คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 :: เข้าใจผิด
บทที่ 3 :: เข้าใจผิด
“ปิ่นโตจ๋าาาาาา” ฉันลากเสียงยาวเมื่อปิ่นโตลากฉันออกมานอกโรงอาหารแล้ว
“จ๋า” ปิ่นโตขานรับ
“ขอบใจนะ” ฉันกระโดดกอดยัยเพื่อนตัวแสบอย่างแนบแน่น
“เค้าทำเพื่อน้องซูซี่ต่างหาก” ปิ่นโตตอบเบาๆ
“ซูซี่?” ฉันทวนชื่องงๆ ไม่รู้จักแหะ
“ก็น้องจิ้งเหลนไงล่ะ ‘ ‘)” ยัยเพื่อนสุดรักตอบหน้าซื่อ ยัยนี่มัน -*-
“เชอะ! งอนเล่า เห็นน้องซูซี่ดีกว่าฉัน” ฉันสะบัดหน้าใส่ยัยปิ่นโตอย่างงอนๆ
“อ่า... ที่จริงอิงก็มีส่วนนะ อย่างอนเค้าสิ TuT” ปิ่นโตเดินอ้อมมาทำหน้าเศร้าใส่ฉัน กรี๊ดๆ น่าสงสารเกินไปแล้วนะยะ >_<
“อย่ามาทำสายตาแบบนั้นเลยนะ!” ฉันพูดเสียดังกลบเกลื่อน
“ฮั่นแน่... หายงอนแล้วอะดิ” ปิ่นโตทำสายตาจับผิด
“อะไรเล่า!” กรี๊ดดดดด อย่ามารู้ทันสิ YUY
“หายงอนแล้วก็บอกเถอะ นะๆๆๆ” ปิ่นโตเปลี่ยนจากสายตาจับผิดมาเป็นสายตาแบบอ้อนๆ เฮือกกก! อย่ามาทำแบบนี้นะยะ!
“กะ...ก็...ก็ได้” แงงงงงงงงง พูดออกไปแล้ว QAQ แพ้สายตาแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ
“เย้ >_< ว่าแล้วเชียว” ยัยปิ่นโตกระโดดโลดเต้นเป็นเด็กแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“น้อยๆหน่อยเลย” ฉันปราม
“อะโด่ววววว” ปิ่นโตทำปากงอแล้วหันไปมองในโรงอาหาร
“มองอะไรอ่ะ” ฉันถาม
“มองรองเท้าบินได้น่ะ คิก” ปิ่นโตตอบขำๆ แล้วหันมายิ้มยิงฟังให้ฉัน นี่ยัยตัวแสบไปฝึกทำแบบนี้มากจากไหนน่ะ! -_-
[Special from JunHong] (อยากรู้มั้ยว่าในด้านของปิ่นโตเธอจะมองโลกนี้เป็นยังไง 55555 รอต่อไปนะ เพราะว่าจะเก็บหนูปิ่นไว้ตอนหลังๆ)
“วันนี้แกเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ” ไคตะเพื่อนสนิทถามผมเป็นภาษาเกาหลีแบบผิดๆถูกๆทันทีเมื่อเดินมานั่งที่โต๊ะ
“พูดภาษาอังกฤษเหมือนเดิมก็ได้มั้งไคตะ” ผมพูด
“ไม่ได้ๆ แกก็รู้ว่าทางบ้านฉันเคร่งเรื่องเรียนมากขนาดไหน ถ้าปีนี้ฉันไม่ได้ภาษาเพิ่มอีกภาษานึง มีหวังโดนเด้งออกจากที่นี่แน่ๆ” ไคตะพูดพร้อมทำท่าขนลุก
“โห... นี่นายพูดได้ตั้งแปดภาษาแล้วนะ ยังจะเพิ่มอีกหรอ” ผมมองมันอึ้งๆ มันนี่ไม่ใช่คนแล้วมั้ง
“เหอะๆ อยากให้ทางบ้านฉันคิดเหมือนแกจัง” มันทำหน้าเบื่อก่อนจะลงมือทานอาหารของตัวเอง
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเหม่อมองไปที่โต๊ะของเด็กผู้หญิงที่ผมไปคุยด้วยเมื่อเช้า ชื่อเธอคงจะเป็นปิ่นโต... แถมเป็นคนไทยเหมือนผมอีก ผมเห็นเขาพูดกันอย่างงั้นนะ
