รักษาหัวใจ นายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #3 : การตรวจหมอประจำตัว

ราวกับทั้งสองไม่รู้สึกตัว  ยุนโฮวางอุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจลงข้างๆ  กาย แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปชิดใกล้ใบหน้าของแจจุง จนปลายจมูกแตะกัน  ลมหายใจใกล้จนได้ยิน  ตากลมโตบนใบหน้าหวานหลับลงเหมือนกับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป   เมื่อริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ลิ้นหนาก็แทรกเข้าไปในปากหวานทันที  มือหยาบเลื่อนมาดึงที่จุกบนอกของคนตัวเล็ก  เสียงครางอู้อี้อยู่ในปากที่ติดกันแนบชิดนั้น ทำให้ยุนโฮเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อย  เขาเลื่อนมือไปโอบรอบเอวบาง และลดหน้าต่ำลงมาที่ซอกคอขาว  แจจุงซึ่งไม่เคยโดนรุกเร้าอย่างนี้ก็ถึงกับตัวอ่อน  มีเพียง

มือบางที่โอบรอบคอของยุนโฮไว้เพื่อพยุงร่างกาย  เพียงเวลาวูบเดียว แจจุงก็รู้สึกถึงลิ้นหนา นุ่ม ที่สัมผัสบนยอดอกของเขา ซึ่งตั้งชันรับลิ้นนั้นเป็นอย่างดีโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างใด  ทำเอาเขาขนลุก ตาปรือ ความรู้สึกแทบจะหลุดลอย  ตอนนี้แจจุงเริ่มไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว เขาจำต้องทิ้งตัวเข้าหายุนโฮ เพื่อพักพิงร่างกายตนเอง หลับตาลง  ซึ่งสิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คงจะมีเพียงมือบางที่กอดหัวของยุนโฮไว้แน่น  อกบางถูกแอ่นขึ้นด้วยอารมณ์บางอย่างของแจจุงที่เจ้าของไม่สามารถอธิบายได้  ดันจุกที่แข็งเป็นไตเข้าไปในปากของยุนโฮอย่างเต็มที่ เหมือนกับตั้งใจว่าจะให้เขากลืนมันเข้าไปปากอย่างไง อย่างงั้น  ยุนโฮซึ่งยังมีสติพอที่จะควบคุมอะไรอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นการกระทำของแจจุง เขารู้ว่ามันไม่ใช่การยั่ว แต่มันคือความไม่รู้สึกตัวของคนที่เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่ถึงจะยิ่งเป็นอย่างนั้น  เขายิ่งต้องการร่างบางที่ไม่เคยมีลายรักอยู่บนตัว แต่ตอนนี้เขาก็ได้สร้างมันขึ้นมาจนเต็มตัวของแจจุงไปเสียแล้ว เขาต้องการร่างบางตรงหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ  เขากอดคนตัวเล็กตรงหน้าไว้แน่น  ดันหน้าสู้กับอกบางที่แอ่นขึ้น จนแทบจะหลอมรวมกันเข้าไป

                “ยุ...ยุนโฮ...อ๊า...แจจุ...จุง...เสียว...อ๊า...”  แจจุงที่โดนรุกเร้าอย่างหนักถึงกับครางออกมาแทบไม่เป็นภาษา

เพียงไม่นาน มือหนาเอื้อมลงมาที่ขอบกางเกงของแจจุง มืออีกข้างลูบไล้ไปตามต้นขา  ใบหน้าหล่อคมคายก็ยังไม่ถูกถอดออกจากอกขาวบาง มีแต่จะดันให้มันรวมกันเข้าไปเรื่อยๆ  มือของแจจุงทึ้งหัวของยุนโฮอย่างห้ามไม่ได้

                “อ๊า...อ๊ะ...ยุ..ยุนโฮ”  แจจุงพยายามสะกดกั้นและบังคับตัวเองให้ได้เอ่ยปากเรียกสติยุนโฮ  “หยุ...อ๊า..หยุดนะ...ฮะ”

“แจจุง...”  เสียงทุ้มดังอยู่เหนือยอดอกเขาไม่กี่มิลฯ  กำลังสั่นเครือด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา  “อย่าเพิ่งสิครับ”  ยุนโฮพูดพร้อมเลียที่จุกนั้นเบาๆ  อีกครั้ง  แจจุงเชิดหน้าขึ้นตามความรู้สึก สากๆ  ที่ลากผ่านหน้าอกของเขาไป

“อือ...อืม...”  ยุนโฮซึ่งพอใจกับการตอบรับของแจจุงก็เริ่มส่งเสียงขึ้นมา

“อ๊ะ...อ๊ะ..อ๊า...ยุนโฮ...อ๊ะ...หยุด...” แจจุงจึงต้องตัดสินใจทำตัวตรงข้ามกลับความรู้สึก มือบางที่กำลังอ่อนไหวนั้น พยายามดันอกหนาออกจากอกขาวของตนเอง

