คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 :: ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
บทที่ 4 :: ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
“อุ๊บ... อู้อี้ๆ อ๊ากๆ อ่อยอะ อ่อยยยยยยยยยย (ว๊ากๆ ปล่อยนะ ปล่อยยยยยยยย)” ปิ่นโตที่โดนปิดปากไว้ส่งเสียงออกมาจากคอ
“…”
“งับ!” ปิ่นโตอ้าปากเมื่อมือของคนที่ปิดปากเธอไว้คลายออกและงับทันที แต่ผลที่ได้คือ...
“กึก!” ฟันของปิ่นโตกระแทกกันอย่างแรงเพราะมือที่เธอจะงับสะบัดออกก่อนอย่างรู้ทันทำเอาปิ่นโตถึงกับนิ่วหน้าแล้วสะบัดตัวให้หลุดออกมาจากการล็อคตัวพร้อมกับหันหลังมาเตรียมชกหน้าคนร้ายทันที
“อุตสาห์ช่วย ยังจะมาทำร้ายร่างกายกันอีก” แต่คนที่ปิ่นโตคิดว่าเป็นขโมยกลับรับหมัดเธอได้และพูดเสียงเนือยๆเหมือนหน้า
“...ก็นึกว่าขโมย” ปิ่นโตตอบหน้าซื่อเมื่อหายตกใจ
“ระบบป้องกันโรงเรียนดีขนาดไหนก็น่าจะรู้นะ”
“ช่วยอะไรอ่ะ ไม่เห็นจะช่วยเลย หรือว่าช่วยให้ติดอยู่บนตึกกันแน่! ฮือออออออออ T[]T”
“ป๊อก!” หัวของปิ่นโตถูกดีดทันที
“นี่ไม่ใช่นิยายหวานแหววที่เธออ่านหรอกนะผู้ชายกับผู้หญิงจะได้มาติดบนตึกด้วยกัน ลืมรึไงว่าบันไดปิดก็ยังมีลิฟต์อยู่ มันไม่วิ่งหนีเธอไปไหนหรอกทางกลับบ้านน่ะ” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“รุนแรง” ปิ่นโตพึมพำเบาๆพร้อมกับลูบหัวตัวเองปอยๆ
“อะไรนะ” คนที่กำลังจะเดินไปโต๊ะของตัวเองไม่วายหันกลับมามองหน้าเธอทันทีเมื่อเธอพึมพำจบ
“เปล่า ( -v-)” ปิ่นโตทำปากยู่ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตัวเองและของหมอนอิงมากอดไว้พร้อมกับเดินไปนั่งพิงผนังห้องเรียนเพื่อรอหมอนอิงมาเอากระเป๋า
@ 6.30 pm.
[Minor]
ในที่สุดผมก็หาของที่ผมลืมไว้เจอ เสียเวลาตั้งชั่วโมงกว่าๆ ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากโต๊ะเพื่อกลับบ้าน
“zzzZZzzz” แต่หางตาผมกลับเหลือบไปเจอยัยแปลกหัวน้ำตาลงีบอยู่ที่ผนังห้องข้างๆประตู
“จะนอนเฝ้าห้องเป็นผีเจ้าที่รึไงเนี้ย” ผมเดินไปนั่งยองๆหน้ายัยแปลกแล้วสะกิดเธอ
“งืมๆ” แต่แทนที่ยัยนั่นจะตื่นกลับพลิกตัวหนีเฉยเลย
“=_=” ผมทำหน้าอึนพร้อมกับเอานิ้วเขี่ยหน้าผากเธออีกรอบ
“งืมๆ” และยัยแปลกนั่นก็พลิกตัวหนีอีกรอบเหมือนกัน
“ตื่นได้แล้ว” ผมส่งเสียงเรียก
“คร่อกกกก”
“ตื่น -_-;;”
“แจ๊บๆ”
“ตื่นนนนนนนโว้ย!” ผมพูดกรอกหูยัยแปลก
“ฟี้...” ก็ยังไม่ยอมตื่นอยู่ดี
“...” ผมพยายามคิดหาวิธีปลุกที่ดีที่สุด เพราะถ้าผมลงไปเลยกล้องวงจรปิดก็จับภาพผมได้แน่นอน เกิดเช้ามายัยนี่ไม่ได้กลับบ้านเพราะนอนอยู่นี่ทั้งคืนก็จะมากลายเป็นความผิดของผมอีก
“@&^!$}>U#” เสียงพึมพำไม่ได้ศัพท์ดังออกมาจากปากของยัยแปลก ทำให้ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆยัยแปลกเพื่อนเงี่ยหูฟัง แต่ว่า...ดูใกล้ๆแล้วยัยนี่ก็สวยดีเหมือนกันนะ
