คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 :: ง้อนะ
บทที่ 5 :: ง้อนะ
@บนรถ
ไมเนอร์พาปิ่นโตมาที่รถ Maybach Landulet ซูเปอร์คาร์คันโปรดของเขา (พอดีว่าคนเขียนสนใจเรื่องรถสปอร์ทกับซูเปอร์คาร์สุดๆเลยค่ะ เลยจัดหนักเรื่องยวดยานแน่นอน 555) แล้วจับปิ่นโตยัดเข้าไปข้างในก่อนจะพานั่งรถออกมาเมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว เพลงทำนองสบายๆถูกเปิดคลอเบาๆบนรถ
“....”
“....” ไม่มีการสนธนาใดๆเกิดขึ้นบนรถ
“เลี้ยวทางไหน” ไมเนอร์ออกปากถาม
“ขวา”
“.....”
“.....” และแล้วก็กลับมาเงียบบกริบกันอีกรอบเอิงเอย(?)
“...”
“ขนลุกอ่ะ ทำไมต้องไม่คุยกับเค้าด้วย T^T” ปิ่นโตงอแงทำลายความเงียบแล้วลูบแขนตัวเองไปมาเพราะหนาว
“ไม่มีอะไรจะคุยนี่”
“จอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ทันทีที่ปิ่นโตได้ยินอย่างนั้นก็แหกปากเสียงดังด้วยท่าทางโกรธจัด
“เฮ้ย! เอี๊ยด!!!” ด้วยความตกใจทำให้ไมเนอร์เหยียบเบรกอย่างแรง ดีนะที่ตรงนี้เป็นซอยในหมู่บ้านจึงไม่มีรถตามมา
“ปลดล็อค!” ปิ่นโตเขย่าประตูรถแรงๆ
“มีอะไรอีก =_=”
“บอกว่า ปลด-ล็อค” ปิ่นโตพูดเน้นๆทำให้ไมเนอร์ยอมปลดล็อคให้
“เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี้ย อยู่ดีๆของขึ้นเฉยเลย =_=” เขาหันหน้ากลับมาสบตากับปิ่นโต
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยเล่า!” ปิ่นโตคว้ากระเป๋าที่เบาะหลังทั้งสองใบแล้วเปิดประตูรถพร้อมกับพยายามลงไปยืนทรงตัวนอกรถอย่างสุดความสามารถไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม
“เฮ้ยยยยย! เดี๋ยวแผลอักเสบหรอกยัยบ้า” ไมเนอร์เห็นปิ่นโตพยายามเดินกระเพกๆ เซซ้ายทีขวาทีก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมมาดักหน้าปิ่นโตไว้
“อย่ามายุ่ง -^-) เชอะ” ปิ่นโตสะบัดหน้าหนีแล้วพยายามเดินไปอีกทางแทน
“เน่ เป็นอะไรไปน่ะ =_=” เขาก็ยังเดินมาดักทางปิ่นโตไว้อีก
“อย่ายุ่งน่า (-v- )” หันหนี
“จะยุ่ง” เดินดัก
“ไม่” หันหนีอีก
“อย่าดื้อดิ” ก็ยังเดินดักอีก
“อย่ามาดักเค้านะ! >^<”
“แล้วไง -_-“
“อย่ามายุ่ง”
“งอนอะไรวะเนี้ย =_=” ไมเนอร์ขยี้หัวตัวเองจนยุ่งแล้วยืนจ้องปิ่นโตที่จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่อยู่แล้ว
“หลีก เค้าจะเดินกลับ -^-”
“จะเดินยังไงล่ะ ดูตัวเองก่อนดีกว่านะ” ไมเนอร์พูดดุๆ
“นายเป็นอะไรกับเค้าฮะ ถึงต้องมายุ่ง เค้าจะกลับบ้าน แค่เจ็บเท้าทำอย่างกะเค้าขาหัก เป็นพ่อเค้ารึไง!” ปิ่นโตพูดรัวๆ
“...” คำพูดพวกนั้นทำให้ไมเนอร์หยุดชะงักทันที
“ว่าไง?” ปิ่นโตถามย้ำ
“...”
“ว่ายังไงล่ะ!” ปิ่นโตกดดันไมเนอร์อีกรอบ
“พระเยซูเจ้าบอกไว้ว่าให้รักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง” ไมเนอร์ที่ยืนนิ่งมานานเอ่ยพร้อมกับยักคิ้วยั่วโมโห
“=[]=” ปิ่นโตถึงกับอ้าปากพะงาบ พะงาบ (มันมาไม้ไหนหว่า =_=;;)
“เก็ทมั้ย?” ไมเนอร์เลิกคิ้วถาม
“ไม่อยากได้ความรักสักหน่อยน้าาา >{}<”
“งั้นก็เดินกลับไปเองไป ไม่ต้องมาง้อแล้วกัน”
“เชอะ -^-)” ปิ่นโตสะบัดหน้าหนีพร้อมกับพยายามกระโดดดึ๋งๆ(?)ด้วยขาข้างเดียวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หึ” ไมเนอร์ที่ยืนดูอยู่หัวเราะในลำคอแบบแปลกๆ
“หัวเราะอะไรอ่ะ (= =;; )” ทำเอาปิ่นโตต้องเหลียวหลังกลับมามองอย่างหวาดๆ
“...” ไมเนอร์ไม่ตอบอะไรมาก เขาเดินตรงไปที่ปิ่นโตและ
“...! ว๊ากกกกกกกกกก ปล่อยเค้าลงน้า T^T ปล่อยเค้าล๊งงงงงงงง อ๊ากกกกกก” จับปิ่นโตอุ้มพาดบ่าพาไปบนรถซะเลย หุหุ -.,-
“ตุ้บ!” ก้นของปิ่นโตกระแทกลงกับเบาะรถข้างหลังอย่างแรง ไม่ว่าเบาะรถจะนุ่มนิ่มขนาดไหนก็เจ็บอยู่ดี
“เน่! จะทำอะไรเค้าหา!!!” ปิ่นโตโวยวายเสียงดังลั่น
“เงียบๆเหอะ” ไมเนอร์พูดเนือยๆ
“จะเงียบได้ยังไงในเมื่อนายยังไม่บอกเค้าเลยว่าจะทำอะไร”
“ก็พาไปส่งบ้านไง =_=”
“ก็เค้าบอกว่าเค้าจะเดินกลับเองนี่! >[]<”
“หุบปากไปเลยเธอน่ะ ถ้าไม่หยุดฉันปิดปากเธอด้วยปากฉันแน่!”
