ซารางเฮโยรักวุ่นวายยัยตัวร้ายกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : สงครามน้ำลาย/การฝึกฝน

ตอนที่  2    สงครามน้ำลาย/การฝึกฝน

  หน๋อย ถ้าป้าไม่ห้ามไว้ผมจะฆ่ายัยนั้นหมกใส่กระป๋องส่งออกขายนอกประเทศเลยนะเนี่ย แต่ดีนะผมเป็นคนใจบุญแล้วอีกอย่างวันนี้วันพระไม่อยากฆ่าใครด้วย (เหรอ)
   ในที่สุดผมก็ต้องยอมรับข้อเสนอของป้าที่ให้ไว้ เพราะถ้าผมไม่ยอมรับป้าจะหักค่าขนมห้าหมื่นเหลือสองหมื่นต่อสัปดาห์ แล้วผมจะอยู่ยังไง(ตามมีตามเกิดไง)ยัยนั่นก็ทำท่าว่าจะเล่นงานผมซะด้วยทำไงดีละครับ เอาวะเอาไงเอากันหนามยอกต้องเอาหนามโบ่ง
“นี่เธอวันนี้วันแรกฉันจะให้เธอขัดห้องน้ำ”ผมเริ่มออกคำสั่งให้ยัยนั้น เป็นการแก้แค้นที่ดีมากและก็ไม่เสียเวลาที่ผมจะต้องมายืนเฝ้าเธอด้วย เอาเวลาไปเดินเที่ยวเล่นดีกว่า
“ห๋า ขัดห้องน้ำได้อยู่ในขั้นพื้นการร้องเพลงด้วยเหรอ”ยัยหมูตุ๋นเริ่มทำหน้างงกับคำสั่งที่ผมให้ไป ก็ทำไมล่ะผมจะสั่งแบบนี้ใครจะทำอะไรผมได้ ไม่มีทาง ถึงมันจะไม่ใช่ขั้นตอนในการร้องเพลงแต่มันก็เป็นขั้นตอนของการทำความสะอาดไม่ใช่เหรอ
“เอาน่าทำตามที่ฉันสั่งซะ ไม่งั้นฉันฟ้องป้า”นี่ล่ะครับไม้ตายของผม ไม่ว่าจะใช้กับใครย่อมได้ผลทุกที คุณป้านะใหญ่ที่สุดถ้าเกิดผมได้ฟ้องอะไรคุณป้าก็จะจัดการให้หนักเป็นสองเท่า อย่างนี้คนในบริษัทถึงกลัวคุณป้าที่สูด...
“ได้ค่ะคุณชาย”ยัยนั้นเริ่มไม่พอใจผม เดินกระทืบเท่าปังๆไปตามพื้น แต่ยังไงก็ยอมไปหยิบแปรงขัดห้องน้ำมาแต่โดยดี ถ้าขัดคำสั่งผมจะฟ้องป้า
“พอเสร็จงานนี้แล้วทำการบ้านให้ฉันด้วยนะ”พอได้โอกาสชี้นิ้วสั่ง ผมเลยหาคนมา (ช่วย) ทำงานให้ซะเลยจะได้ไม่เสียแรงผม ทำการบ้านมาเป็นชาติแล้วไม่เสร็จสักที
“ห๋าการบ้านนาย นายก็ทำเอาสิ” ยัยซาลาเปาถลึงตาใส่ผม แต่ประทานโทษผมไม่กลัวครับ ถลึงตาใส่เหรอเดียวปัดเลย ผมจะฟ้องป้า!!!!
