คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
“อุ๊บ! ฮ่า ๆๆๆ / ฮะ ๆๆ”
เสียงหัวเราะปั่นประสาทจากไอ้สองเพื่อนเวรสุดซี้ที่ดังลั่นห้องเรียนชั้นม.ห้าแผนกวิทย์ทำเอาตฤณอยากจะประเคนโน๊ตบุ๊คสุดหวงเข้าเฉาะปากให้สมกับที่มันอยากหัวเราะจนฟันร่วง มือหนากระแทกแป้นคีย์บอร์ดแรง ๆ หวังระบายอารมณ์เสีย ๆ ที่ยังคงค้างคาจากเมื่อวันก่อนไม่หาย
...แค่โดนรุ่นน้องหยาม มันจะฮากันไปถึงไหนวะไอ้พวกเวรนี่...
“หัวเราะพอยังวะ ไอ้โต้ง ไอ้แตม...แมร่ง! ไอ้เพื่อนเลวเอ้ย”
“โห...เฮ้ย! อย่าหงุดหงิดแล้วมาลงที่พวกฉันสิวะ”
แตมพูดกลั้วหัวเราะ สายตาคมเจ้าเล่ห์ของเหรัญญิกประจำสภายังคงมีความสนุกสุดหฤหรรษ์เต็มเปี่ยมที่ได้ฟังชีวิตต้องสู้ของเพื่อนรักเมื่อวันก่อน แถมยังเด็ดเข้าไปอีกยิ่งกว่าเจ้าแม่ไทรให้เลขท้ายเมื่อคู่กรณีที่มีเอี่ยวกับเหตุการณ์นี้เต็ม ๆ คือ นักเรียนดีเด่นชั้นม.สี่ของแผนกศิลป์
...ชะรอยจะเป็นบุพเพ(วาย)อาละวาดที่ผูกคนต่างขั้วเข้าด้วยกัน...
นักบุญตัวจริงอย่างโต้งสั่นศีรษะให้กับโชคชะตาที่ฟ้าช่างกลั่นแกล้ง ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือที่คุณพ่อแอนเดอร์สันส่งมาให้เขาเมื่อปีกลาย...จะได้ทำใจที่มีเพื่อนสนิทไม่เต็มเต็ง
“อย่าให้เจออีกนะเว้ย พ่อจะเล่นงานกลับจนรับไม่ทันเลย”
ขวัญใจอันดับหนึ่งของสาว ๆ ยังคงอาละวาดให้กับบุคคลที่ไม่มีตัวตนต่อไป ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของตฤณที่โรงเรียนจัดแบ่งเขตตึกเรียนมัธยมปลายแผนกวิทย์และศิลป์ให้ห่างไกลกันคนละโยชน์โดยมีตึกกิจกรรมและตึกเรียนของเด็กมัธยมต้นเป็นเส้นกั้น หากแต่ไม่ว่าจะอยู่กันฝั่งไหนศัตรูคู่แค้นของเขาก็อยู่มันทั้งสองฟาก
...ไอ้คู่แฝดนรก...
นัยน์ตาคมจ้องประวัติคร่าว ๆ ของคู่อริที่เขาจำใจต้องอัพเดทมันขึ้นหน้าบอร์ดนักเรียนผู้สร้างชื่อเสียงบนเว็บของโรงเรียนตามคำสั่งของไอ้ท่านประธานฯโต้งที่หันหน้าเข้าสู่ประตูสวนอีเดน
คนแรก...ยัยเมย์ตัวแสบ
...เป็นอีกครั้งที่สาวน้อยน่ารักของเราอย่างเมยาวี ปภาณว่องวานิช รักษาแชมป์เทควันโดหญิงระดับมัธยมปลายได้อีกหนหลังจากที่ถูกประกาศท้าชิงจากคู่แข่งไปเมื่อสัปดาห์ก่อน...ก่อนเข้าการแข่งขันรองชิงชนะเลิศ รางวัลที่ได้จาก....บลา ๆๆๆ...
ทำไมเขาต้องมาเขียนอะไรน้ำเน่าพรรค์นี้ด้วยวะนี่ แถมยังต้องเขียนสรรเสริญยัยตัวแสบตามคำสั่งของไอ้โต้งอีก มือหนาถูกยกขึ้นมาขยี้ทรงผมอย่างระบายอารมณ์
คนที่สอง...ไอ้คุณผู้กำกับเวที
...หลังจากที่ได้รับเสียงปรบมือก้องทั่วหอประชุมของโรงเรียนเมื่อปีกลาย ผู้กำกับละครเวทีมือทองอย่างเมธารักษ์ ปภาณว่องวานิชของเราก็ได้เกียรติรับเชิญให้นำสมาชิกชมรมการแสดงเปิดการแสดงละครเวทีทัวร์นาเม้นต์ในทุกโรงเรียนในเครือ ซึ่งงานนี้ก็ทำเอาอาจารย์ปริญดา อาจารย์ที่ปรึกษาและเมศวัฒน์ ประธานชมรมยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว เก่งทั้งกิจกรรมอย่างนี้แถมผลการเรียนไม่เสียอีกต่างหากอยากจะรู้จริง ๆ เลยน้าว่าทำได้ยังไง
อ้อ...แล้วสำหรับคนที่กำลังรอคอยละครเวทีกิจกรรมไฮไลท์ประจำงานโรงเรียนปีนี้ ได้ข่าวกระซิบจากท่านประธานชมรมมาว่า ผู้กำกับคนเก่งของเรามีเซอร์ไพรซ์ให้กับคนดูอย่างแน่นอน...
