คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จากหมอถึงใจคนไข้
“แจจุงครับ...” เสียงนุ่มทุ้มปลุกให้แจจุงตื่นจากภวังค์
“ยุนโฮ...” แจจุงสะดุ้งอีกครั้งและหันมามองหน้าชายหนุ่มข้างๆ ที่ตอนนี้ทำหน้าสารถีให้เขาอยู่ “อะไรเหรอฮะ ?”
“ดูสีหน้าแจจุงไม่ค่อยดีเลย มีอะไรไม่สบายใจหรือปล่าวครับ ?”
“เอ่อ...”
“หรือเรื่องเมื่อกี้ครับ ?”
“มะ.. ไม่มี” แจจุงหลบสายตาคมเสมองไปทางอื่น “ไม่มีนี่ฮะ”
“อ่า...” ยุนโฮยิ้มอย่างอ่อนโยน “ทานอาหารกลางวันแล้วก็ดีครับ งั้นไปทานอาหารว่างกับผมนะ”
“เอ๋ !?!” แจจุงทำหน้างงๆ “อาหารว่าง”
“ครับ” ยุนโฮขานรับและเอื้อมมือมาเปลี่ยนเกียร์ “แจจุงต้องลองกินของหวานบ้าง ผมรู้ว่าอันไหนที่แจจุงพอจะกินได้” แล้วเขาก็หันไปมองกระจกข้าง “ของหวานทำให้เราอิ่มเอม แล้วก็ช่วยทำให้ฝันดีด้วยนะครับ”
“เหรอฮะ ?” แจจุงมองหน้ายุนโฮอย่างแปลกใจ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงอ่อนโยนจังนะ...
ไม่ได้ !! อย่าคิดมากสิแจจุง ยุนโฮ เขาเป็นผู้ชายนะ แถมยังแสนดีขนาดนี้อีกด้วย คงต้องมีหญิงสาวมาติดพันมากมายนับสิบแน่เลย อีกทั้งเป็นหมอด้วย คนไข้ที่ได้เขาช่วยชีวิตไว้คงหลงใหลในตัวของเขาหลายคนเหมือนกันแน่ๆ ส่วนผู้ชายร่างกายอ่อนแออย่างเราจะไปคิดอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง อย่าลืมตัวสิแจจุง คนอ่อนแออย่างนายมันแทบจะไม่มีโอกาสสร้างครอบครัวด้วยซ้ำไป ไม่ว่าจะกับใคร ผู้หญิง หรือผู้ชาย ฝันกลางวันอยู่ได้ เลิกเพ้อฝันซะที อีกอย่างเขาก็แค่ต้องการศึกษาอาการของเราเท่านั้น ที่เขายอมมาดูแลเรา เอาใจใส่เรา ก็แค่อยากรู้ว่าเราเป็นยังไง ส่วนจูบ และการกระทำที่ผ่านมานั้นก็เป็นแค่สิ่งที่เราโหยหา และยอมให้เขาเอง สำหรับเขาเรื่องที่คนทั้งคู่กระทำไปเมื่อครู่นี้อาจจะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบที่พาไปเท่านั้นเอง...
“ครับ !!” เสียงทุ้มดังรบกวนความคิดของแจจุงอีกแล้ว “ไปได้ไหมครับ ?”
“คือ...”
“แจจุงยังโกรธผมอยู่ใช่ไหมครับ ?” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “ผมขอโทษจริงๆ นะครับ”
“เอ่อ...” เสียงหวานตอบ “โกรธอะไรฮะ ?”
“ก็เรื่อง...” ยุนโฮพูดเสียงหายลงไปในลำคอ “ที่โรงบาลน่ะครับ”
“อ่อ...” แจจุงพยักหน้า “ปล่าวนี่ฮะ”
“งั้นจะไปกับผมได้ไหมล่ะครับ ?”
“ไปก็ได้ฮะ” แจจุงพูดด้วยรอยยิ้มหวานเป็นปกติของเขา
“ครับ” ยุนโฮยิ้มอย่างดีใจ
แล้วรถสปอร์ตสีแดงก็ถูกเลี้ยวเข้าในร้านของหวาน เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มฝั่งคนขับก็ลงจากรถจากรวดเร็วและวิ่งมาเปิดประตูอีกคนให้หนุ่มน้อยหน้าหวาน พอยุนโฮล็อครถเรียบร้อยแล้ว เขาก็ถือวิสาสะจูงมือคนตัวเล็กข้างๆ เข้าไปในร้าน
เมื่อทั้งสองเดินมานั่งที่โต๊ะแล้ว บริกรก็เข้าตามมา
“รับอะไรดีครับ ?”
