ซารางเฮโยรักวุ่นวายยัยตัวร้ายกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : อดีตของซาลาเปา

ตอนที่ 3      อดีตของซาลาเปา

[Mode : Chan]

ผมเดินลงมาจากห้องพร้อมกับคุณป้าสุดสวยของผม เพื่อที่จะมาบอกข่าวร้ายกับยัยซาราเปาเรื่องอะไรนะเหรอก็เรื่องออกเทปนะ เซ่....
“นี่ยัยซาลาเปามานั่งทำอะไรอยู่นี่” ผมเห็น ยัยซาลาเปานั่งทำอะไรสักอย่าง อ๋อ...ที่แท้ถักผ้าพันคอนี่เองสงสัยไมมีอะไรทำ เดี๋ยวเจอกันแน่ว่างนัก
“นี่นาย...คุณอรดีสวัสดีค่ะ” เกือบไปแล้วมิล่ะ ถ้ามาทะเลาะกันต่อหน้าคุณป้าเห็นละก็มีหวังโดนลงโทษเป็นแน่แท้
“จ๊ะ ไหว้พระเถอะ”คุณป้ายกมือรับไหว้ตามปกติ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเหมือนมีลิงกระโดดด้องแด้งไปมาอยู่ข้างหลังคุณป้า น๊า..... แต่มองไปมองมาดีๆนี่มันผมเองนี่นา
“もしもし(โมชิโมชิ)ซาลาเป่า” ผมทักทายยัยนั้นเป็นภาษาญี่ปุ่น แล้วยัยนั้นจะตอบกลับมาไหมนะหรือจะฟังไม่ออก หน้าอย่างนี้คงฟังไม่ออกละสิ
“อืม 한영세요 (ฮันยองเซโย) ไม้จิ้มฟัน” แบร่ >0< ฟังออกด้วยเก่งเหมือนกันนะเรา (เด็กอนุบาลก็ฟังออก)
“เอ่อมีอะไรเหรอค่ะคุณอร”ยัยนั้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เร็วนักนะผมว่าจะโต้ตอบกลับไปซะหน่อย แต่ถ้าเกิดศึกน้ำลายขึ้นอีกละก็ผมคงจะโดนหักค่าขนมเป็นแน่แท้
“คือวันนี้ฉันจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าเพื่อมาถ่ายเอ็มวีกัน”
 “เย้...ค่ะ” ทำไมยัยนั้นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น อ๋อ...ลืมไปเป็นเด็กใหม่ไม่ใช่เหรอ คงตกใจเป็นธรรมดา
“แล้วฉันก็จะให้หลานชายฉันไปเป็นเพื่อนนะ” ว่าอะไรนะ ผมงั้นเหรอ นี่คุณป้าครับคุณป้าลองคิดดูดีๆสิครับ ที่จะให้ชะนี กับลิงป่าไปด้วยกันเหรอครับ เดี๋ยวก็กัดกันตายไปข้างหรอก อย่างนี้ต้องคัดค้าน...
“ฮ่ะ คุณป้าทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะครับ” ต้องโวยวายนะ สักหน่อย ไม่งั้นก็ต้องยอมไปกับยัยชะนีป่าเป็นแน่
“ทำเพื่อป้าไม่ได้เหรอจ๊ะ” จะให้ตอบว่าได้หรือไม่ได้ดีละ ถ้าเกิดตอบไม่ไปล่ะจะใจร้ายไปหรือเปล่านะ
“เออ...ทราบแล้วครับ”
ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะป้าก็รู้นิว่าผมกับยายนี่ ไม่ถูกกันยังจะใช่อีก ทำไมไม่ใช้คนอื่นบ้าง พี่เจนก็มีไม่ใช้เซ็งโว้ย
“นี่นายขับนะ เอารถฉันไป”ยัยแป้งยื้นพวงกุญแจรถเธอมาให้ พอผมเดินไปถึงรถยัยแป้งก็รู้เลยว่ารถรุ่นนี้มันโบ (ราณ) มากๆ มันรถสมัยไหนว่ะเนี่ย
“รถเก่าๆเน่าๆอย่างนี้เนี่ยนะจะให้ฉันขับ”
“นี่นายว่างี้ได้ไง”ยัยแป้งทำหน้าอย่างไม่พอใจ จะให้ทำไงละครับดูรถรุ่นนี้สิไม่หน้าเชื่อว่าสมัยนี้มันยังเหลืออยู่
“ก็ดูสิรถเธอสามารถเอาไปทำเป็นเศษเหล็กได้เลยนะเนี่ย”
“นี่นาย…”ยัยแป้งพูดพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมาว่าจะต่อยผมงั้นแหละ แต่ประทานโทษผมไม่กลัวเหรอกำปั้น ผมกลัวพระมากกว่า