“>X< ไม่อาววววววว” ปิ่นโตหลับตาปี๋แล้วเอามือมาปิดปากแน่นทันที (มันจะมาไม้ไหนอี๊กกกก T^T)
“หึ... ลองดูก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่” ไมเนอร์ยื่นหน้าไปใกล้ๆปิ่นโตที่ทำหน้าเหวออยู่
“ขวับๆๆๆ” ปิ่นโตถึงกับส่ายหน้ารัวๆจนจะสร้างเฮอริเคนได้อยู่แล้ว
“ดี เงียบๆไว้ล่ะ” ไมเนอร์ผละออกมายืนยิ้มโรคจิตแล้วเดินอ้อมไปนั่งที่คนขับพร้อมกับบึ่งรถจนไส้ปิ่นโตจะทะลักออกมาทางปากแล้วบินไปติดกระจกรถอยู่แล้ว (เวอร์ไปๆ)
“เผด็จการ! QAQ” ปิ่นโตบ่นมุบมิบ เรียกสายตาพิฆาตของไมเนอร์ให้หันมาฟาดฟันจนแขนขาด(?) แล้วปิ่นโตก็หลบสายตาอันเชือดเชือนโดยการก้มหน้างุดๆพร้อมกับเขี่ยนิ้วโป้งไปมา
@หน้าบ้านหลังหย่ายยยยยย(?)
“ถึงแล้ว” ไมเนอร์พูดเบาๆพร้อมกับจอดรถ
“zzZZzz” (มามุกเดิม 555)
“หลับง่ายจริงๆ =_=”
“คร่อกกกกก”
“กรนด้วย =_=;;”
“ฟี้”
“ตื่นเถอะ”
“งืมๆ”
“ตื่นนนนนน”
“แจ๊บๆ”
“แหน่ะ นอนน้ำลายยืดลงเบาะรถฉันหมดแล้วยัยแปลกกกกกก”
“zzZZzz” ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นจริงๆ
[Minor]
“zzZZZzz” ผมยืนชั่งใจกับยัยแปลกที่สลบคารถผมสักพักว่าจะเอายังไงกับยัยตัวปัญหานี่ดี
บ้านยัยนี่ก็ออกจะใหญ่โตแต่กลับไม่มีคนใช้หรือใครอยู่สักคนนอกจากเจ้าของบ้านที่วิญญานหลุดไปแล้วมั้งเนี่ย บ้านก็ปิด รั้วก็ต้องใช้กุญแจ คาดว่ายัยนี่ต้อง ‘แทบจะ’ ไม่ได้ใช้รถเลยเพราะประตูรั้วใหญ่ปิดไว้แน่นมาก เห็นก็แต่ประตูเล็กๆข้างๆประตูรั้วใหญ่ที่ล็อกไว้เฉยๆ ยัยนี่คงปั่นจักรยานไม่ก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปเรียนแน่ๆ แล้วกุญแจเปิดรั้วก็ไม่รู้อยู่ไหน จะให้ควานหาทั่วตัวเธอก็น่าเกลียด จะทำยังไงดีวะเนี่ย!
“ยัยแปลกกกก ตื่นสักทีสิ” ผมพูดกรอกใส่หูยัยแปลกรอบที่ยี่สิบ
“zzZZZzz” และก็เจอกับกริยาเดิมๆ
ไม่ว่าผมจะแหกปากใส่ยัยนี่แค่ไหนเธอก็ยังสามารถนอนหลับอย่างสบายใจไม่ระคายเคืองหูเลย ผมตะโกนหมา แมว กระต่าย เป็นสิบๆรอบแต่ที่ได้รับกลับมาคือการ
พลิกตัวหนีตลอด
*******************************************************************************************
ตกใจตัวเองเนอะ
อัพบทแบบฮวบๆ 5555
มันช่างแจ่มมมมม บทนี้กะจะดราม่าน้อยๆ
ประมาณว่าเค้าอยากแต่งกุ๊กๆกิ๊กๆด้วยอ่าาาา
ขอเวลาเพ้อฝันนิดๆนะฮะ ฮุฮิๆๆๆๆๆ
[7-8-13]
แว๊กกกกกก นายไมเนอร์ยังไม่ได้ง้อเลย QwQ
ตั้งชื่อบทไปก่อนเสมอ ฮ่าาาาา
ตอนหน้าไมเนอร์จะง้อจริงๆละ
แบบว่า เรื่องนี้มันหนักจริงๆ เพิ่งบทห้ามีกุ๊กิ๊กละ
รักมันไม่เรียลเลย เพราะฉะนั้น!
นางเอกจงเล่นตัวต่อไปปป 5555
(จะเก็บพระเอกมาเอง #ผิดรัวๆ 5555)
[10-8-13]
ความคิดเห็น