“แมวววววววววว!” อยู่ดีดีผมก็นึกบางอย่างออกแล้วตะโกนออกไปเสียงดังทันที
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก! ปึ้ก!” และได้ผล ยัยแปลกรีบเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหน้าผากเธอที่กระแทกกับจมูกขอมผมอย่างจังทำเอาผมหงายหลังตึง
“โอ๊ยยยย” ผมร้องเบาๆแล้วเอามือมาจับที่จมูกของตัวเองอย่างเบามือพร้อมกับค่อยๆยันตัวลุกมานั่งเหมือนเดิม
“ (‘ ‘) ” ยัยแปลกจ้องหน้าผมอย่างซื่อๆทันทีที่ผมลุกขึ้นมาแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม
“ให้ทำไม”
“นายเลือดกำเดาไหลอ่ะ” ยัยนั่นเอาผ้าเช็ดหน้ามาอุดจมูกเพื่อซับเลือดให้ผมแล้วจับผมก้มหน้าลงพร้อมกับให้ผมอ้าปากหายใจ
“...ขอบคุณ” พอผมก้มได้สักพักเลือดกำเดาก็หยุดไหล ผมจึงเงยหน้ามาขอบคุณยัยแปลก
“ไม่เป็นไรหรอก” ยัยแปลกพยักหน้า
“กลับได้แล้ว” ผมบอกยัยแปลก
“รอหมอนอิงก่อน”
“ยัยนั่นกลับบ้านไปนานแล้ว”
“แล้วกระเป๋า...”
“เธอเอากลับไปด้วยก่อนไปเดี๋ยวค่อยเอามาคืนพรุ่งนี้”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ กลับ”
“ใจร้ายยยยย QAQ”
“จะกลับดีๆหรือจะให้ฉันอุ้มไป -_-“
“บู้ เผด็จการจริง กลับก็ได้ -3-“ ยัยแปลกลุกขึ้นยืนแล้วช่วยดึงผมให้ลุก
“-_-+”
“อย่าทำสายตาแบบนั้นใส่สิ -^- มันน่ากลัวนะ”
“แล้วไง”
“กลับบ้านนนนนนนนน” ยัยแปลกพูดเสียงยานแล้วลากผมไปขึ้นลิฟต์
เป็นตัวยุ่งจริงๆเลยยัยแปลก
[END Minor]
ท่ามกลางแสงไฟสลัวสีเหลืองจากเสาไฟในบริเวณโรงเรียนมีนักเรียนคู่หนึ่งกำลังเดินออกไปที่ประตูโรงเรียน
“นายๆ ประตูโรงเรียนมันปิดอ่ะ -3- ” ปิ่นโตกระตุกชายเสื้อของไมเนอร์ไว้
“ปีนกำแพงไง” ไมเนอร์ตอนเสียงเนือยๆ
“นายปีนไหวหรอ ‘ ‘)”
“หยามกันไปแล้วนะยัยแปลก”
“ชื่อปิ่นโตต่างหาก ไม่ได้ชื่อว่า ยัยแปลก ซักหน่อย” ปิ่นโตทำหน้ายู่
“ที่เธอยังเรียกฉันว่า หน้าเนือยคุง เลย =_=”
“ก็เค้ารู้จักชื่อจริงๆนายนี่ หรือนายจะบอกว่านายไม่ได้ชื่อว่า วิลฟริด ทรอย ไมน็อกซ์ หรืออีกชื่อนึงก็คือ นายไมเนอร์ สินอัครกรมสันต์ เอิ่ม... ลืมอีกชื่อนึงนะ ฟุโอกะ ซาคุ” ปิ่นโตพูดด้วยท่าทางใสซื่อแต่ตาเธอฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด
“เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” คำพูดทุกคำของปิ่นโตทำให้เขาเกือบหยุดหายใจ
“เพราะฉันเป็นเพื่อนกับความลับ ความลับเลยบอกมา” ปิ่นโตกระตุกยิ้มเบาๆ
“งั้นเธอก็คือไพ่ตัวตลกสีเลือดสินะ” เขาพยักหน้า
“ฉลาดเนอะ -3-)b”
“พ่อฉันส่งเธอมาหรอ”
“เปล่า เค้าจ้างมา ‘ ‘)”
“มันต่างกันมั้ยเล่า =_=”
“เขาจ้างมา ไม่ได้ส่งมา”
“ยัยบ๊อง -_-;;”
“ว่าเค้าทำม้อยยยย QwQ” ปิ่นโตแบะปาก
“ทำไมมาบอกเอาป่านนี้ล่ะ” ไมเนอร์จึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ก็...ใกล้จบงานแล้วนี่ ต้องแสดงตัวหน่อย O_<”
“เธอทำงานอะไรให้พ่อฉันบ้าง...”
