ซารางเฮโยรักวุ่นวายยัยตัวร้ายกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : รู้ว่ารัก/ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

         
ตอนที่ 4   รู้ว่ารัก/ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร   

          รถค่อยเข้ามาจอดในโรงจอดรถอย่างสงบนิ้ง สิ่งของในรถอัดแน่นไปหมดจนคนข้างในจะไม่มีที่อยู่ เมื่อผมเปิดประตูลงจากรถมายืนอยู่ที่ข้างๆรถเพื่อรอยัยแป้งลงมา แต่ทำไมมันนานจังหรือว่าจะโดนของทับตายไปแล้วจึงไม่ออกมาสักที 
 “แป้งๆตื่น...ถึงบริษัทแล้วลงเถอะ”
“จ๊ะ”
       พอพวกเราเก็บของลงจากรถเสร็จแล้วกำลังจะยกเข้าบริษัทแต่ พี่เจนก็มาเรียกยายแป้งไป มันจะอะไรกันว่ะเนี่ย  เราเป็นคนพาไปซื้อยังจะให้เราถือคนเดียว
ผมเลยหอบสังขารพร้อมถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมากองเท่าหัว(จะยกไปไงว่ะ) ยังไงก็ช่าง  ผมมันแมนอยู่แล้วครับ(มียามมายกช่วยมันนะ)
         ระหว่างทางผมชำเลืองดูยัยเสาไฟฟ้าที่กำลังคุยกับใครสักคนที่เป็นผู้ชาย   ท่าทางดูสนิทสนมกันมาก เพราะเหตุนี้ใช่ไหมที่เธอไม่ยอมมาถือของช่วยผม งอนๆ ไม่สนแล้วไอ้ของที่ซื้อมานี่กองไว้หน้าห้องออร์ดิชั่นนี่แหละโว้ย
“เชนกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ”
“ฮ่ะ กลับมาแล้วครับป้า” ถ้าผมยังไม่มา ป้าคงยังไม่เห็นผม นี่ป้าเห็นผมแล้วก็แสดงว่าผมกลับมาแล้วเข้าใจ เพราะฉะนั้นอย่าถาม (ป้าถามด้วยความเป็นห่วงนะเพ่)
“เป็นอะไรจ๊ะหน้าบึงมาเชียว”
“ไม่มีอะไรเหรอครับ แค่ลำคราญคนหลายใจ”
“ใครจ๊ะ คนหลายใจที่ว่า” คุณป้าเดินถือแก้วนมแก้วใหญ่มายื้นให้ผมพร้อมกับยิ้มให้นิดๆคล้ายๆป้ารู้แล้วจ๊ะ อะไรประมาณนี้แต่อย่างไรก็ตามผมยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับป้าหรอกครับ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“เหรอจ๊ะ”
“ป้าครับถ้าใครโทรมาหาผมบอกว่าผมไม่อยู่นะฮ่ะ”
“จ๊ะ” พอพูดจบผมก็รีบจ้ำขาเข้าห้องทันที เฮ้อ.....
        ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมอยากร้องไห้ (แกบ้ามั่ง)มาก ผมอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าผมเข้มแข็งไม่พอ ก็ดูสิครับเธอเล่นทำร้ายจิตใจผมขนาดนี้ ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงเมื่อเห็นคนที่ชอบ.... เดี๋ยวอะไรนะผมชอบเธอเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไอหย่า...
         ฉันเข้มแข็งไม่พอที่ฉันจะคิดกับเธอเหมือนเดิม  ( เสียงริงโทน)
“Hello…เชนไม่อยู่แค่นี้นะ” เสียงริงโทนของผมเจ๋งป่ะ ใช่เพลงผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิงของกอล์ฟไมค์เชียวนะแต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาชื้นชมกับริงโทนนะตอนนี้เรากำลังเศร้าไม่ใช่หรอ รีบพูดรีบวางเลยดีกว่า
“เดี๋ยวค่ะ...”