“ทำไม”
“....” เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ
  “สรุปเอารถฉันไปล่ะกันนะ ยัยซาลาเปา” ผมไม่อยากจะพูด ถ้าเกิดผมขับไอ้รถคันนั้นไป ไม่รู้ว่าชิ้นส่วน ส่วนใดจะหล่นกลางถนนหรือเปล่า อันตรายจริงๆ
“เออก็ได้” จากนั้นเราทั้งสองคนก็เดินไปที่จอดรถส่วนตัวของผม สงสัยยัยแป้งคงยังไม่เคยเห็นรถผมสินะ ทำหน้าตื่นตาตื่นใจซะขนาดนั้น รถผมทำไมเหรอ ก็แค่เปิดหลังคาได้เท่านั้น
“โอโห๋ รถนายเนี่ยเท่ชะมัดเลย” ถูกต้องตาถึงมาก ครั้งแรกนะเนี่ยที่ยัยซาลาเปาพูดถูกใจผม
 “ก็แหงล่ะสั่งมาจากอังกฤษเชียวนะ” ผมทำท่าโอ้อวดกับรถของตัวเอง แต่เรื่องจริงคือไม่ได้สั่งมาจากอังกฤษหรอก สั่งมาจากไทยนี่แหละครับ
“ราคาเท่าไหร่ค่ะเนี่ย” ยัยนั้นลูบๆคำๆรถผม หวังว่าไม่ได้มาเอาเลขไปซื้อหวยหรอกนะ เห็นซื้อบ่อยแล้วนิแล้วก็ไม่เคยถูกด้วยใช่ไหมล่ะยัยซาลาเปาฮ่ะๆๆ สู้ผมไม่ได้ผมถูกมาสามงวดซ่อนแล้ว (อ้าว)
“20ล้านนะ ชิว ชิว”
“ฮ๋า ไม่เสียดายตังค์บ้างเหรอ” อืม นิดๆนะ ตั้งยี่สิบล้านซื้ออะไรได้เยอะแยะเชียว ไปเที่ยวต่างประเทศได้อีก แต่ผมก็ต้องเก๊กไว้เดี๋ยวเสียฟอร์มแย่......
“ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว”
“ปะ...ขึ้นรถ ยัยซาลาเปา”
“ค่ะ”
ยัยนี่บ้าเปล่าเนี่ย แค่20ล้านถือว่าถูกสุดๆแล้ว(แต่ใจจริงเสียดาย)นะเนี่ย หรือว่ายัยนี่บ้านเธองก ( แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ) ถึงเก็บเงินไว้ให้รุ่นลูกรุ่นหลานใช้
“มาถึงแล้วสยาม”
“เนี่ยนะเหรอที่เขาเรียกว่าสยามนะ” เออ...สยามอ่านป้ายสิ นั้นไงตัวเบ้อเริ่มเลย อ่านไม่ออกหรือไงฟ่ะ สะกดเป็นไหม สะกดนะ....
“อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยมา”
“ใช่ก็แน่ละ ฉันเป็นเด็กตจว.นี่นา” ที่แท้ไม่เคยมานี่เอง อืมอภัยให้ได้เด็กตจว.นี่เอง นึกว่าเด็กเทพ
“เหรอไปกันเถอะ”
ไม่รู้ว่าผมและยัยซาลาเปาพูดด้วยกันดีๆตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ผมรู้สึกว่าผมจะตามใจยัยนี่มากไปแล้วมั่ง ดูทำเข้าสิ อยากได้อะไรผมซื้อให้หมดสงสัยวันนี้ผมต้องบ้าแน่ๆเลย
“นี่นายดูนี่สิเสื้อสวยเนอะ” คุณเธอหยิบเสื้อกันหนาวแขนยาวสีแดงขึ้นมา อืมก็โอเคนะแต่ว่า อย่างใส่บ้างอ่ะ เค้าอยากใส่อ่ะ (แกเป็นผู้ชายนะ)
“อยากได้ก็เอาสิ”
“จริงนะค่ะ”
“อืม”
ตอนนี้เราเลือกซื้อของกันไม่หวาดไม่ไว ของที่ซื้อมาเอาไปใส่รถก็เต็มอีก แล้วก็รวมเงินทั้งสิ้นแล้ว240,000นะจะซื้อไปถ่มที่ดินหรือไงเธอ หวังว่าขากลับเราคงจะไม่ได้ไปนั่งบนหลังคารถหรอกนะ
“กลับเหอะ”
“ค่ะ”
ระหว่างทางกลับบริษัทผมสังเกตว่าวันนี้ยัยหมูปิ้งจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ฟังเพลงหน่อยดีกว่า
           ยิ่งเธอวางใจ ยิ่งสนิทกันมากเพียงใด  ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนไกลออกไปทั้งที่อยู่ใกล้ๆเธอ..........