เหอะ...เซอร์ไพรซ์ สงสัยจะหมายถึงไอ้งบประมาณสูงลิบลิ่วที่ยื่นมาเมื่อวันก่อน ขนาดเขาที่ไม่ชอบดูอะไรพรรค์นี้ยังเซอร์ไพรซ์เลย ตฤณเบ้ปากให้กับใบหน้าขาวจัดที่ยังคงเรียบเฉยไม่แยแสอะไรได้แม้กระทั่งตอนถ่ายรูป ก่อนจะทอดสายตามองดวงตากลมที่ยังดุจัดคงเส้นคงวาอย่างค้นหาคำตอบ
ตอนจบสุดท้ายของชีวิตต้องสู้ จริง ๆ แล้วไม่ได้จบที่ใครบางคนประกาศว่าเจ้าตัวเป็นผู้กำกับเวทีอย่างที่เขาเล่าให้โต้งกับแตมฟัง แน่นอนหล่ะว่ามันเกิดหลังจากเทพธิดาที่เขารับประกันได้ว่าหนักทั้งมือทั้งเท้าทำการประเคนฝ่ามือสวยเข้าให้ที่กลางกระหม่อม
...ไอ้นั่นน่ะเจ็บไม่ลืม...
หลังจากน้ำเสียงหวาน ๆ แต่ไม่น่าฟังนั่นจบประโยค อะไรบางอย่างก็ถูกโยนลงมาตรงหน้าเขาเฉียดซ้ำแผลเก่าของไอ้ขวัญกับอีเรียมพอดิบพอดี
...ถ้าได้กลิ่นโคลนสาบควาย กับมีหนองน้ำให้แหวกว่ายคงจะแจ๋ว เอ๊ะ! ยังไง...
หลอดยาทาแก้ฟกช้ำขนาดจิ๋วพร้อมกับกล่องกระดาษที่บรรจุพลาสเตอร์สีขาวสะอาดกระเด้งกระดอนมาตกลงที่ตัก สีหน้าของคนโยนมาให้ยังคงราบเรียบเหมือนเดิน ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดรอเขาที่กำลังจะอ้าปากท้วง
...เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ...
มือข้างหนึ่งที่ว่างจากการจับเมาส์ไวร์เลสล้วงเข้าไปสัมผัสกับของบางอย่างที่เขาเผลอหยิบมันติดกระเป๋าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เสียดายที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คไม่ใช่กระจกเลยทำให้ผู้เป็นเจ้าของอดที่จะได้เห็นอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่สะท้อนภาพออกมาว่า มุมหนึ่งของริมฝีปากได้ยกขึ้นมาอย่างบางเบาโดยไม่ทันได้รู้ตัว
@@@
“โอ้ย! อู้ยยยย!...อย่าโดนตรงน้านนนนน”
เสียงร้องโหยหวนปานสัตว์สี่เท้าจะถูกเชือดดังลั่นห้องซ้อมของชมรมการแสดงจนกวิน เจนและหนิมที่นั่งดูอยู่ห่าง ๆ อดจะสยองแทนไม่ได้
“เบา...บ๊าวววว...พี่มีน โอ้ยยยย!!” สาวน้อยน่ารักผู้พิทักษ์ความรักและความยุติธรรมไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนร้องโอดอย่างน่าสงสารเมื่อเจอบุรุษพยาบาลมือหนักอย่างพี่ชายฝาแฝดเข้าให้
“ดี! เจ็บแล้วจะได้รู้จักหลาบจำ จะได้ไม่ต้องไปเปิดม่านฉายอัศวินเซเลอร์อะไรนั่นอีก”
มีนบ่นให้กับวีรกรรมประจำวันของยัยตัวยุ่งที่เลียนแบบหนังการ์ตูน จนหาเรื่องเจ็บตัวมาให้เขาได้ทำแผลให้อยู่บ่อย ๆ ไม่รู้ว่า ต้นตระกูลของเขาเคยมีใครเป็นฮีโร่สักคนไหม ยัยตัวเล็กของบ้านถึงได้มีเลือดบ้าบุกท้าต่อยตีกับชาวบ้านเขาร่ำไป
“เจ็บบบ...มากกกกกก......มั้ย...เมย์.....” ไอ้คุณหนิมยื่นหน้ามามองขวัญใจไอดอลที่ยับเยินจนหมดสวย แต่กระนั้นเจ้าหล่อนก็ยังคงน่ารักในสายตาของมันอยู่ดี “หนิมมมม...เห็น...แล้ว....เจ้บบบบ....เจ็บ...แทนนน”
เมย์เงยหน้ามองคนถามอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องซ้อมที่ว่างเปล่าไร้เงาพี่ชายที่เดินไปเก็บกล่องปฐมพยาบาล เวลานี้ห้องซ้อมมีเพียงเธอ หนิม กวินและก็เจนเท่านั้น ส่วนสมาชิกชมรมคนอื่น ๆ ต่างพากันขอหยุดพักหนึ่งวัน
“ใครว่าล่ะ แผลขี้ปะติ๋วแค่นี้...เจ็บก็ไม่ใช่เมยาวีแล้วหนิม”
“อ้าว...แล้วที่ร้องโหยเป็นควายโดนเชือดนี่นะไม่เจ็บ” กวินเหน็บแล้วเลียนเสียงร้องโอดครวญของน้องสาวฝาแฝดเพื่อน “เบา...บ๊าวววว...พี่มีน โอ้ยยยย!!”