            ฉันเข้มแข็งไม่พอที่ฉันจะคิดกับเธอเหมือนเดิม  ( เสียงริงโทน) นานมาอีกแล้วก็บอกว่าเชนไม่อยู่ตามตื้ออยู่ได้
“บอกว่าเชนไม่อยู่”
“อะไรว่ะ…”
  ฉันเข้มแข็งไม่พอที่ฉันจะคิดกับเธอเหมือนเดิม เพราะในความรู้สึกที่มีมันเกิน...  ( เสียงริงโทน)
  “เชนไม่อยู่โว้ย”
“แล้วฉันพูดอยู่กับควายตัวไหน”
“นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ เธอเป็นใคร”
“ในที่สุดก็กลับมาเหมือนเดิม” เออ...จำได้แล้วนึกว่าใครมีคนเดียวนี่แหละที่กวนอย่างนี้ มีคนเดียวจริงๆ
“มีอะไรว่ามา ยัยหมูปิ้ง”
“นายหลบหน้าฉันทำไม”
“ไม่ได้หลบนิ”
“ก็2วันแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”
“ห๋าฉันอยู่ในห้องตั้ง2วันแล้วเหรอ”
“เออดิ”
“ว่าแต่เธอคิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ”
“บ้า...o///o”
“นั่นแน่ะ ถ้าอยากให้ฉันยกโทษให้มาช่วยฉันทำการบ้านก่อนดิ”
“เออก็ได้”
   ฮ่า ๆ ๆในที่สุดผมก็ได้ใช่สมองและสองมือของผมหาคนที่มาทำการบ้านช่วยแล้ว สบายละเรา นี่แหละขออ้างดีที่สุดในเวลานี้ แต่ว่าผมอยู่ในห้องนี้สองวันแล้วเหรอไม่เห็นรู้เรื่องเลย...
    ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังปังๆอยู่หน้าห้องสงสัยยัยแป้งคงจะขึ้นมาแล้วเร็วดีนิ
“มาแล้วครับ”
“สวัสดีจ๊ะพี่เชน” ยะ...แยม แยมมาว๊ากกกกกกกกกกกกก พุธโทร พฤหัสโทร
“อ้าวแยม มาได้ไง กลับจากอังกฤษมาแล้วเหรอ”
“ใช่กลับก่อนกำหนดนะก็คิดถึงพี่เชนนิ”
“งั้นหอมแก้มพี่ทีสิ” ผมยื้นแก้วไปให้สาวที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี หอมซ้ายอมขวาสักฟอดใหญ่ให้หายคิดถึงซะหน่อยไม่ได้เจอกันมานาน
“ได้...”
“เชนฉันมาแล้...ว” แป้งเปิดประตูเข้ามาในห้องผมพอดีตรงกับจังหวะที่ผมกำลังโดนแยมหอมแก้มอยู่ แย่แล้ว...
“พี่เชนใครนะ” แยมหันหน้ามาหาผมพร้อมกับทำหน้างงจะให้ตอบว่าไงดี คนแอบชอบ หรือคนที่พี่รัก
“เพื่อนพี่เองแป้ง”
“หวัดดีแป้ง” แยมทำความเคารพแป้ง แล้วเดินไปหนังที่โซฟายิบนิตยสารขึ้นมาอ่านอย่างสบายใจ โดยไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้น