“ต้องเป็นเค้กแบบพิเศษ” ยุนโฮพูด พลางกวักมือเรียกให้บริกรก้มหน้าลงแล้วกระซิบที่ข้างหู
“อ่อ... ครับๆ” แล้วบริกรก็เดินกลับไป
“อะไรเหรอฮะ ?” แจจุงเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ
“อ่อ... ก็เค้กน่ะแหละครับ ไม่มีอะไรหรอก”
10 นาทีผ่านไป บริกรคนเดิมยกเค้กขนาดปานกลางมาวางไว้บนโต๊ะ
“มาแล้วครับ” บริกรพูดพร้อมวางเค้กลงบนโต๊ะ
“อืม...”
“วาว...” เสียงแจจุงอุทานออกมาเบาๆ
เค้กก้อนหนึ่ง ขนาดปานกลาง สีขาวนวลด้วยครีมนม ตัดด้วยสีน้ำตาลดำของช็อคโกแลต โรยหน้าด้วยสักอย่างที่แจจุงไม่รู้ ถึงจะไม่ได้ดูหรูหราสักเท่าไหร่ แต่มันก็น่ากิน แจจุงไม่เคยกินเค้ก ไม่ว่าจะเป็นเค้กงานวันเกิดหรืองานอะไรก็ตาม ตั้งแต่คุณแม่เสีย นี่อาจจะเป็นอีกครั้งที่เขากลับมากินเค้กก็ได้
“ทานสิครับ” เสียงทุ้มเชิญชวนให้เขาตักเค้กตรงหน้าเข้าปาก และเขาก็ตักมันเข้าปากจริงๆ
อร่อย.... รสชาติเหมือนนมที่คุณแม่ของเขาชงให้เขากินเวลาเขาไม่สบาย แต่หวานกว่าเล็กน้อย หวานเหมือนน้ำผึ้งปนกับช็อคโกแลต นุ่มลิ้น หอมกลิ่นนม มันทำให้เขาคิดถึงคุณแม่...
“อร่อยไหมครับ ?” ใบหน้าคมตรงหน้าเอ่ยปากถาม
“อร่อยมากฮะ...” แจจุงตอบ รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล “อร่อยจริงๆ”
“ผมดีใจที่แจจุงชอบมันนะครับ” ยุนโฮพูดเสียงอ่อน
“ฮะ... ขอบคุณฮะ”
น้ำตา ไหลลงมาตามแก้มขาวเนียนช้า มือเล็กยกขึ้นไปปาดมันออกจากใบหน้าหวาน
ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนถูกยื่นมาตรงหน้าของแจจุง เขามองไปที่มือหนาไล่ขึ้นไปตามท่อนแขนที่มีกล้ามเป็นมัดๆ และเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาคมนิ่งเย็นชา แต่แฝงความห่วงใยให้เขาเต็มเปี่ยม คุณหมอตรงหน้า ที่กำลังพยายามรักษาร่างกายอันแสนอ่อนแอของเขา และ กำลังจะกลายเป็นกำลังใจอย่างดีของเขา
ที่บ้านตระกูลคิม
รถสปอร์ตสีแดงถูกจอดอยู่ที่หน้าบ้าน มีเสียงพูดคุยกันภายในรถ
“แจจุงโอเคแน่นะครับ ?”
“ฮะ แจจุงไม่เป็นอะไร”
“ให้ผมเดินเข้าไปส่งไหมครับ ?” ยุนโฮอาสา
“ไม่เป็นไรฮะ” แจจุงยิ้มหวาน “ยุนโฮรีบกลับเถอะ เดี๋ยวจะมืดนะฮะ”
“อ่า...” ยุนโฮยิ้มตอบ “ครับ งั้นก็ฝันดีนะครับ”
“ฮะ ฝันดีเหมือนกันนะฮะ”
แล้วรถสปอร์ตสีแดงก็แล่นออกไป
ความคิดเห็น