คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
“เฮ้ย! จริงดิ...เจ๋งอ่ะ”
เสียงคุยสนุกสนานที่ดังอยู่เบื้องหน้าทำให้คนที่เดินตามมาติด ๆ อดที่จะหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมไม่ได้ เคยมีคนบอกว่า อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้...เห็นจะจริงก็คราวนี้ มีนมองอดีตสองอริต่างเพศและต่างวัยที่แต่ก่อนแทบจะฆ่ากันตายไม่เว้นวันกำลังคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์อย่างมีความสุข
เออหนอ...เขาก็เพิ่งรู้ว่า พอได้สละเลือดชั่วออกจากตัวมันก็ทำให้ดูดีขึ้นมาได้
...และมันก็กำลังทำให้เขารู้สึกว่า ยัยตัวยุ่งคิดแปรพักตร์ยังไงก็ไม่รู้
“ตายแล้ว!”
เป็นเสียงของแม่เขาและยัยตัวยุ่งเองที่ร้องอุทานเสียงหลงตั้งแต่ได้เห็นสภาพของพี่น้อง
นอกสายเลือดปรากฏตัวอยู่นอกร้านขายยาขนาดกลางที่อยู่ถัดไปเพียงซอยเดียวจากหน้าตลาด
“ยังไม่ตายค่ะม๊า” เมย์รีบบอก “แต่เรียกป๊าให้ออกมาหน่อยก็ดีค่ะ”
ยัยตัวยุ่งของบ้านยิ้มแหย ๆ เมื่อเห็นอาการตกอกตกใจของม๊า ความจริงมีนอยากจะบอกม๊าว่า ม๊าควรจะชินกับสภาพของลูกสาวตัวดีของม๊าได้แล้ว เพราะในความคิดของเขาจะตกใจวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็มีค่าเท่ากัน เนื่องจากรู้ดีว่า นับแต่วันจันทร์ยันศุกร์เสาร์อาทิตย์ ไม่มีแม้สักวันที่ยัยเมย์จะไม่หาของฝากอย่างแผลแตก แผลฟกช้ำ หรือรอยถูกของมีคม
“ไม่มีวันหยุดสำหรับฮีโร่หรอกม๊า”
มักจะเป็นคำเถียงข้าง ๆ คู ๆ ที่เขามักจะได้ยินจากน้องสาวฝาแฝดบ่อยที่สุด
“อ่ะ...เสร็จแล้ว ระวังอย่าให้โดนน้ำล่ะทั้งสองคน”
นายแพทย์ใหญ่ของบ้านพูดขึ้นอย่างใจดีหลังจากใช้ผ้ากอซปิดแผลที่หน้าผากซ้ายของคนที่เขาเกลียดที่สุด สองคนไข้ที่หมดฤทธิ์ซ่าตั้งแต่โดนน้ำยาล้างแผลจากผู้ช่วยมือเอกของป๊าอย่างเขาต่างพยักหน้ารับหงึกหงักด้วยอาการจ๋อยสุดขีด
แน่ล่ะว่าที่จ๋อย...ไม่ได้จ๋อยเพราะป๊ากับม๊า
แต่ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะว่า จ๋อยเพราะใคร...
“เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จตฤณก็นอนพักด้วยกันซะที่นี่เลยนะจ้ะ” คำพูดของม๊าทำเอามือที่กำลังยกหม้อข้าวต้มลงจากเตาถึงกับชะงัก
...ไม่นะ!!!...
มีนส่งสายตาเป็นเชิงบังคับให้คนตรงหน้าที่เอื้อมมือมารับชามข้ามต้มจากเขาบอกปฏิเสธม๊าออกไป
“อย่าดีกว่าครับ แค่นี้ผมก็รบกวนคุณน้าทั้งสองคนมากพอแล้ว อีกอย่างแม่ผมก็คงกำลังรอผมกลับบ้านอยู่ครับ ตอนนี้ท่านคงเป็นห่วงผม” นัยน์ตาคมเหลือบขึ้นมาสบเข้ากับเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปตอบม๊า
...เหอะ คนดีเหลือเกิน...
