รักษาหัวใจ นายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #7 : หวง (หรือปล่าว ?)

 "นี่... แจจุง" เสียงทุ้งดังตามหลังร่างบางมาอย่างใกล้ชิด  
"อะไร ?" เสียงนุ่มดังห้วนเหมือนกับคนไม่พอใจ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ และยุนโฮก็รู้ดี
"คุยกับผมหน่อยสิครับ" ยุนโฮเริ่มใช้เสียงออดอ้อนเมื่อมั่นใจในอารมณ์ของอีกฝ่ายแล้วจริงๆ มือหยาบคว้าเข้าที่ข้อมือบางไว้หลวมๆ และเลื่อนกายมาแนบชิดกับคนตรงหน้า อกแกร่งแนบชิดกับแผ่นหลังเล็กเกือบสนิท ลมหายใจอุ่นๆ ดังแผ่วอยู่ข้างๆ หูของแจจุง ท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองค่อยๆ สอดมารอบเอวบางของเขา
"ยุนโฮ !!" เสียงหวานดังขึ้นเล็กน้อย เพื่อเรียกสติของตนเองและคนข้างหลังกลับคืนมา พร้อมกับส่งศอกเรียวๆ นั่นกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องแกร่งอย่างจงใจ
"โอ๊ะ !!" มือหนาชักออกจากเอวบางมากุมท้องตัวเอง และทำสีหน้าราวกับว่าเจ็บปวดเหลือเกิน
"จะคุยอะไรก็ว่ามา" เสียงหวานดังห้วน แต่หน้าขาวนั้นกลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
"ฮ่ะๆ" ร่างสูงหัวเราะเบาๆ แล้วจึงค่อยๆ กลับมายืนตัวตรง "เรื่องไปเที่ยวน่ะครับ ว่ายังไงบ้าง ?"
"ไปทะเลน่ะเหรอ ?" แจจุงเลิกคิ้ว "ก็อยากไปนะ... แต่ว่า"
"เอ๋...ว่าอะไรเหรอครับ ?" ยุนโฮแสดงสีหน้ากังวลเล็กน้อย "ทำไมล่ะครับ ?"
"ร่างกายแจจุงอ่อนแอนะ ยุนโฮก็รู้" ร่างบางหันหลังให้ยุนโฮ ก่อนจะเปิดประตูห้อง
"ผมอยากได้คำตอบนะ แจจุงตอบไม่ตรงคำถาม" ยุนโฮพูดเสียงทุ้มต่ำ พลางจับที่ประตูห้อง
"ต้องมาหมดสนุกเพราะคอยดูแลแจจุงน่ะนะ" แจจุงหันหน้ามาสบสายตาคม
"อืม..." ยุนโฮพยักหน้า "ผมจะดูแลแจจุงเองนะครับ..."  



"ผมกลับแล้วนะครับ" ยุนโฮกล่าวคำล่ำลากับคนในบ้านตระกูลคิม ก่อนจะโค้งให้ชายหัวหน้าครอบครัวหนึ่งที แล้วเดินออกไปที่หน้าบ้าน โดยไม่รู้ว่ามีหญิงสาวเดินตามมา
"คุณหมอค่ะเดี๊ยว" ยุนอาส่งเสียงเรียกยุนโฮที่กำลังเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเขา
"ครับ" ร่างสูงหันหน้ากลับมาตามเสียงที่เรียก
"โอ๊ะ!!" ยุนอา เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าหันกลับมามอง ก็แสร้งทำเป็นล้มลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ยุนโฮซึ่งเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าทำท่าเหมือนกันจะล้มลงไปก็ยื่นแขนไปโอบรอบเอวทันที แล้วรั้งเข้ามาหาตัวเหมือนที่เคยทำกับแจจุงแต่สองมือของหญิงสาวกับโอบไปรอบคอของเขาอย่างจงใจ ยุนโฮไม่ใช่หนุ่มใสซื่อ สมัยมหาลัยเมื่อผ่านเรื่องผู้หญิงมาเยอะแล้ว เขาจึงเข้าใจเจตนารมณ์ของหญิงสาวในอ้อมกอดเขาเป็นอย่างดี คงเป็นโชคดีที่เขาสามารถเลือกปฏิเสธผู้หญิงประเภทนี้ได้ แต่ที่เขาคิดว่าเป็นโชคร้ายของเขาก็คือ เมื่อเขาแหงนหน้าไปมองที่หน้าต่างห้องของหนุ่มหล่อหน้าหวานที่เขาเพิ่งเดินไปส่งมาเมื่อครู่ ก็พบ

ใช่... หนุ่มน้อยหน้าหวานคนนั้นกำลังมองเขาอยู่ เมื่อเขาหันไปมองร่างบางก็ลุกขึ้น ปิดม่าน แล้วหายไป ยุนอาไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของเขาเหมือนแจจุง ไม่ดันเขาออก เหมือนที่แจจุงทำ เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เสนอแบบนี้เลย มือหนาจึงค่อยๆ ชักกลับมาแนบลำตัว แต่มือของยุนอากับไม่ยอมปล่อยจากคอของเขา มิหนำซ้ำยังพยายามที่จะดึงหน้าเขา เข้าหาใบหน้าของเธอ"เหมือนมีคนเรียกคุณนะครับ" ยุนโฮกล่าวพลางหันหน้าหลบไปมองที่หน้าบ้าน ทำให้ยุนอาลดมือลงอย่างรวดเร็วและหันหน้าไปมอง ร่างสูงจึงค่อยๆ ถอยตัวไปยังมอเตอร์ไซค์ของเขา ใส่หมวกกันน็อคขึ้นคร่อมและสตาร์ทมัน เสียงสตาร์ททำให้ยุนอาหันกลับมามอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเมื่อครู่กำลังจะออกไปพ้นเขตบ้านของเธอ ยุนโฮโบกมือให้เธอเล็กน้อยเป็นเชิงล้อเลียน ก่อนจะบิดเร่งความเร็วของรถขึ้นสูงและออกไปจากตัวบ้านอย่างรวดเร็ว


ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...
"ผมเข้าไปนะครับ" ยุนโฮพูดพลางเปิดประตูเข้าไป
"แจจุง..." เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหน้าทำให้แจจุงรู้แล้วว่าเขาเข้ามาประชิดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"เป็นอะไรหรือปล่าวครับ ?"
"ปล่าว..." เสียงนุ่มตอบ แล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋า "ไปสิ"
"อืม..." มือหนาเอื้อมไปจับที่จับกระเป๋า พลันมือบางก็ไปแตะพอดี แจจุงจึงชักมือกลับ กลืนน้ำลายเอือกนึง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีร่างสูงโปร่งเดินตามไปติดๆ เมื่อเดินลงบันไดไป ก็พบกับแม่เลี้ยงของเขาและยุนอาพอดี
"คือ...น้ายุนมินฮะ" แจจุงเอ่ยปากเรียกแม่เลี้ยง "ผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนสักสองสามวันฝากบอกคุณพ่อหน่อยได้ไหมฮะ ?"
"อื้อ" เป็นเสียงของยุนอาที่ขานรับมา "แล้วไปไหนกันล่ะ ?"
"ไปทะเลครับ" ยุนโฮบอกตอบแทนแจจุงพลางจับมือบางลากออกไป
"ยุนโฮ..." แจจุงเรียกชื่อชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"ไปเที่ยวกันเถอะ" ยุนโฮพูดโดยไม่ได้หันหลังกลับมามอง
"อื้อ..."


เมื่อถึงที่รถ
"อ้าว... ยุนโฮ แจจุง" เสียงยูชอนดังขึ้นเรียกความสนใจของจุนซูที่กำลังนั่งรออยู่ในรถ
อ่า..." แจจุงหันหน้าไปมองในรถ "มีใครไปด้วยน่ะ ?"
"พี่จุนซูแน่ะ คนตระกูลเดียวกับแจจุงไม่ใช่เหรอ ?" ยุนโฮกล่าว"เอ๋ ?..." แจจุงเลิกคิ้วเมื่อเห็นสมาชิกที่จะร่วมเดินทางไปด้วยทั้งหมด 
ยูชอน... คุณหมอประจำตัวคนเก่า   
จุนซู.... พี่น้องร่วมตระกูล  
ฮีชอล... พี่น้องร่วมตระกูล  
ซีวอน... อดีตเพื่อนสนิทที่แสนจะรู้ใจและ  
ยุนโฮ... คุณหมอประจำตัวคนปัจจุบัน
และเห็นคนที่เขากำลังปลื้มอย่างถึงที่สุดเพียงแค่เห็นเพื่อนสนิทที่ห่างกันไปอย่างซีวอนแล้ว เขาก็มีอาการ หวั่นไหว...
"ไง...แจจุง" ซีวอนส่งเสียงทักทายด้วยรอยยิ้มเหมือนแต่ก่อน
"วอน..." แจจุงเรียกชื่อที่แสนจะคุ้นปาก "........."
ยุนโฮซึ่งไม่เข้าใจความหมายของสองคนนี้ก็ถอนหายใจและเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้แจจุงไม่มีเสียงหวานๆ ขอบคุณ แจจุงกำลังคิดมาก ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเพื่อนที่ร่วมเดินทาง และเรื่องร่างกายอันแสนจะอ่อนแอของเขา กลัว... กลัวจะทำให้คนในความทรงจำอย่างซีวอนเห็นความอ่อนแอของเขา กลัวว่าตัวเองจะทำให้ชายที่เขากำลังหลงใหลอยู่อย่างยุนโฮจะลำบากไปด้วย อีกทั้ง พี่น้องหน้าหวานร่วมตระกูลทั้งสองคน จะลำบาก
"พี่ฮีชอล คบกับวอนนานแล้วเหรอฮะ ?" แจจุงเอ่ยถามพี่ชายหน้าหวานซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังติดกับซีวอน
"ก็..." คนที่ชื่อฮีชอลหันไปมองหน้าซีวอน "สี่...ไม่สิห้าเดือน"
"อ่า...อืม" ซีวอนพยักหน้าสี่ห้าเดือน อ่อ... ที่วอนห่างกับเขาไปตั้งครึ่งปีนี่ มันเป็นอย่างนี้ นี่เอง ทำไมเขาไม่รู้อะไรเลย หรือเพราะเขาเอาแต่นอนป่วยอยู่ในห้อง ทำไมร่างกายของเขาถึงสร้างมาให้เขาเสียเปรียบคนอื่นถึงขนาดนี้นะ แจจุงคิดพลางหันไปมองหน้ายุนโฮ ซึ่งทำหน้าที่คนขับรถ นั่นเป็นข้อดีที่ยุนโฮจะได้ไม่รู้ว่าเขากำลังแอบมองอยู่ เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่นะ....