“เชนนายนี่มัน...ฉันขอตัวกลับก่อน” ทันทีที่พูดจบแป้งก็เดินออกไปจากห้องผมทันที พร้อมกับเสียงประตูดังปังกระทบกับขอบประตูอย่างแรง
“อ้าวแป้งเดี๋ยว เข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว แยมพี่ฝากทำการบ้านด้วยนะเดี๋ยวพี่มา”
“อืมเดี๋ยวทำให้”
   อะไรกันเนี่ยมันชักจะปัญญาอ่อนขึ้นเรื่อยๆแล้ว ต่างคนต่างเข้าใจผิด ยัยแป้งก็ดันเข้ามาตรงเวลาพอดีอะไรวะ
ไม่เข้าใจเลยโว้ย
   เป็นเวลานานมากที่ผมตามหายัยแป้ง  มันไปหลบอยู่มุมไหนของตึกวะเนี่ยหายากชะมัด หรือว่าอยู่ในห้องน้ำ ไม่เห็นนิ งั้นคงอยู่ในตู้เสื้อผ้า(จะบ้าเลอะ) เอ้ อยู่ไหนน๊า จากนั้นผมเห็นเงาผู้หญิงเดินเข้ามาในบริษัทนั้นยัยแป้งนิ
“แป้งเธอไปไหนมา”
“ไปซื้อไข่เต่ามากิน” ฮ่ะ...อะไรนะ ขะ...ขะไข่เต่างั้นเหรอปัดโถ่นึกว่าอะไร หายไปซะนานนึกว่าหนีออกจากบริษัทซะอีก
“เหรอ ฉันจะมาอธิบายเรื่องเมื่อกี้นะ”
“เอ่อ ฉันเข้าใจแล้วนายจะบอกว่า ผู้หญิงคนเมื่อกี้คือน้องสาวนายใช่ไหม”
“ใช่ รู้ได้ไง”
“ก็มันเหมือนนิยายทั่วไปนั่นแหละ”
“แล้วผู้ชายคนที่คุยกับเธอเป็นใครเหรอ” ได้โอกาสถามผมก็เลยตัดสินใจถามไปเลย ค้างคาใจมานานแล้วว่าไอ้หมอนั้นเป็นใคร มันถึงกล้าได้ขนาดนี้
“เพื่อนสนิทฉันเอง พอดีผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยม” เพื่อนหรอ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะสิไม่ว่า ถ้าฉันไม่สนิทกับเธอฉันนึกว่าตานั้นเป็นสามีเธอแล้วนะหน่ะ
“สนิทจนกระทั่งจับไม้จับมือ หอมแก้มกันเลยเหรอ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ นายหึงเหรอ” หึงเหรอ ไม่มีทางจ้างให้ก็ไม่มีทาง แต่ทำไมหน้าเราต้องแดงด้วยฟ่ะ0///0
“เปล่า ก็แค่ถามดูเฉยๆนะ”
   เมื่อเราสนทนาสาธยายกันเสร็จ  ก็มีเสียงเคาะประตูปังๆ ก่อนที่จะมีหญิงวัยกลางคันเดินเข้ามา ป้าอรผู้จัดการหรือป้าผมเดินเข้ามานั่งข้างๆผมพร้อมส่งยิ้มมุมป้าให้กับแป้งจี่
“ป้ามีอะไรครับ”
“คือเรื่องMV เพลงนะจ๊ะให้ไปถ่ายที่ชะอำนะ ป้าจัดการสถานที่ไว้ให้แล้ว” ป้า อรครับขอบคุณมากเลยครับ ป้าเป็นคนที่อ่านใจผมได้ ผมฝันมานานแล้วครับป้า ว่าจะได้ไปเที่ยวในประเทศไทยบ้างไปแต่เมืองนอกเมืองนาอยู่นั้นแหละ คราวนี้มาชะอำบ้าง สุดยอด.....