“นั่นไง! เหม่ออีกแล้ว แกเป็นไข้รึเปล่าเนี้ย” ไคตะจ้องผม
“ธรรมดาเหมือนทุกวันแหละ กินข้าวต่อไปเถอะ” ผมตอบปัดๆไป
“ไม่เชื่อว่ะ จ้องสาวอยู่ล่ะสิ” มันทำหน้าทะเล้นใส่ผมก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วพยายามมองไปตามสายตาของผม
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” จังหวะที่ไคตะมองไปที่โต๊ะของปิ่นโต เธอก็เดินออกไปจากโต๊ะแล้วพอดี
“เหอะๆ อย่าให้จับได้นะเว้ย” มันเลิกมองหาต้นเหตุที่ทำให้ผมเหม่อลอยแล้วจัดการอาหารอันโอชะตรงหน้าต่อ
“...” และผมก็ไม่ได้ตอบมันอีกรอบ
“ปึก!” เสียงวางจานข้าวเสียงดังทำให้ผมตกใจ
“ไมเนอร์...โถ!ก็นึกว่าใคร” ไคตะหันไปมองหน้าผู้มาใหม่แล้วพูดอย่างโล่งอก
“ทำไม นึกว่าน้องมิซึกิรึไง” ไมเนอร์พูดเนือยๆ
“รายนั้นเขามีแฟนแล้วโว้ย” ไคตะยกส้อมที่จิ้มชิ้นเสต็กเนื้อหมูคุโรบุตะนุ่มๆค้างไว้กลางอากาศก่อนจะอ้าปากตอบ
“ง่ำ!” แล้วไมเนอร์ก็งาบเนื้อหมูชิ้นใหญ่ที่ส้อมของไคตะไปกินทันที (อั่ก วายพุ่ง 55555) ทำเอาไคตะถึงกับอ้าปากค้างเพราะมันเป็นชิ้นสุดท้ายในจาน
“ไอ้หน้าหล่อ!” ไคตะแหกปากเสียงดังเพราะพอไมเนอร์แย่งไคตะกินเสร็จก็รีบวิ่งหนีรองเท้าบินจากไคตะทันที
“!” แล้วอยู่ดีๆไมเนอร์ก็หยุดวิ่งพร้อมกับมองไปนอกโรงอาหาร
“....” ส่วนผมก็มองไปนอกโรงอาหารเหมือนกัน ผมเห็นปิ่นโตหันมามองทางพวกเราแล้วยิ้มบางๆ ทำเอาผมแทบหยุดหายใจ
เธอยิ้มทีทำให้โลกทั้งใบสว่างเลยล่ะ
[End Special]
ตอนนี้เป็นคาบว่างสำหรับนักเรียนทั้งสายชั้น เสียคุยจอแจของคนกว่าห้าสิบชีวิตในห้องดังกระหึ่มและยากที่จะจับใจความได้ ขณะนี้ปิ่นโตกับหมอนอิงกำลังช่วยกันสะสางงานค้าง รายงาน งานเดี่ยว งานนกลุ่ม การบ้านของทุกๆวิชาอย่างตั้งใจโดยไม่สนใจเหล่าแฟนคลับผู้ชายของหมอนอิงที่ยืนอยู่รอบๆโดยแม้แต่นิด ถัดไปเป็นที่นั่งหลังปิ่นโต ไมเนอร์และเพื่อนผู้ชายข้างๆที่ ป๊อปพอๆกับเขากำลังนั่งเบื่อกับกลุ่มผู้หญิงที่ห้อมล้อมโต๊ะเขาและพยายามชวนคุยอย่างเต็มที่ อีกฟากหนึ่งของห้องเรียน จุนฮงและไคตะกำลังรับขนมที่เหล่าแฟนคลับเอามาให้อย่างเต็มใจ กลุ่มใหญ่ๆของห้องนี้มีแค่สามจุดตามที่บรรยายมาเท่านั้นแหละ
“ปึง!” ประตูห้องเรียนถูกกระชากเปิดอย่างรุนแรงจากนักเรียนสาวสวยเกรดสิบสองสุดป๊อป เธอเดินตรงปรี่มาหาไคตะอย่างรวดเร็วทำเอากลุ่มแฟนคลับสลายแก๊งไปราวกับหายตัวเพราะกลัวเรดาร์ความหึงของนาง
