ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ประกันตัว:เทมาริ
'เทมาริจ๋าาาา'
"อะไรยะกรอกหูซะอย่างดังเชียว"ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพลางเอานิ้วก้อยอุดหูที่เเนบกับมือถือ
'คือว่า...ยัยอิโนะ'อ้ำอึ้งอยู่นั่นเเหละเดี๋ยวเเม่ตัดสายทิ้งซะหรอก ยัยซากุระนี่ปกติพูดซะฉันฟังไม่ทัน เเต่คราวนี้ชีถึงอ้ำอึ้งล่ะนี่-*-
"เร็วสิยะ=*="
'ยัยอิโนะมันติดคุก!!!'
"อะไรนะ?!"ฉันร้องเสียงหลง"อย่าบอกนะว่ายัยนั่นไปลากสามีคนอื่นเข้าถ้ำอ่ะ!"
'บ้าเหรอ!ไม่ใช่ยัยเท็นเท็นที่ใช้กำลังเป็นว่าเล่นนะยะ'ขอฉันไว้อาลัยให้ยัยเท็นเท็นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นเวลาสามวินาที
ทางด้านเท็นเท็น
"ฮ้าดดดดชู้วว!!"
"อาเท็งเท็งลื้อเป็งหวักเอ๋อ?"
"ม่ายมีทางๆคนอย่างเท็นเท็นซะอย่าง สองพันเก้าก็ทำอะไรไม่ได้ฮ่ะๆๆๆๆ"เท็นเท็นถูจมูกเล็กน้อยเเละหัวเราะใส่บิดาตนเอง
"สองพังก้าวคือใคอ่ะ. เผื่ออั๊วจาไปสู่ขอให้"
"- -;"
กลับมาที่เดิมบ้านของเทมาริ
"อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉันไปประกันตัวยัยนั่นไม่ให้นอนในซังเตน่ะ"ฉันเดาด้วยความเซ็งจิตนมบูด(?)
'ถูกต้องอ้องๆๆๆๆๆๆๆๆ'ยัยซากุระเอ็กโค่ใส่เพื่อความบันเทิงในบทความเรียกเรทติ้งตัวเอง-_-;
"ยัย...(-*-)o"ฉันกำไอโฟน4ของตัวเองเเน่นถ้าไม่ติดว่าของขาดตลาดเเละราคาเเพงนะ เเม่ขว้างทิ้งไปเเล้ว ฮึ่ยยย!
'น๊าๆๆๆพอดีฉันกำลังเดทกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่อ่า...'ยัยนั่นทำเสียงออดอ้อนออเซาะ เชอะ!ฉันไม่ใช่พวกผู้ชายนะยะ ที่จะหลงเสน่ห์ของเธอน่ะ
"จะให้ซื้อลูบูเเตงอะไรนั่นล่ะสิ"ฉันรู้หรอกนะ. เห็นควงเเต่ละคนทีไรต้องได้ไอ้ของที่เจ้าหล่อนเคยบ่นๆว่าอยากได้ๆทุกที
'เปล่า เพิ่งได้เมื่อวาน วันนี้เค้าจะเอากุชชี่จ้ะตัวเธอว์'เเหม นิสัย-*-
"เออๆก็ได้ ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ"ฉันฝากฝัง เเละตัดสายสรุป เเหม เคยได้ยินมั้ยคะ ของฟรีไม่มีในโลก ...
...
ว่าเเต่ยัยนั่นถูกขังอยู่ในคุกไหนล่ะวะ!!!!!
...
...
...
แอ๊ดดดดด
ฉันผลักประตูกระจกใสที่มีสติ๊กเกอร์สีน้ำเงินเเปะอยู่ว่า'กรมตำรวจ'ไปด้านหน้าเเล้วก้าวเข้าไปด้านในด้วยมาดนางพญาเเละเดินพาส้นสูงสีเขียวเข้มสามนิ้วที่มีโบว์สีครีมประดับ ไปยังเคาท์เตอร์ที่มีตำรวจหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆที่มีหุ่นค่อนข้างใกล้เคียงกับคำว่า'อวบระยะสุดท้าย'อยู่ พบว่าเขารีบเก็บถุงขนมของเขาไว้ใต้โต๊ะทันที เเต่ว่าถึงต่อให้ฉันมองเขาไม่ทันเเต่ว่าฉันก็รู้อยู่ดี เพราะที่หน้าเขามันฟ้อง-_-;(เศษขนมมันติดน่ะ)
"ฉันมาเพื่อขอประกันตัวคุณยามานากะ อิโนะค่ะ"ฉันกรีดยิ้มหวานให้พลางกระชับกระเป๋าสะพายไหล่สีครีมของตัวเอง"จะประกันตัวได้มั้ยคะ?""ฉันถาม
"เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยครับ ประกันตัวคุณยามานากะไม่ได้น่ะครับ...เพื่อ...เอ้ย!สารวัตเขาไม่อนุญาตน่ะครับ"
"หืม?ทำไมล่ะคะ"ฉันระงับอารมณ์เดือดของตัวเอง ถ้าไม่ติดว่าน้องชายสุดหล่อกาอาระของฉันกำลังเดทกับยัยหนูฮินาตะอยู่ละก็นะ เเม่ไม่มาหรอก!จะดูการ์ตูน!(?)