“อ่า...”  ท่อนแขนแข็งแรงยังโอบรอบเอวบาง และดึงให้เข้าแนบชิดกับตัวเองจนแจจุงไม่อาจผลักดันเขาออกไปได้ง่ายดายเสียเท่าไหร่ 

เมื่อถูกปดเข็มขัด กางเกงที่ตัวใหญ่กว่าร่างกายของแจจุงก็ค่อยๆ  เลื่อนลงเองโดยอัตโนมัติ  จนแทบไม่ต้องจับต้องอะไรอีก 

มือของยุนโฮเริ่มล้วงรุกเร้าลงไปในกางเกงของแจจุงช้าๆ  แต่คนตัวเล็กก็รีบดึงมือกลับมาจากคอของคนตัวโต เพื่อตะครุบมือหนาที่ซุกซนและอยู่ไม่สุข  แต่ยุนโฮก็ไม่ได้ยอม เขายังคงเค้นคลึงเอวบางนั้นอย่างมันส์มือ  หน้าคมและหน้าหวานเลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง  ปากทั้งสองประกบกันในไม่ช้า  ความหอมหวานปะปนแลกเปลี่ยนกันไปในปากของคนทั้งคู่  สักครู่   แจจุงก็เริ่มขาดอากาศหายใจ จนต้องดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮ  หน้าหล่อคมจึงเลื่อนลงไม่กัดที่อกขาวเหมือนเดิม  ยุนโฮดูดจุกนั้นแรงๆ  สองสามที  แจจุงก็ครางขึ้นมาอีก

“ยุ...ยุนโฮ อ๊า... ทำมะ...ไม..อ๊า...เสียว...จังเลย...อ๊ะ”  แจจุงเอ่ยปากถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

ยุนโฮไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เอื้อมมือไปขยี้จุกอีกข้างบนอกของแจจุง

“อื้อ...ยุนโฮ...อ๊า...พอได้แล้ว...”

“หือ...”  ยุนโฮเลื่อนมาอีกข้างมาลูบที่ตรงกลางระหว่างขาของแจจุงที่เริ่มตั้งชันขึ้นเหมือนยอดอกของเขา  “อืม...”

มือบางเริ่มพยายามดันอกหนาออกจากตัว  ขาเรียวหุบลง ใบหน้าหวานหันหนี  กัดปากตัวเองแน่น

“ยุนโฮ...หยุ...หยุด...นะ”

“อ่า...”  ร่างสูงที่กำลังเมามันส์ด้วยอารมณ์เริ่มได้สติ

“พอ..อ๊ะ...นะ...” 

“อึก .”  เสียงดูดจุกสีชมพูของแจจุง ที่หลุดออกมาจากปากของยุนโฮ

“อ๊ายยยย.. ~ ”

“อืม...”  ยุนโฮที่กำลังมีความสุขกับการดูดดื่มความหวานจากอกของคนตัวเล็กจึงจำต้องควบคุมตัวเองเช่นกัน  เมื่อเขาเห็นรอยที่เขาดูดมันจนเป็นรอยแดงไปหมด  เขาก็ค่อยๆ  เงยหน้าขึ้น  จับขอบเตียงแน่น  และเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ขึ้นมา

“อ่า...”

“ขอโทษครับ”  ยุนโฮโค้งหัวขอโทษอย่างรู้สึกผิดก่อนจะเอื้อมมือไปทำการตรวจจริงๆ  จังๆ

“ฮะ...”

“………”

“เอาล่ะ... เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมจะให้ยาเพิ่มนะครับ”  ยุนโฮพูดหลังจากทำการตรวจเสร็จ

                “ขอบคุณฮะ”  แจจุงพูดพร้อมกับหยิบเสื้อมาใส่

                “เอ่อ...”

                “ทำไมเหรอฮะ ?”  แจจุงถามหลังจากใส่เสื้อเสร็จ

                “คือผม...”

                “มีอะไรหรือปล่าวฮะ ?”

                “จะกลับเลยไหมครับ ?”  ยุนโฮมองใบหน้าหวานที่เขาเริ่มจะหลงใหล

                “ก็คงต้องกลับแล้วนะฮะ”  แจจุงที่สบสู้สายตาคมได้ไม่นานก็ต้องเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง 

                “ให้ผมไปส่งนะครับ”  ยุนโฮกล่าวอย่างอาสาเมื่อเห็นหน้าของแจจุงแดงขึ้นมา

                “คือ...”  แจจุงที่กำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่กล่าวตะกุกตะกัก “เอ่อ..อ..”