  เฮ้ยทำไมเราฟังเพลงนี้เราต้องเขินด้วยว่ะ เปลี่ยนเพลงดีกว่าฟังเพลงนี้แล้วสยิวพิลึกนะ                                                                   ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหมที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น            ตกลงให้เรารักกันใช่ไหมถ้างั้นขอได้ไหมโปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
           ทำไมวันนี้มีแต่เพลงแนวนี้ว่ะปิดดีกว่าลำคราญ แต่ว่าไปแล้วยัยแป้งจี่ก็หน้าแดงๆอยู่เหมือนกันนะ เป็นไรหรือเปล่า
“นี่เธอไม่สบายเหรอ”     ผมเอามือไปแตะที่หน้าผากของเธอดูท่าทางจะไม่สบายหรือเปล่านะ ใกล้จะได้ออกเทปอยู่แล้วด้วย ถ้าเกิดไม่สบายปัญหาใหญ่แน่
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไปหาหมอไหม เห็นหน้าเธอซีดๆนะ”อย่าเป็นอะไรนะเดี๋ยวฉันจะไม่มีใครแกล้ง
“เป็นห่วงเหรอ”
“เปล่า   ก็แค่กลัวลูกจ้างป่วยก็เท่านั้นเอง แล้วอีกอย่าง ฉันจะเป็นห่วงเธอได้ไง ในเมื่อฉันเกียจเธอจะตาย”
“เหรอ” เออ...คิดอะไรมากกว่านี้หรือเปล่าว่ะเนี่ย
จ๊อกกกกกกก... เสียงใครท้องร้องว่ะเนี่ยดังชะมัด แต่ฟังไปฟังมาท้องเราเองนี่หว่า แล้วยัยแป้งหัวเราะอะไรเนี่ยไม่เคยเห็นคนท้องร้องหรือไง
“นี่ใกล้จะเที่ยงแล้วแวะทานอะไรหน่อยไหม”
“ก็ดีฉันก็หิวอยู่เหมือนกัน”
“นี่ร้านข้างหน้าเป็นร้านประจำของฉันเลยอร่อยมากๆเลยนะ”
“จ๊ะ เชื่อแล้วดูจากสีหน้านายก็รู้ว่าอร่อย”
         หลังจากที่เราทั้งสองทานอาหารเสร็จแล้ว เราก็พลัดกันเล่าชีวิตวัยเด็กของแต่ละคน ผมรู้แต่ว่าเธอเป็นเด็กที่หน้าสงสารที่สุดเธอต้องทำนาช่วยพ่อตั้งแต่อายุ5ขวบ  แม่เธอตายตั้งแต่เธออายุ1 ปี บ้านเธอจนสุดๆ  มีเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่จะใส่มาเล่นแบบพวกผม  ของเล่นก็ไม่มี 3เดือนทีซื้อชุดใหม่ได้1ชุด น้องสาวของเธอชื่อปลาเป็นโรคไต ต้องหาเงินไปฟอกไตให้น้องจึงมีโอกาสเรียนแค่นิดเดียว ส่วนผมนะเหรอไม่ต้องถาม  ตอนอายุ5ขวบ ผมก็เล่นอุนต้าแมนกับพี่เลี้ยง มีคนป้อนข้าว อาบน้ำให้พาไปซื้อชุดใหม่ทุกสัปดาห์แถมเรื่องการเรียนไม่สนใจ ทำไมโชคชะตาของแต่ล่ะคนไม่เหมือนกันนะไม่เข้าใจ     
“นี่เธอตอนนี้น้องสาวเธออยู่ไหน”
“เสียไปแล้ว” ยัยแป้งก้มหน้านิ่งๆ สีหน้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้นแววตานิ้งสงบเหมือนกับกำลังไว้อาลัยกับบางสิ่งบางอย่าง
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็ช่วงหลังหางานไม่ได้เลยไม่มีเงินพาน้องไปฟอกไต”
“เออ ขอโทษทีนะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก” แป้งหันหน้ามายิ้มให้ผมเหมือนกับบอกว่า ฉันยังเข้มแข็งอยู่นะอะไรประมาณนี้