"เอ่อ...ไม่รู้ครับ ต้องไปถามสารวัตเอง"
"งั้นฉันขอคุยกับสารวัตของคุณหน่อยค่ะ"ฉันพูด รู้สึกที่ใบหน้าจะมีเส้นเลือปูดขึ้นมาเล็กๆ
"ไม่ได้ครับ..."
"งั้นวานคุณไปถามให้หน่อยค่ะ"ฉันเน้นเสียงเข้มขึ้น
"สารวัต เอ่อ...ไม่อยู่..."
"ก็โทรไปตามสิยะ!!"ฉันตะโกนใส่ไอ้อ้วนพะยูนตรงหน้าจนเเก้มย้อยๆของเขาขยับเพราะต้องเเรงลม
"คือ..."
"นี่มันอะไรกัน ฉันต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่เพื่อมาคุยกับนายเฉยๆเเล้วก็กลับมือเปล่าเเบบนี้น่ะเหรอ ?"
"คือ..."
"ฉันไม่คิดว่าเพื่อนฉันจะทำอะไรผิดนะคะ กะอีเเค่เเต่งตัวประหลาดเกินไปก็มาหาว่าเป็นคนบ้าเเบบนี้น่ะ เรียกไอ้สารวัตของคุณออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"ฉันชี้หน้าเขาอย่างถือวิสาสะ ก็คนมันโมโหนี่!
"คือ..."
"ฉันบอกว่า'เดี๋ยวนี้'!!!!!!"ฉันตะคอกใส่ด้วยเสียงอันดังจนคนอื่นๆในที่นี่เป็นอันต้องเปิดประตูออกมาดู เพิ่งรู้สึกเหมือนกันเเฮะว่าโดนมองมาได้พักนึงเเล้ว
"คือ..."
"นายนี่ก็อ้ำอึ้งอยู่ได้มี'ไรก็พูดๆออกมาสิ!"
"ครับ คือ..."
"ให้เธอเข้ามาเถอครับ คุณโจจิ~"เสียงผู้ชายอารมณ์ดีดังขึ้นขัดไอ้หมูอ้วนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"ครับ"หมูโจจิขานรับใบหน้าดูน่าสงสารอย่างเห็นได้ชัด ว่าเเต่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะหมอเนี่ย ได้พูดเเต่ไม่จบประโยคมาตั้งนานในบทนี้- -
ฉันมองไปที่สารวัต เขามีผมสีดำที่ซอยยาวระต้นคอตัดกับผิวขาวซีดเซียวราวกับศพเดินได้ในชุดไปรเวทสุดเท่ จะว่าไปหมอนี่ก็หล่อนะเนี่ย เเต่ขอโทษที่ไม่ใช่สเป็คสวยเลือกได้อย่างฉัน!
ฉันเดินตรงปรี่ไปหาเขาโดยการเดินกระเเทกส้นเสียงดังบ่งบอกถึงสถานะอารมณ์ของฉัน "ปล่อยตัวเพื่อนฉันซะ"
"เกรงว่าจะไม่ได้นะครับเผอิญเธอดันถูกใจผม..."
"ทุกคนมุงดูอะไร งานการไม่มีทำเหรอ"เสียงชายหนุ่มทุ้มต่ำที่ฟังดูยังไงๆก็เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนชัดๆดังขึ้นขัดบทสนทนาของฉันกับเขา"อ้าว ซาอิ"
"หวัดดีครับ คุณ'สารวัต'~" นายผู้ชายตรงหน้าฉันยิ้มยิงฟันเปล่งประกายเน็ทไอดอล(คล้อง)
"อืม อย่าบอกนะว่านายปลอมเป็นฉันอีกเเล้วน่ะ หาวว~"นายหัวจุกนั่นเกาหัวพลางหาวหวอดๆ
"ครับ เจอนางเเบบที่โดนใจด้วยล่ะครับ~สารวัตชิกามารุ~"
"อะไรยะกรอกหูซะอย่างดังเชียว"ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพลางเอานิ้วก้อยอุดหูที่เเนบกับมือถือ
'คือว่า...ยัยอิโนะ'อ้ำอึ้งอยู่นั่นเเหละเดี๋ยวเเม่ตัดสายทิ้งซะหรอก ยัยซากุระนี่ปกติพูดซะฉันฟังไม่ทัน เเต่คราวนี้ชีถึงอ้ำอึ้งล่ะนี่-*-
"เร็วสิยะ=*="
'ยัยอิโนะมันติดคุก!!!'