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป๊าให้มีนโทรบอกคุณแม่เราให้ดีกว่ามั้ง นี่ก็ดึกแล้ว กลับบ้านไปสภาพนี้เดี๋ยวคุณแม่เราจะตกใจซะเปล่า ๆ นะ”
ดูเหมือนแรงสนับสนุนจะไม่ได้มีแค่ม๊าเพียงคนเดียว ทั้งป๊าและยัยตัวยุ่งก็พากันเห็นดีเห็นงามไปด้วยจนเขาต้องรีบพูดขัดขึ้นมาก่อน
“แต่ถ้าเขาอยากจะกลับก็ปล่อยเขากลับดีกว่าม๊า ปล่อยให้แม่เขารออยู่บ้านคนเดียวทั้งคืนคงไม่ดีมั้งครับ ปล่อยให้คนอื่นเขาเป็นห่วง...” เขาเว้นวรรคนิดนึง ก่อนจะพูดต่อโดยไม่สนใจสายตาของตฤณที่จ้องเขม็ง
“...มันแย่นะครับ จริงมั้ยครับพี่ตฤณ”
มีนเหยียดยิ้มให้กับร่างสูงที่นิ่งไปตั้งแต่เขาพูด สำหรับคนตรงหน้าไม่มีอะไรที่เขาจะต้องมาพูดถนอมน้ำใจ ลำพังแค่หิ้วกลับมาบ้านด้วยนี่ก็ถือว่าเขาปราณีสำหรับคนที่เขาไม่ชอบหน้าแล้ว แน่นอนว่าเขามีเหตุผลร้อยแปดที่จะไม่ชอบไอ้รองประธานฯเฮงซวยนี่ แค่ต้นเรื่องก็ไล่เรียงมาได้เป็นข้อ ๆ ให้เห็นแล้ว
แต่ที่เหนือออกไปนอกจากนี้ มีนเองก็อธิบายให้เหตุผลกับตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมถึงไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เอาเสียจริง ๆ
“มีน...ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก” ม๊าหันมาปรามลูกชายเสียงเข้ม แม้จะออกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นมีนแสดงอาการไม่ชอบหน้ารุ่นพี่คนนี้ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“เอ่อ...อย่างที่น้องมีนเขาบอกนั่นแหละครับ ผมไม่รบกวนจะดีกว่า”
เสียงทุ้มขัดขึ้นเบา ๆ แต่ก็เรียกความสนใจจากคนในบ้านได้ทั้งหมด
...ไม่รบกวนจะดีกว่างั้นเหรอ...มีนหรี่ตามองท่าทีของร่างสูงอย่างระแวดระวัง แววตาคมที่ส่งมามีประกายประหลาดพิกลจนน่าระแวง
...คิดจะทำอะไรกันแน่ไอ้รองประธานฯเฮงซวย...
“ไม่ได้รบกวนอะไรสักหน่อย ม๊ากับป๊าเต็มใจ” ม๊าพูดด้วยน้ำเสียงละล่ำละลั่กเมื่อเห็นใบหน้าดูดีที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผลนั่นตีหน้าขรึม ออกแววสงสารจนน่าหมั่นไส้
“แต่ว่า...”
“เมย์ก็เต็มใจ”
หัวเล็ก ๆ ที่เงยขึ้นมาจากข้าวต้มชามที่สองอย่างกะทันหัน ทำให้เขาได้รู้ว่า แฝดน้องของ
เขาไม่ใช่แค่คิด แต่เจ้าหล่อนแปรพักตร์ไปจากพี่ชายฝาแฝดเห็น ๆ
...มันน่ายึดไอ้คทาพลาสติกกลับคืนมาซะให้เข็ด...
มีนพอจะมองรูปการตรงหน้าออกแล้ว เมื่อสายตาทั้งของป๊าของม๊าและยัยตัวยุ่งหันมายังเขาที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ห้องครัวอยู่เป็นทิศทางเดียวกัน และแน่นอนว่ามันมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของใครบางคนที่จงใจส่งมาให้เขาโดยเฉพาะ
...ฮึ่ย!...
ร่างบางได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจ เมื่อตัวเอกที่น่าสงสารกำลังพร่ำรำพันขอความเห็นใจจากบรรดาผู้ชมจนได้รับความเห็นใจ(ผิด ๆ)เสียล้นหลาม ถ้าเขาปฏิเสธ...บทที่เขาจะได้คงไม่พ้นบทของตัวร้าย นัยน์ตาเรียวปรายมองตัวเอกของเรื่องอย่างครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วพลันนึกอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้
...ได้! ถ้าอยากจะพักอยู่ด้วยนัก เขาก็จะทำให้สมใจอยาก...