                “นะครับ”  ยุนโฮแสดงสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยเสียจนแจจุงปฏิเสธไม่ลง

                “จะลำบากไปไหมฮะ  แจจุงนั่งแท็กซี่กลับก็ได้”

                “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นหมอประจำตัวแจจุงแล้วนี่นา”  ยุนโฮพูดอย่างจงใจเน้นเสียง

                “อ่า...”  แจจุงเลิกคิ้วให้คำตอบของหมอหนุ่มก่อนจะยิ้มรับ  “ขอบคุณฮะ”

                “ครับ”  ยุนโฮ ลุกขึ้นและเดินนำไปเปิดประตู

                แล้วทั้งสองก็ก้าวออกไป

                ที่โรงจอดรถของโรงพยาบาล

                รถสปอร์ตสีแดงถูกถอยออกมารับแจจุงซึ่งยืนรออยู่หน้าโรงรถ  ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายในโรงพยาบาล ที่กำลังมองแจจุงที่เพิ่งก้าวขึ้นรถคันนั้นไป   ซึ่งจะมีสักกี่คนที่เห็นรถสปอร์ตสีแดงคันนี้จอดรับใคร เพราะทุกคนตรงนั้นก็รู้ดีว่ารถสปอร์ตสีแดงคันสวยที่เพิ่งแล่นออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อกี้นั้น มันเป็นของใคร

                “คิดอะไรอยู่เหรอครับ ?”  เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น

                “ปล่าวฮะ”  แจจุงพูดพลางหันหน้าออกไปนอกกระจก

                “แจจุงทานอะไรหรือยังครับ ?”  ยุนโฮชวนแจจุงคุยเมื่อเห็นใบหน้าหวานมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง

                “อ่า...” แจจุงที่ได้ยินเสียงของยุนโฮสะดุ้งเล็กน้อย  “อะไรนะฮะ ? ”

                “ผมถามว่า แจจุงทานอาหารกลางวันหรือยังครับ ?”  ยุนโฮเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นอาการสะดุ้งของแจจุง

                “เอ่อ...”  แจจุงหันหน้าไปสบตายุนโฮสักพักก่อนจะตอบ  “ทานแล้วฮะ”

                ความจริง เขากินอะไรไม่ลงเลยตั้งแต่เช้า   แต่ผู้คนในบ้านกลับทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยก่อนเขาจะตื่นด้วยซ้ำไป  มิหนำซ้ำ ทุกคนในบ้านก็กำลังไปเที่ยวกันข้างนอก  ทั้งๆ ที่รู้ว่าวันนี้เขาต้องไปโรงพยาบาล  หรืออาจจะเป็นเพราะคนในบ้านรู้ว่าเขาจะมาโรงพยาบาล จึงอยากออกไปเที่ยวข้างนอกกัน  ใช่  ถ้าหากเขาออกไปด้วยอาจจะไม่สนุกเท่าไหร่นัก  อีกอย่างถ้าเขามีอาการกำเริบ หรือเป็นลม เป็นอะไรไปคงทำให้คนอื่นลำบาก  จนไม่เป็นอันเที่ยวก็เป็นได้  โดยเฉพาะน้องสาวคนใหม่ของเขา ยุนอา   ดูไม่ค่อยจะชอบใจพี่ชายคนนี้สักเท่าไหร่นัก  เธอไม่เคยเรียกเขาว่าพี่  แค่นั้นก็ไม่ได้ทำให้แจจุงติดใจอะไรเท่าไหร่นัก อีกทั้ง เมื่อก่อนเธอชอบช่วยงานการของพ่อแทนเขา  เขาก็เข้าใจว่าเธอมีน้ำใจ  แต่ตอนนี้เขาเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว  ยุนอาทำแทบทุกอย่างแทนเขา เหมือนกับจงใจทำให้เขาไม่ค่อยมีบทบาทบ้าน แต่ก็ดีสำหรับคนป่วยง่ายอย่างเขา ที่จะได้ไม่ต้องงานอะไร  แต่ยุนอาไม่ได้ทำแค่นั้น  ช่วงนี้เธอมักจะคุยเรื่องของเขากับคุณพ่อบ่อยขึ้น  ที่สำคัญคือไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ เป็นเรื่องที่เขาป่วยง่าย  อ่อนแอ และไม่สามารถช่วยงานอะไรของคุณพ่อได้เลย  แต่ยุนอาก็เอาไปทำหมดเองเลยนี่  เขายังจะต้องวุ่นวายอะไรอีก  ทำให้ในตอนนี้เขากับคุณพ่อไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยเหมือนแต่ก่อน  ซ้ำคุณพ่อยังทำตัวห่างเหินกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ  จนเขาสังเกตเห็น   ทำให้ตอนนี้ทั้งบ้านนั้น เขาแทบจะไม่สามารถพูดกับใครได้เลย นอกจาก  แม่บ้านสมัยที่คุณแม่ของเขายังอยู่นั้น เธอดูแลเขาดีเสมอ ดีกว่าแม่เลี้ยง เหมือนกับแม่จริงๆ  ทำให้เขาคิดถึงแม่ของเขาเหลือเกิน

                “แจจุงครับ...”  เสียงนุ่มทุ้มปลุกให้แจจุงตื่นจากภวังค์