“เธอว่าอะไรนะ”ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่อันที่จริง เต็มๆสองรูหูเลยครับดังชัดมากๆ
“ เปล่าค่ะ”ยัยนั้นถึงกับก้มหน้าก้มตา พูดไม่ออกล่ะสิ ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ และส่งรังสีอำมหิตให้อย่างสุดฤทธิ์สุดเดช
 “ดี ถ้าฉันกลับมางานทุกอย่างต้องเสร็จเข้าใจ”แล้วผมก็เดินออกไปจากห้องปล่อยให้ยัยนั้นทำ อย่างสบายใจดีกว่า ขืนอยู่ไปไม่รู้จะมีอะไรหล่นใส่หัวผมหรือเปล่า
 “ได้ค่ะ” สีหน้าบูดบึ้งพร้อมกับเสียงที่ไม่อยากจะตอบเท่าไหร่จากยัยแป้งกระป๋องดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ผมจึงต้องจำเป็นต้องเผ่นออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะโดนแปรงขัดห้องน้ำเขวี้ยงใส่หัวเอา
     ผมเดินไปตามถนนหน้าบริษัท ไม่ยักรู้แฮะว่าแถวนี้ขายไข่เต่าด้วย

[mode : pang]
    อะไรนี่อีตานั่นใช้ฉันยังกับคนใช้ นี่ฉันมาเป็นนักร้องนะไม่ใช่แม่บ้าน แต่ถ้าฉันไม่ทำตามอีตานี่ก็รู้สึกเกรงใจคุณอรที่รับฉันเข้ามา เอาไงดีล่ะเรา ทำตามเข้าละกัน แล้วอีตานั้นจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้รีบทำดีกว่า
    ฉันเปิดประตูเข้าไปก็ตะลึงกับความยิ่งใหญ่ของห้องน้ำ โอ้โห๋ ห้องน้ำเหรอเนี่ยทำไมมันใหญ่อย่างนี้ เอาวะตายเป็นตายค่ะสู้ๆ เพื่อความอยู่รอด
  ไม่ยักกะรู้แฮะว่าอีการแค่ขัดห้องน้ำเท่านี้ใช่เวลาตั้งสามชั่วโมงเหนื่อยชะมัด แล้วก็ยังเหลือการบ้านกองเท่าภูเขาอีกวันนี้จะเสร็จไหมเนี่ย ฉันรีบหยิบปากกาขึ้นมาจากอ่านโจทย์ข้อแรก ว๊ากกกกก การบ้านอะไรเนี่ยยากเป็นบ้า
           เวลาผ่านไปฉันทำการบ้านได้ครึ่งหนึ่งเท่าที่มี(ทำมั่วละสิแก) แต่ก็ยังไม่เห็นหมอนั้นมาสักที อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ นี่นา กลับมาละก็จะแกล้งคืนเสียให้เข็ดเลยอีตาเสาไฟฟ้า ไอ้ไม้จิ้มฟัน ไอ้คางคกขึ้นอืด ไอ้.............
“นี่เธอเสร็จยัง” เสียงนกเสียงกามาจากที่ไหนสักแห่ง เปิดประตูเข้ามาถามฉัน นายลองมาทำเองดูเซ่จะได้รู้ว่ามันเหนื่อยนะโว้ย สั่งอยู่ได้การบ้านนายไม่ใช่เหรอ อีตาบ้า
“ยังเลย เยอะขนาดนี้ใครจะทำไหว” ฉันใช้ท่าไม้ตายทำหน้าอ้อนเหมือนน้องหมาขี้อ้อน ตานั้นจะใจอ่อนไหมเนี่ยนี่ไม้ตายของฉันแล้วนะ ถ้าสำเร็จนะฉันจะเอาผลไม้99ผลไปถวายเจ้าพ่อต้นไทรสิคอยดูสิ อืม
“ไม่เป็นไรวันหลังค่อยทำ” สำเร็จแล้วนึกว่าจะใจไม้ไส้ระกำดำเหมือนเป็ดซะอีก เจ้าพ่อต้นไทรรอก่อนนะเดี๋ยวลูกช้างได้เงินจากหมอนี่เมื่อไหร่ ลูกจะซื้อไปแก้บนทันที
“เย้...” ฉันกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนกับชะนีเจอป่าไม่มีผิด อีตานั้นมองฉันด้วยท่าทีแปลกๆ อย่าบอกนะว่าจะจับฉันไปออกรายการ ‘มันแปลกดีนะ’
“เดี๋ยวเธออย่าพึ่งดีใจไป ฉันจะบอกให้เธอไปวิ่งอ้อมสระว่ายน้ำแล้วร้องเพลงที่ฉันแต่งให้นี่เนื้อเพลงนี่ mp3” ห๋าอะไรนะ ฉันขอยกเลิกคำพูดทั้งหมดที่ฉันชมอีตานี่ไป แต่พอฉันกำลังจะต่อปากต่อคำกับมันไป ไอ้นี่มันก็ทำท่าทางทะเล้นใส่ฉัน จำไว้ทีฉันเมื่อไหร่ นายเสร็จฉันแน่ตาเผือกเอ้ย!!!