มีนฉีกยิ้มให้บาง ๆ แทนคำตอบเหมือนกับตอนที่เขากำลังสวมบทซาตานที่ปลอมตัวมาเป็นบาทหลวงผู้แสนใจดีให้กับสมาชิกชมรมดูอย่างไงอย่างนั้น ริมฝีปากบางกำลังเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ดูดีและชวนให้คนอื่นเคลิ้มตาม
“งั้นผมจะเป็นคนโทรไปบอกคุณแม่ให้นะครับพี่ตฤณ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เห็นมั้ย เมย์บอกแล้ว...พี่มีนน่ะใจดีที่สุดเลย” ยัยตัวยุ่งหันไปบอกตฤณที่กำลังมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาด้วยความภูมิใจ
“อะ..เอ่อ...พี่...พี่ไม่รบกวนน้องมีนดีกว่าครับ” ตฤณรีบคว้ามือของคนใจดีที่กำลังจะโทรไปบอกแม่ให้ทันควัน แต่ทว่า...
มือเรียวของมีนกลับแกะมือของตฤณออกอย่างนิ่มนวล พร้อมกับใช้มือออกแรงกดบ่าทั้งสองข้างของร่างสูงให้นั่งลงกลับไปตามเดิมอย่างหวังดี (!?)
“เรื่องแค่นี้...ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” เขาหันไปพูดกับเจ้าของบ่าที่นิ่งอึ้งไปเมื่อเขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะกระซิบเสียงเบาอย่างจงใจให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
“ให้โอกาสไปก็ด้านไม่ไปสักที งั้นก็อยู่ที่นี่เตรียมตัวตายเลยแล้วกันนะครับ...ไอ้คุณพี่ตฤณ!!!”
มีนมองหน้าเหวอ ๆ ของตฤณอย่างสะใจ แล้วหันไปบอกม๊ากับป๊าว่า เขาจะเป็นคนดูแลสองคนป่วยนี่เอง ให้ป๊ากับม๊าขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อนได้เลย ก่อนที่จะเดินออกไปโทรศัพท์พร้อมกับส่งรอยยิ้มเย็น ๆ ชวนสยองในความคิดของตฤณเป็นการทิ้งท้าย
@@@
“ครับ ๆ คุณป้าไม่ต้องห่วงนะครับ......สวัสดีครับ”
โทนเสียงเย็น ๆ ที่ดังข้ามห้องมาให้ได้ยิน ทำให้อดนึกถึงเจ้าของเสียงที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เสียเกือบชิดเมื่อห้านาทีก่อนไม่ได้ ใบหน้าขาวจัดที่เนียนยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนที่เขาเคยคบด้วยคงจะไม่รู้ตัวหรอกว่า เมื่อกี้ได้ทำให้หัวใจของใครบางคนแทบหยุดเต้นลงเดี๋ยวนั้น
...ทั้งสายตา ทั้งการกระทำต่างก็พลันหยุดการทำงานทั้งหมดเมื่อร่างบอบบางที่หมายให้เป็นศัตรูอันดับหนึ่งขยับเข้ามาใกล้
มือหนาใช้ช้อนคนข้าวต้มในชามอย่างใจลอย ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องครัวเล็ก ๆ น่ารักที่ถูกแบ่งสันปันส่วนพื้นที่จากห้องแถวทันสมัยสองคูหา ด้านหน้าถูกจัดเป็นร้านขายยาแบบปลีกและส่ง ส่วนด้านหลังถูกแบ่งเป็นพื้นที่พักผ่อนกับห้องครัวขนาดเล็ก เมย์บอกเขาว่า ไอเดียตกแต่งเกือบทั้งหมดเป็นของป๊ากับม๊า มีเพียงห้องนอนเท่านั้นที่ป๊าอนุญาตให้ตกแต่งเองได้ตามใจ
“จะคนข้าวเล่นอีกนานมั้ยห๊ะ มัวแต่เคี้ยวเอื้องอยู่ได้ ชักช้าชะมัด”
ดวงตากลมสีดำสนิทจ้องมาที่เขาอย่างหงุดหงิด ดูเหมือนคราบนักบุญผู้แสนจะใจดีจะหายไปตั้งแต่เงาสมาชิกครอบครัวอพยพหายขึ้นไปชั้นบนจนหมด มีนกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพลางเหน็บแนมเขาที่เผลอใจลอยอยู่
“ก็กะว่ารอคนป้อนอยู่น่ะ” ตฤณยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ ก่อนจะผลักชามข้าวต้มไปให้อีกฝ่ายที่จ้องเขาเขม็ง “ป้อนหน่อยสิ...มือไม่ค่อยมีแรงยังไงก็ไม่รู้”
“ใช้งานกีบหน้าหนักไปรึไงคุณรองประธานฯ”
ถ้าตาดุ ๆ ของเจ้าตัวแปลงเป็นมีดได้ ตัวเขาคงจะพรุนไปหลายรอย
“...เชื้อสำออยมันถึงลามขึ้นมาขนาดนี้”
ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ผู้กำกับเวทีหน้าสวยก็ยื่นมือออกมารับชามข้าวต้มที่ตฤณผลักไปให้แต่โดยดี เขามองท่าทีเหมือนจะว่าง่ายของคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะรีบอ้าปากรับข้าวต้มช้อนพูน ๆ ที่มีนส่งมากระแทกปากอย่างไม่สนใจว่าปากของเขาจะอ้ารับทันหรือไม่โดยเร็ว
...อ้าปากรับไม่ทัน คงได้กลายเป็นฟันของเขาที่รับแทน...
