธอคงจะเป็นลูกครึ่ง
"ใช่ครับ! เอ่อ..คุณคงจะเป็นแขกของคุณเจสันใช่ไหมครับ งะ..งั้นเข้ามาก่อนก็ได้ครับ!" พูดพร้อมหลบตัวให้เธอเดินเข้ามาข้างใน โชคดีที่คนตัวผอมอยู่ในชุดกางเกงยีนส์และเสื้อแขนยาวเนื่องจากอากาศเริ่มเย็น ถ้าเป็นปกติคงจะใส่ขาสั้นเสื้อยืด แบบนั้นคงไม่เหมาะกับการมารับแขกเสียเท่าไหร่
“พอดีวันนี้คุณอาเจสันไม่อยู่น่ะครับ คุณพอจะบอกชื่อคุณไว้ได้ไหม ผมจะได้..”
“เปล่าค่ะ..”
“...”
“ฉันมาหาไค”
เธอยิ้ม และนั่นทำให้โอเซฮุนเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกได้ว่าเธอเองก็ดูจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคนเป็นพี่ เป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่ถึงจะดูโตแต่อายุก็คงไม่เกินยี่สิบห้า เซฮุนพยักหน้ารับพลางลากเสียงอ๋อเบาๆ ชะโงกหน้ามองทางบันไดราวกับจะขึ้นไปตามใครอีกคนให้
“คุณเป็นเพื่อนของจงอินเหรอคะ”
สุ้มเสียงหวานถามต่อ รอยยิ้มของเธอสามารถฆ่าผู้ชายหลายคนได้ไม่ยาก แต่หัวใจดวงน้อยมันกลับเต้นผิดจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆยามได้ยินสรรพนามที่ไม่ค่อยมีใครเรียกเจ้าของกายสีน้ำผึ้งอย่างนั้น แต่แล้วยังไง โอเซฮุนจะไปรู้อะไร น้องซื่อ .. และน้องไม่เคยคิดสงสัยกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเธอยามพูดถึงใครบางคนแบบนั้นเลยสักนิด
ใบหน้าเปื้อนยิ้มปนตื่นเต้นที่หวังว่าจะได้เจอคนที่กำลังพูดถึงฉายขึ้นบนใบหน้าสวยของหญิงสาวในชุดหนังสีดำ เธอแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยแต่กลับดูสวยกว่าคนที่แต่งหน้าเยอะๆ เซฮุนใช้เวลามองหน้าเธอ พอๆกับใช้เวลาหาคำตอบว่าเขาควรจะตอบออกไปว่าอย่างไร แต่แล้วก็ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงท้อง เมื่อจู่ๆร่างเล็กของหญิงสาวก็ลุกขึ้นกะทันหัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางด้านหลังที่พอจะทำให้โอเซฮุนเดาได้ไม่ยากว่าคนที่เธออยากพบคงจะลงมาแล้ว
“เซฮุนครับ อุ่นขนมปังเสร็จหรือ..ย..”
“Surprise Darling! I’m back!”
เธอคนนั้นที่ทำให้คำพูดของคิมจงอินหายไป ..
เธอคนนั้นที่สวมกอดคิมจงอินแน่น เหมือนว่าทั้งชีวิตจะกอดใครอุ่นเท่านี้ไม่ได้อีก ..
เธอคนนั้นที่สัญญาในวันนั้น ..
และเธอคนนั้น ที่ได้กลับมาหาเขาในวันนี้ ..
“ฉันกลับมาหาเธอแล้วนะ..ที่รัก”
คิมจูเนียล
.
.
TBC
- - - - - - - - - -
วันนี้คิมลีเพลย์ขอ talk ยาวๆ ฮ่าๆ ก่อนอื่น ฟีลลิ่ง ณ ตอนนี้เหมือนเดินขึ้นไปบนภูเขาสวยๆเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น และถูกผลักตกลงเหวในเวลาต่อมา T _ T ฉากจบของพาร์ทนี้แต่งไปสะเทือนใจไปค่ะ น้องคงทำอะไรไม่ถูกเราก็นึกภาพตาม พยายามบรรยายออกมาตามสถานการณ์แบบนั้น แต่เพราะความที่โอเซฮุนไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้คงอยู่ในขั้น 'สับสน' และ 'ต้องการคำตอบ' ต่อจากนี้ขอให้ทุกคนหาขนมอร่อยๆปลอบน้อง ถึงจะเป็นฟิคฟีลกู้ด แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีฟีลแซดนะคะ(เอ๊ะอินี่?) ยังไงก็..รอดูเนอะ
มาพูดถึงพี่แบ้กกันบ้าง เราค่อนข้างชอบคาแรคเตอร์พี่เขาแบบนี้เลยเขียนมาแบบนี้ค่ะ แลดูโตในหมู่น้องๆแต่ก็โก๊ะๆเด็กน้อยอยู่ดี ฮ่าๆ แล้วไงล่ะทีนี้ คุณภรรยากัปตันรู้เรื่องแล้วนะคะ ดูท่าจะปลื้มลูกเขย ขนาดดูผ่านรูปโปรไฟล์ไลน์ลูกชายนะคะคุณแม่ ฮ่าๆ ฝากติดตามตอนต่อไป และขอบคุณที่อยู่ด้วยกันถึงตอนนี้นะคะ ถึงจะมีดราม่าบ้าง(?) แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ T v T เราไม่ยอมให้น้องดื้อโดนรังแกนานๆหรอกเนาะ ♥
#ฟิคเบคอะวิช
ความคิดเห็น