“แล้วใครเป็นพระเอกครับป้า”
“ก็...เชนไงจ๊ะ” ป้าครับ คิดดีแล้วเหรอครับป้า ผมรู้ว่าผมนะหล่อเข้าขั้นเยซองแต่ป้าลองคิดให้ดีคิดแล้วคิดอีกสิครับเอาผมแน่หรอ
“ผมเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก”
“เอาน่า..นายคิดว่าตัวเองเป็นดงแฮไม่ใช่เหรอ   อีกอย่างก็คิดซะว่าเล่นเป็นเพื่อนฉันล่ะกัน”แป้งเธอนี่ก็จะส่งเสริมให้ฉันดังหรือไงกัน ก็รู้ๆกันอยู่ผมมันหล่อยังจะให้ผมเป็นพระเอกอีก แต่ว่ามันเป็นทางเดียวที่เราจะสามารถเข้าใกล้
ลีอา ดีซอนได้เพราะฉะนั้นเราต้องเล่น
“แล้วต้องเล่นยังไงครับป้า”
“ก็ตอนแรกเดินจับมือกันไปแล้วก็กอดกันเท่านั้นเองจ๊ะ” ป้าครับ ให้ผมกอดกับยัยนี่ นี่นะ ไม่เอาหรอกนึกทีไรขนลุกทุกที
“ห๋าทำไมต้องกอดด้วยครับ0///0”
“หรือว่านายเป็นแอบ”แป้งฉันนี่นะแอบ ถ้าฉันแอบคนทั้งโลกก็ต้องเป็นเกย์เข้าใจไว้ซะ
“บ้าเหรอฉันแมนเกินร้อยนะ”
“เหรอ...แล้วจะเริ่มวันไหนค่ะ”
“พรุ่งนี้จะ”
“ครับ/ค่ะ”
ว๊ากกก...ตื่นเต้นครับ พอทีคนอื่น ผมยังเป็นคนสั่งได้ ทีตัวเองกลับตื่นเต้นซะเองอะไรเนี่ย แล้วคนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะแล้วทำไหมต้องเป็นผมด้วยอ่ะ สาธุอย่าให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆเลย
         เก็บของ เก็บอุปกรณ์เตรียมฉากขึ้นรถเรียบร้อย ทุกคนขึ้นรถกันไปหมดเหลือแต่ผมที่ลากกระเป๋าใบโตที่ใส่ของเหมือนจะย้ายบ้าน พร้อมใบหน้าเหี่ยวไม่รับแขก ยื้นออกมาจากประตูบริษัท พอผมขึ้นรถเสียงซุบซิบๆมาจากสาวประเภทสองที่รวมทั้งพี่เจนอยู่ด้วยในกลุ่มนั้น ซุบซิบกันใหญ่เลย เอาเป็นว่าผมทำผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน
     ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถตู้สุดไฮโซที่กำลังมุ่งหน้าไปชะอำได้สักสามชั่วโมงได้แล้วมั่ง ไอ้คนขับรถก็ไม่เห็นใจคนนั่ง  ไม่มองกลับมาดูผู้คนข้างหลังบ้างเลย   ตอนนี้ผมปวดฉี่จะแย่อยู่แล้วรวมทั้งยัยซาลาเปากับพี่ๆทั้งหลายก็คงจะรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน เอาว่ะตายเป็นตาย
“พี่ครับปั้มด่วน”
“ได้ครับ”
     ในที่สุดผมก็ได้ปลดปล่อยเสียทีมีความสุขเสียเหลือเกิน หลังจากที่ผมทำภารกิจเสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำรู้สึกว่าหน้าห้องน้ำหญิงทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ ไปดูดีกว่าเผื่อมีหวย
“ยัยซาลาเปานี่เธอทำอะไรนะ”
“ไม่รู้สิพอฉันออกมาจากห้องน้ำคนพวกนี้ก็กรูกันเข้ามา” ขนาดยังถ่ายเอ็มวีก็มีคนรู้จักแป้งมากขนาดนี้เลยเหรอนี่ แล้วถ้าจะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางก็ไม่นะสิ
“เออขอโทษนะครับหลีกทางหน่อยครับ”