“ส่งข่าวเฉยๆ”
“เหอะ จะมาลากตัวฉันกลับเมื่อไหร่ล่ะ”
“จบมหา’ลัยมั้ง ‘ ‘)”
“ฉันหนีแน่”
“บอกเค้าทำไม ‘ ‘)”
“ฝากไปบอกพ่อฉันไง”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ไม่อยากบอกเอง”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่อยากคุยกับพ่อ”
“ทำไมล่ะ”
“... เธอตั้งใจจะกวนประสาทฉันใช่มั้ย =_=;;”
“ไม่ใช่มั้ง -3-“
“ยัย...”
“กลับบ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” ก่อนที่ไมเนอร์จะด่าปิ่นโตจบ เธอก็พูดเสียงยานแล้วลากไมเนอร์ปีนกำแพงทันที
“อย่าตกกำพะ...!” ทันทีที่ไมเนอร์ตั้งหลักยืนกับพื้นอีกฝั่งหลังจากระโดดลงมาจากกำแพงแล้วก็หันไปเงยหน้าเตือนปิ่นโตที่กำลังจะกระโดดตามลงมา
“ตุ๊บ!” แต่ยังไม่ทันขาดคำปิ่นโตก็ถลาลงมากระแทกไมเนอร์แล้วกลิ้งหลุนๆไปด้วยกัน
“โอยยย T^T” ปิ่นโตร้องเสียงดัง
“กินควายมารึไงฮะ! หนักเป็นบ้าเลย” ไมเนอร์บ่นพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“กินข้าวมาต่างหาก ‘ ‘)”
“เป็นอะไรรึเปล่า =_=”
“เจ็บกระเพาะจังเลย -3-” ปิ่นโต
“เลิกกวนประสาทฉันสักทีเถอะ!” ไมเนอร์บ่นกระปอดกระแปดต่อสักพักพร้อมกับช่วยดันปิ่นโตลุกขึ้นและเขาก็ลุกตามอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้กวนสักติ๊ดเลยนะ -^-“
“กลับบ้านไป เดี๋ยวฉันไปส่ง” ไมเนอร์ตัดปัญหาโดยการดึงแขนของปิ่นโตให้เดินตาม
“โอ๊ย!” แต่ว่าปิ่นโตกลับทรุดลงไปนั่งกับพื้นเหมือนเดิมพร้อมกับกุมข้อเท้าบวมๆเอาไว้
“เจ็บแล้วยังมาปากดีใส่ มานี่มา” ไมเนอร์ยืนชั่งใจสักพักแล้วนั่งยองๆอยู่ข้างหน้าปิ่นโต
“อะไรอ่ะ” ปิ่นโตถามงงๆ
“ขี่หลังไง”
“เย้ >[]<” ปิ่นโตรีบกระโดดไปกอดคอของไมเนอร์ทันที
“ไม่มีการเกรงใจเลยนะ =_=”
“ฮืออออออ เจ็บอ้ะ” ปิ่นโตทำเป็นแหกปากเสียงดัง
“ไปๆ”
ไมเนอร์ทำหน้าอึนก่อนจะพาปิ่นโตเดินไปที่ลานจอดรถด้านนอกโรงเรียน
*********************************************************************
ประมาณแว่....
ตั้งแต่อัพบทนี้วันที่ห้ายังมิมีเวลามาทักเทยยย
เลยถือโอกาสทักเทยควบฮะ
บทนี้ค่อนข้าง บอกไม่ถูก 55555
เกิดอารมณ์คึก(?)ขึ้นมาเฉยยยย
ขอให้ช่วยติดตามกันต่อไปนะฮะ
[7-8-13]
ความคิดเห็น