คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิดที่ลานซากุระ
ร่างบางของเด็กผมเปียโดนห้อยคออยู่ ริมฝีปากสีสวยซึดราวกับกระดาษ ดวงตาคุ่หวานเบิกกว่างสุดขีด ผมเปียสองข้างถุกตัดปลายออกจนเหลือ เปียหางด้วย
“ช่วยด้วยๆๆ”มิคาสุหวีดเสียงลั่น
“อะไรอ่ะ มิคาสุ” ทานากาโตะกล่าวพลางวิ่งเข้าไปหาร่างที่สลบไสลไม่ได้สติของมิคาสุ เรียวโตะ
“เอ้ยๆๆๆ”
จากนั้นรถตำรวจก็มาถึง ส่วนมิคาสุ ถุก ส่งโรงพยาบาลโดยฝีมือของทานากาโตะ และ คาเอสะ เพือนสนิทสองคนของเธอเอง
หลังจากนั้นมาไม่มีใครกล้าพูดเรื่องของ เด็กผมเปียที่โดนห้อยคอเพราะทุกครั้งที่พุดจะมีเสียงแปลกๆตามด้วยเสเยงหวีดนร้องเบาๆ
“เอาผมฉันคืนมา”
และทุกๆครั้งที่มีคนพุดถึงเธอ ทุกคนก็จะตายสไตล์เดียวกัน ศาลเด็กผมเปียจึงถุกตั้งขึ้นโดยอธิการและคณะบดีของมหาวิทยาลัย
ฝ่าย มิคาสุ เรียวโตะ เธอเข้าพักรักษาตัวจนหายดี จนกระทั่ง เป็นปกติใน ช่วงเวลาที่มิคาสุ เข้าพักรักษาตัวนั้น เธอได้พบกับวิญญาณของเด้กผมเปียนั้น เด้กคนนั้นชื่อ ว่า นัตสิโอะ มาริโคตะ หรือเรียงแบบญี่ปุ่นว่า มาริโคตะ นัตสึโอะ วันนั้นเป็นวันที่วิญญาณของเด็ผมเปียสิงในร่างของมิคาสุ โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวตั้งสติ
บนสุมดปกมหาลัยกลับมีเลือดสีแดงฉานเขียนเบาๆว่า เอาผมฉันคืนมา มิคาสุตกใจจนแทบสิ้นสติ เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอก็ได้สติจึงปาสมุดเล่มนั้นทิ้ง
“เฮ้อ โล่งอกไปที” เธอพุดพลางเดินไปรินน้ำ
“นี่เธอไม่คิดบ้างหรอฮะว่าฉันจะเจ็บนะ”เสียงของบางสิ่งเรียกให้เธอหันไปมอง
ร่างบางๆของเด้กสาวในชุดมหาลัยนาโอตะ ผิวที่ขาวซีดราวหิมะ ร่างบางๆของนัตสิโอะและเชื่อกที่ห้อยคออยู่เป็นสาเหตุว่า วิญญาณของยัยนั่นได้มาอยุ่กับเธอแล้ว
“กรีดๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่ยูจะกรี๊ดอะไรนักหนานะ ฉันละแสบแก้วหูอยู่แล้ว”
“นี่เธอพุดได้นี่”เสียงของมิคาสุกล่าวอย่างตื่นเต้น
ความคิดเห็น