“นายรู้จักคนที่ชื่อพินมั้ย” เธอกระชากแขนของไคตะแล้วถามอย่างร้อนรน ทำเอาไคตะงงเพราะเธอไม่ได้มาหาเขาเพราะจะมาตามจีบเหมือนเคย
“พิน?” เขาทวนชื่องงๆอีกเป็นสองเท่า แค่ท่าทางของเขาเธอก็ดูออกทันทีว่าเขาไม่รู้จักกับคนที่เธอกำลังตามหา เธอจึงรีบผละออกแล้วเดินไปหน้าห้องแล้วประกาศกร้าวอย่างเอาเรื่อง
“ใครชื่อพิน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“เธอมีอะไรกับพินรึเปล่า นัสสึมิ” หมอนอิงเห็นท่าไม่ดีเพราะ นัสสึมิ สาวสวยคนนี้เรียกชื่ออังกฤษของปิ่นโตพร้อมท่าทางโกรธแค้นจึงตะโกนถาม
“ก็ยัยนั่นทำน้องสาวฉันแขนหักน่ะสิ ฉันไปดูจากกล้องวงจรปิดแล้ว เฮ้ย!...นี่เธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยนี่ยัยอิงค์!” นัสสึมิพูดรัวๆแล้วทำตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อรู้ว่าคนที่น้องสาวเธอจะตบยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้
“อ๋อ ยัยแดะแด๋นั่นเป็นน้องสาวเธอเองสินะ” หมอนอิงพยักหน้ารับรู้พร้อมกับกระตุกยิ้มร้ายทำเอานัสสึมิเหงื่อตก เธอยอมรับว่าเธอกลัวยัยอิงค์มาก เกิดยัยอิงค์โกรธเธอแล้วจัดการกับความลับของเธอเมื่อไหร่ เธอมีหวังตายแน่ๆ
“ฉันเอง พิน” ปิ่นโตบีบแขนหมอนอิงเบาๆให้ใจเย็นขึ้นแล้วกดตัวของหมอนอิงให้นั่งลงไปเหมือนเดิม ก่อนจะยกมือพร้อมกับพูดให้สาวสวยหน้าห้องรับรู้
“เธอน่ะ มาคุยกับฉันที่ห้องน้ำหญิงตัวต่อตัวด่วน” นัสสึมิเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับพูดเสียงดูถูกปิ่นโตอย่างเห็นได้ชัดเพราะลำพองคิดว่าคู่ต่อสู้ของเธอตัวเล็กมากกำจัดง่ายนิดเดียว
“ปึง!” ยังไม่ทันที่นัสสึมิจะพูดจบปิ่นโตก็ออกไปที่ห้องน้ำหญิงก่อนแล้ว นัสสึมิถึงกับหน้าเสียทันที ไม่เคยมีใครไม่ฟังเธอพูดให้จบประโยคเลยนะ!
อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด
ณ ห้องน้ำอันน่าพิสมัย (ตบกันทีไรในห้องน้ำทุกทีเลย ฮ่า)
[Nutshumi]
ยัยพินเดินมาในห้องน้ำช้าๆแล้วไปยืนหน้าซิงค์น้ำพร้อมกับล้างมือ
“นี่! ยัยบ้า เธอกล้าดียังไงน่ะ ทำไมถึงทิ้งฉันไว้ในห้อง ทำแบบนั้นเหมือนฉันไม่เป็นที่สนใจเลยนะยะ ไว้หน้าฉันบ้างสิ @$^#*&!+_&($% แบะๆ บลาๆ ฟอดแฟดๆ ปอดแปดๆ” ฉันที่เดินมาทีหลังบ่นอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“เรียกมาห้องน้ำเป็นเพื่อนปวดอึหรอ ‘ ‘)” ยัยพินถามหน้าซื่อ ตั้งใจจะกวนฉันใช่มั้ยยะ!