"อะไรนะ?!"ฉันร้องเสียงหลง"อย่าบอกนะว่ายัยนั่นไปลากสามีคนอื่นเข้าถ้ำอ่ะ!"
'บ้าเหรอ!ไม่ใช่ยัยเท็นเท็นที่ใช้กำลังเป็นว่าเล่นนะยะ'ขอฉันไว้อาลัยให้ยัยเท็นเท็นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นเวลาสามวินาที
ทางด้านเท็นเท็น
"ฮ้าดดดดชู้วว!!"
"อาเท็งเท็งลื้อเป็งหวักเอ๋อ?"
"ม่ายมีทางๆคนอย่างเท็นเท็นซะอย่าง สองพันเก้าก็ทำอะไรไม่ได้ฮ่ะๆๆๆๆ"เท็นเท็นถูจมูกเล็กน้อยเเละหัวเราะใส่บิดาตนเอง
"สองพังก้าวคือใคอ่ะ. เผื่ออั๊วจาไปสู่ขอให้"
"- -;"
กลับมาที่เดิมบ้านของเทมาริ
"อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉันไปประกันตัวยัยนั่นไม่ให้นอนในซังเตน่ะ"ฉันเดาด้วยความเซ็งจิตนมบูด(?)
'ถูกต้องอ้องๆๆๆๆๆๆๆๆ'ยัยซากุระเอ็กโค่ใส่เพื่อความบันเทิงในบทความเรียกเรทติ้งตัวเอง-_-;
"ยัย...(-*-)o"ฉันกำไอโฟน4ของตัวเองเเน่นถ้าไม่ติดว่าของขาดตลาดเเละราคาเเพงนะ เเม่ขว้างทิ้งไปเเล้ว ฮึ่ยยย!
'น๊าๆๆๆพอดีฉันกำลังเดทกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่อ่า...'ยัยนั่นทำเสียงออดอ้อนออเซาะ เชอะ!ฉันไม่ใช่พวกผู้ชายนะยะ ที่จะหลงเสน่ห์ของเธอน่ะ
"จะให้ซื้อลูบูเเตงอะไรนั่นล่ะสิ"ฉันรู้หรอกนะ. เห็นควงเเต่ละคนทีไรต้องได้ไอ้ของที่เจ้าหล่อนเคยบ่นๆว่าอยากได้ๆทุกที
'เปล่า เพิ่งได้เมื่อวาน วันนี้เค้าจะเอากุชชี่จ้ะตัวเธอว์'เเหม นิสัย-*-
"เออๆก็ได้ ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ"ฉันฝากฝัง เเละตัดสายสรุป เเหม เคยได้ยินมั้ยคะ ของฟรีไม่มีในโลก ...
...
ว่าเเต่ยัยนั่นถูกขังอยู่ในคุกไหนล่ะวะ!!!!!
...
...
...
แอ๊ดดดดด
ฉันผลักประตูกระจกใสที่มีสติ๊กเกอร์สีน้ำเงินเเปะอยู่ว่า'กรมตำรวจ'ไปด้านหน้าเเล้วก้าวเข้าไปด้านในด้วยมาดนางพญาเเละเดินพาส้นสูงสีเขียวเข้มสามนิ้วที่มีโบว์สีครีมประดับ ไปยังเคาท์เตอร์ที่มีตำรวจหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆที่มีหุ่นค่อนข้างใกล้เคียงกับคำว่า'อวบระยะสุดท้าย'อยู่ พบว่าเขารีบเก็บถุงขนมของเขาไว้ใต้โต๊ะทันที เเต่ว่าถึงต่อให้ฉันมองเขาไม่ทันเเต่ว่าฉันก็รู้อยู่ดี เพราะที่หน้าเขามันฟ้อง-_-;(เศษขนมมันติดน่ะ)
"ฉันมาเพื่อขอประกันตัวคุณยามานากะ อิโนะค่ะ"ฉันกรีดยิ้มหวานให้พลางกระชับกระเป๋าสะพายไหล่สีครีมของตัวเอง"จะประกันตัวได้มั้ยคะ?""ฉันถาม
"เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยครับ ประกันตัวคุณยามานากะไม่ได้น่ะครับ...เพื่อ...เอ้ย!สารวัตเขาไม่อนุญาตน่ะครับ"
"หืม?ทำไมล่ะคะ"ฉันระงับอารมณ์เดือดของตัวเอง ถ้าไม่ติดว่าน้องชายสุดหล่อกาอาระของฉันกำลังเดทกับยัยหนูฮินาตะอยู่ละก็นะ เเม่ไม่มาหรอก!จะดูการ์ตูน!(?)
