ซารางเฮโยรักวุ่นวายยัยตัวร้ายกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #5 : ถ่ายMV

ตอนที่ 5    ถ่ายMV

 ตอนนี้พวกผมกำลังเตรียมของเข้ากล้องกันอยู่ ตื่นเต้นชะมัด แล้วยัยซาลาเปาแต่งตัวเสร็จยังนะ
“ทุกคนค่ะช่วยมองทางนี้ด้วย”เสียงพี่เจนตระโกนให้มองไปทางห้องแต่งตัว
“ตะแด๊น เป็นไงเริดไหมค่ะ”พี่เจนทำท่าเหวอหวา ยังกับจะประกวดนางสาวไทยปี2007อย่างงั้นแหละ
“สวยจัง”ไม่รู้ว่าผมพูดออกไปได้ไงทั้งๆที่ผมคิดในใจแต่ไอ้ปากเจ้ากรรมก็ดันเผลอหลุดออกมาซะได้ บ้าชิบ
“น้องเชนถึงกับอึ้งเชียว” สงสัยว่าพี่เจนจะสังเกตเห็นซะแล้วทำไงดี อย่างนี้ต้องเล่นละครซะหน่อยแล้ว
“ปะ...เปล่านะครับ ไม่เห็นสวยเลยก็งั้นๆเอง”
“นายนี่มันปากเสียงจังเลยนะ”
“เด็กๆจ๊ะหยุดทะเลาะกันเมื่อคืนพี่ยิ่งไม่ได้นอนอยู่ ไม่รู้ว่าคนบ้าที่ไหนร้องเพลงเสียงดังอยู่ข้างห้องกว่าจะได้นอนก็ตั้งหกทุ่ม เอ้า...แล้วเริ่มถ่ายฉากแรกเลยนะ” พี่เจนครับผมพอจะรู้แล้วละฮะว่าคนบ้าที่ไหนร้อง มันอยู่ใกล้ตัวเรานี่แหละฮะ สงสารพี่เจนจัง
“ครับ”
“น้องเชนเดินมาจากต้องนั้น แล้วเดินเข้าไปหาน้องแป้งที่กำลังนั่งเล่นชิงช้าอยู่ น้องแป้งก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดน้องเชนเข้าใจไหม”
“ครับพี่”
   เอาครับเป็นไงเป็นกัน ตายเป็นตาย เล่นตามเค้าหน่อย
       เวลาพบเธอดูเหมือนว่ามีบางอย่าง ปิดบังฉันไว้อยู่ในใจ...

[Mode: pang]