“แค่ก ๆๆๆ ....เฮ้ย!”
ตฤณสำลักไออย่างแรง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อข้าวต้มช้อนที่สองกระแทกพรวดเข้ามาในปากอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดที่คนป้อนจงใจส่งมาให้
“อย่ากินทิ้งกินขว้างสิครับ แผนกวิทย์ไม่เคยสอนให้นึกถึงบุญคุณของพระแม่โพสพรึไง”
...เล่นมุกนี้มาก็ต้องกลืนกันทั้งน้ำตาสิครับ...
ตฤณกลืนข้าวต้มทั้งหมดลงคออย่างยากลำบากเมื่อสองคำที่ส่งมามีแต่ข้าวล้วน ๆ ไม่มีน้ำเจือปนมาให้ลื่นคอแม้แต่หยดเดียว ก่อนจะรีบคว้าเข้าที่ข้อมือบางอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดข้าวต้มช้อนพูนคำที่สามที่คนตรงหน้ากำลังจะส่งเข้ามากระแทกปากเขา
...จะฆ่ากันให้ตายให้ได้เลยใช่มั้ยนั่น...
ตฤณหันไปสบกับดวงตากลมโตที่ส่งแววท้าทายเขาเปิดเผยอย่างแค้น ๆ ก่อนจะนิ่งไปนิดแล้วยักคิ้วให้กลับไปเป็นการตอบรับคำท้าอย่างไม่เกรงกลัว
...ก็เอาสิ มาลองดูกันสักตั้ง ว่ารองประธานฯสุดหล่อกับผู้กำกับหน้าสวยจอมโหดใครจะเป็นฝ่ายแพ้ก่อนกัน!!!...
TO BE CONTINUE >>
*** อ่า...ก่อนอื่นขิมต้องขอโทษเพื่อน ๆ น้อง ๆ ด้วยที่หายหัวไปนานเลยอ่ะ =[]=
พอดีขิมกลับบ้าน(...แล้วยังไงขิม -*- << คนอ่าน) แต่สาเหตุสำมะคัญที่ขิมอัพ
ให้ไม่ได้ก็เพราะขิมลืมเปลี่ยนไฟล์ที่แต่งไว้เป็น word 2003 อ่า TTOTT
(โน๊ตบุ๊คขิมเป็น Office 2007 แต่ PC บ้านเป็น 2003...เสร็จกัน) แบบว่าเซฟ
กลับบ้านมาก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย อีกหลายวันกว่าขิมจาได้กลับด้วย...เลยนั่งบิ้ว
อารมณ์แต่งใหม่...เง้อ (ขิมจำของเก่าไม่ได้อ่ะ...ซวยสุด ๆ!) ทำให้อัพแบบไม่มี
สต็อกเก็บสำรอง ถ้ายังไงขิมก็จะพยายามอัพให้ได้เรื่อย ๆ นะคะ อย่าโกรธขิม
น้า..... ไปก่อนล่ะค่ะ
ปล. ส่วนเรื่องสอบ ขิมจะไม่พูดถึงมัน....เง้อ! ทำไม่ได้....เจ็บใจอ่ะ ฮือ ๆ
ความคิดเห็น