"เอ่อ...ไม่รู้ครับ ต้องไปถามสารวัตเอง"
"งั้นฉันขอคุยกับสารวัตของคุณหน่อยค่ะ"ฉันพูด รู้สึกที่ใบหน้าจะมีเส้นเลือปูดขึ้นมาเล็กๆ
"ไม่ได้ครับ..."
"งั้นวานคุณไปถามให้หน่อยค่ะ"ฉันเน้นเสียงเข้มขึ้น
"สารวัต เอ่อ...ไม่อยู่..."
"ก็โทรไปตามสิยะ!!"ฉันตะโกนใส่ไอ้อ้วนพะยูนตรงหน้าจนเเก้มย้อยๆของเขาขยับเพราะต้องเเรงลม
"คือ..."
"นี่มันอะไรกัน ฉันต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่เพื่อมาคุยกับนายเฉยๆเเล้วก็กลับมือเปล่าเเบบนี้น่ะเหรอ ?"
"คือ..."
"ฉันไม่คิดว่าเพื่อนฉันจะทำอะไรผิดนะคะ กะอีเเค่เเต่งตัวประหลาดเกินไปก็มาหาว่าเป็นคนบ้าเเบบนี้น่ะ เรียกไอ้สารวัตของคุณออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"ฉันชี้หน้าเขาอย่างถือวิสาสะ ก็คนมันโมโหนี่!
"คือ..."
"ฉันบอกว่า'เดี๋ยวนี้'!!!!!!"ฉันตะคอกใส่ด้วยเสียงอันดังจนคนอื่นๆในที่นี่เป็นอันต้องเปิดประตูออกมาดู เพิ่งรู้สึกเหมือนกันเเฮะว่าโดนมองมาได้พักนึงเเล้ว
"คือ..."
"นายนี่ก็อ้ำอึ้งอยู่ได้มี'ไรก็พูดๆออกมาสิ!"
"ครับ คือ..."
"ให้เธอเข้ามาเถอครับ คุณโจจิ~"เสียงผู้ชายอารมณ์ดีดังขึ้นขัดไอ้หมูอ้วนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"ครับ"หมูโจจิขานรับใบหน้าดูน่าสงสารอย่างเห็นได้ชัด ว่าเเต่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะหมอเนี่ย ได้พูดเเต่ไม่จบประโยคมาตั้งนานในบทนี้- -
ฉันมองไปที่สารวัต เขามีผมสีดำที่ซอยยาวระต้นคอตัดกับผิวขาวซีดเซียวราวกับศพเดินได้ในชุดไปรเวทสุดเท่ จะว่าไปหมอนี่ก็หล่อนะเนี่ย เเต่ขอโทษที่ไม่ใช่สเป็คสวยเลือกได้อย่างฉัน!
ฉันเดินตรงปรี่ไปหาเขาโดยการเดินกระเเทกส้นเสียงดังบ่งบอกถึงสถานะอารมณ์ของฉัน "ปล่อยตัวเพื่อนฉันซะ"
"เกรงว่าจะไม่ได้นะครับเผอิญเธอดันถูกใจผม..."
"ทุกคนมุงดูอะไร งานการไม่มีทำเหรอ"เสียงชายหนุ่มทุ้มต่ำที่ฟังดูยังไงๆก็เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนชัดๆดังขึ้นขัดบทสนทนาของฉันกับเขา"อ้าว ซาอิ"
"หวัดดีครับ คุณ'สารวัต'~" นายผู้ชายตรงหน้าฉันยิ้มยิงฟันเปล่งประกายเน็ทไอดอล(คล้อง)
"อืม อย่าบอกนะว่านายปลอมเป็นฉันอีกเเล้วน่ะ หาวว~"นายหัวจุกนั่นเกาหัวพลางหาวหวอดๆ
"ครับ เจอนางเเบบที่โดนใจด้วยล่ะครับ~สารวัตชิกามารุ~"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น