“บ้าหรอ! ไม่ใช่ย่ะ” ฉันตอบเชิดๆ
“คอเคล็ดมั้ยอ่ะ เห็นเชิดตลอดเลย” ยัยพินหันหน้ามาพูดกับฉันตรงๆ
“นี่แกตั้งใจจะกวนประสาทฉันหรอ!” ฉันตะคอกไปอย่างเหลืออด ปวดประสาทโว้ย
“แหงะ... QAQ” ยัยพินแบะปาก
“ยัย... =_=;;” ฉันถึงกับพูดไม่ออก แค่นี้ร้องไห้แล้วหรอยะ
พรากกกกกกกกกกกกกก <<< น้ำตาไหล
“ว๊ากกกก จะร้องไห้ทำไมยะ” ฉันที่เห็นน้ำตายัยพินไหลพรากๆรีบวิ่งกระวีกระวาดไปดูใกล้ๆ
“คนสวยตะวาดใส่เค้าทำไมอ่ะ” พินพูดเสียงเบา
“ห้ะ! ตะวาด... ตอนไหนยะ!” ฉันพูดเสียงดังใส่พินอย่างตกใจ
“ตอนนี้ไงอ้ะ QAQ” และพินแบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง +_=!
“บ้าหรออออออ ฉันแค่เป็นคนเสียงดังเฉยๆ” ฉันพูดพูดเสียงหลงเพราะกลัวยัยพินร้องไห้อีกรอบ
“จริงนะ”
“จริงสิ เธอนี่... บ้าจริงๆ”
“คนสวยว่าเค้าทำไม”
“ชมย่ะ... เธอนี่ทำฉันโกรธไม่ลงเลย”
“โกรธอะไรเค้าอ่ะ T^T”
“นี่ยังไม่รู้อีกหรอ =_= เธอทำน้องสาวฉันแขนหักนะ”
“ก็คนนั้นเค้ามาหาเรื่องอิงค์ก่อนนี่”
“ช่างมัน ไปห้องเรียนเถอะ ใกล้ถึงเวลาเบรกแล้ว”
“เย้ปะ...! ระวัง” พินตาโตแล้วรีบคว้าไล่ของฉันไว้เมื่อฉันเดินสะดุดเท้าตัวเอง และ... +_+! อึ้ย...
“ปั้ง!” หัวของฉันกระแทกกับประตูจังๆ แล้วเด้งมาชนกับนาฬิกาของยัยพินอีกทำให้ผมของฉันพันกับนาฬิกาของยัยพิน
“กรี๊ดดดดดดดด” ฉันแหกปากร้องทันที “เจ็บ ฉันเจ็บหัว” ฉันรีบเอามือมาดึงนาฬิกาของพินออกแต่มันยิ่งพันแน่นกว่าเดิมอีก ฮือออออออออออ
“โอ้ยยยยยยยย ปล่อยผมฉันออกที เจ็บ” ฉันร้องครวญคราง เจ็บจนน้ำตาไหลเลย TAT
“ปึง!” ประตูห้องน้ำที่ล็อคอยู่ อยู่ดีๆก็ถูกกระแทกจนลูกปิดพังแล้วเปิดออก และพบกับ แต่น แตน แต๊นนนนนนน... (ยังจะเล่น) นายไมเนอร์ยืนอยู่หน้าสุด คาดว่าจะเป็นคนพังเข้ามาด้วย ต่อมาคือจุนฮง หมอนอิง และไคตะ ตามไปด้วยชาวสายชั้นเป็นพันชีวิต
O_o! <<<< ทุกคนต่างมองกันอย่างสายตาไม่เชื่อ แหงสิ สภาพตอนนี้ยัยพินเหมือนรังแกฉันอยู่เลย ผมของฉันถูกขยำโดยพิน ไหล่โดนจับไว้ หัวฉันแตก เข่าถลอก และน้ำตาไหล แย่แล้ว..