กรี๊ด.................ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
        เห็นไหมครับว่าผมมันหล่อ ช่วยไม่ได้เกิดมาหน้าตาดีครับ ไม่ว่าจะเป็นสาวเล็กสาวใหญ่หรือสาวประเภทสองทุกคนก็รวมใจกันกรี๊ดให้ผม ลืมบอกผมน้องดงแฮครับชื่อดงฮันครับ วอนดงฮัน (น้องฝ่ายไหนไม่ทราบว่ะ)
“ขอโทษนะครับขอตัวก่อนนะครับ แป้งขึ้นรถ”
   ก่อนจะไปผมขอฝากอะไรไว้หน่อย ไหนๆก็ไหนๆแล้วหาเสียงซะเลย จะได้เป็นประชาธิปไตย
“ทุกคนครับก่อนไป ผมขอฝากอัลบั้มแป้งจี่ไว้ด้วยนะครับขอบคุณ”
จากนั้นผมก็กระโดดขึ้นรถ อย่างรวดเร็วรู้ไหมครับว่าเพราะอะไร ก็ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่นะสิจะ ตะลุ่มคลุบผม ถ้าเกิดผมหนีไม่ทันผมคงเป็นอาหารปลาแน่ๆ
“เอ่อ เกือบตายทุกคนขึ้นรถคบใช่ไหมครับ”
“ยังค่ะ ยังขาดพี่เจน” อ้าว ซวยแล้วไหมล่ะพี่เจนนี่เข้าห้องน้ำช้าทุกที ทำไงดีวะ เอารถกลับไปรับก็ไม่ได้ เอ่อนึกออกแล้วครับว่าต้องทำยังไง
“โทรไปบอกพี่เจนให้ขึ้นรถตู้คันหลังแล้วกันนะครับ” ดีนะเนี่ยที่นึกขึ้นได้ว่าเอารถมาสามคัน ไม่งันต้องกลับไปรับวุ่นวายชะมัด
“ค่ะ”
หน้าสงสารพี่เจน ไม่รู้เป็นไงบ้าง สงสัยอาจไม่รอด ถึงพี่เจนจะเป็นกระเทย แต่พี่เค้าก็หล่อ แถมวันนี้พี่เค้าไม่ได้แต่งตัวเป็นผู้หญิงซะด้วยเดี้ยงแน่งานนี้
      ตอนนี้เรามาถึงชะอำกันแล้ว หิวข้าวจัง ผมไม่ได้ตรรกะนะครับคือว่าข้าวเที่ยงไม่ได้กินนะ ผมเลยเช็คอินแล้วแจกกุญแจให้ทุกคนเข้าห้องพัก ส่วนผมนะเหรอไม่ต้องถามอยู่ร้านชำนู้น ตอนนี้มาม่าเท่านั้นที่ช่วยในการดำรงชีวิตอยู่สำหรับผม...
“อ้าวนายไม้จิ้มฟันก็มาหาของกินเหมือนกันเหรอ”
“ฉันก็คนเหมือนกันนะ หิวเป็นเหมือนกัน”
“เหรอนึกว่านายเป็น...” เป็นดงแฮเหรอเยซองหรือคิบอม รีบบอกมาเร็วๆดิ 
“เป็นอะไรบอกมาเป็นเยซองใช่ไหม”
“ใช่เป็นเยซองที่ขายพักอยู่ตลาดน้ำนะ”
“เดี๋ยวเหอะ” เป็นเยซองขายผักอยู่ตลาดน้ำ คิดได้ไงฟ่ะ แต่ว่ายังไงก็เป็นเยซองอยู่ดีนะแหละครับ
    พอผมหาของกินเสร็จแล้ว ผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำ รู้สึกว่าห้องยัยแป้งอยู่ตรงข้ามห้องผมนะ รู้ไหมว่าผมรู้ได้ไง
ก็ยัยนี่เล่นร้องเพลงเสียงดังซะขนาดนี้ไม่รู้ก็บ้าแล้ว หน้าสงสารห้องข้างๆไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง เสียงดังจนจะไม่ได้นอนดีนะห้องนี้ยังมีสำลีอยู่ เอามาอุดหูมันซะเลย
      พรุ่งนี้ผมและเพื่อนๆจะต้องถ่ายกันตั้งแต่เช้า วันนี้ง่วงเต็มทีแล้วนอนดีกว่า ถ้าเกิดตื่นสายเดี๋ยวจะโดนดุเอา คุณพี่เจนยิ่งไม่ชอบคนไม่ตรงเวลาอยู่ด้วย
          ~ฝันดีนะฮ่ะ ฝันถึงผมบ้างล่ะ ~
                                        
                                          …รักนะจาก วอนดงฮัน...