        สงสัยเจ้าพ่อต้นไทรคงจะโกรธ สาธุ....ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
“เออ...ได้”
       เวลาพบเธอดูเหมือนว่ามีบางอย่างปิดบังฉันไว้อยู่ในใจ
แววตาที่มองเหมือนว่าไม่สนใจ เธอเป็นอะไรเมื่อเวลาพบกัน~ ~
“ตะโกนไปด้วยสิ ยัยซาลาเปา” เสียงเจ้าคิงคองตะโกนบอกฉันให้ทำอย่างโน้นบ้างอย่างนี้บ้างจนฉันจะเป็นลมอยู่แล้ว ‘พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย’ ฉันคิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ยที่มาเป็นนักร้องค่ายนี้ ถ้าไม่ใช่คุณอรฉันไม่มาหรอก
  หลังจากที่ฉันวิ่งไปวิ่งมา วิ่งมาแล้วก็วิ่งไปเป็นเวลาหลายรอบก็รู้สึกว่าแผ่นดินไหวจากนั้นภาพก็มืดลง มืดลง ไม่ใช่อะไรหรอกแค่ฉันเป็นลมเฉยๆนะ
แม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยแป้งด้วย แป้งอยากไปกับพ่อกับแม่  
     แต่พอฉันลืมตาขึ้นอีกทีก็พบว่าฉันนอนอยู่ในห้องสีขาว ข้างหน้ามีจอ LCD ขนาด52นิ้วตั้งอยู่ และข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่ มีโซฟาที่มีใครสักคนนอนอยู่ ใครหว๊า พี่มินหรือเปล่า (ซองมิน)
“อีตาเชนนี่” ฉันรีบถอยลูดไปอยู่หัวเตียงอย่าฉับพัน อีตานั้นก็เดินมานั่งบนปลายเตียง ฉันสะดุ้งนิดๆ เฮ้ยจาทามรัยนะ.............................
“อ้าว ยัยซาลาเปาตื่นแล้วเหรอ” เค้ายื้นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลอ่อนกลมโต ผมของเขาเป็นสีดำสนิท ริมฝีปากได้รูปจมูกดูสันเป็นคม ฉันพึ่งสังเกตนะว่าเค้าหล่อขนาดนี้เนี่ย
“ที่นี่ที่ไหน” คำถามที่สองที่ถามเขาไป ยังกับฉันเป็นนางเอกหนังอย่างนั้นแหละ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ฉันรู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นคนใจร้าย เพียงแต่เค้าเหงาเท่านั้นเอง ก็เพราะว่าฉันดูจากดวงตาของเขามันช่างเป็นอะไรที่เยือกเย็น แต่บางครั้งมันกลับรู้สึกหว้าเหว่เดียวดายเสียจริง
“ห้องฉันเอง ทำไมเหรอ” เขาลุกขึ้นพร้อมกับทำท่ามองไปรอบๆห้องของกับแล้วส่งสายตากลับมาบอกว่า ‘ห้องฉันสวยป่ะ’ อะไรทำนองนี้ อีตานี่นิ....ฉันไม่อย่าจะเอ่ย   จบ!!!
“เปล่าไม่มีอะไรขอบใจมาก” ฉันลุกขึ้นจากที่นอนของเขา ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตานี่มันอุ้มฉันขึ้นมาอย่างงั้นจริงเหรอทั้งที่ฉันจะเอาแปรงขัดห้องน้ำมาฟาดหัวเขา แต่เค้าก็ยังทำดีกับฉันอีก อาเมน
“เธอหายแล้วใช่ไหม ยัยซาลาเปา” คำก็ซาลาเปาสองคำก็แป้งกระป๋อง เอ๊ะยังไงแน่นะตานี่ และฉันก็มีชื่อของฉันนะ ฉันชื่อแป้งจี่ แป้งจี่ แป้งจี่ได้ยินไหม จะให้บอกอีกกี่หนนายถึงจะรู้ หน่วยความจำของสมองนายบกพ้องหรือไง
“อืม หายแล้ว ทามมาย”
“ดี เธอพูดมากดีนัก มาร้องต่อ”
  น่าน....ว่าแล้วดีกันได้ไม่ถึงสามนาทีกัดกันอีกแล้ว  โว้ย+++ แล้วเมื่อไหร่จะดีกันสักทีทำเป็นพระเอกนางเองนิยายไปได้ อีตานั้นก็ยียวนกวนพระบาทดีนักฝากไว้ก่อน พอหลัง SEVEN ปิดจะมาเอาคืนคอยดู
“อะไรว่ะคนพึ่งหาย”
“จะร้องมั้ย ไม่ร้องฉันฟ้องป้า”
“เออก็ได้” ฉันจะฟ้องป้า!!! สงสัยคำนี้อีตานั้นจะใช้หากิน ถ้ามันฟ้องป้า ฉันก็จะไปฟ้องเฮียกู๋ดูสิใครมันจะแน่กว่ากัน...555+(ขำอะไรไม่ทราบ)
3 เดือนผ่านไป ที่ฉันฝึกฝนร้องเพลงเกือบตาย ในที่สุดอีตานั้นก็เห็นความสามารถของฉัน ฉันผ่านแล้ว จะได้ออกเทปแล้ว เย้!!!!
   สมแล้วกับไอ้สุภาษิตที่ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่ไหน(นั่น)นะเอง และไอ้ความพยายามของฉันนี่แหละที่ทำให้เดินมาถึงตรงนี้เย้......... 
นั้นคุณอรกับอีตาเชนนิเราต้องสำรวม อะแฮ่ม..........