    ตอนนี้ฉันกำลังถ่ายMV ฉันต้องวิ่งไปกอดนายไม้จิ้มฟันทำไงดีละ ฉันไม่กล้า...แต่เมื่องานก็เป็นงานล่ะกัน
ขอโทษนะกอดละกัน0///0
“นี่เธออย่ากอดแน่นสิฉันหายใจไม่ออก” แล้วนานคิดว่าฉันอยากจะกอดนานอย่างไงอย่างนั้นแหละ ถ้าไม่ใช่งานฉันไม่กอดนายให้เสียงPICหรอก
“คัด นี่น้องทั้งสองอย่าคุยกันสิเอาใหม่” เอาใหม่เหรอ อ๋อย...ต้องเริ่มใหม่หมดเลยเหรอ นี่ฉันจะต้องกอดตาเชนนี่อีกรอบหรอ โอ๊ย...อยากตายเป็นเพราะมันนั้นแหละอีตาเสาไฟ
“นี่เธอถ้ารอบนี้ไม่ผ่านฉันฆ่าเธอแน่” ฆ่าเหรอยังกับฉันกลัว แต่ไม่อยากให้พวกพี่ทีมงานเดือนร้อนเพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทะเลาะกับอีตานี่ในเวลาทำงาน
 “อืม”
      5  4  3  2 Action
“ผ่าน”
          เย้ในที่สุดก็ผ่านสักทีนึกว่าจะได้ถ่ายทั้งวันซะอีก อีตานั้นก็โวยวายอยู่ได้รู้แล้วว่าเหนื่อยแต่ทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยนะ อย่าบอกนะว่าเค้าชอบฉัน 0///0
          เวลาที่เหลือจากการถ่ายฉากนี้ฉันเลยขอปลีกตัวไปเดินเล่นซะหน่อย ไหนๆทั้งทีก็ได้มาแล้วต้องให้มันคุ้มกับการที่รอนาน
         ฉันเดินเล่นที่หาดไปมาอย่างสบายใจ แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงร้องของลูกสุนัขดังมาจากในทะเล ฉันมองหาแต่ก็พบว่าลูกหมาตัวสีน้ำตาลพันธุ์โกเด้นลอยคออยู่ในทะเล แต่ก็ไกลจากฝังประมาณสิบเมตร ฉันจึงตัดสินใจกระโดดลงไปเพื่อช่วยลูกหมา
“เจ้าหมาน้อยในที่สุดฉันก็ช่วยแกไว้ได้” ฉันกอดเจ้าลูกหมาไว้ในอ้อมแขนยกให้พ้นจากระดับน้ำและพยายามตีขาให้ถึงฝัง แต่เข้าไปยังไม่ถึงห้าเมตร ขาฉันก็ดันไปติดกับแหของชาวบ้านที่ทำไว้ใต้น้ำ ฉันจึงตัดสินใจผลักลูกหมาให้เข้าใกล้ฝั่งที่สุด และพยายามแกะแหออกจากขาตัวเอง แกะยังไงก็แกะไม่ออก แรงก็เริ่มไม่มีแล้วด้วย
        ฉันพยายามมองหาลูกหมาว่าไปถึงฝั่งหรือยัง ในที่สุดมันก็ไปถึง แต่มันก็ไม่ไปไหนยืนเห่าฉันอยู่ที่ฝั่ง
‘เจ้าลูกหมาถ้าเกิดฉันมีชีวิตรอด ฉันจะรับเลี้ยงแกอย่างดี’ ฉันได้แต่คิดในใจ ก่อนที่ฉันจะหมดแรงเฮือกสุดท้ายฉันจึงตัดสินใจร้องให้สุดเสียงเผื่อพี่ทีมงานจะได้ยิน
“เชนช่วยฉันด้วยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เชนนนนนนนนน”
“บ๊อก บ๊อก”
เสียงเจ้าลูกหมาเห่าเหมือนกับมันจะบอกอะไรสั่งอย่าง ก่อนที่มันจะวิ่งหายลับไป ไม่ไหวแล้ว...
“พ่อค่ะ แม่ค่ะขอโทษนะค่ะ แป้งไม่สามารถจะทดต่อไปได้ลาก่อนค่ะทุกคน”
“แป้งงงงง...ทนไว้ก่อนนะ”