“ปิ่น...” หมอนอิงส่งสายตาผิดหวังแกมช็อกๆมาให้พินและวิ่งหนีหายไปกับฝูงชน
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เข้าใจผิดไปหมดแล้ว YUY
[End]
[Pinto] (มาแล้ว โผล่มาแวบๆนึง 55555)
@เลิกเรียน
เพื่อนๆทยอยออกจากห้องจนหมดแล้ว แต่ว่าตอนนี้เค้าอยากจะบ้าตาย ฮืออออ หมอนอิงก็หายไปกับฝูงชน เพื่อนในห้องก็มองเค้าแปลกๆ โดยเฉพาะ นายหน้าเนือย นายหัวเทา แล้วก็นายรองเท้าบิน(?) แต่ไม่เป็นไรมากเพราะว่าคนสวยที่ชือนัสสึมิเค้าใจดีอธิบายให้ทุกคนเข้าใจกันหมดแล้ว แต่ก็ไม่วายมองเค้าแบบนี้อยู่ดี แง่มๆ =w= ยังไงหมอนอิงก็ต้องกลับมาเอากระเป๋าที่ห้องแหละนะ นั่งเฝ้าอย่างงี้แหละ ไม่มาให้มันรู้ไป
“ตึก ตึก ตึก” เสียงฝีเท้าดังก้องทางเดินบนตึกที่ไร้ผู้คน เย้ๆ หมอนอิงมาเอากระเป๋าแล้วววววว >{}<
“ครึกๆ ครืดดดดดดดดดด” เสียงปิดประตูบันไดดังขึ้น
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งปิดประตูค่ะ มะ... อุ๊บ!” อยู่ดีๆมือใหญ่ๆของใครบางคนก็ปิดปากเค้าไว้ พร้อมกับล็อคตัวเค้าไว้ด้วย!!!
บะ....บนตึกเรียนมีโขมยด้วยเรอะะะะะ TxT
[End Pinto]
กราบสวัสดีเจ้าเค่อะ 5555 มาพบกันอีกแว้ว
วันนี้เครียดทั้งวันเบย เลยไม่ค่อยจะแล่น
นั่งแต่ตั้งแต่หกโมงเย็นแหนะ แต่ได้แค่ห้าเปอร์เซ็นต์เอง
โฮๆๆๆๆ อยากจะร้องไห้ดังๆ แงๆๆๆ
กราบลาค่ะ งานเยอะๆๆๆมากๆๆๆๆ
[29-7-13]
สวัสดีรอบที่สองค่ะ วันนี้ถือว่าแต่งได้ประมาณ สิบเปอร์
วันนี้เจอฉากจิ้นวายกระจายด้วยเจ้าค่ะ
แบบว่าวันนี้มีอบรมการเคลื่อนย้ายผู้ป่วย
คนที่มาเป็นตัวแทนข้างหน้าหล่อๆกันทุกคนเลย อร๊ายยยย (โดนโบกรัวๆ)
แล้วมีโมเมนต์แบบ ฟินจนหน้าแดงเลยค่ะ
เค้าแบบ ล่อแหลมกันมากๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด (ออกอ่าวไทยไปแล้ว)
เป็นอันว่าก้าวหน้ามาอีกนิดค่ะ ขอบคุณยอดวิวที่เพิ่มขึ้นเยอะฮวบฮาบนะคะ
สู้สุดใจขาดดิ้นค่ะ
[30-7-13]
โฮ้วฮ่า ตอนนี้ได้สิบห้าเปอร์จริงๆสักที
เมื่อวานอัพชื่อบทผิดเจ้าค่ะ
อนาถแท้ ฮ่าาาาาา
วันธรรมดาวานยุ่งๆนะ อาจมาอัพได้ทีละ ห้าเปอร์
ขอบคุณยอดวิวจริงๆค่ะ
[31-7-13]
อ้าววววววว หนูปิ่นโผล่มาแวบๆค่ะ 555
คาแร็กของปิ่นยากมาก แต่งไม่ออกเลย
ตบกันสองบทติดแล้วค่ะ
เห็นสวยๆแล้วไม่กล้าแต่งร้ายเลย ฮ่า
กลายเป็นเปลี่ยนมาแต่งดีแทน 5555
ช่างๆ ตอนนี้กี่เปอร์ดี ไม่ทราบเลยยย
ก็เปลี่ยนชื่อบทแล้วนะฮะ
ไม่ได้เข้าสองวัน ทบต้นทบดอกให้ หุๆ
ขอบคุณค่ะ
[2-8-13]
ความคิดเห็น