“หุบตูดได้ก็หุบไปเลยนะไอ้บ้า” แน่นอนว่าถึงจะเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายสุดที่รักก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าหล่อนต้องเผื่อแผ่ความรักมาให้ด้วย “ฉันแกล้งร้องน่ะ...แกล้งร้อง เข้าใจมะ”
“ไม่เจ็บจริงอ่ะเมย์ มือไอ้มีนมันหนักไม่ใช่ย่อย” สาวห้าวถามขึ้นอย่างแหยง ๆ
“พี่มีนมือเบาจะตายเจน เราแค่แกล้งร้องไปงั้น ๆ แหล่ะ”
“อ้าวววว...แล้ว...เมย์...ทามมมม...อย่างงงง...น้านนนน...ทาม...มาย...อ่า” ไอ้คุณหนิมมองขวัญใจไอดอลอย่างงุนงง “น้องงงง...หนิมมม...เลยยย....ปวด....จายยยย...ฟรี....เยยยย”
“ก็ร้องอ้อนพี่ชายเขาน่ะสิไอ้คุณน้องหนิม”
เสียงเย็น ๆ อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวดังขึ้นด้วยรู้ทันแฝดน้อง ในขณะที่มือซ้ายก็ผลักไอ้คนปวดจายยยที่พยายามกระดื๊บ ๆ เข้ามาใกล้ให้อยู่ห่างไกลจากเมย์
...ไอ้คุณจำเนียน รู้สึกว่ามันจะเนียนสมชื่อเกินไปหน่อยแล้วมั้ง...
“ว่า...ที่...พี่....แฟนนนนน...จาย...ร้ายยยย...อ่า” ไอ้คุณหนิม หรือชื่อจริงว่านายจำเนียนเบะปากเหมือนจะร้องไห้ “รังงงง...แก....น้องงงงง...เขยยยย...ด้ายยย...ลง...คออออ”
“ฮ่า ๆๆๆๆ”
ท่าทางกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจของน้องเขยมีนทำเอากวิน เจน และเมย์ต้องหัวเราะอย่างขำขัน ไม่เว้นแม้แต่มีนที่เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ จนลืมไปแล้วว่า เมื่อสองสามนาทีก่อนดันเผลอนึกไปถึงใครอีกคนที่คงเจ็บแผลเหมือนกัน
TO BE CONTINUE >>
***อ่า...ช่วงนี้ขิมเป็นหวัดแหล่ะ กินยาแล้วมึน ๆ งงอ่ะค่ะ ถ้ายังไงก็ขอรวบตอบคอมเมนต์รวม ๆ นะคะ
ความโหดของมีนรู้สึกจะฝังอยู่ในจิตวิญญาณไปแล้วล่ะค่ะขิมว่า ประมาณหน้าตาไม่ให้แต่ใจรัก...งงป่ะ
ช่วงนี้ต้องใจเย็น ๆ ค่ะ มันจะมาแบบเรื่อย ๆ แต่ก็ค่อย ๆ พอกพูนในหัวใจ (ขิมชักจะน้ำเน่าละ...)
ขอบคุณที่ติดตามกันเรื่อย ๆ นะคะ ถึงป่วยแต่ก็จะอัพให้อยู่ค่ะ ถ้ามันจะแปร่ง ๆ เฉื่อย ๆ ก็โทษว่ามัน
เป็นเพราะฤทธิ์ยานะคะ ไม่ใช่ขิมจริง..จริ๊ง (...ขิมแถตลอด)
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น