[Mode: Chan]
แป้งทำไมหายไปนานจังเลยนะ หายังไงก็หาไปเจอ หายไปไหนของเค้านะไม่รู้หรือไงว่าเค้าจะถ่ายฉากต่อไปแล้วนะ
“บ๊อก บ๊อก” เสียงลูกหมาตัวสีน้ำตาลวิ่งมาแต่ไกล ท่าทางจะลุกลี้ลุกลนมาก แต่ยังไงก็หน้ารัก
“เป็นอะไรไปเจ้าหมาน้อย” ผมก้มลงอุ้มเจ้าลูกหมาขึ้นมา เอ๊ะเศษผ้าที่เจ้าลูกหมาคาบมามันเป็นของแป้งนี่นา นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วแป้งละแป้งอยู่ไหน
 “เจ้าลูกหมามาบอกอะไรฉัน” ผมวางเจ้าลูกหมาลงกับพื้น แล้วเจ้าลูกหมาก็วิ่งไปทางที่มันวิ่งมา ผมตัดสินใจเชื่อลูกหมาดูสั่งครั้ง ผมวิ่งตามก้นเจ้าลูกหมา พอไปถึงที่ๆหนึ่งมันก็หยุดวิ่งแล้วหันหน้าไปเห่าทางทะเล
“อะไรเจ้าลูกหมา”
“เชนช่วยฉันด้วยยยยยยยยยยยยยยยย” นั้นเสียงยัยแป้งนี่นา แป้งไปลอยคออยู่ตรงนั้นได้ไง แต่ช้ามันเถอะไม่ใช่เวลาจะมางง ตอนนี้เราต้องรีบไปช่วยแป้งก่อน
“เชนนนนนนนนน”
“แป้งงงงง...ทนไว้ก่อนนะ” ผมรีบทอดรองเท้าแล้ววิ่งลงไปในทะเลทันที แต่แล้วเสียงแป้งก็หายไป
“แป้ง แป้งอยู่ตรงไหนนะ แป้งงงงง” ผมลองดำน้ำลงไปอีกครั้ง คราวนี้ก็ยังหาแป้งไม่เจออีก
“แป้ง แป้ง”
            ผมลองดำลงไปอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้พบแป้งดำดิ่งลงไปในใต้ทะเลประมาณสองเมตร ขาของเธอติดกับแหของชาวบ้านที่อยู่ใต้น้ำ ผมพยายามดึงตาข่ายออกให้เธอจนเลือดที่ขาของแป้งออก มันพันขาแน่นมากๆจึงแกะยาก ในที่สุดผมก็ดึงออกจนได้ ผมจึงดึงแป้งขึ้นมาให้พ้นจากน้ำและว่ายให้เข้าถึงฝั่ง
“แป้งตื่นๆ” ตอนนี้ผมกำลังพยายามทำให้แป้งฝื้นโดยการปั้มหายใจและเมาส์ทูเมาส์
“ว๊าย...เชนทำอะไรหนูแป้งนะ” พอดีพี่เจนมาเห็นเข้าตอนเมาส์ทูเมาส์ เลยคิดว่าผมทำอะไรแป้ง แต่ผมเปล่าทุกคนก็เห็นว่าแป้งจมน้ำ อย่าพึ่งนึกอะไรตอนนี้เลย แป้งกำลังจะตายเราช่วยชีวิตแป้งไว้ให้ได้ก็พอ
“พี่เจนครับ พาแป้งไปโรงพยาบาลที”
“จ๊ะ นี่ใครมีรถมาเอาหนูแป้งไปโรงพยาบาลทีเร็ว”
           ตอนนี้ผมมาถึงโรงพยาบาลในตัวเมืองชะอำ พวกผมและพี่ทีมงานทั้งนั่งทั้งยืนรอแป้งหน้าห้องไอซียู
‘แป้งฉันขอโทษนะ ฉันไม่หน้าทำไม่ดีกับเธอเลยขอโทษนะ เธอฟื้นสักทีเถอะขอร้องละได้โปรดฟื้นมาทะเลาะกับฉันต่ออีกหน่อยสิขอร้องละ’
           นี่นานแล้วนะครับที่ยังไม่เห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู อ่ะนั้นหมออกมาแล้ว
“หมอครับแป้งเป็นไงบ้างครับ”
“เออคนไข้เสียงเลือดมากนะครับ” แป้งเสียเลือดมากเหรอ
“แล้วต้องทำยังไงครับ”
“ต้องการคนเลือดกรุ๊บบีครับ”
“ผมก็บีครับ”
“งั้นเชิญคุณที่ห้องเลยนะครับ” แป้งฉันมาช่วยเธอแล้วนะ ไม่ต้องกลัวเธอจะต้องอยู่กลับฉันต่อไปถ้าเธอเป็นอะไรฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย เจ้าลูกหมาขอบใจนะที่มาบอกฉันให้ไปช่วยแป้งนะเป็นเพราะมันแท้ๆเจ้าลูกหมาของผม
ผมจะรับมันไปเลี้ยงแล้วให้ชื่อมันว่า เจ้ามินจุง
          ผมเดินตามคุณหมอเข้าไปในห้องไอซียู ผมนอนลงเตียงข้างแป้งที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ แป้งถ้าเธอฝื้นขึ้นมาได้ฉันสัญญาจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ฉันสัญญาต่อหน้าเจ้ามินจุงและผีปีศาจที่อยู่ในโรงพยาบาลนี้ ฉันสัญญา